Hajredin S Muja

Nga Hajredin S Muja

Letër nga mërgimi

M'pikuan lotët n'tokë më ranë
mos harro atë ditë moj nanë,
n'ditë bajramit, n'ditë gëzimit,
mora rrugat e mërgimit.

Sot s'kam gëzim as nuk kam gas,
as prej mallit s'mund të flas,
prandaj jam ulë e po t'shkruaj,
djali yt prej dheut t'huaj.

Të tregoi nënë përnjimend,
asgjë s'asht si n'vendin tem,
qyshë kam ardhë këtu mallkoj vehten,
mërzia po m'shkatrron jeten.

Këtu hana rri e fshehtë,
këtu qielli është i errtë,
as dielli nuk jep ndriçim,
s'asht si dielli i vendit tim.

Këtu luleve s'u vjen erë,
këtu s'ka vjeshtë, as s'ka prandverë,
ka veç dimen e vapë të shkretë,
mos me mujtë nji natë me fjetë

Ktu s'ka qefë veç punë e gjumë,
pamirësi me shumë zullum,
këtu janë njerëzit si bagëtia,
nga një javë nuk shkojnë te shpia.

Tash nënë shumë nuk po të shkruaj,
t'fala u baj prej dheut t'huaj,
sa herë të duesh me m'kujtue,
puthe dheun që m'ka rritë mue.


Mendimi i keq


Ishte një ditë vere, e nxehtë, vapë,
një djalë nga qyteti ishte nisë për fshat,
meqë u lodh rrugës, një bahçe shikoi,
nën hije t'një arre u ulë të pushojë

U çudit djaloshi e me vehte foli,
gjith kjo arrë e madhe, frute t'vogla n'xori,
kurse n'tokë ky kungull, nuk din të venitet,
në një loze t'vogel, kaq e madhe rritet.

Tha: Hej Zot i Madh, n'Lindje e n'Prendim,
çdo gjë që krijove, s'e bëre pa gabim,
a s'do t'ish më mirë t'i ndërroje farat,
kungulli n'pemë të madhe, e në loze arrat.

Kështu mendoi djali, por shpejt u pendue,
situatën mirë se kishte mendue,
Nga pema e arrës një kokërr pikoi,
i ra n'kokë djaloshit, gati e debloi.

Tha: O Zot i madh, që merr e jep jetë,
çdo gjë që krijove e vure n'vend të vet,
po sikur ky kungull të më binte kokës,
unë sot do të hyja, në brendinë e tokës.


E KUJTOI VENDLINDJEN

E kujtoj Vendlindjen, vendin ku jam rritë
Të gjitha ato male i kujtoj çdo ditë,
Në mërgim kujtimet i ruaj me freski,
Nuk i harroj ditët kur kam qenë i ri.

Kujtimin vendlindjes ja kam huazuar,
Për bukuri t'natyrës shumë herë kam kënduar,
Për të shprehur mallin më duhen shumë fjalë,
Sytë e mi t'përlotur e shohin të gjallë.

E kujtoj vendlindjen, kohën e rinisë,
Në të mua mu ngjallën ndjenja t'dashurisë,
Fjalët e para aty i shqiptova,
Aty shkronjat e para të shqipes i mësova.

E kujtoj Vendlindjen prej dheut të huaj,
Sa të kem unë jetë, s'kam për të harruar,
Në mërgim të gjallë më mban veç një shpresë,
Do t'kthej në Vendlindje, atje që të vdes.

Shpirti im -->MUja

Prej skajit të botës, ditë e natë udhëtova,
erdha n'breg të detit, me ty bisedova,
s'pata kohë të rrija, u largova vashë,
por shpirtin e zemrën bashkë me ty i lashë.

Si t'ka falë ty Zoti, kend s'kam pa n'dynja,
çdo zemër që t'njohu mendjen n'ty e ka,
prandaj zemra ime bashkë me ty krenohet,
asnjë çast prej teje nuk don të largohet.

Edhe ti mua, më mbushë dritë hijeshie,
nuk më ndahesh, më rri afer porsi hije,
Me dëshirën tënde dëshirë dhe unë kam,
shpirti im të bahet një me shpirtin tan.


UNE DHE TI…


Unë dua të kujtoi ca fjalë që mbaj mend,
kur m'i thoje mua duke përshpëritur,
ca fjalë që për mua n'zemër kanë zën vend,
e gojëve të liga shumë punë u ka qitur.

Ata s'kanë punë tjetër, leri në një anë,
veç të shikojnë njerëzit t'përgojojnë dynjanë

Unë dua të shkruaj ty e të them kam shpresë,
që këngët e dashurisë prej dashnorit nuk bëjnë,
ti e din se në shpirtin tim diçka nga ti ka mbetë,
dhe s'ka nevojë që mendimet t'i shprehi me këngë

Por, unë shpenzova ditë për ty tue shkrue,
e para pasqyrës vehten tue lëmue.

Unë shkruaj për ty këngën time të fundit të dashurisë
që të përkujtoi ndjenjat që ke pasë për mue,
atëherë, përse lazdërohesh në prag të pleqërisë,
kur rrudhat ballin ta kanë mbuluar.

Unë s'të dalloj dot je çuar a fjetë,
sepse si e fjetur më dukesh për jetë


SHEMTIMI

E shëmtuar është jeta e mbushur me halle,
e shëmtuar është dasma pa këngë e valle,
e shëmtuar është dashuria ku nuk ka besë,
i shëmtuar është çdo veprim që nuk ka sukses.

E shëmtuar është fëmijëria e jetimit,
E shëmtuar është sëmundja e trimit,
e shëmtuar është vdekja në rini,
e shëmtuar është vetmia në pleqëri.

E shëmtuar është jeta aty ku s'ka fe,
i shëmtuar është njeriu ku nuk ka Atdhe,
E shëmtuar është lufta në padrejtësi,
i shëmtuar është besimi me përtaci.

I shëmtuar është betimi po nuk e zbatove,
e shëmtuar është miqësia, në vizitë po s'shkove,
e shëmtuar është vera nëse nuk bjen shi,
e shëmtuar është jeta në s'ke dituri.

Atdhe

Kur të shoh ku ke arritur,
s'je më i pari,
më ngjason krejësisht tjetër.

Kurrë s'të kam njohur sa duhet,
vitet mbi ty vërtet s'kanë stëpikur
njëlloj si mbi të tjerët.

Nuk di çfarë të bëj më parë për ty,
përsëri do të mbetëm fajtor
përballë vetvetës.