Sabit Abdyli

Çaste kotësie:

Historia e njërit nga ata

Ardin e njihni edhe ju, me moshë është: edhe i ri edhe i vjetër. Fjalët më të dashura, më të përsëritura në fjalorin e tij i ka – “Unë, me të vërtetë”. Herë prezentohet si Ladi herë si Ardi. Nganjëherë edhe LadiArdi ose ArdiLadi. Kudo mund ta shohish: në kafene, zyre, kokteje, rrugë, ndeja, synetllëçe, dasma, përurime, simpoziume, kremtime, koncerte, spektakle, festivale, promovime të partive... Vetëm kur duhet djersë, sakrifica, atëherë avullohet, humbet si shurra e pulës. Ka shumë fytyra: hijerëndë, serioz, gazmor... Sheh edhe pas shpine. Deri vonë është betuar “Pasha nderin e partisë”. Sipas motit e kthen gzofin. Shikimin e ka herë depërtues herë përulës. Sopata kurrë nuk i pretë me një vend. Vetëmburret, vetëlavdohet. Është rob i të madhit e tiran i të voglit, ziliqar, nazik, orator, grindavec, mburravec, koprrac, babëzi, dorëlir, spitullaq, zuzar... Gazetën kurrë nuk e heq nga xhepi i jashtëm i setrës. Syzat e diellit (të zeza) i mban edhe natën. Kur gabon Ladi e përmirëson Ardi. Kështu bashkëjetojnë, i mbijetojnë vështirësitë. Ladi është me PDK, kurse Ardi me LDK. LadiArdi është i majtë, kurse ArdiLadi i djathtë. Edhe njëri edhe tjetri mund të lëvizin (zgjatën si llastik) sipas nevojës anash dhe kah qendra. Kur i thonë: “O Ardi, ti i ke dhënë shumë shqiptarizmit”! Përgjigjet me modesti – “Paj...unë, me të vërtetë...unë vetëm kam kryer detyrën e një qytetari të rëndomtë ”. “O Ardi, kur nisi lufta në Kosovë, kah ia pate therr?” Inatoset dhe me një të folur belbane kundërshton, si të them, unë... desha të kthehem prap për të luftuar po u bë si u bë... unë shokë... edhe ashtu kam kontribuar shumë në autoshkollë, djali i djalit të hallës së babait tim ka qenë ushtar i UCK- ës, pastaj kamionat e parë pas lufte me zarzavate, me sheqer, kripë, kaçik t’pulave, suxhuk, teknikë të bardhë, cigare etj. i prura në Kosovë. Pra unë e furnizova popullsinë. Unë...Unë shokë, më falni desha të them zotëri, kësaj here më detyruat të mos jem modest, kam kontribuar edhe atëherë kur kam punuar si ideolog e instruktor në ish komitetet e LKJ, kurse më vonë në (auto)shkollë. Unë, me të vërtetë krejt potencialin tim intelektual e fizik e kam harxhuar për përparimin, modernizimin, emancipimin e shqiptarëve sipas standardeve të Evropës duke punuar në autoshkollën “Mërizi”. Në këtë autoshkollë me dhjetra shqiptarë kanë marrë lejet për autistë. Smirzinjt më kanë akuzuar për korrupcion. Unë, me të vërtetë kam marrë sa për ta mbajt familjen, kuptohet sipas standardit evropian....fundja kështu unë i sfidoja shkijet duke ua bë me dije se unë dhe populli im jemi pro Evropës. Përshkak veprimtarisë time kam qenë vazhdimisht nën mbikqyrjen e inspektorëve serb, prandaj nuk kam mund ta paguaj 3%, me një fjalë nuk e vlente barra qeranë me rrezikue pa lidhje veprimtarinë patriotike. Unë, vëllezër e motra, jam ikonografi e të gjitha partive. Tash për tash jam me UNMIK-un. Saherë bëhen promovimet e cilësdo parti, unë, me të vërtetë jam aty, helbete, nuk dihet, mund ta marrin pushtetin një ditë e unë duhet të jem kurdoherë pranë atyre që kanë pushtet.
Gjatë luftës shokë! Ah, lufta! (merr frymë thellë). Unë, me të vërtetë, me kohë i pata marrë të gjitha masat që të mos zihem në befasi. Dy-tri ditë para bombardimeve dy djemtë me nuset, mercedesin, cisternat e naftës, kamionat i largova nga Kosova. Unë, me të vërtetë vetë, e kisha në plan të kthehem, për të luftuar, por shkijet, siç e dini e mbyllën kufirin në Han të Elezit. Pastaj, deshta s’deshta vazhdova biznesin. Unë, me të vërtetë... Tash, vëllezër e motra, pasi kufiri është i hapur...Kosova e lirë...unë jam këtu...unë jam i gatshëm të luftoj, të vdes për Kosovën... (ndalet, e ve dorën pas veshit të djathtë për të dëgjuar reagimet:)

“Në Luginën e Preshevës, në Kumanovë, në Tetovë, o Ardi, po luftohet, po vdiset për ato troje denbabaden tonat, pastaj Mitrovica e ndarë...” (Ladi zihet ngusht, lëviz kokën sa majtas sa djathtas, bëhet sikur merakoset shumë”, dhe:

Heu shokë, tani KFOR-i, si shkijet dikur, e ka mbyll kufirin... Në Mitrovicë... Ibri bre, po na pengon. Nuk kalohet dot andej, kurse mali është i minuar, pastaj hë për hë jam i zënë me ndërtimin e shtëpisë për djalin e dytë, i cili është në Londër, me ndërtimin e poligonit për autoshkollë, kurse i madhi me nusen, e dhanë me qera shtëpinë, dhe u kthyen përsëri në Suedi. Po vëllezër, ja, para jush po e përsërisë prap se kur është në pyetje Kosova unë jam në gjendje të vdes.

Mjaft se na plase, o Ardi! Ti nuk vdiçe për Kosovën, as dje, as s’ke për të vdekur as sot, as nesër, fundja i vdekuri s’ka si të vdes.

Sabit Abdyli

Nga ditari im:

( AUT, gusht 2000)

Në klasë, ne (shqiptarët) jemi shumicë, të tjerët janë: somalez, etiopian, irakien, kamboxhian, boshnjakë. Sot, në mësimet pas orës 12.30, bëjmë bisedë (conversation), në temën: Familja, breznitë (paraardhësitë), vendlindja... Të gjithë (me përjashtim të kosovarëve) kanë sjellë me vete albume fotografish të familjeve, videokaseta me inçezime familjare, kujtime të shkruara, dëshmi etj.

Profesoresha, me flokët kaçurrela, të mbledhura prapa, me sytë ngjyrë deti, më dukej sikur na thoshte: “Po ju kosovarët, ç’është kjo pakujdesi, ç’është ky rebelim?!” Një heshtje, një ngulfatje, një përhumbje në fytyrat e studentve të “rebeluar”. Heu...profesoresh: “Albumet me fotografi, librat, fletoret, lojrat e fëmijëve, kujtimet e shkruara, gjësendet e rujtura me shekuj në shenjë kujtimi për paraardhësit tanë, monumentet kulturore, simbolet kombëtare, peisazhet me diell... – i sekuestroi, i dogji – ushtria e luftrave të h-u-m-b-u-r-a.

S.A



Larg - afër

Mbrëmje. Shëtis i shoqëruar nga pulbardhat dhe shushurima e valve të Paqësorit. Me zemër të mërgimtarit, që është larg, shumë larg, përballem me vetminë, ndarjen, heshtjen, goditjet e së kaluarës dhe stërlargësinë.

Mendjen e kam Atje... Atje ku i kam të strukura kujtimet. Kujtimet e fëminisë...

Valet nuk ndalin përplasjet. Pulbardhat fluturimin. Unë duke ecur buzë oqeanit, i

ndarë përgjysëm, këtu edhe atje, vetës i them: S’u mësove se s’mësove me pulbardhat, me detin, me sipërfaqen gungaçe të qytetit-kopsht, me qetësinë, me palmet...

Bashkë me diellin, mes përmes oqeanit shalova valët, dhe, përtej tij, sakaq si në shuplakë të dorës, pashë Itakën - pranverë të lulëzuar, djepat me nënat ngadhnjimtare pranë. Pashë pranverat e nëpërkëmbura, pranverën e ankthit. Pashë se mbi ata, që e mbajtën pranverën të mbërthyer me terror, më në fund, kish rënë përgjithmonë terri i zi. Pashë Bllacën, përplasjet e partive, keqbërës që bëjnë lojën e armiqëve tanë, nënat ngadhnjimtare dhe Dardanin - nuse. Pashë njerëzit e mirë duke i falur Kosovës dashuri... Para tyre u përkula me respekt. Fola me jugën e bardhë, me rrjedhjen e lumenjve, me fushat, me malet, me rrugët (rrugët plot fëmijë), me qiellin (qiellin plot yje)...Erë e mbrëmjes m’i zhdaravitë kujtimet. Valë e trazuar e detit më freskon, rërë e plazhit më djeg. Flas me palmet, s’më kuptojnë. Ngrihem. Vazhdoj ecjen e ngadalët timen... larg – afër, Dardanisë.

S.A /2001/





LESI

Në orët e vona të asaj mbasdreke Deni u nis me një trastë në dorë për ta gjetur mikun e tij. Në kokë i silleshin një mijë mendime: “Lesi e ka mbijetuar luftën. Lesi është gjallë.

Është e mundur të më ketë harruar? “Po sikur…!” Deni me një ecje të pazakontë kaloi përmes katundit duke mos i vërejtë shtëpitë e djegura e të demoluara, muret e shkruara me grafite banale me alfabet çirilik, as zhurmën e fëmijëve të kthyer në shtëpitë gërmadha prej kampeve pas tre muajëve. Te përroska, aty përtej varrezave të katundit, u ndal. Hapi sytë dhe vërejti përtej rrugës një shirit të kuq, që vazhdimisht e luhatte era. Këtu duhej të ishte vendi ku e kanë parë Lesin. Në bregun pak përmbi përroskë dalloi Lesin që po vinte linkthi drejt tij: Ja ku është, thirri, i entuziazmuar, e hapi trastën me bukë dhe po bëhej gati ta priste. Ashtu i shqetësuar u nis edhe Deni drejt mikut të tij. Lesi iu shmang zonës së shënuar me shirit të kuq dhe në largësi 10-12 hapash u ndal para të zotit, por për sa hapa i afrohej Deni, për aq hapa largohej Lesi dhe dukej sikur i thoshte: Jo, ty s’të njoh. Kam rifilluar një jetë të re. Në mesin e egërsirave e kam më mire. Nuk dua më t’i nënshtrohem atyre torturave, goditjeve. Njerëz të uniformuar në oborrin e shtëpisë, aty te arra e madhe, shtinë me armë zjarri pesë here, vetëm një plumb më qëlloi, këtu, ja shihe në kofshën e majtë, kurse Xhekin e Semit e vranë mu te dera e oborrit. Nuk kishim asnjë faj. Dhe kurrë më, kurrë, nuk u besoj njerëzve.

I zoti iu mbshtet një peme, dhe ndjeu se po djersinte trupit e fytyrës, duke u rrekur të gjente mënyra për ta rikthyer Lesin në shtëpi. U ngrit ngadal, bëri një hap drej Lesit, i hodhi një vështrim hetues, por vërejti se kafsha e mirë nuk do të bindet. Vazhdoi ecjen e kujdeshshme, por Lesi skërmiti dhëmbët, u ngrit me rrëmbim, dhe mori vrapin drejt zonës së minuar duke leh si i tërbuar. Ah, thirri i zoti, kur dëgjoi plasjen e minës, u vetëvra, e vrava, e vranë….

Duke shikuar trupin e coptuar e të gjakosur të Lesit, iu bë sikur po i shihte ata me uniforma, duke thënë me cinizëm: “Edhe kur nuk jemi aty vrasim”.



S.A Auckland, 5.2.2000





Lule maji

Në oborr të shtëpisë,

bari i harlisur.

Dy kumbulla, dy dardhë.

Një ftua, dy mollë.

Gardhi përshpëriti:

E paska thinjur malli!

S.A tetor, 2004

Tregimi u botua në revistën “Ura”, nr. 11, nëntor 2004, po deshe lexoje!

Dushkaja

Atë paradite, Cel Bregun e rrëmbeu përbrenda dëshira për t’i dhënë jetë peizazhit të projektuar që moti në kokë. Mori me ngut penelin, ngjyrat, pëlhurën dhe u nis te Dushkaja, një korije, ahu e bungu, me roga të vogla e të mëdha, ujë të ftohtë, natyrë të mrekullueshme, që ndodhej 4 km. larg në juglindje të katundit. Me trastën në krah, doli te Hani i vjetër, ktheu në anën e djathtë, kaloi përronin dhe sakaq u gjend te Humsat. Rrugica, që e kishte shkelur kush e di sa herë, i ngjalli kujtime të rinisë së hershme. Me ngrohtësinë e kujtimeve të së kaluarës, këngën e gjinkallave, vazhdoi ecjen në drejtim të kundër të një vije uji gurgullues, pa e ngritur kokën fare, kur qeshje të dalldisura të një çifti ia ndërpren kujtimet e ëmbla. Çoi kokën dhe me të parën i kapi syri, pak përtej Ograjës së Mirë, një burrë të veshur me triko ngjyrë kafe dhe një femër me fund të gjërë e të gjatë, këpucë të zeza me qafë, këmishën e bardh të zgaflluar në grykë, të cilët shkonin revan duke shikuar herë pas here në drejtim të zabelit prej nga dolën. Këtej s’ka as rrugë, as rrugicë, dyshoi. Mashkulli e femra azdisur zbritën rrahut teposhtë deri te Vneshtat, hipën në xhipin që i priste me dyer hapur, skaj rrugës, dhe, i përlau dreqi drejt qytezës duke lënë pluhur pas. I njohu: Ai ishte roje në zyret e Sekretariatit të Mbrojtjes Popullore të qytezës, kurse ajo infermiere në ambullancën e katundit T. Celi, qëndroi edhe për disa sekonda në pozitë të vrojtuesit përballë një ledhi, kur hundët iu zunë nga një erë e dushkut të djegur. Ktheu kokën, jo larg tij, pa një tym të zi, që shkonte thikë përpjet i patrazuar nga erërat. Dielli rrezeartë shkëlqente në qiellin e paskajshëm blu të thellë. Vetëm në jugperëndim, kreshtës së Maleve të Zeza, një re stërmadhe e bardhë si bora, lëvizte rëndë e me përtesë drejt maleve simotra të Sharrit. Një zog mali çirrej me të madhe dhe dukej sikur kërkonte ndihmë. Zëri vajtues i trishtilit ia rrëqethi trupin. Shpejtoi hapin drejt vendit të përfshirë nga flaka. Shkopsiti këmishën edhe për një pullë. Shikoi anash, por s’pa njeri. Nxitimthi, me duar e këmbë u vu në shuarjen e zjarrit. Tamam e shuante në njërën anë flakën, ajo përhapej në tjetrën. Kacafytja me stihinë vazhdoi deri në orët e vona të pasdrekës. I lodhur u mbështet në trup të një ahu të zgavërt. Puhiza e lehtë e parambrëmjes ju duk sikur një grimë e pushoi. Nën tymin e cigarës shikonte peizazhin e buzëmbrëmjes derisa dielli ulej në perendim duke dhënë ngjyra magjike. Këtë imazh e kishte përftyruar... “Pah, çfarë bukurie e madhërishme! – mendoi i ngazllyer. Dreqi ta hajë, ma dogji kohën zjarri!” Ptu – pështyu drejt vendit të shkrumbuar, pau vetën të pudrosur me blozë, dhe i këputi një sharje zjarrëvenësve. Kur u sigurua se s’ka as një shkëndijë, që do ta rihapë zjarrin, u ngrit, por që në hapin e parë ndjeu dhembje e të therrura në shputat e këmbëve. Më tepër zvarrisur se sa në këmbë u kthye në shtëpi. Për të mos shqetësuar familjen, hajdutçe u fut në banjo, shpëlau duart e përcëlluara, fytyrën e gërvishtuar, nxori nga sirtari fashot e sterilizuara, pastroi plagët me alkool dhe si doli në salon, pa ndjenja u përplas në divan. Pas një kohe gruaja e merakosur iu afrua qetë-qetë me tabak në dorë: “Mjaft, pushove. Merre, çaj kamomile, të bën mirë. - i tha me zë të ulët,”. Celi, mori gotën dhe duke parë shqetësimin e saj, pyeti ashtu kot: “I nxehtë është?” U çua përgjysmë nga divani, përkuli qafën djathtas e majtas, vrau fytyrën me një qeshje të lehtë dhe duke rrufit çajin i tregoi së shoqës ndodhitë e ditës fije e për pe. “Ç’paska hequr” - mendoi e shoqja. U kthye te lavamani dhe derisa po i rregullonte enët e lara në dollap, e porositi: “Po deshe shko, shtratin e ke gati”. Me gjithë lodhjen e tepërt gjatë ditës, Celi u përpëlit me orë të tëra derisa e zuri gjumi.

Të nesërmën, mesnatë, forca të mëdha policësh republikan e federativ e rrethuan shtëpinë e Bregasve. Me shqelma i shqyen dyert, u futën brenda shatazarisht. Me të çjerra kërcnuese, sharje shanin Zot e Diell, nisën bastisjen, duke përmbysur e thyer raftet, vitrinat... sekuestruar libra, dukumente, piktura, tablo... Ndersa dy udbashë, Celin e mbshtetën për muri duke ia mbajt revolën në kokë dhe në kupë të qiellit thirrën: “Mos lëviz! Në emër të popullit je i arrestuar! Hë, prapë ti – ndërhyri me cinizëm paksa më qetë udbashi me jakne lëkure të zezë - s’të mbushën mend dy vjet burg! Tani nuk të shpëton as Zoti. Kemi prova se e ke dhunuar te Vneshtat infermierën N., i ke vën zjarrin Dushkajës. Ec, përpara!” – ia vunë hekurat dhe e shtynë drejt xhipit. Xhipin, që Celi e kishte parë, jo më larg se në pasdrekën e një nate më parë.

S.A

Kurnaci

“Lavdin e ka rritur e ëma me shumë mundime. Lavd, kurdoherë Lavd e ka thirrur e ëma, se ai Lavdërim e ka pasur emrin – i thoshte Ardi bashkudhëtarit të tij bullafiq, derisa pjesëmarrësit e funeralit kokulur tërhiqnin këmbët duke ecur zymtësisht rrugës së shtruar me zhavorr pas arkivolit të Lavdërimit. Ne shokët e tij - vazhdoi ai, emrit ia shtuam edhe epitetin Kurnaci, se vërtet kurnac ishte. U shkollua... arriti goxha shumë, bile do të thosha më shumë se të gjithë ne, shokët e tij. Prej një dinari i bënte dy. Kishte zakon të fliste me përbuzje të thellë për njerëzit dhe për çdo gjë tjetër që nuk i pëlqente. Me inate i ngjante së ëmës: kokëshkëmb, kurse nga pamja babait: muskuloz, fytyrë buçkane, trup të lartë e të derdhur e shikim të ftoftë. Në ndeja, në ambiente publike ishte i lezetshëm, me humor e elegant, por vetëm atëherë kur nuk kish nevojë ta fuste dorën në xhep. Punonte shumë... Mbrëmjeve mbyllej dhe sapo sigurohej se nuk e shihte njeri, Llapushin, qenushin e tij besnik e nxirrte jashtë, duke e mashtruar me një kore buke të mbetur në sepet të bukës dhe lëshohej në dy gjunjë, me gojën vesh më vesh, numëronte e rinumëronte kursimet. Si frikacak e tinëzar, kursimet i ndante në disa vende: në bankë, firma piramindale, brenda në shtëpi dhe jashtë saj. Kursimet në bankë ia përlan firmat piramidale, ato brenda shtëpisë të fshehura në një çorape të vjetër, pas një kohe ia gjejnë minjtë dhe çorapen bashkë me kursimet i bluajnë, grimcojnë, i bartin, i fusin në vrimat e tyre, kurse një pjesë tjetër të bankënotave të mbetura era i shpërndan gjithandej nëpër tavanin e shtëpisë prej ku sorrat i kanë bartur e kanë ndërtuar çerdhe me to. Kam dëgjuar se ai buzaçi i mëhallës së Rrahishtave, duke krasitur plepat te mulliri i Nezës, në degët e tyre gjen bankënota të padëmtuara dhe me ato ka bërë qejf tërë asaj vere në Durrës, Sarandë e Vlorë. Ato jashtë shtëpisë i kishte futur tre tehe lopate llagëmi në tokë. Kur deshi t’i shihte se mos ndoshta i ka kapur lagështia, edhe pse ishte i sigurt se i kishte izoluar mirë në kavanoz, nuk i gjeti dot. Tre vjet rresht e rrëmihu kopshtin tre tehe lopate thellë, tre vjet gërmoi me bel e kazmë, vende – vende edhe një bojë njeriu thellë, por kot, nuk i gjeti dhe nuk i gjeti. Shkoi te fallxhesha me shpresë se mos po e ndihmon. Sa e pa fallxhesha, ia hapi derën, Lavdi u pushtua nga vështrimi i saj i ngrohtë, nga gjinjtë e fryrë, krelat e flokëve ngjyrosur me kanë, që ia mbulonin ballin deri te sytë dhe linjat e trupit ende të mbajtura mirë. Shkoi për hall e fall e mbeti për darkë. Kaloi natën gjithë qejf. Në dalje, kah dera e prapme e shtëpisë, zonja e përcolli me dashamirësi: “Kur ke mërzi, kur nuk të ecin punët, kthehu te unë!”.

Që të nesërmen - vazhdoi Ardi - Lavdi filloi një jetë ndryshe, vishej me elegancë të tepruar, stolisej me unaza të mëdha, embleme, medaljone, kravata flutur e shalle me ngjyra ta ndezura, që nuk përputheshin me moshën e tij. U dha pas pijes, pas qejfeve. Kthehej gjithnjë e më shpesh te fallxhesha me qerpikë të zi. Veturën e ngiste shpejt. Krejt qyteza fliste se Lavdit paratë e groposura ia gjeti fallxhesha me magji, me magji e robëroi, ia ndërroi mendjen dhe bënte me të çka i tekej asaj, kurse vetë pushoi së ushtruari zanatin. Mjaft qemë robër të parasë! Mjaft punuam, kursyem, numëruam, rinumëruam, groposëm para, i paska thënë Lavdit, na ka lodhur beqaria si ty edhe mua, në këtë moshë që jemi, s’na ka mbetur edhe shumë jetë për të jetuar. Ja, edhe kursimet e mia, merri, t’i bëjmë rrush e kumbulla se s’kemi kujt t’ia lëmë. Kjo jetë “ndryshe” ishte ekstreme si ajo e para. Dhe, derisa po e ngiste veturën me shpejtësi...

-Me atë veturën që e ka pas blerë në ankand”, - ndërhyri Bullafiqi.

-“Jo, jo me këtë të renë”, u përgjigj Ardi dhe po bëhej gati për t’i vazhduar llafet, kur krejt afër dëgjoi një qortim të pezmatuar të njërit me çehre të zymtë: - “ Lëreni të ndjerin të qetë, bile tash, kur po e varrosim!”

Sabit Abdyli, korrik 2005

Në vend të përshëdetjes:

Ikja para historisë

Merrni me vete hijet tuaja
Emrin tuaj merreni
Ikni në pakthim
Në botën e paskajshme kërkuat shpëtim…
Pjesë e krisur e popullit tim

Fjalën Kosovë kurrë mos e shqiptoni
Të fala mos na dërgoni nga vend i huaj
Fjalë të fundit bëhuni
Në Kosovën tonë të djegur
Ia falët amanetet
Kuçedrës shumëkrerëshe…

Mos thuani asgjë
Kur rrugët e arratisë morët
Mos shqiptoni fjalën Kosovë
Tokën arbërore të djegur në mjerim po e lini
Asaj shpinën ia kthyet
Në përpjekjen e fundit të qëndresës…

Ikni, në dreq të mallkuar, shkoni
Shikimin prapa mos e ktheni
Se kuçedra mund t’iu mbërri
Harroni emrin tonë
Sikur harruat emrin tuaj
Rrugët, fushat, malet e shkrumbuara, harruat
Shkoni, ikni të mjerët e shekullit tonë…


Krivanjevë, 15 maj 1999

Mot i leshtë

Në rrugë të agut jam.
Qullashët barkkuq
përgojojnë,
pështjellin...
Ani edhe,
betë m’i mbledhin!

Auckland, 2007


Kosovë

Tokë e lulëkuqeve.
Me mure të ndan.
Të goditën:
me hekur,
me zjarr...
Me drapër e çekiç:
të përçan,
të helmuan,
të ndrydhën...
Gjë pa bë nuk lanë.
Krajlat me carë.
Tokë e Hasan Prishtinës,
Ademit,
Agimit...
E panënshtruar.
Guri e fortë.
Shkëmb.
Vullkan, lavë e valë.
Veshur me diell.
Shtegut bashkimit,
akullnajat shkrin.

Auckland, 2006


Nëntori i tretë

Mjegullnajë e stepeve t’ngrira
dhe myk i kohëve t’errta
Nëntorit i bëjnë pritë.
O Zot,
Na ruaj nga moti keq,
nga hijet e zeza,
mjegullnaja e ligë!

Auckland, 2007


Eja

Eja pranverë,
eja!
Shtruar ta kem
udhën:
me gurë stralli,
me gjak të kristaltë
me dhembjet tona deri në asht.

Auckland, 2007



Rrezon shtet Kosova

Mbështetur në breg të Paqësorit
dielli më përcëllon.
Nga thellësi e detit
vala më freskon!

Jehonë e valës detit
oshtin për liri.
Tokë e lulëkuqeve
feston Pavarësinë.

Do kthehem patjetër.
Me flakën e mallit,
Diellit të vendlindjes.
Shaluar mbi dallgë.

Ngutu valë e detit,
dallgës jepi valë!
Dielli i Lirisë,
po shndrit n’ Dardanë.

Shekujt të thinjen,
shtrëngatës ballë për ballë.
Gjoks i Ademit hapur
Kosova ime e bardhë!

Shembull qëndrese,
Qëndrinë, Zonjë e parë.
Rrugë e lirisë,
njëqind vjet e gjatë.


shkurt 2008

Sabit Abdyli
__________________

Komandant Larashi

Në studio foto “Beça”
Veshur në uniformë
Kallashin në prehër
Emblemën në kokë

Jam luftëtar tha Lashi
Me emër të madh
Krejt shqiptaria
Në gojë po më mban

Në malet e Sharrit
Armikut ballë për ballë
Meraku për atdheun
Mjekrën ma ka zbardh

Në sokak të fshatit
Mëhalla e priti
Rrofsh o Lesh Larashi
Fytyrën na zdrite

2009

Sabit Abdyli,nje veprimtar,mesues,poet,i cili jeton tani ne Zelanden e larget,na pasuron shume me shkrimet e tija permbajtesore.