Riza Braholli

Kuadrat iluzor

Le sytë mbi pasqyrë
dhe ike; drita
vraponte pas teje
e ngushtohej e ngushtohej pareshtur
në një kuadrat iluzor
të frymuar nga sytë;
të vetmet mundësi
nga mundem të vështroj botën.



E braktisura

Marroset era
mbi një grusht eshtrash,
degëz e thatë
këputur are.

Gishtngathët,
çepkat mjekër bari
e shtretër gurësh
kërkon kokrra are,
sikur copëza dielli
për djalin.

Pas kokrrës,
lëvorja mënjanë
kapotë e grisur ushtari.
Korba unë…
… djali …!
Nën zë
si këngë, si vaj:
"Kush ta shtron dyshekun?
Kush ta hedh jorganin?"

Merr kokrrat,
shan erën,
i mbledh në gji peshtamalli.

Djali harruar ka udhën,
ka kohë…


Shtator 2003



Kalvar

Del në shkallë e pret me sy në erë,
Hënëtretur nëna nëpër thekë
Dhe përgjon kalldrëmin si qeth era
Mjegullën tek dridhet e bën shtjellë.

Në sirtar të raftit fsheh një mollë,
Në sepet të vjetër ruan një dardhë,
Pastaj sysh i zbret një re e hollë
Atë re ta vesh fustan të bardhë.

Gishtat I lëviz e kreh në mjegull,
Sikur flokut kurmit t'i marrë erë,
"Eh!", pastaj ofshan e lotështerur
I palos kalldrëmit sytë e mjerë.

Çfar' të nxi e çfar' t'i katranos,
Semafori shpinën po ma djeg,
Ky kalvar me dhimbje si s'mu sos;
Kokën ku ta plas, ku ta përpjek?!

Mbledhur sa një grusht përmbi kalldrëme
Thekët helm të zi do t'i pikojnë,
Qielli do të çahet dhe nga dhëmbjet
Gjëmë e gurë do t'i hedh mbi kokë.



Trëndafilat m'i vyshke në duar

Vështrimngulur në gotë
Shkërmoq trëndafila.
Tavolina mbushet petale mërzie.

Cigarja s'ka kohë të vetpihet,
Buzët fjollojnë zogj inatçorë.

T'i nis të butët, sytë e mi, pëllumbat;
Me kthetra skifterësh m'i shpuplon të gjorët.

Të paqtë e mi mes rrebeshit të egër
Flatrojnë e të puthin nazisht,
Rreze e ngrohtë.

Ti mbështillesh e fshihesh
Mes tymnajës gri si mes një bote tjetër,
Ku s'mundem të hyj e të ndez
Një qiri me pakëz shpersë.

Si të hyj?!
Vështrimngulur në gotë,
Trëndafilat në duar m'i vyshk.


Maj 2003



Mbi kalldrëm

Muzg,
Vakësirë e purpurt,
Pëshpërimë.

Dehur
Me përndezje xhamash,
Me pulpë,
Me kofshë,
Nga puhiza e butë fërfëllitur,
Nën fustanet e çupave që shkojnë të mbushin ujë
Frymëmarrin gurët,

Gojëkyçurit,
Shohin kaq shumë.



Verë e vjetër
Vangjes

Ti je… verë e vjetër,
Netët si gotat m'i mbush,
Mbi buzë m'i zbraz këto netë,
Të shtrydhurat netë si rrush.

Ti je… verë e vjetër
Zjarr i burgosur në but.
Marrosur teptis nëpër shtretër
Me afsh përvëlues e me ngut.

Ç'të pi më parë, të pi sytë?,
Të ndriturit e zinj gjithë lëng,
Apo të harlisurit, gjinjtë
Të shtrihem t'i pi i pamend?

Apo buzën pas hijes ta bredh
Mbi kurmin e butë të lakuar
Dhe instinktin e egër ta ndjek
Ku ti digjesh hukampërvëluar.

Ti je… verë e vjetër,
Unë etja që josh marrëzi.
Gjith' ditët e jetës, as netët,
S'më dalin krejt të të pi.



Falmë, o At

Duar plot ndezur në lule;
Të shkretat çelur si puthje.
Ikja, po nuk bëja tutje
Bari gjunjëve më lutej,
Buzëqeshjet kishin ngutje,
Më kërkonin lule… lule…

Falmë, o at për këtë herë,
Fushë e gjorë varre mbjellë,
I plagosur dielli vetë,
Krisej, thyhej mbi mermerë.

Ku kish rënë sopatë e shkretë,
Mbi filiz e mbi purtekë,
Mbi sythin pa hapur fletë;
Nga njëzet, nga tridhjet vjet,
Zemërçarë dheu vetë.

Më s'durova, bëra tutje
Duarzbrazur pa një lule.

Një plis dheu tharë trokë
Po shkërmoq zemrën në dorë.
Falmë, o at…
M'u mbaruan lule e lot.


Qershor 2003



Rrëshqitje

Sytë e ndezur nuk fotografojnë asgjë;
Të dembelosura pikat e shiut mbi xhama
Rrëshqasin.
Mbi asfaltin e lagur makinat
Rrëshqasin.
Edhe njerëzit, se si…
Rrëshqasin.
Çudi…!

Edhe furgoni i ndalur i gazetave,
Rrëshqiste.
(Ndoshta, - tha dikush aty pranë,
- Prej peshës së gënjeshtrave)
Por rrëshqiste.

Rrëshqisnin parqet, bliret, ministritë,
Krejt bulevardi rrëshqiste.
Buzëqeshjet,
Më të ndritshmet,
Më të rrëshqitshmet
Ikën nga ëndrrat dhe buzët.
Midis tyre shtërngonin, veç hijen
E rrëshqitjes.
Sot rrëshqet…
Rrëshqet…

Dhe besimi juaj u ngul mbi rrëshqitjen.
Bashkë me dheun nën këmbë
Sillet, përsillet.



Kokërr arre

Era klith,
arrë e lartë zë e zhvishet,
mjekra bari prej urtisë
thinjen, thinjen.
Prej oxhakut
davarit një tym i bardhë
dhe prej porte
një përparëse ëngjëllitet
flet me erën,
flet me arën.

Kokërr arre nuk e di
Si rrokullisem, rrokapisem
Në rrëzima,
Nëpër gurë
Dhe çuditem
Dhe humbas,
Ku gishta zemre më kërkojnë
Në shtretër gjethesh.
Thelbi i zemrës ndarë dysh.
Më rrëmben me gishta dielli
Dhe më hedh,
Mu në përparëse,
Kokërr arre.


Vjeshtë 2003



Trokitje vjeshte

Pëshpërimë më zgjon vjeshta e prralltë
Përpëlit gjeth i fundit mbi mollë..
Sjell era një trokitje të malltë;
Trak e truk një takëz e hollë

Trakërima më vret mu në gjoks
Sa i gjori shpirt nuk gjen vend,
T'ulërij më vjen të them: "Mos!"
T'a mbledh kokën në duar, pa mend.

Fillikate më priste, e zbardhur
Degëz molle mbështjellë me brymë,
Buzëdridhur, e frikur, e mardhur
Ngrohte doçkat e ngrira me frymë.

E mbështillja në gji, më tulatej
Dhe qetohej aty, e harruar.
Më pastaj zogth pëllumbi gugatej,
Fërfëllitur në gaz të malluar.

Por ma morën e s'di si ma morën.
Përmbi taka që shponin mbi gurë,
Veshur ar, fustanbardhë e kurorë;
Perëndi, si s'ta pret mendja kurrë.

E kërkoj, e kërkoj e kurkund.
Trakërima qeth netët mbi gur,
Ulërij; shurdhëria më mund.
Kokën plas e përplas mur më mur.



Vetëm një puthje

Vetëm një puthje.
Fijet e barit preknin yjet.
Nata digjej
e ti ike, xixëllonjë
në vallelojë.

Në vrapin tënd përmes jonxhishtes
së pakositur kisha një zog
që befas zgjohet krahpërpëlitur

e ikën trembur me fërgëllimë.



Mbyllej një portë.

Kanati i rëndë burgoste yjet.



Korrik 2003





































Pendim



Mbrëmja zbret e butë, pëshpërimë,

Xhamat derdhin purpur mbi sokak;

Më këput një mall, një drithërimë,

Zemrën zë ma gërryen pak nga pak.



Hapet një kanatë, dridhen perdet,

Zemra brof si zog i arratisur,

Zog që befas kthehet e gjen çerdhen,

Çerdhen që një vjeshtë e ka braktisur.



Sytë pakëz ngre, më bëjnë dritë,

Era djallëzisht me mua lot;

Lodhur nga mëkatet, nga marritë

S'kish si të më priste gjer më sot.



Lotin që më lutej: "A do vish?"

Rrokullisur faqes i pafaj,

Ku ta gjej t'i falem sërish

Mjegullën prej syve t'ia shpërndaj?



Sytë bëj t'i ngre, po s'i ngre dot,

Më rëndojn' qepallat si mëkat;

Shkela përmbi dhimbje, përmbi lot,

Udha më s'më nxë as fillikat.



Jam hija jote


Do të bëhem shi mbi tjegull,

Do ronitem, do thërrmohem,

Përmbi gjethin lart mbi pjergull

Si lot syri do vesohem.



Do të fryj, të bëhem erë,

Do ta shtyj degën e njomë,

Të gërvishtet përmbi derë

E mbi xham e të të zgjojë.



Do t'i zgjas gishtat e lagur,

Nëpër xhamin e mesnatës;

Do të hyj në dhomë i mardhur,

Të ta puth buzën e vakët.



Do ndehem, do vij si mjegull,

Nëpër ëndërr do më shohësh;

Do të dridhesh dhe e mekur,

Do të zgjohesh nëpër lotë.



Do kërkosh më kot, patjetër,

Do të gjesh veç hënën copë,

Copa hëne do të mbledhësh

Në çarçafin si dëborë.



Dhe pastaj do të kujtohesh;

Trak e truk kalldrëm i gurtë;

Do të qash, do të mjerohesh

Nën jorganin pendëbutë.



Do t'i ikësh përqafimit,

Do ta flakësh larg jorganë,

Do lëngosh me lot harrimi

E do qash me mall Rizanë.



2001













Makth



Mbrëmjeve vonë kur era fryn

Një qen lëpin strehët e natës

Me qarje, dridhje kënaqësish

Si dehje shtrojash e krevatesh.



Gishta të hollë e nazikë

Luajnë një perde që s'shihet kund,

Dridhen nervozë xhamat e brishtë,

Një hije vjen, një hije humb.



Një kuje zgjatet, një lëngim,

Kërcet diku një degë e thatë,

Çalitur ëndrrash, nuk gjej shpëtim

Tulatur, strukur, as nën çarçafë.



Lotët e verës


Më fliste për të

E në sy kishte fluturimin e një zogu

Në pafundësinë e qiellit.



Më fliste për të

E sytë përmes shirash të ngrohtë

Qafonin diellin me krahë të ylbertë.



Më fliste për të,

S'i kapërdija më lotët

E verës sime të nxehtë.



Frymë hëne


Pranë meje je dhe ndihesh larg,

Më sheh me sy të pikëllimtë,

Si krejt harruar mbi një varg

Ballin shtrëngoj e s'gjej një rimë.



Lëviz karrigen e diç përplas,

Ngre një kapak, lëshon një libër,

Por un' si murg vazhdoj e s'flas

Ndonëse në trup se ç'kam një hithër.



S'të kam harruar e mira ime.

Kur hëna derdhet mbi krevat,

Kam ndjerë dhembjen e një thinje

Tek floku yt, atje në shtrat.



Tek ajo rrudhëz, sa një degëz

Ndihem i zënë e jam në faj,

Ndaj hesht me dhembjen më të shenjtë

E turp s'më vjen sikur të qaj.



T'i puthi sytë gjum' i lehtë,

Si frymë hëne mbi krevat

Dhe ti s'e di se përmbi fletë

Për ty prush yjesh derdh mbi varg.



2002















































Fjongo mbi gërshetë



I mban mend qershizat?

Flakëzën nën fletë?

Digjej krejt rrugica

Nga një zjarr i fshehtë.



Kokërrzat e kuqe

Fjongo mbi gërshetë,

Digjeshin si lutje

Mbi buzën e nxehtë.



Ti bëje me gisht,

Un' bëhesha ketër,

Trupi im kërthi

Qepej degë më degë.



Trembur harabelat

Nën syçkat e tua.

- Zbrit, - më thoshe, - zbrit

Qershizat s'i dua.



Klithën harabelat,

Klithe ti moj ti,

Me buzkat që desha,

T'i puth e t'i pi.



Thinjur tani vij

Turma harabelësh,

Zemrën si qershi

Ç'po ma han' të shkretën.

































Kam frikë ta prek ëndrrën



Kam frikë të të shoh në sy,

kam frikë,

Drita e kaltëruar mbi mollza,

Pikon nga qerpikët.

Kam frikë mos je ajo gotë

Që buzës së tharë afruar

Derdhet ende pa pirë.



Kam frikë ta prek ëndrrën me duar,

Me të mund të shembem një ditë.

Lumturia – kristal i thërmuar

do ronitej

E thinjët deri në rrënjë

Do më dhembnin nga gazi shpotitës.



Kam frikë të të shoh në sy,

kam frikë

Edhe kështu jam i robëruar,

E mund të luash me thinjët,

Nëse gjoksi yt i harbuar

Fsheh djallin me brirë

mes brinjësh.















Shampanjë



Mbrëmje e qelqtë,

Gotë kristal parfumuar me hënë

Brenda saj ti,

Lëngu dehës,

Shampanjë,

Me ëndrra të kaltra

Për qiej rozë

E udhë të qafuara me lule,

Ku do të fluturoje me krahë pëllumbash

E lulet do të fërkoheshin

Si kotele të bukura te gjunjët.



Shampanja gufohej, gufohej

Derdhej shkumë, durimi im

Mbi gastaret e thërrmuara çante buzët.















Më dhanë liri



Më dhanë liri,

Liri për të shtrënguar rripin

Deri në vrimën e fundit,

Deri në lotin e fundit,

Deri në ç'tendosjen e fundit.



Liri,

Me duart e mbushura me kohë të zbrazët,

Me zellin e një të papuni të urtë

Që hedh copat e grisura të ditës në rrugë.



Jam i lirë,

Të vras miza në rrugë,

Mizat që më zukatnin në trutë.



Ca re për fat,

Floknaja të bardha, të pambukta,

shtëllunga-shtëllunga

Vozisnin qiellit,

Bënin lojra e ojna para sysh,

Sa s'më mbetej tjetër,

Të zgjasja duart e papuna

E të tirrja fije mendimesh

Dhe të endja stofra ëndrrash.



I paçmuar nderi përjetësisht.



Me to torra, enda kaq gjatë,

Gjithë ditën, gjithë ditët,

Nga mëngjesi në darkë.

I vesha e i mbështolla fëmijët me dritë,

I pikova me qiell të kaltër,

U shtrova bukë lepururash në sofrën e varfër

E i gostita me ëmbëlsira vitrinash

E akullore që i kishin ëndërruar aq gjatë.

Pastaj bëra pokemona, lodra gjithëfarë

Sa s'më mbeti për qiell

Asnjë re e bardhë.

Qielli u bë gri, u nxi

Dhe unë s'po di kujt t'ia shpërblej më parë

Këtë zavalle liri

Të end një qefin,

Apo një litar për qafe?



I lirë jam të zgjedh, gjithësesi.













Në vend të pasthirrmave



Shtëpia mbledhur grusht;

E sëmurë që dergjet

Nën hurmat e verdha

Me gjethet – lajmëtare të vdekjes,

Që era i çon gjithkund me dhembje.



Kavakë të zhveshur,

shpirtlakuriq,

Mbështjellin re të hirta pikëllimi

Mbi kokat e njerëzve.



Burrat – qelqe të krisur

Përtypin nikotinë fjalësh dhe retë

Rënduar nga shira të gatshëm

Avullojnë xhamat e syve.



Gratë renditnin dhembjen në ligje,

Njerëzit në heshtje të plotë gëlltitnin

Pelinin e klithmave të tyre.



I vdekuri përgjigjet me gjuhën e heshtjes

Dhe për herë të fundit,

Lëshonte për tokë gurin e Sizifit.



Një fëmijë hipur në hurmë,

U gëzohej kokrrave të ëmbla

Dhe kokrra pafajësie të qeshurash hidhte.

Kristalet e hidhërimit

U ronitën mbi drurë.











































Mëngjes i ngrirë


Nata i mblodhi çarçafët e zinj.

Ra hiri i prushit

I ftohtë.



Shaje të grisur mbi qafat e pemëve

Akoma vetmojnë.



Nëpër degë e në bar

Kullojnë lotët e paqes.



















































































Pikëvështrim


Të dy ulur në një tavolinë

Pijmë.



Un' pi një uiski

Ti një xhoni uoker.



Hesht

Dhe më sheh tinës

Nga fundi i gotës.



Lulebora

E bardhë,

Përkëdhelëse,

E brishtë,

Balerinë marrëmendëse

Vallëzon me dehje

E me nur të perëndishëm.



Ulet mbi flokë,

Urtësohet mbi supe,

Mbi qerpik e ndjek drita

E fshihet

Dhe unë s'di ku ta kërkoj më,

I gjorë.



Tretur nëpër sy,

Humbur nëpër dej

Më bën të tejdukshëm,

Më mbush me ritëm drite.

Nëpër trup depërtuese

Më flirtojnë liritë,

Hapësirat e pafundme të botës.



1980





















































Pas perëndimit


Kurrë s'e ngrohu dëshirën,

As e çoi ndonjëherë nëpër mend,

Që ato forma të bukura në gjoks

T'i linte të notonin në ujërat e mëmësisë,

Ndukur ngathtësisht nga doçka të vogla

Dhe buzka të trëndafilta që lëng dielli pijnë

Në thithkat kadife.



Të mbushur me zjarr e me dritë,

I kulloi në gojë epshesh pa fund

Pa ndjerë, si avitej mbrëmja

Me diellin që ikte i lodhur

Nga gjinjtë e zbrazur

Si dy kujtime të varura,

Duke lënë përmbi flokë

Kujtimin, apo mbetjen e tij të hirtë.



Tani rafte me kukulla

Pret t'i bien përsipër.



Kotësi

Mos eja të lutem, mos eja!

Jam shembur e jam një rrënojë,

I shtrydhur, i tymtë si reja,

Që era e hedh ku të dojë.



Ç'do gjesh më tek unë, në vatër

Nuk ndrin e nuk ndizet më zjarr

Çatia e shembur dhe trarët

Vithisur si pllazhdat në varr.



E ndjej si gërhet er' e vjetër

Dhe dimrin në eshtra e ndiej

Trishtim e funebër në veshë

Kambanë pa gjuhë që hesht.



Po ç'erdhe? Me puthjen e ëmbël?

Të valat buzë ç'm'i ngjit?

Më kot, s'më shqitet një nëmë,

S'ma shtie dot diellin në shpirt.



Ç'e nget atë lotin e gjorë,

Që shkon e të falet në gushë

Në sy dhe i lagët, i ftohtë

Më mbin dhe me akull më mbush.



Jo, ti s'mundesh kurrë që hijet

Nga shpirti im t'i dëbosh.

Pas meje si loze hardhie

Më kot më mbështillesh, më kot.



Jam shembur e jam një rrënojë,

Në vatër nuk ndizet më zjarr,

Një qeshje të vyshkur në gojë,

Si lule të vdekur e mbaj.































E Bukura e Dheut


Të ëmbëlën e të brishtën, nënën time,

Ma veshën me çizme të rënda llastiku.

Mbi supet e hijshme, ku hëna përndritej,

M'i vunë thasë të rëndë, të shpifur.

Me rrathë ç'm'ia nxinë atë syrin e ndritur!



Çaplehtës porsi era, nënës sime,

I'u shua trokitja e takave mbi gurrë.

Në ecjen e saj më flutura s'kishte

Dhe çizmet e rënda tërhiqte si burrë.

Po ç'helm i pikonte të gjorës mbi buzë.



Sybukurës së Dheut, nënës sime,

Qerpikët ia zbardhte pahu i situr,

Dhe pahu e zbardhte, po tymi e nxinte,

Pran' furrës së nxehtë gdhihej drobitur.

Eh, fryma ç'i bridhte në gjoks e cfilitur!



E urta, zëqeshura, nëna ime,

E bardhë, e butë, prej dielli e situr,

Mëngjeset i zgjon me zhurm' paterice

Kalldrëmet përshkon me gjunjët e ligur.

E mpakur si mjegull, mbi gur e vesitur!



Pritje e humbur

Peroni me drita të lagura

Pret nën një dritë të vjetër kapitëse

Trokun e trenit

Gjithnjë edhe më të lodhur,

Si ardhjet e tua.



Durimi im vazhdon të qullet

Mbi shinat e lagura që askund s'takohen

E ikin nën shi.

































Ç'po ndodh



Nuk mundem më që të dua,

Nuk mundem as të urrej.

Ç'ka ndodhur, – më thoni, - me mua

Si s'mundem të qaj, të dëfrej?



Në gjoks kam veç zbrazëtirë.

Në sy veç mjegull më fshihet

Në vrimë të zezë përpirë

Ku dita as ngrys, as gdhihet.





Ç'më mbetet midis baltës - më thoni

Midis pluhurit – më thoni – ç'më mbetet?

Ulurij, por ju s'më dëgjoni;

Të qaj por nga burri ç'më mbetet?!



























































Më rrëmbeu përroi


T'i vodha mërmërimat përrua,

Kërcimin nazetar

dhe dritën

Gur më gur thërrmuar

Dhe gjurmët e thëllëzës përmbi bar

Pendëlagurës me vesë,

natës shkuar.



Ta vodha zjarrin që dhelprave u vodhe

Pasqyrën me gjith' drerin vetmitar.



T'i vodha aguliçet,

manushaqet e gjora,

Mes dëborës së butë që tretet e qan

Dhe ahet dhe lisat dhe panjat beronja,

Lajthizat – vajza

të ndrojturat e pyllit,

Që lajnë sytë tek ti

e ti i marrë,

Rrëmbyer buçet,

Hakërren zemërak,

Gjëmon e shkumbon,

Rrokullis, vithis.

Hamshor vetmitar…



Edhe kështu po të vjedh.



Tani rridh në damarët e mi,

Veç s'e di:

Të vodha unë,

Apo më vodhe ti?



























U ndjeva mirë


Mbi rrasën e varrit

Grijonte shpirti i trishtë…



Një tufë me karafila

Blatuar aty nga kushedi ç'dorë…

Me buzë të vyshkura nga dhembja

Puthte mermerin e ftohtë.



U ndjeva mirë.



Qielli mbi akaciet e ngrira

U hap i lehtësuar

Dhe hijet u tretën nëpër ngjyra.



U ndjeva mirë ati im,

U ndjeva mirë,

Si dikur fëmijë kur ti

Me buzën e dridhtë më fryje

Mbi plagën me djegie të hidhët.

Faqe jete


Hapa të ndrojtur trokasin

Mbi asfaltin e lodhur ,

Mbi yjet e lagur.



Mesnata e thyer përgjon

Në gijotinën e frikës,

Me kosoren e hënës

Mbi qafën e mardhur.



Nga Dajti,

Mbi kurorat e pemëve buis,

së largu

Butësira e një drite të vakur.



Fijet e zeza lëmshore të makthit

I tërhiqte një dorë e padukshme.



Shamizezat e qytetit tim


Shamizezat,

Të kërrusura, të mpakura,

Të mbrëmjes, rrezevakura,

Nga fati harruar.

Pas vatrave kërkojnë gaca

Në hirin e pritjes,

Me shaje muzgjesh

Sofateve,

Oborreve të shurdhëta,

Syzbrazura nga pëllumbat.

Të pazhurmat

I plasin kujen qytetit të shurdhët.

Lëmshe, ç'pështillen

Kalldrëmeve vesëlagura

Dhe me fijet e holla të shpirtit

Thurin e çthurin fatin,

Me lotin e hidhur

Në mbrëmjet që u tretën nën yje.

Në duar

Ca triko,

Ca çorape të paveshura

E ca përkëdhelje të padhëna.

Shamizezat,

Të kërrusura,

T mpakura,

Në sy një kalldrëm

Me hënë pritjeje.















































I lirë nga liria


E nëma gurin,

që ma vrau gjurin.

E nëma rrugën,

që m'i lodhi gjunjët.

E nëma ëndrrën,

që ma mori gjumin.

E nëma kaun,

lopën,

kalin,

mushkën.

E nëma erën,

pyllin,

malin,

fushën.

E nëma lumin,

pemët

e livadhin.

E nëma zogun,

këngën e mëllenjës,

Folenë e porpollokut,

flatrimin e pëllumbit

Dhe cinxërin e vogël poshtë ferrës.



I nëma,

arratisur ika tutje

Më ndiqte një zë kuje prapa shpine,

Me torbë vetmitari ngava udhëve,

I vrarë nga liria ime.









































Petalet


I pamë të çelnin, drita

Qëndisej, ormisej mbi to.



I pamë,

U dehëm

I puthte juga e ngrohtë.

Parfumuam puthjet me to.



I pamë të binin, era

Trazoi parqet me to.

Vajza të menduara

Ikur nga adoleshenca.



I pamë të iknin

Buzëqeshje virgjëreshash në shtratin nusëror.

Prill-majin merrnin me vete

Dhe dritën pas tyre dashuruar aq fort.



Ikën.

Pa e ditur në zemër

M'u mbështoll, e vogël

Fare e imët,

Një farëz e shndritshme me dritë.



























































Kam parë…


Sot…kam parë…

Buzëqeshjen që joshte mëngjesin,

Të fshinte këpucë

E pastaj si letër të bardhë ta zhubrosnin

E ta hidhnin në rrugë.



Sot…kam parë…

Buzëqeshje në vend të lehjes së fisme.

Pas zmaltit skërmitnin kafshime.



Sot…kam parë…

Ushujzat e buzëqeshjeve të ngjiten

Mbi faqe të parfumuara idilesh

Në një ritual gjithëpërfshirës

Të djegur për një bythëlëpirje.



Sot, kam parë…


















































Nata e hurmave


Shtëpia jote nën një hurmë,

Hurma nën një hënë,

Hëna nën një qiell.

Dhe unë, me gjoksin këmbanë

Shkund në dritare

Yje dhe tinguj.



Dritarja fle;

Gishtat e yjeve trokasin ëmbëlsisht.

Ti nanurisht, si fllad i ëmbël,

Rend nëpër ëndërr,

Hurmat pikojnë butësi,

larë me hënë.



Rrezja e ndrojtur, rrëshqet e vakët

Përmbi çarçafët mjegullorë,

Buzën ta puth,

Kokrrat t'i prek,

Por ti nuk zgjohesh e s'zgjohesh dot.



Qindra këmbana për ty kumbojnë,

Për pakëz flirt nata po digjet,

për pakëz flirt.





Tetor 2002





















Kur njoha burrin tënd

Nëpër natën që s'gdhin
Ç'është ky shtrat mbushur me gjemba?
Nuk fle dot. Sa s'ulërij;
Nuk rrjedh gjak, por helm në rremba.

Kush t'i vë buzët mbi gjinj,
Ti pi syt' e larushuar
T'i kreh flokët me gishtërinj
Netëve me yjet zgjuar?

E të sheh me sy të gjethtë,
Kur ti fle duke rënkuar?
A ta di ëndrrën e fshehtë
Që përçartesh veç për mua?

Nëpër natën që s'gëdhin
Me raki e as me verë
Era çahet, ulërin
Mu në gjoksin tim të mjerë.


2002



Ditë e vrarë


Mbrëmja qep rrudhat në fytyrën time



Zvarris këmbët e ditës.



Të zbrazëta

Pëllëmbët i fsheh pas shpine.



Porta qan thekshëm

Muzg

S'më nxënë portat e dhimbjes.



Një det më mbyt,

Apo sytë e fëmijëve!?



Gjeth i patretur nën borë


Lakuriq ndjellin drurët, të ftohtë

Tek humbin e treten në mjegull,

Veson shpirti im fijehollë

Lastar i zhveshur mbi pjergull.



Ndiej ftohtë, mornica, dëborë,

Askush s'më sheh dot në zemër?

Po ngrij nga flokët tek thonjtë

Por bota hesht krejt e verbër.



Fshij avullin që xhami ka zënë,

Fshij ditët që ikin dhe vitet.

I ri jam, por deri në rrënjë

Dhe floku dhe shpirti po thinjet.



Trishtim ndjellin drurët, të ftohtë,

Jam gjeth i patretur në borë.



Etyd

Ëndrrat zgjohen me lulet,

Ankthet ikin me mjegullën,

Dimri griset në arrna dhe retë

Ngatërrojnë itineraret e vjetër.



Pranvera qep rrobat e reja dhe bora

Qan ikjen e dimrit nën strehë.



Ndarje

Ca pika shkërmoqur ranë,

Një hije u drodh,

Gri mbi gjoks

Si shpend i vrarë.

Pastaj treni

Rënduar si mort

Vraponte nëpër mjegull

E mbërthente gozhdë.





Brejtje



Një krimb

Po bren…



Natën?



Jo,

Trurin tim.



Shkurt 2001
Ti ishe si vera e vjetër


Ti ishe si vera e vjetër,
Që mall ke dhe etje ta pish,

S'do mundja të pija më tjetër

Veç gjinjëve të tua sërish.



Të ishe përsëri ajo verë,

Që pija nën yj çmendurisht,

Çarçafë sonte dhe shtretër

Do hanim me dhëmb' sigurisht.



Por s'ngjallet më koh' e vjetër,

Të bëhemi s'mundim njëzet;

Lëndinat dhe mezhdat në shtretër

T'i kthejmë më s'mundim, vërtet.



Tani s'të çelin më gjinjtë

Nga prekjet e mia, nga puthjet.

Të squllur të varen, të mpitë,

Mbi buzë s'të bredh asnjë ngutje.



Nuk dua ta kthej, të pi verë

Nga gota jote, ç'më grish.

Më lerë, të lutem, më lerë

N'atë shije të vërtetë hardhish.





Larg bythës sime


Shiu rrodhi e s' bie për mua

Era e tërbuar gjithashtu.

Qullur edhe lagur gjer në thua

Balta si mastici gjer në gju.



Edhe zjarri s'përvëlon për mua,

Flaka livadhiset dru më dru,

Kau përcëllohet në katua,

Bloza edhe hiri gjer në gju.



Për kë vjen ky lumë i turbulluar?

Plisa dhe lisa përmbi të…

Botën një këmbanë tund ndër duar

Hesht un' i tulatur e s'bëj zë.



Dalëngadalë uji dhe zjarri

M'i përmbytën rrugët gjer tek porta,

Plumbat çojnë ftesa për tek varri,

S'duan buk' e ujë, duan koka.



Djalli po na hyn dhe nëpër shtretër,

Qiejtë po përmbysen përmbi ne.

Ruajm' bythët tona, porse nesër

Fati na gremis, na fut në dhe.



Viti 1997







Meditim para partizanit të panjohur


Për ku vrapon kështu, o njeri i mirë

Me gjurin e përthyer

E grushtin lart?

S'e sheh, kjo ditë e gërryer s'ka dëshirë

Të vijë pas teje,

Edhe pse në këmbë të zvarritet

E të vjen qark.



Për ku vrapon kështu praghumbur?

Asfalti avullon vetminë përvëluese

Dhe hija jote

Djeg përmbi asfalt.



Këpucët e papuna bluajnë ecejake

Mbi trupin e pafaj të fatit që rënkon.

I shkalafitur brinjësh fije-fije

E u ngjesh frymëmarrjen për të bërtitur

Me fyejtë eshtërorë të dhembjes.



Në çantat e tyre dielli flak

Ca rreze pritjeje mbi çekanë e sqeparë

Që të skalitin brohoritjen

Dhe ndonjë plumbçe për të drejtpeshuar

Vrapimin tënd të pavend

Mbi piedestalin që u ngjesh

E u shpeshon frymëmarrjen.



Për ku vrapon kështu praghumbur?

Nga ç'muzgje erdhe?

Në ç'muzgje do të arrish?

Turma e lodhur mbi bronxin tënd

Mjerisht stërkala qeshjesh hedh

Me gaz shpotitës.









Kur iku motra



I gurëzuar,

Mbështjellë me tym

U ul ndanë dritares ku motra

Qëndiste drerët

E shtegëtimin e ëndrrave të saj.



Tejnxehur

Copëshkëmbi digjej

Dhe rrezja e gjilpërtë e pasdites

Në shtjellën e tymit qëndiste

Kthetra skifterësh

E shpuplime pëllumbash.



Mes gishtash cigareje pa filtër

Digjej në pavëmendjen më dëshpëruese

Vështrimhumbur pas fjollës që zgjatej

Në pambarimin e rrugës,

Ku velloja e bardhë e motrës

hipur mbi kalë ëndrre

Merrte diellin me vete.



Deri në palcë ndjente

Tkurrje drurësh

Dhe shtrëngime muresh të gurtë,

Nën dimërim thinjash.



Në ëndërr


Kockat ndjej të krisë port' e vjetër

Çezma, Bana ime këngë rrjedh,

E bekuara nëna ime vetëm

Udhëve me bastun si hënëz bredh.



Melodi e drunjtë zbret mbi gurë,

Mjegullëz e bardhë mbi kalldrëm,

Gurët-gjinj të lagur feksin butë,

Një trishtim i ëmbël që të dhemb.



Pastaj përmbi plloça fshes' e barit

Fëshfërima ledhash nëpër mend

Si e ngrohta jug' që zgjon beharin

Si e ngrohta buz' që mallin end.



Shtyj jorganin edhe dal nga ëndrra,

Përmbi Dajt një ftua hëne zverdh.

Një merak më ngjizet e them: – Nëna!

Ndoshta ësht' sëmurë…ndoshta vjen…



Trokitje


Pas dritares vetmia

Më mbështillte për trup

çarçafë të verdhë,

ngashërim të një zemre të lodhur

në harresë.



Mjaftoi puhizë e lehtë

Dhe trokitja e degës së njomë

mbi parvazin e vjetër.

Pas xhamit m'u bë se dikush

Po mbjell jargavanë

Sikur ti dikur nëpër lehë.





Harromë


Harromë! – Më the

dhe vesa

Digjej mbi petal e përflakur.

Harromë! – Më the

dhe lumi

M'u bë se rridhte prej gjaku.

Harromë! – Më the

dhe dielli

Përvidhej Moravës i plakur.

Harromë!

Harromë!

S'pushon era për natë

Me fyellin e saj të përmallur.









Kur s'ndjejmë


Nuk më mban sonte në krahë,

As të mbaj dhe s' kam qeder,

S'jam i dehur, as i marrë;

Që të qaj, të bëhem vrer.



Do t'i them, jo kot dy fjalë:

- Kur s'të ngroh një përqafim,

Kur s'të zgjon as puthje e valë

Dashuria s'ka kuptim.





Frymëmarrje fluture


U fikën dhe dritat e fundit dhe era

Mbi telat ku nëna nder teshat

Pret buzët me një klithmë të vajtë.



A qeshin…?

A qajnë…?



Mbi faqen e lëmuar të natës

Rrëshqasin ca zëra të largët.



Një klithmë

E thiktë

Ngjeth shtretërit,

Buzët e etura për puthje

Dhe qielli bën ritin e vet të lagët…

Në strehët që ritmojnë

Frymëmarrjen e makthshme të natës.



Këmisha e zezë fillon e lë copat e grisura

Në degët e fundosura në kopsht.



Në mëngjes herët, gjithçka

Është ndryshe.



E veshur me velin e lehtë të brymës,

Heshtja të fal një lektisje të ëmbël

Si frymëmarrja e fluturës,

Si qetësia pas lindjes në shtrat të lehonës.

Kur bebja rehatuar mbi gjoksin e nënës

Fle gjumin e parë

Më të ëmbël të botës.



2002





Flakërimë


Ti ecje midis rrugës

Dhe mbaje në duar

Një enë të mbushur me dritë;

Spërkasje me të trëndafilat

Që çelnin pas gjurmëve të tua.



U përkula mbi lulet

Isha qiell i virgjër.
* * *



Ti vera,

Un' gota në duar.

Ti buza,

Un' etja që pi.

Ti urë,

Un' urë, të qafuar

Një vatër na djeg,

Na bën hi.





Pasqyra



Ka dalë ajo prej meje,

A kam dalë unë prej saj?

Gjithësesi,

Sa herë përballemi,

Ajo më çjerr

Me majën e një kame të mprehtë.





I harruar


Më kanë harruar,

As era nuk më njeh,

Veriu me brisk të hollë më pret në faqe.

Një tis bore ballin ma ther.

Pragjet të ngrira,

pa mirseardhje.



Më kanë harruar strehët e çatisë,

Kënga e pikave më ka harruar,

Melodia e trishtë sot hesht,

e cingëruar.

Oxhaqet të rëndë, të largët,

Tymojnë hieroglife pa fund,

Të nxirë,

Si ca Don Kishotë të marrë,

nën qiellin plumb.





Mbështillem në vetminë e kapotës

Nën qiellin mbytur me pezm

E ftohtë fjolla e dëborës,

unë digjem jerm.



Diku brenda portës një kollë e thatë

Borën e harresës e shkund,

Kanatat e portës përplasen të marrë.

Malli më humb.

1998



Pikëllim

Ballin mbështes mbi xhamin e ftohtë.

Ajër i pikëlluar,

I verdhë.

Ngrin loti mbi bebëzat e mollës,

I fundit gjeth ra dhe bryma

Qëndiset mbi gjethe si vel.



Në kopsht,

Një trumcak i vogël,

I dridhte si zemër

I vogël,

I vogël,

Më vështron,

Më vështron syprerë,

Mbi supet lakuriq të pemës.



Dridhem;

Dridhem

E filloj të mërdhi.



1999









Akullim



Nën hënën vjetëruar si relike

Nga koha kur këmbenim karafilë,

Po vdes i fundit zog pa asnjë klithje

Në dejet ku qimton veç bor' e ngrirë.



Nga buzët një nga një gjethet e puthjes,

U zverdhën e po treten nën dëborë;

Sot hëna nëpër qiell bredh pa ngutje

Dhe qielli si mërzia hesht i ftohtë.



Dhe fjalët u shkërmoqën, mërmërimat

Ngatërrohen, bëhen gurëza nëpër dhëmbë,

Pa dhimbje, të pa zhurma psherëtimat

Të hidhura heshtojnë si nëmë.



Mbi shtrat ka hedhur cip' brymë e heshtjes

Dhe ndehet mbi çarçaf si pa kuptuar,

Si ngricat që përcjellin një fundvjeshte

Të mardhur, nën një diell të sajuar.





I themi shpejt e shpejt sa për të thënë

Ca tinguj lamtumire gjithë gërvishtje,

Sikur kjo ngricë gjuhën na ka ngrënë

Nën hënën vjetëruar si relike.



2002





Mallkim virgjërie



Mbrëmja pas tylit të hollë

Nuk mbushet me frymë e zverdh.

Mbi degë harruara dy mollë

Nën bluzë valosur dy shegë.



Pasqyrës vdes muzgu në dhomë.

Një thinj' e ther brinj' më brinjë,

Një rrudhëz e çjerr, i ngul thonjtë

Përvëluar mallkon virgjërinë.



Një vello e bardhë, mjegullhollë,

I tretet mbi sup me trishtim,

Rënkon dhe syve një dorë,

I shfaqet, i shket përmbi gjinj.



I dridhet pushi, rrënqethet

Dhe dora i rrëshket ethenxehtë,

Dy buzët e vogla si ledhe

Njomiten si myshku i blertë.



Shkalluar kanatat në gjoks

Çarçafët, jastëkët në raft,

Kuvertat jetime vetmojnë,

Qëndismat gjembojnë mbi shtrat.



Një hije tretet në dhomë,

Me pritjen që zemrën ia qeth,

Perëndimi shuhet mbi mollë

Nën bluzë çahen dy shegë.




Dhimbje

Ti ike duke shkelur

Mbi barin e brishtë,

Mbi barin që shtat sa kishte hedhur

Në zemrën e trishtë.



Vesën e shprishe,

Rrëshqite si muzg,

Mbrëmjen që digjej në yje

E mblodhe në guackë si molusk.





Ra një fole



Ra një fole,

një çerdhe e ngrohtë,

Nga gishtat e pemës së tharë.



Ra një fole,

zogjtë e ngratë

Klithnin,

klithnin.



Kujt i klithnin?

Erës,

Apo degës së thatë?



Absurd



Ne ecim.

Shpirtrat rënduar nga mitet

Dhe ca mirazhe na trazonin djallëzisht.



Dhunshëm,

Me dhëmbë këpucësh

Kafshonim udhët,

baltrat, gurët.

Yjet thërrmoheshin nën këmbë,

Hëna përbaltej në pellgje.



Kafshonim hijet tona,

veten.



Nata e përçudnuar

Luante absurd.





Bajonetat çirrnin qiejtë.

Qiejt ndiznin yjet qetësisht.

Ne i gëzoheshim pa ditur pse yllit

Që këputej tutje horizontit

Dhe marshonin drejt askundit,

çmendurisht.



Ne ecnim,

Ndjenim erën që grindej ndër shelgje,

Shiun e trishtimit vazhdimisht

Hëna pikëllonte mbi pellgje.



1990





Kënaqësia e parë



Është dhembja e dritës,

Thyerja e guackës së verës

në daljen e parë,

Rit mëngjesi i diellit që sheh

smeraldet e vesës

Dhe dehje e barit kapërthyer

nga mijëra ylberë.



Edhe dielli

edhe bari

edhe vesa

Ta bëjnë me dorë

Si kokërra e mollës Adamit.







Përtej syrit



I'u fala një druri,

Që më hodhi ca gjethe;

Ca gjethe zhurmë

Në pyllin e heshtjes.



Pas drurëve dielli

Filloi të lidhej

Me fasha drite.



Dritë shiu


Buzëqeshjet e shndritshme të shiut,

Nëpër perde qelqesh varen nga strehët.



Zgjas grushtin,

Me gishtat e njomë,

Të mbledh vallëzimin e shiut.

Balerinat e vogla që kërcejnë mbi plloca..



Kujtimet zgjohen nga strehët

E mbështillen me përgjërimin e nënës:

"Mos ftohesh!"…

Më tepër se një ëndërr,

Më qafon një shall i butë, i ngrohtë

Dhe thinjat shpërfaqin argjendin

E diellit që fshihet

Nga një perde me lotë.



Unë, më s'di sa vjeç jam tani

Dhe s'di më strehët ç'pikojnë;

Lotë,

Apo shi?

















Lamtumirë


Oborri

Porta gjysëm e hapur

Dhe në të

Fluturim gjethesh

Me figurina ere

E këmbë lejlekësh që ndjellin ikje.



Qershia vetmonte mbi plloçat e krisura

Të frymëmarrjes sime

Me fërgëllimën

E krahëve të pëllumbit nën kthetra skifterësh.



Gurët e kalldrëmit

Me një zbutje të vajtë

Ndrinin, sy të lagur vetmie.



Harabelat e trishtimit

Për të fundit herë zhurmuan

Muret e këtij mëngjesi të murrmë

Në faqet e të cilit shkruhej

Me germa mërzie:

LAMTUMIRË!



2001









Je mjegull


Shpesh më fanepsesh

E qasesh…mjegull,

Sillesh nëpër kopsht,

Ta ndjej frymën,

Pastaj loton qershisë

E thinj një pjergull

E fijeve të barit zbret brymë.



Pas teje dal oborrit nëpër rrugë,

Ku heshtja puth kalldrëmet gurrëlarë.

Ke qenë thua?

Apo s'ke qenë kurrë?

Apo të treti malli im i valë?



E ndjej si vjen e ikën

Si më tretesh,

Në gishta më rrëshqet

E nëpër buzë,

Po mjegull shpirtit tim ti do t'i mbetesh

Dhe mjegull shpirtit tënd do t'i jem unë.



2001





Në fushën që digjet


Këtu nuk ka më shushurima plepash,

Një zog të cicërijë s'duket kund,

Tymojnë torfat mbrëmje të djegura,

Vetmi të shkretëtirta erë shkrumb.



Më vjen nëpër tym e qeshura jote,

Me diellin që zogjve u lahej mbi krahë,

Veç sot po digjem, jam plisi i një torfe

Dhe zjarri më djeg, si zogun të gjallë.



Të tjera mbrëmje kemi drithëruar,

Kur buzët me puthjet e nxehta t'i ndizja,

Kur torfa përzihej me gjethet rënkuar

Dhe flokët na ngecnin ngatërruar në gishta.



Me torfën po digjem, po shembem dhe unë.

Të tymtat çembere mbi gjoks po më ngrihen.

M'i ruaj në sy pak zogj e pak drurë,

Një kënd me blerim, të prehem mos digjem..



2002



Natë e çmendur



Pastaj…

Pastaj hëna u çmend

Braktisi qiellin

E kërcente nudo.



Nata ç'virgjërohej në flakë të serta, të misterta

Nga buzë të çmendura

Që shkarkonin puthje.



Të çmendur si hëna

Harruam diellin që po lindte.



Peng


Një hithër

Në gjoks

Më djeg

Ka kaq vjet.



Kam frikë,

Me hithër në gjoks do të vdes.



Drenovares

Ish piku i manave, verë

Pikonin manat si kurrë,

Horror i paparë ndonjëherë,

Gjakosur gurë dhe drurë.



Nën mana ecja hutuar,

Me këmishë të bardhë për dreq

Një vajzë me kovë në duar

Më shihte në sy pa të keq.



Më shihte e qeshte me mua

Ma bënte me gisht nga këmisha

E manat që kishte ndër duar

M'i zgjaste ndër buzë me gishta.



Dhe gishtat dielli mes fletësh

I zgjaste si ledha mbi gjinj

Pse gjoksi më digjej të nxehtash

Nga sytë apo manat e zinj?



Dhe lëngu që rrodhi gishtrinjve

Përskuqi dhe diellin mbi gjinj,

U dogja, ato manat e gjinjve

T'ia shtrydh, me et t'ia thëthij.



Se ç'ndodhi asnjëher' s'u tregua

Atje mu nën manat e vjetër.

Veç gungat lastarë biskuan

Dhe trungjet gunguan më tepër.



Ka ikur, kaq koh' ka kaluar,

Këmisha, e bardha, e holla,

Si zjarr sot më ndizet në duar,

Ç'më dogji me manat Drenova!



Natë me hënë


Hëna shket Moravës së dremitur

Derdh qumësht mbi gur' e mbi plloça

Gjumi im, ky zog i cfilitur

Përpëlitet i pazë nëpër shtroje.



Teptis një dritë brenda meje

E më ndrit e më lan krejt në ar

E më shtije përvëlime ndër deje

Sa dhe udhët i marrosur i marr.



Të kërkoj sa tek çezma, tek kisha;

Gur më gur anës lumit s'lë vend.

Lumi derdh nën man mërmërima

Sikur zërin tënd nëpërmënd.



Edhe era që shket nëpër drurë,

Pëshpërit drithërisht veç një emër

Më puth lehtë me buzën e butë,

Më ngre shpresa fole mu në zemër.





Por mbas xhamash, atje në dritare,

As pëllumb, as guguçe s'guit,

Sot kjo hënë e ftohtë vetmitare

Vetëm skuta vetmie më ndrit.



Mbi kalldrëma brodha e brodha

Nën hënë pa ty i pafrymë,

Mëngjesin e prita mbi plloça

Mbështjellë si guri me brymë.



Nëntor 2002













Pendesë


Gjumi më trazohet

E sytë bredhin në terr me duart

Që kërkojnë siluetën e lules

Të pakëputur në degë

dhe vyshkur

Nga mospërfillja ime e verbër.



Ajri trazohet me aromën e saj

Dhe mushkëritë s'ngopen së thithuri:

Pendesë!





Buzëqeshja jote



Kujtimet përmbysur,

Si një gërmadhë e vjetër,

Ku era e harresës lë

Fishkëllimën e vet sunduese.



E vetme, buzëqeshja jote mbetur

Në një cep muri të parrëzuar ende,

Gdhendur e latuar bukur

Me guret e zinj të Mborjes.



Aty munda të gjej

Atë pak diell me ngjyra të ndezura

Që u merrte borxh trëndafilave

Në oborrin e shtëpisë sime.





Dita kur u martove


Mbi mua binte drita e rrënuar,

Nën hije errësire rrija strukur

Dhe zemra përpëlitej e kafshuar,

I zgavërt kisha mbetur e zëhumbur.



Fustani bënte dallgë e valëvitej,

U rrudha e u rrudha nën lëkurë

Dhe drita më vërbonte, kisha dhembje,

E dhembja rrokullisej përmbi gurë.



Askush nuk m'i pa lotët përmbi faqe,

Askush dhe nuk më pa duke rënkuar.

Porse një zog në sy puplat i lagte

Dhe ikte nën një qiell të dëshpëruar..



Oborri sa s'po çaheshe nga gazi,

Po hëna të rënkohej mbi kurorë

Dhe yjet të ronitur nga marazi

Të shuheshin, shkërmoqeshin në dorë.





Akoma s'kishte pushuar klarineta

Morava hidhte hijen mbi oborrë,

Degdisur ika udhëve të shkreta,

Ku s'ndihej më, as dasëm, as dasmorë.



2001





Portat e mëkatit



Portat e mëkatit

Gërvijnë,

Qajnë,

Rënkojnë.

Moooss…!

Mos e hap këtë portë!



Avuj dëshirash

Mbi xham mjegullojnë.



Ne vazhdojmë me fund,

Të pijmë

Gotat e krisura

Të heshtjes së ngrirë.


2001