Vullneti për FUQI

Titulli: Vullneti për FUQI 13/11/2007, 18:19

Vullneti për fuqi (pushtet, sundim), që nuk është objekt i njohjes, por edhe vetë njohja është objekt i saj, nuk është pararealitet vetëm antropologjik por edhe kosmologjik për te cilin njeriu është vetëm fenomen kyç. Jeta dhe vdekja, natyra, njohja, rendet shoqërore, pikëpamjet ideore, pozita e njeriut, vierësimi, raportet e gjinive, filozofia me te gjitha disiplinat e veta, ndërmarrjet shkencore, kryengritjet sociale etj., nuk janë gjë tjetër pos manifestime më pak të fshehura ose me pak të hapëta të vullnetit për fuqi (për pushtet).
— Vullneti për pushtet megjithatë mbetet gjithmonë në horizontin e qenies dhe nuk është — sikurse pohojnë shumë interpretë — parimi themelor i filozofisë. Vullneti për pushtet shfaqet me kohë, që është njëkohësisht edhe kufiri qenësor i tij, sepse ai mund të dojë vetëm atëherë kur dashja e tij rrjedh se bashku me kohën, në qoftë se përparon nga e kaluara drejt se ardhmes, në qoftë se vepron në kalimin e kohës. Ai nuk mund ta ndryshojë të kaluarën, ta bëjë atë që ka qenë atë që s'ka qenë dhe prandaj koha është fuqia në të cilën shterren të gjitha kuantumet e fuqisë. Të bëhet e mundshme kjo ,,dashje mbrapa" (,,das Zurückwollen") e vulinetit për fuqi, nuk është vetëm dashje në ndonjë drejtim tjetër, por dashje për kthimin e tërësisë se strukturës se kohës, që dashja e se kaluarës të bëhet identike me dashjen e se ardhmes. Kjo është e mundshme të arrihet vetëm në qoftë se në kozmos sundon kthimi i përhershëm i së njëjtës, prandaj kështu kjo kategori fundamentale është pasojë e tezës mbi vullnetin për fuqi (pushtet-sundim).