Eva Hila

Eva Hila lindi në Shkodër më 2 nëntor 1963. Ka filluar të shkruajë që në fëmijri dhe që në rini ka marrë pjesë në konkurset e poezisë në Shkodër si dhe ka përfaqsuar Shkodrën në konkurset kombëtare të poezisë për pesë vjet me radhë.

Në vitin 1991 u largua nga Shqipëria për në Francë. Ka ndjekur studimet për Letërsinë Moderne në Universitetin “Victor Segalen” në Brest. Më pas ka punuar si përkthyese në tre gjuhë shqip, italisht, frëngjisht, në fushën e drejtësisë, letërsisë dhe biznesit.

Aktualisht jeton në Francë, në Rennes, kryeqytet i krahinës Bretagne.


Babës tim

Me duart që të dridhen si flakë qiriu
Me njërën ma shtrëngon dorën
Me tjetrën me përqafë,
O baba im!
E buzën e vë mbi ballin tim
Ku rrudhat ende nuk duken
Megjithëse i “moçëm”
Fjalët e urta mi thua në vesh
Unë qesh
dhe trajektoren e rrudhave të tua
Përkëdhel.
Lotit i reziston me sy
Kur sheh të bardhën e syve të mi
Arnuar me të kuqen e kohës
Që si e jotja, e zbehtë,
Shpreson të bëhet.
Agimesh fle
Në melankolinë e diellit të natës,
kur portokallia ndez lëkurën tënde të zbehtë
Bëhem lot.
Përhumbur në një shqetësim fisnik
Në pyllin e drunjëve të pa pushtuar,
ku degët lëshojnë rrënjët e tyre në qiell.
Zjarri në tokë nuk mund të shuhet.
Nga dielli i natës që dashuri përqafon.
Lumturia…!?
Të jetë kjo vashë e shurdhët?
Era do të sulet,
Çdo gjë do të shfaqet si bisht fazani
Dalë nga qafa e mjellmës.



...

Në shtratin që akuzon praninë time
Shtrihen mijëra imazhe
Të tua
Të mia
Të atyre
Që lakuriqsitë tona
Mbështollën
Dëbuan
Përfytyruan
Nën spektrin fantazmagorik të dermit
Qëndisur me alegori arteresh
Që sot kanë plasur e janë shndërruar në
Lëng veshtullor ngjitës parantezash
Faqesh të shqyera nga klithmat histerike
Të zemrave të asfiksuara
Po ti nuk don t’ia dish
Mbi kokë ke vendosur legjendat e mitomanit
Që hijshëm ornojnë mbretërine që nuk ke
E hapa të sigurtë hedh mbi të ardhmen
E sotmja
Dje