Skënder Mustafi

Keto poezi u derguan ne adresen tone nga vete autori.


MRËMJET PA EMËR

Sytë heshtin për mëri
me mendjen e akullt të vërshimit
dhe rrokullisen nëpër kohra të fjetura
e heshtja hesht me gjith mënd
oh ,ata më kanë mëri mua
kurse unë
që qajë
si neron i përgjumur por i drejt vigan
i madh me lirë në dorë
sy hapur në ëndërr të kallur vetmije
me shpirtë të gjallë
në mbrëmjet lavire
të xhveshura
që mendimet
m'i bëjmnë gërshetë
e gërshetat m'i lësjhon në
vija jete anonime



NJË SKENË FILMIKE

Dielli na shikon neve
molla skuqet nga turpi
unë heshtë
mjegulla e zgjat bishtin dhelpërak
dielli vazhdon të luaj
me ritmin e vet

mollën e hëngri heshtja
unë dhe mjegulla
mundohemi t'a heshtim
me dhunë njëri tjetrin
dhe shiriti nuk mbaron kurrë


BLUZ STEPESH

Bluz
e shtruar mbi vesën e akullt
mbi lulet
e ngjyrosura me të kuq
shkrep mbi blu
sikur rrufeja
ngjyrosur me të kuq

gjithmon në botën
ngjyrosur me të kuq
mbushur me lule
të formuara nga hiri
me ngjyrë hiri
për dashuri qiejsh
të plogësht
imun ndaj jetës

bluz
tinguj heqin valle
mbi shkumën ngjyr limfe

bluz heshtjesh
puthiten me pllakat
e stepeve
ku gjendet portreti im
sy zgurdulluar
gjithmon
e më pastaj
fytyr vërenjtur
faqe verdh
**** blu
në
POST MORTUM


I DEHURI SHIKON YJET

Mendimet treten
neveria më brenë
ju o të gjorë kot silleni
para syve të mi të skuqur
gotat më rrinë përpara
më shikojnë sy katër
ato janë të mbushura plotë
gjer më grykë
sikur unë
e unë , e unë
asgjë
përsëri frigohem t'a shikoj atë
e ata më përqeshin mua
kurse ajo përcjell fatin
me sy të lagur nga qielli
yjet heshtin meqë shkopi ju është thyer


FOTOGRAFI FEMRE

Në këtë fletë të bardhë
që kur jam përlotur
nuk me njeh askush

loti nuk shihet
në kët det ujë meiti

flaka djeg shpirtin e gjallëruar
që të ty faqeve të bardha
të xhvesha lakuriqe
e më dole me ferexhe ngjyr gjaku
palë palë

mbeta baltë përlyer me farë
djersitur para
ekranit që dënesë
e ti vullkani i heshtjes
qeshë
në mbrëmjet e shurdhëta
ku ngjizet jeta në morfium gëzimi
dhe asgjë nuk durohet

më të ëmbla janë skenat e skenave
me ngjyra njolla
të pikturës jetë
se sa ne të kapur për gjoksa
hedhur rruëve të botës
që luajmë lojën e hidhur
ku unë jam hije e humbur
në dritën e hënes
e ti fotografi
në fletën e bardhë të përlotur


DIGJEM

Gur xhevahiri përmbysur
mbi petkun e kuq pranveror
pa pushk
pa vdekje
dhe rrokullisur prej n'at anë tek kjo anë
në lumin rrëmbyes
pushtuar me vorbullin e fundrrugës
për venë gjarpërimi
me forcë
me forcë mundohen të të lidhin

dhe ti ik
si bukë e madhe e ringjalljes
e lidhur për jetën buz përmbysjes
pa kore e butë
e butë

ti ardhje lajkatare
e ëmbël më shuhesh në sy
dhe më fik nga ashti në fis
fundos fillimin
në fund
pasqyrë ,pasqyrë
pasqyrë e thyer nga vala e tretur
që kur e përqafoi deti Jon-ë
përgjithmon më harrove



PËR LULEN NGJYRË JETE

Lulja vyshket me të humb era
shkon dhe kënga
me vdekjen e ndjenjës sime
për kohën jetë
dhe jetën bubullim dashurie

lulja vyshket
por
s'është thar lumi me dashuri
që do ta sjell era
nesër
do të vij pranvera me lule tjetër
lule për jet me dashuri


ANALOG

Bubullim e shpirtit djegur
vjen si flaka e rrufes
shhet heshtja dalngadal
kob i mbjellur ik me vrap
trok i shterrur vjen si dritë
vjen një varg i shpirtit plak
gjallëron zemrën e dashuruar
për vashën blu
buz liqenit të gjakt
me gërshetat hedhur gjoksit
e këmishën nëpër stepe
që në dritën e hënës mollë
bën aurora
për një zemër të verbuar

shuhet heshtja dalngadal
bubullim e shpirtit të djegur
vjen si flaka e rrufes
për vashën blu buz liqenit të gjakt



MBRËMJE ME DASHURI

(triolet)
ngjallen epshet e dshurisë
vrim e madhe hapet në krahëror
hyn një vashë muzë puthjesh
ngjallen epshet e dashurisë

lumi i gjakut të virgjëris
ik me mëngjesin e vashës në shtrat
ngjallen epshet e dashurisë
vrimë e madhe hapet në krahërorë



LYPSARI I RRUGËVE

duke gropuar kah thellësia
e pyeta tokën edhe sa kohë
të ta shoh zemrën e shqetësuar
më tha se qielli
është i pa kapshëm

në mbrëmjen e errët
e luta hijen t'i vjedh
një ëndërr natës
u zgërdhi me heshtjen
dhe tha se
rruga e amshimit është
njëkahëshe

posa zbardhi agu i larë nga vesa
tentova të vrapoj
kah ajo që e pashë
por
gjithçka në mua ishte ngrir
edhe gishtat
edhe duart e këmbët
edhe veshët e sytë
edhe shpirti e lakuriqsia
vetëm goja sikur dera e amshimit
gjithmon lypsare
i pëshpëriti akullit
përse më ke lidhur jetën
edhe vdekja është e ftoht
u përgjegj akulli
veçtjerash edhe dashuria është e fortë
në shpirtin e ngroht
të ndonjë lypsari
mugulloi vet humbja


PËRGJUMUR

u prish gjumi foleve të lëkurës
se pika e gjakut ndyti rakin përshëndetëse
vallja dhe ritmi u shua

në të njejtin yll
një valle e re
radoi K me val ultra të gjakta
njëmi e njëqind e ...

qetësi ju lutem kemi sken erosi
në filmin vdekja

e dëgjoni vallen e shotës
shikojeni imitohet
është e gjymtë
e thyer
fillon dhe mbetet
e prer ne havan kohe nga bushtrat mushk

po tani

mirë se erdhi
radio R me valë sterile
njëmi e nëntëqind
e në pa fund


©Copyright 2002 BluDesigner