Dituri Dizdari

Nga krijimtaria letrare e Dituri Dizdarit

Autoportret

Mundësi, alternativë, zgjidhje dëshirash jam, dashurish
nerv që s’është veçse një udhë që duhet përshkuar
shpresa – diell mes gjethesh të jetës.
Burim i pashtershëm kujdesjesh dashurish
mbështeteni aty lehtësisht.

Oh, unë vrapoj, vrapoj,nuk mund të ec ndryshe
Oh, ç’vrap ditësh,vitesh fluturimi që s’të rritin më
një hap para të tjerëve për të qenë i fundit
megjithëse e di, oh e di, pas vjen pashmangshëm rëzimi …
por dua, pse mundem, pse besoj
që kjo është gruaja,mëma.

Dhe gjithë kjo lumturi, gëzim, shpresë
Që s’më le të vdes
...gjallë më mban
dhe rrëmbimi i rjedhës të ndal për fuqinë,
mendimin,
aromëkthjellët kthehesh në ndërgjegje
...kërkimi gërmimi ngujimi aty për të përligjur.


Oh, egoizëm i fshehur thellë brenda njeriut
qënke dhe tek unë , patericë e panevojshme udhe,
krijesë në përpëlitje - që ngre krye,
sfilitur nga dashuritë,zgjidhjet, siguritë që jep
...pa ndalur askurrë

...uri luaneshe për të vegjlit e saj…

...që nuk ka të drejtë të shijojë më, një ëndër
një mundësi të mundëshme në kufirin e fundit
një tjetër jetë shenjtësisht të bukur
pa ju prekur ju të shtrenjtit e mi,pa ju vrarë.



Pesëmbëdhjetë karafila

Sythet jetëëndre buisin shpërthejnë
harlisen pabindshëm kah drita, but-egër
kryelartësi brezash gjakon, ndër kapilarë
…thurimat e netëve vajzërore…

Oh ç’vakëllim ndjesish vërtike dhënë bashkë me gjirin
Oh ato tipare ai vështrim ato syqielli ai trup i brishtë
Oh ajo ndezje e prushtë e flaktë deri në guxim e përballjes
Oh ai zë kumbim jehesh këngë e gjyshërve
Oh pasuria ime, të falem o zot m’a ruaj


Ndërthuren përdore pakuptuar breznitë, shpirti im!
Pesëmbëdhjetë karafila – aromë bije
mbërthejnë rrënjët e fjetura
Me besimin e qëndrueshëm se e djeshmja
nuk është më e mirë

E gjeta Tiranen

E gjeta Tiranen te zbehte, te mekur
me shijen e terrorit ne buze
Drobitur senatoriumit te perjetshem,
bacili historik.

Te akullta rruget, te zbrazura si dashuri e pandjere,
Era gjethet vertit udheve-gezimin e vogelusheve
dhe reklamat i gris si balonat, endrrat e tyre.
Palca i eshte thare qytetit tim, palca
Dhe police ka shume neper rruge,
si te mos jene rrugicat e Tiranes te tilla
qe embelsi shpirti te zbulojne drite pas drite.
Ankthi terrej, vertitej frika

A je ti valle, qyteti im?
Ku mbaj mend separi shtepizen e vjeter
dhe filxhanet e kafese ne dollape muri pa dyer,
nje tjeter fytyre femije,
ku ndava pergjysem nje veshtrim dy syckeza
ku mesova se pari te capis,
te lecis drite dielli qe lebyr syte.
Vetja ku mu duk princeshe
rrethuar nga princer te tjere....

Ku jeni tani me thoni,
pse humbet, u zhduket?
Gaboni!
Prej jush, prej meje do te shpertheje perseri
aroma e luleve qe mbollem bashke, ju kujtohet?
E une qava kur ju i keputet petalet nje nga nje...
e une qava kur i gjeta lepurushet e sapolere te ngordhur...

Të ndodh patjetër

…kur nata bie dhe trupi qetohet ninëzamave të kujtesës
e pamjet aty t’ bjerrin ty e tënden kohë tani
… rruginave diell-larë të shfaqem unë papritur…

vraptërbuar i demave, ideja pas teje
miliona spektatorë - vështrimi yt ndër sy
hesht pas heshte zbrapsje, një qëllim i vetëm,
gjak që falet nuk dhemb,
triumf….

Oh, ato yje kur zbresin një nga një!
Oh, ajo lojë si asnjë tjetër lojë!
Oh, ajo ëndër që në ëndrra mbeti!

…kur nata struk e trupi humbet ruginave të kujtesës
dhe yll që bie fuqinë e jetës ushqen jetuar shumëfish…
… ndodh të jetosh përhumbjen mrekulluese
… ndodh të përfundesh aty mrekullisht

vetëm atëhere të kuptosh se çfar isha për ty.



Asgjë nuk do të përsëritet më

Fluturza jote bulëzoi mbi flokët e mamit – karficë e dhimbjes
Mendim,dëshirë për të besuar misterin e jetës

Urë ku ndrrohet dëshpërimi dhe kuptimi,
ndalesa
Për të parë objektet e kësaj bote më mirë.

Sa herë pata frikë prej vdekjes pamjes së saj,njohjes,
Prekjes…
Sa herë ndalonte aty gjithë ngulm domethënia e habisë
Embrioni i kuptimit,zanafilla …
Prag prej nga nis më i madh hapi, jeta, rritja

Drithërojnë thellë bulëzat e kureshtjes që prek guximi i fëmijës
rrënjët e ankthit shpërthyes,padurimit
rrënjët e dhimbjes që nuk mund të shuhet kurrë,
gruas, mëmës…
Tani u gjenda bijë.
Bija jote baba – misteri im i pakapshëm që do të kthehesh kujtim.

Oh nuk do ketë më yje të ndezur përqafimi
sy veshur mall i të ëmblit vështrim
dritë e purpurt zemre që gërget pranë meje
…rrofsh moj gocë…
jehonë kumbuese e dëgjimit tim - dashurisë tënde
të përjetëshme.
Pa kthim asgjë nuk do të përsëritet më.



Sikur

Në mbaroftë çasti

…sikur çasti të mbarojë
fillon pastaj…të ecë nëpër terr një notëz muzike

dhe shpirtit …ah shpirtit
i çelen udhët



A mon réveil

Fierté vaine, folle,
tu as asservi ma jeunesse,
mes reves, ceux qui m'étaient chers.

Je vous aime, mes amours, mes désirs,
plus fort que personne d'autre ne vous a aimées.
Vous a qui je n'ai pas dit « Je vous aime ».

Autour d'un feu, au crépuscule, un regard
ne m'avait jamais quittée.
Je n'ai jamais tourné la tete.
L'esprit confus, je voyais bruler les branches tendres.

Visage que je n'ai pas vu, je t'ai reconnu.
J'ai tourné vers toi le visage qu'avait alors
mon amour fébrile.
Plus fort que jamais je t'embrasse sur les yeux, la bouche, les mains.

En proie a la nostalgie, a la souffrance.

Je jette un regard neuf sur vos visages.
Vous etes la, telles que je vous ai revées.
Sur une jeune planete, sous un autre soleil, plus frais.
A présent, mon âme est si heureuse qu'elle a mal.

Oh, quelle merveille de situations nouvelles
qui vibrent sur tout le spectre de la lumiere.

Je ne peux plus rien dire,
ne me le demandez pas.
J'ai peur..., peur que mon reve
ne s'évanouisse a jamais.

Rien n'est aussi beau.
Rien.
Jamais.
A mon réveil.



J'ai souvent pensé...

Dis, comment l'instant se fixera-t-il
dans ton regard ?

L'oiseau de l'éthique pourra-t-il y voler ?

La parole coulera-t-elle dans la gouttiere de la raison
ou bien mettra-t-elle a nu le vécu ?

Pourrons-nous nous libérer
du feu qui couve au foyer de la nostalgie
pour que les ponts brulent volontiers ?

Le soir mourra-t-il dont la surface regorge
de toutes sortes de visions, de précipitations de l'univers,
dont se dégagent comme dans un brouillard victoires et défaites
équidistantes de moi.

Page vierge ou la solitude grave sa puissance.

Victoires et défaites, aveuglement de la fatigue qui
happe l'instinct, un peu de l'énergie infini de l'etre,
qui rajeunit et sauvegarde toujours la source,
comme un vaisseau spatial qui s'envolera bientôt vers Mars,
pret a de nouveaux départs.

Victoires et défaites, grandeurs sur l'axe des abscisses,
chacune différente de l'autre, chacune unique.
Différents itinéraires, différentes arrivées,
diagrammes en zigzag de peines, d'ahans, de déboires,
d'oublis pour si peu de défis, si peu d'amour
dans ton retour humain.

Rire de la vie

Cette journée a mâché, digéré les célestes araignées.
Elle véhicule du sang chaud, des feux multicolores,
Des bourdonnements de néant dans les capillaires.
Je suis bercé comme un enfant, un nourrisson.

Les délires flottants ont coupé la corde avec le tranchant de la vie.
Divagations d'impressions humaines sur la meme ligne droite que le lit.

Mais le réveil
asperge d'une lumiere d'été les aurores, ces couronnes royales.
Rire de la vie, on n'est jamais assez fou pour le faire.
Soudain jaillissent les amours ailés, les désirs.

La tangente

Tel un nuage ailé, tu erres dans une liesse sans fin,
multiple infatuation, aliénation.
De tes mains tu touches le firmament.

Tous sont beaux, aimables avec toi,
ils t'aiment, tu focalises leur attention.
Ils parlent de toi, de tes exploits.

Pourtant, de la, partent les fourmis des zéros.
Tout le spectre de la lumiere devient gris.

Tu crains la chute. Tu t'aperçois d'un changement.
L'effet en est percutant, naturellement.

Les yeux de l'amour

Ils te réveillent et l'éclat d'un autre monde
t'éblouit. Autour de toi, tout rit et joue avec le soleil.
Tu regardes ton passé et tu le sais, ma chere, ton rire
retentissant fait peur a ceux qui, tres riches, se cramponnent
a leur poste avec, a la place de l'âme, des guenilles crasseuses.

Ils ne connaissent pas l'amour, la gratitude, la bonté.
Ce sont des homines sapientes abâtardis en hommes modernes,
Pour eux les yeux de l'amour ne sont que de simples moyens et,
en hypocrites, ils ne jurent que par eux.

Les yeux de l'amour te réveillent et toi...

Arrete un peu

Arrete, arrete un peu, sois sage,
écoute pour une fois les paroles de ma bible,
du grand coup terrestre, devenues des enseignements,
des paroles de divinités de l'âme, qui n'ont jamais manqué
a la parole qu'elles t'ont donnée.

Laisse-moi rester pres de toi comme je l'entends,
déboutonner ton col, a l'angle de ton cou,
sentir la douceur de ta peau, cette île sauvage descendue
des montagnes altieres ou je suis seule a errer.
Toute une éternité que personne ne peut me donner.
Il n'y a qu'en toi que mon reve s'est réveillé.
Je suis devenue femme, mere, humaine. Je suis une grande dame.

Laisse-moi rester un peu la ou se reposent et dorment
mes baisers, mes caresses, comme des papillons,
chacun différent de l'autre.

Laisse-moi donc t'embrasser comme un enfant
Semblable au point du jour qui unit les montagnes.

Traduit par Edmond Tupja




Babit

Njeriu qenka si shpeza që shkon gjithmonë drejt prerjes
Meteor në galaktikën jetësore që ndizet ngadalë
Për t’u djegur shuar
Në pavdekësinë e dashurisë time lindur,ushqyer.

Dritë dielli që botën vë në lëvizje
Çdo kënd i tij një feksje e re drite – përmalli
Që nuk di në t’a dhashë baba.


Fjalë, mendim, veprim i mënçur
tingull i ndjenjës - mandolina jote.
Shqetësimfshehur vështrimi yt rritjen ushqeu
Ndërgjegjen, guximin e fjalës për një botë të lirë…

Oh do të mbetesh përher…
I vetmi që rëfeve udhëhoqe
një muzikë të askundëshme arti - bukurinë njerëzore
të genit tënd, timit
në këtë glob të varfër - prelude të qëndrimit
që s’i ndesha askund baba dhe nuk besoj
se ndonjëherë kam për t’ i gjetur.



Katedrale durimi

Nuk mund ta dija kurrë që …do t’i thyeja…
nga pak çdo ditë…
…soletat e qëndresës… kat pas kati.

Të dhemb e shtrenjta ime
vrasja ka llahtarë
maskën qëllimin befasinë goditjen
që gjaku i dhunës ndërton llogjikëftohtë
të buzëqesh ty, bën seks me ty,luan
besimin të vjedh,dashurinë
gurin e rëndë i lidhin litarit të shpresës, gajasen
afshe kënaqësie lëshon lumturia e tyre
kur shkallë pas shkalle ulet poshtë kryet e krenarisë
rëxohen sytë e butë e të bukur orëve të trishtimit
prej dhunës, fyerjes, poshtërimit,
prej pafuqisë së guximit vrarë tek ti,
arsyes që nuk mund të shfaqet kur ballon krimi…
dhimbjes se askush dhe asgjë nuk të mbrron ty
të drejtën tënde ëndrrën jetën

dhe loti i dhimbjes frymën e shpirtit meku
udhë ku ndjenja dhe arsyeja u shkelën barbarisht

Oh nuk mund t’a besoja që do të rrënoja
atë shenjtësi durimi
që qenkësh ndërtuar fshehtas tek unë
dhe nuk e dija jo që nga dritaret aty
zëra pa faj fëmijësh klithnin nga gëzimi



Fëmijë

Një zog në dorën time këndon
një cicërimë të ëmbël …

…dhe fluturimi… ah fluturimi…
…dhe qielli… ah qielli…


Kur ndjek një yll

Kur ndjek pas një yll…
…atëhere shtëpia, librat, ti vetë,
deti, qielli dhe çastet humbin.

fillon pastaj…të ecë nëpër terr një notëz muzike


dhe shpirtit …ah shpirtit
i çelen udhët !



Fati

Shkulm i mbushur fshehur në prag shpërthimi,
ndjenjë që kurrë nuk humb,
kërkon të godasë, çlirojë.

Gjithsaja rrëmbyese…
Me stinë jete – të ka mbështjellë, të ka robëruar…!
Je tani e pandjeshme! Paqen absolute të kanë veshur!

Vdekjet e mia! –Ti paqe!

Unë e ndërthurur lindjes e perëndimit
Unë e zbrazët, e bardhë, pa lëndë kozmike përmbajtja ime
Pa dhimbjen tokësore në ashtën time
Pa djegien atomike, kapilarëve të shpirtit
Pa sëmundjen e shekullit të lindurve të tu
Pa trupin e uritur skeleteve të gjallë të vdekur,
të pavdekur, të pakallur…
Pa dhimbjen e madhe çfarë u bë, çfarë po bëhet, çfarë do bëhet…
Unë pa regëtimën e frymës, së një dite njerëzore,
kur hap apo nuk hap sytë agimit të bardhë,
kur vdes apo ringjallem muzgut që bie…

Ti kërkon të qeshësh vetëdija ime…

…se unë nuk bëra asgjë për ty…
Që nesër… po, po, një e nesërme krejt tjetër
si asgjë më parë,
të shtrihesh e qetë tek të ikurit e shumtë.



Yjet e muzgjeve

Mureve të bardhë e të ftohtë
u kërkoj fytyrën tënde,
udhën çast pas çasti të vështrimit
dritën e bebëzave të syrit,

...dorën tënde mbi flokët e mi gështenjë e naivë…

…sa ëndra zgjonte, çvajzëri gufonte…
lindur në tokë hepuar në qiell,
lindur në qiell hepuar në diell…
dhe zgjimin tim,
si pas një gjumi të thellë... si fëmija kur fle,
oh, zgjimi im si fëmija kur zgjohet
oh, sa shumë gëzohet…


…jetët tona deri atë ditë që i lidhi prej fillimit…
nje puthje…sa shumë e kërkuar…
…një shënjtëri për shënjtërinë…

Oh, këtu po prehem nën këto yje…
…nën dritëzimin e tyre…

…sajoj enkas vetveten si më doje ti,
si të doja unë të kujtoj tani…

Perëndimeve të urtë u harohem, humbem.
Kumte prej tyre, vijnë e ikin dhe unë e di,
kjo u ndodh të gjithëve,
kjo të ndodh edhe ty.



…unë ku t'a di…

...kur dëbora zbardhëllon e druri në vatër kërcet
e zgjimit tënd vështrues fytyra ime i bie përballë…

… kur thëngjill i fshehur nën hi thellë
një xixë në ajër klith e ti mua më ndjen…

... kur vetëtimë e kujtesës dritë pas drite
një dite të vranët më sjell tek ti…

...unë ku t’a di më thuaj, si t’a mësoj?

Sei arrivato tu

Massimo Ranierit

Mille giorni come questo-illuminati risplendono

Si svegliano, corrono, giocano, profumo di gioventú emanano…

Ti vedono dal vivo

Ti toccano lo sguardo

Il passo, la fatica, il canto eterno, l'anima

Un'intera vita di Dio…

E lo stesso stupor si ribella, fioriscono

ad uno ad uno si aprono i petali, le canzoni d'amore

e del sogno…

Vent'anni-mezzo secolo, l'erba di casa mia, rose rosse

Come il tuo compleanno in mezzo agli albanesi

Perdere e riavere l'amore. Per una donna…

Quanti albanesi vibrebbero con te

luce pazza di gioia e lacrime negli occhi

ERDHE TI

Masimo Ranierit që mbriti në Shqipëri
më 29 prill 2007 për të vënë në skenë Traviatën.



Njëmijë ditë si kjo - dritëzuar, shkëlqejnë
zgjohen,vrapojnë,lozin,aromë rinie kundërmojnë…

të shohin ty, të gjallë,
të prekin vështrimin
hapin lodhjen këngën e përjetshme,shpirtin…

një jetë e tërë perëndije…

dhe vetë habia ngre krye,lulëzojnë…
hapin një nga një petalet, këngët e dashurisë
ëndrës…

të humbësh e të fitosh dashurinë, për një grua…
20 vjet - një gjysëm shekulli,barëzat e shtëpisë, trëndafil i kuq
si ditëlindja jote në mes të shqiptarëve

sa shumë shqiptarë jetuakan me ty
dritë e çmëndur gëzimi dhe lot në sy



dituri dizdari

SYTE E DASHURISE



Ato të zgjojnë dhe ti shkëlqimin e një bote tjetër
ndjen.Gjithçka reth teje qesh e loz me diellin.
Kupton ku ke qenë dhe ti e di e shtrenjta ime, jehona e
të qeshurës tënde, i tremb padronët e parave
posteve që zhele të lerosur kanë në vend të shpirtit.

Nuk njohin dashurinë, mirënjohjen, mirësinë.
Homo sapiensë - në njerëz tjetërsuar, sytë
e dashurisë mjete i shohin dhe hipokritë
për sytë e saj betohen.

Sytë e dashurisë të zgjojnë dhe ti...

dituri dizdari

TE NDODH PATJETER


…kur nata bie dhe trupi qetohet ninëzamave të kujtesës
e pamjet aty t’ bjerrin ty e tënden kohë tani
… rruginave diell-larë të shfaqem unë papritur…

vraptërbuar i demave, ideja pas teje
miliona spektatorë - vështrimi yt ndër sy
hesht pas heshte zbrapsje, një qëllim i vetëm,
gjak që falet nuk dhemb,
triumf….

Oh, ato yje kur zbresin një nga një!
Oh, ajo lojë si asnjë tjetër lojë!
Oh, ajo ëndër që në ëndrra mbeti!

…kur nata struk e trupi humbet ruginave të kujtesës
dhe yll që bie fuqinë e jetës ushqen jetuar shumëfish…
… ndodh të jetosh përhumbjen mrekulluese
… ndodh të përfundesh aty mrekullisht

vetëm atëhere të kuptosh se çfar isha për ty.





ASGJE NUK DO TE PERSERITET ME


Fluturza jote bulëzoi mbi flokët e mamit – karficë e dhimbjes
Mendim,dëshirë për të besuar misterin e jetës

Urë ku ndrrohet dëshpërimi dhe kuptimi,
ndalesa
Për të parë objektet e kësaj bote më mirë.

Sa herë pata frikë prej vdekjes pamjes së saj,njohjes,
Prekjes…
Sa herë ndalonte aty gjithë ngulm domethënia e habisë
Embrioni i kuptimit,zanafilla …
Prag prej nga nis më i madh hapi, jeta, rritja

Drithërojnë thellë bulëzat e kureshtjes që prek guximi i fëmijës
rrënjët e ankthit shpërthyes,padurimit
rrënjët e dhimbjes që nuk mund të shuhet kurrë,
gruas, mëmës…
Tani u gjenda bijë.
Bija jote baba – misteri im i pakapshëm që do të kthehesh kujtim.

Oh nuk do ketë më yje të ndezur përqafimi
sy veshur mall i të ëmblit vështrim
dritë e purpurt zemre që gërget pranë meje
…rrofsh moj gocë…
jehonë kumbuese e dëgjimit tim - dashurisë tënde
të përjetëshme.
Pa kthim asgjë nuk do të përsëritet më.






AMON REVEIL



Fierté tu as asservi ma jeunesse,
mes reves, ceux qui m'étaient chers.

Je vous aime, mes amours, mes désirs,
plus fort que personne d'autre ne vous a aimées.
Vous a qui je n'ai pas dit « Je vous aime ».

Autour d'un feu, au crépuscule, un regard
ne m'avait jamais quittée.
Je n'ai jamais tourné la tete.
L'esprit confus, je voyais bruler les branches tendres.

Visage que je n'ai pas vu, je t'ai reconnu.
J'ai tourné vers toi le visage qu'avait alors
mon amour fébrile.
Plus fort que jamais je t'embrasse sur les yeux, la bouche, les mains.

En proie a la nostalgie, a la souffrance.

Je jette un regard neuf sur vos visages.
Vous etes la, telles que je vous ai revées.
Sur une jeune planete, sous un autre soleil, plus frais.
A présent, mon âme est si heureuse qu'elle a mal.

Oh, quelle merveille de situations nouvelles
qui vibrent sur tout le spectre de la lumiere.

Je ne peux plus rien dire,
ne me le demandez pas.
J'ai peur..., peur que mon reve
ne s'évanouisse a jamais.

Rien n'est aussi beau.
Rien.
Jamais.
A mon réveil.





J'AI SOUVENT PENSE...



Dis, comment l'instant se fixera-t-il
dans ton regard ?

L'oiseau de l'éthique pourra-t-il y voler ?

La parole coulera-t-elle dans la gouttiere de la raison
ou bien mettra-t-elle a nu le vécu ?

Pourrons-nous nous libérer
du feu qui couve au foyer de la nostalgie
pour que les ponts brulent volontiers ?

Le soir mourra-t-il dont la surface regorge
de toutes sortes de visions, de précipitations de l'univers,
dont se dégagent comme dans un brouillard victoires et défaites
équidistantes de moi.

Page vierge ou la solitude grave sa puissance.

Victoires et défaites, aveuglement de la fatigue qui
happe l'instinct, un peu de l'énergie infini de l'etre,
qui rajeunit et sauvegarde toujours la source,
comme un vaisseau spatial qui s'envolera bientôt vers Mars,
pret a de nouveaux départs.

Victoires et défaites, grandeurs sur l'axe des abscisses,
chacune différente de l'autre, chacune unique.
Différents itinéraires, différentes arrivées,
diagrammes en zigzag de peines, d'ahans, de déboires,
d'oublis pour si peu de défis, si peu d'amour
dans ton retour humain.






RIRE DE LA VIE



Cette journée a mâché, digéré les célestes araignées.
Elle véhicule du sang chaud, des feux multicolores,
Des bourdonnements de néant dans les capillaires.
Je suis bercé comme un enfant, un nourrisson.

Les délires flottants ont coupé la corde avec le tranchant de la vie.
Divagations d'impressions humaines sur la meme ligne droite que le lit.

Mais le réveil
asperge d'une lumiere d'été les aurores, ces couronnes royales.
Rire de la vie, on n'est jamais assez fou pour le faire.
Soudain jaillissent les amours ailés, les désirs.






LA TANGENTE



Tel un nuage ailé, tu erres dans une liesse sans fin,
multiple infatuation, aliénation.
De tes mains tu touches le firmament.

Tous sont beaux, aimables avec toi,
ils t'aiment, tu focalises leur attention.
Ils parlent de toi, de tes exploits.

Pourtant, de la, partent les fourmis des zéros.
Tout le spectre de la lumiere devient gris.

Tu crains la chute. Tu t'aperçois d'un changement.
L'effet en est percutant, naturellement.





LES YEUX DE L'AMOUR




Ils te réveillent et l'éclat d'un autre monde
t'éblouit. Autour de toi, tout rit et joue avec le soleil.
Tu regardes ton passé et tu le sais, ma chere, ton rire
retentissant fait peur a ceux qui, tres riches, se cramponnent
a leur poste avec, a la place de l'âme, des guenilles crasseuses.

Ils ne connaissent pas l'amour, la gratitude, la bonté.
Ce sont des homines sapientes abâtardis en hommes modernes,
Pour eux les yeux de l'amour ne sont que de simples moyens et,
en hypocrites, ils ne jurent que par eux.

Les yeux de l'amour te réveillent et toi...






ARRETE UN PEU


Arrete, arrete un peu, sois sage,
écoute pour une fois les paroles de ma bible,
du grand coup terrestre, devenues des enseignements,
des paroles de divinités de l'âme, qui n'ont jamais manqué
a la parole qu'elles t'ont donnée.

Laisse-moi rester pres de toi comme je l'entends,
déboutonner ton col, a l'angle de ton cou,
sentir la douceur de ta peau, cette île sauvage descendue
des montagnes altieres ou je suis seule a errer.
Toute une éternité que personne ne peut me donner.
Il n'y a qu'en toi que mon reve s'est réveillé.
Je suis devenue femme, mere, humaine. Je suis une grande dame.

Laisse-moi rester un peu la ou se reposent et dorment
mes baisers, mes caresses, comme des papillons,
chacun différent de l'autre.

Laisse-moi donc t'embrasser comme un enfant
Semblable au point du jour qui unit les montagnes.



TRADUIT PAR EDMOND TUPJA



UNE KU T'A DI...


...kur dëbora zbardhëllon e druri në vatër kërcet
e zgjimit tënd vështrues fytyra ime i bie përballë…

… kur thëngjill i fshehur nën hi thellë
një xixë në ajër klith e ti mua më ndjen…

... kur vetëtimë e kujtesës dritë pas drite
një dite të vranët më sjell tek ti…

...unë ku t’a di më thuaj, si t’a mësoj?

AUTOPORTRET




Mundësi, alternativë, zgjidhje dëshirash jam, dashurish
nerv që s’është veçse një udhë që duhet përshkuar
shpresa – diell mes gjethesh të jetës.
Burim i pashtershëm kujdesjesh dashurish
mbështeteni aty lehtësisht.

Oh, unë vrapoj, vrapoj,nuk mund të ec ndryshe
Oh, ç’vrap ditësh,vitesh fluturimi që s’të rritin më
një hap para të tjerëve për të qenë i fundit
megjithëse e di, oh e di, pas vjen pashmangshëm rëzimi …
por dua, pse mundem, pse besoj
që kjo është gruaja,mëma.

Dhe gjithë kjo lumturi, gëzim, shpresë
Që s’më le të vdes
...gjallë më mban
dhe rrëmbimi i rjedhës të ndal për fuqinë,
mendimin,
aromëkthjellët kthehesh në ndërgjegje
...kërkimi gërmimi ngujimi aty për të përligjur.


Oh, egoizëm i fshehur thellë brenda njeriut
qënke dhe tek unë , patericë e panevojshme udhe,
krijesë në përpëlitje - që ngre krye,
sfilitur nga dashuritë,zgjidhjet, siguritë që jep
...pa ndalur askurrë

...uri luaneshe për të vegjlit e saj…

...që nuk ka të drejtë të shijojë më, një ëndër
një mundësi të mundëshme në kufirin e fundit
një tjetër jetë shenjtësisht të bukur
pa ju prekur ju të shtrenjtit e mi,pa ju vrarë.





PESEMBEDHJETE KARAFILA



Sythet jetëëndre buisin shpërthejnë
harlisen pabindshëm kah drita, but-egër
kryelartësi brezash gjakon, ndër kapilarë
…thurimat e netëve vajzërore…

Oh ç’vakëllim ndjesish vërtike dhënë bashkë me gjirin
Oh ato tipare ai vështrim ato syqielli ai trup i brishtë
Oh ajo ndezje e prushtë e flaktë deri në guxim e përballjes
Oh ai zë kumbim jehesh këngë e gjyshërve
Oh pasuria ime, të falem o zot m’a ruaj


Ndërthuren përdore pakuptuar breznitë, shpirti im!
Pesëmbëdhjetë karafila – aromë bije
mbërthejnë rrënjët e fjetura
Me besimin e qëndrueshëm se e djeshmja
nuk është më e mirë.

NUK DO TE JEM SI TE TJERET





Nuk do jem si të tjerët.

Sytë e mi kapakhapur, qiellin kanë brenda.
Dritë e tyre do t'ju verbojë.

Mos m'u afroni!

Ju që gjithë jetën ju qëndrrova larg.
(Luta zotin të më heqë urrejtjen)
Nuhata së largu aromën e veseve që veshin
qënien tuaj.
Servilizmin, karierizmin, cmirëziun, imoralin,
ziliqarin, hakmarrësin ndaj të pamundurit, vjedhësin,
denigruesin, shfrytëzuesin, përfituesin, mashtruesin,
përgojuesin, trilluesin - mjete për të mbrritur kudo
e në çdo gjë, por jo qënies homo sapiens, që çartur
prej jush o vese, degjeneruar është në njeri.

Ju që gjithë jetën u qëndrrova larg,
mos m'u afroni!

Sytë e mi të hapur!
Kapakët e tyre, banorët e qiellit
do të m'i mbyllin.





PAMUNDESI





Si mundem të t'harroj, t'braktis, të të hedh,
në humnerë të kujtesës,
të lëshoj, zvarris e prapë të le në cep të ndjenjës,
të sfilis, të tres, të humb,
të ç'jetësoj nga unë, të zhduk
a thua nuk të pashë njoha kësaj bote kurrë.

Më thuaj si të harroj, të fik nga jeta,
kur krye ngre me forcë, më lidh e më prangon vetja,
më urren pastaj, më rend, më vret e më thurr vaje,
më lëmosh, më përbuz kësaj jete fare...

Atëher s'të harroj dot, dhe sikur të dua.
Loz, dashuron, njësoj sikur dhe unë.

Njësoj si unë gënjehet, zhgënjehet
gëzohet, ç'gëzohet dhe prapë e ftoh gjykimin,
pastaj që të shpëtojë, me ngut kërkon harrimin...



SA HERE KAM MENDUAR





Thuamë si do të fiksohet çasti
në syrin tënd,
në vështrimin tim?

Zog i etikës, a do të mund të fluturojë aty?

A do të rrjedhë fjala ullukut të arsyes,
apo cipën përjetimit do t'ia heqë, zbulojë.

Nga zjarri i befshëm në vatrën e mallit
a do të mund t'a çlirojmë veten,
...dhe urat njëra tjetrën të djegin?

A do të vdesë mbrëmja në prehër të agut...

...kur papritur hapat tona të përballin gjurmët?

Sa herë kam menduar...




TI NUK E DI…





Sa do të doja i dashur t'a dije!

Nga ajo përpjekje aty, gjithçka mbaroi,
lëvizi, veproi, u lidh, e zuri vend.
U zbërthye, u shndrrua dhe ra në tjetërsim.
Ngadhnjeu me triumf e u tret në përjetim.

Gjithçka tjetër e dobët, e venitur, e shëmtuar,
(trille naivë, vese anemikë, që nuk mundën me lindë)
u larguan prej meje...

Ti nuk e di i dashur,
ç'piskama lëshonin kur po më linin!
Sa shumë u vranë kur iknin rrëmujë,
si të kishin pritur atë pikëpjekje,
oh, atë pikë qielli,
që është ndjesimi im.




JO KETU





Dritat e tërësisë në një pikë të vetme ndizen,
ku mendimi stërhollet dhe vetë stërhollja pambarimisht brenda pikës,
në mijra pikëza ndahet, por që nuk shihen, sepse tani nuk duhet.
Aty botë e tërë vështrohet,gjykohet, shembet dhe shndrrohet
në vegim.Grimcëza ajri njerëzia, nuk shihen kurrë.

Qetësia pa ndjerë lëviz, krijon, përsos modele gjithfarësh
që ëndrrën kanë bazë.Ngre lart në qiell dëshira e shfrime.
Veprën që s'e bëri dot tani e mbaron e përkryen.
Dhe gurët e çmuar ja vendos qiellit me dorë një nga një.
Dekore të shkuara, të ardhme ndriçohen, gjallohen si të jetë atë çast,
dialogë e të tjera ndjesime, që këtu e humbin kohën po ashtu.

Litar i ngatërruar asgjëja lidh.
Ditët e tua dikur të miat qenë.
E tërheqin në të kundërt dy qerret e së përtejmes,
e të shkuarës dhe askush në këtë botë, nuk lodhet t'i zgjidhë.
Pafundësisë mbërthyer, ngujuar, mbetur, humbur!
Pa ditur ndoshta askurrë lumturinë, ëndrrat, qiejt e mi, fëmijërinë.




NE LEKURE TE MUNDESISE





Kiji frikë rutinës, gënjeshtrës së saj,
iluzioneve syhapur, plogështisë,
lavdeve që të venë në gjumë,
vështrimeve të zakonshme sybutë,
apatisë gjithmbështjellëse si guaskë butakësh.

Kiji frikë!

Etikës kurdoherë të shtirë, pavërtetësisë,
kotësisë endëse, zallahisë së cipët që
vesh natyrshmërinë, sikur asgjë s'ka ndodhur...

Ka ligjet e tij veprimi...kohën...vendin...
Nuk mund të gabosh kurrë, nuk duhet.
(Asnjëherë nuk pushoi natyra së qëni)
Si çdo normë ka rethin e vet me kornizë
të caktuat mundësie,
që takon me rrethe normash të tjerë
morali, lirie...e këto me rrethe të tjerë normash
si kufij të caktuar ndërshtetesh.

Lëkurës së saj është mundësia, masa e lëvizjes, caku.
Kiji frikë pamundësisë më të vogël të kësaj mundësie.
Pashmangshëm kompensohet lëvizja.





MOS REZATO E TERA



Edhe pse ti nuk do, dhe nuk
mund të jesh ndryshe.

Kur feks gjithë spektrin tënd
...tërë ndriçimin
nuancat, refleksin, shkëlqimin
...e tëra kur derdhesh
të mbetet vetëm verbimi.

Nuk ke më çfarë të japësh.

I destinuar njeriu, kërkon maksimumin
prej teje.Nuk mund të ngopet kurrë.
Natyra njerëzore, e egër, deri në
çveshjen tënde, fillikat,
nuk të do më.

(Mirësia, dashuria jote shëroi, por ata nuk e kuptuan.)

E ti kërkon nëpër terr
atë që ke dhënë,
veten.

Pakëz të të kthehet,pakëz.

Është fillimi i së drejtës tënde, e dashur.
E përjetëshme pritja.

Mos rezato e tëra,
e shtrenjta ime.




THIRRJA IME





Të përhumburit e mi që ndër porta kini dalë,
dilni dhe jashtë vetes!
Verboheni prej dritës së pamësuar ende
sytë tuaj lodhur kanë përgjumjes së thellë.
Në shkëlqim mos bini të rremë, të mykët,
prej vetes frigimin hiqni si një plaçkë që
më nuk vlen, guxoni...

Bota me dritë prej jush do të lindë patjetër,
digjni gjithçka të vjetër...

Më andej nuk lind dielli,
...andej perëndon...

A s'e shihni, Krishtin e mijëvjeçarëve,
u ringjall, u zgjua.
Veshur ka shtrojën e gjakut të tij të, epërm,
që dikur u tha për t'u çelur sot...
Sytë i kërkojnë qënie njerëzore,
që shpirt kanë në vend të zemrës dhe dritë,
epilogje dielli në tru,
cepa sysh të yjshëm
ëndrra galaktikash të reja...
Sytë i kërkojnë ...





DALLGEZIM QIELLOR I DETIT

Fatos Arapit



Një pulëbardhë.
Dhe det dhe qiell.

Dhe det dhe qiell
një fjalë japin e marrin.

Është poeti. - Dallgëzim qiellor i detit.
Bukuri e tij një Jon që ringjall dashuritë,
dhimbjet.
Aty ngjyen penën.

Zjarret shuan.
Epokën ndrron.Ende të shpejtë hapin.
Ndjesitë ekstreme diellin lidhin.
Syri i shpirtit vëzhgon, klith.

Tërbohen zotat, ngjiten marrive.
Pont, hapi gjiret!
Zbret tek vetja poeti.
Zjarr, ndez aty, dritën e shpirtit.



1 Varg i poetit





TIM BIRI





Zota shpirti mbrrojnë.
Skelet i zemrës Penelopë.

Po ku isha, çbëja,
kur bredhi i ëndrrës harlisej i bardhë?
E unë qiejt në çëndrra i ktheva
dhe unë veten për ty e harrova.

Rritu Artemidë!
Ngrije harkun të godasësh gurin.
Bredh' i bardhë i shpirtit!



1 Bredhi i bardhë rritet ne Tropojë




FIORALBES





Sekond përgjysëm.
Frymë.
Syqielli ngjyer në Valbonë, e larë,
rrebeshet ndal, stuhitë, erën.

Harrohen skajet, yll dritë e shpirtit,
dakort me gjithçka jam zemra ime,
mos më flit tani.
Jam e urtë, e butë
me veten në paqë.
Pedagogjitë, stresi çmëndurues, marrëzitë bien,
humbet prej meje gjithçka zotëroj, përbëhem.
Jam e dobët tani
gjithkush mund të më vrasë.


Mundohu shpirt të kuptosh, kupolat e shumta ,
që frymën më zënë, peng jetën kanë marrë,
pamundësitë për mundësitë që ndoshta pata,
(ankth i mbetur pezull përjetësisht)
instiktin vrullues,
qiellqellorin tim që rob më mban,
falmë bija ime, falmë.




GRA TE GLOBIT TE TOKES



Shpirti juaj, lot dhimbjeje.
Shpirti juaj, lot dashurie.
Tërë detet e botës.

Bota - Zemra, pa zemër e saj.

Loti iu përvodh syrit të gurtë të dheut.
.
.
Grua
Fyerje
Dhunë
?
?
Satanët mosmirënjohësit,
nuk të lënë as të qash.

Grua - Dhimbje!
Ti di të mos shkasësh pragut të mjerimit!
Grua - Dashuri!
Ti di të mos shkasësh pragut të lumturisë!
Të rëzojnë ato pragje, të vrasin.
Zemra pa zemër e botës,
nuk mund t'a ndjejë kurrë.

Gra të globit të Tokës!
Zhan d'Arkë e luftrave të shekullit 21
në shpirtrat tuaja jam unë!



PERMASE VETESIE





Hapësirë e bardhë, rrafshin e së cilës e përmbushin
gjithfarë vegimesh, precipitimesh të gjithësisë
prej nga çlirohen si në mjegull fitore dhe humbje
të barazlarguara nga unë.

Letër e pashkruar ku gërmëzon pushtetin e saj
vetmia.

Fitore dhe humbje, verbëri e lodhjes që
rrëmben instiktin, pak nga energjia pa fund e qënies,
që gjithmonë ripërtërin dhe e ruan burimin,
si anija kozmike në fluturimin e ardhshëm drejt Marsit,
për të tjera nisje.

Fitore dhe humbje, madhësi në boshtin e abshisave
asnjëra e barabartë me tjetrën, asnjëra njësoj.
Rrugë të ndryshme ecjesh dhe mbrritjesh
diagramë zikzakesh mundimi, sfilitje, zhgënjimi,
harrimi për aq pak sfidë, për aq pak dashuri
në kthimin tënd njerëzor.




AKUAREL





Një varkëz hëne, lundrron mbi lumin e ëndrrës.
Rjeta përhumbëse, thurur drurësh të dëndur,
peng ka zënë, spektaklin e ylberëve të rrallë.
Dëshirat, që nuk çfaqen më.

Spektator i vetmuar në pritje - një Tis i përjetshëm.

Zbritur kam, në bregun e bardhë të zgjimit.
Prehërit të thellë të natës, dhimbjet kam lënë yje...






Tisi - dru pishe që rritet në rethin e Kolonjës.Për moshën e
vjetër dhe bukurinë e tij, cilësohet monument natyre.






POTENTE





Në kapakët e puthitur nuk dëgjohet,
zhurma goditëse e dallgës, si nga zemër
e dheut që mbart ujrat dhe tokën.
As tejhedhjet, kolovitjet, përplasjet e buta,
të ftohtët apo të nxehtët që rregullon,
vetë trupi i qullët, nuk ndihen.
Asgjë, që tramundohet goditshëm, nga
natyrë e përkryer, ligjet e saj të parathëna
zoti - zotat nuk dëgjohet.

Heshtje.

Të thënat e bëmat, filozofitë, historitë,
shkencën si u bë njeriu, thelbi i jetës ç'është,
ç'përmban, nga vjen e ku do të mbrrijë, ç'kërkon qielli,
si u sajua dhe si u përplas në tokë,
dhe boshti lëkundës i gjithësisë, cili është ekuilibri i tij.
Gjithçka që përmban dhe nuk përmban arsyeja
njerëzore, galaktika jonë materjale dhe të gjitha galaktikat
e tjera, të panjohura dhe të njohura tashmë,
i rëzon.

Më e madhja madhësi e referimit tim.

Potent dhe i gjorë!
Përfillja ime tek ty e ka burimin,
jetën, qetësinë biblike,
vetë Zotin.

Kur humbas dhe vdekjet e mia shënohen diku.
Dhe plagët e mia, aty e gjejnë prehjen, shërimin.
Nga pak marr frymën, duke të lënë ty pa frymë
marr shpirtin duke të lënë ty pa shpirt,
jetën marr duke të lënë, pa jetë ndoshta.

Kapakët e puthitur po hapen dalngadalë.
Simfoninë e heshtur luajnë mjeshtrit e muzikës,
së gjithë kohrave tokësore, janë mbledhur aty.
Shandanët e qirinjëve,vetë dritë e diellit i ndez.

Dhe atëher rëzohet.
Në kapakët që tashmë puthiten, nuk dëgjohet
zhurma goditëse e dallgës, si nga zemër e dheut...

Heshtja që nuk është heshtje.
Qënien time identifikon.
Valëz që thepin e shkëmbit godet, përjetësisht.



TEK TY SHIHJA VETEN

për Dajana Spenser



Aty mes hirit të mykjes, një jetë gjallon,
embrionon filiz.Mrekulli ndrroje fëmije hedh shtat,
ngre krye, me të gjitha bukuritë.
Me një dritë në shpirt jetës i afrohet.
Nga prag durimi të dhimbshëm, kundrron, gjykon.
Ndez zjarr kurajon, vendos.

Kjo mizore botë, të dobët e të fortë,
njëherësh ka koracën,
t'a çjerrësh, t'a gjakosësh me gishtat delikatë
të sinqeritetit të pafajshëm, arsyes së kulluar
që vetishëm rrjedh nga qumështi i mirësisë,
që kjo tokë rrënjëgurtë nuk ja mëkon
kujtdo homosapiensi që lind.

O Zot që je a s'je, pse rrekesh të mashtrosh,
arrin më jep magjishëm, krejt si një ëndërr,
një mit të plotë njerëzor.
T'a shoh në sy, t'a prek, t'a ndjej,
si një fëmijë hyjnor me emrin Djanë,
t'a paisësh me qëllim e fshehtas,
me një shigjetë të artë,papritur të shtangë,
pa gojë të lerë arsye, frymë prej dhimbjes...

My god !
...shih si krimi heshtur fshihet nën shkëlqim,
atëher kur dashuria aq bukur gjeti veten
harroi, besoi, u mrekullua....

Zgjohu Shekspir dhe shihe tragjedinë !
Askurrë jo vetja,në vetësi sdo të mbrrijë.





PIKES SE LOTIT…





O Zot !

Ndreqe magjinë e pikës së lotit,
që dhimbje rrodhi në faqen e tokës,
t'a jetojë shpirti njerëzor, t'a vuajë.

Ndreqe magjinë tënde.

Hapi pëlhurat e ylberëve ngjyrashpërthyes,
e diejve të tu botëra fshehur,
e hënave jetëndjellëse.

Tregoi robërve të tu, se i do dhe nuk i ke braktisur.

Dëftemë mua, atyre, pikën e mbështetjes tënde
që nuk është gjë tjetër vetëm se
pika e kthimit të ecjes tonë drejt zeros,
nga ku do të ringjallim ëndrrën
veten do të gjejmë humbur pikës tënde të lotit.




* * *





Aq dhimbje sa të mos ndjehem e mjerë.
Aq dashuri sa të mos ndjehem e lumtur.




* * *





ISHTE MBREMJE





Ylli saj, dashuria ime
la sekondat pa frymë.

Një gjeth, ra.
.
.
...
Hapi
yt,vështri
mi buzë
qeshja
.
Bashkë me heshtjen, mbrëmja
gjethe mërmërinte...

Gjithçka, u drodh prej
ardhjes tënde.

Ishte mbrëmje.




QYTETI IM DHE DEBORA





Një kuvertë agdritëze zbulon këmbët e
gjelbërta të malit flokëlyer me dëborë.
(Mbuluar dikur nga pasqyrë ujrash qielli)
Qyteti im gojëdhanash ndërtuar, zgjohet aty.

Prekur kam të tërin me gishtërinjtë e ëndrrës.
Syri i dëshirave ka kohë që fle në verbim.

Unë i shoh në gjumë gurët e zallit kalldëmshtruar,
të lagjes së vjetër.
Fëmijë nuk e dija që dëbora, nuk do qe e përjetëshme.
Shkëlqimi i saj, shkallë shkallë rreket të zbresë qytetit,
si liri e ëndërruar,
shëtitores së mermertë, të madhe e të ftohtë
si pamundësitë,
ku flenë dhe zgjohen historitë, revoltat, lavditë.

Dëborë e rrallë, plaçentës së vet vdes.

Stinë, grusht i veshur me dorashkë nervi
dashurish zjarrlëshuese,
shpirtrash dritëshpërthyese,
pse s'ia hedh qytetit tim vellon e vezullimit të bardhë?




PER TE GJITHA ENDRRAT

Heroit çek që dogji veten si
protestë ndaj pushtimit rus


Ti nuk mund t'a dije...
Që të digjeshe i tëri...

Pak zjarr në trupin e mardhur të lirisë,dhimbjes.
Pak gjak në skeletin e ngrirë të globit.

Që të digjeshe i tëri...
Unë jam këtu me ty,
për të gjitha ëndrrat dhe dashuritë e tua - qiri i ndezur,
i lutjeve në buzët e njerëzve.
Vikamë e heshtjes, e të shtypurve revoltë,prangëthyese.
Unë jam këtu me ty.

Që të digjeshe i tëri...
Syrin e verbër, të hapë pakëz bota.




Pragë Tetor 1994





NJE MAGME KURDOHERE E NDEZUR





Nuk fle kurrë.Sëmbon.
Thëngjij kurdoherë të ndezur.

Oh, bardhësi e dlirë nga brezat dhënë bashkë
me frymën, genin,
dhuruar me shpirt, me ngulm edukuar, injektuar me dhunë,

...nga vetja të detyrojnë, çdo ditë, nga pak të vdesësh, nga pak.
Vetëtimë qielli, krahë pemësh shkrumbon e thyen.

Pse mëma ime u lodhe aq shumë me mua,
të me ktheje në udhën që doje, që duhej,
e s'e doja, e pse isha biri yt, duhej t'a pranoja,
e prej frikës mëmë duhej t'a jetoja.

A e sheh, koka ime e pabindur, e bindur ish.

Në netët e gjata të lotëve, të klithmave,
të çirresh se askush nuk është me ty - e ti ke frikë.
(Në dhomën e vetmuar)
Lotët të thara në faqe - ulërimë,
e asnjeri, mos të dëgjojë, një zë fëmije - akuzë!
Ja, ku më keni!
Pjellë e ankthit, frikës, tmerrit që pa ditur
krijuat ju - e që sot pyesni:
Pse u bë kjo çupë kështu?
Kjo çupë kështu, si u bë?

E ç'është njerëzia tek e fundit nënë,
të jesh e virtutëshme dhe ajo ndjenja false,
cmire të dhurojë, apo e lirë të ç'faqesh
(e ti nënë,ruajna Zot)
e bota palë - palë, kuletën e thashethemeve,
të hapë e të përgojojë.

Dhe unë u them:
Kthemëni lakuriqësitë e sinqeriteteve të mia.
U janë mavijosur trupat prej kamxhikëve të
arsyetimit tuaj të ngushtë, injorancës.
Gjykimi juaj mbi turr'drush i vendosi,
zjarr i dogji.

Askurrë nënë, kthetrat e zhgënjimit nuk
m'u ngulën aq thellë, më vunë përfund,
më mekën, me nektar të rremë,më mbytën.
Mua, që ëndërroja veten tek gjithkush,
që besoja se s'kish pse të ishte ndryshe asnjeri.

Çudia ngrinte kokë tek unë,
ishte tjetër gjë, gjë tjetër fare dhe unë përbri saj.
Dritës time, errësirë i përqasej.
Intriga, mashtrimi llavës së nxehtë të përballjes
u dogjën, të arsyes, qëndrrimit.
Në magji njohjeje, vëmëndjeje, miturake
e vockël fare, do të mundja, këtë botë të madhe.

E ç'është bota nënë?
As kohë as shkak nuk do gjejë kurrë,për të
ndalur, shlyer sadopak këtë rrebesh të
pasosur dhune, krimi, padrejtësie, faji, që i
ushtrohet bijëve të vet nga këlyshë të së
KEQES - BUSHTËR!
Lutje mëmë lutje zotit për shpirtrat e tyre mëkatarë
që homo sapiens - it, nektar vesesh i ushqyen
dhe në njeri e kthyen - gjak dhune.

E kjo botë rrebele, më përballej mua.
Vetë ndershmëria.
Karakteri vetë.
Vetë - vetja, unë.

Liqeni ku qenë mbytur fjala, lodrat, dëshirat.
(Oh që s'luajta kurrë me to)
Dhe dashuritë e mia mbyteshin dhe
ulërimat e tyre i dëgjoja vetëm unë.
( i dëgjoj dhe sot )
Myrrti i reve fluturimin e diellit errësonte, kur
një nga një vdisnin,pa provuar kurrë një puthje.

Bijë e ëndrrave qiellore, tokës çapitem,
ngrihem në këmbë,rrëzohem
dhe më e fortë ngrihem.

E pse nënë t'u desh, këtij globi barutmbajtës,
lulet t'i tregoje, pjalmin.Farën e saj me pekule,
në gur t'a mbillje e ajo sfilitja vetë, shkëmbit
t'i gjejë plasën, të lulëzojë.

Sa shumë luftë nëna ime dhe sa shumë dhimbje,
invaduan këtë shpirt drobitur ndjenjash - magmë
kurdoherë prushndezur.





SIRENAVE





Bukuri të çmendura!
Mbi ç'argjent vale thyhet kënga juaj,
në ç'brigje të ëndërrta dëshirash, qëndruar kini?

Ngado jeni, thirmëni.
Ftomëni me zërin tuaj përgjërues, mallëngjyes,
që vdes burrin.

Jam gjëmë e mpirjes - shkundmëni,
sy që sheh vetëm trishtimin - çmëndmëni!
Në syrin e njerëzve, loti që ka mbushur
kupën e dhimbjes, durimit.

Mjaft më,nuk është faj
të duash, jetën lirinë.

Bëmëni për vete,
ninëzama juaj këmbanë e ethëshme.

Telksepea!
Bukuri mashtruese, zhgënjyese,
njëqind herë më e vërtetë se e vërteta.
Sekreteve të tua, tregomë një far
udhërëfenjës, mua - udhëkryqit në kryq.

Dyshimet parrugëdaljet, humbjet,
zhgënjimi tek unë janë kryqëzuar...
Dhe dhimbjet dhe ikjet…
po ku…

Bukuri të çmëndura, vramëni,
rrugët tona nuk mbrrijnë askund.



1997




RITUAL





Të drejtën e gjykimit zotëroj kur cënohem.
Gjykoj.
Dhe masa e tij është masa e goditjes që pësova.

Çoroditur tërhiqesh.
Strukur në shtjellën e rëndë të fajit,
mbledh veten, qetësohesh.
Kupton tërheqjen e skajëshme,
veprimin që të zbulon.

Dhe ky është fund prej nga nis fillimi, që do të
mbrrijë në një tjetër fund, e ky në një tjetër fillim...
Pandalja rrotulluese e tokës, reth boshtit të vet.

E dimë mirë.
Asgjë nuk ka më vlerë tani.
Koha në çengel të absurdit, varur.

Prej limitesh të kundërta nisjesh,
të dy pikës tonë do të takojmë.

Do jetë fillimi...





A MUND T'A SHOHESH…





Pezull që nuk e di, ku dhe kur, vërtitet endet.
Si magji që kurrë nuk e kuptova
o nuk desha t'a kuptoj, vjen e ulet.
Gjëndje që gjakon në trup prelud ndjesimesh
me mua njehsohet, lëvrin.

Vetëm tani kapilarët e shpirtit çelin udhët.
Semaforët e kuq të dhimbjes drithërojnë,
Kamxhik mbi trupin e lidhur, koshienca
vetveten vret.

A mund t'a gjesh tek unë, veten tënde?

Të zjarrtë, të ftohtë, herë ngre krye më vret,
herë tjetër loz dhe në atë lojë më humb.
Pastaj strukesh diku e fshihesh...
Gjithçka ku është dhe s'është je, baret...
Në kufijtë e ëndrrës ku ajo zë fill
dhe mbaron, çfaqesh, del prej meje,
për të hyrë përsëri aty, pa më pyetur.

A mund t'a shohësh tek unë veten tënde?
...si dritën e bardhë që çmëson sytë
e bën të ndjehesh ai, që dikur ke qenë
por që e ke harruar,
si lulet e mia me aromë, të harruara
në ditën tënde të ikjes.



LERME PAK…





Lermë, lermë pak bëhu i urtë
dëgjoi njëherë fjalët e biblës time
e goditjes së dheshme që në mësime
u kthyen, në fjalë zotash shpirti, që asnjëherë
nuk tradhëtuan besën e dhënë teje.

Lermë pak, të rri pranë, ashtu siç dua
kopsën e jakës të zbërthej, tek këndi i qafës,
lëkurën e butë të ndjej - ishull i egër nga malet
krenarë zbritur, ku endem vetëm unë.
Përjetësi e tëra që askush nuk mund të ma falë.
Vetëm tek ty u zgjua ëndër'e jetës time.
U bëra grua, mëmë, njeri.Jam zonjë e dheut.

Lermë të rri pak aty, ku prehen dhe flejnë
puthjet e mia, përkëdheljet, flutur pas fluture
asnjëra njësoj.
Lermë pra të puth si fëmijë
dritë e parë agu ku puqin malet.




TANGENTE





Flatër reje endesh, hare pa fund
vetëkënaqësi e shumëfishtë, tjetërsim.
Kupolë qielli prek me duar.

Të gjithë të bukur janë të dashur,
ty të duan, je qëndrra e tyre.
Për ty flasin për bëmat e tua.

Prej andej, milingona zeroje.
Gjithë spektri i ngjyrave, nuancë gri.

I trembesh rënies.Kupton ndryshimin.
Natyrshëm është po aq goditës.




TE QESHESH ME JETEN





Merimangat qiellore, kjo ditë i përtypi, i treti.
Gjak i nxehtë, zjarre ngjyrash përcjell,
gumëzhime të asgjësë në kapilare.
Në djepin e fëmisë, foshnjes përkundem.

Kllapitë lëkundëse në tehun e jetës e këputën litarin.
Përçart përshtypje njerëzore, një vije të drejtë me shtratin.

Por zgjimi,
me dritë vere i spërkat agimet, kurorë mbretërish.
Të qeshësh me jetën asnjëherë s'je e çmendur.
Gufojnë zogjtë e dashurive, dëshirat.




KU JE ENDERR





Zgjohu!
A s'e sheh
kufomat e tua mbetur errësirës ulërrijnë.

Bares, zbres në dritëza yjesh qielli lodroj
kordinata jete më dhelin, lartësi të përjetëshme.
Horizonte të fuqishëm lëvizin,çvendosen
freskojnë bulëzat e lirisë ndër pore.

Ku je ëndërr!

Rezatues kurmi yt, tjetërsoi, u hodh tej si një rrobë
e palarë, deri në palcë u xhvesh dhunshëm bukuria jote.
Kurth që s'e di ende vërtitet (ndërsa këmbëngul flatrimin)
të mpijë, inskenojë, përçudnojë ty.
Blic'i së djeshmes, sotmes, fatit të shndrrojë dhimbshëm
vetëtimën, magjinë veguese të lëtyrë.

Ku je ëndërr!

Ç'llavë resh dërgoi qielli galaktikave të tua
të të djegë, shkrumbojë, zhdukë.
Ç'terrinë të zu sytë, të verboi për një tjetër fytyrë.

Por unë jam ngjizur në ty, e gjora ime
kam qenë strehë, dekor i ethshëm i vallzimeve
të tua, i çmëndjeve të mia liri dëshirë,
jetoj me ty, ti në mua,
kurrë s'jemi ndarrë.
Me asgjë në botë s'të kam ndrruar.

Zgjohu ëndërr, ti ajër i frymës time, zgjomë.





URAGANI VERSHUES





Ç'dekor të vetes zbuluam
stisur nga terr i dhunës,
pjellë vesesh të çthurura
vrasësish, deri dje njerëz.

Ç'hëna e diej, ranë nga lartësitë, u rëzuan
e përzhitën, dogjën prush dheun tim.
Ndjenjë libër, përjetim,fjalë e mençur,
një kujtim, aromë e askundëshme pranvere,
virtut, çelja e beftë e lules, vjeshtë e qetë,
një dëshirë, dashuri e fshehtë, melankolitë,
endja pa kuptuar në shpirt dhe era
si lajmës tragjik shpërndan hirin:
- I përjetëshmi mallkim!

Ç'paskemi pritur për të mbrritur këtu
ku qemë fshehur humbur ku?
Ç'më detyron të shëmtohem, ç'fytyrem
dhe në llum vesesh, krimesh të shkas, ç'arsye?
Kudo qoftë mjerimi, lot dhimbjesh të mbjell.
masakër të pambrojturit
që pafajsinë ka pasuri...
Dhe gjykimi i errur të tjera oaze lotësh
të sajojë.

Oh, si nuk mbytem aty,
se më vjen të qaj
se më vjen të ulërij.
Për veten - me gjak të pagjak.
Për veten - me shpirt të pashpirt.

Kasolle e braktisur në pyll,
uragani vërshues përflakur, përpirë.





SA LARG JEMI, SA LARG…

Nga vuajtja e ndarjes
nuk gjen dot shpëtim
Neruda

Dhimbja ka një rrugë pa fund.
Pa krye.

Mendimi për ty.
Mendimi për ty.
Mendimi për ty.

Vetëm dashuria mund t'i nxerë,
vetëm malli.

Sytë e tu
ndezin ballin e ditëve që kuturu
ecin, me emrin tënd në buzë.

Diej treten çdo mbrëmje aty.
Digjen.

Unë në kafazin tim,
përpëlitem.
Zog i dashurisë kërkon të shpëtojë.

Sa larg jemi, sa larg.




PERKUNDJE





Dhe vështrim i humbur tretur
që fsheh mëshirëplotë përjetimet...

Dhe aroma hidhrake e së parës vjeshtë
që krijoi si botën...

Dhe veshje e beftë e xhamit, prej avull
të frymës sime...
më përkundin në djepet që nuk dua të lidhem.

Shtrat ku vdes e bie.

Përditë e më qartë më çfaqen
formulat e vjetra, thëniet e mënçura, bëmat...
Rjedha genetike reth që mbyll,zhgënjimi
feksje ngastrash përjetimi - makthe që në
gjumë trembin, gjurmë mbeturinash të marrisë,
nerv që shkrepëtin kujtimin - gjakun nxeh në
kapilare, yll që ndiz e shuhet në qiell të
ftohtë arsyeje...





KRAHARORIT TIM NJE KLITHME





Fëmija, foshnjëza janë pikëla
vese në gjethëzën e parë.

Tabu, kanune, diktate
kraharorit tim një klithmë!

Sofiste dhuna, pritë të zë, mbërthyer
uzurpuar, trurit tënd, me forcë hyn
Një sekondi të vetëm, frymën të zë,
për një tjetër frymë.

Oh, qënie e dobët, mos guxo të jesh ndryshe,
përshtatshmëria është kryevepër,
nuk bën dot pa të.

Të lodh koha, egzistenca e saj, mungesa e lëvizjes,
pse e di çdo të ndodhë, një çasti të dhënë.
...se do të vdesësh sërish…
(ashtu si sërish do të lindësh)

Të lodh vetja, vetëvetët.

Rit i çmendur që foshnjat çmend,
sa gjenerata pas meje do të kryqëzosh,
të mpihen nga ty,
të të përjetojnë ty,
gjakut t'u rendësh pa e ditur...


...dhe ajër i ngrirë të frymojë
e foshnjave vetja, t'u jetë prangë e përjetëshme,
e foshnjave vetja, një tjetër vete t'u sajojë.

Fëmijë,foshnjëza,
pikëla vese në gjethëzën e parë,
kraharorit tim një klithmë.




AH, KUR KENDOJE TI…





Ti nuk e di se hëna këtu këputet si një kopsë dhe bie.
Ti nuk mund t'a dish si hyn jeta përmes një vetësie
që nuk është më,
si humbtreten ëndrrat pa u parë...
Si çfaqin netët shtratin tënd pranë pishinës,
një dritë sysh të përkund gjumin e lodhjes së rëndë,
një bukuri përballë bukurisë.

Jo, ti nuk mund t'a dish!

Të mos shohësh dot një përkryerje, të verbojë,
si thërmohen në heshtje kristalet e dritës,
pastaj një dritësi e plotë...
Një nga një t'i gremisësh të gjitha në humbtirë të vetes,
të dish mirë se gabon,
të ndjesh krim kur vrasje nuk ka.
Me dhëmbët e traditës të shqyesh njerëzoren...

E mban mend rëzimin e mbrëmjes mbi pishinë ,
kur ti i lagur dridheshe,
gëzimin e çmendur pas çarkut dritësor që ndjell jetë,
plazhin e vonët, naivitetin tim...
...nuk mbaj mend a kish yje nata.
Mëngjezet perëndimet me ty, pa ty,
atë botë, magjinë e jetuar,
të përjetëshmen unazë të këputur, të verdhë që lidh qiejt.
...nga ajo që je të fshihesh thellë në djepin e vetes,
të mbytësh foshnjën,
puthjen e vetme në faqen tënde
dhe next year, lotët.

Të kesh fatin të duash...

Zbret nga ëndrrat yjeshkrumbuara të një vajze,
rrjedh nga qumështi hënor i gruas,
nga shpirti i mirësisë, që jo për këdo, geni gatuan.
Nga kënga e buzëve të tua, zbret.

Ah, kur këndoje ti,
të vdekur mjelmën, rivdisja!




TE GJITHA FYTYRAT TUAJA





Të gjitha fytyrat tuaja, manekinë në seri.
Gjinkalla në zhurin e jetës!

Qënie që gjithçka s'vlen, ushqeni...
Sy tinzarë që ju zbërthejnë, syhardallosës nën syze,
vështrim nënvetullash, pas xhama perdesh,
dyerve, përgjuar mureve...
Indiferencë e shtirë që trillin pjell, mashtrimin

Më lodhët, a e dini?

Zallahisë së kohës si minjtë i rëmoni,
ngjarje individë.
Kokë i montoni krahë këmbë
dramë e sajoni, tragjedi...
Rjetën e hollë të trillit, vrasjes, helmimit
nuk lodhet së thururi merimangë e juaj.

Pastaj kapja në tyl, hedhja lart e poshtë, kolovitja,
përplasja në tokë.
Dridhesh prej frikës i pafaj, prej ankthit, o ankth.
Në pamundësinë e befasisë tkuresh.Duarlidhur
prej pabesisë, padrejtësisë që ti
borxh i ke gjithçka - intrigës.

Duan të përflasin - trillojnë
Të merren me ty - e bëjnë.
Të vrasin - pa frymë të lënë.
Të rrëmbejnë dhe dashurinë dhe ëndrrën dhe gjumin.
E vjetër sa bota, e kalbur ideja prej nga merr kuptim,
jetë e tyre.
E ti i pafuqishëm deri në mjerimin e vuajtjes.

O Zot! Një filiz...

…unë ku t'a di…

...kur dëbora zbardhëllon e druri në vatër kërcet
e zgjimit tënd vështrues fytyra ime i bie përballë…

… kur thëngjill i fshehur nën hi thellë
një xixë në ajër klith e ti mua më ndjen…

... kur vetëtimë e kujtesës dritë pas drite
një dite të vranët më sjell tek ti…

...unë ku t’a di më thuaj, si t’a mësoj?

MOS M'I LER…


Në njollat murmndezëse të diellit tymojnë
dhe vdesin me shpresën e artë të ringjalljes
...në një tjetër ditë
Shpresë që nuk mundem t’a kem.

Zog që përpëlitet ndër duar.

Atëhere qielli nuk do të drithërojë më
Nuk mund të kem tjetër dashuri…

Mos mi ler ndjenjat të vdesin dhe më

Sigurisht te tradhetosh dike eshte nje tregues anonim, jo i forte ne ndergjegjen njerezore, i pasigurt dhe konfuz i karakterit njerezor.Fakt eshte qe askush, nuk ka kuraje te deklaroje tradhetite e tij, madje dihet qe ato rezatojne denigruese ne sjelljen e perditshme, nderkohe qe nuk e dime pse tradhetojme dhe kur do te tradhetojme.Kjo perben nje enigme dhe si e tille eshte intrige per racen njerezore, qe e ka me te thjeshte t'i jape udhe vetes se sa t'a ndaloje ate.(Sigurisht kur nuk mungon kondicioni baze).

Ne çastin kur ne tradhetojme sigurisht " veme ne zbatim ate çka na kerkon vetja " dhe deri ketu jemi te vertete. Kjo eshte subkoshiente, e thene ndryshe fizike, e menjehershme. Ne raport me dike tjeter ne jemi "tradhetare" dhe kjo eshte koshiente pra ndergjegje dhe prej kendej morale.
Perballja e te dyjave, e ndergjegjes dhe jondergjegjes, pra e koshiences dhe e subkoshiences eshte e vjeter sa vete egzistenca njerezore.

Per mendimin tim,te tradhetosh do te thote njeheresh ndjenje per personin e saponjohur dhe mendimi i tradhetise per njeriun e dashur.
Tek disa eshte i lindur racionaliteti, tek te tjere liria pa kufij.Shume te tjere ulin koken perpara pervojave ne jete ka dhe syresh qe i shperfillin ato. Konkluzioni?
Ne se tradhetia ka objekt seksin atehere mund te them se eshte me e lehte per t'u perballur. Problemi qendron ne se tradhetia synon vlera e virtute morale.Gjyshja ime thoshte " Ki frike, kur buri shkon me nje femer me te bukur se ty". Sigurisht qe nuk e kishte fjalen per pamjen e jashtme.

Them qe do t'a falja tradhetine, madje do te gjeja me mençuri rruget me te bukura per te mos e humbur njeriun e dashur.



Dituri Dizdari

Dituri Dizdari



TRADHETIA KONCEPT POETIK ?



Tradhtia si nje cfaqje e sjelljes njerezore barabitet me norma te ndryshme te jetes se perditeshme si urejtja apo dashuria, miresia apo krimi.Pra perben ngjarje ose ndodhi ,thene ndryshe perben subjekt.
Poezia si fryme e gjendur tek poetet, preket, ndihet nga te gjitha rethanat: e jeteshme ose jo,e ndodhshme ose jo,brenda ose jashte galaktikes sone diellore.Si edhe kur ndodh kjo, eshte njesoj si te thuash se e dime se kur dhe ku do te lindim apo vdesim.
Sadoqe te lodhemi veshtire se do te gjejme poet i cili te mos jete "mbarsur" nga "subjektet" te cilat nuk ka rendesi se si ndodhin apo ku ndodhin, por si i frymemer "mushkeria "e tij pra si ai, poeti, i perjeton.Perjetimi si shqise per te cilen poeti ndihet fatlum, eshte fryme si te gjitha frymerat dhe si e tille mund te derivoje koncepte dhe jo te jete produkt i nje koncepti.



(ESHTE PERÇUD TITULLI I TEMES - TRADHETI ME EMRIN FEMER)



Te tentosh emertimin e ketij veprimi, sa te cuditshem aq dhe misterioz, me femren, eshte gati nje perpjekje gerryese dhe e dhimbeshme.
Tradhetia si pjesa me e padukshme por dhe mizore e karakterit njerezor ( gjithe yjet e sistemit diellor valle i permbahen nje "rregulli" te nxjerre nga njerezit, sa fuqi pati njeriu per te verteten e ketij vertetimi ? ) nuk eshte dhe nuk mund te jete produkt i nje apo dy veteve, po ashtu duke qene njera nga themrat akiliane te jetes njerezore ( pse do t'a perjashtonim dhe nga jeterat apo jojeterat qe i dime apo nuk i dime ?) sa u thane dhe u vertetuan burimet qe cojne ujin me heret deri ne cfaqjen teresisht te skenes se tradhetise ? A s'eshte e verteta burim , fillese prej te ciles derivojne gjithe te pavertetat ? Atehere sa gjasa ka te mesojme se kush tradheton dhe pse, dhe ku ka ndodhur tradhtia apo kush dhe ku eshte shtysa fillestare e saj - e verteta ?

Zotat, kombet, frymerat, idete tradhetuan, (dhe ne prirje te fateve kane qene burrat )cfare mbeti si jo e tille - nje mashkull qe mund te farezoje gjate gjithe kohes apo nje femer e cila lind nje femije ? Perpara kesaj drite divine, mashkulli eshte deshperimisht i varfer edhe pse jo per fajin e tij .
Ku qendron tradhetia - sa mund te jete femeror ky fakt, sa i eger aq dhe i rende ?

Dituri Dizdari




MES PERMES NJE PYLLI


në malin e Dajtit



Mes për mes një pylli rashë
pashë shumë drurë dhe... një lisi të madh...
N'zemër rufeja i kish përzhitur një guvë.

Dëgjova pezmën mëngjezore të ajrit
fjalën fërfëritëse të heshtjes …

Unë e di përse flasin fletët…

Në zemër të guvës dy fëmijë
Pashë një gjethnajë t’i harlisej lisit si një skeptër




MARROSUR DLIRUESHEM


Marrosur dlirueshëm, kur gjithsa kish ngjarë
u fshi menjëherë
dhe isha ajo që doja dhe çfarë doja bëja:
…u qetova në ty

E paqtë, shijeëmbël me veten
këputur marrish deri në fund të ndjenjës.

...jam me ty…

E di ... ka një jetë që e pres këtë çast,
të shoh ty, t’ë përjetoj ngadalë, të prehem tek ti…
të kundroj dritën
thellë teje ndricimin…
… e tëra tek ti
…flatra qiellçlirues kredhur në liri…

Jo, mbarim nuk mund të ketë tani
as fillim të asgjëje mosjete.
zanafillën zë këtu fryma njerëzore…

Tani një fytyrë të lumtur vështroj
dhe mbaron… më mbaron mendimi
se mund të shihet përtej saj.






DITE VJESHTE



Një re qiellit - malli im.
Gjithë dhimbja e patretur e një jete
peshën e kujtesës mban

Gjithë pesha e saj në një re vjeshte.

Me të në qiell unë luaj.
Si fëmijë

...gishtat e dëshirës ledhatojnë, prekin
...fytyrën,sytë,buzët…
…e vështroj dhe më vështron…
... çapis drejt saj…
... afrohet drejt meje…

Udha e gjatë e dashurisë time.
...në një re vjeshte.





ERDHA TEK TI



Një peshë e rëndë
mban një zjarr që digjet fort
Erdha tek ti.

Mendim prarohet bukurish
lodhja e shpirtit agimit i falet
Erdha tek ti.

Asgjë s’kuptova nuk di si erdha
Mezi prisja, të të shihja tek dera
Erdha tek ti.


E gjithë e ndezur
e jashtë e mekur
Erdha tek ti.

Pse digjej brenda aq shumë zjar
ty nuk të gjeta.

Dituri Dizdari



TE DASHUROHESH ME NJE PROSTITUTE ?


Dashuria eshte produkt shpirteror dhe mental (geni dhe pervoja), i cdokujt qenie njerezore, porse qe veshtire te komandohet.
E them kete ne funksion te pyetjes , qe per mua mund te ishte "A do te te martoheshit me nje prostitute ". Shume te tilla jane martuar edhe ne Shqiperi.
Pyetsori kondicionon pergjigjen qe ne fillese : Sigurisht qe nuk do te dashurohesha me nje prostitute kur pyetem, porse nuk do dija cfare do beja po te lihesha i lire pa kushtin tuaj ,pra ne se do te me ndodhte realisht pasi ndjenjat njerezore lindin dhe kaq, ne jemi vetem bartes dhe perjetues te tyre ne rastin me normal dhe kuptimore ne rastin me te mire.
Vete dilema per dashurine tregon se embrioni i kesaj ndjenje,ne se ka pasur nje te tille, eshte i destinuar te zhduket. Ndjenjat nuk jane alternativa per te cilat gjendet tere vemendja, per te zgjedhur.
Dashuria ndodh pa ditur, ndryshe nga martesa ku percaktojme dhe daten dhe oren.

Dituri Dizdari


Heqja e vizave per serbet, eshte nje ngjarje, sidomos duke veshtruar gjendjen mjaft dekikate te pavarsise se Kosoves.
Te vendosesh ura te tilla njerezore me kombe ose shtete, nuk perben vetem nje lajm te mire per keto kombe porse tregon se pari kulture dhe dinjitet kombetar.
Shteti shqiptar tregon se eshte i lire, i mencur. Vete liria, integriteti i nje vendi nuk jane opsione qe ndertohen brenda nje dite. Ato, ashtu si tek individi jane natyrshem pjese perberese, domethenese e nje shteti apo shoqerie. Ai nuk mund te veproje ndryshe, nuk mund te tjetersohet apo te dale nga vetja. A nuk e kane treguar kete shqiptaret ne gjithe historine e tyre, edhe ne ate kosovare ? Kur, nje shqiptar apo kosovar, o nje grup i tille, ka roberuar, ka vrare perpos ka mbrojtur vatren , nderin e tij ?

Lidhjet mes kombeve jane endra mijeravjecare, lule e celur ne te gjitha stinet. A mund te jetohet pa lidhjet njerezore ? Ato jane kondicionet me te mira per mareveshje, mirkuptim dhe bashkepunim njerezor. A nuk jane keto lidhje,baze per arritjen e synimeve kosovare ?

Nuk kemi pse te kemi frike nga e kaluara, as te mbesim perjetesisht nen pranga, aq me keq kur keto ia vendosim vetvetes. Liria nuk mund te jete vecse e veteshme, pjese e gjakut tone. Permbajtja e saj eshte nje sistem vlerash, (dhe jo nje anarshi), te cilat duhet ti njohim e ti respektojme ashtu siç kane bere ne France, Angli, Gjermani etj. pra ne Europen tone, kultura e te cileve qyteteroi boten mbare.

Per kosovaret nuk ka dhe nuk mund te kete te djeshme te eger. Vete dinjiteti ,maturia e tyre tregoi rrugen neper te cilen ecin sot me krenare se kurre.
Me dhimbje ? Me shume dhimbje por te fituar !