Histori Dashurie

Titulli: Histori Dashurie 31/12/2008, 17:16

VRITEN NGA DASHURIA E NDALUAR...

Anxhelina Çerpja është përcjellë dje për në banesën e fundit, në një vend vetëm pak metra larg varrit ende të freskët të njeriut, për të cilin ajo u vetëflijua. Dy të rinjtë, që rikthyen në skenë tragjedinë e Romeos dhe Zhuljetës do të jenë bashkë në përjetësi. Dashuria e tyre e ndaluar në të gjallë, tashmë është realitet i një bote tjetër.

Ndërkohë që kortezhi i gjatë i njerëzve kalon rrugicën e ngushtë mes dy shtëpive, askush nuk flet një fjalë për dashurinë e çiftit, madje edhe dy familjet kanë vendosur ta varrosin bashkë me ta edhe historinë e tyre shekspiriane. Megjithatë fjalët për të vërtetën e vetëvrasjes së dyfishtë dalin, edhe pse shpeshherë nën zë. “Altini nuk është vetëvrarë vetëm për sëmundjen, por edhe për hir të dashurisë së ndaluar”, thonë banorët e lagjes.

Kundërshtimi

Historia mes Altin Koçit dhe Anxhelines kishte rreth dy vjet që kishte nisur, pak pasi familja e 22-vjeçares ishte vendosur në zonën e ish-Fabrikës së Tullave në Kamëz. Ndërkohë që prindërit e saj nuk dinin asgjë, familjarët e Altinit e kanë kundërshtuar fort lidhjen mes tyre. Madje ka nga ata njerëz që mendojnë se shkaku i vetëvrasjes së tij ka qenë pikërisht pengesa për t’u fejuar më Anxhelinën. “Që në momentin që ata e morën vesh për këtë lidhje, nuk e pranuan për arsye të ndryshme”, thotë një prej komshinjve të familjes Koçi. Ndërsa i vëllai, Astriti thotë se Altini u vetëvra për shkak të sëmundjes. “Pastaj edhe sëmundja e përkeqësoi situatën shëndetësore të tij dhe kjo siç duket e mërziti edhe më shumë”. Një fakt të tillë e konfirmojnë edhe shumë banorë të tjerë të lagjes, të cilët deklarojnë se familja e djaloshit të vetëvrarë me çifte katër ditë më parë, ka qenë kundër lidhjes së tij me vajzën komshie. Marrëdhëniet janë acaruar edhe më shumë në momentin që Altini ka deklaruar se “do të fejohej me të”. Pavarësisht nga fakti se ai ishte sëmurë, mësohet se prindërit dhe vëllezërit i kanë kërkuar që ai të mendohej edhe një herë e të mos nxitohej për të hedhur një hap të tillë.

Takimi

Familja e Anxhelinës ka qenë e fundit, që ka marrë vesh historinë e dashurisë mes dy të rinjve. Madje ata thonë se vetëm dje e kanë mësuar një fakt të tillë, të cilin ende nuk e besojnë. Pak orë pas vdekjes së vajzës mbi varrin e të dashurit të saj, dy familjet janë takuar, duke shuar çdo mundësi mosmarrëveshjeje për këtë ngjarje të rëndë. “Ata janë takuar dhe mes tyre nuk ka asnjë keqkuptim”, shprehen të afërmit e familjes Koçi. Sigurisht që kryefamiljarët kanë vendosur t’i venë kapak historisë, duke kërkuar prej të gjithëve varrosjen e saj bashkë me dy protagonistët, që nuk jetojnë më. “Ata nuk jetojnë më dhe nuk është mirë që të diskutohet arsyeja e vetëvrasjes apo lidhja e tyre”. Kështu shprehet një nga njerëzit e afërt të familjes Çerpja, e cila vazhdon të dyshojë në vërtetësinë e lidhjes së vajzës së tyre me komshiun 24-vjeçar. “Ne nuk kemi pasur dijeni për një gjë të tillë” këmbëngulin vëllezërit e Anxhelinës. Ndërsa letra e lamtumirës për të gjithë mbetet një mister. “Thonë se e ka policia, por ne nuk jemi njohur me të”. Sipas burimeve policore teksti i gjetur pranë trupit të pajetë është një poezi dashurie, ku sqarohej gjithçka rreth vetëvrasjes tragjike.

Varrimi

Karvani i njerëzve që kanë mbërritur për të përcjellë për të fundit herë Anxhelinën, kalon heshturazi pranë varrit të Altinit. Askush nuk flet dhe të gjithë me një sy shikojnë grumbullin e dheut të njomë, ku vetëm një ditë më parë u gjet pa jetë Anxhelina. Në ceremoninë e varrimit janë mbledhur qindra njerëz, të cilët kalojnë në një varg të gjatë me trupin e pajetë të 22-vjeçares së vetëvrarë për një dashuri, që nuk u realizua kurrë. Dy varret nuk janë shumë larg njëri-tjetrit, kështu dy të rinjtë do të jenë bashkë të paktën në përjetësi. Pikërisht aty ku edhe u mbyll akti i fundit i tragjedisë. Dy të rinjtë u vetëvranë njëri pas tjetrit për dashurinë, duke rivënë në skenë një prej tragjedive më të mëdha botërore të Shekspirit.

Titulli: Vdekja e motrës dhe namazi i fundit i saj... 31/12/2008, 17:17

Nura, motra ime, e ngjashme me mua në fytyrë, e ka zakon të lexojë Kur'an vazhdimisht. Të kërkosh atë nuk e gjen në asnjë vend tjetër vetëm se në dhomën e faljes, në sexhde, me duar të ngritura lart nga qielli. Kështu në mëngjes, kështu në mbrëmje, e kështu në mesnatë. Asnjëherë nuk lodhet e as nuk mërzitet.

Ndërsa unë isha shumë e interesuar të lexoja revista artistike, romane, te shikoj filme me shumicë aq shumë saqë më është mërzitur. Nuk i kryej detyrimet e mija plotësisht dhe me faljen e namazit nuk jam në rregull. E fika televizorin sepse kisha kaluar tre orë duke shikuar filma të ndryshëm dhe ezani i namazit të sabahut therriti në xhaminë pranë shtëpisë. Shkovanë krevat, dëgjova motrën të më thërriste nga dhoma e faljes. Urdhëro ç'farë do o Nura? Më tha në mënyrë të prerë: Mos fli para se të falësh sabahun...!!!

Kështu ishte ajo edhe para se të sëmurej me kancer, një sëmundje të keqe dhe të pashërueshme, që ja ka ç'rregulluar gjumin. Më thirri: Hajde o Hena pranë meje..

Nuk mundem në asnjë mënyrë me e kundërshtu kërkesën e saj. Sinqeriteti dhe çiltërsia e saj në të folur duket qartë. C'farë do?...Ulu këtu më tha. U ula dhe me zë të ëmbël më tha: Gjithsecili do ta shijojë vdekjen dhe ditën e gjykimit do ti paguhet plotësisht shpërblimi. Heshti një moment dhe pastaj më pyeti:

- A nuk beson ti se do të vdesësh?

- Sigurisht që besoj - ju pergjigja.

- A nuk beson ti se do të llogaritesh për ç'do të madhe e ç'do të vogël..?

- O motra ime.. a nuk ke frikë nga vdekja dhe tmerret e saj..? Shiko Hinda më e vogël se ti dhe vdiq në aksident makine. Filanja e filanja...Vdekja nuk njeh moshë dhe nuk ka kohë të caktuar.

- O Nura, unë kam frikë nga errësira e ti më frikëson edhe nga vdekja si të flej gjumë unë tani? Unë mendova se më thirre për të më thënë se re dakort që të vish me ne në pushimet tona verore.

Papritur u përgjigj duke thënë, thënie me të cilën më goditi mu në zemër:

- Ndoshta këtë vit do udhëtoj larg, në një vend tjetër...O Hena jeta është në dorë të All-llahut.

I tha këto fjalë dhe filloi të qajë. Ju kujtua sëmundja e saj e keqe dhe se doktorët i kishin thënë babait dicka sekrete, ndoshta sëmundja e saj nuk do ta cojë gjatë. Por kush i tha asaj? Apo ndoshta zemra ja ndjen një gjë të tillë?

- C'farë po mendon? - Mu drejtua këtë herë me zë të ashpër. A mendon ti se unë po ti them këto fjalë se jam e sëmurë? Në asnjë mënyrë unë mund të jem më jetëgjatë se askush tjeter. Kjo është në dorë të All-llahut. Po ti sa do të jetosh? 20 vjet, 40, 100 e pastaj ç'farë? Nuk ka dallim ndërmjet nesh të gjithë do të shkojmë do ta lëmë këtë dunja ose për në xhennet ose për në zjarr. A nuk e ke dëgjuar thënien e All-llahut të madhëruar: "Kushdo që do të largohet prej zjarrit e do të futet në xhennet me të vërtetë ai ka fituar."

U ngrit dhe shkoi, e zëri i saj më tingëllonte në vesh: "All-llahu të udhëzoftë mos harro namazin"

Ora 8 e mëngjesit. Të trokitura në derë. Ky nuk është orari i zgjimit. Dëgjova të qara dhe klithma. Gjëndja e Nures ishte keqësuar dhe babai e kishte çuar në spital. Mendova...Nuk kemi për të shkuar me pushime këtë vit. Eshtë shkruar për mua që të qëndroj në shtëpi edhe këtë vit. Mbas gjithë asaj kohe të gjatë pritjeje. Nga ora 1 e drekës telefonoi babai nga spitali dhe tha se duhej të shkonim për vizitë te Nura sa me shpejtë. Nëna më tha se zëri i babait nuk ishte si zakonisht, ka ndodhur dicka. U veshëm shpejt e shpejt dhe ikëm me shpejtësi. A nuk ishte kjo rruga në të cilën dilja për të shëtitur? C'ka ajo sot pse më duket kaq e gjatë..?

Arritëm tek dera e jashtme e spitalit...Një i sëmurë rënkon, një tjetër i lënduar nga aksidenti me makinë, një i tretë me sy të mbyllur. Nuk e dija a ishte akoma në dunja apo ka shkuar në ahiret?! Pamje të çuditshme nuk i kisha parë asnjëherë...I ngjitëm shkallët me shpejtësi...Nura ishte në dhomën e urgjencës dhe nuk lejohej që të futet tek ajo më shumë se një person. Në mes të atij grumbulli doktorësh e nëpërmjet një dritareje të vogël e cila formohet me hapjen e derës, shikova sytë e motrës sime e cila shikonte nga unë, e nëna qëndron pranë saj në këmbë. Pas dy minutash nëna doli se nuk mundi me ti përmbajë lotët...

Më lejuan që të futem e të përshëndes motrën por me një kusht që mos të flisja me të shumë. Dy minuta mjaftojnë për ty - më thanë.

- Si je o Nura..? Ti mbrëmë ishe mirë.. ç'ka ndodhi me ty..?

Më shtrëngoi dorën dhe tha: E unë tani jam mirë elhamdulilah, por duart tua janë të ftohta. Unë sha ulur në cep të krevatit e ja preka këmbët. I largoi ato prej meje...Më fal nëse të bezdisa i thashë. Jo në asnjë mënyrë, por mu kujtua thënia e All-llahut të madhëruar ku thotë: Dhe këmbët do të bashkohen me njëra-tjetërn e të mbështjellen në qefin. Tek Zoti yt do të jetë kthimi atë ditë! Bëj dua për mua shumë o Hena se ndoshta së afërmi do të takoj ditët e para të ahiretit. Kjo rrugë është e largët, e punët e mija janë të pakta...

Lotët më rrodhën kur dëgjova ç'ka tha ajo. Qava aq shumë saqë më humbi vetëdija. Nuk pushova së qari gjithë ditën. Babai u merakos shumë për mua, se snjëherë nuk më kishin parë në gjendje të tillë.Me perëndimin e diellit, në atë ditë të pikëlluar, mbas një heshtje të gjatë në shtëpinë tonë erdhen vajza e hallës dhe vajza e tezes. Numri i njerëzve u shtua, zërat u përzien. E vetmja gjë që mësova ishte se Nura kishte vdekur. Prej atij momenti dhe më pas nuk e di, as kush erdhi, as kush shkoi dhe as çfarë thanë..

O All-llah ku jam unë dhe ç'ka po ndodh? Nuk isha në gjendje as të qaja, lotët mu thanë. Pas pak më njoftuan se babai më kërkonte që të përshëndesja motrën time për të fundit herë. Në momentin kur e putha nuk mu kujtua asgjë tjetër vetëm se pamja e saj në momentet e fundit, mu kujtua fjala e saj:"E këmbët do të bashkohen me njëra-tjetrën." E kuptova se me të vërtetë tek Zoti yne do të jetë kthimi atë ditë!

Nuk më kujtohet të kem shkuar në dhomën e saj të faljes vetëm se atë natë. Në atë momente mu kujtua ajo e cila me mua ndau mitrën e nënës e ne binjakë. Kujtova atë e cila më shoqëroi në shqetësimet e mia. Atë e cila me largoi prej meje vështirësitë e kësaj jete. Atë e cila shumë bëri dua për mua për udhëzim. Atë e cila lotët i rridhnin pa pushim kur më fliste për vdekjen dhe hallet e saj për llogarinë..

Kjo është nata e parë për të në varr. Ky është Kur'ani që lexonte ajo. Ky është fustani i saj me lule të cilin e pati blerë për ditën e dasmës. E kujtova atë dhe shumë qava për ditët e mija të humbura. Qava shumë pa ndërprerje...E luta All-llahun të më mëshirojë dhe të më falë për të kaluarën... E luta ta përqëndrojë Nuren në varrin e saj ashtu sikur më kishte porositur për dua. Papritur pyeta vetveten: Po sikur të isha unë e vdekur? Si do të ishte gjendja ime..?

Nuk kërkova për përgjigjen e pyetjes shumë, për shkak se frika ma mbuloi zemrën. Qava me ngashërim për motrë time. Ezani i sabahut thirri, por sa i shëmtuar këtë herë. Nura nuk ishte në dhomë që të falte namazin me mua....

U ndjeva shumë e qetë kur unë përsëritja atë ç'ka thoshte muezini. Mbaroi ezani, u ngrita e fala namazin e sabahut. Fala namazin e lamtumirës ashtu sic e fali Nura, i cili ishte namazi i fundit për të. Fillova të falem prej aty ku e la motra...

E tani nëse zgjohem nuk e pres mbrëmjen...

E nëse ngrysem nuk e pres mëngjesin...

Titulli: Te dashuroja edhe te vdekur,ashtu si ti mua! 31/12/2008, 17:18

U njoftuam rastesisht kur une erdha si nje mysafire ne qytetin tend.Kisha arrdhur tek nje kusherire e imja qe banonte prane shtepis tende aty ku isha nisur te qendroj per dy muaj sepse e kisha nje arsye qe me duhej te qendroja.

Krejt rastesisht te takova diten e dyte pasi kisha arrdhur ne at qytet ku ti ishe lindur dhe banoje,kurr nuk i kam besuar "dashuris ne shikim te pare", ate dite mu rrenqeth i tere trupi kur ti pashe ato sy qe pa nderpreje me trazuan mua dhe shpirtin tim.

Mbasi dilnim nga e njejta mahalle,mendove se ishe banues i ri i asaj shtepie dhe ma bere me koke,kurse une ne shenje respekti te pershendeta..

Mendova se nga ai moment nuk te dhashe vetem nje pershendetje por edhe shpirtin qe kurr me pare se kishte njohur dashurine. Edhe ti e di mire se qe nga ajo dite ne dy muaj te tere qendruam se bashku si shok-shoqe me te ngusht se askush tjeter.Sa mire ishte kur bisedonim se bashku, kur qeshnim dhe fatkeqesisht kur per here te pare qavem se bashku ateher kur ti morre lajmin afer meje se kishe humbur baben.E ndaje kete hidherim me mua sikurse me nje moter apo grua.Po asnjera nga keto nuk isha une,une isha thjesht nje vajz qe te dashuroja dhe nuk mund te tregoja per kete, dhe ti nje djal qe me dashuroje dhe njejt si une nuk mundje te ma thoje.

Dita e fundit..Ateher kur mua me duheshte te kethehem ne qytetin tim,ishte pak vone por ne te dyte vendosem ne nje moment te thonim nje fjal,nje fjal te cilen e thame ne nje moment sikurse i kishim shume gjera te perbashketa edhe mendimet i kishim ashtu..Ti fillove te pershperisesh kurse une mblodha fuqi dhe nga te dyte doli nje fjale qe e prisnim me pa durim nga njeri tjetri..me shume se gjithcka tjeter ne bote,shikuam njeri tjetrin ne sy dhe foli zemra nga per brenda duke nje fjal te perbashket "Te Dua"

Edhe pse kane kaluar kater vite nga dita qe lam dashurine,kur flas dhe kur e kujtoj po me dridhet zemra e po me qan shpirti.Por nuk me mjafton nje leter edhe nje roman qe te pershkruaj te gjitha ato qe ne te dy i perjetuam dhe i lam pas.

Kaloi nje muaj nga dita qe me percolle dhe kur per here te fundit te foli shpirti jot duke me thene te dua,nje muaj i tere qe s'te kisha pare dhe qe s'ta kisha degjuar zerin.Nje pasdite te bukur kur po mendoja gjithcka nga emocionet tona,nje telefonat me prishi mendimin dhe me la ne gjysem kenaqesin qe po perjetoja shpirterisht.Ishte nena e cila kishte bere zemren gur per te me lajmin me te zi te jetes time,lajmin qe gjithe bota me dukeshte e kote,lajmin qe ndalonte kengen e bilbilave,lajmin qe mua me ndaloj zemren,lajmin qe kurr nuk ma hoqi lotin nga syri dhe lajmin qe kurr ne jet nuk e kisha paramenduar se do e digjoja..me ze te ngjirur zemer te thyer me tha se Histori Dashurie Biggrin

jal qe une e dashuroja kishte bere ndeshje ne te cilen kishte humbur jeten, fjala ishte per ty i dashur,si do vazhdoja jeten une,kush do me thoshte te dua,kush do me bente te qesh,kush do me fshinte lotin kur do qaja kuuuush?!

Vetem nje lajme e ketheu jeten time nga nje lule ne nje ferr te tmerrshem..ohhh zot çpo me ndodh mua!
Erdha te nesermen, kerkoja qe te vizitoj varrin tend pasi s'pata mundesi te vija ne varrimin tend.Por me nje zemer te ngrir dhe me nje shpirt te pa shpirt u nisa per tek ty,bile nuk di edhe nga ku e mora ate guxim per te te vizituar jo te gjall.Nder gjerat qe me habiti me teper ishte se tek varri jot kishe vetem emrin e shkruar,as daten e linjdes e as te vdekjes,as edhe ndonje foto per kujtim.

Vendosa te flas me babin dhe kerkova nga ai ndihme qe mbasi familja jote s'kishte ndermar asgje,vendosem qe ne te bejme varrin me te bukur ne ate qytet qe ekzistonte.E bera..Por ajo ishte e kote dhe e tepert.Pse i dashur e bere me mua perse?!

Pasi kaluan tre vite duke ardhur une ç'do dy jave te vizitoj varrin tend,gjithmon ne zemer me dashurine qe kisha per ty, isha betuar se s'do njihja njeri tjeter peros teje.
A te kujtohet?Ne ateher kur takoheshim fshehurazi kishim nje shoqe qe na ndihmonte te takohemi dhe te shmangim "flagrancat".Mendova se e kisha shoqe te zemres por pse nuk ishte ashtu?

Ehhh sa here kisha ardhur une ne at qytet ku ju te dy banonit dhe sa her te thash te varri se te dua duke derdhur nje liqen me lot,sa her te thash se me mungon,sa her te thash se jeta ime pa ty skishte kuptim,sa her te thash qe zemra ime pa zemren tende as nuk rrihte me,sa her te thash i dashur sa?Nuk me ketheve pergjigjie asnjeher..Por nuk e kisha ditur se vertet ne jet ndodhin çudira te pa besueshme te cilat na bejne te mos besojm as "kemishen" tone.

Asnjeher nuk besoja ne keto gjera,deri diten kur kusherirja ime me thirri urgjentisht ne qytetin tend per te par "realitetin e hidhur"

Erdha dhe fjala e saj e pare ishte qe te behem e fort sepse deshironte te me tregonte diçka,une shume gjentile e pranova..Por e quajta te marr ate kur filloj te me tregoi se ti ishe gjalle dhe ishe kthyer mbas tre viteve nga Gjermani dhe se te kishin fejuar me shoqen me te mire te zemres time qe ne dy kishim dikur e qe na ndihmonte te takoheshim fshehurazi ne dashurine tone.

Jo o zot jo,nuk mund te ndodhin gjerat keshtu kaq thjehst edhe kaq pa pritur.Pse une isha kaq e humbur,pse kisha besuar te gjitha ato gjera perse?

Nuk mund ti besoja sepse une isha e bindur se ti kishe vdekur,jo vetem aq por edhe te kisha bere varrin me te bukur ne at qytet.Qendruam ne ballkonin e shtepis te kusherires time qe ndodheshte perball shtepis tende deri moemntin kur ti dole dore per dore me shoqen time.Asnjeher skisha besuar se qielli mund te dukeshte i zi..ai moment ma vertetoj ate gje.Nuk shihja nga syt,zemra pothuajse u ndal,fryme nuk merrja dot,truri nuk funksiononte dhe asgje tek une me nuk ishte e gjall.

Ashtu si isha e ulur duke shikuar nga ballkoni mendova se me s'do levizja nga ai vend sepse per mua ne at moment jeta kishte marre fund. Njeriun qe e kisha qar per tre vite duke menduar se eshte i vdekur, njeriun qe kisha dashur me shpirt dhe qe ende e doja, ishte gjalle..ishte gjall dhe ishte fejuar me shoqen tone me te mire.

Akoma me dukeshte enderr..nuk arrija te besoja asgje.Vetem ne nje moment fillova te pajtohem me te vertetn dhe nuk di pse e bera.Por serish fillova te mendoj!Pse une isha e genjyer se ai njeri kishte vdekur?Me çdo kusht kerkova te takoj nenen e tije dhe e bera.Pas pyetjes qe i bera une se perse me genjeu duke me thene se djali i saj kishte vdekur ne nje aksident rrugor,nena e tije duke u pergjigjur shkurt me tha se ishte ajo qe kishte menduar genjeshtren e saj e "shpifur" per ndarjen tone.Dhe se arsyja ishte shume e thjesht.I urrente njerzit dhe familjen time..edhe ty i dashur te kishte derguar ne Gjermani dhe pas nje kohe te kishte thene se edhe une jam e vdekur.Pra per nenen tende ne te dy ishim te vdekur per se gjalli..

-Mund te paramendosh se çfare na ka bere nena e jote,vetem pse i urrente njerezit e qytetit tim,na ndau dhe na shkaterroi jeten.

Degjova kusheriren nje dite duke biseduar me ty kur i thoje se ende me dashuron edhe pse je me dike tjeter.Ti e dije tashme se une jam e gjalle,por nuk mund te ishe me mua sepse ishe fejuar me dikend tjeter dhe prisje qe te martohesh brenda nje muaji.

Une isha e ftuar ne at darsem,dhe ftesen e kisha pranuar me gjithe zemer,jo se mund te duroja te te shoh me shoqen me te mire dhe te ngusht,por qe te te shoh se a dukej lumturia ne fytyren tende apo do te vuash ne diten me te bukur te jetes tende.Dhe shume qart tregonte fytyra jote pasqyren e zemres tende.Ndonese askush nuk arrinte te kuptoj ate buzeqeshjen tend eironike,isha une ajo qe te njihja shume thell dhe te kuptoj shpirtin dhe fjalen e zemres tende.Ty te priste nje jet me vuajtje dhe pa dashuri..njejt si ajo qe me priste mua!

Une nuk ndjehem fajtore,ishte nena e jote qe na ndau,ajo e cila shkaterroi te birin e saj por edhe shpirtin e nje vajze me dashuri te kristalte.

Edhe pas shume viteve e di se sa zemra jote vuan per mua..me shume flet emri i vajzes tende te pare,e cila mban emrin tim.
Jame shume e lumtur qe vajza jote mbane emrin tim,por lutja ime deri tek zoti eshte qe ajo mos te kete te njejtin fate te "ish te dashures" te babait te saj.

Kurse une po jetoja krenare me betimin tim qe kurr nuk do dashuroj nje djal tjeter..

Titulli: E ndava nga gruaja, por tani vuaj vetÃ«.... 31/12/2008, 17:18

Kur u njohëm nuk më tregoi se ishte i martuar. Paraqitej si mashkull i lirë, më dërgonte në restoranet më të shtrenjta, edhe netët i kalonte me mua. Se ishte i martuar e kishte edhe një vajzë, dëgjova nga një kolege e punës. Ajo me vite e njihte gruan e tij, kishin qenë shoqe të mira. Vendosa t’i hakmerrem. Kisha vetëm një qëllim: ta ndaj nga gruaja” - rrëfen Eminja, 35 vjeçare.

Në të vërtetë, gjithnjë e kam ditur se ai është një qyqar, te i cili nuk do të gjeja mbështetje nëse nuk do të vepronte ashtu siç i thosha unë. E ai më dëgjonte verbërisht: së pari e ndava nga gruaja dhe ia shkatërrova familjen, pastaj e organizova jetën tonë të përbashkët, në të cilën nuk kishte vend as për prindërit, as për të afërmit e tij.

Kështu, kisha qetësi dhe askujt si lejoja të përzihej në jetën tonë. Prindërit e tij mendonin se unë e kisha shkaktërruar birin e tyre. Ata kanë harruar, apo nuk kanë qenë të vetëdijshëm se ai gjithmonë ka qenë një qyqar i bukur dhe fjalëëmbël. Ai është fajtor për të gjitha, kurse unë ia ktheva me të njëjtën masë.

Metodat qe perdora nuk paten sukses

- “Mendoja se një mashkull që e tradhëton gruan e fëmijët, e ka lehtë t’i baraktisë e t’i harrojë. U mashtrova. M’u desh një mund shumë më i madh se sa kisha menduar. Zgjati me vite. I përdora të gjitha metodat për ta bërë për vete: e nënçmoja, e braktisja për shkakun më të vogël, e ai, gjithmonë me vinte pas duke qarë e duke më rënë në gjunjë të mos e braktisja. Këto ishin metodat e mia me të cilat i sprovoja dobësitë e tij, e në anën tjetër kënaqesha.

E mundoja edhe gruan e tij. Sa herë më tekej, shkoja te banesa e tyre dhe i bija ziles pandërprerë, derisa fqinjtë kureshtarë dilnin në dritare. Kështu, të gjithë fqinjtë e morën vesh se ata nuk ishin “familje e lumtur”, ashtu siç dukeshin në shikim të parë. R. paraqitej si njeri i suksesshëm, serioz, besnik ndaj gruas e fëmijëve. Kështu e shkatërrova mitin që kishte ndërtuar me vite për veten e tij, duke ia prishur rehatinë në familje. Pastaj, e binda se gruaja e tij ishte fajtore për të gjitha. Se ajo nuk e kishte dashur dhe respektuar sa duhet, prandaj atij i ishte dashur ta kërkonte tjetrën, në mungesë të dashurisë së saj. E ai, për ta dënuar,e detyroi që ajo vetë të kërkonte shkurorëzim. Por, para se ata të ndaheshin, unë e inskenova ikjen time në një shtet tjetër. Vesha një fund të shkurtër, u rregullova me kujdes, mora një taksi dhe shkova në banesën e tyre. Derisa i bija ziles, ata të dy grindeshin. I luta të ma hapnin derën që ta shihja R. për herë të fundit, sepse po ikja përgjithmonë. Të dy u shtangën. Ajo, më në fund mori frymë, kurse R., vrapoi pas meje.

Hyra në taksi dhe u nisa për në aeroport. Vozitësit i thashë ta ngiste ngadalë makinën, në mënyrë që R. të na ndiçte më lehtë. Nuk e kisha ndërmend të udhëtoja. Doja ta detyroja të bënte ashtu si doja unë dhe ta vëja edhe njëherë në sprovë dashurinë e tij. Punëtorët e aeroportit ishin dëshmitarë të një skene dashurie në mes të dy njerëzve, të cilët ishin të krijuar për njëri tjetrin dhe asgjë s’mund t’i ndante. Atë ditë u realizua ëndrra ime. Mendova. Gjithmonë do jetë i imi!”

S’e lija të merrte frymë

- “Më në fund u shkurorëzua dhe jetonte sipas rregullave të mia, duke i larë vazhdimisht mëkatet e veta. Më dukej se merrte frymë sipas ritmit tim. Të them të drejtën nuk kishte zgjidhje tjetër. Për të qenë gjithnjë pranë tij, e lash punën dhe u vendosa në firmën e tij. Bëja punët që kërkonin përkushtim dhe dije shumë më të madhe sesa mundësitë e mia, por më duhej të dija çdo gjë që ndodhte në jetën e tij. Vetëm ashtu mund ta kontrolloja. Tani e di se e kam tepruar, është dashur t’i lija pak liri. I linda tre fëmijë e ai ua ndërronte pelenat, i ushqente, ngrihej natën kur kishte nevojë. Pas lindjes së parë e mora shërbëtoren. Gruaja e tij as që ka guxuar të mendonte për një gjë të tillë.

Gjithnjë kam qenë tepër e kujdesshme për pamjen time, prandaj bëja çdo gjë të mos më prishej vija e trupit prej lindjeve. Vetëm disa muaj pas lindjes, mund të vishja prapë fund të shkurtë. Nëse burri im e kthente kokën pas ndonjë fundi të shkurtë të nesërmen fundi im ngjitej edhe më lart. E pranoj se e kam tepruar me ato skena xhelozie. Jam munduar ta mbaj vetëm për vete, larg femrave të tjera. Prandaj, edhe e humba, ashtu siç e përvetësova. Kam qenë tepër e marrë kur kam menduar se ai do të jetë përherë imi".

Tani i laj mëkatet

- “Përnjëherë ndryshoi çdo gjë. Grave të punësuara dhe të ngarkuara me probleme të shumta, u duhet kohë për ta kuptuar se burrat e tyre u vardisen femrave të tjera. E dija se diçka po ndodhte me të, por nuk e dija shkakun. Vonë e kuptova se atij i pëlqente ortakja e punës, më e vjetër dhe më me përvojë se unë. Ishte grua serioze e me qëndrim të matur. Ajo nuk e ka fundin e shkurtër, por ajo kishte diçka që unë nuk mund ta zbuloja. R. shpesh është në udhëtime zyrtare, e unë e di se kjo është një arsye për të qenë me atë grua, por nuk po mundem t’i kontrollojë. Edhe unë e njoh. Për shkak të punës më duhet të bashkëpunoj shpesh me të, por ajo gjithnjë më rri larg. Qe 12 vjet, sa jetoj me R., për herë të parë e ndjeva veten të dobët e të vetmuar. Frikësohem se ajo do të ma marrë burrin për të cilin luftova aq shumë. Ashtu siç e ndava unë nga gruaja e parë ajo pret të ma kthejë në të njëjtën mënyrë, Si duket ky është dënim nga Zoti, për të gjitha mëkatet që kam bërë.”

- “Të gjitha dredhitë në luftë për ta përvetësuar i harxhova herën e parë, e tani, kur këtë më duhet ta bëj për herë të dytë, neveritem. Si duket, as armët nuk më shkrepin më. Nuk më ndihmojnë as nënçmimet, as fundat e shkurtra, as këncënimet se do ta braktis. Atëherë, kur ia përmendja këto, çmendej, e tani bëhet sikur nuk dëgjon.
E dashura e tij e di ç’kemi hequr derisa ai është ndarë nga gruaja, prandaj e qetë e me durim pret ta bëjë këtë për herë të dytë. Asaj nuk i ngutet, e luan lojën e gruas së ndershme, tërheqëse, gruas që e kupton, e para së gjithash e do marrëzisht. Prandaj, nuk mund të matem me të.

Ngadalë po e përgatis ikjen time. Jam e vetëdijshme se me tre fëmijë do ta kem shumë vështirë për ta filluar jetën nga e para. Prandaj, po grabis sa më shumë të holla nga ai, fshehurazi. Nëse ndahemi do t’i lë fare pak pasuri. Shërbëtoren nuk do ta përzë, do ta paguajë ai. Pse të mundohem dhe t’ua shkurtoj kënaqësitë fëmijëve. Ata nuk kanë asnjë faj. Ai nuk meriton tjetër, pos t’i paguajë mangësitë e mëkatet e veta. Është njeri pa përgjegjësi, prandaj nuk meriton fat më të mirë.

Titulli: Ku iku Besa dhe fjala e saj? 31/12/2008, 17:19

Kisha degjuar shoket e mi kur flisnin per te dashurat e tyre tradhetare qe nuk ia dinin vleren dashurise. I kisha pare me syte e mi se sa vuanin ato, por asnjehere nuk mund ta paramendoja veten time ne mesin e tyre. Me kujtohet, sa here thonin se tradhetia e vajzes eshte e rende, e une qeshja me ato sepse me dukej dicka e pabesueshme.

Pas nje kohe me ndodhi vete, e pranoj. Me ndodhi ne ate menyre qe nuk me shkon mendja te dashurohem perseri. E takova ate vajze ne ditelindjen e nje shoqes, pastaj u njohtuam me njeri-tjetrin. Me pelqeu shume, sidomos emri i saj - Besa. Ishte vajza me e sjellshme ne shkolle, e bukur, me trup te holle, floke te zeza dhe sy ngjyre qielli. Dicka qe e bente te vecante ishte buzeqeshja e saj qe kishte gjithmone ne fytyre dhe shpirti besnik.

Pas nje kohe te shkurter u dashuruam dhe filluam te bejme plane per te ardhmen. Shpesh here me thonte se urrente vajzat qe duan pasurine, nuk e di pse, ndoshta se une isha i pasur dhe Besa e dinte kete. Kur flisnim per martese, thonte se i pelqente te jetojme ne nje fshat te larget, ne nje shtepi te vogel, me natyre te bukur. Donte te kemi shume femije, sepse ciftet e dashuruara bejne me shume, keshtu thonte ajo. E une e kundershtoja duke i thene se femijet s'do na linin rahat te shijojme njeri tjetrin. C'do dite na shkonte duke qeshur dhe duke bere plane per te ardhmen tone. Per martesen tone qe nuk u realizua kurre.

Nje dite duke shetitur, rastesisht e takuam vellane tim dhe e ndalova per ta njohtuar me Besen. Familja ime ende nuk e kishte pare dhe as nuk e dinte se une isha i dashuruar me ate. U ulem te tre ne nje lokal, per te biseduar me lirshem. E verejta se Beses i shendrisnin syte nga gezimi, por nuk e kuptova se c'gezim kishte. E shihja shpesh here duke bere disa shenja me vellain tim. Ai ishte me i madh se une dhe me i bukur ne pamje. C'dohere ka qene i shoqeruar me femrat dhe per kete gje ato c'mendeshin pas tij. Nuk kishte asnje vajze ne qytet qe do refuzonte propozimin e tij, sepse ishte i bukur dhe i pasur gjithashtu. Por te Besa nuk me kishte shkuar mendja kurre, ate e dija si vajze te sinqerte...Te pakten keshtu me dukej mua.

Prej asaj dite, Besa filloi te largohet nga une, dita-dites me shume. Nuk e kuptoja perse, sa here e pyesja me thonte se ishte e zene me provimet dhe nuk kishte shume kohe per mua. U mundova ta kuptoj edhe pse nuk doja. Ne ishim mesuar te shetisim c'do dite dhe kjo gje me dukej jo normale. C'fare mund te kete ajo? Nje mije pyetje me silleshin ne koke, por asnjera prej tyre nuk kishte pergjigje. Keshtu kaluan disa muaj, deri sa ne fund me erdhi pergjigja e papritur...Besa ishte larguar nga qyteti bashke me vellain tim. Ai ma beri kete gje nga inati, kurse Besa ime e beri nga interesi.

I tregova familjes time per lidhjen qe kisha une me ate. U erdhi keq per mua dhe vendosen te mos e pranojne vellain tim ne shtepi. Ne njiheshim si familja me e mire ne qytet, por vellai na uli vleren me poshtersine qe tregoi. Doli tradhetar, bashke me Besen time. Vajzen qe e doja me shume se c'do gje ne bote.

Kaluan plote tre vjete dhe u kthyen ne qytet, te martuar. U shperngulen ne nje apartament perballe shtepise sime. Nuk e di perse donin te me shkaktojne dhimbje edhe me shume. Ku do gjeja une fuqine dhe guximin per te kaluar prane tyre? Si do ta shihja une Besen time ne krahet e nje tjetri? Sa here i shihja nga dritarja, te kapur per dore duke qeshur me njeri-tjetrin. A thua kishin aq shume dashuri, apo e benin kete gje nga inati? Me kujtoheshin premtimet dhe planet qe benim bashke. Fshati i larget, shtepia e vogel, femijet dhe mbi te gjitha dashuria jone...

...Besa theu besen qe ma dha, vrau zemren time dhe me ndau nga vellai perjetesisht. Ajo lindi tradhetare dhe do vdese e tille!

Titulli: Me dhuroj zemren qÃ« unÃ« tÃ« jetoj,por ai.. 31/12/2008, 17:20

Jeta i jepet njeriut njëher edhe prandaj secili përpiqet që ta jetoj sa më mirë dhe ti marr prej saj të gjitha "Frytet" që ajo mund ti ofroj.Ecim në rrugën të cilën na e ka parashikuar fati,me qëllim shprese dhe ambicie për një jetë sa më të lumtur për vetveten dhe për të dashurit tanë.Duke ecur në rrugën e pa pare prej fatit,jeta e njeriut mund të jetë shumë e bukur,por jo rallë ajo di të jetë edhe shumë e keqe,ndërsa çmimi që duhet paguar mund të jetë shumë i shtrenjtë.
Një ngjarje e tillë është mes Valbnës dhe Dritanit.Dy të rinj,ajo Korçare ndërsa ai nga Tirana.Ndoshta ka qënë fati ai që ka dashur,që dy të rinjtë të njihen dhe ndërmjet tyre të linde dashuri për të cilën ata do te ishin te gatshëm të sakrifikonin edhe jetën...

Gjithçka fillon kur Valbona mbasi mbaron shkollën e mesme në Korçë,vendos që të studiojë për ekonomi në Tiranë.Si studente e re njoftohet me shumë kolegë dhe kolege,por në mënyrë të

veqant i pëlqen shoqëria me Dritanin,i cili po ashtu ishte koleg i saj.Shoqerimi mes tyre nxit zjarrin e dashurisë,e cila i përcjell për tërë jetën.
Dashuria e fortë dhe dëshira për të qënë së bashku ka bër që dy të rinjtë të jetojnë së bashku në shtëpin e Dritanit,e cila me kënaqësi pranohet nga ana e prindërve të tyre.Valbona dhe Dritani

ishin te gatshëm të japin edhe jetën për njëri-tjetrin,ndërsa jo rralle ndodhte që Dritani të thoshte ''do ta jap zemren per ty'' .Këto fjale të Dritanit sikur i dëgjoi fati..

Problemet!

Nuk kaloj më shumë se një vitë të bashkjetesës se tyre dhe filluan problemet serioze.Bukuroshja Korçare pësoi komplikime me sëmurjen e zemrës,një gjë te cilën e ka pas që nga lindja.Mirëpo tani ishin tëpër të komplikuara dhe kërkoheshte intervenim i menjëhershëm.Ajo i kishte treguar të dashurit se problemet e zemrës e ndjekin që nga fëmijëria,mirëpo dashuria e Dritanit ishte më e forte dhe ai vendosi që të jetoj së bashku me Valbonen deri në fund.Mirëpo për shkak të

problemeve serioze,të cilat zemra e njome e Valbones nuk mund t'i duronte ,ishte e nevojshme që ajo të transferohet në Itali,ku i duhej një transplatim zemre.E problemi i radhes ishte grupi i rrallë i gjakut.

Nuk kishte ndihmë edhe pse kur u gjet grupi i gjakut,pasi zemra e Valbones ishte seriozisht e "goditur".Po shuhej një jetë e porsanisur,ndërsa dëshira e fundit e Valbonës ishte që të shoh edhe

njëher për së fundi Dritanin të dashurin e saj.Prindërit e saj e informuan Dritanin për gjendjen e Valbones dhe për dëshiren e saj te fundit.

Amaneti!

I vetëdijshëm për situatën në të cilën gjendej e dashura e tijë,Dritani shkoi ne Itali por në të njëjtën kohë kërkoj zgjidhje për ta shpëtuar Valbonën.Kishte të njejtin grup të gjakut dhe vendosi që zemrën e tijë në të vërtet t'ja jap të dashurës ashtu siç i kishte thënë edhe shumë

hërë.Shkruan letrën e fundit dhe niset për në Itali me automjetin e tijë.Rruges duke shkuar me vetëdije shkakton aksident në të cilin humb jetën,kurse në xhepin e xhaketës kishte lën amanetin e

fundit drejtuar të dashurës së tijë:

"Cfar vlen jeta ime pa ty?Ti je jeta ime!Prandaj po ta jap zemren time me shpres se do kesh nje jete te lumtur..por pa puthjet e mia,pa shikimin tim,pa mbeshtetjen time,pa ngrohtesin time,perveç hijes e cila do të të qëndroj si engjëll mbrojtës"

Ekipet e shpëtimit reaguan shpejt dhe pasoi transplatimi i zemrës duke shpetuar Valbonën e cila duheshte të jeton "me zemrën dhe pa zemrën e saj"

Ajo shpesh herë amanetin e të dashurit e shpjegon me fjalet:"Gjithmone Dritani më thoshte se do të ta jap zemren,dhe akoma nuk arrij të besoj se si e bëri atë në vepër"..

Dritani do jet brenda meje dhe me mua përjetesisht në një dashuri të pa shuar!

Titulli: E ndava nga gruaja, por tani vuaj vetÃ«.... 31/12/2008, 17:20

Kur u njohëm nuk më tregoi se ishte i martuar. Paraqitej si mashkull i lirë, më dërgonte në restoranet më të shtrenjta, edhe netët i kalonte me mua. Se ishte i martuar e kishte edhe një vajzë, dëgjova nga një kolege e punës. Ajo me vite e njihte gruan e tij, kishin qenë shoqe të mira. Vendosa t’i hakmerrem. Kisha vetëm një qëllim: ta ndaj nga gruaja” - rrëfen Eminja, 35 vjeçare.

Në të vërtetë, gjithnjë e kam ditur se ai është një qyqar, te i cili nuk do të gjeja mbështetje nëse nuk do të vepronte ashtu siç i thosha unë. E ai më dëgjonte verbërisht: së pari e ndava nga gruaja dhe ia shkatërrova familjen, pastaj e organizova jetën tonë të përbashkët, në të cilën nuk kishte vend as për prindërit, as për të afërmit e tij.

Kështu, kisha qetësi dhe askujt si lejoja të përzihej në jetën tonë. Prindërit e tij mendonin se unë e kisha shkaktërruar birin e tyre. Ata kanë harruar, apo nuk kanë qenë të vetëdijshëm se ai gjithmonë ka qenë një qyqar i bukur dhe fjalëëmbël. Ai është fajtor për të gjitha, kurse unë ia ktheva me të njëjtën masë.

Metodat qe perdora nuk paten sukses

- “Mendoja se një mashkull që e tradhëton gruan e fëmijët, e ka lehtë t’i baraktisë e t’i harrojë. U mashtrova. M’u desh një mund shumë më i madh se sa kisha menduar. Zgjati me vite. I përdora të gjitha metodat për ta bërë për vete: e nënçmoja, e braktisja për shkakun më të vogël, e ai, gjithmonë me vinte pas duke qarë e duke më rënë në gjunjë të mos e braktisja. Këto ishin metodat e mia me të cilat i sprovoja dobësitë e tij, e në anën tjetër kënaqesha.

E mundoja edhe gruan e tij. Sa herë më tekej, shkoja te banesa e tyre dhe i bija ziles pandërprerë, derisa fqinjtë kureshtarë dilnin në dritare. Kështu, të gjithë fqinjtë e morën vesh se ata nuk ishin “familje e lumtur”, ashtu siç dukeshin në shikim të parë. R. paraqitej si njeri i suksesshëm, serioz, besnik ndaj gruas e fëmijëve. Kështu e shkatërrova mitin që kishte ndërtuar me vite për veten e tij, duke ia prishur rehatinë në familje. Pastaj, e binda se gruaja e tij ishte fajtore për të gjitha. Se ajo nuk e kishte dashur dhe respektuar sa duhet, prandaj atij i ishte dashur ta kërkonte tjetrën, në mungesë të dashurisë së saj. E ai, për ta dënuar,e detyroi që ajo vetë të kërkonte shkurorëzim. Por, para se ata të ndaheshin, unë e inskenova ikjen time në një shtet tjetër. Vesha një fund të shkurtër, u rregullova me kujdes, mora një taksi dhe shkova në banesën e tyre. Derisa i bija ziles, ata të dy grindeshin. I luta të ma hapnin derën që ta shihja R. për herë të fundit, sepse po ikja përgjithmonë. Të dy u shtangën. Ajo, më në fund mori frymë, kurse R., vrapoi pas meje.

Hyra në taksi dhe u nisa për në aeroport. Vozitësit i thashë ta ngiste ngadalë makinën, në mënyrë që R. të na ndiçte më lehtë. Nuk e kisha ndërmend të udhëtoja. Doja ta detyroja të bënte ashtu si doja unë dhe ta vëja edhe njëherë në sprovë dashurinë e tij. Punëtorët e aeroportit ishin dëshmitarë të një skene dashurie në mes të dy njerëzve, të cilët ishin të krijuar për njëri tjetrin dhe asgjë s’mund t’i ndante. Atë ditë u realizua ëndrra ime. Mendova. Gjithmonë do jetë i imi!”

S’e lija të merrte frymë

- “Më në fund u shkurorëzua dhe jetonte sipas rregullave të mia, duke i larë vazhdimisht mëkatet e veta. Më dukej se merrte frymë sipas ritmit tim. Të them të drejtën nuk kishte zgjidhje tjetër. Për të qenë gjithnjë pranë tij, e lash punën dhe u vendosa në firmën e tij. Bëja punët që kërkonin përkushtim dhe dije shumë më të madhe sesa mundësitë e mia, por më duhej të dija çdo gjë që ndodhte në jetën e tij. Vetëm ashtu mund ta kontrolloja. Tani e di se e kam tepruar, është dashur t’i lija pak liri. I linda tre fëmijë e ai ua ndërronte pelenat, i ushqente, ngrihej natën kur kishte nevojë. Pas lindjes së parë e mora shërbëtoren. Gruaja e tij as që ka guxuar të mendonte për një gjë të tillë.

Gjithnjë kam qenë tepër e kujdesshme për pamjen time, prandaj bëja çdo gjë të mos më prishej vija e trupit prej lindjeve. Vetëm disa muaj pas lindjes, mund të vishja prapë fund të shkurtë. Nëse burri im e kthente kokën pas ndonjë fundi të shkurtë të nesërmen fundi im ngjitej edhe më lart. E pranoj se e kam tepruar me ato skena xhelozie. Jam munduar ta mbaj vetëm për vete, larg femrave të tjera. Prandaj, edhe e humba, ashtu siç e përvetësova. Kam qenë tepër e marrë kur kam menduar se ai do të jetë përherë imi".

Tani i laj mëkatet

- “Përnjëherë ndryshoi çdo gjë. Grave të punësuara dhe të ngarkuara me probleme të shumta, u duhet kohë për ta kuptuar se burrat e tyre u vardisen femrave të tjera. E dija se diçka po ndodhte me të, por nuk e dija shkakun. Vonë e kuptova se atij i pëlqente ortakja e punës, më e vjetër dhe më me përvojë se unë. Ishte grua serioze e me qëndrim të matur. Ajo nuk e ka fundin e shkurtër, por ajo kishte diçka që unë nuk mund ta zbuloja. R. shpesh është në udhëtime zyrtare, e unë e di se kjo është një arsye për të qenë me atë grua, por nuk po mundem t’i kontrollojë. Edhe unë e njoh. Për shkak të punës më duhet të bashkëpunoj shpesh me të, por ajo gjithnjë më rri larg. Qe 12 vjet, sa jetoj me R., për herë të parë e ndjeva veten të dobët e të vetmuar. Frikësohem se ajo do të ma marrë burrin për të cilin luftova aq shumë. Ashtu siç e ndava unë nga gruaja e parë ajo pret të ma kthejë në të njëjtën mënyrë, Si duket ky është dënim nga Zoti, për të gjitha mëkatet që kam bërë.”

- “Të gjitha dredhitë në luftë për ta përvetësuar i harxhova herën e parë, e tani, kur këtë më duhet ta bëj për herë të dytë, neveritem. Si duket, as armët nuk më shkrepin më. Nuk më ndihmojnë as nënçmimet, as fundat e shkurtra, as këncënimet se do ta braktis. Atëherë, kur ia përmendja këto, çmendej, e tani bëhet sikur nuk dëgjon.
E dashura e tij e di ç’kemi hequr derisa ai është ndarë nga gruaja, prandaj e qetë e me durim pret ta bëjë këtë për herë të dytë. Asaj nuk i ngutet, e luan lojën e gruas së ndershme, tërheqëse, gruas që e kupton, e para së gjithash e do marrëzisht. Prandaj, nuk mund të matem me të.

Ngadalë po e përgatis ikjen time. Jam e vetëdijshme se me tre fëmijë do ta kem shumë vështirë për ta filluar jetën nga e para. Prandaj, po grabis sa më shumë të holla nga ai, fshehurazi. Nëse ndahemi do t’i lë fare pak pasuri. Shërbëtoren nuk do ta përzë, do ta paguajë ai. Pse të mundohem dhe t’ua shkurtoj kënaqësitë fëmijëve. Ata nuk kanë asnjë faj. Ai nuk meriton tjetër, pos t’i paguajë mangësitë e mëkatet e veta. Është njeri pa përgjegjësi, prandaj nuk meriton fat më të mirë.

» Leter Dashurie
» Si Te Shkruani Leter Dashurie
» Poezi Nga AdmiraL
» SMS Dashurie (qesharake)