Tregime

Elhamdulilah që All-llahu më ka nderuar

"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.

Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.

Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.

Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë krijesa të Tija.

Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:

- Kush është? Kush është?

- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? – Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?

- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.

- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend perreth teje që interesohet për ty?!

- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.

- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!

- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme, mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!

I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!

- Shumë ka. - ja ktheva.

- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.

- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!

- I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi shumë krijesa.

A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!

I thashë: Po, vërtetë shumë ka.

- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.

A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.

Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.

Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.

U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:

- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?

- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?

E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:

- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh, jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!

E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.

Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.

Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.

Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.

Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është djali?

I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.

I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.

Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!

E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...

Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.

E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.

I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:

- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.

Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.

Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.

Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.

Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.

E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?

U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:

سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ

"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend."

Sa udhëtim i bukur!

Motra ime dukej fytyrëzbehur, trupi i saj i dobët. Por, ajo prapë lexonte Kur'anin ashtu siç e kishte zakon. Nëse e kërkon atë, do ta gjesh në vendfaljën e saj. Në ruku, në sexhde, me duar të ngritura drejt qiellit. Kështu në mëngjes, në mbrëmje, në mes të natës, nuk lodhet e as nuk mërzitet.
Unë kujdesesha për leximin e revistave artistike dhe atyre që përmbanin tregime.

E shikoj aq shumë satelitin sa që me të jam e njohur... "ai që bën një gjë shumë, njihet me të". Obligimet e mia nuk i kryej si duhet dhe nuk jam e rregullt në namaz.

E fika satelitin pasi shikova filma të ndryshëm për tre orë rresht, atëherë u dëgjua ezani nga xhamia e afërt. Shkova në shtratin tim. Ajo më thërriste nga vendfalja e saj.

- Urdhëro Nura, çfarë dëshiron?

Me një ton të prerë më tha:

- Mos flej para se ta falësh sabahun!

- Oh ... ka kohë edhe një orë deri në namazin e sabahut, ky që dëgjove tani ishte ezani i parë.

Më thirri me tonin e saj të mëshirës... kështu ishte ajo edhe para se ta godiste sëmundja e keqe, që e shtriu në shtrat:

- Hena, eja afër meje! Asnjëherë s'mund t'ia refuzoj kërkesën. E Ndjen dëlirësin dhe sinqeritetin e saj, do t'i përgjigjesh me respekt.

- Çfarë dëshiron?

- Ulu – më tha.

- Ja tek u ula, çfarë ke? Me një zë të ëmbël tha:

- "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kijametit". Për pak çaste heshtta. Pastaj me pyeti:

- A nuk beson në vdekjen?

- Patjetër, besimtare jam!

- A nuk beson se do të llogaritesh për çdo të vogël dhe të madhe?

- Gjithsesi, por Allahu është Falës dhe Mëshirues ... jeta është e gjatë oj motra ime.

- A nuk ke frikë nga vdekja që të vjen papritmas? Shikoje Hindin, ishte më e vogël se ti dhe vdiq në një aksident me makinë ... e tjetra ... e tjetra ... Vdekja nuk njeh moshën dhe mosha nuk është matëse e saj. Iu përgjigja me një zë të frikësuar ku vendfalja e saj ishte pak e ndriçuar:

- Unë frikësohem nga errësira e ti ma shtove frikën me përmendjën e vdekjës ... si mund të flej unë tash? Mendova se pranove të vish me neve për shëtitje këtë pushim. Papritmas, zëri i saj tingëlloi e zemra ime u dridh:

- Këtë vit ndoshta do udhëtoj një udhëtim të gjatë ... Në një vend tjetër...

- Ndoshta, oj Hena... Jetët tona janë në Dorën e Allahut.-dhe ia shpërtheu vajit. Mendova për sëmundjën e saj të keqe. Mjekët e kishin njoftuar babain tim fshehtas se sëmundja ndoshta s'do ta pret atë shumë. Mirëpo, kush i tregoi asaj për këtë? Apo, ajo ndoshta po e vëren këtë gjë!

- Çfarë ke që mendon? – kësaj here zëri i saj më erdhi i fort. A po mendon se unë e thashë këtë ngase jam e sëmurë? Assesi... Ndoshta unë jam më jetëgjate se ata që janë të shëndoshë. Ti sa do të jetosh? Ndoshta njëzet vite ... ndoshta ketërdhjetë ... pastaj çka? Dora e saj ndriçoi në errësirë dhe ajo e lëvizi fuqishëm. S'ka dallim mes nesh, të gjithë do udhëtojm dhe do braktisim këtë botë osë për në xhennet ose për në zjarr (xhehenem). A nuk ke dëgjuar Fjalën e Allahut: " ...e kush shmanget zjarrit e futet në xhennet, ai ka arritur shpëtim..."

- U zgjofshë me të mira. Vrapova shpejt e zëri i saj trokiste veshët e mi:

- Allahu të udhëzoftë! Mos e harro namazin!

Ora tetë e mëngjesit. Dëgjoj një trokitje në derë. Kjo nuk është koha e zgjimit tim.

Të qajtura... zëra ... o Zoti im, çka ndodhur?

Gjëndja e Nurës është keqësuar. Babai e dërgoi në spital. Inna lil-lahi ve inna ilejhi raxhiun. S'do të ketë shëtitje këtë vit. Është shkruar që këtë vit të mbesim në shtëpi. Pas pritjes së gjatë, në ora një të drekës babai telefonoi nga spitali. Mundeni ta vizitoni atë tani, ejani shpejt!

Nëna me njoftoi se biseda e babait nuk ishte e qetë dhe se zëri i tij kishte ndryshuar. Pallton e kisha në duar. Ku është shoferi? Hipëm shpejt... Ku është rruga që dilja të ecja me shoferin, më dukej e shkurt. Pse vallë ajo sot është e gjatë... shumë e gjatë?! Ku është ajo turma e dashur për mua që të shikoj djathtas-majtas?! Tani, një turmë e cila u bë vrasëse dhe e mërzitshme.

Pranë meje nëna lutej për të. Ajo ishte vajzë e mirë dhe respektuese. Asnjëherë s'e kam parë duke e humbur kohën. U futëm nga dera e pasme e spitalit. Ky i sëmurë rënkon... ky i plagosur në një aksident automobilistik... një i tretë me sy të groposur. Nuk e din a është ai prej banorëve të dunjas apo të botës tjetër. Pamje të çuditshme që kurrë si kam parë.

U ngjitem shkallëve me shpejtësi. Ajo ishte në dhomën e kujdesit të veçantë.

- Unë do t'iu dërgoj tek ajo. –tha infermierja:

- Ajo është mirë, -e qetësoi nënën time, ajo është në përmirësim pas asaj kome që pati. Ndalohet hyrja më shumë se një përson. Kjo është dhoma e kujdesit të veçantë.

Në mes të turmës së mjekëve dhe përmes dritarës së vogël në derën e dhomës, pashë sytë e motrës sime Nures duke më shikuar mua ndërsa nëna ime qëndronte afër saj. Pas dy minutave doli nëna, ajo nuk mundi t'i fsheh lotët e saj.

Me lejuan edhe mua të hyjë dhe ta përshendës me kusht që mos të flasë shumë më të. Dy minuta të mjaftojnë!

- Si je Nura? Dje në mbrëmje ishe shumë mirë, çfarë ndodhi me ty?! Pasi ma shtrëngoi dorën mu përgjigj:

- Unë tani elhamdulilah jam mirë.

- Elhamdulilah, mirëpo dora jote është e ftohtë. Isha e ulur në fund të krevatit e duart e mia prekën këmbët e saja. Ajo i largoj ato prej meje.

- Më fal nëse të ngushtova!

- Assesi, por unë mendova në Fjalën e Allahut: " e këmba do të bashkohet me këmbën. Atë ditë vetëm te Zoti yt shkohet". Hena, bëj dua për mua, ndoshta së shpejti po pres ditën e parë të botës tjetër. Rruga ime është e gjatë e përgaditja ime e paktë. Kur dëgjova çfarë tha, lotët më dolën nga sytë dhe fillova të qaj. Nuk e dija se ku jam. Sytë e mi vazhduan të qajnë.

Babai im u merakos për mua më shumë se për Nurën. Nuk janë mësuar të më shohin të qaj aq shumë e të mbyllem në dhomë. Me perëndimin e kësaj ditë të mërzitshme, shtëpinë tonë e mbuloi qetësi e gjatë. Vajza e tezës hyri tek unë... pastaj edhe vajza e hallës. Ngjarje të shpejta... ata që vinin u shtuan... zërat u përzien ... Një gjë mora vesh, Nura kishte vdekur. Nuk munda të dalloja ata që vinin e as nuk dija se çfarë thonin.

- Oh Allah, ku jam unë dhe çfarë po ndodh?! Nuk munda as të qaj.

- Më pas, më treguan se babai im më mori për dore për t'i dhënë lamtumirën e fundit motrës sime, dhe se unë e kisha puthur atë. Mua më kujtohet vetëm një gjë. Kur e pashë atë të shtrirë në shtratin e vdekjës, mua kujtua Fjala e Allahut: " e këmba do të bashkohet me këmbën " dhe atëherë e kuptova të vërtetën se: "Atë ditë vetëm te Zoti yt shkohet ".

Nuk më kujtohet ndonjëherë të jem kthyer tek vendfalja e saj përveç kësaj nate. Atëherë, mu kujtua ajo që ndau me mua embrionin e nënës sime, ne ishim binjake. Mu kujtua ajo që ndante me mua preokupimet e mia. Mu kujtua ajo që më largonte mua ngushtimet e mia ... ajo e cila lutej që unë të udhëzohesha, lotët e së cilës i rrejdhnin në netë të gjata duke me biseduar për vdekjën dhe llogarinë.

Allahul Mustean (Nga Allahu kërkohet ndihma). Kjo është nata e parë e saj në varr. O Allah, mëshiroje atë dhe ndriçoja varrin. Ky është Mus'hafi i saj ... kjo është sexhadja e saj ... kjo është ... kjo është... Ndërsa ky është fustani i saj ngjyrë rozë, për të cilin më thoshte se do ta ruaj për martesën tënde.

E kujtova atë dhe qajta, qajta edhe për ditët e mia të humbura. Qajta pandërprerë. E luta Allahun të më Mëshiroi dhe të më falë. E Luta Allahun që ta forcojë atë në varrin e saj, ashtu siç kishte dëshirë ajo të lutej.

Në moment pyeta vetën: Çfarë nëse do të isha unë e vdekura? Çfarë përfundimi do të kisha? Nuk kërkova përgjigjën nga frika që më kishte kapur. Qajta me mallë...

Allahu ekber .. Allahu ekber. Ja, ezani i sabahut u thirrë. Mirëpo, sa i ëmbël kësaj radhe. Ndjeva njëfarë qetësie dhe rehatie përderisa përsërisja çfarë thoshte muezini. E mbështolla mbulesën time dhe u ngrita për ta falë namazin e sabahut. Fala namazin e atij që i thotë lamtumirë kësaj bote, siç e fali motra ime dhe ishte namazi i saj i fundit. ( Kur të zgjohem nuk e pres mbrëmjen, e kur të vij mbrëmja nuk e pres mëngjesin)

Pranoi Islamin, ra në sexhde dhe ndërroi jetë


Erdhi një ditë një djalosh amerikan në qendrën tonë islamike në New york dhe kërkoi që t'i ndihmojmë dhe t'i tregojmë se si ta pranojë Islamin. Ai thoshte: Dua ta pranoj islamin... dua ta pranoj islamin... edhe unë dua të bëhem musliman. Por, mos më pyetni për shkakun dhe arsyen.

Atëherë i ndihmuam që ta shqiptojë shehadetin, ia mësuam marrjen e abdesit, dhe faljen e namazit. Djaloshi dëshmoi LA ILAHE IL-LALLAH, MUHAMMEDUN RESULULLAH [Nuk meriton të adhurohet askush tjetër përveç Allahut [subhanehu ve teala] dhe se Muhammedi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] është rob dhe i Dërguar i Tij]. Pastaj kërkoj leje që të qëndroje me neve disa ditë dhe ne ram në ujdi.
Që nga dita e parë, shikimet tona mbetën të kthyera kah ai duke u habitur nga falja namazit te shumtë, nga lutjet e pandërprera, dhe nga të qajturit e vazhdueshëm të tij!
Në ditën e katërt, djaloshi iu afrua një vëllaut në xhami dhe i tha, dua të dëgjoj Kur'an nga ju, më lexoni mua Kur'an! Ndërsa vëllau i habitur me këtë djalosh e pyeti: O vëllau im, unë që sa vite jam musliman dhe tash para teje po e ndjej vetën shumë të dobët në adhurim dhe nënshtrim ndaj Allahut. Tregom ç'është puna yte? Çka ka ndodhur me ty?
Atëherë i tha atij: Unë tash e katër vite jam në kërkim të së vërtetës dhe që katër vite nuk më ka kaluar asnjë natë pa qajtur një kohë të gjatë dhe pa kërkuar nga Zoti i vërtetë që të më udhëzojë në rrugën e drejtë. Një natë, para se të vij këtu, pashë në ëndërr Isaun alejhi selam, i cili më tha: "Pranoje Islamin, bëhu musliman, pranoje Muhammedin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] të Dërguar, se unë dhe ai jemi vëllezër, dhe ai është vula e Pejgamberëve dhe i Dërguari për mbarë njerëzimin...!
Dhe tash pas hyrjes sime në Islam dhe pas faljes së namazit po e ndjej një qetësi të zemrës dhe një kënaqësi të çuditshme të shpirtit, të cilën s'kam mundur ta shijojë kurrë më herët gjatë jetës sime.
Thotë Shejhu: Dhe po atë ditë, në namazin e jacisë, u ngrit ky djalosh për t'u falë dhe në rekatin e parë djaloshi ra në sexhdeh dhe u vonua shumë në të. Saqë e kryem namazin, ndërsa ai nuk ngriti kokën prej sexhdes.
Atëherë vrapuan disa vëllezër të shohin se ç'po ndodhë me të, dhe kur e ngritën kokën e tij pamë se djaloshi ishte ndarë nga kjo botë dhe shpirti i tij kishte kaluar në botën tjetër.

U udhëzova në duart e vajzës tri vjeçare


Unë jam një djalosh i ri, i martuar para katër viteve, dhe më ka furnizuar All-llahu me një grua të ndershme dhe të devotshme, e cila e ka frike All-llahun shumë. Prej kësaj martese, All-llahu me dhuroi edhe një vajzë, e cila është sikur të jetë engjull.

Kohë të gjatë isha në gaflet dhe i zhytur në mëkate, sa që edhe pas martese pija alkoolin dhe thellohesha në mëkate dhe defrimet e kësaj bote.

Isha nga ata që shikoja tërë natën filma të fëlliqur në shtëpi, pasi flenin gruaja dhe vajza ime. Nuk falësha dhe nuk agjëroja, dhe as që dija gjë nga Islami, perveç disa fjalëve, të cilat i kisha dëgjuar ndonjëherë nga muezinet e xhamive. E kaloja jetën në këtë gjëndje me vite të tëra duke mos e shijuar ngushtësine e shpirtit dhe zemrës sime. Derisa erdhi një ditë, e cila ma ndryshoi tërësisht jetën time.
U ktheva në shtëpi, dhe si zakonisht, me vete kisha një film pornografik, të cilin e ruaja ta shikoja atëherë kur të gjithë të kenë fjetur. Pasi i mori gjumi ata, mora filmin dhe e futa ne video... filloi filmi. Dhe unë normal duke shikuar... kur ja vajza ime e vogel, tashmë tri vjeçare, e hapi deren e sallonit. Kur e pashë atë shpejtova dhe e hoqa filmin. Ndërsa ajo mua afrua dhe më tha: O babai im, haram të qoftë, ke frike All-llahun!
Kur i dëgjova këto fjalë, u çova shpejt dhe hyra në dhomë, u mbulova dhe fillova të dridhem, sa që me dukej se e gjithë bota po me ngushtohet rreth meje. Qendrova ashtu derisa u qetësova pak, e pastaj fillova të mendoj, edhepse fjalët e vajzës me silleshin në mendje vazhdimisht. Në atë kohë të mesnatës, fillova të ndjejë sinqerisht fjalen: "Ke frikë All-llahun!" Fillova të kuptoj se ato nuk ishin fjalet e saj, pasiqë ajo ende është shume e vogël, por ia ka mundësuar t'i thotë ato fjalë Ai, i cili do t'ia mundesoje të flasë çdo pjese të trupit.
Duke qënë në këtë gjëndje, kur ja ezani i sabahut. U çova dhe e pashë vetën se më kishte humbur fuqia dhe isha djersitur. Hyra dhe u pastrova, pastaj dola në xhami, për herë të parë të falëm për All-llahun dhe të kërkoj nga Ai falje dhe mëshirë. E pse jo, kur ai thotë: "Thuaj: "O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime vetën tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, sepse All-llahu i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është Mëshirues!" [Ez-Zumer, 53]
Dhe Ai është All-llahu, mëshira e të Cilit ka kapluar çdo gjë.
Po! U ndryshua jeta ime në tërësi. U largova nga të gjitha mëkatet dhe haramet, në të cilat kisha qënë. Fillova të fali namazet në xhami, të lexoj Kur'an, të mësoj edhe përmendesh me ndihmen e gruas sime të devotshme. U ktheva në njeri, pasiqe kisha qënë sikur kafshe, haja dhe pija dhe jetoja pa asnjë qëllim. E tash, kam qëllimin tim kryesor, nënshtrimin ndaj All-llahut dhe urdhërave të Tij.
Pas një viti të jetës sime të re, All-llahu me furnizoi edhe me një fëmije të bukur, sikur hëna katërmbedhjetëshe.
Pas një kohe të shkurtë, duke qëne rrugës me familjen, na ndodhi një fatkeqësi, u rrotullua automjeti yne disa herë. Nga ky aksident, nuk shpetoi askush nga familja ime perveç meje. Me vdiq gruaja bashkë me të dy femijët.
U ktheva në shtepi, dhe duke qëne ende ashtu në merzi dhe pikëllim, kur ja po me bën vesvese djalli i mallkuar, dhe me thotë: Pi alkool nëse don t'i harrosh të gjitha! Por, mu kujtua fjala e vajzes sime: O babai im, haram të qoftë, ke frikë All-llahun! Dhe nuk ia lejova vetës kurr më të kthehem nga drita në errësire.
Tash vazhdoj jetën në adhurim ndaj All-llahut dhe në lexim të vazhdueshme të Kur'anit dhe lus All-llahun që të vdes me La ilahe il-la All-llah dhe të takohem me familjen time në xhennetet e Tija të pafundme.

Shpërblimi i mirësisë

Sa'di dhe Ibrahimi ishin dy shokë tregtarë. Ata e donin njëri-tjetrin ,duke shpresuar e dëshiruar njëherit secili për tjetrin atë që dëshironte për vete. Sa'di posedonte një dyqan të vogël, ku në të bënte shitjen e farërave dhe fruteve. Edhe Ibrahimi posedonte një dyqan të vogël, ku bënte shitjen e tekstilit dhe rrobave, kurse të dy dyqanet gjendeshin afër njëri tjetrit.

Të gjithë banorët e atij vendi e donin Sa'din dhe Ibrahimin për arsye se ishin besnik dhe të sinqertë, e për atë Allahu e begatoi tregtinë e tyre dhe i furnizoi me furnizim të bollshëm. Pas disa kohëve, çmimet e fruteve dhe farërave kishin zbritur në qytet dhe nuk shitëshin ashtu siç shiteshin më parë.
Kjo zbritje ndikoi negativisht të Sa'di. Kështu që ai filloi të ndihet ngusht në furnizim. Mirëpo, Sa'di ishte i durueshëm, ngase ai, edhe më parë kishte përjetuar një krizë të tillë… e pastaj pasoi lehtësimi nga ana Allahut.

Kaluan shumë ditë, ndërsa tregëtia e farërave ende nuk qarkullonte siç duhej dhe kriza akoma dominonte. Në anën tjetër, Sa'di posedonte sasi të madhe farërash dhe frytësh të deponuara në shtëpinë e tij dhe frikohej për prishjen e tyre. Sillej e vërtitej, muk dinte se ç'të bentë.

Në mëngjes, Sa'di shkoi të dyqani i tij. Kur ja, po sheh shokun e tij Ibrahimin, duke qëndruar pranë dyqanit të tij që e posedonte. U afrua Sa'di tek ai, e përshëndeti dhe i tha: "Kam menduar mjaft për çështjen time o Ibrahim, ngase kriza e farërave dhe frutëve është zgjatur bukur shumë, ndërsa unë kam sasi të madhe të deponuar në shtëpinë time. Mu për këtë, vendosa të marrë këtë sasi të madhe farërash dhe frutesh e të udhëtoj në një qytet tjetër afër nesh dhe të bëj shitjen e tij atje.
Ibrahimi i tha:
- Mendim i qëlluar o Sa'd, ndërsa mua me mbetet ta lus Allahun që të hap rrugëdalje.
- Unë nuk kam dëshirë që ta mbyll dyqanin gjatë udhëtimit tim, - thotë Sa'di, për atë kërkoj prej teje o Ibrahim që ta hapësh dyqanin tim, duke qenë unë në udhëtim, e ndoshta në ndërkohë ndryshon gjendja dhe mund të harxhosh atë që ka ngelur prej farërave dhe fryteve .
Ibrahimi iu përgjegj: "Shko o vëllai im, bekimi i Allahut qoftë me ty…,ndërsa dyqani yt do të ngelë i hapur ashtu sikur të ishe ti prezent këtu.
Sa'di tha: " Qyteti, në të cilin unë do të udhëtoj, është vend tregtar. E ti o Ibrahim, nëse dëshiron të më japësh diçka nga mallrat e tekstilit dhe rrobëve, bëri gati ato për t'i marrë me vete në mëngjes.
Ibrahimi i tha:Mendim është i qëllur dhe Allahu të të shpërblejë për këtë nder. Unë do të përgatis një sasi të tekstilit dhe të rrobeve që t' i marrësh me vehte.

Së këtejmi ditën e nesërme, Ibrahimi së bashku me shokun e tij Sa'din falën namazin e sabahut dhe shkuan te dyqanët e tyre. Sa'di mori rrobët dhe tekstilin, të cilin e kishte përgaditur shoku i tij Ibrahimi, bashkë me mallrat e tij, e përshëndeti shokun e tij, Ibrahimin, e porositi atë të kujdeset mirë për dyqanin dhe familjen e tij. Poashtu Ibrahimi e përshëndeti atë dhe bëri lutje për të.
Kaluan ditë e netë dhe gjendja ndryshoi. Ibrahimi bënte shitjen e mallrave të tij, të rrobëve e tekstilit. Ai poashtu ndihmonte shokun e tij Sa'din,duke shitur edhe mallin e tij prej farërave dhe frutëve.

Gjatë kësaj kohe mbretëronte thatësi e madhe. Si rrjedhojë, toka nuk bënte frute dhe farëra të mjaftueshme që t'i mbulojë nevojat e njerëzve, ndërsa njerëzit nuk kishin rrugë tjetër pos që të shkojnë në dyqanin e Sa'dit dhe të blejnë aty farëra që u nevojiteshin atyre .Në këtë mënyrë tregtia e Sa'dit lulëzojë madje edhe në mos prezencën e tij. E kështu u shit e gjithë sasia e farërave që ishte në depo. Sa here që harxhohej malli Ibrahimi blente mall tjetër nga vendet dhe kështu që tregëtia e farërave gjatë kësaj periudhe qe e sukseshme sikur të ishte përfituar me vite të tëra. Bile është për t'u habitur se në të njëjtën kohë kur tregëtia e farërave dita-ditës lulëzonte, tregtia e tekstilit dhe rrobëve dobësohej, derisa u bllokua krejtësisht, ngase njerëzit i jepnin pëparsi ushqimit para rrobëve dhe mbulesës.

Megjithatë, kjo çështje aspak nuk ndikonte tek Ibrahimi. Ai kujdesej për tregtinë e shokut të tij Sa'dit sikur të ishte tregtia e tij dhe thoshte :"Pa të meta është Lartmadhëria e Tij, sa furnizues e Dhurues i mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të do pa masë.
Dhe shpesh i thoshte vetës: "Mesiguri, kjo është sprovë nga ana e All-llahut, por tregtinë e shokut tim Sa'dit e kam emanet dhe patjetër duhet të kujdesem për të, e ndoshta do të jetë shkak që të kaloj këtë provim ,sepse All-llahu na ka urdhëruar që emaneti të kthehet te pronarët e tyre, ku thotë: "All-llahu ju urdhëron që t'u jepni amanetin të zotëve të tyre" [EN NISA 58]

Kjo ishte sa i përket çështjes së Ibrahimit. Nga ana tjetër, Sa'di pat udhëtuar në një qytet tregtar dhe me vete kishte marrë mallin e tij dhe mallin e shokut të tij Ibrahimit. Kaluan shumë ditë dhe tregëtia e Sa'dit nuk përmisohej fare, saqë shumica e sasisë së farërave dhe frutëve që kishte me vete u prishën, gjë që ishte shkak falimentimi. Ndërkaq në anën tjetër është për t'u habitur se Sa'di pasi shiti gjithë tekstilin dhe rrobet e shokut të tij Ibrahimit që i kishte marrë me vete si dhe pas grumbullimit të pasurisë së fituar, ai filloi që me parat e fituara të blejë mallra tekstili dhe rrobe tjera dhe t'i shesë aty ku fitoi shumë më shumë se sa herën e parë. Tërë këtë Sa'di e bënte nga dëshira dhe nga vullneti i tij, ngase ai ia donte të mirën vëllaut të tij Ibrahimit, ashtu siç e donte për vete.
Shpesh Sa'di vështronte tregtinë e tij të humbur dhe tregtinë e fituar të vëllaut të tij Ibrahimit dhe thoshte: "Pa të meta është Lartmadhëria e Tij, sa furnizues e Dhurues i mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të dojë pa masë. Ndërkaq sa i përket kësaj që po ndodh me mua, ndoshta mund të jetë sprovë nga ana e All-lahut, sepse tregtinë e shokut tim, Ibrahimit, e kam emanet në qafën time. Patjetër duhet të kujdesem për të, në mënyrë që ta kaloj këtë sprovë, dhe nuk dua që të bëhem tradhtarë [munafik], ngase Pejgamberi a.s ka thënë: "Shenjat e munafikut [hipokritit] janë tri: kur flet gënjen, kur premton nuk zbaton dhe kur t'i besohet diçka tradhton.

Sa'di ndiu në vete se është vonuar shumë dhe nuk ia arriti të aplikojë atë që kishte shpresuar nga ky udhëtim, kështu që vendosi të kthehet në vendëlindje, pasiqë kishte humbur gjithë pasurinë që kishte me vete .
Sa'di u kthye në vendlindje. vajti në mëngjes te dyqani i tij për të parë se çka kishte ndodhur dhe për të përshëndur shokun e tij Ibrahimin. Ibrahimi kur e pa shokun e tij Sa'din, u gëzua shumë. Me shpjetësi hyri në dyqanin e tij dhe mori me vete një sasi të madhe parash.i solli pranë Sa'dit dhe i tha: "Merr pasurinë tënde o Sa'd ! Sa'di e pyeti se si qëndronte puna, e Ibrahimi i tregoi se ç'kish ndodhur gjatë periudhës së mërgimit tij, dhe se si All-llahu zgjodhi tregtinë e farërave dhe fryteve në anën e kundërt tregtia e tekstilit dhe rrobeve ish bllokuar krejtësisht. U buzëqesh Sa'di dhe tha: subhanall-llah… dhe mori ti tregojë shokut të tij, Ibrahimit, se çkishte ndodhur gjat udhëtimit të tij: Krejtësisht ishte bllokuar tregtia e farërave dhe fryteve, ndërsa tregtia e shokut të tij Ibrahimit kish lulëzuar dhe Sa'di nxori një sasi të madhe parash dhe duke ia dhënë Ibrahimit i tha: Ja kjo është pasuria yte e fituar o vëllau im!
Atëherë Ibrahimi i tha: Kjo që ndodhi me ne është një sprovë nga ana e All-llahut, që të na sheh se si e ruajm emanetin, e All-llahu na mundësoi të mirën.

A mund të jetë shpërblimi I veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë ..?
U ngrit Sa'di, kapi për dore shokun e tij Ibrahimin dhe iu drejtuan All-llahut duke e falemderuar për begatit dhe të mirat që ua kishte dhënë, e gjuha e secilit prej tyre thoshte : A mund të jetë shpërblimi i veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë..?

Tregime shume te Mira ;)

A i ke lexu.. a veq po thu.. heheheehe

Nje nate kam ndetur pa gjume pasi me kane ardhur shume intersant keta tregime , Pergjigjja ime eshte Po i kam Lexuar ;)