Lazër Shantoja

Lazer Shantoja (1892 - 1945).
Pjesa me poshte eshte shkeputur nga "Per nji puthje te vetme"

IV.

Kufom' varrosun tash kahmot n'humnerë
t'detit n'tallaz asht dashunija ime:
kurr dielli nuk e gzoi e pse n'andrrime
si nënqeshje fantazmash ndonji fnerë

i zbet për pak e shndrit e kndoi ndojherë
e diell e drandofille edhe dëfrime
qen' kangt' e saja vetëm vezullime
flake mjes krizantemave t'kalterë

n'varreza natën...Pra ç'puhi n'dhe t'huej
tinzare po e shtyn gjethlat qi t'lakojnë
kryet për pushim në muzg të nat's lakmueshëm

n'hemistikun e vargjeve t'trishtueshëm?
A por përkulen n'të me mujt' t'prigjojnë
n'qetin e nat's nji varg qi s'mund të shkruej?

V.
Ah! mos e lyp at varg!...Asht shum ma mirë
korimbat t'tu mos t'dijn ça me thanë
me qen' poetë e mos me qenë i lirë
me kndue me goj' kur zemërngrita qanë

Kshtu qenka jeta...Me nji lamtumirë
lyrën qi për ty kapa due me e lanë,
pse teli i saj, o lule, dridhet vshtirë
kur jehon' tjetër s'ka përveç nji zanë

Lulzo ti prap! Un i padashtun jetën
tash e kaloj, i vemti ndër poetën';
e tue kujtuemun puthjen nji ditë,

puthjen tande mërgim...un tash ia kndoj
ma t'bukrin varg hyjneshës Aferditë
ndër hije t'qiparisvet kur t'shkoj...