Aziz Mustafa

MËSO TË THUASH JO


(poezi 1999-2004)


SHTËPIA BOTUESE
ROZAFA
Prishtinë
2004



autoportret futuristik


Nëse unë Aziz Mustafa e mashtroj vdekjen deri në vitin 2062
pas Krishtit torta ime e ditëlindjes nuk do të mund
ti zëj 95 qirinjtë Në retrospektivë do të mendoj se si nuk
paskam pasur kohë të vdes Kërrusur do të jem nga ecja vertikale sytë 95% të
demtuar me ca syze sa fundi
i shishes së “Coca-Cola”-s Veshët me një aparat auditiv digital
Do të urinoj nëpër një kateter silikoni Folley 20 mm Nuk i paramendoj
gjërat ireale a do të jenë ende ireale
Do kem veshur blue jeans të shekullit njëzet
Do të lexoj poezi në orë letrare nëse nuk do të ma kenë
hequr laringun e zemrën do ta mbajë gjallë me karditonikë
nëse nuk do të ketë më dashuri Do të shkruaj ende poezi apo
një prototip të saj për lulet e akuariumeve dhe për fluturimin
Do të shkruaj për fëmijët që plaken në moshën 20 vjeqare
dhe për delet kibernetike dhe klonimin në lagjen e poshtme
dhe armën gjenetike në vend të fushave të minuara në luftrat
mes popujve të vegjël në një qoshe të gadishullit që dikur quhej më një emër të quditshëm Ballkan


Dijarti im do ti ketë atëherë 63 vjet i vdekur dhe nuk do të plaket si unë dhe
mëma e tij e mirë Do të filloj të pi duhan sepse do gjendet bari për kancerin
mushkëror me qeliza të vogla Do të kem kaluar një luftë një meningjit viral dhe
kushedi sa labirinte sallash operacioni Tërë arna do të jem pos shpirtit Ende nuk
do ta kem shkruar traktatin për amshimin Deri atëherë nuk e di a do të më duhen
testiset Ndoshta do të jem klonuar për hatër të një gjeni të lashtë arian Kohës do
t`ia nxjerrin gjuhën Nuk e di a do ta kemi kapërcyer vetvehten Nuk di a do të ketë
kuptim gruaja gota dhe gjithçka që fillon me germën “g” duke mos futur këtu
gomarët Ne do të vazhdojme të bëjmë dashuri të zjarrtë në internet me vetminë
tonë të thellë Fëmijët në kushedi çfarë valësh do të na thërrasin Nga cili planet
vallë do të eksplorojnë të kaluarën e botës Nuk e di a do të jam ky që jam sot
Nuk do të jem ndoshta fare njeri
Do të jem poezi






(kjo poezi ka ndarë vendin e dytë në konkursin e gazetës “Koha ditore” për vitin 2000)

LIBERTE

dhe sa pa lidhje: kam filluar të shkruaj vargje
që vetëm ti mund ti lexosh mes rreshtave
që vetën ti ua din kumtin sekret E ti vazhdo
të të mos pëlqejnë edhe më poezitë e mia Vazhdo
të më dërgosh sinjale misterioze me gurgullima
hormonesh të shfrenuara Që vetëm unë ua di
formulën e fshehtë dhe aromën e trëndafiltë o trëndafil
provo të dalësh nga lëkura dhe shiko sa mirë është
është më mirë se liria më mirë se orgazmi
edhe më tej vazhdo të mbushësh zbrastësirën time
të mjerë më qenjën tënde të qeshur dhe me epshin
tënd të shfrenuar Bërtit dhe çmendu mbërthyer
në kryq në një hapësirë pa lidhje me ca zogj që nuk dijnë
të fluturojnë dhe ca lule që fekondohen në heshtje
po vazhdoj edhe më ta dëgjoj rekuiemin tim dhe ta bartë
vdekjen më afër se këmishën për të çmendur
Si të më zgjidhë tani dikush kur vetë i kam lidhur
duart sytë Vetëm shpirti më ka mbetur
i lirë

POETËT VDESIN TË PAKUPTUAR


punë e madhe po e morën vesh të gjithë Unë duhet të shkruaj vargje ose të
masturboj kur nuk të kam ty Apo më duhet ta fus kokën nën jastëk në shpellë
kristalesh të qaj me dënesë që nuk kthej sendet të ndodhin edhe një herë krejt
prej fillimit Apo më duhet ti bie murit me kokë për të mos harruar si shijon
dhembja
dhe dashuria
dhe liria
dhe epshi
dhe ti
dhe trëndafilat që nuk janë askund E di se asgjë nuk po them me këto dhe se
askush nuk i kupton këto pos teje por kështu nuk janë kuptuar
as profetët
as të çmendurit
as poetët
as të agraisurit
as memecët
por punë e madhe Në djall
rima rregulla vargëzimi metrik
më duhet ta nxijë këtë fletë më duhet
ta përballoj këtë natë ta mbush me ankthin se
ti je me dikend tjetër dhe krejt kjo për botën
është normale Më duhet të mbushë këtë bardhësi
të papërballueshme prej letre me mendime të papalosura shpërndarë
si fije shkrepse derdhur në dysheme
Vetëm ti më fal të lutem E di se do ti lexosh
dhe do të njomësh fletët me lotët tu





(kjo poezi ka fituar vendin e parë në konkursin letrar të
manifestimit „Flaka e Janarit 2002“)

SHPELLA

Kokën të ma presin nuk di në ishim në shpellë
apo në bark të nënës Në librat e shenjtë të pluhurosur shkruan se ne jemi
krijuar nga një pikë uji që sfidonte gravitetin në një kristal aragoniti në
Kosovë Këtu e tetëdhjetëmilion vjet jemi puthur së pari atëherë kur nuk
ekzistonin as puthje as dinosaurë as pika gjaku Vetëm dielli ishte në zenit si
sot dhe pezull mbi ajrin tim më mbushje qenjën time e unë të mbarsja me shi
Ende nuk ishin zbuluar thikat kafkanat dhe buzëqeshjet e shtirura As edhe
një akord tjetër nuk tingëllon kështu në një kristal të blerë me para të
huazuara punë e madhe pse moralin e kishin marrë me vete bashkëshortët
besnikë dhe laviret Unë dhe ti ishim ëmbëlsisht të çmendur shtrëngonim
duart njëqindepesëdhjetëmijë vjet para Romeos dhe Xhulietës për vetëm
pesë cm largësi Pallavra shpjegimet e spelologëve Unë zemrën tënde e gjeja
me mija km larg dhe kthjellohesha nga aura Pastaj të falja aragonitin tim
të vetëm në shpellën ku askush nuk dinte gjë për valët telurike
aty ku askush nuk dinte se nuk kishte forcë më të madhe se dashuria

NË BOTËN E KRISTALEVE

me georg traklin e shkretë
hymë në botën e kristaleve
në një labirint krizantemash
kinezisht dikush na bënte magji
ishte viti i dragoit dhe bollat
po ndërzeheshin në toalete
të argjenta zonjat plaka
në çanta bartnin shterpësinë
e ti arabella më rrinje mbi kokë
si një re me shi e mbarsur
më hudhje në kokë pluhur
kozmik a rërë të verdhë
stalaktite të dheut të Kosovës
(ke të drejtë që nuk ma pëlqen poezinë
është plot tym mjegull dhe është terse)
më rrinje mbi kokë dhe shikoje
thikën e re që bleva dje për të
provuar edhe vetëvrasjen
kur të më teprojë vetja
kur nuk do të mund më të dashuroj
fjalët tua të purpurta
georg trakl pin kafe me kipcin tim
në një botë kristalesh të huaja
ëndërrojmë dashuri me ëngjuj të
çmendur dhe ejakulojmë kristale
në blue jeans të shkryer



(kjo poezi ka fituar vendin e tretë në konkursin letrar të manifestimit tradicional „Flaka e janarit 2001“, Gjilan)

AJO ËSHTË E IMJA

Ajo është e imja vetëm e imja
Ashtu e vogël e zbehtë dhe e brishtë
Është e imja kur i dridhet flegra e majtë e hundës
E askush nuk e vërën këtë as nëna që e ka lindë
Kurdoherë është e imja edhe kur nuk e kam
Kur lëmon nënbarkun edhe kur aborton e përgjakur
Njerëz të verbër si nuk shihni nënshkrimin e saj
Në ballin tim të rrudhur dhe shkëlqimin e syve të saj
Dhe dhembjen e përbashkët aq të ëmbël
Ajo është e imja dhe është hyjnore si dashuria e saj
Vetë perëndia ma dërgoi dhuratë
Në ditëlindjen-ditëvdekjen e hazreti Isës
Isha i ri dhe i pamësuar
Deshta ta hudhja si një margaritar
Të mbështjellë me një gazetë të vjetër

Prandaj jam sëmurë nga moralitisi
Nga çmenduria jam agraisur në çmendinën time të fildishtë
Dhe më dëgjoni si qirrem me tërë gurmazin:
Ajo është e imja ajo është e imja
Edhe kur duhet me Gabimin e saj të parë dhe të vetëm
Edhe kur ledhaton frytet e z.Gabimit
Është e imja kur të fshehtën tonë e mban në gji
dhe mbështjell dhembjen dhe të vërtetën me të qeshurën e saj
O ajo është Virgjëresha o të verbër
Që do të lind një fëmijë të quajtur Dashuri
Pa racë pa komb pa moshë ligj moral gjini
Do të lind një Gjeni që të shpëtojë botën
Nga urrejtja
Ajo është e imja
Një gjeni

MËSO TË THUASH JO

Mëso të thuash jo
Kur të shkulin mollët me rrënjë
Plehrat kur ti zbrazin në kokë
Dhe qenefet e botës para derës
Mëso të thuash jo
Të bërtasësh të rrahësh me grusht tavolinën
Kur të vjellin zorrët në sofër
Qentë kur shkërdhehen me ceremoni
Dhe kudrat kur ndërsehen dhe macat
Kur përmjerrin dhe përjargen
Jo thuaj o burrë i botës
Kur të zbrazin rafale automatiku
Mbi viktima të pafajshme
Të vetmin faj e kanë se kaluan atypari
Kur një vrasësi të paguar
Ua qua ta zbrazë
Mëso të thuash jo
Kur barazojnë xhelatin dhe viktimën
Kur të robërojnë prapë në emër të bashkëjetesës
Dhe ndarjeve të reja sfera interesi
Kur flamurin ta quajnë leckë
E gjuhën të paqenë dhe racën

Kur të thonë se ke pikur nga qielli
Mëso të thuash jo
Kur ti pshurrin vargjet dhe hymnin
Kur ti shkërdhejnë muzat dhe
Lirinë atdheun
Virgjërinë e artit ta ndyjnë
Jo jo jo bërtit si i çmendur nuk është turp
Shkumo rrah grusht në parlament tavernë nevojtore
Kur të thonë se nuk ke kurriz
Kur të thonë se nuk ke dashuri
Nuk ke **** kur të thonë
Mëso të thush jo të pështysh të kafshosh me dhëmbë
Kur të shtyjnë të abortosh zhvirgjërohesh kurvnosh
Mëso të vdesësh duke thënë jo
Sall për hatër të luleve fluturave yjeve
Jo të fortë të thuash si kështjellë

Nëse don të jesh NJERI

VARGJET

Vërtet, si mund shkruash vargje
Kur nuk të dhemb askund
Kur gjithçka e ke në pjatë
Edhe të vjellurat nga darka e pështirë
E qenëve të zgjebosur
Si mund të shkruash për vithe laviresh
Dhe netë të trenta pas shiut
Mija kilometra nga guri yt i varrit
Dhe nga luleborat e therrës tënde
Si mund të shkruash kur as ëndërr
Nuk të vijnë të vdekurit
Të prerët në fyt si qengja
Dhe zërat e të djegurve
Qe 4 vjet udhëtojnë në tunelet
E kohës drejt infinitit
Nëse ekziston diçka e tillë
Vërtet, si mund të shkruash vargje




Strasbourg, 18.maj 2003

KTHIMI NË MOTIV TË LAGUR

Pse e dashur po më kthen prapë
Në atë motiv të lagur e më bën
Të të ofroj cilin të duash nga tre ballkonat
E banesës sonë në katin e tetë
Apo pushkën që nuk ia kemi dorëzuar
KFOR-it edhepse ka gjashtë ditë
Që ka kaluar 19 shtatori 1999
Të mjaftojnë për një vrasje të përkryer
Nëse nuk e di përgjegjen në pyetjen e sfingës:
“ku është dallimi mes bushtrës dhe lavires?”
Pse e dashur kthehesh si pulë e lagur
Nga nëntoka ballkanase
Pas koitusit me gorillat psikopatologjikë
Të çmendinës postranzicionale
Kërkon të futesh mes nesh
Të na ofrosh pak buzët dhe të na tregosh
Se bota mbaron mes këmbëve tua
Kot e ke e dashur se nuk ka mes për ne
Dashurojmë ose urrejmë marrëzisht
Pastaj ngrejmë këmbët mbi tavolinë
Pijmë birra dhe pshurremi tërë natën e lume
Eventualisht bëjmë dashuri të dehur
(edhe AIDS-i nuk është më ai që ishte dikur)
A të mjaftojnë këto për të treguar
Se ne gjithçka e kemi të paktë pos shpirtit

VETMIA

Kur të gjithë më braktisin
Edhe miqtë edhe laviret e mia elektronike
Kur unë ikë nga të gjithë
Edhe nga dashuria
Kur të gjithë patjetër shkojnë dikund
Të shëtisin të lëvrojnë të tredhin
Përjargen shkërdhehen
Ti vjen e zbehtë si dritë qiriu
E heshtur më puthë qerpikët e skuqur
Dhe bebëzat e lodhura
Vetmi
Të dorëzohem si qengj
Të lë të më marrësh në gji
Dhe kënaqem me praninë tënde drithëruese

VETËM DESHA TË TË THEM

vetëm desha të të them
se ngado që vete jam palca jote
të futem nëpër vrima të hundës
ajër nuk jam e mushkëritë ti mbush
me etër të ngrohtë dehës jam vetë
muzika që luan ai që ndoshta quhet
perëndi ose ndryshe thënë krejt kjo nuk ka
lidhje kur nesër udhëtojmë nëpër akull
epshi dhe gjumi luftojnë me moralin dhe
pastaj shkojmë në një birucë të praruar me fije ari
kërkojmë në grumbull plehu shikojmë mos po gjejmë
një gur të çmuar t´ua hudhim zogjëve të uritur
pleh është edhe ky mllefi im kur ka nga ata
që nevojtore quajnë orën letrare e muzat i dhunojnë
qosheve të ndyta të qyteteve ku bota na shikon
si një arenë cirku ne jemi lepuj apo vetëm numra
minjët eksperimental nuk po i përmend
vetë homeri i ka përmendur në iliadë
nuk jam i krisur pasha çmendinën e Shtimjes pasha
eshtrat e atij që kishte thënë se në këtë botë nuk ka vend
për të gjithë ne bashkë të çmendur dhe të menqur
e pasha bukë e kripë nuk ka ndonjë kufi në mes...

TRIDHJETËETRE
1.
ja pra bacë dymijëshi yt
dhe ditëlindja e fundit e krishtit
kush e di sa luftëra do të kish fituar deri tash cezari
kushedi sa kurora dafinash do iu ishin tharë në kokë
por aq më bën jam edhe shtatë vjet
larg nga vetëvrasja e xhek londonit dhe ende
mendoj se është pa lidhje të kesh një gjen të tillë
tridhjetëetre shkruhet me arabeska ari në një
fletë të shenjtë të pluhurosur unë asgjë nuk bëj
vetëm rregulloj pozën dhe shoh blicin të shkreptijë
veshë një këmishë të hekurosur nga një zonjë e fisme
dhe nisem të kërkoj doruntinën time anemike droguar
diku në një faqe interneti në një fushë të minuar me kurthe

2.
të dua fatime agaj njëjtë si para njëmbëdhjetë vitesh si në ditën kur të pata prekë flokun për të parën herë
të dua fatime agaj si atëherë kur maleve të kosovës bartnim në shpinë kryqin dhe fshiheshim nga ekzekutimi i sigurtë
e tash pas pesëmbëdhjetë muajsh shkruaj lirikë urbane
pa lule ballkonesh shkruaj për kënaqësinë e fluturimeve të zogjëve dhe ejakulimet e fluturave fshehem në një nick-name dhe shkruaj metaforë erotike për ti ikur dënimit me vdekje të dashurisë së ndaluar që rritet në therra skaj rrugës për askund

3.
tridhjetëetre është emri im dhe deklaroj se i dua dhe i mbroj të gjithë fëmijtë e botës janë ëngjuj dhe të paprekshëm
ngre zërin kundër pedofilisë dhe i shpallë luftë deri në pikën e fundit të gjakut luftoj me të gjitha mjetet dhe nuk kam aspak mëshirë për ta do ti kisha pjekur të gjallë në hell të gjithë ata derra e bij bushtra të prapa në kazan me peshkve i kisha zier mirë të marrin tmerr nga vaji i fëmijës të tmerrohen dhe tu qorrohen sytë nga bukuria e buzëqeshjes fëmijrore dhe forca e dashurisë prindore dhe e bukuria dhe arti dhe nga rritja e barit pas shiut
ngre zërin dhe këlthasë kundër monstrumëve që shesin foshnje të bilurta për organe transplantimi o zot si duron ku je fshehur kështu e nuk gjëmon tridhjetëetreshi rrëshqet prajshëm nëpër mjegull dhjetori të dua botë edhepse je shumë shumë e mbrapshtë je thjeshtë një
kurvë e poshtër por të dua sepse ende nuk di të urrej...

Dhjetor 2000, Austri




(kjo poezi ka ndarë vendin e dytë në konkursin letrar të manifestimit tradicional “Flaka e janarit, 2001”, Gjilan)
©Aziz Mustafa