Behauddin Gashi

"Letra e Nenes"

Biri im, kjo është një letër,
nga nëna jote, një plakë e gjorë.
Mbas kohës që na largoi, si askënd tjetër,
më në fund lapsin mora në dorë!

2.
Sa herë loti rrugën ma preu,
mjegull e syve shikimin vodhi.
Diell i zjarrtë acarin theu,
zemër e nënës tutje s’të hodhi!

O biri im, shoh që je rritur,
je bërë i madh, në trup e mendje…
Veç mos harro, gjykim i ndritur,
t’keqen flak nga shpirti, pa fjalë, me endje!

4.
Si të gjithë nënat, ashtu dhe unë,
shikimin tres tutje, larg, tek e ardhmja…
Kurrë mos harro, të dua shumë,
e drejta e nënës është më e madhja!

5.
Të paktën këtë letër, ti bir, lexoje,
aty, veç dhembjes, ka plot urime.
Më pas, në do, grise, coptoje,
siç ke coptuar dhe zemrën time!

6.
Para 40 vitesh, kur një doktoreshë,
për shtatzëninë më lajmëroi,
mes shoqesh u ndjeva si luaneshë,
krah’ i gëzimit botën pushtoi!

7.
Të gjitha nënat e dinë se e mira,
merr tjetër vlerë kur pret një fëmijë.
Bashkë me agimet më të bukura, më të dlira
dhe det i trazuar i shqetësimeve do të vijë!
8
Në trup të mbajta jo pak, nëntë muaj,
flija e ngrihesha me vështirësi.
Si mund të mendoja që do t’bëhesha e huaj,
kur vuajtjet më shtonin veç dashuri!?

9.
Asgjë s’ma zvogëlonte dashurinë për ty,
dita-ditës mezi prisja të të shihja.
E ku kish më të lumtur se ne të dy,
për të varrosur djallin rrëmihja, rrëmihja!…

10.
Gëzohesha tek ndjeja t’ëmblat lëvizje,
për peshën tënde, që shtohej çdo ditë.
Të ndjeja tek rriteshe dhembje pas dhembjeje,
mes momentesh të mbushura plot shpresa e frikë!

11.
Më në fund erdh’ çasti kur ankthi larg humbi,
mes dhembjesh që as lapsi, as gjuha s’mund t’i shprehë.
Mbas shumë mundimesh jeta vdekjen mundi,
dhuratën që ta jep Zoti askush s’mund ta bjerrë!…

12.
E qara jote u përzie me lotët e mi,
të shihja e s’ngopesha nga gëzimi, mrekullia…
Për vite të tëra të mbajta në gji,
të lava, të shplava me duart e mia!

Prehrin e bëra shtrat për ty, o bir,
qumështin tim ushqimin më të preferuar.
Në netët e gjata t’i ndrisje si xhevahir,
unë vigjëloja e qetë, e lumturuar!…

14.
Lodhesha aq shumë, që ti të gëzoje,
mirësitë e mësimit prisja të shijoja.
Prisja me padurim diç të më kërkoje
e me gjithë shpirt, bir, të ta dhuroja!

15.
Kaluan mjaft vite e unë me këtë gjendje,
mëndeshë e gëzuar, durimtare e mirë.
Për ty s’ndjeja lodhje, mëdyshje e hamendje,
shërbëtore e papërtuar, pa sqimë, pa smirë!…

16.
Dhe nuk të vonuan shenjat e burrërisë,
kish ardhur koha për të të martuar.
Më në fund po ndaheshe nga krahët e djalërisë,
një agim i ri të ishte afruar!

17.
Martesa s’vonoi, ky ligj i bekuar,
por, oh, që n’ditën e dasmës zemra m’u thërmua.
Lotë gëzimi me dhembje rridhnin ngatërruar,
një re e çuditshme pranë m’u afrua!…

Dhe sot, sa keq që s’je më ai që njoh,
më braktise dhe e harrove, ti bir, hakun tim.
Kalojnë vite të tëra e unë nuk të shoh,
zërin s’ta dëgjoj e kridhem në trishtim!…

19.
O bir i dashur, s’të kërkoj shumë, veç pak,
këtë sjellje nënëmira kurrë nuk e priti.
Tashmë jam e lodhur, e dobësuar, plakë,
si e mohove atë që të rriti!?

20.
Nëse një e huaj diç do të dhuronte,
do t’i ishit mirënjohës, si ti dhe fëmija.
Vallë, si mundi djali kaq shpejt të harronte,
mirësitë e nënës, nga zemërligësia!?

21.
Sa herë që zemra ime për ty mirë dëgjon,
sa shumë që gëzohet, aq shtang e hutuar.
Çfarë gjynahu kam bërë që nuk më viziton,
mos vallë hakun tënd s’e kam plotësuar?!…

22.
O biri im i shtrenjtë, dua të të shoh,
në mes besimtarësh e jo me qafirët.
Më jep shpërblimin e mos më moho,
mëshira e All-llahut është për të mirët!
23.
A s’ka ardhur koha që zemra të të zbutet,
për një plakë të përvuajtur që e coptoi malli?
Zemra e njeriut si aspak nuk tutet,
kur nënën e ka flakur porsi një gur zalli!?…

24.
Jo bir, jo, s’do ankohem e lutem kundër teje,
s’do e shfaq zemërimin, do e bluaj në vetvete.
Asgjë s’ka fuqi të të ndajë prej meje,
paçka se pikëllimi po më tret ndër vete!

25.
Dyert e qiellit do të hapeshin shpejt,
s’do të kish pengesë për lutjet e mia.
All-llahu do t’i përgjigjej kësaj nëne të shkretë,
mbi ty e familjen tënde do zbriste fatkeqësia!

26.
Oh, jo, nuk do ta bëj, se ti je im bir,
ke qenë dhe do të mbetesh pranverë e jetës sime.
Ke ndritur e më ndrit porsi xhevahir,
paçka se më ke lënë mes detit plot gulçime!

27.
Kthe rrugë, biri im, thinjat po të dalin,
vitet kalojnë shpejt e do të bëhesh plak.
Me lot të mërzisë ke për ta lutur dhe ti djalin,
e vërteta është e vërtetë dhe haku është hak!

28
Ki frikë të madhin Zot ndaj nënës që të pret,
besimi i vërtetë di t’i mposhtë pengesat.
Pendohu tek Krijuesi, si rob i sinqertë,
e dije se tek All-llahu grumbullohen ankesat!

29.
Kushdo që bën mirë, qoftë sa një thërrmijë,
do ta shohë atë, pa më të voglin dyshim.
Por dhe dënimi shpejt do ta arrijë,
atë që bën keq e s’ngutet në pendim!…

Marre nga libri me titull "Letra e Nenes" te autorit "Behauddin Gashi"

ZGJOHU-



Rrëmujë, hije që ulërijnë,

makina, njerëz shkojnë dhe vijnë!



Dhunë, gjakderdhje e klithma plot,

një mal urrejtje që s'e ndal dot



Revolucion shkencor, luftra, zhvillim,

një konkurencë që të shtyn në krim!


Kurthe, vjedhje, teknologji,

krimi flet dhe në shtëpi!...



Ditë që ikin, thahen, veniten,

përpara syve fëmijët rriten!



Ti, i hutuar, vjen rreth e rrotull,

pa shpresë, pa ditur, si në një vorbull!



Një të shtyn djathtas, një tjetër majtas,

dikush të fshihet e dikush haptas!



Shpeshherë, ndër këmbë, e gjithë bota,

diku zë thyesh, të zien koka!



Dhe toka tundet nën këmbë të tua,

s'ka vend në të, për ty e mua!...



Ç'je duke bërë, s'e di akoma,

nuk e vret mendjen, kredhur në koma!




Je i trullosur, krejt i hutuar,

cinik, tekanjoz, i paduruar!



I lumtur qesh, harron për ç'ë,

shpesh të mërzitet m'e vogfa gjë!



Dhe kur dikur t'bjerret shikimi,

ti rend pas syzesh si mjet shpëtimi!...



Dhëmbët të bien, zhveshur ngel goja,

ti vë të tjerë dhe t'çelet boja!...




Gjunjëkëputur mbahesh në shkop,

e respekton si më të dashurin shok!



Ngjyrat e tij të flasin vetë,

ai të jep vlerë, personalitet!



Doktorët recetat pa fjalë i stisin,

kutitë e ilaçeve tash të mahnisin!...



Sa keq për ty, o rob i shkretë,

s'e ke kuptuar se ç'po të ngjet?



Po mbarojnë çastet e qejfit, gëzimit,

po bien sirenat e fundit, mbarimit!



Je i dëshiruar për dritë, për paqe,

nga libri i jetës t'kanë ngelë pak faqe!...

të kujtohet faqja e parë,

kur nise të qaje pa dit' për çfarë?



A të kujtohet si t'çelej fytyra,

teksa lodroje ndër mijëra ngjyra?



Shih veten të rritur, kur nuk qan më,

paçka se Krijuesi mes sprovash të vë!




Sa keq e qeshura larg t'është fshehur,

nuk e gjen dot, qofsh esëll a i dehur!...



S'të bën përshtypje, as ky, as kjo,

sa vetë ke kundër edhe sa pro!



Gjithçka ç'mendon është të fitosh

pushtet e para dhe mos ndalosh!



Zgjohu vëlla, shiko rreth teje,

shiko dhe brenda, në gjoks, ndër deje!



Shikohu pak n't'bardhën pasqyrë,

O Zot i madh, ç'shikim, ç'fytyrë!



S'po njeh dot veten, je i hutuar,

sa poshtë ligësia të ka lëshuar?!



Mbyll sytë një çast përfytyrimi,

kasetë të jetës kthe nga fillimi!



Sa shpejt harrove, o vëllai im,

tek u zvarrisje nëpër qilim!



A s'e mban mend sa herë je rrëzuar,

gjer më në fund me ecë ke mësuar?!...



Më pas u forcove dhe t'u trash zëri,

si bishë e egër u bëre i tëri!



Shkele me këmbë miq e vëllezër,

madje sfidove dhe t'urtit prindër!





Braktise gjithçka, o zemërguri,

krahëror i nënës u kris si muri!



Krahërorin ku prehje gjete fëmijë,

krahëror që qumështin mbante ndër gjinjë!



Embëlsinë e nënës që~t'hapi sytë,

durimin e saj që s'njeh të dytë!

Më pas kërkove një tjetër prehje,

ku, në vend t'flisje, ti lehje, lehje!



Hordhitë shejtane t'kishin rrethuar,

një epsh i madh të kish pushtuar!



Një tjetër jetë për të shuar zjarrin

që tashmë ish ndezurdhe priste varrin!...



Sa turp, me kusht, qysh në fillim,

braktisi prindërit, të të fal gëzim!



Braktisi, t'shijosh jetën e re,

plot epsh rinor, plot qejf pa fre!



Ekran i kujtesës po t'errësohet,

s'ka gjë, është djali që po t'afrohet!



Ai po rritet, por mos u kënaq,

gjaku yt hakun do ta marrë paq!



Zëri po i trashet, veç mos u gëzo,

po fillon t'bërtasë, por mos u hidhëro!



Gjurmët e çka ikën jo kurrë nuk treten,

i mjeri ti, historia po rikthen vetveten!



Do të shpërblehesh për tërë ligësinë,

i madhi Zot kështu vendos drejtësinë!



Ç'ke bërë më parë, a nuk të kujtohet,

mohim i prindërve, si mund të kalohet!...



Pra mbylli ata sy e qaj e qaj,

qaj pa pushuar e mbytu në vaj!



Kërko pikën e lotit, që kurrë s'e ke ditur,

gjeje dhe qaj për çfarë të ka ikur!



Qaj jetën tënde, mbarsur me mëkat,

kënaqësi mashtruese, dhembje pa afat!



Çfarë ke përgatitur për të madhin Zot,

pa ndihmën e Tij, si do të bësh, o rob!



Ç'ke bërë për takimin me Zotin e vërtetë,

Llogari e të Cilit do vijë me të drejtë!



E çka do t'i thuash Krijuesit madhështor,

për mëkatet që mbolle, me gjuhë a me dorë!



Më thuaj ç'do të bësh Ditën e Gjykimit,

cila do të jetë anija e shpëtimit!

Nxehtësi, djersë, diell përmbi kokë,

50.000 vjet s'luan nga ajo tokë!...




Çdokush do kalojë në urë të Siratit,

më t'hollë se tehu shpatës, nën klithmë të fatit!...



Një kaiim i tmerrshëm, n'errësirën më të thellë,

nga poshtë Xhehennemi aq mirë di të ndjellë!...



Më të shumtit robër s'do ta kalojnë dot,

i thith Xhehennemi i uritur fort!



Do mund të shpëtojnë vetëm besimtarët,

ajkë e njerëzimit, n'mirësi, të parët!



Do t'i udhëheqë një dritë plot mëshirë,

që u ndriçon rrugën nëpër errësirë!



Një hije i freskon, si fllad i sabahut,

hije që buron nga Arsh iAll-Ilahut!...



Do të hijeshohen ndër frone prej nuri,

do t'i ketë zili, dhe robi, dhe guri!



Zgjidh në cilin grup dëshiron tëjesh,

e, atë çka zgjedh shumë shpejt do ta gjesh!



Vendosi punët n'peshore, n'peshoren e besimit,

përpara se t'peshohen në Ditën e gjykimit!...



Llogarite veten përpara asaj Dite,

ku të pret zjarri, po s'u përgatite!



Para se të mos ndjehesh më i fortë si lisi,

para se të të lënë miqtë, farefisi!



Para se të të lënë fuqitë, pasuria,

para se të të mposhtë ankthi, agonia!...



Përpara se mbi kokë doktor i uruar,

të t'i heqë shpresat, mik, për t'u shëruar!



Para se të rrethohesh nga lotë pikëllimi,

ku miq e të afërm qajnë nga dëshpërimi!



Dhe thonë zemërvrarë: pse po na braktis,

pse je kaq i dobët, dikur si një lis!



Aher do pendohesh për çfarë t'ka kaluar,

udhëzimin e Zotit pse s'e ke pranuar!



Kthim prapa do t'kërkosh, ti, vetëm një herë,

të plotësosh çka iku, u tret, u bë erë!


Do të thuhet: jo, aspak, ti dështove,

a nuk të mjaftoi jeta që kafove?!



Sa shanse t'u dhanë për t'u udhëzuar,

dhe ti, që të gjitha, pa turp i ke përçmuar!

I qetë, gojëhapur, varri do t'të presë,

mish edhe kocka, gjithçka do t'i tresë!



E lë, përfundimisht, diellin e dunjasë,

t'mashtroi fluturimi, kot, pas berihasë!



Miqtë të lënë vetëm, kthehen tek shtëpia,

oh sa tmerr, sa "turp", të lenë dhe fëmija!...



Pasuria jote s'mund të të ndihmojë,

dikush tjetërtashmë do ta trashëgojë!




E t'mendosh se për të aq shumë u mundove,

një jetë të tërë aspak nuk përtove!



Kur të jesh i vetëm në varr, në errësirë,

do të vijnë dy engjëjt, Munkir dhe Nekir!



Pyetjet e tyre vijnë me rreptësi,

në vdes pabesimtar, o i mjeri ti!



Dënimi i tmerrshëm nuk vonon, o mik,

pra, sa s'është vonë, nga shejtani ik!



Mes vuajtjes së kërkuar klithma do t'lëshosh:

"Ju lutem, nga çka lashë, të jepni lëmoshë"!



Veç askush s'dëgjon, madje s'ka mundësi,

që zë i tmerrit tënd të shkojë tek ai!



Madje ka dhe sish, që duket sikurthonë:

ti s'ke më asgjë, është pasuria jonë!



Më pas do t'i thuash fëmijëve të lumtur,

tashmë me një zë të përvuajtur, të humbur!



"Ju lutem, kërkoni falje për mua, o fëmijë",

por ç'e mirë prej tyre mund të të arrijë?!...



Ama dhe ata duket sikur thonë:

"S'kemi kohë përty, o babai ynë!



Ashtu si dhe ti s'gjete kohë për ne,

as ne s'kemi kohë, ja, të bëjmë be!



Madje as për veten kohë ti nuk gjete,

tani ç'të bëjmë ne që fill i vetëm mbete"?!



Pendimi aher do të ta mbushë zemrën,

teksa-gjithë të dashurve do t'u shohësh thembrën!




Do pendohesh për kohën që të iku kot,

për neglizhencën tënde ndaj të madhit Zot!



Zgjohu pra, vëlla, sa nuk është vonë,

sa ke akoma shëndet, pasuri dhe kohë!




Zgjohu tani përpara se t'mpaket gjithësia,

t'errësohet gjithçka nga frika, pasiguria!




Zgjohu rob, i urtë, si urtësi e bletës,

para se të mbytesh në vorbullën e jetës!




Zgjohu tani para se të t'ikë shikimi,

të tronditet zemra, të të lërë dëgjimi!



Zgjohu tani, ja, po bien taborët,

para se të mbarojnë ditët edhe orët!



Zgjohu para se t'thuash, oh, i mjeri unë,

si për këtë Ditë s'kam bërë asnjë punë!



Zgjohu para se të thuhet: mbaroi gjithçka,

në Gjyqin e Zotit hile, jo, nuk ka!



Zgjohu dhe fillo një faqe të re, të dlirë,

Krijuesi është i madh, të dhuron mëshirë!




Adhuro All-llahun, të arrish shpëtimin,

Ai është i Vetmi që meriton adhurimin!



Jeto me Islamin si rob i bekuar,

motivi i vetëm jetën me kaluar!



Jeto me besim, me Fenë, me Profetin

dhe Krijues i Urtë të dhuron Xhennetin!

Vella

"Mendo per cka te thashe dhe hapi syte

mos harro se si kjo prove nuk ka te dyte



na eshte dhene kjo jete vec njehere

pra mos pendohemi kur ska me vlere"