Dhimitraq Papando

Në vend të hyrjes...


.......Kam pritur tridhjet vjet

Kam pritur tridhjet vjet fshehur nën hije,
Dhe fshehur kam vazhduar të këndoj,
Siç zogu i mëngjesit pas hardhije,
Siç fshihet manushaqja buzë kroi.

E kyça gojën fjalët që të mbaja,
Se rridhnin fjalët vetë, s’di se si,
Kur s’dija as të qeshja, as të qaja;
Kur s’dija ç’ishin lulet në saksi.

Kur lotin që nga sythi vjen i valë,
Me shiun ngatërroja pa të keq.
Kur flokun keq të krehur tek një djalë.
Për trimëri e mirrja, si për dreq.

Kur lulen e këpusja i rrëmbyer,
Dhe pa i marrë erë, jo aspak,
E flakja si një send aspak të vyer,
E prishja me një nerv krejt foshnjarak.

Kur vashën e komshiut e dëgjoja,
Shpërfillur kur më thoshte “Mirmëngjes”.
Dhe buzën që i dridhej ia vështroja,
Si Don Zhuan i thekur, krejt serbes...

...Kam pritur tridhjet vjet të them dy fjalë,
Dy vargje që kam mbledhur me kujdes
Si mbledh vullkan’ i ri llavë të valë,
Si bleta mbledh nektarin në mëngjes.



Dh Papando

Ah, më mbytën ndjenjat, det!

Ah, më mbytën ndjenjat, det!
Në dritarezën e shpirtit
Lul’ e ftoit më troket…

Jam a s’jam, e ku ta di,
Nëpër ëndërr, a jam zgjuar?
Frym’ e prillit mbi çati,
Më sjell gaz të paprovuar.

...Kam një brengë që më vret.
Nëpër telëzat e zemrës,
Ndjej një flutur që më nget.

Dal në rrug’ e jam i ndrojtur.
Vajz e fqinjit pas dritares,
Më vështron me sy përlotur.

Pse u tremb edhe pastaj
Shkoi me vrap, u mbyll në dhomë?!
…Dora ime e pafaj,
I preku gjoksin e njomë…

Varka ime ku me shpie



Qielli varur perde-rëndë si një ballë i menduar.
Zbret e griset nëpër pemë mbi liqenin faqe-shtruar.

Era fryn e ëmbël shumë dhe mënjanë i mbledh retë.
Varka ime vozit thellë dhe me shpie nga do vetë.

Duke humbur gjethe-verdhat çvoshket hëna mbi liqen.
Nata krejt e parfumuar që nga Mal’ i Thatë vjen.

Një shelg varet i argjëntë, nëpër ujë krahët lan.
Hëna mbetur lakuriqe lotëverdhë nis e qan…

-…Pse më merr në ujë thellë, varka ime ku më shpie?
-Më afro tek hën’e verdhë të shoh dritë bukurie!

-Laskuriqur, nëpër ujë, ku shkon hënëza dhe fshihet?
-Me një krëhër prej kallamash flokët lag ajo dhe krihet.

Pas kallamave, në ujë, hëna kreh flokët e gjatë.
Nazemadhe rrotull saj formon rrathëza një patë.

Duke mbledhur gjethe-verdhat atje dua që të shkoj;
Të rrëmbej patën e bardhë, faqen ujit t’ja trazoj…

…Shushurin liqen-i pastër, kallamishtja plot shkëlqim.
Varka ime gjith’ lëkundet pa lopata, pa drejtim..



Dh Papando

Korça


S’di si të të dua, s’di sa të të dua;
Veç kur jam atje, në rrugët e tua;
Kur bliri pikon eliksir mbi mua;
Filloj dhe të ndjej.

Këngë do mësoj, këngë që këndohen;
Çupat ti trazoj në mëngjez kur zgjohen;
Vellon t’u rrëmbej ditën që martohen.
Do të vij, ti gjej.

Ndër kangjellat e tua dimërit me borë;
Harpën ëngjëllore do luaj me dorë;
Të dëgjoj’ muzikën zemra ime-e gjorë;
Edhe të zhdëfrej.

Pa ta ngjit Moravën fshehur nëpër hije;
Hije madhështie, hije bukurie;
Ah!... Do ta shkul zemrën, ta bëj fije-fije;
Ashtu të të ndjej.

.................................................. .



Papando 2000

Nje tjeter poezi nga libri "Yjet do trazoj" i poetit Dh Papando

.......................Dimër

Kur vjen dimri i akulluar mbetem zgjuar nëpër netë.
E ndjej shpirtin të më lerë, nëpër erë të mërgohet.
Trupi mbetur i braktisur dalngadalë nis e ftohet,
Si një vatërzë që shuhet në shtëpin’ e lënë shkretë.

Që prej xhamit të kristaltë shoh përjashta i nemitur,
Si në natën e ndriçuar bora bie fjolla-fjolla.
Syri griset i harruar nëpër perdezat e holla,
Edhe tret lotin e nxehtë me qerpik të përpëlitur.

Dhe kur hëna e florinjtë që prej reve rreh të dalë,
E vesh natën e pikuar në përndritje të praruar;
Zem’r e dridhur ritmin shuan duke rrahur e hutuar.
Hesht dëbora mbi çatitë ku ka rënë palë-palë.

…Kthehet shpirti i arratisur zemër-vakur tek mendoja.
Ishte jerm apo ekstazë s’e kuptova ku u futa.
Sy’n e bukur më jep hëna fshehur pas reve të buta.
Flok’n e verdhë ka përhapur nëpër perdezat me hoja.

...poezi nga libri 'yjet do trazoj"



............Shporta...ndolli një kurbatkë




S’dija ç’beja të ndjell fatin...mikja bjonde më pat' lënë!
... Një shportë thura, me kulpra, hipa e vara në hënë.
Nga shkon dielli ktheva shtratin, xhindet thirra në mesnatë.
Mbolla yje anës lumit të magjepsja ndonjë fatë.

Nga marazi, flokëverdhës edhe tjegullat j’a theva;
Pastaj fqinjës, një kurbatke, një të puthur i rrëmbeva.
(Një ezmere përqafova, bjonden time të harroja,
Por më dogji gjiri i ndezur nën këmishëzën me hoja.)

...S’e kuptoj, si fqinj’ e sertë asnjë fjalë nuk më kthehu,
Dhe si llërën e kadiftë kular qafës ma mbërtheu!!?

Dikush thotë ishin xhindet që i rrinë rrotull fatit.
Tjetri thotë që me kulpra ndolla vajzën e kurbatit.
Po ç’më duhet të kuptoj, më nuk jam me kok’ mënjanë.
Pas një bjonde që më iku, një ezmere më rri pranë.

Udhëtim

I
Jo, jo, akoma nuk kam arritur,
I lodhur ndihem dhe i drobitur,
Tek shoh si malet rrotull e rrotull,
Përbrenda tyre mbyllin rrethuar,
Fushën e bukur të lulëzuar,
Që si një nuse e porsa zgjedhur,
Vendos mbi flokun e saj të derdhur,
Kurorë degësh dhe lulesh mbledhur.
Mbajnë rrethuar mes bukurisë,
Një medaljon të madhështisë,
Ankthin dhe afshin që të nxit shpresa,
Mallin e djegur keq nga largesa.

II
...Dhe pas çdo kthese, pas çdo bregore,
Si labirinthet me Minotaur,
Të tjera brigje…përpara dalin.
Me mijra gracka rrugën më ndalin,
Dhe horizontin aq të kërkuar,
Në thellësinë e amëshuar.
Nis dhe rëmoj në vetësirë,
Të gjej një fjalë jo aq të mirë,
Duke u grindur porsi gërnjar,
Për konstruktorin imagjinar,
Që paska qenë kaq i vendosur,
Të stisë rrugë që s’ka të sosur.

III
Dhe syri ndjek pavetëdije,
Si në një film vetëm me hije,
Çfarë natyra ofron bujare...
...Kishat rrethuar me pem’ e varre,
Kodrat me mollë, fushat me grurë;
Më tej një pyll, pastaj një urë.
Ca p’rrenj të thatë me një gisht ujë...
...Më tutje pamja bëhet rrëmujë,
Tek më s’e ndjek lajthitjen time;
Veç ndjej që zhytem në ëndërrime.
Dhe syri dridhet e sheh përbrënda,
Thellë kujtesës, pamje të rënda.

IV
E ndjek vetvehten mbrapa në kohë,
Remineshencë që s’di të shohë.
Hije të vjetra që të kërkojnë,
Dot s’u shpëton, për ty vrapojnë.
Fantazma-veshur që ulërijnë,
Miq dhe armiq në radhë vijnë.
Ti vetëm ikën... ata të ndjekin,
Dhe pas makinës grushtat përpjekin.
...Dhe befas zgjohesh krejt i hutuar,
Përreth vështron i turpëruar,
Pa ditur fare ç’gabim ke bërë,
Nis buzëqesh... siç bëjn’ të tërë.

V
...Pastaj ca fshatra krejt të rrudhosur,
Tek ti afrohen faqepudrosur.
Porsi ca plaka…kur humbin sensin,
Vrapin e kohës duan të ndjekin.
Tualetosen, lyen e ngjyen,
Si pula klloçka, stisen e fryhen,
Me shum’ seç mosha u pranon hije,
Si ca piktura pa pikë shije...
...Edhe ata ashtu llastohen,
Si duke dashur të zbukurohen,
Veç buzë rruge vitrinën ngrehin,
Pamjen e hidhur duan te zbehin.

VI
Sheh emra firmash, si në përralla,
Ca kombinime aqë të rralla,
Që nuk i njeh onomastika.
Shpikje të shekullit bastard...
...Dritat plot ngjyra që syrin çpojnë,
Me prapaskenën keq kontrastojnë.
Ndrisin e feksin e s’kan’ të sosur,
Përmbi fasadën e përdhosur.
Por prapa tyre syri i hutuar,
Vështron një pamje të mjegulluar.
Pas mykut pluhur me erë burgu,
Pejsazh të zbardhur si raso murgu.

VII
Dhe prapa gardhesh gjysëm rrëzuar,
Pas njëri tjetrit rrinë shtërnguar,
Nëpër ca poza gërmuqe mbetur,
Të shkalafitur edhe të tretur,
Mullare kashte gjysëm të ngrënë,
Si goj’ të zeza e dhëmbërënë,
Që prej së largu përqeshin hidhur.
Një fat i keq i mban të lidhur.
Ngulur në tokë si ca qyqarë,
Flokët përpjetë dhe të palarë.
Me kokën jashtë, ashtu të ngrirë,
Tek ulërijnë për mëshirë.

VIII
...Vështroj të mijtë bashkudhëtarë,
Faqeparruar, fytyrëvrarë,
Ashtu përgjumur teksa qëndrojnë,
Me sytë hapur, por që s’vështrojnë,
Asnjë ndryshim që del përpara.
Duke lëpirë buzët e çara,
Krejt të harruar koten e flenë,
Sado të mençur që të jenë.
Njëri pas tjetrit vënë në vijë,
Luajnë kokat pa vetëdijë.
Ritmin e rrugës tek imitojnë,
Indiferentë përreth pohojnë.

IX
...Por dhe mohojnë gjithashtu,
Shpesh duke qeshur kuturu,
Mes ëndërrimesh delirante.
Gjestikulime krejt aberrante.
Dhe i vështroj që fare pranë,
Me mendje humbur hequr mënjanë.
Krejt i çuditur sikur të shihja,
Një lloj të ri që nuk e njihja.
Në ndonjë tombë në shkretëtirë,
Në mes të rërës tek qëndron shtrirë,
Mumje Egjypti gjysëm të tretur;
Në sarkofag të porsagjetur.

X
Nuk di në çfarë më të besoj,
Nuk di se ç’hymne më të këndoj,
Se jo, askush s’më ka besuar,
Se vetë Zoti më ka harruar.
Një zë njeriu pra, ku ta gjej,
Ç’mblodha në zemër t’i rrëfej?
Më thoni pra ku të kërkoj,
Një këngë gryke ku të dëgjoj?
Ku ta ndjej erën aqë të mirë,
Të një duhani të porsa grirë?
...Të shoh një mace si vjen përtuar,
Prekjen e ngrohtë për të kërkuar?

XI
...Të ndjej që jam njeri e zot.
Si isha dje, të jem dhe sot.
Të ec i zhytur nëpër kujtime,
Të takoj pleqtë e rrugës sime,
E ta ngroh vatrën me dru të thatë;
Të numëroj yjet nëpër natë.
Dhe të hap derën e shtëpisë,
Pa pasur frikën e perëndisë?
Të ndjej në zemër që kam tallaz,
E ta pi lotin që vjen... me gaz.
E të bërtas kur dua vetë,
Të fle e ngrihem... zot i vërtetë?

XII
...Një libër mbyllur e mbaj në duar,
Të një shkrimtari të padëgjuar.
Nuk do të mundja që ta lexoja,
Nuk do të mundja ’dhe po të doja.
Më ngjan një histori e njohur,
Që asnjëherë s’më ka ngrohur;
Si e lexuar një tjetër herë,
Si e jetuar me miq të tjerë.
Në një vend tjetër, një “dezha vú”, *
Me ca kasolle bërë me dru;
Ku si i egër fshehur jetoja,
Ku ditën vdisja dhe natën rroja.

*Déjà vu, të jetosh edhe një herë një gjëndje që e ke jetuar me parë, nga frëngjishtja i referohet një fenomeni paramnezik.

XIII
...Qielli rëndonte si plumb i derdhur,
Dhe hëna villte dritën e verdhur,
Pëmbi natyrën e pangjyrë.
Dhe ajri i rëndë porsi lyrë,
Të zinte frymën dhe të lodhte.
Ku ti e dije se çdo të ndodhte,
Kur dielli shterpë sillte pak dritë,
Që të ndriçonte njerzit e mpitë,
Që mbushnin pyllin e paanë.
Dhe udhëtarët që i kam pranë,
Këto të vrara silueta,
Ishin fantazma të vërteta...

XIV
...Një gropë e rrugës më gjen habitur,
Gjysëm të fjetur, gjysëm dremitur.
Tek hedh vështrimin me sy të vagur,
Përmes qerpikut nga loti lagur.
Rrah të shkëputem nga bot’ e vdekur,
Ku u mundova me zë të mekur,
Të flas me hije imagjinare,
Brymë fantazmash që gjen mbi varre.
Nuk di pse qaj... ndoshta aty
Jetohet vetëm me lot në sy.
Lotë të ftohtë që dhimbje sjellin,
Të tjerë lotë së thelli ndjellin.

XV
...Dita nxituar diku largohet,
Ashtu si niset, kurrë s’mbarohet;
Por rrjedh si uji prej kroit vetë,
Që s’ka të sosur në këtë jetë.
Ashtu si koha mbështjell vetvehten,
Minutat, orët dhe ditët treten.
S’janë gjë tjetër, veçse një grimë,
Në qiell të kthiellët një vetëtimë.
Një hap i vogël që s’numërohet,
I një agrepi që rrotullohet,
Mbi një sahat të pambaruar,
Që s’ka përsipër asgjë të shkruar;
Fushën të bardhë, si shkretëtirë.
Ku rrotull vimë ne si të pirë.

XVI
...Në pjalmin blu të erës zhytur,
Në eter ëndrrash plluskojm’ të mbytur.
Ne udhëtarët që s’kan’ stacione,
Mbi hije shpresash ngrehim pasione.
Dhe bredhim rrugë plot kthesa dredhur,
Në zemër mbajmë një lëmsh të mbledhur,
Të mallit zjarr, që nuk u shua,
Më shumë u ndez, më shumë u zgjua,
Prej reflektimit të vetmisë;
Një mall i dhimbjes dhe dashurisë.
Mjegull’ e kohës e mban mbuluar,
Dhe ngjan së largu një zjarr i shuar.

XVII
Veç një puhizë të fryjë lehtë,
Zbulon pas mjegullës së zbehtë,
Llavë vullkani që rrjedh si lumë,
Që djeg e grin, zhurit më shumë.
Një flakadan me flakë ferri,
Që si përbindësh ngrihet nga terri.
Ku zhytur rrimë prej vehtes fshehur,
Me sy çaplyer dhe veshin mprehur,
Presim të dridhur nga fundi honit,
Mes angushtisë dhe pasionit;
Një shkëndijim që të shikojmë,
Ç’po ndodh pas territ të mësojmë.

XVIII
Sa të arrij, nuk kam durim,
Të mbështet kokën në pragun tim.
Atje ku linda dhe ku jetova,
Dhe në mes njerzve, njerëz shikova,
Ku rashë, u ngrita dhe prapë rashë,
Dhe ku të parën fjalë e thashë.
Të ndjej aromën, sa kam filluar
Me flegrat hapur, sytë çapluar.
Si kafsh’ e egër që ndjen dëborën
Dhe ulërin pa pritur orën,
Që të arrijë në vend të njohur,
Të ngrohë prapë gjakun e ftohur.


XIX
Të ndezë prapë zemrën e ngrirë,
Me zjarr të shpirtit dhe me dëshirë.
Me kokën ngritur, andej drejtuar,
Nga ndjej një shënjë të adhuruar,
Filloj nuhas dhe unë malet,
Nga vjen një afsh që s’mund të ndalet.
Mes melodish vjen harmonia,
Vjen shpres’ e humbur dhe siguria.
Vjen mes kujtimit më sjell një shpresë,
Si llav’e zjarrtë që s’do të vdesë.
Më merr nga qielli ku kisha shkuar,
Më zbret në tokën e premtuar.

XX
Tek fryn, me sjell veriu i thatë,
Prej hapësirës së pamatë,
Spicat e akullit dhe ngricës,
Erën e çajit dhe të zhumbricës,
Që vjen e njelmët porsi mallkimet,
Më ndjek në rrugët, në shtegëtimet,
Me ndjek në ëndërr, më ndjek në gjumë,
Më dhemb sa dhimbet, më mundon shumë.
Më djeg, më pret në zemër thellë,
Atje ku mallin e mbaj të mbjellë,
Porsi një lule të shumë vyer,
Me gjak të shpirtit dhe lot ushqyer.

XXI
Filloj lëviz brenda makinës,
Duke vështruar përjashta tinës.
Të shpërthej dyert, të fluturoj,
Ndër ato male, atje të shkoj.
Të ve pëllëmbën në gji të dheut,
Të dëgjoj zemrën e mëmëdheut.
Se edhe tigri, një egërsirë,
Brenda kafazit nëpër zinxhirë,
Kur pranë ndjen erën e vluar,
Të pyllit thellë, ku ka jetuar;
Kërkon të shkojë atje, të shohë,
Ç’ka ka përgjuar për aqë kohë.

XXII
Ç’ështe kjo ndjenjë që më djeg mallë?
Ç’është kjo brengë, kush e di vallë,
Që lind në shpirt dhe syrin ndrit,
Më djeg e pret, si zjarr zhurit.
Pse brez pas brezi e mbajmë vluar,*
Si një thesar tepër të çmuar?
Në ç’lloj materje e ka burimin,
Në ç’farë ngjizje e ka fillimin?
Pse e ushqejmë e mbajmë gjallë,
Këtë mister kaqë të rrallë?
Kush i jep shpirt ç’është ai zot,
Që e kërkoj dhe s’e gjej dot?

XXIII
...Vështroj përjashta, kokën kthej prapa,
Frymën që iku dhe dot s’e kapa.
Vështroj drejt qiellit në perëndim,
Drejt horizontit të pambarim,
Prej nga përhapet si hymn i rrallë,
Tek retë digjen në zjarr të gjallë ,
Një zjarr hyjnor, që s’ka të shuar.
Dhe vetë dielli i lumturuar,
Teksa mes flakës, ndriçon e tretet,
Ashtu si ylli në qiell kur mbetet;
Ndrit e ndez yje të tjerë ,
Që vijnë rrotull nëpër erë.

XXIV
Jehonën sjellin tek heshtin vrapin,
Frymën e fundit ndërsa e japin,
Brengën e tokës duke kënduar,
Që veç një zemër e përmalluar,
Një zhpirt i djegur di t’a dëgjojë;
Dhe n’unison nis të këndojë.
Mban portat hapur për bukurinë,
Dhe ritmet pret atje të vinë.
Tingujt e ëndrrave duke ndjellë,
Nis emeton prej shpirtit thellë,
Pasione e ndjenja qe s’kanë të sosur,
Që mbytin botën e vrerosur.

*E mbajmë vluar ose mbluar=e vendos në një vend të sigurt, ruaj diku me kujdes; është një dialektizëm i juglindjes së Shqiperisë.

XXV
Çliron demonët që nga zinxhiri.
Dhe si Feniksi që lind nga hiri,
Rilind sërisht nga nat’ e mekur,
Dhe zjarr i jep shpirtit të vdekur.
Një zjarr që ndez e ndrit mistere,
Që më ringjall si atëhere,
Kur kodrat ngjitja që të vështroja;
Kur frymën mbaja që të dëgjoja,
Tingujt e hënës tek largohej,
Ngjyrat e ditës që po afrohej.
Kur thithja diellin në mëngjes-herë,
Kur pija vesën me miq të tjerë.

XXVI
Natyr’ e bukur më trazon fshehur,
Tallet me syrin që sheh i dehur,
Çdo grimcë pluhuri e pavlerë.
Çdo cicërimë që vjen në erë,
Zgjon ëndërrimet, brengat që shkuan,
Dëshirash djegur që s’u harruan.
Që rrisin mallin në zemër thellë,
Si stalaktitet që rrit një shpellë,
Me dashuri pikë-pas-pike.
I mbreh pas dhimbjes majat magjike,
Që çpojnë e çpojnë, në gjoks sëmbojnë,
Sa t’i mendosh, më shumë çpojnë....

XXVII
Dhe lind një ëndje prej qënjes thellë,
Paqen qiellore kërkon të sjellë.
Një harmoni me gaz dhe lotë,
Që zbukuron jetën e kotë.
Që na gëzon... për çfarë s’kemi.
Na ndjek e dashur kudo që jemi.
Materje fine në shpirt e tretur.
Hije sublime në thelb e mbetur.
.............................................
Burim ushqimi për zjarr të vjetër,
Të tjera malle, një kohë tjetër.


Dh Papando 2005 NY

Poezi nga Dhimitraq Papando "Yjet do trazoj"



........Kam një bosh...

Kam një bosh në zemrën time, kam një hon,
Që më bën copë e thërrime, më mundon.
Më thërret me zë të thellë nën dhe.
Më kërkon që t’i shkoj pranë, ja atje.

Si të lashë toka ime, si më le.
Nuk e di, jo, se si ika që atje.

Ndjej një zë që s’di ku niset, nëpër bosh.
Që më flet nga fundi dheut, që përposh.
Jo, jo, kurrë s’e kam ditur, as tani
Që kam parë, sa kam parë, nuk e di.

Ç’ësht një zë që më thërret “eja”, që më flet;
Më tërheq porsi sirenat nëpër det?

Kam një zjarr në zemrën time, një zjarr kam.
Dhe kur fle, dhe kur jam zgjuar, dhe kur s’jam.
Edhe kur kundroj natyrën plot stoli.
Dhe kur prehem zemër fikur në shtëpi.

Kam një shpresëzë në zemër, kam një gaz.
Do të ndjek thirrjen e tokës, t’i shkoj pas.

Do të vete ku një brengë më thërret,
Dit’ e nat’ me zë të ngrohtë veç më flet

Ecja nëpër pyll vesën duke pirë

Një mëngjes të ngohtë nëpër pyll kaloja,
Kokën varur gjoksit, rrugës tek vështroja
Lulëzat e kaltra në barin e gjelbër.
Pa qëllim shëtisja, si një dre i verbër.

Kisha lënë shtratin shpejt në mëngjes-herë,
Doja larg të isha prej njerzve të tjerë.
Vetëm të shëtisja, larg nga bot’ e gjallë,
Diçka që të gjeja, të më treste mallë.

Ecja nëpër pyll vesën duke pirë,
Prekja hala bredhi ngjitur në rrëshirë.
Përqeshja një lule, puthja një zog fushe,
Më shihte një flutur porsi ëngjëllushe.

Era përkëdhelte gjethezat e reja,
Një gugash i vogël qante tek foleja.
Dhe ja si papritur nëpër degë e gjethe,
...Dielli më dha syrin, më futi në ethe.

Më ndezi vështrimin, më pushtoj të tërë,
Ndriti pem’ e lule...”Zot! Ti, ç’paske bërë?”
Filloj flas me veten ashtu i çuditur,
“S’paskam parë diellin...është ar i situr.”

Si lindi mes pyllit kjo stoli e rrallë?
Vërtet jam mbi dhé, apo në qiell vallë?
Apo ajri vetë kur shkëlqen i dehur,
Enkas na zbulon botën që mban fshehur...

...Na gënjen me ledha me çfaqje deliresh
Që ashtu pa dashur të dhënë pas hiresh,
Të harrojmë brengën dhe mallin e vluar,
Të harrojmë dheun nga jemi larguar?

Ndjej një ëndje shumë të lashtë
SHPIRTI

Fasha drite më rrethuan,...si fantazma vrik u zgjuan.
Endje vluar i përgjoja si krejt qënjen m’a pushtuan;
Si më mpinë, më përpinë në një shtjellë të pa fund,
Në një hon të zi kujtimesh, që më shtyp, më humb, më mund.

Hije drite më rrethojnë, më përqeshin, më mundojnë.
Bot’n e vjetër tek më sjellin, para syve ma tregojnë.
Hyj mes qerthujve të tyre, qëmtoj brengat dhe i marr.
Prek një puthje fluturake,...shtyp një dhimbje,...ndez një zjarr.

Dhe hap portën e harresës prej nga rrjedhin ngjarjet lumë,
Një nënqeshje e kërkuar, a një zë i ëmbël shumë;
Që më çjerr në thelb të zemrës, më hap plagë, më përfund,
Ma derdh gjakun të përtuar, pikë rëndë porsi plumb.

U përfalem kryeulur, krahët hapur e pa shpresë,
Porsi mëkatari i djegur, Zotin lut dhe kërkon ndjesë.
Gjunjëzuar u blatohem, si një qingj zënë në faj,
Dhuroj zemrën e munduar, përpëlit sytë dhe qaj.

...Shpëtimtar më vjen përvjedhur një i trishtë frymëzim,
Më flladit mes ngashërimesh, sjell të njelmët ngushëllim?
Vjen e hyn në gjoksin tim, tingëllon në mijra zile,
Më trazon shtrojet e zemrës me një flakëzë jeshile.

Më prek ndjenjat mëkatare, m’i këndon fletë më fletë;
Më ndez gjakun e tejftohur nëpër afshe të vërtetë.
Më zgjon trille lodërtare, plot pasione e tundime.
Mbjell fidanë të panjohur në taban të zemrës sime.

Prej së errti duke ardhur, si vjen drita në mëngjes,
Drithëron e përpëlitet si një fluturzë që vdes.
Si një fluturzë e ngratë që një natë pat jetuar,
Fluturoj dritë më dritë me një mall të përvëluar…

…Porsi zëmra e trumcakut trokëllin në gjoks të valë,
E dëgjoj nëpër vegime, tek përçart në mijra fjalë.
E dëgjoj si rreh i dridhur, ritmin prishur me mundim,
Vjen rrëmben çdo hov të gjakut, e burgos në trupin tim.

Dhe më mbush gjoksin e ndrydhur plot me erëzë të ndritur,
Më lëvrin gjakun e nxehur, ndër damarë të paditur.
Nëpër rrugë të papara, kurrë që s’i kam kërkuar,
Ndër mistere ëndërrore ku fle shpirti i virgjëruar.

“Shpirt, o shpirt, ti zjarr qiellor, gjunjëzuar të betohem,
Sa të ndritë dhe një dritë rrotull saj do të harrohem.
Do vërtitem dit’ e natë, sa të digjem edhe vetë,
Të arrij i lumturuar dritëzimin e vërtetë.”

XXX

Porsi lulja mbledh nektarin, me mundim e pak nga pak;
Ashtu shpirti-i turbulluar kërkon lotin nëpër gjak.
Në çdo skutë, në çdo shtjellë, ku shkumbon pasionet terri,
Ndër burime angushtie, ku pikon jeshilin vreri.

Dhe qëmton e mbledh çdo grimë gjer të fundit hidhërim,
Ndër reflekse dritëhijesh e gjurmon në pambarim.
Si e ndrit mes ledhash fine dhe e sheh që vetëtin,
E përthith në thelb të tij, ku i jep bekim divin.

Dhe pastaj si llav’e zjarrit që çan dheun dhe shpërthen,
Loti i djegur prej së thelli kërkon syrin dhe e gjen.
Duke shkuar ndër të fshehta monopate të harruar,
Gjen dritarezën e shpirtit në kristal të mjegulluar.

Bulëzon shkëndi hyjnore në një qoshe fare pak,
Por djeg dheun porsi dielli edhe qiellin e përflak.
Njom qerpikun që fsheh syrin dhe misteret brenda mbyll,
Pas një mjegulle mortore shkëndijon e ndrit si yll.

...Hej, një zjarr që rri i fshehur nën ndriçimin e pahitur,
Nën tallazin e stolisur me qerpik të farfuritur;
Ku përvjedhur pres e ruaj më të voglin reflektim,
Prej pasqyrëzës së shpirtit ta pranoj në thelbin tim.

Ta thërres me zë të mirë prej së thelli gjer t’a shoh,
Se si ndrit nga funde detesh nëpër ngjyra si ato.
Ndër etere ëngjëllore do t’a gjej t’a marr në gji
Dhe në buzë të përvëluar t’a rrëmbej lotin t’a pi.

Dhe të shtyp dhimbjen e hidhur të një vuajtje pa shpresë,
Ku mundohet ethe-e shpirtit duke dashur të mos vdesë.
Si me lotin e zhuritur përcjell vrerin gjer në varr...
...Vrikthi kokën ngre përpjetë, retë shoh tek marrin zjarr.

Lart, atje ku qielli ndritet në një fill prej vetëtime,
Prej nga zbret fryma divine dhe përndrit gjith’ qënjen time,
Me një shtjellë kaltërsie krejt të virgjër e pa njollë;
Vjen dhe më mbështjell të gjithin në një cergë tej të hollë.

Duke sjellë prej lartësive grimca pluhuri kozmik,
Më mbulon më nxeh të tërin me një frymëzim magjik.
Grimca pluhuri të ndezur nëpër zjarre herezie,
Që qëmton dhe sjell së larti plot tundime dritëhije...

...Vrap rrëmbej një laps të thatë dhe e ngjyej drejt në flakë,
Gërma zjarri vë në radhë të një ëndje shumë plakë.
Të një ëndje tej të vjetër, që zhurit e djeg si prush,
Që më ngop me fllad dëshirash, më trazon, më deh, më mbush.

XXX

I mbledh mjeshtrit e harruar që nga koha shumë e lashtë.
Nxjerr fantazmat që nga varret dhe i ftoj të dalin jashtë.
Flokëgjata, hijen çjerrë si afrohen përreth meje,
Më përshkojnë... si një thirrje që sublime hyn ndër deje.

Pastaj... gjurin vë në tokë, pulit sytë që lotojnë,
Nëntë muzat thërres pranë përreth meje të vallzojnë.
I ngreh duart, shënoj lartë, drejt atje ku lindin retë,
Drejt atje ku ngjizet fryma, drejt në thelbin e vërtetë.

Këngë ngre porsi kan’ bërë qëkur bota është zënë,
Mes shtërzimit, i munduar, vargëzoj fjalën e thënë.
Vargësoj fijet e hirit që qimton i zbukuruar,
Prej eteresh të papara më sjell këngën e kënduar...

...Porsi pluhuri pa jetë që veç sillet nëpër erë,
Në mes pyllit në bunacë, pa dëgjuar dhe pa ndjerë.
Fluturon ashtu i vdekur, pa e ditur, pa kuptuar,
Pa menduar asnjëherë që ka forcë të paçmuar.

Nga të fryjë frym’ e dheut, pa qëllim atë e ndjek.
E ngre lartë gjer në qiell, pastaj poshtë e përpjek.
I padukur, i pandjerë, i duruar rri platitur,
Eshtë atje, por nuk e shohim, rri i fshehur, i paditur.

Por kur dielli, me një rreze që çan degët, mbi ‘të bie,
E përndez, i jep përflakje të çuditshme prej magjie;
Mes të bukurës të pyllit nëpër grimca melodish,
Fton sirenat prej përrallash... perëndit’ atje i grish.

Ashtu dridhet, drithërohet dhe e djeg vehten me gaz...
...Eshte frym’ e dashuruar, që tani i vete pas.
Dhe i ndezur nëpër flakë s’është më pluhur pa jetë,
Eshtë brenga, gazi, loti, shpirti im që digjet vetë.

Gjarpëron e përpëlitet, do të shkojë.-Po ku vallë?
Rreze diellit i jep dritën, e përndez e mban të gjallë.
Dhe si vjen, veson i vjedhur si rrebeshi në pranverë,
Më mbulon me tis qiellor, tek afrohet nëpër erë.

Hyn tinzar në qënjen time, kordat zemrës m’i trazon,
M’i tendos dhe me ‘to luan, gjer në fund të shpirtit shkon.
Dhe atje një dor’ hyjnore e bekon me hir magjie,
Dhe kështu në gaz e vaje nis një këngë fshehtësie.

Ndër damarët ku rrjedh jeta ndjej si shket si zjarr i gjallë,
Melodinë që nis shpirti e përcjell me mall të rrallë.
Ajo rritet e zmadhohet, si furtuna më përfshin,
Më thith thelbin, më merr shpirtin, tërë qënjen m’a përpin...

XXX

...Por kur dielli që jep jetë shkon e fshihet prapa resë,
Grimc’ e ndezur përpëlitet duke dashur të mos vdesë.
E vështoj se si cfilitet brenda meje, ja atje,
Që nga mesi kraharorit diellin ndjek si hyn në re.

Tok me afshin që ndjek diellin, digjet pluhuri dhe vdes,
Përvëlon dhe zemrën time... ja këput kordat në mes.
Më shtërngon lugun e fytit, ma ngushton, frymën më mban,
Me një dorë keq të rëndë më përndrydh zemrën që qan.

Mes pasqyrëzës kristale mjegulluar ndër pasione,
Kërkon qiellin prej së errti ku rri strukur nëpër hone.
Pas qerpikut perderëndë vështron blunë e pagojë,
Atje lart si yll i bardhë dëshiron të fluturojë.

Pa shkëlqimin e bekuar, s’do të mundte që të rronte,
Do të ishte varkë e thyer në një det pa horizonte,
Do venitej dhe do vdiste duke shuar mengadalë,
Si qiriri që lut flakën dhe djeg vehten i pafjalë.

Fluturo grimcë divine nëpër ajrin e ndriçuar!!
Mos u fshih në hone hijesh në humnera e harruar!
Mes mëndafshit të lëndinës lastaruar në pekule,
Vështro barin e jeshiltë, sesi puthet me një lule!

Ah! Por jo! Pluhur’ i fjetur rri, pret diellin që t’a zgjojë,
Pret ndriçimin magjipjotë t’i jap’ jetë, t’a bekojë.
Vjen vërdallë i çuditur pa e ditur ku të vejë,
Herë në terr e herë në dritë, ndjenjë tjetër që të gjejë.

Fle tulatur nëpër brenga, fshehur ndjenjave vallzore,
Shpuzë ëndrrash mban mbuluar mes kujdesjesh ëngjëllore;
Por si ndritet frymëzimesh, zgjohet, dridhet dhe shkëlqen,
Lodron rrezeve të dritës që mes shtjellash e rrëmben.

Fluturon tej horizontesh, qiellit ngrihet në zenith,
Rëmben thirrjen e kërkuar, thërret frymën dhe e ngrith.
Hedh një valle midis vajesh, midis këngësh vajet ndjell,
Mbjell gëzimin midis hijesh, në mes ferrit prehjen sjell.

...Herë trup që nuk ka dritë, herë trup që nuk ka hije,
Herë yll mbetur eteresh, që gjëkundi dot nuk bie.
Herë perlë dritë fikur në guackë mbyllur mbetur,
Herë ëndërrzë e bardhë në fëmijën e përfjetur.

Lule e egër plot aromë që në vazo është mbjellë,
Ja demon i zi i ferrit në mes të parajsës sjellë.
Frym’ e natës, klithm’e zogut yjtë një nga një që shuan,
Ja rënkim’ i zemrës sime që gjith’ vuan, vuan, vuan...

Dh Papando NY 2000-2005

Shi dhe flakë



Shi i madh më zuri rrugën, isha nisur për në krua;
Zbritën retë që nga qielli e kulluan përmbi mua.
Me vrap hyra nën një strehë dhe kujtova se shpëtova,
Por nga vrulli...(a me dashje), një fshatarkë përqafova.

Flok’ i saj aroma lulesh, krela-krela gjer në gushë,
M’u vesh syri, m’u prish mendja dhe m’u bënë malet fushë.
Dhe rrëmbyer bukuroshes i putha sytë jeshile,
M’u drodh zemra dhe mes gjoksit me buçitën mijra zile.

Më zhuriti zjarr’ i vjedhur në një buzë si qershi,
Hodha setrën në një qoshe dhe me vrap dola në shi...

...Dal në shi dhe dot nuk lagem, nuk më shuan dot një det,
Kjo fshatarka lozonjare më shkel syrin, më thërret.
Bjerë shi vapës së gushtit, shi dhe flakë të shijoj,
Të më ftohet zemr’ e dredhur qe me zor të madh e shtroj


2006

Muzgu

I

Në fund të ditës afron një çast,
Kur dielli shuan vatrën e shenjtë.
Eshtë një çast kur gjithshka meket.
Veç perëndimit krejt të kuq;
Ku retë puthen me njëra-tjetrën,
Me faqet flakë nga zjarr’ i diellit.
Eshtë një çast tepër i shkurtër,
Kur sendet pezull zënë e rrinë.
Sikur përpiqen që të çlirohen,
Nga forc’ e tokës që i tërheq.
Eshtë një çast që po ta kapësh,
Kupton dhe ndjen të gjith’ magjitë.
Të lind përbrënda fllad i hyjnishëm,
Që shpirtin ëmbël ta drithëron.
Rreth kokës ndjen aureolë.
Eshtë një çast kur përmbi tokë,
Vijnë dhe rrinë gjith’ perënditë.


II


Eshtë një çast në fund të ditës,
Në frymëmarrjen e perëndimit,
Që muzg i thonë...e çfarë tjetër;
Kur gjiri i detit fillon gufohet,
Mbarsur nga Kronosi i lashtë,
Kur brenda zemrës ke mall të thellë.
Dhe bukuritë gjith’ duke parë,
Të vjen një gaz dhe brengë bashkë,
Që shpirtit dhimbjen i shton paprerë.
I hidhëruar qiellin shikon.
Miken e zemrës që s’e ke pranë,
Thërret për ndihmë gjysëm i dehur,
Të ndash magjitë që rrotull ke.
Dhe pik’ e lotit ndriçon e zbehtë,
Plot reflektime prej diamanti,
Nga zjarri i brendshëm që rreh të dalë.
...Qerpiku dridhet… diç duke fshehur.

III

Si drit’ e ditës ze e venitet,
Dhe zjarr’ i diellit fillon të ftohet,
Një tis i hollë bie nga qiejtë…
I madhërishëm pra, çfaqet muzgu,
Kur sendet hije më fare s’kanë.
Vërtet, pa hije të gjitha janë,
Se hijet ikin tinëz dhe fshihen,
Shpejt nëpër qoshe, në errësirë.
…Të dish të shohësh veç e të ngopesh!
Me një prarim prej paradisi,
E gjithë gjindja është e mbështjellë.
Edhe pastaj... kur lëmshi i zjarrtë,
Fshihet nxitimthi pas horizontit,…
Kupton papritur që dridhja... shuhet.
Dhe syri i lodhur kërkon te ndjellë,
Të tjera lodra të gjithësisë,
Perde e natës sa nuk ka rënë.

IV

Kur yjet lart zënë e çukisin,
Me dritë të dridhur perden e zezë,
Zhurmat e jetës fashiten shtruar;
Si kali i lodhur nga pun’e gjatë,
Kërkon të gjejë pak qetësi.
Dritat e natës ndriçojnë vakur,
Dhe hëna del me psherëtimë.
Nata ka rënë me krahë hapur.
Yjet të trembur nga ethe e muzgut,
Pas perde-zezës duan të fshihen.
…Në mjegullsirën që vjen nga qiejtë,
Dëshirë ke të humbësh rrugën.
Se errësira që po afrohet,
Mes njerzve shton veç turbullirë,
Por edhe dhimbjen katalizon.
Dhe vetëm ndihesh në mes të turmës.
Çdo gjë rreth teje nis e largohet.

V

Me Muzat...muzgjesh kërkon të vidhesh;
Si në përrallë do të shpëtosh.
Përbrënda shpirtit ndjen që të digjet,
Zjarri i ndezur nga ëndërrimet.
Si perëndimi dhe perënditë,
Të tjerë zjarre të shenjtë ndezin.
Dhe gjithë eteri elektrizohet,
Në flakërim të amëshuar…
…Dhe kokëulur në vetësirë…
…Nis pëshpërit me zë të shuar.
Duke fundosur në jerm të thellë;
Botë të tjera aluçinante,
Krejt i habitur duke zbuluar.
Si të jetosh një tjetër jetë,
Prej infinitit që vjen vibrant;
Ku sendet kanë një tjetër formë,
Dhe shpirti vetë tjetër kuptim

VI

…Pa ndjere fare... lind një poemë,
Ku vargjet vijnë pas njëri-tjetrit;
Dhe gulçi grykën aq ta ngushton,
Sa fjalët dalin krejt deformuar.
Si me kamzhik dhimbj’e krijimit,
Trupin të tërë ta rreh e mpin,
Vraga të thella gjith’ duke hapur.
Shpirti nis dridhet i llahtaruar.
Dhe zemra brinjët kërkon të çajë;
Në një torturë plot me kuptim;
Si një luan me zjarr rrethuar.
…Apasjonim i vetëdijshëm…
“Kur dhimbja puth kënaqësinë,
Të dyja bashkë krijojnë thesare.”
Dhe shpirti prehet ngadhënjimtar,
Në një zenith të pambarim.
Çdo muzg që vjen lind një poemë.
Poemat vetëm në muzg këndohen.



Dh Papando 2004-2005

Drita është



Drita është, po ku është, që të shoh e ta kërkoj?
Vetëm hije pata pranë, hije prapë veç vështroj.
A ka dritë mirësie, harmoni në dritë-hije?
Të më sjellë tjetër shije, a ka hir prej perëndie?

Ja…tek vjen, shpirtin ma ngrohu, gjer në thelb më zotëroi,
Prej së larti ëmbël-ëmbël porsi mjalti rrjedh nga zgjoi.
Dhe në terr edhe në dritë merr shkëlqim prej diamanti.
Në prarim krejt të magjishëm më mbulon tek vjen së larti.

Sado mjegull, sado errët, vjen një cast që hiri zbret.
Vjen një ditë, s’ka se si, në mes heshtjes një shkëndi;
Që çan terrin dhe sjell gazin në të natës mbretëri.

Na zgjon ëndrrat, ndez pasionet edhe vuajtjen e vret,
Lumturon brengën e hidhur, gëzon shpirtin që e pret,
Dhe na mbush me dritë jete, na mbaron një agoni.

Nëpër qafëzën e njomë…


Dielli i parë kur sot doli ta gjet’ qafën të zbuluar,
Dhe nën’ vesh të ledhatoi me një buz’ të përvëluar.
Ndriti perlat e gjerdanit edhe flokun e praruar.
Me shkëlqim aureole t’rrethoi kokën e menduar

E vështroj dhe mbes pa mend si përhapet mengadalë,
Nëpër qafëzën e njomë, afshi i tij si zjarr i valë.
Si përhapet nëpër krela ar i derdhur prej magjie,
Si të humb nëpër vegime, nëpër hire perëndie.

Faqendezur pas dritares tek qëndroje të vështroja,
Si më fshihje sy’n e bukur pas qepallëzës me hoja;
Si u drodhe, u nemite kur nga unë sytë hodhe.

S’di, a ndihmë më kërkove, a prej meje u përvodhe!?
Përpëlitem i vetmuar, lart ngre kokën, shoh përpjetë,
Që të vijnë të më shpëtojne, drithëruar i lus retë.

Atë natë


Atë natë yjet ishin kaqë afër!

Duart zgjata drejt qiellit,
dhe këputa ca prej tyre.

Mërmëritje dëgjova pas shpinës,
dhe kokën ktheva i tronditur.

Ishte hëna që ruante kopshtin e saj!

I zënë në faj,
një këngë të vjetër nisa të fërshëllej.
E vrap ika tutje që ty të të arrija…
…Me një tufë… yjesh në dorë.

Lind në zjarr...
------------- ...e vdes në pluhur


Lot! Ti plumb i shpirtit, mall që vjen së thelli.
Akull akulluar, lule në dëborë.
Si kristal të derdhur të mbështjell në dorë.
Lot që zhurit syrin porsi iskër dielli.

Lot që vdes në pluhur, pluhur më bën mua.
Lot dëshirë e djegur, perlë e detit tim.
Dhuratë qiellore, dhimbje pa mbarim.
Vesë e bekuar mbi syrin që dua.

Lot ti i pikuar... gur margaritari.
Ngushëllim i zgjedhur përmbi plagë bie.
Lot që i përtuar ke fuqi magjie.
Ah! Ti afsh i shpirtit, ti stoli prej ari…

…Kur të pash’ të bije mbi buzën e dredhur.
Kur m’i njome mikes, koralin e buzës.
Lirën e argjentë i rrëmbeva Muzës.
Varg i thura këngët, fjalët varg të zgjedhur.



Dh Papando 2005 NY

Janë mijëra puthje fine




Në një gji, në breg të detit, larg, që kur nuk mbahet mend,
Në një qoshe që pak kush e ka parë në këtë vend;
Rrinin fshehur nga të tjerët, një shkëmb shtufi i vetmuar,
Dhe një valë e shkumbëzuar…
…keq pas tij e dashuruar.

Ish’ një gur me zemër guri, madhështor gjer lart në re;
Një shkëmb bregu, gur i murrmë, me plot zgavra e fole.
Por atje në breg të detit dhe një valë qënkesh zgjuar,
Edhe rritur nëpër ujëra anës bregut të copëtuar.

Kush e di si pati nisur?! Kush e pa atë fillim?
Kush ka qenë q’e ngacmoi këtë lodër të pakthim?
Kush i vuri pran’ e pranë njëri tjetrin të shikojnë,
Njëri tjetrin keq të vluar…përgjëruar të përgjojnë?

Vala ishte krahëlehtë, nazetare plot magji,
Dhe gjith’ vinte edhe kthehej duke luajtur në gji.
Në k’të mëngëzë të detit q’e kujtoj gjithnjë me mall,
Val’ e ëmbël zgjohej-flinte faqezën shtruar në zall.

Bredharakja lodërtare here vinte, here shkonte,
Dhe pas këmbëve të ftohta shkëmbin akull përqafonte.
E kupton që miku i bregut as e sheh, as e dëgjon,
As një fjalëzë të ëmbël ngushëllimi s’i dërgon.

I afrohet kokën ulur duk’ e ndjell’ në gji të saj.
I njom këmbët me lot brenge hidhëruar dhe pastaj,
…Shkumbëzohet e xhindosur, mbledh demonët e tërbuar.
Dashurin’ e egër shkëmbit ja dërgon të qindfishuar.

Shkëmbi…akull…rrinte bregut; kokën mbante drejt përpjetë.
A mos vallë atje lart, dashuruar ish’ me retë?
Eh! E shkreta val’ e vogël sa mundohet e rënkon;
Dashurin’ e përvëluar më kot shkëmbit ia tregon.

Qante vala dit’ e natë, pa pushuar e me lotë.
-Si të bëj që guri i murrmë të më dojë mua? -thotë.
-Si të bëj o det, mësomë. Dua ndihmë! Pse s’më thua?
Si të bëj që shkëmbi i dashur të më dojë vetëm mua?

-Mos qaj valë! Duke qarë nuk ndjen guri i harruar.
Përkëdhele, perkëdhele!...Ledhatoje papushuar!
Puthe valë! Puthe shumë!...Mos e lodh ti zemrën kot!
Veç me ledha e mund gurin. S’ke ç’i bën atij me lot.

I shikon grimcat e rërës, kaq shumë nëpër dete?
Motrat tënde duke puthur i kan’ bër’ gurët për vete.
Lumturohu bija ime dhe për ty shkëmbi do tretet.
Do ronitet krejt pas teje; rër’ e imët do të mbetet!

Qeshte vala dhe mendohej: -Ç’flet dhe ky deti tani!
Grimc’ e rërës q’i mbush fundin…paska qënë dashuri?!!

-…Jan’ shkëmbinjtë që jan’ falur.- qeshet vala e gëzuar.
-Aty prehen të ronitur valëve të dashuruar.

…Janë mijëra puthje fine, adhurim që s’mbaron kurrë,
Që në shekuj valët dhanë dashuruar nëpër gurë…
Dhe gëzohej val’ e vogël në një qoshe, në bregdet.
-Do të vij’ një ditë”, -thotë, -unë shkëmbim do ta tret!



Dh. Papando

Floku i vashës


M’u zvordhën dhe neonet…dhe vitrinat;
Dhe dielli që shkëlqen, si sy verem;
Dhe lustra që lyros e ndrit makinat;
Dhe zonjëzat e lyera me krem.

Do ik…me shpirtin ters dhe të mëritur.stisur
Do bredh…të gjej mamuthët gjithë lesh.
Ç’më duhet mua kjo kapel’ e ndritur,grisur
Që s’di se kush ma rrasi gjer në vesh?

Pas fushave do humbem si i marrë,
Pa ëngjejt krahëbardh’ e syjeshil.
Si murgu rason…kohën do heq zvarrë
Kaluar mbi të urtin kalë çil.

S’i dua veselitjet e parajsës!
Më mirë djers’ e dheut në mëngjez
Dhe dehja që më fal floku i vashës
Si lule e jargavanit plot me vesë.



Dh Papando Korrik 2007

“Yjet do trazoj” – Dhimitraq Papando

Kur hapa librin dhe fillova te lexoj vargjet kuptova se ne fakt nuk kisha nje liber ne dore, por nje enderr te qendisur me copeza yjesh trazuar dashurish, valezash lagur brigjeve te puthjeve, henash krijuar pasionesh, vashash prekur ne naivitet, jetesh qe fshihen ne mall, zemrash qe ndjekin pafundesite.

Poezia ka gjetur nje zog, nje bilbil te sajin, qe e kishte mbajtur fshehur ne pyllin e saj per nje kohe te gjate. E falenderoj poezine qe na lejoi te futemi ne pyllin e saj te magjishem, per te degjuar kete bilbil zeri i te cilit eshte i paperseritshem, fjalet e tij nota te paarritshme, pasuria e kengeve te tij e pafund!

U mbyta dhe shijova mbytjen, u pervelova dhe doja akoma me shume te pervelohesha. Kete me beri ky bilbil, kete me beri kjo poezi.
Filozofia e tij eshte e thelle, e gjalle, e prekshme dhe ngushelluese. Kur jeta eshte e veshtire, kur Zoti eshte i heshtur, kur zemra e mallosur dhe mikja "ka ulur syrin e bukur", shpresa eshte peshperima, eshte krijimi qe ai ofron, eshte kenga e pare qe pyllin zgjon, eshte rrezja foshnjore qe mengjesin afron, eshte vesa qe naten debon.
Arti, figurat, leterarizmi, gjuha, jane nje tjeter mjeshteri e ketij krijuesi. Ato jane te gjetura dhe te stolisura me fijet e nje talenti fin e mjeshteror.
Aida Bode – Nentor 2006

A jam unë?



E dashur…s’di ç‘kërkon kjo mjegull gri tek ti,
Kur veten ç’po më ndodh, aq mirë nuk e di?
A jam imazh i ndritur, a diellë i pashpresë,
Që sa pa lindur mirë, në ferr nxiton të vdesë?

Ti Evë drithëroshe, tinzare si përherë,
Mos brënda syve t’mij, lakmon dy sy të tjerë?!
Jo, jo…mos ul qerpikun? Nga unë mos u druaj!
Në shpirtin tim, mos vallë, kërkon një shpirt të huaj?

Kur drita vjen pas resë dhe hijet i shtyn tutje
Në buz’ më vdes një lutje, në sy më ndrit një ngutje…
Nje shpresë erëmirë, një dehje magjiplote
Më sjell midis thesaresh stolit e kësaj bote.

Pastaj…në çast harrohem si det i turbulluar;
Dyshimi brengëshumë më djeg si zift i vluar.
Shoh veten reflektuar pasqyrash pa mbarim;
Në bosh tek ngrin thërmuar mes tyre “uni” im.

Dhe klith, e thith…i ndezur, si kali që tërbohet,
E turfullon, e shfryn dhe mureve dërrmohet.
Litarët të këpusë përpiqet me poterë,
Dredh buzën e shkumbuar me një mundim të mjerë.

Pastaj…mbytur mes hijesh kërkoj un’ avrën time.
Kujtimi magjiplotë sjell thirrje buzësh fine.

Dhe ulem i kapitur dhe tall trillet e mija
Kerkoj nje fill te ndritur pas reve ku fle grija
Dhe gjoksin ç’më therr shtrëmbër një fjalë që më thua,
Një tjetër…në shpirt ruan, apo më ke veç mua?

Dhe bredh Olimpit


Mos më kërko…dhe më mos eja ti, e marrë!
Jo! Jo, nuk dua tjetër ethe zjarr-rrëmbyer!
Vallë s’e sheh që për ty gjoksin kam çarë
Dhe zemërzezën në grusht e mbaj mbërthyer?

Si mjegull vere, m’u ronit një breng’ e vluar,
Situr mbi lule plot kristale dritëdridhur.
Grushta me yje mbledh prej natës së nxiruar,
Por as një iskër nuk marr dot nga buz e ngrithur.

Mos vallë duhet që të shuaj edhe zjarrin?
Verën e vjetër mos kërkon ti që ta derdh?
Më dredh një temp i krisur si të marrin.
Më jeshilon, më skuq, më zbeh, më zverdh.

Dhe bredh Olimpesh, herë Zeus jam, i mjerë,
Herë, Dionis i dehur, plot poterë.



Dh Papando 2007 NY

BlueScreen urime, vertet ke bere pune te madhe

Flm TheBest