Ndue Hila

Te dashur forumas po ju dergoj kete cikel te vogel me poezi qe kam shkeputur nga Libri :

"Shingullimat e heshtjes" te shkrimtarit Ndue Hila, botuar ne muaj maj 2008, keto poezi jane shkeputur nga cikli "shkurtimat" pjese e ketij vellimi poetik qe perbehet nga 5 cikle, me vone do te sjellim edhe poezi te tjera nga ky vellim dhe nga vellimet e tjera te tija.

Besoj autori nuk do me zemerohet qe po i hedh pa lejen e tij, i cili nuk e lejon nje gje te tille, per kete i kerkoj falje por qe duhet bere qe te njihemi te gjithe ne forumasit me kete shkrimtar i cili ka botuar deri tani shtate libra ne gjini te ndryshme dhe pese libra me bashkeautor.

Gjithashtu eshte edhe pjesmarret ne dy antologji me 195 dhe 200 poet nga bota botuar ne vitin 2006, dhe maj 2008.

I uroj suksese te metejshme ne rrugen e tij te krijimtarise, njekohesisht ju uroj te gjithe juve qe shkruani dhe krijoni ne kushte teper te veshtira si ne shqiperi, kosove, brenda dhe jashte trojeve shqiptare, emigracion e kudo tjeter se eshte vertete nje pune e bukur por e veshtire, ne shume drejtime




Vesa

Vesa mbi fije të barit gëzohet
Si buza mbi buzë.
Rrezja e diellit mbi vese tërbohet
Si ndjenjat e poetit mbi muzë.



Butësia e tij

Jam bërë një yll
Që ha butësinë e tij.
Kam ngelur kufomë
E demostratës së luleve.



Gjithë frikë i kaloj pranë

Drita e koridorit të pallatit
Largoi sonte një qen të zgjebosur
Gjithë frikë i kaloj pranë
Për të mos humbur ekuilibrin tim.



***
Vazhdojnë të ngjallen të vdekurit,
Unë mes tyre hesht i vdekur...



Pasqyra tallet me ty

Edhe i bukur po të jesh,
Pasqyra tallet me ty.
Ajo urren,
Shtrëngimin e nofullave.



Dy pika lot

Në vesh më the ca cicërima,
Se çfarë ishin nuk i kujtoj dot.
Poshtë mustaqeve të thinjura,
Lëpiva dy pila lotë.



Deri në harrim

Malit ia dhashë zërin tim,
Tingujt m’u përplasën në fytyrë.
Vetja m’u largua e mërzitur
Deri në harrim...



Udhëtoj

Ikën vitet,
I sakatosur udhëtoj nëpër shkrepa.
I këputur në dysh
Gjithë jetën mbeta.



Rri i përgjumur

Nuk di se çfarë kërkoj
Nga kjo jetë varfanjake.
Edhe kur e takoj,
Rri i përgjumur.



Unaza

Çdo unazë floriri
Bukur shkëlqen,
Por jo në gishtin tim...



Të gjithë i njoh

Njërëzit,
Qentë
Emrat,
Të gjithë i njoh.
Vetëm vetën time,
Jo.



Më fut në gjirin tënd

Më fut në gjirin tënd
O dallgë e çmendur dimërorë
Që të kem mundësi,
Të kërkoj veten time...



I qetë vështroj flokun e borës

Dëborë po bie,
Mbi bardhësinë e saj
Mendja më egërsohet
I qetë vështroj flokun e borës.



Në breg i lagur jam

Dimër,
Deti tërbuar nga dallgët,
Bregu është i tharë.
Në breg i lagur jam..



Shikuan vetveten

Sytë e mi
Në terrin e natës,
Shikuan vetveten.
Unë nuk shoh.



Dy germa

Dy germa një shpresë.
Njëra Dritë
Tjetra Mëngjes,
Mbi shpirtin tim pikojnë vesë



Zërin tim

Gjithë natën ulurita,
Zërin tim nuk e dëgjova.



Ndryshimi

Dita e sotme ka edhe tre gisht diell,
E djeshmja nuk ka perënduar,
E nesërmja sapo ka gdhirë...

Pjesa e dyte e ciklit me poezi nga libri Shungullimat e heshtjes se Shkrimtarit Ndue Hila.

Keto poezi jane shkeputur nga cikli i peste i titulluar "Gezuar Kosove"


Përsëri vazhdoj të hesht



Mos hesht
Më thanë të gjithë, o njeri.
Mos hesht
Mos qaj më tha nëna, kur isha fëmijë.
Mos hesht
Më tha babai një natë dimri të gjatë.
Mos hesht
Më tha gjyshja, mos u bëj i prapë.
Mos hesht
Më thanë vëllezër e motra.
Mos hesht
M’u kërcënua zjarri që po shuhej te votra.
Mos hesht
Më thanë përgjithmonë kur të dalësh në jetë.
Mos hesht
Më thanë, s’ke mësuar akoma të heshtësh.
Hesht
Më tha korbi, se i bardhë jam para teje.
Mos hesht
Më tha zemra më gjak të ngrirë në deje.
Mos hesht
Më thanë yjet, hëna atyre nuk ju zemërua.
Mos hesht
Më tha dielli me pak rreze mbi mua.
Mos hesht
Më tha kënga se mund të më këndosh.
Mos hesht
Më tha deti, kur mbi mua nuk ka vale.
Mos hesht
Më tha fusha më barin e tharë.
Por kam heshtur
e vazhdoj të hesht,
Me trupin akullnajë me shekuj rrjesht.
Që në barkun e nënës
Më kanë bërë të hesht.
Hesht më thanë
Ligjet bën mirë me hesht.
Coptuar ju këmi ne mbi njëqind vjet rrjesht.
Mos hesht
Më thanë heronjtë për gjakun që kemi derdhur.
Mos hesht
Më thanë lumenjët se atë gjak në e kemi mbledhur.
Mos hesht
Më tha kroi, mos ma ndal gurgullimën.
Mos hesht
Më tha qielli, mos ma ndal vetetimën.
Mos hesht
Më tha vera, se ma shton nxehtësinë.
Mos hesht
Më tha vjeshta se ma prish bukurinë.
Ligjet prapë më thanë
Hesht
Hesht.
Hesht.
Që në barkun e nënës përsëri vazhdoj të hesht.
Mos hesht
Më thanë të parët me zërin e tyre të fortë.
Mos hesht
Më thonë themelet e kalasë që rënkojnë mbi tokë.
Mos hesht
Mos hesht
Mos hesht
Të lutem, o njeri,
Mos hesht
Për gjakun e derdhur për liri
Por përsëri vazhdoj të hesht...

17 janar, 2008



Prangat në duar kurrë s’i harroj

Duke qarë linda,
Buzëqeshjen kurre s’ma mësuan.
Pak e nga pak fillova të ngrihem,
Pengesë m’u bënë, mbi veten time me rrëzuan

Fillova të belbëzoj fjalë të bukura,
Të këqijat s’i mësova as më vonë.
Ëndërroja të fluturoja si fluturat,
Ëndërroja të prija si ogiçi me kumbonë.

Ëndërroja të isha i lirë si zogu në hava,
Të përçoja qiellin nën re e mbi re.
Të mos lej cep të botës me sy pa e parë.
Ëndërroja që liria të ishte sunduese mbi dhe.

Ëndërrova të bukurën,
Më mësuan të keqen.
Krahas dashurisë
Më rrënjosen urrejtjen.
Krahas lirisë
Më hapën burgun.
Krahas byzylikut
Më vendosën prangat e vdekjes.

Luftën për liri e nisa më shpirt,
Më gjakun e trupit tim ujita lulet.
Kërkonin të m’i nxjerrin sytë,
I gjakosur kurrë nuk i përkula gjunjët.

Kam luftuar e prapë do vazhdoj të luftoj,
Kurrë nuk e harrova lirinë e burgut.
Prangat në duar kurrë s’i harroj,
Liria t’ja shembë perden,
Territ e muzgut.

23 janar, 2008





Gjarpërinjtë, gjarpërinj kanë me mbetur


Lumenjtë e gjakut të fryrë shtratin po kalojnë,
Fushat më to po përmbyten.
Malet me to po zhuriten,
Toka gjëmon,
Deti ushtin,
Tash njëqind vjet mbi këto lumenj po e kërkojmë lirinë.

Gjaku vazhdon përsëri lumë,
Gjarpërinjtë kanë thithur në këtë gjak,
Ngopje nuk kanë pasur,
Të pangopur të thithin, kërkojnë prapë.

Në diellin e lirisë këta gjarpërinj janë shulla,
Lumenjtë nga shtrati përsëri kanë dalë.
Dita e lirisë fillon të zbardhet
Mbi atë gjak, nuk ka kush për ta ndalë.

Gjarpërijntë dridhen, skutat kërkojnë,
Me miqësira të vjetra të lidhura fijet i mbajnë.
Gjuha e tyre nuk do mundet më të na helmojë,
Liria vaditur më gjak qiellin do të çajë.

Gjarpërinjtë, gjarpërij kanë me mbetur,
Frikën më kush nuk ua ka.
Përsëri kërkojnë gjak të etur.
Pavarësia e shumëpritur,
Gropën ka me ua bërë.

23 janar, 2008




Besë e fe kemi shqiptari


Erdh pranvera, agoi dita
Qielli shtron qylimin e mirëseardhjes.
Kanë pritur para nesh dhe ne shumë e kemi pritur,
Ditën më të bukur të faqezbardhjes.

Këmbana tingujt i lëshoi,
Anë e mbanë botës kanë ushtuar.
Gëzuar kurorën princesha jonë
Më flamurin kuq e zi, kilometra mbi trupin tënd lëshuar.

Gëzuar, gëzuar e gëzime paç gjithmonë
O e bukura Dardani.
Ma gëzofsh ditën më fatlume në jetë,
Ma gëzofsh emrin pavarësi!

Nëpër shekuj ke qëndruar
E gjakosur mbi tabanin ku ke lerë.
Kurrën e kurrës nuk je turpëruar,
Ke luftuar për të buzëqeshur një herë.

Loti lotin s’e ndalon,
Mjaft kemi qarë të veshur në zi.
Shtrije hapin e vendosur.
Marsho përpara me pavarësi.

Buzëqesh kombi, buzëqesh natyra,
Shamizezat, buzëgaz janë.
Mbi zemrën e gjakosur u qesh fytyra,
Në gjoksin e tyrë skalitur emrat heronjtë i kanë.

Jemi bashkë një flamur një komb,
Mbi çdo fe, stuhi, dredhi.
Besa-besë është besa jonë,
Besë e fe kemi shqiptari.




Shqiponjë e stuhive


Udhëtove gjatë,
Udhëtove për jetë,
Udhëtove e robëruar
Gati një shekull, plot 96 vjet.

Udhëtove stuhive,
Në rrebesh e fortune,
Udhëtove në kërkim të dritës së syve,
Kur lotët e zemrës në to t’i vunë.

Udhëtove e lodhur e sfilitur, në besë të zotit,
Kurrë nuk u mposhte përballë tiranisë.
Në ditët më të ngushta nuk ta panë lotin,
O shqiponjë e përgjakur në ballë të stuhisë.

Kur nëna trupin e kishte të coptuar,
Askush nuk të shikoi, jo, duke qarë.
Foshnjët në djep kur t’i patën shpuar,
Nuk lotove dhe kur trupin me gjak ta kishin larë.

Kur vatrat nga tymi dhe flaka rënkonin,
Mbi gjokse trimash kalove e papërkulur.
Kur varrhapësit mbi trupin tënd këmbëkryq ishin ulur,
Loti nuk të rrodhi dhe kur zemrën ta coptonin.

Udhëtove e përgjakur, udhëtovë gjatë,
Nga ajo lodhje asnjëherë nuk ofshanë.
Plagët e shpirtit pastroj ditë e natë,
Lotët nuk të rrodhen në prehrin e asaj nëne.

Iknin vitet, para stuhisë kurrë nuk u ndalë,
Rrugës pësove vuajtje shumë.
Tymi dhe flaka shponin zemrat e maleve,
Gjaku i lirisë vërshontë poshtë tyre lumë.

Era e barutit shtonte rrjedhën e gjakut ndër deje,
Padrejtësitë e botës deri në qiell nuk kishin të sosur.
Në shpirt e plagosur, ishe o shqipe e betejës,
Lirinë kërkonin më kilometra thellë për ta varrosur.

Brenga e thellë sa vetë trashësia e tokës,
Përshkoi trupin tënd për ideal kombëtar.
Flamuri kuq e zi ishte veshja jote ndër mote,
Liria notonte mbi gjakun e fisit Adem Jasharit.

Je simbol në zemrat e shqiptarve,
Në çdo cep ku kanë ndertuar folenë.
I bashkove përsëri në dheun e të parëve,
Me gjak e lot bashkë po puthën prap dhene.

Mbi flatrat e tua e kanë rritur guximin,
Nga brengat e tua kanë marrë krenarinë.
Nën lotët e tua kanë bërë betimin,
Në trimërinë tende nxorën pavarësinë.

Mbas asaj rruge të gjatë, ti sot buzëqesh,
Nga sytë e tu lot të rrjedhin.
Shpiponjë e mundimit shekullor, gëzoju sot mes nesh,
Shikoje dhe gëzohu që bota ta lëshoi diellin.

Hapi krahët përsëri,
Sillju kombit rreth e rrotull.
U farketove në stuhi,
Ke buzëqeshur, kurrë nuk je përlotur.

Faqet tua bëji shtrat lirie,
Qerpikët e tu kurorë në qiell.
Nëpër brazdat e trimërise,
Korre frutin “PAVARESI” që heroinjtë për ty kishin mbjellë.

Bashkë më ty të gjithë kemi vuajtur,
Bashkë me ty stuhite i kemi çarë.
Si loti i fëmijës pastër të kemi ruajtur,
Halle e brenga bashkë kemi ndarë.

Në rrugën e lodhshme kujt nuk i je lutur,
Në mesin tonë na dhe hov e trimëri,
Simboli yt trimëroi zemrat e gjithë shqiptarëve,
U mblodhem rreth teje për pavarësi.

Erdhi dita më fatlume për ne, në botë,
17 shkurt 2008!
Këtë ditë vërtetë ty të rrodhën lot,
Lotët e lodhjes për gati njëqind vjet.

Këto lot nuk janë lot dhimbje,
Janë lotet që rralle kujt i rrjedhin në jetë.
Lotët e tu janë lote biblik që shekuj përshkove.
Janë lot gëzimi, 17 shkurt 2008!

Në luftë me përbindësha këpute vargonjtë
Po ja mbyll përgjithmonë dritaren hidhërimit,
Lotët e tu,
Janë lot pavarsie, lotë gëzimi.

Në rrjedhën e stuhisë me trimëri je futur,
Një komb me një gjak, shpirt e zemër
28 nëntori 1912 dhe 17 shkurt 2008
Janë pavarësia e kombit tonë më një emër.

20 shkurt, 2008

--------------------------------------------------------------------------------

Ky cikel me poezi eshte zgjedhur nga librat "Meteor Dhimbjesh" dhe "Vraje Vetmine" e shkrimtarit Ndue Hila


Malli për nënën.

U rrita kudo me hallet e jetës
E lotët si shiu më bien në faqe
Dua që çdo sekond të dëgjoj zërin e saj
Por edhe ashtu prap nuk kënaqem.

Si nuk munda vargjet t’i mbaroj
As lotët që bien në faqe e mjekër
Nuk po mundem mallin ta kaloj
Asgje në botë më të dashur nuk paska tjetër

Marr të flas me të, por nuk mundem
Marr ti shkruaj por jo.
Sa shumë unë për të po vuaj,
Siç vuan për mua dhe ajo.





NË KËTË PORT SPIRITUAL

Si lavire, jeta më sillet nëpër duar,
Ëndërra më e tallur se ëndërra.
Dashuritë e vjetra janë harruar,
Shpirti harroi se pranë tij ishte dhe zemra.

Linda në fund të një viti të shthurur,
Ku maskaralleku ishte mjet jetese.
Jetojmë përsëri dhe pse jemi të përgjumur,
Ditët e dhimbshme të asaj harrese.

Të zgjatur e mbaj dorën e pajtimit,
Megjithëse ka zënka, mëri dhe pak shpresë.
S’përqafoj me dashje dufet e shfrimit,
Trupi kockë e lëkurë ka mbetë.

Ethet e malarjes nuk i shëron aspirina,
Nga rrënjët ato zhduken veç me kurim special.
Pela, kuaj e mëza me dyzina,
Po shtohen pa masë,
Në këtë port Spiritual.

1989



PEISAZH INDIFERENT

Koha këtu kalon me punë dhe me gjumë,
Çdo gjë tjetër është e pa kuptim,
Shelgu lotues i shpirtit loton këngë lirike,
KY shelg po shterron kelkun në shpirtin tim.

Shumë vonë kujtesa gjithë dembelizëm me zgjohet,
Nuk kërkon që zemra ime ta shtrojë sofrën bujare,
Laps e fletore në dorë më dridhen,
Duke kërkuar që të merrem me këto vargje të përçarta.

Kështu kolovitem deri në orët e vona,
Si mashinist besnik i vargut në poezi.
Nuk shkruaj për nderime, tituj e poltrona,
Por thjeshtë që shpirti im të gjejë pak qetësi.

Kudo në botë fëmijet i duan zogjtë,
Një ditë për mua ndoshta kanë për të qarë,
Prandaj me lapsin nuk e prish miqësinë,
Që të dy ta robtojmë letrën e bardhë.

Nuk ngutem nga dridhjet e buzës,
Duke i lënë harbuar mbi terrin e muzgut.
Në shpirtin tim nuk ka vend për inat,
Vetëm ndërtoj ura miqësie,
Për të më sjellë lirinë e vargut
Dhe buzëqeshjen e muzës.



VAJZA ZEZAKE

Një ditë të bukur pranvere,
Të njoha në një park me blerim mbuluar.
Palmat dhe mimozat kishin hijeshi,
Më zgjove nga ëndërra ku isha futur.

Zezake e bukur, me një shikim turbullues,
Ecja jote sikur vije nga një botë mistike,
Si sorkadh i bije parkut gjatë e gjatë,
E vije drejt meje pa asnjë lloj frike.

Në këtë botë ku ndodhin shumë mrekulli,
Në ketë park të gjelbëruar vije e shkoje si Helenë.
Sa bukur po të ishte ky park paradë mode,
Në rreshtat e parë juri të ishin ulur
Poetët nga gjithë bota, me fletore dhe penë.





ATJE KU HUMBI RINIA

Vështrimin hedh në male, fusha dhe kodrina,
Në katër cepat lindje, perëndim, jug e veri,
Shpirti im është i përzier në këto stolira,
A do të shpaloset ndonjëherë lumturia para syve të mi?

Ç’kuptim kanë për mua paraja e luksi,
Këtu ndoshta bashkë rrinë,
Janë gjëra të kota për mua nuk vlejnë asgjë.
Në ato male, fusha e kodra e treta rininë,
Kot e kërkoj këtu, ajo nuk kthehet më.

Qoftë kur lind dielli, hëna, yjet
E kur perëndojnë,
Çdo gjë si e mpirë udhëhiqet në mërgim,
Sikur oqeanet të shterrën e pasuria mbi ta të lulezojë,
Me engjujt të ngjitesha në qiell,
Përsëri terr e mjerim do të shikonin sytë e mi.

Ndoshta përtej caqeve të pakufishme të botës,
Ku dielli i vërtetë tjetër qiej mund të ndriçojë,
Trupin tim ta linin kufomë sipër tokës,
Ndoshta do të shikoj atë që kam humbur dhe dëshiroj.

Si gjethet e vjeshtës kur rrëzohen në lëndinë,
Flladi i mëngjesit me vete i rrëmben,
Përditë i lutem atij flladi të më rrëmbejë,
Të më hedhi atje ku rehati shpirti im do të gjejë.





PATAT E MICHIGANIT


Të qeta ecin në grupe
Dhe bëjnë t’i respektosh.
Në parqe të gjelbërta, rrugë dhe hije,
Në grupe kullosin, për asgjë nuk duan t’ja dinë,
As për çapkënllëqet e të rinjve.

Kur afër u kalon, kokën e ngrenë,
Sikur të përshendesin,
Janë mësuar të jetojnë
Në shoqërinë e njerëzve,
Nga dora ushqimin ta marrin,
Pak dashuri kanë për ujin e ëmbël të pellgjeve.

Dhe këto, jam i bindur, e njohin dashurinë,
Nuk rrinë dot pa njëra-tjetrën,
Nuk e durojnë vetminë.
Edhe këto një ditë prej dashurisë, si njerëzit,
Ndoshta vdesin.

Edhe ju keni merguar të dashura pata,
Prej ku, unë nuk e di,
Mërguar kam edhe unë si ju,
Së bashku, mërgimtarë na quajnë,
Për të na ngacmuar,
Por ju sot me sollët pak jetë,
Pak buzëqeshje,
Pak gjallëri.

Gag… gag…me njëra-tjetrën përshëndetën,
Për dashuri për dhimbje ndoshta për maraz.
Kur për ju shkrova këto vargje,
Një lot me ra mbi poezi.
Ju e shikuat këtë lot dhe u larguat,
Njëra-tjetrën duke ndjekur nga pas.

Sa keq, po të ishin në vendin tim
Asnjë sekondë nuk do ta kishin këtë liri,
Gjithë natën gjahtarët deri në fyt në ujë do qëndronin,
Me syrin në çifte dhe zagarin përbri.




Nënës time

Si rreze dielli në agim
Je TI, o nënë më e shtrejta në botë
Na rritë të gjithve na dhe gëzim
Dhe jeta imë pa ty është e kotë.

Dora jote e ngrohtë në këmbë më ngriti
Ne balle ethet mi largoje ngadalë.
Kënga jotë më përkundi e më rriti
E ashtu në gjumë më puthje në ball.

Në zemrën time kam një dëshirë
Të më këndosh prap si atëherë
Ta mbështes kokën në gjoksin tend të mirë
Të më mbash në prehër dhe një herë.

Sikur një botë e tërë me libra të mbushet
Dhe tokën me te, të mbuloje
Prapë për nënën gjithshka nuk do të shkruhet
Prapë për nënën diçka do të mungojë.



JAM BIRI JUAJ

Rrugicave të fshatit sërish unë dola,
Prapë si dikur gjithë gropa dhe ujë.
Jeta si në legjendë vitet m’i vodhi,
O njerëz të mirë, unë jam biri juaj.

Kolovitem ngadalë me dregëza në shpinë,
Koha asnjëherë nuk i shëroi.
Me moshatarët përqafohem,
Me të vjetrit këmbëkryq rri,
Kundërshtarve të dikurshëm
Buzëqeshje u dhuroj.

Ngrihem ngadalë, i lodhur, i menduar,
Buzëqeshjen e tyre mbi supe ngarkoj.
Je biri ynë -më thonë të gëzuar,
Unë atë fjalë zemre
Kurrë s’e tradhëtoj.




Gjyshes time


Shumë vite kishte mbi shpinë ngarkuar,
E shumë dimëra në shpirt i kishtë strukur.
Pak pranvera në jetën e saj ishte gëzuar,
Kujtimet e këqija prej zemre i kishte zhdukur.

Ah këto rrudhat e thella në ballë,
I jepnin asaj shenjë fisnikrije
Të rrija me të çdo ditë kish mall
Në buzëqeshjën e saj kishtë diçka rinie.

Fytyrën e kishte si engjëll kur zbret nga qielli.
E të plotë si hëna në vjeshtë
Syte e saj flisnin më shumë se çdo gjë
Shpirtin e kishtë të bardhë si bora në bjeshkë.

Në çastet kur unë e pyesja për moshën
Duke qeshur shtrintë duart me ngadalë.
Numëroi rrudhat e tyrë, o birë, se ato të tregojnë
Si rrathët e drurëve shekullor në mal.


ESHTRA TË THYERA


Krismat në mes të natës, o Zot ç’katrahurë!
Llahtarshëm tingëllojnë, benzinë i hedhin flakës,
Orteqet me eshtra servirën si shkurre,
Planet e kryera me gjak i matën.

Historia rrotullohet ngadalë,
Lëkura shumëngjyrëshe, tanke, skafandra,
Me eshtra të thyera zjarrin ndezin,
Në natën e tyre të shkurtër rrethuar me merimanga.

Në këtë lojë të dyfishtë një regjizor trutharë,
Skenën rrotullon pa asnjë kufi.
Aktorët brekgrisur, të gjithë kërcënuar,
Luajnë disa filma me këtë tragjedi.

Mblidhen rreth zjarrit, duart fërkojnë,
Shpirtin e ngrirë kërkojnë ta ngrohin,
Eshtra të thyera më shumë i thërmojnë,
E mes flakës së tyre kërkojnë të shërohen.



JAVA E RE E PUNËS

Sot është e dielë,
Dita kur bëhet kudo një pazar i madh.
Fshatarët e mi të ngarkur vijnë
Të sjellin në treg
Mundin, djersën dhe zemrën e fshatit tim,
Të dielën e nuseve,
Të dielën e këngëve,
Të dielën e gëzimeve,
Të dielën e brengave,
Në shi, diell, ngrica apo nxehtë,
Ne dalim në treg
Të blejmë pak nga kjo jetë,
Me një pjesë dielli nga fshati im kthehen në shtëpi,
Me një gëzim apo brengë
Të moshatarëve në fshat apo fis,
Me një yll mëngjesi dhe dashuri për ta,
Javën e re të punës e nis.


HESHT

Mos mendo se do më çmendësh,
Nga imazhi im të dalësh e larë,
Në fytyrën tënde dimri ka fjetur gjumë,
Hesht në damarët e trupit tim.
Ka kohë që gjaku i freskët është tharë.

Hesht, dhe udhën e nisur mos e ndalo
Në natën e terratisur, mos rrëzo meteor.
Ma mbyll gojën që të ma mbaj gulçimin,
Ajrin e mushkërive robtuar ta kem në krahëror.

Gjysmake ma le ëndërren sonte,
Shpirtin ma lodhi ankthi e mendimi.
Brengën do e mbylli në vetvete,
Që nesër të shtriqet në kopshtin e harrimit.



DIÇKA E VONUAR



Sa e re që je!
Jam i bindur, unë me prindërit e tu, moshatar.
Kush ta futi në kokë që në vatren time gati të shuar
Të ndezësh zjarr?
Edhe thëngjilli i fundit në atë vatër gati është shuar,
Ti pa shpirt i trazon, me dorë i prek.
Kush ta futi në kokë ti frysh këtij zjarri,
A nuk ke frikë se të djeg?
Si pranverë e vonuar je,
Ku dimri sorollatet në muajt e saj.
Vdekja firmen më kërkon t’ja lëshoj, ti nuk më le,
Po me zjarr kërkon të me mbulosh skaj e në skaj.
E shikoj që gjysmëhënë je,
si yje i ke ato sy,
Kur si vapë gushti më mbulon,
Vitet përplasen me moshën që ke ti.
Ankthi më mbulon e kam pak frikë,
Këtë zjarr që ke rindezur ti tërbuar nga mosha
si ta shuaj?
Prandaj nuk mundem të zgjohem,
Është tepër vonë.
Të lutem, ik!
Në këto shkëndija e hirin e kësaj votre, unë poeti,
Kërkoj në qiell të sajoj një tjetër planet.
Në m... të shkojnë vitet e mija
e jeta të shkojë në dreq.



PASKAM PLAGOSUR


NJË GRUA
Nuk e dija se plagosa një grua,
Nuk e dija se më donte çmendurisht,
Kishte një bukuri marramendëse,
Që u shfaq para meje krejt rastësisht.

E pra, paskam plagosur një grua,
Kur e putha një natë me hënë që gjatë e prita,
Nuk i numurova dot puthjet,
Nga shtrëngimet e saja me zor rreshqita.

Më thanë se paskam plagosur një grua,
Vërtetë gratë plagosen shpejt.
Nga unë u largua andej nga kishte ardhur,
Për t’u mbyllur në guackën e harrimit të vet.



SYTË E TU


Më kujtohen ata sytë e tu,
Ajo puthje e ndarjes në agim,
Dita si endërr e bukur m’u shua,
Mbet si dhimbje në shpirtin tim.

Për shumë vite u harruam
Në këtë dhe të huaj, të larë me lotë.
Disa hërë u lodha t’i kujtoj sytë e shkruar,
Nga malli nuk i kujtova dot.

Mos ishin sytë e tu si ngjyra ylberi,
Si tallaz deti apo era në vjeshtë,
Mos kishin ndriçimin e diellit,
Apo bardhësinë e borës në bjeshkë?

Edhe sot kur i kujtoj kam mallëngjim,
Shkëlqimi i tyre përherë më djeg si zjarr.
Shumë vite humba në këtë dhe të huaj,
Sytë e tu i dashuroj prap si i marrë.


ME PUTHJE MË MBULO


Shiun ma prite me bluzën tënde të bardhë
e për vete nuk mendove se u bëre qullë.
Pisha shtatlartë i shihte puthjet tona…
Të dua, më pëshpërisje në vesh me zë të ulët.
Më beso më thoje, të dua si e marrë.

Buzët m’i rrëmbeje me afshin tënd të tërbuar,
Kujtoja se dielli i pashpirt ishtë zhytur në to.
Ta kafshoj pak cepin e tyre?- belbëzojë lehtë,
pastaj ti me puthje më mbulo.



PARA U DASHKAN SHUMË


Këmbët zvarrë i marr sikur po shkoj në varrim,
Ka kohë që më është neveritur kjo e djallosur uzinë.
Me çantën nën dorë xhaketën zbërthyer,
Pa e kuptuar as vetë bëj “punch in”.
Më përshëndet dikush, se kush ishte nuk e di,
Po në anglisht tha:-Oj, u bë dhe ky!
Nuk lodhem për ta shikuar,
Por mendja më rri jashtë.
Para duhen shumë, makina duhet blerë,
Erdhi koha e tjetrës insurancen me ja pagu,
Shtëpia, telefoni dhe dritat gjithashtu,
Para u dashkën shumë.
E papritur e kujtuar përgjegjësja me thotë:
-Për ty sot nuk ka punë.
Ngre kokën dhe buzëqesh i mërzitur,
Ajo ngre supet me keqardhje,
Duke buzëqeshur nga unë.
E kujt t’i ankohem?





PËR KË DUHET TË DERDH LOTË.

Shumë herë lajm të zi mora,
hidhërimit nuk po i gjëndet skaji,
zemra më është ngarkuar me lotë,
kërkon të shpërthejë si shirat në maj.

Babai, sot ndërroi jetë...
Lotët po më tradhëtojnë.
-Bëhu burrë, -më thonë mua 44 vjeçarit,
nuk duhet kush lotët t’i shikojë.

Vullkan sikur shpërthejnë malet,
llavën mbi mua lëshojnë.
Dikush tjetër më thotë:- Qëndro, o bir i këtij njeriu!
Lotët, poshtë mjekrës më bashkohen vetvetiu.

Nga krahu tjetër dikush më shtrëngon.
Burrat nuk e kanë kështu.
E di,-u përgjigjet zemra ime e copëtuar.
Po për kë,- pyes veten i inatosur,
duhet të derdhi lotë në këtë jetë?
Për vëllain e motrën jo e babën gjithashtu.
Nga dhimbja
pemët shekullore do ishin tharë,
gurët mijëravjeçarë thërmuar.

Lumi i tharë prej kohësh nga lotët
shtratin do ta kishte kaluar...
Sa e fortë zemra më paska qëlluar...
Jam ulur t’i puth duart e t’i marr hallallin,
atë çast sikur thotë:
-Erdhe o bir, por nuk më gjete të gjallë!
-Perëndia më paska dënuar të jem larg jush...
Të lutëm, o Zot i Vërtetë,
më thuaj për kë duhet të derdhi lotë në këtë jetë?
Bekuar qofsh o babë,
tokën e paç të lehtë!

19 prill 2004


NJË RACION BUKË MË PAK


Çdo ditë një racion bukë më pak,
Në këto qeli të mallkuara.
Një emër më pak,
Në vargun e të gjallëve.
Një fletë më shumë në librin e kapterit.
Po shuhen një nga një,
Kolona e intelektualve,
Në këtë vatër ferri.


MIRË SE ERDHE, BIR!

Trupin ma çlodhi puthja jote gjithë mall,
kur në krahërorin tënd mbështeta ballin tim.
Në atë krahëror ku thitha gjënë më të ëmbël në botë,
me një frymë hyjnore tani u mbështjell
prap shpirti im.

Mirëseerdhe, bir, ushtoi krahërori yt,
buzëqeshja jote ishte e ëmbël si përherë,
nga malli mua më rrëshqitën lotë...
buzëqeshja jote, o nënë,
gjithmonë lotin ma terë...!

E kuptoj që tinëz ma shikon kokën e thinjur,
e ato pak flokë që kanë ngelur të zi.
I lutem Zotit që të putha dorën dhe njëherë,
pa frikë tani u them viteve se për ty nuk ka pleqëri.

Kjo gotë që mbaj në dorë etjen për ta shuar,
sa më rëndë ta godasësh ti, ajo nuk derdhet asnjë pikë,
unë jam qeliza e trupit tënd të bekuar,
për mua i lutesh Zotit ti çdo ditë.

E di se për mua shpirtdjegur gjithmonë ke mbetur,
po me kokën ngritur,
si perherë, edhe sot, përpara teje, në gjunjë po bie.

Ti mos u zemro me mua se po plakem,
këtë e di, nuk ke dëshirë të ma shikosh,
kjo është plagë perëndie, askush nuk ka për t’i shpëtuar.
I brengosur jam për rininë tënde nga vitet gërryer,
për këtë asnjëherë viteve të mia
nuk kam për t’ju gjunjëzuar.

Korrik 2005




PAS DEBATIT


Diçka e zezë gervisht xhamin e dhomës sime,
As trup e duar, asgjë nuk shikoj,
pa formë, jashtë në errësirë me duket se diçka dalloj,
do të pushoj…
pushoj…
pushooj…,
bërtet.

Më duket sikur është E… me kokën tullace
e damarë të zi,
Përsëri gërvishtje xhami e britma kërcënuese,
Ngrihem të shoh... asgjë… asgjë… asgjë.
Po atëherë kush dreqin është që si fantazëm piskat,
nuk më le të fle?!

Një letër të zhubrosur e tund era jashtë,
Nata shtyn orët e saj,
Me të ftohtin e këtij Janari bashkë.
Ndez dritën dhe shikoj kush është që frymën po më nxë.
Askush, në dhomë veç unë dhe gruaja që fle.

Jashtë, borë e madhe bie,
Pa ia ditur për debatin tim me bosin një ditë më parë.
Era lëkund afër dritares një kabull të zi,
Të veshur me një shtresë akulli të bardhë.

14-janar 2004





VDEKJA E TË BURGOSURIT


Natë e llahtarshme,
pa dritë,
pa shpresë.
Një zemër poshtë batanijes
ka heshtë.
Asgjë s’pipëtinë,
vetëm zogu i natës,
ndonjë zë foshnje,
si shushunjë i është ngjitur
gjirit të tharë të s’ëmës.
Rënkime pleqsh që pinë duhan
nën dritën e hënës.
Gazermat, gërmadha vdekjesh,
nga vuajtja e turturat.
Vdekja shumë mori
nën tokë, tunele, zgavra, guva,
të mbuluar
me hije terrori, që sillën vërdallë,
gogësitje kapterësh,
në këto qeli me pak dyer e pa dritare.
Përsëri çizme kapterësh,
gryka armësh dhe fjalë të mallkuara,
kërcënime barbare.
Hanë thërrimet e vdekjes.
Mblidhen, struken me mbulesën e frikës,
nën sulmin e morrit dhe të ngricës.
Dikush poshtë atyre mbulesave,
ka ditë që frymën e ndaloi,
iku siç ikin erërat.
Mendoj edhe disa ditë pas vdekjes
Racionin e bukës t’ua linte
të tjerëve.






DRAMCAT E BUKËS


Para kohe nga sofra ngrihesha,
Kafshatën e fundit s’e mbaroja,
Dramcat i lëshoja mbi çardak.
Nëna ashpër më qortonte:
-Kush nuk mbledh dramcat e bukës
Dhe le kafshatën e fundit,
Dreqi i ka zënë vend në bark.
Nuk e kundërshtoja, por sillesha vërdallë.
Nëna përsëri më thoshte:-Dramcat
Mblidhën, puthën e vihen në ballë.

Tani që jam vetë prind,
Këtë qortim fëmijëve ua hedh.
Ata më përgjigjen duke buzëqeshur:
-Dramcat e bukës në Amerikë,
Kush i mbledh?





POEMA E NDERIMIT
(Kushtuar prindërve)


Pabesia e moshës do ta bëjë të sajën,
e pa deshirë kokën do ta mbulojnë thinjat,
buzëvarur asnjëherë nuk i shikuam,
megjithëse rininë tuaj jua shkatërruan dimrat.

Të gjithë së bashku kemi një armik,
që po na e mban peng dy palëve rininë,
duke u munduar drejt varrit të na dërgojë,
po na e afron para kohe pleqërinë.

Supet tuaja të larta sa malet,
e kokën me thinja si majat e tyre me borë,
ju s’e kënduat asnjëherë këngën e harrimit.
Për këtë, me germa të arta për ju, poetët në botë,
do shkruajnë Poemën e Nderimit.

16 Janar 1980








Nga libri "Kitaristi i kabarse" i Shkrimtarit Ndue Hila, se shpejti do te sjellim edhe pjese nga romani "Humbesi i emrit", i po ketij shkrimtari.


Tregim:



Hetimi i Fundit


Ishte fund viti dhe dosjet duheshin mbyllur. Nga lart kërkohej informacion për të gjitha hetimet. Kjo ishte një praktikë e përviteshmë për të bërë bilancet e luftës kundër krimit. Edhe situatat kishin percipituar me një shpejtësi të paparashikueshme drejt një “absurdi”. Duheshin shpejtuar edhe praktikat dhe “formaliteteve” për të bërë të mundur realizimin e objektivave. Dhomat e izolimit zienin nga kërcitjet, dihatjet dhe britmat e të arrestuarvet, nën hetim.
Në këto mendime e gjeti ky fund viti edhe Astrit H. të cilin e kishin burgosur një ditë me diell në mes të qytetit 6 muaj me parë.

...

Ishin 20 ditë dhe netë që ndeshnin vështrimet e tyre ballë për ballë. Pas një tryeze ishtë ulur një shkurtabiq i zbehtë në fytyrë, me dy sy të futur në atë kokë majuce si dy sy mace, mjaft tinzar.
Ky ishte hetuesi. Qafa e holl si prej zvarraniku leviztë lirshëm dhe mjaft zellshëm brenda jakës të cilën e kishtë shtrenguar me një kollarë të holle e të zezë sir rrip pantallonash ushtarak, duart i kishtë të thata dhe gjithë damarë të cilat i dukeshin si kallama kënetë të tharë.

Përballe tij në këmbë, qendrontë Astriti i lidhur këmbe e duar me hekura. Veshur kishtë një kemishë të cilën ja kishin grisur, ku dukej fare mire gjoksi e gjere dhe tërë muskuj i larë me gjak të freskët dhe të tharë, nga turturat që i jepnin atij një pamjë burrërorë.

Nata ishtë e qetë, jashtë degjoheshin hapat e rojëvë dhe zhurma e ndonjë makinë që silltë ndonjë të semurë apo të plagosur në spital. Brenda ajri të merrtë frymën. Dhoma ndriçohej mire nga një dritë që e kishin vendosur në tavanin e lartë gati tre metra, në murë përballë Astriti dhe pas shpinës së hetuesit ishtë vendosur fotografia e udheheqesit gjalle dhe i vdekur.

Ishtë ora dy pas mesit të natës, kishin katër orë përballë njeri tjetrit.
Ti japim fund, - tha hetuesi, mjaft më rezistovë, ne i dime të gjitha. Ti kot mundon vetën dhe mua, të dy jemi të lodhur, do ti heq prangat dhe do të jesh i lire. Hë, si thua? – dhe levizi nga karrika.
- Ju beni çfarë të doni. Unë nuk kam asgje për të thenë. Ua kam thenë që ditën e pare, kot më turturoni. – tha Astriti.
- Kjo është puna juaj, - tha hetuesi. Doni para? Do ti keni. Doni punë do të gjejmë. Do të shkosh dhe të ulesh pranë familjës, pranë gruas tëndë që të do aq shumë, sa që çdo ditë vjen dhe më thotë: - Ju lutëm lirojëni se Astriti është i pafajshëm!
Astriti kur degjoj këto fjalë, që ishin një krijese e hetuesit dhe asgje më tepër, sikur e zuri çatia poshtë sepse ai e dintë se gruaja e tij nuk do ta bentë një gje të tillë që ti lutej ketij “bamirsi”.
- Është i pafajshëm, - thotë gruaja jotë e e kapi fillin hetuesi. Po kush është i pafajshëm se? Ti, Jo! Prandaj me mire ti japim fund kësaj çeshtjë. Do të kesh çdo gje që deshiron edhe pasaportë diplomatikë, gra. Je goxha djalë i pashëm

Dhe mos e humbisni ketë rastë se një here vjen ai i shkreti dhe në dorë dhe jo me tepër. Mbase pse jo, me zevendeson edhe mua, ku i dihët. Nese nuk don paç vetën në, qafë, - vazhdoj hetuesi.
Unë po të dal borxhit. Je djale i ri dhe e ke jetën përpara.
Zeri i tij ishtë gati – gati i përvuajtur dhe gjoja mjaftë i qetë

- Ke njezet ditë more djalë. Pa shikojë vetën se si je berë. E di të kanë torturuar, - dhe i zgjati një pasqyrë, Por Astriti nuk levizi vetëm sa vuri buzën pakez në gaz si shenje tallje ndaj hetuesit i cili beri sikur nuk e kuptoj buzeqeshjën ironitë të tij.

- Çfarë do të thonë, nëna, gruaja, ndoshta edhe ndonjë dashnorë, se nuk e besoj se ti alamet djali të mos kesh asnjë dashnorë, por dijë, vashdoj hetuesi se po nuk folë ti, do të flasi gjuha e ligjit dhe ti e di fare mire se çfarë do të thotë të shkelësh ligjet tona.
E di, e di ju përgjiegj Astrit, por unë nuk kam shkelur asnjë ligj, kot e keni.
E di, ti nuk ke shkelur asnjë ligj dhe luajti syrin, po, por besoj e njeh kapterr Dulën, ai ja ka marrë dorën asaj punë, për ato si puna jotë që nuk kanë shkelur asnjë ligj – tha hetuesi dhe u mbeshtet pas karrigës. Nga levizjët në karrike dukëj qartë se e kishtë humbur durimin me Astritin i cili rrintë perballë tij dhe nuk flistë asnjë fjale se ishtë e kotë të flisje se çdo gje ishtë parapregatur që më pare se ta merrte në pyetje, ai vetem e hidhtë shikimin në çdo cep të dhomës por ishtë tepër i vemendeshëm dhe me dialogun e hetuesit me veten e tij se Astriti nuk i interesontë me asgje. Kishtë puthitur buzet e ejtura dhe terë gjak, dhe pas pak tha ashtu gjithë ironi, po, po e njoh mire se kush është kapterr Dulja ka 20 ditë që e njoh nga mengjezi deri në darke, por jam i bindur se i ka ditët e numeruari ai dhe ndonjë tjeter pas tij, se të gjithë jeni funderrira të sitemit tuaj të kalbur, i cili për gjysmë shekulli vetëm vdekje dhe terror ka mbjelle me ju në drejtim, unë jo vetëm që e njoh kapterrin tuaj te qelbur por u njoh edhe ju, dhe shume e shume të tjere si puna juaj, o hetues por unë nuk ju përkulem, sepse me mua qendron e drejta e cila shume shpejt do të triumfoje, por ku do ta fusni kokën ju, se unë kam qenë, jam, dhe do të jem kunder ketij sistemi i cili nuk ka asgje të përbashket me lirinë dhe demokracinë e vertëtë njerzorë.
Ncë, ncë, ncë... hm, hm, hm, - vazhdoj hetuesi. Çfarë kokë more?! Hetuesi ishtë egersuar sa nuk përmbahej me të share dhe britma që i shoqerontë me të goditura ku mundej mbi trupin e e Astritit i cili ishtë i lidhur kembes dhe duarsh e qendrontë në kembe si ndonje mal i pa levizshem pa ju trembur dhe lekundur goditjeve të hetues.Po në fund të fundit ke mbron ti more derr?
Revizionizmin, atë hale! Apo ndonjë shokun tend këtu në polici e ndoshta edhe me lart. Në i dime të gjitha.

Çdo gje me radhë. Hetuesi e kishtë humbur durimin, vetëm bertiste sikur të ishtë në mes të pyllit. Ti nuk do partinë, udheheqjën. Do shumë partira ti ***, do liri- demokraci se u ka munguar ty dhe shokëvë tuaj rjepacakë, e bythgrisur. Doni të shikoni botën ju, atë botë që po vdes për bukë, ku njerzit e saj janë më pak të vlefshëm se një qen. Doni shtepi publikë për tu harbuar. Këto doni ju që rrini gjithë ditë me dy gishta përpjetë dukë bërtitur liri-demokraci. Ne do tu presim gishtat dhe tu shkurtojmë gjuhën, dhe partia jonë do të jetë një e vetmë ashtu si është deri në sot, megjithse ju muter keni filluar të levrini si krymbat.
- Po mire e ngriti zerin Astriti i cili nuk mundi ta durontë me gjatë, ne gjenkemi krymba po ju, kush jeni se krimbat nuk rriten në vend të pastër.- Jo hetues, ju jeni mutra e kaluar mutrave, ne nuk jemi krymba por jemi ato që do ta bejme shqiperinë me liri dhe demokraci të vertete njerzorë, ne do ti bashkengjitemi perendimit që ju i quani të keqij, të ligj dhe antinjerezor, por ku ka me antinjerzor dhe me të ligj se ju në asnjë cep të botës, as atje ku lindi dhe lulezoj për here të pare sistemi që ju perfaqesoni o zoti hetues.

- Hetuesi nuk e kishtë harruar detyren e tij, here pas here sillej dhe godiste po aspak meshirë mbi Astritin, pastaj vazhdoi: - Ju krijoni sa të doni partira ne nuk pyesim ashtu si nuk pyetem me 1957, 1960, 1978 e jo me tani që jemi më të forte se kurrë.
Ju jeni miza para nesh degjove dhe e goditi Astritin në fytryrë.
Pastaj me duart pas shpinë filloj të ectë nëpër dhomë. Ishtë berë bish e vërtetë, kjo dukej qartë nga të kerciturat e gishtërinjë. Në dhomë sundontë një heshtjë plumbi. Ishtë betuar në ideal të partise se do ta zbustë këtë “Ujk” të tërbuar dhe do ta bentë ti shkontë pas si manarë, por jo, ishtë gabuar.Sa më shumë kembëngultë aq më shumë veshtirsi haste tek Astriti. E pra ishin 20 ditë dhe netë që ndeshej me të, 20 ditë dhe netë që nuk ja ndanë shkopin e gomës dhe turtura të tjera nga trupi i tij tani i berë cop.
Astriti qëndrontë para hetuesit si një shkemb që nuk kanë se çfarë ti bejnë barominat dhe dinamiti.
Dhe vetë Astrit habitej se ku i kishtë gjithë ato forca për ti përballuar gjithë ato turtura nga me shnjerzoret.

...

Sa do të dontë Astriti të kishtë pak ujë për të lagur buzët e rreshkura nga etja dhe turtura e sa deshirontë të kishtë pak zjarr për tu ngrohur sado pak.
Ndersa hetuesi shikontë nga dritarje dhe me vetë mendontë: - Çfarë metodë kam lenë pa perdorur nga ato që kam mesuar në shkollë dhe gjatë gjithë jetës se tij për me shumë se tridhjetë vjet si hetues, asgje i kthentë pergjigje vetës.
Atëherë duhët gjetur ndonje metode tjeter që duhët ta bej ketë djalë të flasi mbi qellimet e tij dhe të shokëvë të tij të cilet ishin të betuar ti shkonin deri në fund, nismes se tyrë.
Në moment nderroj mendim u kthye duke kënduar ashtu kot një melodi se edhe ai e dintë se çfare i pristë, ishin kohë trazirash dhe hop një dallgë dhe do të përmbysej gjithëshka, ishin momentet e fundit të përmbysjes së tyrë ketë e dini edhe ato por mundoheshin me çdo kusht ta zgjasnin edhe pak jeten pushtetarë të tyrë.
U afrua tavolines, hapi sirtarin nga ku nxori një shishë uiski, pasi e ktheu dy - tre herë vazhdoj: - Do pak, sa lagesh kurmazin, se është e mire dreqi – dhe e vuri shishën sipër tavolinës.
Pastaj u kthye përseri tek dritarja dhe thirri, - Dule, Dule morë! Eja pak këtu lart, a më degjon?
-Si urdheron shoku shef, - u degjua një ze nga jashtë.
- Astriti e dintë mire se kush ishtë Dule, por po pristë se çfare po benin me të.
Nga posht degjoheshin hapa të nxituar që ngjeteshin lart. U hap dera dhe përpara u gjend kapterri Dule me grushtin përpjetë.
- Jam në dispozicionin tuaj shoku shef, dhe rrintë ashtu gatitu para hetuesit si një hu gardhi. Hetuesi mori shishën e uiskit dhe ja shtriu Dules duke i thenë: - Merrë Dule se është ftohtë e të na ngroh pak. – Të faliminderit shoku shef dhe e ngriti tre katër here si të ishtë uje dhe të kishtë tre-kater ditë pa pirë... Fshiu buzet me mangën e xhaketës dhe vazhdoj: - Të faliminderit shoku shef se qenka me të vertete e mire, po ku dreqin e gjetë në këtë orë të natës gjanëm, apo ta ka sjelle ndonjë nga këto, dhe i etur për gjak dhe pijë shetiti sytë mbi Astritin duke e ndaluar gjatë veshtrimin mbi të, Astriti nuk ju ndau edhe ai shikimin e tij ngultas dhe gjithe urrejtje i tha: - He, o shoku Dule si po e kalon sherbimin sontë apo po më prêt mua dhe qeshi me ze, gje qe beri të dridheshin si polici Dule dhe hetuesi i cili vete shikontë reagimin e tij, dhe kurrësesi nuk e pristë një përgjigje aq papritur prej Astritit.
- Do t’ai thyej këtë krenari këtij demokrati të felliqur me duart e mija do ta mbys po të me lejoj shefi... - mendontë kapterr Dule

...

Orët përcillnin njera tjetrën. Ata të dy vazhdonin të pinin. Astriti qendrontë përballë tyrë dhe mendontë: - Nesër do të lindi një ditë e re, do të lindi dielli përseri. Përpara kemi festat e krishtëlindjeve dhe vitin e ri... Do të viji përseri pranvera. Do të çelin të parat vjollcat dhe mimozat. Debora do të shkrijë në male. Toka do të ngrohët, ndoshta do të ngrohëm edhe unë...mbase...sido që të jetë... unë... po Vali si do ta kalojë mungesën time, nga keto pritët çdo gje edhe fatalja.
I dhimbnim këmbët aq shumë sa mezi qëndrontë.
Kockat i thernin aq shumë sa dhimbja i shkontë deri në tru. – Mbahu! – I thoshtë vetës, – mos u dorëzo, ato këtë duan.
- He djalë do të flasesh? Më thonë Dule Balldogu mua. E more vesh apo jo? Duuuuuuuuuuule, Dule sa mesi e nxori fjalen e plote gjithe peshtyme, nga pija e tepërt, ishtë dehur dhe berë tap.
Do ta marrë shpirtin me këto duart hungurintë ai, si ndonjë qen i zgjeposur në prag të ngordhjës.
Poshtë të pret podrumi, e kam freskuar me uje të freskët Drini, kam marre gjithashtu një shkop tjeter me të gjatë se ai që ke provuar netët tjera. Ha, ha, ha ha - qeshi me të madhë, por tani po të jap një, dhe e goditi me sa fuqi që kishtë. Një curril i holle gjaku shpertheu nga hundet e Astritit duke ranë përgjatë gjoksit deri poshtë në dysheme.
Astritit lëvizi pak buzët dhe një peshtymë e përzier me gjak fluturoj drejt e në fytyrë të Balldogut dhe në rrobat e hetuesit.
Jashtë drita e mengjezit e kishtë çierrë terrin natës dhe yjët në qiell ishin shuar. Po agontë dita e re...

...

Tani do të marri fund gjithçka. Ishtë hetuesi ai që flistë, nga zeri dukej si një bishë e tërbuar që ishtë mesuar të jetontë vetëm me gjak, ai nuk merrtë asgje parasysh vetë shfyntë. Kapterr Dule kishtë kohë që ishtë larguar për të larë fytyrën ose... Ai u kthe pas pak minutash.
Hetuesi e urdheroj të shkontë dhe të pergadistë vendin.
Astritit mendontë cili ishtë ky vend, se ai gjatë ketyrë njëzet ditë dhe netë kishtë provuar shume vende të reja në keto vatëra farri dhe vdekje, a mos do ta kem edhe unë fatin e shokë të tjerë të cilet ishin zhdukur pa lë lenë gjurme, vetem rrobat e kthyera familjes ishin gjurmet e tyre nga ky ferr i vertetë.
Çdo gje është gati, - shoku shef, - bërtiste kapterri që ngjistë shkallet duke gulçuar nga lodhje e pija, të përziera me inatin e pështymes në fytyrë nga Astritit. Trupi i shkontë sa para sa mbrapa.
Hetuesi mblodhi letrat që kishtë sipër tavolinës dhe një prej tyrë ja zgjati që ta firmostë Astriti, por ai e kundershtoj, nuk e firmos pastaj edhe sikur të dua ta firmos i kam duart dhe kembet e lidhura dhe si mundet të vej firmen në ketë gjendje që jam apo nuk i shikon hekurat në duart e mija.
Heeem ... qeshi gjithë ironi dhe zemrin bashkë hetuesi, - don që të heq edhe prangat, harrojë, me ato në duar ke për të ngordhur, se unë kam nevojë për firmen tendë.
Pastaj ju drejtua kapterrit, - a e ke pregaditur mire vendin, si urdheron shoku shef, unë pres vetëm urdherin tuaj. Je shume i zellshem dhe besnik, do të propozoj për një shperblim të mire, - i tha hetuesi kapterr Dules, dy rroga do të marrësh me tepër, por ketij qeni dhe u drejtua nga Astriti, nxjerrja shpirtin ashti si di ti. Meqenëse unë jam ë lodhur merru ti me të. Vendin e di, veglat i ke gati të gjitha për të realizuar gjithë programin, merrë dhe nxjirrja shpirtin me duart e tuja dhe të shkojë në hale me gjithë partite e tij dhe dy gishtat përpjetë.
Astriti mesi drejtoj trupin dhe me sa fuqi që i kishin ngelur ju përgjigjë, - hale jeni ju - o hetues që u janë verbuar sytë dhe shpirti u është katranosur e nuk shikoni me tepër se hija e trupit tuaj, por fundi do jetë e juaji dhe jo i yni, ne do ta realizojmë atë që kemi nisur se me në është i gjithë populli i lodhur dhe raskapitur për 50 vjet të drejtimit tuaj të “ndritur”.
Kapterri e shtyntë Astrititn ndersa hetuesi kishtë humbur se ku nuk dihej.
Astriti mbahëj me zor pas murit, prangat i ishin futur thelle deri në kockë si në duar dhe në kemba nga të cilat filloj ti rridhtë gjak nga që kapterri e shtyntë pa meshirë drejt vendit të pregaditur më përpara për të dhe shumë shokë të tij që tani nuk u dihëj fati.
Jashtë buçstë turma: - liri – demokraci, se bashku me thirrjet degjohëshin edhe të shtena nga të gjitha dhojë e armevë.

Pas pak turma kishtë care gardhin e policies dhe Astriti u gjend midis tyre ashtu si ishtë me gjithë praga dhe kapterri kishtë humbur në turme, mes goditjeve të tyrë.
Dielli kishtë afruar një ditë re...

Ndue Hila