Krijime nga *Llemadeo Dukagjini*

Ne pershtatje te stilit Epik, LLemadeo paraqitet me Poemen e tij epike me te re me titullin: Te Falem moj Zane!
Autori e ka pershtatur krijimin e tij ne dielektin e veriut per vete arsyen, sepse kenget epike kane nje muzikalitet te vecante ne ate dialekt.
Nuk ka nevoje per koment...
Autori thote: Komentet le ti beje lexuesi, .

Tё falёm moj Zanё !

Deh, moj Zanё, qё mё ke pushtue;
Me ato hire gjith bukuri…
A thue gijat ka me na shkue…
Pёr pa u pa njё herё me sy ?
Edhe bjeshkve pёr kah merr bora,
Prej ku rrezja e nis shkelqimin…
A thue, pra na dora dora…
Do ta marrim bashkё udhtimin?
At’ rrugё t’gijat e t’pa mbarim,
Pёr me pa e me kuvendue…
Pёr çka shekujsh duel nё pshtim,
Pa u humbun e pa u zhgatrrue…

Deh, moj Zanё qё tuj kundrue,
Prej se largu ma lshon Synin,
Bash si rrezja e lumnueme,
Ma ngjall zёmren e ma ndrit shpirtin.
Shpresat ndezun prej njaj gzimi,
M’bajnё me u nis me fluturue…
Me kaptue prej s’nalti qiellin
N'prёhnin tand pёr me pushue !
*******************
Prej sё largu jam tuj t’pa…
Ktu ku malli mё ka rrezue…
E ku dhimta nuk mu ka da…
Me u kthye prap, njё ditё po due…

Po ku tё shkoj o mori Zanё ?
Ku s’mё presin as babё as nanё,
Veç do fis e pak shoqnia…
Qё po i mbyt, e zezё vorfnia…
Kjeç e pash nё nji mot-mot…
Shpin e atit tim tё bekue,
Vёndin, ku e imja nanё,
M’pat pёrkundё e mё pat miklue…
**********************
Po çka tё thom moj Zana e mire,
Moj e mira e bjeshkve t’Shqypnisё…
Ty qё i dhe frymzimin Gjergjit…
Per me shkrue n’Lahutё t’Malcisё…
Edhe Gjergjit t’madh Shqiptar,
Per nga pupla e pёr nga dija,
Nuk ju shue fjala as shpirti…
E u gjet gjalle e “djathta” e tija.
******************
Mori ti bija e Qiejve t’Shqypnisё,
Ti dhe vetё ndoshta e ke pa,
Ka je ardhё e ka i ke ra…
Prej ku sot, je tuj m’kundrue,
Se si dertet jane tuj u shtue…
Ne ato tokёt e Lekё Dukagjinit,
Ku ma s’pari rrezja e diellit,
I dha frymё e drite prej qiellit
I dha jetё zogut Shqiptarit
Bash ne zёmёr te Ballkanit
Ku u nis jeta ma s’parit !

E prej atёherё e deri m’sot,
Vetё ai Zot, i madhi Zot,
Pagzoj botёn e rruzullimin
Pagzoj tokё e gur e dhe…
Edhe thirri: “KTU MESDHE” !
Se e pau, se filloj jeta…
Nё rrabina e boka t’shkreta…
Kur Pellazget t’part’tonё, mot-motit,
Morёn punt e ligjt e Zotit…
Me njё shpirt e njё qellim,
Me ja hap Dheut njerёzinё…
Dashtuninё pёr punё e jetё,
Si ata, jetojshin vetё…
*********************
__________________

Por shume gijatё nuk pat kalue,
Ku prej Verit e prej gjith drejtimit,
Erdhen bisha me ftyra njierit…
Me do maska e thonё me bisht,
Nisen sulmet vazhdimisht…
Vraj e prej e vidh e shtirr…
Merr e ik, e baj e mlidh…
E Pellazgt, Ilirt-Shqiptar,
Me vra njerin mёkat e kishin,
Veç se luteshin edhe rrijshin…
Duke pritё qё i madhi Zot,
Tё ja u ndalin gryksit barbarve
E ti largonte prej tokёs Shqiptare…

Kaluen shekuj nё njё farё durimit
Sa vetё Zoti u ul prej qiellit,
Edhe pau gjith gjak e gjamё,
Edhe i thirri: “N’armё te tanё!”
Kundёr s’keqes me u bashkue,
Shqiptarinё pёr me e pshtue!
**********************
Filluen luftna atёherё pa da,
Turr Shqiptarёt, va e pa va…
Njek mbas thёmrёs Grek e Shkja
Romak, Turk, e deri Bullgar…
Me armё n’dor e me faqe t’bardh.

Mirpo luftart atёherё barbare,
N’katёr anёt kundёr Shqiptarve,
Ban me u vra e me u damtue…
E nё shum pjesё me na coptue…
Lenё Fatosa tё ri ndёr kohna…
Siç pat kёnё ai Kastriota,
Gjergji ynё, gjoksi i Arbnorit,
Qe ja dridhi zemrёn Bosforit,
Bashkё me Lekёn e Dukagjinit,
Qё, kah ti bijen kjo rrezja e diellit
Midis tokve e midis qiellit…
Shokt e tyne ma, skan me le,
Kah tё shkojnё Dielli permbi Dhe…

Ata i dhan zёmer Shqyptarisё,
Edhe shёmbull lirisё ju bane,
Me shpatё nё Dorё e me ligjet tona
I thane Botёs e gjith’ barbarve,
Se kjo tokё asht e Shqiptarve,
Se kem ligjet nё Kanue…
E kurrё pёr tё gjall s’kemi me e lshue!
*************************
A thue po t’lodhi o mori bukuri,
Moj sy ndrituna si inxhi…
Vetull Hanё, e syte si Ylli…
Shtatin bjeshkё e kryet te qielli,
Mori Zana qё me rrin nё Male,
Ma shkon jetёn nё kangё e valle…
E besa shpesh edhe me vaje…
*********************
Po mё dhemb zёmra pёr me tё pёvetё,
Kur t’pat shkue ai burrё me fletё,
Ai fisniku mendimtar…
Si bylbyli kangatar…
Qё me ty, shpirti i pat kёndue,
Aq me vaje, pёr dertet tona…
Zanin Fort e ka pasё shtrue
Der me Der nёper Malci…
Pёrtej Cemit der n’mal te Zi,
Nёper Plavё e deri n’Guci…
E pёr rreth bjeshkve mbi Dri,
Pёrtej Nishit, bjeshkve tё Sharrit,
A e kujton o moj Zana e malit ?
At za amёl, e puntor si bleta,
Pёr Shqypni e Troje tё veta…
Per atdhe, votёr e fe,
Me nji zhgun hedhun mbi kyre,
E nё dor Kryqin, e n’shpirt arsye,
Kur ai ul me burra t’motit…
Qysh nё koht e Kastriotit,
E pat thurun Historinё…
Dhe ma thellё nё motet tona,
Prej Pellazgut e te Dodona,
Derёs Butrintit nam ia la…
Pёr çka shkrojё e bukur tha…
Pёr atdheun, sofrёn bujare,
Qё i dha streh zojёs Trojane,
Andromarkёs, kur ra Troja…
Edhe idht greku i dogj…
Gjurma gjurmes seç i ndoq…
Nё Butrint si Gjergji e tha,
Bes e streh tek ne iu dha…
********************

vazhdon.....
__________________

Eh, per Oson e tё mirёn Shkodёr,
Pati shkrue e pati thanё…
Se kah ti bien Dielli me Hanё,
Si n’Veri e si ndёr Shkodranё,
Nuk ka burra e as nuk ka gra,
Pёr ma tё mirё me sy me u pa,
Per ma trima e ma burrnesha,
Gra e vajza si sokolesha.
E ai Osja n’kull t’agzotit
Kur ja dha flaken barotit…
Edhe e bani pusin e zi
Nё Vraninё, pёr Mal tё zi,
Ku ja la botes njё namё
Se Shqiptar, kshtu do me thanё :
Kur ta gucin n’Nder e nё Atdhe,
Bahet zjarm, bahet rrufe…
E ban tokёn pus e gjamё
Per me i shkri dheun pёr nan kamё
Ç’do armikut qё t’ia ket ana…
Dheun e tjetrit ku s’ja la baba…
**********************
A e mban mend o moj Hyjni,
Mori shpresa plot dashni…
Qё ma merr shpirtin nё Nore…
E ma ndez zemrёn sot zhari?
*********************
A e kujton at zog shqiptari?
Se sa bukur ai pati kёndue,
Me ato vargje, gjith begati
Pёr Shqiptar e pёr Shqypni.
Kur pat thirr deri n’Europё,
Nё tribuna e pat çue zanin,
Per at zjarm qё e dogj Ballkanin,
Dogj Ballkanin e coptoj…
Shqiperinё me gjak e mloj…
Kur na shkoj Kosova e jonё,
Kur Malcinё e mori dhuna,
E Çamerinё e dogji furra…
Furra e zezё e Greqisё dinake,
Qё e perzhiti nё mes tё flakve…
Duke i djegur gra e femijё…
Oh e mjera o moj Çameri!
E aj burrё o mori Zanё,
At Gjergj Fishta i kanё pas thanё !
Pader Gjergji e thirrte bota,
Gjith Shqypnija ja nderte zanin,
Rumelia ja ndigjonte kangёn...

Vazhdon...............
__________________

Eh, ai Europes ja pat rrit nderin,
N’Manastir n’kongres tё parё,
Pёr Shqypni e pёr Shqyptar…
Pёr kёtё Botё edhe Europё…
I pat bashkue burrat me kokё…
Edhe zuni nji Abetare…
Pёr me fol gjuhёn Shqyptare,
Me nje za, system tё ri …
Pёr gjithё shekujt nё Histori,
Bash njaj burrё pra, i Fishtjanё,
Prift i shenjtё Gjergji Lezhjanё,
Ai Lezhjanё, edhe Shkodranё,
Por Shqiptar me Tatё e Nanё,
U çue n’kambё nё Manastir,
Edhe Gjuhёn nisi fill…
Si me fol e si me shkrue,
Cillat germa me pёrdorue…
N’germ t’Latinit ai kambёn e nguli,
Pse Europa, tha, asht me ne… !
Pёr gjithmonё Atme e atdhe…!
Pse Latini ai i biri i Zotit…!
Qysh nё kohnat e Ostrogotit…
N’Ilirisht ai me fol ka msue…
Edhe germat mir ka latue…
Se shumё rraj fjalёsh, tha, i ka marr,
Ne gjuhёn ton t’vjeter, ma parё.
Edhe u vu n’fill Historia…
Me ato fjalё tё shenjta tё tija,
U vendos Gjuha Shqyptare,
Larg prej zhiblave greko-sllave,
Larg ma shumё prej gijuhёs Arabe,
Shumё ma afёr Europёs atёhere…
Ku ai burrё, ai i biri i tё mirit,
Biri i Shqipes dhe i Ilirit…
Mendoj hollё pёr kёtё Atdhe
Pёr Europёn dha atё ide…
Pёr njё fillim e pёr bashkim…
Qysh tek germat qe janё pagzim…
Jane pagzimi i njasaj dashnie,
Janё pagzimi i njё ardhmёnie…
******************
ky postim me ka pelqyer me shume .
vazhdon.........
__________________

Por shkoj shekulli e filloj tjetri
Dhe Europёs n’bark i rrin Lepuri,
Pёr Shqypni e pёr Shqiptar,
Edhe pse Greku verdallё…
Sidhet Tokёs e sidhet djerrit,
Bash si djalli brёnda ferrit,
Tuj thur plane e dhelpёni…
Bashk me Serb e me sllavi,
Si me djeg e me perzi…
Nё Kosovё e nё Çamёri…
Nё Mal tё zi e Macedoni…
Pёr me shue kёtё Shqiptari.
Se pёr Europё Greku e sllavi,
Nuk mёndojne, o mori Zanё,
Se shkoj shekulli e filloj tetri,
E as sllavi e as Greku…
Jo, s’po i njohin germat e Europёs,
Por po u vlon njaj mall nё gji…
Prej ku nis ai Deti i zi,
E kah rrjedh vala me Dri,
Krejt Ballkanin der’matan detit
Krejt Mesdheut po due me thanё,
Deri ne Istria, Adrias matanё,
Kan njё plan e njё djallёzi…
Pёrmbi bjeshkёt nё Slloveni,
Don me i dal Danubit matanё,
E krejt njё botё po don me i thanё,
Si e pat pa Cari nё andёrr…
Me thirrё don, “bota greko-sllave”,
Me hup don farёn e shqiptarve.
Eh, Europa spo don liri,
Pёr Shqiptar e nё Shqiptari,
Por po don dokrra n’breg t’hinit,
Siç pat ba mot mas moti…
Kundёr tё drejtёs qё na dha Zoti.
******************
Unё spo dij ndoshta me ti rreshtue,
Por ai Gjergji krejt i pat shkrue,
Se kurr kta lkurёn s’kan me ndrrue,
As Europa pёr Shiptar…
As vetё Greku bashkё me sllav…
*****************
vazhdon................
__________________

Por unё deshta moj bukuri,
Pёr me kjajtё pak sot me ty,
Se po t’shoh nё maje tё malit,
Me atё veshje krejt ne zi…
Me ato lot qё mi ke ndёr sy,
Kah po i sheh ato bjeshkёt tona,
Kah po e lshon synin kah Vlona,
Ku po derdhet vaj e gjamё…
Kur prej dallgёsh tё tёrbueme,
Po na mbyten bij e bija,
Vashat tona edhe rinia,
Veç tuj ik prej njaj mjerimit,
Prej mungesave pa kufi…
Ku ska punё, jetё as njerzi…
Ku ska shtet as qeveri…
Ku ka veç rrёna e tragjedi,
Ku ka vuajtje e vorfёni…
Ku mungon buka pёr fmi,
Mungon buka uji e drita…
E nё çdo leqe u asht zanё prita…
****************
A thue Zanё jam tuj tё randue,
Edhe vajin jam tuj ta shtue?
Pёr çka Shqypnis bashkё jem tuj pa,
Si po vriten vllu me vlla,
E si po shahen e si po grinden…
Si ja luejne shoj-shojt gishtin…
Kur n’ballkan dhelpnat luejn bishtin…
********************
__________________

Por spo muj, vetem me tё lanё,
Mori Zanё e bukura Zanё,
More Dielli bashkё me Hanё,
Qё m’lshon rreze e mё jep jetё,
Kur tё shoh bjeshkёs pёrpjetё…
Kah mё ecё e kah je tuj m’pa,
E kah synin s’je tuj ma nda…
**********************
Eh, pra kaq gzim ti mё jep mue,
Sa ma thot kjo zemra e shkretё,
Se pa shpres unё skam me mbetё,
Se po t’shoh ty n’vёndet tona…
Ku po m’rrin me “Orёt e malit”,
Me tё bukurat “shtoju Zot vallet”,
E sado luft, vaji e potera…
Pёrbri jush u ka kalue…
Prap ju bashk keni qёndrue…
Pa u da e pa u trёmbun,
Veç tuj prit e tuj ndihmue…
Tuj i kjajt e tuj i vajtue…
Gjith njata qё ranё pёr atdhe,
Pёr njat komb, atme e fe,
Pёr me i pshtue gra e fmi…
Pleq e t’lodhun, t’pa mundsi…
Per me ik, a me qindrue…

Pra moj Zanё t’laça bekue!
Ty e krejt Zana e Ora…
Qё bashkoheni dora-dora,
Ku Shqiptarve u derdhet gjaku,
Ku familjeve u digjet pragu…
Pёr me i nim, e me i forcue…
Mos me i lanё pёr me u largue
Prej atdheut as prej ksaj jete,
Pёr me u dhane nje vrudh tё ri,
Me qendrue e me u ringjallё…
Çdo tё keqje pra, me i ba balle…

Vazhdon.....
__________________

Der sa bota e gjytetnimi…
Ta kenё njoft vehten ma mirё,
Se gjytetni nuk don me thanё:
Pёr me shkel tjetrin me kambё!
As me i vra grue e fmi…
As me i rrah prindrit ndёr sy…
As me dhunue grue as motёr…
As me i djegun ship e votёr…
As me therun fmit ndёr djepa…
E me ua hup tё drejtёn kah jeta…
********************
Pra moj Zanё!
Moj shpirti i mendimit,
Ti mi ep zёmёr frymzimit,
Dhe mё ban mos me harrue,
Por krejt jetёn me kujtue…
Se edhe na vetё si Shqiptarё,
Do punё tё liga n’dor i kem marrё,
Tuj u lidh me Grek e Sllav…
Tuj i ba krushq e kumbar…
Besa shpesh, se jo fort rradhё,
Sidomos do krenё tё parё…
Qё krejt pa ditё e pa u kujtue,
Hypёn nalt nё atё pushtet,
Me ndihmёn e dreqit, tё sllavit-grek…
Sidomos shekullit qё shkoj,
Ku shumё nana atje vajtoj…
Prej marrveshjesh midis barbarve,
Kur vetё dreqi kje n’krye t’shqiptarve.

Besa prap sot asht njaj lloj shejtanit,
N’krye t’Shqypnisё, ku ma sparit,
E pin kafёn nё Athinё…
N’Beograd rrin n’tavolinё…
Tuj pi Xhin e tuj pa sinjora…
Kah i pёrdredhin njato tul-holla,
Kah ja u ban mezet, vetё “Nikolla”…
Kur n’Kosovё po derdhej gjaku,
E kur po i lidhej qafet laku,
Ekzistencёs sё Shqiptarve…
Kur u dogj gjithçka n’mes flakve…
*******************

vazhdon............
__________________

Por moj Zanё po due me t’thanё,
Veç, mos ma merr shumё pёr mёrzi,
Pse po kjaj sot derte me ty…
Se qe besa, tash, sa mot-mot,
Tё kam lyp se ku me tё gjet,
Por unё larg sot kam qellue,
Edhe bjeshkve, kaher skam dalё,
Se aq kam mall pёr me tё pa,
Pёr me qesh e pёr me kja…
E me ti pa tё bukurit sy…
Atё fytyrё, oh, moj Hyjni…
Ndoshta dorёn kishe me ma dhanё,
Me ta puthё nji herё moj Zanё…
E te gjujt tu, ndoshta kishe me m’lanё,
Pёr me u ul e me u rrёfye…
Pёr çka jetёs pashё me sy…
Ndoshta keq dhe pa arsy…

Ndoshta ftyra, tuj mё ndigjue…
Ndonjёherё ka me tё ndrrue…
Pёr çka mallesh ta diftoj…
Pёr çka ndoshta dhe e teproj…
E kur unё tё shoh nё sy …
Se mё vrahesh nё merzi…
Pёr ndonjё t’keq, qё ma ndigjon,
Njaty zёmra mё pikon…
Edhe lotin ke me ma pa…
Kur te kamёt ka me tё ra…
Pra nuk due me tё lendue…
Vrafsha vehtёn ti tuj mё pa…
Nё e thaça ndoj fjalё me t’keq…
As pёr Turk, as grek as shkja…
As pёr ata qё m’duken si dreq…
Nё ato fronet e Shqypёnisё,
Ku bajnё punёt e Greqisё…
Tё Greqisё e tё Sllavisё…
Tuj i ba njerzit me dek unit,
Me ju dhimt gurit e drunit,
Tuj ja u shtyp lirinё nё bark,
E tuj ja u marr fyrmёn ka pak…
**********************

vazhdon............
__________________

Pra, shpersa m’ban pёr me besue,
Se unё ty s’kam me t’idhnue…
Me kto fjalё tё shpirtit tim,
Qё gjithё motёsh lypin ç’frim…
Po kuj ti thom ma par se ty ?
O ti puthsha vetull e sy,
Veç me rrezen e shikimit…
Siç ti puth ty ajo rrezja e Diellit,
Se unё “vocrrak” thonё, kam qёllue…
E nuk mundёm me tu afrue…
Pёrtej rrezes, ku ti shkon jetёn…
Nё ato vёnde e ato lendina…
Ku m’rrin ti me gjeraqina…
***************
Por, prap diçka s’mund t’rri pa t’thanё,
Se pёr kah shndrisin Diell e Hanё,
Si n’ketё botё e mё tjeter anё,
Unё nuk gjej jo tjetёr fjalё…
Veç po thom me shpirt e mall,
Se unё, ty due me tu fal !
Prandaj ty ta fali besimin,
Siç na e fali Zoti Diellin,
Siç na e dha jetёn me jetue,
Njashtu pra, a je tuj m’ndigjue?
Pra tё falem o mori Zanё !
Me gjith shpirt edhe kto fjalё,
Der’ sa fryma mue ka me mu ndalё!
**********************
Eh, kur t’mё ndali kjo frymё hyjnore,
Deh mori Zanё, ty t’kjosha « Nore » !
Pёr me u ndalё e i her me u kthye,
Me mi lshue tё bukurit sy,
Prej atje ku ti mё rri,
Edhe ndoshta dikuj me i thanё,
Per mё ardhё e pёr me mё kja…
Dy tri fjale e jo shumё za…
Veç me thanё, se njaj farё “Frymorit”,
I shkoj jeta pёr quk tё zorit…
Jo pёr buk as pёr pasuni…
Se nuk pat kёnё hobby e tij,
Por njajt shpirtin e pat si çudi,
Se iu dha me ambelsi…
Veç pёr fjalёt nё dashni,
Se pat ra n’dashni me Zana,
Dhe prej s’largut u pat drejtue,
Me shumё fjalё e me shumё malle,
Sa ja u ndali shpesh kangё e valle…
Fjalt e tij pёr me i ndigjue,
Pёr ç’ka shekujsh kje gatrrue,
Luft e zjarm kunder Shqiptarve,
Gjak e gjam prej dhunёs barbarve…
***************
vazhdon................
__________________

***************
Le tё thonё pra ajo vjatore…
Mori Zanё tё kam ra “Nore”!
Le t’mi kjajnё dertet e mija,
Se si zёmra mё pat gufue,
Pёr mё shkrue e me kёndue,
Me u ndigjue deri n’kup te qiellit,
Krejt lavdite e njati tё mirit,
Krejt lavditё e Shqiptarisё,
Qysh nё kohet e Ilirisё,
E deri m’sot po due me thanё,
Asnja mangut mos me lanё…

Por, me ja u thanё edhe tradhtarve,
Kriminelve edhe barbarve,
Mirё e mirё, me ja u kujtue,
Edhe atyne qё u dhanё jetё…
Diktatorve nё pushtet...
Nё Shqypni atje n’Tiranё,
Kur gjith kombi kishte gjamё,
Do kasneca, kalemxhi…
Ku po i thonё vehtit “Gjini”,
Shkruen mashtrime e servilizma,
Tuj ja lan popullit nё fyt…
Tuj i shtyp e vrit e myt…
Pёr nji fjalё a njё shikim,
Vrap nё burg e pushkatim…

Ata, Fishtёn e patёn çvarrosun,
Raksionar, seç na e tiposen,
Edhe eshtnat n’Kir ja hodhёn,
Veç se Zoti ja pshtoj dorёn,
Njat tё djathtёn e bekue,
Qё historinё vetё e pat shkrue…

E ata, kalemxhi servila,
Qё sot po lehin ne intervista,
Nёpёr botё e gjithkah janё…
E shqiptarёt « tё çmёndur »i thirrin,
Se lirinё sot po kёrkojnё!
Jo, po don ata servila t’botёs…
Me ja mbush mёndjen Europёs,
"Se shqiptaret faje po kane",
E po shajnё e akuzojnё…
Gjith shqiptarёt qё luftojnё,
Pёr liri e demokraci,
E tё drejta nё gjytetni…

Nuk po u bahet vonё aspak,
As pse lahen vllaznit nё gjak…
Veç po kqyrin se ku me u ul…
Me ndёj strukun porsi pulё,
Kalemxhijt servilt e Enverit…
Edhe krenёt atje n’Tiranё…
Qё po vjedhin e po hanё,
Pasunitё e çfarё mund tё zanё…
*********************
Pra moj Zanё, o Yll e Hanё,
A i nigijon dertet e mija…
Se edhe lodhё tё kam, po drue…
Por, me mё falё, moj kjosh bekue!
Ti qё fal vetёm dashni…
Falma mue, pra kёtё mёrzi !
Pёr kto derte e pёr kto fjalё…
Qё po mё zjejnё si det me valё…
Mrёna Shpirtit, pra, mё ka pushtue,
Gjith ky mall me fol me ty…
E me ti pa tё bukurit sy!
Veç nё ty e kam besimin,
Ty, qё rrezja ta puth synin,
Nё, ma t’parёn rreze tё diellit,
Kur mallnueshem, ti, mi shkon qiellit.
Pra kah tё sidhesh kah Shqypnija,
Mi mbaj nё mёndje kto fjalёt e mija,
E m’ua thuej burrave e grave,
Edhe rinisё t’bukur shqiptare…
Thueju pra prej “Zanit tё Zёmrёs”,
Prej ktij zani qё del sё largu…
Ku m’flet shpirti e mё flet vargu
vazhdon...........
__________________

Merrni pra shpirt e arsye…
Edhe fjalёn e vёrtetё,
Pёr tё njoftё e me dallue,
Midis tё mirve, me nda tё ligёn,
Me u lidh me fisnikri…
Pёr njerzi e pёr shqiptari,
E me dal prej servilizmash,
Duertrokitjesh nёpёr salla,
Pёr me vu huj nё kolltuk…
Maskarej apo hajdut…
Pra me dijtё e me gjykue,
Pёr me vu nё krye tё vёndit
Ata burra e ato gra,
Qё prej zotit janё krijue
Pёr me pas shpirt e njerzi,
Pёr çdo grue plak e fmijё…
Pёr çdo fasht, qytet e shpi…
Shqiptarisё me i dhanё gjallni!
*****************
Tash moj Zanё unё jam tuj dalё,
Prej ktij vargut, pra, nga kto fjalё,
Veç, pashё njat Zot qё na ka krijue,
Kah do t’shkojsh mos me m’harrue!
Se kjo shpres qё kam nё ty,
Mё mban gjallё, e mё shkon mёrzi,
Mё ban trim e mё ban bujar,
Ma ndez zёmren porsi zjarr,
Mё jep shpirt, frymё edhe shpresё,
Sa thom: Kurr s’mё len tё vdes!

vazhdon.............
__________________

Se, ma, njё shpresё me u pa me ty…
Mё rrin nё mёndje e mё rrin nё sy,
Kah do shkoj, nё udhёt e mija…
Nё çdo rreze e bukuri…
M’ban sikur, po tё shoh ty…
Pra, ti je, nё shpirtin tim,
Si njё fllad qё mё jep freskinё,
Si njё mall qё mё mban gjallё…
Je si prekja gjithё magji…
Si butsia e fjalёs shpirtnore…
Qё m’merr grykё e mё mban pёr dore.
O vallzofsh moj Zanё ndёr shekuj,
Nёpёr bjeshk e ndёr lendina,
Edhe bukur ty tё shkoftё moti,
E unё tё paça, o moj lum e mira!

Perfunduar se shkruari me daten: 23.03.2004
Llemadeo Dukagjini

Poeme me te bukur se kjo nuk kam lexuar deri me sot . Urime shume autorit .
Stili i Gjergj Fishtes kur nuk vdes .Kur po lexoja vargjet thashe se eshte cu Gjergj Fishta e po shkruan .

Respekt per Zotin Llemadeo Dukagjini qe na dha nje histori te vertete dhe reale te Shqiperise nder shekuj e deri me sot .

Poema dhe poezi nga *Llemadeo Dukagjini*

--------------------------------------------------------------------------------

Nje pershendetje te vecant ka autori nga une , i cili sot eshte nje antar i forumit Shqipetar , ku te cilit i urojm perzemerisht mirseardhjen midis nesh . Ai eshte nje nga poetet dhe piktoret qe me peqen stili i tij kritik , thjeshtesia e tij ku me fjalet e tij shpjegohet :
...une shkruaj me qef dhe deshire te madhe...por jam dhe kritik i ashper kunder pa drejtesisve ne kete bote e ne shqiperi...

Por ti do te behesh poete dhe shkrimtare e madhe...sepse me kupton ate qe them une...une nuk jam kushedi kushi, jam me i vogli i te vegjelve, me i thjeshti i te thjeshteve,,,"nje pike uji ne oqean" sic ka thene nena Tereza...por kerkoj te zberthej te vecanten e pa konsumuar deri me sot....

Autori, LLemadeo


Neper rrjedhat e krijimtarise letrare dhe te qendrimeve te poetit LLemadeo, per sitauat Shqipetare dhe Europiane, per lodhjet e emigrantve e shume problematika te tjera, po bejme publike dhe poemen e tije te fundit, te cilen me nota te vecanta malli dhe kritike bashke, zberthen per lexuesin nje problem te ri, te cilin ai e cilson si nje "racizem modern" ose te fshehte. Eshte per tu vlersuar jo vetem pa shterrshmeria e tij krijuese, por dhe rrjedha e bukur plot rime te nje melodije te vecante vargjesh. Menyra se si ai i drejtohet mikes se tij diku larg, ndoshta ne realitet apo ne imagjinate eshte mjaft terheqse dhe mjaft domethense... Shkurtimisht autori spjegon dhe vete ne nje shenim te tij ketu poshte...

Redaktoi Eliza G.


Shenimi i autorit :
Këtë Poemë e shkruaj si një shënjë dhëmbje e rrespekti për vuajtjet e qindra mijra emigrantve Shqiptarë dhe të huaj kudo në botë, të cilët nëpër shekuj jo vetëm patën vuajtje e mundime, ndarje të dhimbshme, por dhe u zhdukën përjetsisht udhtimeve të vështira për të emigruar… Njekohsisht është dhe një homazh për të vjetrit dhe për të rinjtë emigrantë të cilët edhe sot kalojnë vuajtje të tmerrshme udhëtimesh, arratisjesh, apo kërcnime e presione raciste nëpër vendet ku kërkojnë strehime. Kjo poemë është dhe një tërheqje vemendje deri në permasat e një denoncimi të burokracive të një racizmi të fshehtë modern të zyrtarizuar, që veprojnë kundër të huajve, ku njerzit i diskriminojnë me anë të letrave zyrtare, të debimeve pa zhurmë, të mohimit të drejtave njerzore fshehurazi duke përfituar nga mosnjohja e gjuhes apo mungesa e përkrahjes humanitare…
Si figurë letrare i drejtohem mikes time te shpirtit...ndoshta ne fantazi e ndoshta ne realitet...si cdo krijues qe e ka diku thelle ne shpirt dicka te shtrenjte me te cilen komunikon… E une i drejtohem në formën e një letre malli. Ajo është një sfond shpirtror për poemën, që më tërheq në një frymzim pa fund ne rrjedhën e vargjeve të mija…
Autori, LLemadeo

------------------------------------------------------------------------------------------------------

I MBËRTHYER FORT ME KOPSAT E MALLIT!

Letër mikes time ! (Poemë)

Edhe pse kaq larg, oh sa larg...
Nëpër udhët e ftohta te dimrit Europian,
I mbërthyer fort me kopsat e mallit,
Kërkoj nëpër mjegull imazhin tënd...

I tkurrur brënda jakës së zezë të ngritur,
Nëpër hapat e ngadalte, thellë respiroj,
Rreshqitjeve në akull, dëborën e ndritur
U ruhem, që imazhin tënd t'mos e largoj…

Nëpër drekat e mija, jo, nuk mbydhëm,
Kafeneve si gjiriza, të mbushura plot tym...
Diku jashtë, diçka të ngrohtë marr në dorë...
Dhe serish eci me të njëtin kujtim...

Ah, në mbrëmje, e dua vetminë...
Ashtu i vetem, diku në një dhomë...
Më afrohesh ngadalë, më vjen dhe ti...
Dhe ulemi bashkë e rrime deri vonë...

Deri ne mengjez, bashkë e gdhijmë,
Duke folur lehtë, me zerin erotik...
Jo e dashur, nëpër ëndrra, jo, orgji nuk bëjmë,
Sepse ne jemi aq thellë romantik...

Dy qirinjë i ndezim në fillim...
Pastaj të marr ne gjoks dhe lehtë të afroj,
Të puthi ëmbëlsisht duart e njoma,
Dhe ulemi si dy Engjuj e bisedojmë.

Të dëgjoj ty, gjithë dertet dhe mallet…
Ta puthi lotin që të rrjedhë nëpër fjalë,
E ti, me vjen prane si nje shpirt...
Të shoh në sy thelle, me mall e zjarr...

Kalon mesi i natës, diçka kemi pirë...
Dhe si nëpër puthje shkrihemi me qirinjtë,
E nëpër endrra, tretemi ngadale...
Dhe zgjohemi në mëgjez të lodhur, të brishtë.

Por nuk jemi ne, ata që ishim mbrëmë...
Nata aqe shpejt të dyve na shkojë…
Unë jam kaq larg, oh sa larg...
Dhe me shumë mall, ty te kujtoj !

E dij, se si mik të shtrenjtë më kujton,
Ashtu dhe unë të kujtoj gjithmonë,
Në se të them diçka më shumë...
Është vetëm ky mall që më torturon...

Po dal pra, sot, për tu parë përseri,
Në imazhe, në ëndrra dhe në realitet...
Tani po ngrej jakën time të zezë...
Dhe kopsat e mallit serish po mbërthej...

Se dimri Europian ështe kaq i acartë...
Dhe udhët gjithandej sot kanë ngrirë,
Eshte ftohtë e dashur mike moj...
"Dhe pse kemi për të ngrënë e për të pirë!"

Se këndej moj mike, në të njëjtat shitore,
Shiten ushqime për kafshe dhe për ne...
Veç për ca vula dhe viza udhtimesh,
Njerzit nuk shikohen, jo, më si njerëz...

Atje tek ju sot, ka mbytje, vaje e tmerre…
Zinë në Atdhe e shoh e thellësisht e ndjej !
Ah, kjo Europa bën lojë në mes njerzve,
Ushqen nje racizëm, “racizmin modern”.

Nuk ka urrejtje në rrugë, jo jo...
Se të rinjtë Europian i duan të bukurat,
I duan bukuritë e vajzave të Ballkanit,
Të gjithë pjeses tjeter bukuritë ja duan...

Ja duan bukurinë femrore për sex...
Bordellot i kanë mbushur me femra plot,
Ku shkojnë e çfryhen bankiere e pronarë…
Që milionat e vjedhur, nuk i shpenzojnë dot.

Ndërsa të pa punët, rininë djaloshare…
Pleqërinë e lodhur e njerzit e sëmurë…
Nuk duan ti shohin me sy fare…
Si raca të kqija i gjuajnë me “gurë”…

Miliona policë, spiune e të tjerë…
I marrin rrogat vetëm për një punë,
Që të ndalojnë ato shtresa njerzish të mjerë,
Kufinjtë e Europës të mos i shkelin me gjurmë!

Racizmi modern sot lulëzon
Në parlamente e deri nëpër zyra
Ligjet për të huajt aq i shtërngojnë...
Kur flasin për to i shtrembërojnë dhe fytyrat !

Ne quhemi të huaj në planetin Tokë !
E dashur mike moj, a më kupton ?
Pronar i planetit na qënka kurva Europe,
Kjo Europë që orgjishë e çthurjesh kundërmon…

Racizmi modern në zyrat e të huajve
Ku i vënë në rrjesht çdo minut e orë,
Për leje qëndrimesh pesë ditshë, mujore...
Për dëbime, për kthime mbrapsht, moj mike, moj...

Dhe gra lehona, fëmijë të mitur,
Dëbon Europa, çdo dite dëbon…
Sepse ligjet e këtij racizmi modern,
Të huajt në këto vënde, jo, nuk i don !

Ndaj të them është ftohtë, ky dimër acar,
Ma ngrin frymëmarrjen, fjalën ma ndalon…
Nuk guxon te flasësh këndej për çdo farë...
Te ngrihesh si i huaj…jo nuk guxon !

Tani sërish të them, po ngrihem e po dal,
Dhe pse ftohtë e ngricë jashtë po bën,
Më dhëmb aqe thellë kjo largësi…
Sa vargjet, gjithë me mall po ti them...

E dashur mike moj, ti mos u merzit,
Pse ne mbi këte planet qënkemi të huaj !
Do vije liria ndoshta ndonjë dite...
Në varr për të drejtë qëndrimi, nuk do vuajm...

Dhe këta rraciste modernë, politikan e ç'janë,
Kur ti shoh atje, në jetën e pa sosur...
Do ti marr dhe ti mbaj pranë vehtes, pranë…
Kafkat gjithë me leje qëndrimi kam për tua vulosur.

Dhe vizat e „Shengenit“ do ua ngjis në ballë
Që krimbat kur ti shohin ti dallojnë mirë,
Se ishin goxha politikan, racistë të radhë,
Që botës i vunë mure ndarje dhe kufinjë…

Dhe ndoshta “mbreti i botës”, krimbi i dheut,
Do të ketë për ta, sado pak kujdes,
Kockat mirë e mirë të ua lëpijë,
Dhe lejet e qëndrimit te ua qesë…

Leje për qëndrime të përhershme
Në botën e pa fundme, atje tej...
Ku jemi të gjithë "një", njerz e milingona,
Raciste edhe mbretër, kafshe e maskarenjë...

E dashur mike moj, mos u çudit me mua,
Me frymzimin tim, as vargun që më rrjedh,
Nuk e duroj dot jetën e kontrolluar...
Prej pseudo-demokratve, racistve modern...

Por mua, më jep forcë imazhi yt,
Ajo bukuri që së largu më ndjell...
Malli mi mbërthen kopsat gjer në fyt
Dhe ma ngren serish jakën time të zezë...

Nuk me tremb asgjë në këtë jetë,
Nuk më tremb kërcnimi i pushtetarve rrebel,
Të ftohtit as të nxehtit nuk më tremb,
As kjo ulkonje Europiane e racizmit modern.

Me një vërshellimë në buzë eci i vetmuar,
Rrugve te dimrave të ftohtë Europian,
Ty me shume mall duke të kujtuar...
Me shpresat që do t'shihemi sa më parë...

Oh, mirupafshim, se do shihemi një ditë...
Ndoshta diku udheve në Tiranë...
Pra ti rri e qetë dhe largoj mërzitë...
Për ditët që të lodhin, për kohën që na ndanë.

Më prit se do të vij, pas më ke çdo çast...
Provo dhe ktheje kokën si për qesëndi...
Se kur ky ligj racizmi të bëhet liberal...
Do te vij pa pritmas prap tek ti...

E ndjej nga larg aromën e flokut tënd,
Kacurrelat te lutem, jo mos i pri!
I dua ti prek prap, ti përkedhel...
Me të njetin mall e zjarr, që kam ne gji...

Shikimin tënd të bukur mos e vrit...
Të mvrenjtur mos e bëj, jo, mos e errëso...
Lotin mos e derdh aq shumë o shpirt !
Të ta puth, ma ruaj e dashur mike moj...

Se do të çlirohet bota nga racizmi modern...
Nga fshehtesia e shkresave raciste zyrtare...
Duarkryqet e Europes plakë, jo të lidhura...
Nuk do te rrijnë shumë gjatë para Shqiptarve.

Se këta politikanë që duart kyrq i mbajnë
Kur Shqiperia lutet për hapje e integrim...
Nuk do të jenë gjithmonë racistë siç janë...
Nga sëmundja do shërohen, këte e dijmë...

Ashtu si dhe atdheu do ti pastrojë,
Qeveritarët që nuk fitojnë të popullit besim
As në Europë e as në zemrat e njerzëve,
Por mbjedhin vetëm vuajtje e trishtim...

Atëherë do te kemi udhe të lira,
Për vajtje e ardhje me gëzime plot,
Do të kemi ditët që ëndrrojmë...
Do te jemi bashkë në gaze e në mot...

Do të jesh e lirë dhe ti mike moj,
Që te vish si një perle e bukur si më je,
Duke hyrë si zonjë e lartë nëpër Avjone
Dhe botën prej së larti ti e sheh....

Se skanë asgjë më shumë diplomatët...
Artistët, Vipat, star e çfarë janë...
Ata, veç se rrojnë mbi qyl të injorancës,
Të atyre që minierave xhevahiret, nxjerrë ua kanë.

Pranadaj dhe ti e gjithë të tjerat mike,
Të dashurat, gratë e njerëz emigranetësh ku janë,
Do të vijë dita që të vijnë e shkojnë lirshëm,
Nëpër botën e vogël, që deri më sot na ndanë...

Se ndarjet, jo, më nuk durohen dot!
Racizmat qe i mbjedhin vetë këta politikanë,
Do të zhdukën shpejt, si një i ftohtë dimror,
Që Dielli i pranverës e përlanë.

Dhe ardhtë ai Diell i lirisë e i shpëtimit...
Një Diell njerzor, human e i pa anë...
Që ti grumbullojë sistemet e liga të botës,
Armët e shkresat raciste, ti hellë në një vullkan.

Të vëndosë një rregull, për të gjithë liri...
Pa ndarje, pa viza, pa mure e kufinjë...
Spitale te ndërtoje për njerzit e çmendur
Dhe politikanët atje te gjithe, le ti shtrijë...

Oh, ëndrra dhe ëndrra pa fund, moj mike...
Se duhën dekada e shekuj pa mbarim,
Që kjo botë të shkojë në idealizëm,
E të bëhet ashtu, siç thote ky shpirti im...

Por unë shpresoj dhe pse marrëzisht,
Kam një shpresë të gjallë, siç e kam për ty...
Dhe pse jemi larg, oh sa larg...
Por shpresoj të shihemi nje ditë përseri...

Do të shihemi një ditë, kjo nuk është ëndrrim,
Malli kapton dete, male dhe hapsira pa mbarim…
Askush nuk mundet që ta ndaloj dot,
As me mure vizash e vulash, as kufinje !

Mallet as deshirat për të jetuar më mirë,
As vrudhin e njeriut për të rejat në zhvillim...
Nuk mundet jo racizmi modern ti ndalë,
Sepse vetë kjo botë është një emigrim…

Vetë kjo botë nga emigrimet u zhvillua,
Shekull mbas shekulli në miliona vjet…
Njeriu që gjithandej u dëbua,
Prap mbeti banor në këtë planet…

Por, tani po dal nga vargjet e mija,
Se rrjedha më rrëmbën deri në pafundësi,
Kopsat e këtij malli po mbërthej…
Me shpresën dhe me dhëmbjen thellë në gji…

Shkruar nga *LLemadeo Dukagjini*

Poezi nga LLemadeo
Mengjeze malli…

Nje ere e ftohte endrrash me ka zgjue,
Kesaje dite te re, kendej nga vetmia…
E ne udhe kam dale me fytyre drejt teje,
Andej nga juglindja, nga mallet e mija…

E prap si dje, pardje e nder vitet qe kan shkue,
Syte drejt qiellit çoj, me orientim prej teje,
O malli im, o shpresa plot uzdaje…
Qe unshem ma len shpirtin e gjakun nder deje!

Dhe si ne nje tempull besimi te lashte,
Une falem çdo dite ne mengjezet e mija,
Me sy te permalluem e me shpirtin e vrame
Per Dheun e per Malet ne vendet e mija.

Une falem per cdo gure ku gjunjte i kam varrue,
Ne vogjeline time, ku aq shpesh kam ra…
Siç bie i vogli, kur me vrap turret…
E duerve te nanes, ik si pa za…

I falem asaje toke ku shume e kam shkelun,
E lotet e vogjelise atje i kam lane…
I falem atije Dheu qe dikund nder vorre,
Mi mban ne gji Etrit, pra Atё e Nane!

I falem atij qielli permbi Tokёt e Shypnise,
Ku Yjtё ma s’pari mi ka dhurue…
E aq kthjellte ndёr Qiej me ka lane me pa,
Thellesite e hapsines, ku andrrat m’kan fillue…

I falem çdo grime, atje unё pra…
Ku syte e mij me mall e kanё filmue…
E ne kujtimet e shpirtit si nje film pa za,
Me çfaqet aq shpesh, kur gjendem i vorfnue.

Nё vorfni te shpirtit ne kto vende te tjera,
Ku ska asnje fije gёzimi natyral…
E as shpirti nuk ndjen asnjё lloj dashnije…
Pёrveç njё tё perditshmi ushqim artificial!

Nёpёr kёto mengjeze kam mbete duke u falun…
Me shohin si te « marre », pse me qiejt tuj fole unё rri…
Se deri kur do te mundem me durue mallin,
As vete nuk mundem ta kuptoj, aspak nuk e dij !

Por nje shprese e lindun vjen tuj u shtue…
Deri ne pafundesi me mban ne zgjim,
Qe do te vije dita…me therret pra mue…
Njaj za i brendshem qe me jep aq gzim!

Se do te kthehem njё ditё, do te vij perseri…
Tek ty o dashtuni e votres bujare…
Tek ty o mall i shtrenjte qё me fal gezim,
E andrrat mi mban gjallё, o toka Shqyptare!

Do te kthehem nje dite, e ndoshta atehere,
Zhurmat e poterat qe te kane mbulue...
Nuk do te sidhen neper ty si hiena te zeza...
As lloji i politikes qe sot te ka shkatrrue...

Do te vij pra dhe une ne ditet e bardha...
Kur udhve e doganave te mos kete hajdute,
Uniformash fshehur, as mureve zyrtare...
Atehere do te vij, kur politika te jete me e urte...

Fund, me 8 prill 2004
__________________

"Më ndihmo të të formëzoj!" Novelë nga LLemadeo

--------------------------------------------------------------------------------

Marre nga krijimet me titull: "Novelat e Shpirtit" (ne dore, pa botuar akoma)

Duke u ulur prej nje lartesie, nje here me eshte dukur sikur po shkoja drejt nje fundi, sikur nuk do te mund te ngjitesha kurre me atyre majave ku kisha qendruar gjate…
Nje ze nga humnera me therriste: "Eja, eja, se jam une, ajo qe per ty jam ketu ! Per ty do te sakrifikohem, do ti fali te gjitha"... etj…etj…
Zeri kumbonte si gjysem melodi…si ere vajtimtare…
E ndersa une si ne te rreshqitur rendnja i hutuar…aq e shpejte ishte rreshqitja sa brenda disa sekondave prej nje maje ku mbante debore…kam shkue deri atje ku tymonte nje gryke prej mjegulles…prej nga nuk kam pa me asgje…
Me jane errun syte, e ashtu si i marrun mendsh kam hy ne ate rreth prej nga me vinte zani…
O zot, nje rrase e lame tashme me ndante me ate distance te larget qe pershkova prej majes nga ku rashe…
Pra, a e beson se kur jam ndje se jam une ai qe isha atje ne ate freski, ku flladi i bjeshkeve me ate drite qiellore, me rrihte gjoksin dhe isha gati me fluturue cdo cast tek ti… me dukej e pa besueshme…ajo renije atje poshte,,,e ajo me ka ndodhe shume vite ma pare…

Ty te kisha pa dikund…te kisha enderrue me mijra here…te kisha pikturue neper fletet e dorshkrimeve te mija…ta njihnja zerin, driten e syrit ta kisha pa, ngjyren e tyre, trupin tend te bukur …cdo gje ta kisha pa…o zot sa here isha puthur me ty neper gjumet e mija te embla ,. Te dhimbshme, te trishtueshme… aq shpesh sa nuk numrohen…
Mirpo ndoshta ne castin e atij starti me iku mendja e trupi…dhe mora ate teposhte ku me jane desht keto qindra mijra ore e dite nete…e dhjetra vite qe te te mbaj ne kujtime, te te shikoj nga larg se si ti po rriteshe…po zbukuroheshe ne shpirt e mendime…duke i perserit aq shpesh ato perpjekje te tuat per me me ardhe ashtu instinktivisht si me ke ardhe…


Vazhdon....
__________________

Ti ke qene shume e re ne moshen tende…kur une te shikonja atehere, atehere, a me kupton?
Pra mendojsha me te thane dicka, ndonje fjale…por trembesha se ti do te me quajshe si nje burr qe i ka lene ngacmimet e rinise, njeri me ngarkesa zyrtare qe po te qiste telashe…dhe po te tundonte ty aq te njome…

O zot, po sikur une te kisha thane ndonje gje atehere…? Sigurisht ti do te me kishe kuptue mbrapsht dhe duke qa, do te kidhe shkuar tek Nana yte dhe ashtu bashke do te me kishit ba noj padi… Por shyqyr qe une jam permbajte duke te shikue vetem nga larg, me pervujtesine e nje lypsi qe kerkon ate cka shpirti ja don…por nuk flet dot…
Une matnja vitet, kohen, dhe mendoja… po tash, ku do te jete Ylli im…?
Ne cilin rrotullim te asaje pafundesie gjendet?
E moj Vashe, mikja ime, qe tash nuk mundem te rrij pa te thane…Sa here i kam mate ato orbitat e yjeve dhe me krahasimet astronomike… ku e kam lype me pa ate orbiten tande…rrezatore…e diku ne nje cep te saj me gjue majen e litarit tim…e anen tjeter, bash ne qafen time dojsha me e vue, dhe me u var ne orbiten tande…e ti me ate shpejtsine nderplanetare te yjsise…me ma greh zverkun deri sa te ma kishe kput…
Eh, e dijsha se koka ime do te shkputet prej trupit,,,dhe do te varej atje ne rrugen tande avullore qe krijon rrethrrotullimi yt rreth vehtes dhe gjithckaje qe te perket ty…Por prap do te isha i lumtur ne se koka ime me gjithcka kishte mbrenda , do te pushonte ne ate atmosfere tanden deri ne tretjen e saje ne pluhurin e universit…
Njashtu pra ka blue kjo koka ime gjithmone…nder keto ngritje e rreshqitje te mijat sa ne maja e prap ne humnerat e ksaj jetes time…

Sdi cka dreqin ishte ajo veti toksoresh qe me ndalonte sa lidhesha me fuqine magnetike te hapsirave me u shkput prej njaj bote te c’burrnueme, pa ndjenja, ku gjithfryma ime me kthehej mbrapsht sikur perplasej ne faqet e brendshme te Shpellave…
Vec qielli kur ja leshoja syte me terhiqte dhe me jepte fuqi me ec prap drejt ngjitjes…e atje me dukej sikur te shikoja ty…dhe vetem ty!
Ehhhh, sikur ti atehere ne gjithperpjekjet e mija, te u besoje shikimeve te mija spontane, dhe te ndaleshe me nje ngadalsim hapi kur kalonje prane meje…pra te mos turreshe ashtu me ate vrudhin vajzeror te adoleshences ku te kercente ai gjoks i bukur ne cdo gjurme, dhe ne profilin tand kur nje kopse e siperme ishte lirue pak…e ajo rreze qiellore si nje vezullim Ylli mi ngjallte ndijesite e shpirtit tim per ty…lutesha Zotit qe edhe nje sekond te ma lente synin aty ne ate bardhesi hyjnore…ku rrjedh qumshti i mekimit te botes…Por ti vrapoje per ne udhet e tua…pa ditun se me kishe aq prane…dhe te kisha aq afer…
Ti shkojshe e vijshe dhe sapo kishe filluar me andrrue per yjet, planetet, gjithesine…gjallesat kendej e andej botve…ndersa akoma nuk kishe fillue me kuptue qe ti ishe nje bote me vehte, ishe nje Yll qe me shendritshe shpirtit ne andrrat e mija…
Me vone nise dhe ti me i pa majat…me kerkue dikend qe te dukej sikur te ka humbun, ose, ose ka lindun vetem per ty dhe nuk po e gjen rrugen…

Pazare, qytete, rruge pa fund, horizonte me gjithcfare stuhinash, e ne te dy ne kahje te kunderta kerkonim e kerkonim pa fundesish…ate pra…njeriun…botet e vtvetes…ato cka na duheshin pa tjeter per tu ndjere te plote…ndryshe do te shkonim ne cmendine e mos gjetjes dhe te falnim shpirtin ne diten e mrame ne hapsire prej nga na erdh…

Eh shpirti, po c’eshte shpirti? Moj zemer, ti e din, sigurisht qe po !
E kam te qarte se ti e din shume mire!
Shpirti eshte fryma qe marrim e nxjerrim, dhe prej atij shpirti ne nxjerrim dhe fjalen…pra ne i japim shpirtit shpirt,e shpirti na jep jete…na jep fjalen…shume thone se shpirti eshte ne fyt dikund…se eshte muskul a gjak…etj, filozofina kote…por une jam i bindun se shpirti eshte vetem fryma qe marrim e nxjerrim.
Zemer, ai eshte aq i madh sa te gjithe gjallesat ne kete planetin ku ne po qellojme rastesisht…i mban ne levizje…edhe mua e ty…gjithsine e mban ne hapsire, planetet i mban hava…i ben me fluturue aq lehte e vallzueshem…E pra, a e sheh se sa i madh eshte shpirti, sa i pa kapshem, sa i pa dallueshem…dhe sa te habitun kemi qene ne deri dje, sa kemi munde me arrite me kuptue se kush eshte shpirti…qe eshte i pranishem kudo dhe hyn nder ne sapo dalim prej vetvehtes…
kur rreshqasim neper ovalet e vazhdimsise dhe kapemi ne kollonat ku mbeshtetet bota, gjithesia…dhe cuditrisht del prej nesh kur ne hyme ne vetvehte…mbydhemi brenda vehtes pergjithmone…pergjithmone…

Eh, moj shpirt prej shpirtit tim… ne brodhem kaq gjate neper kohe, ndoshta dekada tashme…dhe ne kerkim te asaje qe quhet mrekullia e shpirtit dhe me veshtirsi arritem te mbijetojme edhe pse kjo hapsire paska kaq shume fryme per te gjithe…mirpo jo te gjithe ditkan me perdore…saqe kujtokan nga nje here e shpesh here se sikur une apo ti jemi duke marre hisen e frymes se te tjerve… O zot, a e sheh sa te cuditshem qenkemi ne toksoret!!!

Diku krejt rastesisht ne nje dete, me thirri dicka dhe me tha:
Ktheje pak koken !
Dhe ashtu sic isha duke notuar…ktheva koken dhe pashe nje njeri qe po mbytej ne nje det, diku… Trupi i njeriut shtrihej pa jete ne siperfaqe te dallgve, une isha disa metra larg,,, dhe menjehere iu luta me mendjen time, Atit tone qiellor:
O Ate, me jep fuqi qe ta arrij shpejt!!!!
Mu duk sikur i thashe me mend… Ndrekohe isha leshur me gjithe shpirtin e mendimin tim drejt tij me nje not fluturimi…
Neper ata sekonda ne trurin tim me erdhi nje mesazh, dicka qe se larti…ku me tha: “Jepi jete !” Atehere nuk kishte me rrezik per ate te gjore qe kishte humbur shpirtin nga pakujdesja e vetvehtes…e preka trupin e tij dhe me nje shpejtsi hyjnore, qe ma dha Zoti…ja kam nxjerre kryet mbi uje…trupi i varej pa jete i zverdhun… por levizja drejt bregut ishte e veshtire…sikur detit, ose te them vdekjes po ia merrnim hisen asaje pasdreke me zor…dallget na gjuenin nga siper, na terhiqnin poshte…ndersa terhiqnim ate trup njerzor me gjithe fuqine… Ja arritem te kapim brigjet…. Shume thirren: Ai ka vdekur! Une klitha me fuqi duke ju thene:
Jepni fryme njeriut!...
Percodha mesazhin e fundit qe mu dha qe se larti…une isha i keputur sa nga lodhje…sa nga skenat dhe lidhja e cuditshme qe mu krijua ne ato minuta aq te cuditsheme…
Disa njerz qe merreshin me mjeksi i dhane ndihme te jashtzakonshme, frymemarrjen goja-goje dhe ai filloje te marre shpirtin e dalun…ndjenjat kishin humbur…por me ndihme mjeksore prej disa ditesh ne nje spital shpetoj…
Pasi ate jete gjate e moren ne dore njerzit e tjere qe prisnin ne breg…dhe i dhane shkallen e dyte te shpetimit…une perpiqesha te qetsohesha…u ngopa me fryme, me shpirtin tim…dhe pastaj dola diku n nje vend te hapur ku nuk kishte njerz te tjere dhe jam ulur ne nje pirg rere duke menduar ate trekendesh te cuditshem lidhjesh qe ndodhi ne ato tri pika qe nuk me harrohen kurre…
Midis mesazhit te pare, te dyte dhe te mbyturit…
Kekrova ne ato casten dikend ne hapsire me mendje , me sy…me cdo perpjekje qe te flisnja prap me te, ta pyesnja …valle, a jam une ai qe duhej te isha aty, ku ti me thirre ???
Prita shume minuta ne heshtje…ndersa gjoksi me rrihte me shpejtsi, jo nga lodhja, as nga ai tmerr qe pashe ne ate trup te riu pa asnje pik gjak… aq sa nga ai emocin i cuditshem i atij kontakti sekondar ne ate thirrje te pare…: „Ktheje pak koken“!

Vazhdon ...
__________________

Sa here kemi kaluar pa e kthyer koken mbrapa…kemi humbur dicka…ndoshta dhe vetet tona…

Dikur u pame dhe me nga afer…dicka me kerkove nje dite…nje gje per te shkruar nje adrese…diku ne nje poste…ti ishe gjithe gaz rinor…e une isha ne te shkapercyer te atij gazi rinor…nje rrudhe merzie me kryqezonte ballin si nje rrufe qe gjuan qe se larti…nuk e dij a u njohem apo jo…isha aq pa kohe…me duhej te dilnja urgjent…te dhashe nje gje per te shkruar dhe ti po plotsonje adresen mbi nje zarf…ndersa une dola…pa te thene asgje me shume…ta lashe dhe ate shkrimor te vockel ne dore…
Ndoshta me ke kerkuar ne ato caste me pas, je merakosur pak…dhe do kesh thene:
Eh harraqi…iku…
Mirpo nuk kisha harruar jo, une ta lashe, qe te te kujtonja qe ti te shkruash gjithmone letra…te shkruash cdo njeriu…deri sa te me gjente fryma jote mua serish…
Por ti prap ne ckujdesjet e moshes harrove, biles ate shkruesin tim te vockel diku e humbe…
Ndersa une mbaja ne mendje ata gishtrinjte tu te bute, kur maje me maje me gishtrinjte e mi u puthen ne ate marrje-dhenie te atij mjeti, shkrues, qe lidh shpirtra, zhvillon enigma etj, etj…

Mua me duhej te largohesha, ndryshe do me shihnje shume shpejt se si tretesha ne harrim…
A nuk me the vete nje here ne nje enderr timen: „Ik te lutem, shpeto, mos mu tret nder sy…“

E mu deshen kaq vite…te eci kembadoras, te te kerkoj gjithe andej…deri ne Mars, ne Hane e Tokes i kam derguar mesazhet per ty…Ku shpesh, aq shpesh mu perplasen mbrapsht pa pergjigje…
E ktheja koken te shikoja motin, por asgje nuk dukej andej…nga majat nuk binte debore, rrufete gjuanin dhe lenin ndonje te care…ku shtohej ajo qe quhet pamje fisnike e kohes…
Te kujtonja ty ne krahe engjujsh dhe mendoja se nuk do te jesh me e lire kurre per tu pare me mua…
Them me vehte, po pse nuk e ktheve koken nje here mbrapa, atehere, mbase do te me kishe pare, mbase do te kishe kuptuar dicka me shume …

Ah, me duket se kam shkuar larg ne kohe dhe ty nuk te kujtohet me asgje…pasi une vertet nuk bera drejt teje asgje qe ti te me mbash mend…vetem qe isha, ndodhesha aty atehere…kur ti po merrnje krahe…
Te tjere te gjendeshin ne rrezen tende qe te kishin hedhur nje qark komplimentesh… por pa lule, pa ndjenje, pa bukuri shpirtrore…e vinja re se ata me pare ti leshonin syte ne pjeset e dukshme,
se sa ne thellesite tua…dhe isha i sigurte se ata kalojne shpejt ne rrjedhen qe shkonte teposhte…
Ta ndigjoja sokellimen e te qeshures tende qe atehere…dhe thonja me vehte: kjo nuk eshte per kete rreth… Ata nuk kuptojne se ajo ka lindur per atje…prej nga ku vijne jehonat e perjetshme…
Te kuptoja se ti kerkoje me shume, me thelle, dicka qe te mungonte…qe kishe ndjere se nuk gjendej aty… dhe fluturoje me te njetin vrudh ne ikjen tende vetem larg prej atij qarku…
Ndersa une serish vinja re nga larg dridhjet e gjoksit tend te bukur, poshte matrialit te holle e bindesha se universi do te jetoje, do te mekohet me qumshtin e meritueshem…

E dij se ti nuk ke deshire te sidhesh neper keto fjale andej kendej…por ke deshire te me formezosh sa me urgjent, te me shohesh, te me prekesh tani, tani e sa me pare…
Eh sa me ka cmendur mua kjo enderr per te njetat deshira per ty…Aq shpesh jam cmendur…sa qe po te kishin qene klinikat e cmendive si ne kohen e Emineskut…kahere do t’me kishin vrare me gure te semuret psiqik atje…
Por shyqyr qe rikthehesha shpejt ne vetdije dhe u shpetoja dhe vizitave ne ato klinika…me trembin vertet klinikat e te cmendurve…sepse ne qe shkruajme, e sidomos poetve, na quajne shpesh te cmendur…por nuk dijne se ne cmendemi pse bota qenka e cmendur…ne cmendemi per moskuptimin tone, per ata e keta qe nuk duan ose nuk kane fuqine qe te na kuptojne, te na ngjajne, te jene te dhimbshem, te dashur, te ndjeshem, te embel, te rehatshem, te pervujshem…

O Zot…! Po kthehem se kjo ere me rremben me con atje…ku nuk dilet lehte…ne ate perzenije stratosferash, ku njeriu shkputet dhe mbet hapsirave per gjithmone…deri ne pa fundesite e mos kthimeve…

Ma ke shkruar nje dite keto kohet e fundit pas ringjalljes tone nje fraze te thelle qe me ka hyre si nje komete deri ne zemer te dheut…te shpirtit tim…“Frika qe te mos vdesim te cmendur!“

Eh, o shpirt njerzor, sa te thelle e paske mendimin, nuk dij a je ti krijesa ime, apo une kam dale prej trupit tend…e ne se jemi nje, te ndare nga nje trup …me thuaj, o Zot, qe te mos mekatnoj ne fjalet qe them, ne tundimet qe te bej…!

Eshte gjeja qe kam filluar ta vuaj qe ne moshen 20 vjecare…friken per te mos vdekur i cmendur…e kam shume frike, me frike se cdo gje…pasi dua ta them fjalen e fundit me frymnxjerrjen e fundit….
Kujtoj novelistin Schtefan Zvajg i cili ben vetvrasje bashke me gruan e tij ne nje sekond, ne Brazil kur kishin arrire mbi te 60 vjetet…dhe thone se si shenje proteste ndaj botes per moskuptimin e tyre…e kryen ate akt…Dij nje perfundim te ngjashem per shume njerz te mdhenje te mendimit e te fjales…me jane dhimbsur…por me shume me dhemb cmenduria para vdekjes…ajo qe ma the dhe ti ne fjlalet e tua qe me shkruan…eshte vertet tmerri me i tmerrshem qe mund te merret me mend…
Shpresoj qe te mos e kemi ate fat te hidhur une as ti e as nje njeri qe i eshte falur Fjales!
Ai ka qene nje nder shkaqet e mija qe kam marre arratine prej aty ku je ti tani…

Pra ti don te me formezosh, dhe me kerkon ndihme !!!
Atehere po te ndihmoj, ndigjome si te them!

Merre nje grusht Dheu diku anash rruges…
shterngoje fort ne doren tende me sy perdhe…ngadale ngrej syte drejt qiellit dhe Hukate(fryj-lehte) tri here me frymen tande, hape grushtin dhe ngreje doren lart te lire…aq sa ngrite ti doren, duke e perthyer shputen e saj, do te jem si trup…
me ke para vehtes, me ver emrin, me thirr dhe me thuaj rishtaz duke ja drejtuar gjoksit tend, vehtes tende, doren tende te djathte, me thirr pra:
O njeri! Ja Toka, Ja qielli, ja Drita, jetoje jeten nga fillimi !!!

Ato te tri fjale te tuat me bejne te ec…te behem i levizshem, i thyeshem, i bute, i folshem, i dashurueshem, i prekshem i puthshem deri ne thellesite e tua…ne mbremje pas gjithe punve qe do te kem…do te vij ne gjirin tend te mbeshtetem dhe te marr fuqi te reja…pikerisht pra, se prej teje dola…u krijova rishtaz…
Pra mos u cudit ne se une i zberthej kodet e tua imtesisht, sepse je ti qe me fole vetem tri fjale, por eshte detyra ime qe te hap fletet e pafundesise…
„Rumiu thote“:
„Gje te vogel e quan vehten
duke shkuar me te kote,
Por ne ty eshte futur…
Zuri fill e madhja bote“

Vazhdon....

E di shpirti im, se po dal tani nga keto gjara te thjeshta dhe aq te komplikuara, sa qe miliarda laboratore nuk do te ja arrinin dot te realizonin dicka te tille…e ndersa ti vetem me ato qe thashe mundesh ta ngresh njeriun ne kembe…te pakten mua…

Por me ndihmen qe me kerkon , me shkakton aq shume mall, aq shume deshire, aq shume shuma,,,sa qe nuk dij nga te dal, te fluturoj per tek ti…

Ne i humbem te drejtat per te patur krahe qe diten qe abuzuam me engjujt…pse tentuam te ua grabisim atyre, te ua presim dhe te ia ngjisim vehtes me pyshtyme…dicka banale kjo ne krahasimin e vet…por ka ndodhur shpirt…ka ndodhur…

Zoti i madh uli engjuj ne toke, por dhe i krijoj ne barkun e garve disa engjuj…te cilet linden dhe u rriten e fluturonin gjithandej…zoti ua dha krahet qe ata te kryenin misionin e madh te perendise per ti mesuar njerzit se si te jetonin te lire, si ta duan njeri tjetrin…si te dijne te dashurojne, te puthin…te jene te buzqeshur…pra te mos kene asnje shenje urrejtje e agresiviteti ne toke…

Mirpo disa e shume besa…te vetquajtur “perendi”, “gjeni te fallsifikuar”…u ngriten dhe ua prene krahet engjujve, ua groposen trupat, ua dogjen, u treten eshtrat ujrave e detrave…ndersa krahet e tyre i lyen me pyshtymat e tyre dhe ja ngjiten vehtes…mirpo nuk fluturuan dot kurre…mbeten te ulur si bufone kolltuqesh duke i mbajtur ata krahe per rreth poltroneve si rreklame, dhe duke deformuar fjalet e fjalite e engjujve qe vrane, perpiqeshin te predikonin ate djallezine e djallezive te tyre si gjoja nje teori te re shpetimtare e ndersa ajo teori e tyre bashke me ta, mbodhi vetem mjerim, vrasje e tmerr midis njerzve…

Zoti i madh duke i pare ato skena te llahtarshmem, cfare bene qeniet e gjalla ndaj engjujve…u merzit dhe ua hoqi te drejten njerzve qe te fluturojne me, e as qe te jene me te besueshem…e tani kundermon nje ere e keqe e rende neper toke, saqe te thote mendja se vetem djaj sidhen ketij Dheu…
Edhe atje ku quhet Atdhe i yni e sidomos atje u be nami ndaj engjujve…e vrasesit e engjujve atje ne Atdhe, tani kane dale botes dhe po predikojne idete e djajve qe u bene engjuj… idete e “gjenive” qe nuk kane as gjinine njerzore…Te atyre qe vodhen fjalet e engjujve dhe poshte tyre shkruan emrat e vet, per te fituar pak lavdi, per te bere pak emer, per ti nxjerre fytyrat e tyre te gerveshuna para ekraneve te qiellit…
Oh hipokrizi botrore, si nje lufte e katert me duket, kur merren medaljet me meritat e tjeter kujt…kur djalli hyn ne sallat e predikimeve me krahe te vjedhur prej engjujve…


Pra ti deshiron te me formezosh…a nuk po te ndihmoj?

Prap me duket se nuk te duket e plote…

Mire shpirti im…une jam si ti, dhe ti je si une, ne na njohu fjala, na lidh kjo dashuri per fjalen, shpirti i japim njeri tjetrit…ti e nxjerr e une e marr dhe ta kthej serish, ti e merr e keshtu me radhe…
Ç’te te them me moj shpirti im…kemi vite qe nuk jemi pare…une iku udhtimeve si nje zog qe ndjek rrymat, rrjedhat e fluturimeve nga nje kontinent ne tjetrin, qe me ndihmen e eres ti kaptoje oqeanet brenda orve, se dite nete nuk qendron dot lart zogu, jo…
Vetem Zgalemet u qendrojne detrave permbi, me krahet e tyre…por jo te gjithe…dallendyshet ndjekun pranveren ne cdo cep te globit me fluturime, duke shkapercyer ngushticash…

Me duhet te jem nder udhtime, si emigranti me i cuditshem i botes…e dij, nuk te besohet…por jam i tille…nuk ti them dot te gjitha ketu…asnjehere nuk i kam thene dot te gjitha…por ty deshiroj qe ti them nje dite te gjitha…pasi sic te thashe dhe me ke thene dhe ti: Frika qe te mos vdes i cmendur me mundon shume, dhe pa mundesia per te mos i thene te gjitha…prandaj dua te i them te gjitha nje dite…por kujt te ja them? Dua pra ty te ti them…!!!
Eh ndoshta dhe ti ke kaq sa une dhe me shume per te thene…por do te ja themi njeri tjetrit…

Formezimi im!? Si te ta spjegoj?
Ah ne njerzit jemi te cuditshem…po arrijme qe ti shembim nga themelet deri dhe piramidat vetem per te shuar kuriozitetin tone se cfare ka brenda, si jane ndertuar, dhe mendojme se arrijme ti rindertojme serish ashtu sic jane bere…ne fillim…apo keshtjellat hyjnore qe ka ndertuar njeriu engjull ne toke…

E pasi i shembin per te mesuar gjoja, apo per tu vjedhur thesaret...mungojne fondet per ti ringritur, ashtu ato nuk ringrihem me kurre, kurre !

Ndigjova nje dite nje interviste te nje pseudo arkeologu e nje pseudo historiani, te thote :
Se do te ishte mire qe Keshtjellen e famshme ne France te « Homboltve » ta shembnin deri ne themel gur per gur dhe ta rindertonin siç eshte », pasi sipas mendimit te tij eshte nje projekt i Galileo Galileut dhe duhet studiuar per te marre shembull ne teknikat e tije…Epo thashe kjo bote e marre…lajthiti se tepermi ksaj radhe…

Mos me keqkupto shpirt, eeee ? Sepse fjalet sjedhin njera tjetren, epo le te shkruajme dhe dicka per ngjarjet e dites ne kete bote te marre, apo jo?

Sepse mora si shembull keto dy gjera…por formezimi dhe shperberja jane dy gjera qe luftojne njera tjetren ne cdo kohe.
Ne se nis te me formezosh, do te me rrezosh para kembve te tua…pasi ndoshta do te dalin mangut ndonje pjese per te ngritur ato qoshe qe ke endrruar ti, qe ti kete nje mik i shtrenjte zemre per ty…pra a nuk eshte me mire qe ne formezim te jemi me te bute…si balta, qe dicka po na ra nga dora, te bjere bute, te mos na thyhet…

Nuk me pelqen kjo perpjekje e njeriut te unshem per te hyre deri ne embrionin e nenes, te krijuesit…pasi po lind nje semundje botrore e panjohur deri me sot, ajo e frikes per te qene njeri, per te qene nene, baba, per te lindur natyralisht njeriu…e jo ne epruveda.
Pra sot hyri kjo smundje "moderne" dhe mijra gra e burra kane drejtuar syte drejt laboratorve per te gjetur ngushllimin e vetem…por atje po versulet dhe pjellorja, ajo mase qe eshte e lindshme, e formezuar pra sic e quan ti , e plote…ate e quaj semundje e rrezikshme qe do te coje boten drejt shuarjes totale shume shpejt…Frika e te qenurit nane, frika e pergjegjesise eshte fillimi i fundit te botes…

Pra me kupto cte them…une dhe ti flasim kaq shume ne keto shkrime…por kur do te shihemi me duket se nuk do te kemi nevoje per asnje fjale…atehere keto qe shkruajme le te mbesin per te tjeret neper keto letra qe kemi lene…

Oh…sa te kam lodhur sot me keto stergjatje…a e leme tani kete „novele“ timen…Desha te mos shkoj kaq gjate…por se si me ecen koha dhe fjalet kur nis te shkruaj ty…nuk do te ndalesha fare deri ne shkrirjen time…nuk dij a kane fund fjalet e mendimet per ty… ndoshta jo kurre…
Eshte pasuria ime me e madhe…nuk ja kam lakmi anje tjetri per kete…
E kam shume te shtrenjte kete pasuri…por ty ta fal !

Tani po te them edhe pak fjale:
Gjithcka te shkruajta ka nje qellim dhe nje kuptim te qarte, qe jam i bindur thellesisht se ti e ke kuptuar…
Ne jemi ne kete gjithesi si dy bote te vogla por te medha dhe reale, qe ja njohem gjuhen dhe zerat njeri tjetrit… Ne forc-terheqjet e planeteve te tjera ne jemi te barazlarguara, edhe pse ato grehin dhe na shtyjne…
Por une shpresoj se ne nje “mriz” pushimi diku, do te ndalim, dhe do te shihemi nga dritaret e hapsires…aty do ti freskojme shpirtrat tane serish me kujtime, mendime e fjale te permallshme…do te shohim sy-bukurite e njeri tjetrit, dhe ashtu lehte e ngadale do te ja marrim shijen me te fisme fjales, zerit, ahit tone neper thellesite e shpirtit deri ne mjegullen e e buz-mbremjeve bjeshkatare…e kur ajo freski mbremje te na beje te ndjehemi serish te rizgjuar…do te rifillojme prap e prap deri ne pafundesi rrefimet, puthjet, ngritjet e reniet ne barazpeshat, deri sa berthamat e botve tona te vogla te i shkrijme ne nje dhe te kemi planetin tone qe ne rreth-orbitat gjigande te leshohet hapsirave pa fund, ne universet e reja te pa shkelura, per andej nga askush nuk guxon te ua prese krahet engjujve, te u shembin vorret, te ua tresin eshtrat ne lumenje, apo te ua vjedhin fjalen, te ua perqeshin bukurite e gjerat e tyre hyjnore…

Per atje pra, ku nuk do te kete me ndalime as paragjykime, atje ku njerzit, engjujt nuk vdesin kurre, atje ku cmendia nuk ekziston, as frika e te pamundurit per te shpallur vetveten…

Me ndigjon, me lexon, ma sheh fjalen?
Pra, atehere ulu pas gjithe asaje lodhje neper keto fjale dhe me kujto, jam i njeti, ai qe dikur te shikonja me te njetin malle si sot, si tani…
Ai qe te prisnja kur ti kthehesha nga shkolla dhe vishnje shpesh te njeten bluze apo fustan... ku ne te njetein vend e lenje nje kopse si ne te harruar, si lirshem apo zberthyer e me cfaqnje si pa dashje apo me qellim ate pjese rrezatore te gjirit tend hyjnore, ku bota mekohet…per te qene…
Eh…me sheh…jam une pra, e ti ndoshta nuk i ke vene re ato vogelsi…qe mua me kane mbajtur peng gjithe jeten…ato hapa, ato dridhje te lehta…ajo buzeqeshje si drite per nen palat e flokve te tu te hapur ne ere…me kane bere qe te pres, te kerkoj, te sidhem si nje lemsh endrrave te mija,,,deri sa gjeta nje emer te cuditshem femror “FJALA”!
Ku me dukej se isha vete, ose dikush kishte nje pjese timen, ose ose, thashe : Ajo do te jete!
Tani a thua me njeh, a kujtohesh se kush jam, ku jemi pare?
E sido qofte une te falem o shpirt ! Te falem cdo cast me gjithe keto fjale te mija qe dalin shpirtit tim si nje burim i pashterrshem bashke me frymen time per tek ty…e vetem per tek ty...
Llemadeo

TINGUJ HYJNORË… Novelë nga LLemadeo

--------------------------------------------------------------------------------

(Novele)

Eh, kjo Violina jote, me ngjan si nje „funeber“ e shpirtit tim, qe e deshiron ne castet kur dhemb gjithckaja…dhe e pamundshmja troket pas perdeve te pasmesnatavete mija…

Me ngjan si vallja e Engjujve kur per se fundi here rrethqarkuan Token duke e vajtuar pas lenies…neper lamtumiren e tyre te fundit…

E ne perlotjet e tyre per dhembjen qe ndjenin per genet qe lane…per disa sterniper qe u mbeten kendej-tyre pa krahe pergjithmone…u mbeten me shpirtin e madh si te tyre dhe vetem me sy drejt qiellit prej andej nga e dinin se eshte ay: Ati i tyre Qiellor, Ati i Yne i gjithe pushtetshem!

O zot, po si tu kujtua se kjo melodi "vajtimtare" mallesh do te ma zhbeje, te ma shkermoqe shpirtin ne cdo sekond…mos valle ti deshe te me shperbesh te terin, te me shkrish e te me ngrish kaq here?

Une po tretem kaq dite, ndoshta muaji na kaloje…po tretem pas germave te tua duke i belbezuar ndjeshem e permallshem me bulzat e shpirtit, me kujdesin e te verbrit ne levizje…

Ti kujtove se u mongon kjo melodi per ti ndjere…?
Jo mor shpirt, asgje nuk u mungonte, asgje…e tani me kete pjesez muzikore ka filluar tretja ime deri ne pluhurorin e fundme…deri ne shkrirje, ne tretjen e e kasaj melodie qe me qarkullon damarve unshem per te me pushtuar zemren tersisht…

I jam fale qe mbreme, nuk dij se si me me mbyt, por shpirtin nuk ma merrka, serish aty ne nje ankth nostalgjie ma le te varur ne kupen e Qeiellit…

Ah sikur ta dinte Mikele Anxhelo se ti do te me gjenje edhe verigen e fundit ku te ma varnje shpirtin tim…Ay sigurisht ne kupen e atij qielli hyjnor ne Kishen e Shen Pjetrit te Vatikanit, do ta kishte skalitur prej mermeresh nje çengel posaçerisht per kete shpirtin tim… qe po varet e varet ne majen e litarit te ksaj muzikes tende hyjnore…

Litari me i bukur qe paske qendisur per mua, vija melodike pa shkeputje e nje Violine, a Violinçeli, i nje Harpe apo i nje vegle qiellore…qe gati, gati nuk po ja gjej dot as emrin qe tashme me ka bere te brishte…e aq sentimental, sa nuk iu ndakam dot.

Me ngjan me Nimfat qe i therrisnin dikur lundertaret e sterlodhur detrash, i thirrnin te ti ndalnin per gjithmone…
Po edhe une nje lundertar jam, te cilit anija e shpirtit i eshte mbytur afer brigjeve te shpreses, dhe pergjith-dallgesh gjysm i vrare, gjysem i dhunuar shpirtit, kam dale ne keto brigje i bjerrun ku vete shpresa me qorton e me qorton me fjalet:
Pse me erdhe kaq vone? Çfare mund te bej une tani per ty, me ty e me vetet tua???

Anija ime e mbytur me gjithe thesaret, peisazhet me te bukura qe dikur pata krijuar…dhe porteretin tend sfondesh qendisur me engjuj e qiej pa fund…te gjitha shkuan atje ne fundin e fundit ku asnje flluske ajri nuk do te mundet me qe te mi sjedhi lart…

Tani une meditoj dhe keta tinguj me bejne te çmendem, me beson, te çmendem…nuk me ndalet dora se shkruarai, ndoshta po vajtoj dhe une ketu fjalesh e pesimizmash, por ne se te duket keshtu, a nuk e ke fajin vete?

Pse ti me ke germuar kaq thelle ne shpirt me fjalet e tua e tash ne fund me ke nisur dhe kete melodi qe po me çmend…nuk e dij se si me ka hapur disa porta te shpirtit qe celsat e tyre mi pati marre ajo…ajo Laura ime qe te pata thene nje dite…mi mori qe te mos mundet te mi hape me askush, ajo mi mori naten e fundit kur une i thashe se do te iknja larg, shume larg…

Pra nuk dij se si i ke hapur ato dyer, por me ke shperbere te gjitha gojzat qe ndryshqesh kane qene ringjitur e sterngjitur mos-hapshem perjetsisht…

Çudi me vjen, asnje krizem nuk u ndje, asnje oshetime trishtuese, vetem keto nota te tuat, kjo melodi qe do ta vershellej me vehten time deri ne sekondin e mbrame…keto nota te cilat, butsesisht i hapen te gjitha poret e shpirtit dhe ecin neper mue si neper udhet e qiellit, pa humbje ekuilibrash apo rendesi te forcave te qendreses…

Eh, mor shpirt , e si mundem une tash te te fajsoj ty, per fajet e mija, pse une jam, marr fryme, kam mall, deshire te te shoh, te te ndjej, te te flas, te te prek dhe te te pres cdo levizje tenden qe nga gjurma dhe deri tek prekja e gishtrinjeve te tu te bute…?
Aspak nuk mundem!
Ashtu si dhe ti nuk besoj se me fajson mua, pse ti je dhe ke ndoshta shume me shume deshira e endrra hyjnore se une, se cdo gjeja per rreth nesh…

Eh kjo melodi, serish me rremben flatrash dhe Yjeve me vertit e symbydhazi ndjej vetem gjithperçueshmerine e te pa shpjegueshmes ne madheshtine e hyjnores…

Nuk mundem me te flas, pse jemi kaq larg, eh sa larg ne pa fuqine e fluturimeve dhe sa prane ne pranine e ndjeshmerise…

Legjendat thone se zogjve u erdhen krahet vetem pse rrinin dite e nate duke qare per pamundesine e fluturimeve te lira per ti ndigjuar kenget e zerat njeri tjetrit…
Prandaj ua dha ajo, "Ndjeshmeria hyjnore e paqetimit te dhembjes…ua dhuroje krahet per fluturime...

Po une sa duhet te qaj me keta tinguj te kesaj pjeseze muzikore te pafund?
Sa kohe, vite e shekuj na duhet te vajtojme brezash qe Engjujt te na besojne se ne na duhen krahet per tu pare, per tu takuar e per tu puthur, per te qeshur e qare me njeri tjetrin…per ti vene lule njeri tjetrit ne kodrat e malleve, ne lendinat e dhembjeve…

Eh, veshtire, veshtire te na i falin krahet…sepse ne, njerzimi i keq perdorem kur dikur provuan dhe na i dhane…
Ia prene njeri tjetrit, ua prene dhe engjujve qe te mos ishin me te lire…
Ah njerzimi, kjo kafsheria jone me e cuditshme, ku lirine e tjetrit nuk e dashkan te gjithe si ti, o shpirt, as si une!
Lirine e tjetrit e dashkan burgjeve, emigrimeve, nenshtruar statuseve te refugjatit, emertimeve te racave, dallimeve, e deri tek nje fare Atdhetarie te rreme, ku liria e tjetrit, aftesia e tjetrit, forca e mendimit te tjetrit u prishkerka pune disave, atyre te vetquajturve te medhenje pa qene te tille kurre!
Servilve te djajve qe u moren me vrasje e me prerje krahesh te Engjujve…

Po shkoj shpirt, diku jashte po dal... Laura ime nuk e di se dikush ja ka hapur portat, te cilave ajo ua mori celsat me vehte…dhe nuk e pashe me kurre...nuk mu faq me asnje here...ndoshta merzishe ajo ka denuar edhe vehten...

Por tani me duket sikur jam jashte gjithmone, me dyer te hapura, sikur me tremb kjo vetmi e shpirtit... nuk me duken te mijat as gjerat me te zakonshme…sikur po lej gjithcka…sikur nuk kam pase kurre dyer per te mbydhur asgje…

Thua po me duhet perseri te emigroj? Te kerkoj azile te reja me emra te rreme planeteve te tjere…nuk dij çte bej?
Me duket se do te me duhet serish te kthehem tek origjina…kjo melodi me therret duke me thene se asgje nuk eshte e perjetshme, asgje nuk do te mbese pa u ndryshkur, pa u shperbere…
E ne fund a nuk do te jete me mire qe kudo te bije, aty le te ndryshkem si ushqim per buke dhe lule?

A thua po flas percarte? Ne se po, te lutem me fal, dhe mi korigjo fjalet, gabimet qe te mos mi lexojne ata qe nuk me deshen ose nuk diten se si te donin mua as ty…mi korigjo me korrekturen, me redaktimin me te vyer qe ti ma zotroke!

Por nje deshire e kam tani te re:
Qe te mos arratisem per ne asnje drejtim me pare se sa te vij tek ty nje here dhe te vershellej lehtazi kete melodi qe ti ma mesove qysh dje…ndoshta ti fillove te me mesosh keta tinguj hyjnore per te ndjelle Engjujt, per te hapur portat e shpirtrave, per te sheruar ndjenjat e ndryshkura gojzave te kohes…ndoshta…une vetem supozoj, e ti mi shkruan fjalet si kode qiellore, si thenie profetesh qe me duhet te u rrotullohem nga te katerqind anet qe ti zberthej…

Me eshte dashur disa here ta lexoj Biblen dhe sa here shikoj dicka, ne te gjej nje rruge te re ne hapsire ne kuptimin e universales se pa fundme…

A e ke parasyshe thirrjen e Jezusit ne Kryq : E dij se e kujton, por se perbrendi me vjen te ta them dhe nje here :
Kur nje Ushtar i Pilatit ja nguli Hushten ne brinje Jezusit, Jezusi i kthej syte drejt Qiellit dhe thirri :
" O Atё, fali keta gjind, se nuk dijne se çka jane ka bajne !"

E prapa asaje thirrje te Jezusit une kam pare madheshtine e madheshtive te shembellimit te qiellorit, i cili neper dhembje falet e fale, dhe lutet nepermjet argumentit qe ti falin edhe ata…

VAZHDON.....
__________________

…Nuk dijne gje se çka jane ka bajne…eh, argumenti hyjnor !

Po deri kur, deri kur o Zot nuk do te dijne keto kalbesira barqesh zyrtare e pushtetare qe ushtrish e "hushtash" therin e vrasin Engjuj cdo dite udhve e kasollave te njerzise ???
Deri kur keto kalbesira te ngjeshura kolltuqesh te gjana do te çthuren orgjive bankare per prodhime vdekjesh, urie e vuajtjesh per vegjeline ???

E koklavitur nuk na duket e thjeshta por e thjeshta e pa koklavitur na duket e mistershme…
Ah, tani nuk ka cna hyn ne pune me filozofia pa baza, pasi bazat e filozofise nuk jemi mё ne, njerzimi.
Por jane guret mbi te cilet shkelim, dheu mbi te cilin ulemi te urinojme kohe mbas kohe dhe serish ne te lepijme buk dhe lule…edhe pse derdhen bomba barbaresh dhe gjak vegjelie njesoj si miliona vjet me pare, si dje, si sot dhe neser...
"Ky njerzim i pa njerzishem kafsheria me e pa edukate ndaj vetvehtes..."

Te thashe me lart se po dal nga keto fjale, por kjo melodi qe nuk me shqitet vesheh as shpirtit me ka bere te me shpertheje ajo ujvare e atij Oqeani shpirti, ku don ti thoje te gjitha me nje here…edhe pse eshte Oqeani i jetes time, qe do prap nje jete te zbrazet deri ne tharje te cdo gjeje…
Deri ne shtratin ku u ulem atehere me Lauren time, kur ajo me mori çelsat e portave te ketij shpirtit tim ne naten e fundme, pse une i thashe se do te iknja larg, shume larg…
E ku me pastaj u mbyten ne kete oqean me porat te mbydhura…te gjitha gjerat sic te thashe me lart…
Por se si mi hape ti…sonte, pas kaq letrash e fjalesh profetike… aspak nuk po e kuptoj…

Ne se ndokund ne fundin e ketij Oqeani ku me eshte mbytur anija ime shekujsh te shpirtit…do te shikosh ndonje cope lande te asaj anije…me ben te dij qe te shkoj neper balten e zeze dhe te germoj per te gjetur ndoshta sado pak, nga ato kujtime, ndoshta ndonje pulle kemishe dikur te keputur atyre hijeve, apo ndonje kapse te flokve te saj…ndoshta ndonje shenje te Laures time, te asaje melodie te keputur, ndoshta ndonje fije teli te zemres se saj…qe ne shenje kujtimi per ate, te vendos diku nje trendafil te bardhe, nga ato trendafila qe ajo mi sodhi dikur per nje ditlindje !

Nuk dij se pse ajo mu kujtua bashke me keto melodi sonte gjithe naten, dhe tani ne mengjes…por ti sikur mi zgjove te gjitha, dhe po mi seleksionon nje e nga nje me madheshtine tende te hyjnueshme.

Vazhdon ....
__________________

Ndoshta edhe pse ti i ngjakerke shume asaje, ose ajo te ka ngjare ty...

Gjerat e bukura jane te pa perseritshme, dhe ti je e pa perseritshme, neser nuk do te me vish keshtu me keto qe me erdhe dje sot…por me te tjera, befasite e tua jane te gjithanshme ne larmine dhe llojshmerine e tyre…une te pres gjithmone edhe pse me afron deri afer çmendimit tim, edhe pse ujvarat e Oqeanit te jetes time derdhen per te shterruar ate cka ka akumuluar koha…Prap e dua dhe e ndjej si te domosdoshme ardhjen tende…

Eh kjo melodi, po me derdh ujvarash kete Oqean te shpirtit prej nga kam dale ne keto brigje te shpresave kaq vone, kaq vone...

LLemadeo
__________________

Mall e dhembje te shprehura ne vargje per largesine nga Atdheu dhe per gjendjen atje.

--------------------------------------------------------------------------------

LAMTUMIRE

Une po dal, po shkoj diku, nene moj me jep urate,
Per nje udhe qe sdi se ku, nuk e dij a kthehem prape!

Me jep fjalen udhe e mbare, o atdhe, mirardhesh me thuaj!
Se nuk dij a kthehem valle, apo mbes ne dhe te huaj!

Mike moj, e shtrenjta ime, mbaje zemren fort ne gji,
Dhe mos rri duke lotuar, se do kthehem perseri…

O ti shpirti i im i shtrenjte, ti o zemer e dashuruar,
Mos me qaj e mos me ther per nje mall qe mbet pa shuar!

Ti moj Zogeza e praruar, o ti Engjull atje larg,
Mi kujto si ne te shkuar, sa u puthem e sa u dhame…

Udheve bashke ku shetitem, hijeve neper lendina…
Mi kujto moj vashe e bukur, kur te shkosh ne dite te mira…

Ne se gjen neper motmote, ndonje fjale diku latuar,
Ajo eshte nje gjurme kohe, Lisave i patem shkruar…

Une dhe ti, n’maje te shpirtit, beme dhe Lisat te vajtojne…
Sot jane humbur ato germa, ne te dy me s’i shikojme !

Lamtumire them neper goje, kendej tretur, larg prej teje,
Moj e mira, qe nder mote, ma ndez gjakun neper deje…

Lamtumire o Atdhe, serish ty une te kujtoj,
Mos me thuaj se si je, shpirtit thelle ze e vajtoj…

Te kam lene ne dite te liga, se te liqte mi ngjite lart,
Mi ke hypur gjer ne krye, ca hajdut e injorant…

Me ke bere ne sy te mij, kryeministra ca zagar,
Qe e njihkan mire genjeshtren, per te vjedhe e per te marre…

Ca ministra kalamanje, qe kurre ne jete s’paten punuar,
Vec se qene ustallare, si servile te korruptuar...

Kur une regjur e edhe dergjur per te shkreten demokraci…
Shoke e miq e gjithe nje popull, dolem udhve per liri…

O atdhe, pra lamtumire, qofsh i mire dhe i bekuar!
Por ne ty, ajo kasta jote mi pat lidhur kemb e duar…

Per nje varg e per nje fjale, per nje zjarr e per nje mall…
Maskat tua pushtetare, policeske qeveritare…

Zvarre me moren nder pazare…si t’mos isha farё Shqipetare!

Lamtumire, pra lamtumire, do te jem tani larg teje,
Se ky shpirti im i dlire, nuk bjen prehe e maskarenjve!

More maskarenje te nxire, ne karrike e neper zyra…
Sa ty shpejt tu helmua gjaku edhe shpejt tu nxi fytyra!

Nga te paftyret qe i vure, neper poste atje lart,
Qe te bene njeqint mynxyra ne te ziun netdhjete e shtate.

Me le mua dhe te tjere neper rruge si te pa pune…
Dhe rrugacve pa nje vlere u dhe zyre e u dhe vule…

Neper rruget e Shqiperise na debuan me police,
Na goditen e na rrahen ca shtetare e ca bandite…

Ndaj nuk munda me te vuaj, vargu im lotonte gjak…
Gjak e vrere te perveluar prej pushtetit zgjebarak…

Dua jeten ne liri! O Atdhe a me kupton ?
Do te shkoj dhe gjer ne Hene, ne se ti nuk ma afron!

Emigrant do te vdes, neper shekuj brez pas brezi…
Sepse s'dua qe per se gjalli te me mbyse n’ty krimineli…

Siç prodhon prokuroria, vete polici gjykatori…
Ta derdh gjakun tek shtepia, ta ben varrin tek oborri…

Ndaj po iku o Atdhe, ndaç me shaj, ndaç me mallko…
Le t’me plase ky mall i shkrete, por si une askush ste do!

Pra ne ty ma vodhen voten, neper rrena e sterrrena,
Komisonesh e partinash, ku ke lene dhe dreqin brenda…

Dhe ne ty ma vrane jeten, nuk me lane ne shtepine time,
Me bastisje e police, qe po vjedhin e bejne krime…

Ndaj te them sot lamtumire, neper lotet e moskthimit…
Qe po vuaj e dij mire, por s'do jem viktime e krimit.

Eh, ti qaje moj mikja ime, me mire qajme per se gjalli!
Se sa lule me lote te nxehte, te me derdhnje diku tek varri…

Por kjo shpresa na mban gjalle, qe do shihemi nje dite…
Kur zuzaret e gjithe zagaret, sdo te jene me n’politike !

Kur njerzia e Shqiperise me nje ze si gjame rrufeje…
Do ti fshije ata bandite, prej kolltuqesh e prej çdo dere!

Dhe do shihemi ne dite te mira, kur liria te lulezoje…
Kur dhe vete Shqiperia te jete Zonje e perbi Zonje !

Prill 2004

--------------------------------

O MOJ ZANE, ATJE TEJ DRINIT !

(Kushtim...)

Mёngjesi kёndej veriun sa e ka pushtue,
E rrezet e para ty atje t'kan pa...
E lajmin bashkё me dritёn ma sodhёn kёndej mua
Kur Ylli andej lindjes shkoj pa za...

Kёshtu njё dite e re agoj, ndёr kto kohё te vona,
Mike, o moj Zane atje tej Drinit,
A thua po vjen e mbara andej ne vendet tona,
E dalim pёrgjithmone prej atij Dimrit?

Shume, shpresa me mban gjalle nё fuqinё tande,
Moj Zanё, qё ngadhnjimtare m'rrin n'stuhi,
Dhashtё Zoti qё te vijё njё ditё e madhe...
Kur Drini t’mos mё ndaj, mua me ty!

Jo Drinin shterrun, unё kurrё mos e pafsha,
As bjeshkёt fusha djerrit, nuk i dua...
Bora le tё shёndrisё mbi Lisa e mbi Aha,
Por rrugёn mos t'ma ndali mё, askush mua!

Moj Zanё bujare me synin porsi Ylli,
Kёshtu fjala prej mallit sё thelli seç mё del,
E loti mi mbush plot qepallat e syrit,
Gjoksi me dridh ahesh, merziet seç mё ther.

Me fol, une aqe shume, me ty sot dua,
Pse vetёm ty te kam, andej si njё uzdaje,
Pёr ku zёmra me digjet, shpirtit tim tё thellё,
E s’gjёndet kush kёndej, mua vajin tё ma ndalё!

Po si mendon moj Zanё, o shpirti im i ndamё,
Se unё nuk tё kujtoj nё ditet e veshtira,
Kur zija tё mbulonte, dhe e madhja gjamё...
Tё sidhej si kulçeder nё votra e shtepia ?

Oh, Zoti mua mё vrafte, nё mos t'paça kujtue,
Me britma e me gjamё, rrugve tuj vajtue...
Kёndej, kёsaj bote, ku fshehet hipokrizia,
Ku letrash shpesh po luajnё, me fatet e mija...

Por moj Zanё, i ligu, i smuri i gjithe botёs...
Qёnka thellё nё zemёr, nё shpirtin e Europёs,
Njё dashni banale, raciste moderne...
Fshehur poshtё arshivash, fshehur pas çdo dere!

Dashuri n’mes palve, fshehur n'mes sekretesh...
Ruajtur Konferencash, darkash e ahengesh...
Puthjesh e orgjish, qysh ne kohё t’mbretrive...
Çfaqet edhe sot, poshtё çdo tavoline...

Por ti duke m’ndigjue, e di se çdo mё thuash,
Don tё dish prej meje, si vehtёn t’ma ruash?
E une e dij mirё dhe aq marak te kam,
Pёr hapat tu atje, udhve gjatё e gjanё...

Eh, unё ty po t’lutёm, mos e mbaj merzi,
Kёte qё tё thashё sot, pёr vehte e pёr ty...
Veç kam njё porosi, si t’vetmin amanet,
Mos harro ç'tё them, ma ruaj si tё shenjtё!

Mi thuaj Lindjes tonё, mallit dhe marakut,
Jini shumё tё urtё nё shkallёt para pragut,
Doren njeri tjerit, ngjituni me kujdes...
Rrёzimi na then kokёn, na kёput nё mes!

Europёs le tё sidhet, rreshqanё si njё kulçedёr,
Ajo dashni e tyre, ai horllёk i vjetёr...
S’kanё ku tё shkojnё mё, gjatё nuk fshihёn dot!
Do t’jemi siç ishim, shekuj e mot-mot!

Keshtu moj Zana ime, moj Ora e shpetimit,
Qe shekujsh e mot-moteve me rrin atje tej Drinit,
Zemres kam njё ndejnjё, njё t’madhe uzdajё...
Qё kurr mua me ty, Drini s’do t'mё ndajё!

LLemadeo, 30 Prill 2004

Leter Mikut tim

Mik i dashur te pershendes nga larg,
E mora letren tende aq te trishtuar…
E pashe se si merzitur sidhesh verdalle…
Udhve atje, ku jeta te eshte gjymtuar!

E pashe o mik, se si me aq vajtime,
Nje leter te zeze me kishe shkruar,
Ku halle me qanje per jeten ne vendlindje,
Per kohen qe ti ka lidhur, kembe edhe duar !

E dij se ne burg nuk je, por udhve ne tortuare…
Ku sidhesh i pa shprese me penen e thyer…
Dhe te ndodhka shpesh qe lyp edhe cigare,
Ndonje kalimtari qe ja njeh fytyren…

Me thonje se nuk shkruan me, as vargje poezie,
Dhe se ftohte te duket tashme ai vargu yt…
Si nje litar i lidhur shume here ne nyje,
Te sidhet e pshtillet e te shterngon ne fyt.

Te sidhet si ulkonje ajo pa punsi…
Qe zhelesh te ka shkyer siç me the dhe vete,
Nuk paske as ca rroba o miku im,
Te dalesh ndonje dite, xhiro ne qytet…

Me the se Shpia jote eshte vetem nje Ure,
Ca thase çimentoje, apo ca kartona…
E persiper saj kalojne, ata qe bejne zhurme
Me drita te ndezura ne autokollona…

Me the se bodigardet e vete krye parit,
Me shqelma nje nate, jashte te kishin nxjerrur,
Dhe dhane alarmin se sikur “binladët”
Ty po te pagaunin fitilin per t’ja ndezur…

Sukses te zbulimit te minister shtetit,
E thirren arrestimin tend, ate nate nen Ure…
Deri intervista dha dhe presidenti,
Per suksese punesh qe nuk u bene kurre…

E pas disa ditesh prap te nxorren jashte
Si nje mjeran pa strehe, pa buk dhe pa pune,
Serish paske shkuar ne kasollen tende…
Kartonash e letrash, atje nen ate Urë…

Po dil o burre i dheut, mos e rreziko jeten,
Se po erdhen serish aty bodigardet…
Urinen te bejne, se jo per gje tjeter,
Do te vrasin fare, qe te u rriten gradat!

Me thonje o mik se nena jote dashur,
Jete prej dhembjesh ajo paska ndrruar,
Prej nje apendisiti, i doli i shkreti Xhani,
Pse mjeket skishin kushte per ta operuar…

Nuk e dinje mire nese kushte nuk paten,
Apo per Para qe ti dot nuk ua dhe…
E ndjej dhembjen tende o miku im i dashur,
Zoti te forcofte per dhembjen qe me ke!

Mundoheshe te me tregoje per gjendjen e vendit,
Per politikane, mafjoze e te tjere…
Qe dyert e shtetit i paskan ozurpuar…
Duke shtypur te varfrit, ata njerz te mjere.

Por sme the shume gjera, si duket s’pate leter,
Apo ndoshta zarfi aq shume te peshonte…
Dhe Para per posten nuk pate, patjeter…
Ndaj s’me the aq shume sa do donja sonte…

Do donja te dinja, se ç’ben ai presidenti?
Pasi kam degjuar se kryeministri i shtetit,
Paska vjedhur shume e paska dhe mashtruar,
Hapur paska dale si i korruptuar…

Ç’ben kontroll i shtetit, gjygji dhe hetimi?
Si munden te heshtin perballe atij krimi?
Kur masa e madhe vuan per buk thate,
Kryeministri hidhka e pritka me lopate…

Keto nuk mi the o miku im i mire…
E dij se je aq keq pa Para, pa pune,
Por do vije dhe dita te bijen ata,
Shprest mos i humb, po te lutem shume!

Shpresat mos i humb, por mblidhi ne shpirt,
Merre penen tende dhe ndize si nje drite,
Sic e the dikur fjalen gjithe me zjarr,
Thuaje serish sot dhe shpalle si skandal!

Skandali me i ri: shkruaje me te madhe…
Dhe vendose mureve neper çdo dritare…
Thirr pra me fuqi dhe mos u frikso,
Qeveritaret hajdutë, botrisht mi denonco!

Dhe mos e lesho vehten ne krahet e mrezise,
Per çastin qe po vuan, per dhembjen qe provon,
Do te kaloje dhembja, mundimi do harrohet,
Ne kohen qe po vjen, ne llumin qe po shkon!
__________________

Poezi nga Llemadeo

--------------------------------------------------------------------------------

Leter nje mikut tim

Qenka e veshtire te jesh poet

Te shkruash me ndjenje çka shpirti ta thote,
Qenka e veshtire, te puthesh me fjalen
Qenka e veshtire, o mik, a me kupton!
Qenka e veshtire ti thuresh vargje...

Mikes se shpirtit qe te flen ne gji,
Sepse fjale e saj te mbuloka me lot,
E shpirti do te dhembe thelle pastaj,
Nje dhembje or mik qe nuk e sheron dot!

Qenka e veshtire te shkruash vargje,
Ah mik i dashur, ruhu nga kjo dhembje,
Nese do fillosh ta duash fjalen...
Dije se do mbesesh shpesh here pa veten tende!

Dhe ti mike e mire qe ti vargje shkruan...
Kudo qe te jesh a me degjon!
Mbahu shpirtit thelle kur ndjen e vuan...
Se po i hodhe ne rrjeshta, ste kuptojne gjithmone!

Nuk dijne se qielli i shtatët eshte bote e poetve,
Larg konferencave per gjuhe a leksione...
Qe si paçavure na i bejne ca fjale...
Ah, gjuhe e poetve eshte gjuhe hyjnore!

Por jo te gjithe e njohin mire,
Sepse shkrimtarucët zyrtar duan te mbijetojne...
Me rrjeshta si fjalime qe si nje zinxhir...
Poetve te lindur ne qafe seç ua shterngojne!

Ruhuni o poet nga njerzit e “verber”...
Qe nuk diten kurre Pushkinin ta kuptojne...
Ruhuni nga ata qe mbahen per te mençur,
E asnje varg nuk diten kurre ta lexojne!

Ruhu mik i dashur nga i egri veshtrimi...
Nga koha qe Essninin e hodhi ne Mergime,
Ruhu nga njeriu qe te ven „prangat“,
E shpirtin ta shtyrdh pa kurrfare dhimbje!

„Nese e duam njeriun, duhet ta duam mire,
Qe te jete dhe nga ty gjithmone i lire...”!
Ndryshe se ke dashur as kurre nuk te desh,
Kete fjale të urte ta mbajme ne vesh!

Nuk qenka e lehte jo te merresh me vargje,
O ti mik i mire qe aq po mi lavdron...
Por une dua te vdes para e pas cdo fjale...
Ashtu sic e tha "Shkreli", poeti i mire i jone!

Do gjendet kesaj bote zemra njerezore,
Qe shpirtin do ma marre ngadale ashtu perdore,
Qe vargjet e mija gjithmone do mi kuptoje,
Dhe çdo dite te tjera ajo do me kërkoje!

O mik i poetit qe vargjet aq mi do,
Nderime ti paç per jete e mot!
E une e dij se do korre dhe gjemba,
Prej fjalve qe do thur ne vargun tim te plote!

Por dhe trendafili kur shkova ta kepus…
Qe mikes se shpirtit te ia vej ne buze…
Me theri dhe me tha: poet ki kujdes,
E bukura qe ta kesh, te ther aqe shpesh.

--------------------------------------

ELEGJI nga Llemadeo D. Ne shenje rrespekti e ngushllimi dhe kujtimi te perjetshem per nxensit Kosovare!

Dy fjalë nga autori Llemadeo

Në shënje rrespekti e ngushllimi për prindrit, motrat e vllezrit e të afërmit e atyre të rinjëve që humbën jetën në udhet e Shqipërisë, si dhe ne shenje kujtimi për ata nxënes të njomë gjimnaziste që po shkonin për herë të parë për të parë atdheun amë Shqipërinë, unë po u kushtoj këtë elegji në vargje, si një simbol kujtimi të përjetshëm për ata të rinjë!

--------------------------------------------

Elegji

Kjo pendë zeza më dridhet sonte,
Nëpër fjalë të përvajshme udhën ka marrë
Nepër lot e lagur për ju o nxënës,
Për ju o vllezër, o djem shqipëtarë.

Në qiejet e pafund zutë vënd atje,
Në emër të mallit për Shqipërinë.
Një udhë e gjatë që kurrë më sju kthen
Ta shihni atdhun, kosovën e lirië.

Nënat kur iu nisën, motrat baballarët,
Fjalen „udhe e mbarë“ ua thanë me zemër,
Ua dhanë me vete uratën e shpirtit,
Në udhët e atdheut ngado që të venit.

Por ah, ai çast i zi që jetën ua mori,
Humnerës së udhëve të Shqipërisë
Zemrat e nënave e të motrave i dogji,
Baballarët e vllezrit i plasi në shpirt.

Ah, shoqerisë mbarë në trojet shqipëtare
Edhe ne këndej detrave e udhve në mërgime…
Na mbyti dhëmbja për ju në lot e vaje,
Kështu siç po më qan sot, ah’ kjo zemra ime!

Çtë qaj me parë o engjuj shqipëtarë?
Beratin, Rifatin, Xhevdetet, Agronin,
Visarin, Mëgzonin…, cilin me parë?
Ju të gjithë jeni në shpirtin tonë si yje të radhë!

Si Ëngjuj u niset me mallin në gji,
Shqipërinë mëmë ta shihni e ta gzonit,
Por ah, ai fat i hidhur si një helm i zi,
Të gjithve na rrëzojë, atje ku ju u hodhi.

Nuk ishte fat i juaj vdekja kobzezë
Por ishte fat i zi i mëmë Shqiperisë
Që dashurinë tuaj të ua shpërblejë,
Me pritje humnerave të pakujdesisë.

Nuk ish’ veç faj i rëndë i të gjithve atje,
Pse përpara nuk u dolën o bij të mirë,
Por ishte fat i zi i atyre që mbi dhe
Bëjnë vetëm hije bashkë me qeverinë…

Nuk ishte faj i udhve i maleve Shqipëtare,
Sepse asfaltet maleve nuk zgjërohen vetë,
Por ishte dhe do jete faj i i pushtetarve,
Që kujdesin për njerzit e lënë gjithnjë të zbehtë!

Por ah, tash kur jeta juaj shkojë në gji të dheut,
Është e kotë të thuhen kritika nëpër rradhë…
Ajo dhëmbje e thellë që nënave u ther
Nuk zbutet lehtë jo, kurrë, nga asnjë fjalë!

Kjo vjeshtë aq e hidhur u erdhi nënave,
Që shpresën aq të ndezur e patën në gji,
Me nuse të iu shihnin, me punë të reja
Për Kombin, për Kosven për nënën Shqipëri !

Motrat e gjora që lotin derdhin lumë,
Iu patën dritë të syrit në ditet më të mira.
Udhët më si shohin për ju, jo kurrë,
Por lule do të mbledhin për ju nëpër lendina.

Dhe do vijnë aq shpesh tek koka tej tek varri,
Atje në lendinë, ku ju, rrini pushuar,
E ashtu me dhimbje do ta nisin vajin,
Për ju o më të mirët që heret na shkuat !

Babat edhe vllezrit jo nuk mbahen dot,
Vështirë e kanë o njerëz, tepër të vështirë,
Cilit mund ti themi, “ndali ata lot”!
Kur ai Vajë i tyre malet po i dridhë!

Nuk mbahet jo dhëmbja, gjama nuk ndalon,
Se ikja e juaj ishte krejt pa radhë,
Nuk ishte luftë e rrebtë që ju u rrëzoj,
Por ishte fat i keq i Atdheut krahthatë!

Që ecën i gjymtuar ashtu i sakatosur,
Pa asnjë fuqi për vete as për ju…
Sepse ca zuzarë me shpirtin e helmosur
I qëndrojnë në kyre si krerë pa Tru!

Pranvera kur të vijë e vera të lulezojë
Atje tej në lendinë do të vijnë me trëndafila
Shokët edhe shoqet që sot për ju vajtojnë
Nënat, baballarët dhe motrat zemër thyera.

Do qajnë nëpër vite koha vetë me lot,
Për ditën e zezë që i ndodhi Shqipërisë,
Pse në udhët e liga humnera iu përpiu,
Për fajet e shtetit, të vetë qeverisë!

Nuk mundëm që të hesht pa i thënë dy fjalë,
Për vetë kyrenministrin atë zemër keq,
Që kur atdheu ka zi për vdekje tragjike
Ai dëndet turrneve në Turq e Grek e dreq!

Oh, por ju o shpirtra të mirë të perëndisë,
Që shkuat të njomë porsi Trëndafila,
Iu qau një komb i tërë me lotët e dashurisë,
Në gji iu mban me mall e gjithë shqiptaria!

Ju nëna e ju motra që lotësh jeni mbuluar,
Mbahuni fisnikrisht në kohën që iu vrau,
Ata nuk i harrojmë kurrë në ditët tona,
Se dhëmbja edhe ne zemrat na i thau!

Çast...

Kjo mbramje erdhi serish e ftohte...nje ere e acarte pushtoj gjithe qenen time kendej nga nordi... Ti sigurisht diku andej po mbledh gjerat e nevojshme per tu afruar per nga dera qe pas e mbyll me marak...per vete rendesine e sigurise qe ajo duhet te kete...!
Mendimesh po mbydhem une kendej sonte, duke te imagjinue ashtu virtytshem me gjithesine tande... Ti serish kujtohesh per mue e ndersa koha me ngjesh ne kete strofke-shtrat si nje pulbardhe qe ne nje shkume dallge ulet dhe mundohet disi me i ngroh puplat ne kete dimer...
Mos harro te me kujtosh andej kur te sidhesh me ftyre prej Hanet...thuaj tre here naten e mire...qe te me marre lemza e pas mesnates!
Ndoshta cingerima e ndonje gastareje ne shpirtin e brishte ka me te kujtue per mue sonte...!
Harro se ke merzi te tjera ne çastin kur vetem je dhe po loton per largesine tone, per fatin tone te çuditshem...
Une serish te thrras zemer, shpirt si me pare…
Gjithe diten edhe pse lodhshem kam respirue ne hapsinat pa fund ku rreshqitshem me shkoj ky ortek i shpirtit tuj u rrezue mallesh e kujtimesh per ty...
Tikataket e zemres ndjellin kohen e kalueme qe te me hape kujtimet dhe njekohesisht i thrrasin se rese qe te me hape anen e kumtrit te vet per me ra diku...ne ate qoshe te shpirtit ku mbytemi andrrash e deshirash, mallesh e zhgenjimesh pa fund as krye...
Serish due me te thane sonte naten e mire! E di se ti do te me thuash ma shume...por ah, ani, le te mos mundesh ti sonte, le te dendi ai gjume i rande qe tashma te ka mberthye dhe gerhames se fytit shkon tuj ra lugjeve te verdha...
Une te avitem ne ate bjeshke te shpirtit dhe lehte pa ta prishe qetesine...te preku ajrin qe ti e nxjerr kur frymon thelle e jashte e leshon serish...ashtu pra po me duket se u puthem imagjinates tone edhe sonte...
Naten e mire, te fala andej nga vetmija nese je ndokund tuj e pa...une per vedi kam kohe qe kam humbun asaj shkretnie qe me dridh emocionesh e merzie pa fund...
Shpresoj qe gjumi yt te jete i mbare edhe mas andrres qe ke nise me pa...
Po dal per dritarjet si nje i arratisun qe qiellin ka marre fluturim per mos me u kthye ma kurre ne orbiten qe per rreth diellit shkon pa za...
Edhe me por edhe pa castin nuk mundete te lindete bota kurre e jo ma une e ti, apo ata e ne, apo apo ajo dhe ai...
Neser miremengjes kur te cohesh, e di se ti pret nje rafaelo per te embelsuar shpirtin...por ne mungese, ndoshta ne mungese, lexoj keto rreshta te mije per ty mua dhe castin e tanishem, ku te kujtohemi ku ishim, ku jemi dhe ku do shkojme...