Suzana Zisi

Atehere te nderuar kam kenaqesine qe tju ofroj disa krijime qe me kane pelqyer.
Uroj te ndjeni te njenjten kenaqesi :)

Ëndërr ...

Mbrëmë,
gjithë natën
isha me ty...
T’i këputa
venat…
T’i zbërtheva
eshtrat…
T’i gjakosa
flokët…
Të putha
në sy.
Mbrëmë,
gjithë natën,
isha
me ty.
Por,
në mëngjes,
s’munda
të të rikrijoja…
S’më dilnin
gjymtyrët.
S’më mjaftonin
flokët.
Buzët
e kafshuara,
fytyra
e plogët.
Dhe,
ika…
Ika,
mora malet…!
Zjarri,
që kam brenda,
as shuhet…
As falet...!!!

Dashuria ju ka harruar

Mos e kërkoni
puthjen!
S’keni për ta gjetur!
Këtu,
thellë
e kam tretur…!
Mos e kërkoni
ndjenjën,
kyçur
në shpellën
e mungesës!
Mos e kërkoni
arsyen!
Shtatë pashë nën dhe’,
ka mbetur…
Mos e kërkoni
moshën!
Me zero
e kam shumëzuar.
Mos e kërkoni
Dashurinë!
Ju ka harruar...!!!
__________________

M’i mori era...

--------------------------------------------------------------------------------

Rrënqethjet,
e mëngjesit
të brishtë.
Klithjet,
e pasioneve
të ndaluara.
Lotët,
e fëmijërisë
së largët.
Pendesën,
për “fajet”
e shkuara.
Ecejaket,
në kërkim
të shpirtit.
Alegorinë,
e telefonatave
të ndërprera.
Letrat ,
që dot s’i shkrova…
M’i mori era...!
__________________

Pa kohë...

--------------------------------------------------------------------------------

Në Atlantik,
u zhyta
në magjinë
e ekzistencës
joreale.
Në Bermude,
u njësova
me të fshehtat
magnetike.
Ligjet e fizikës,
i shumëzova
me ligjet morale.
E,
dolën
jashtë kohe:
Njerëzit,
Jeta,
Paranojat biblike...!
S’ka mëngjese,
vjeshtë,
shekull.
S’ka nocione,
fundi
e fillimi.
Mbete
vetëm ti...
Mbi botë.
Pa kohë.
Pafundësisht,
imi…!
__________________

Don Zhuani...

--------------------------------------------------------------------------------

Endesh
si hije,
Mes ecejakesh
të pasosura…
Dashnor
i përjetshëm.
Tragjik
i shekujve.
Ti.
Donzhuani
shqiptar
i legjendave.
Ti.
Fantazma
ironike
e netëve…!
Kostandin!
“Vëlla”
i përbaltur.
Pse
frikë
patën?
Pse
s’thanë
të vërtetën?
Që,
Doruntainat,
ti,
i ndërrroje
përditë.
Pse
e përçudnuan
kështu
legjendën?
Pse
mbyllën
sytë?
Shkatërron
dhe rilind.
Shuan
dhe ndez,
Ëndërrat
e vajzave,
të prera
në mes...!
Herë – copa balte
tragjike,
lëshon.
Herë – ar – eliksir dashurie.
Herë Doruntinën – princeshë,
përqafon.
Herë,
i frikshëm,
shfaqesh
si hije.
Qëndron
statujë,
mes jetës
dhe varrit.
Dhe,
stepesh!
Të hysh,
a,të dalësh?
Të rendësh ,
mes territ
dhe
skandalit,
a,
hapin,
gjëkundi,
ta ndalësh?
Kostandin!
Don Zhuani im, shqiptar.
Oqeane lotësh
mblodhe,
në altarët
e pritjes.
Pasione pa fund
ndeze.
Shojte,
zjarre
tragjikë.
Me alibinë- satirë
të Ngritjes,
nga,
i yti
varr,
alegorik…!
Endesh
fantazmë,
mes,
ecejakesh
të panumërta...
Dashnor
i përjetshëm.
“Vëlla”!!!
Ah,
sikur...!
Doruntinat
e dhimbjes,
nuk vdesin.
Rilindin,
nga brinjët
e tua…
Si
Eva,
nga Adami,
dikur …!!!
__________________

Ps.Keto poezi jane shkeputur nga libri"E BARDHA ESHTE PAK..." Botuar ne Tirane ne gusht 2004. do te vijojme neser :)
__________________

Miku Im I VogËl…

--------------------------------------------------------------------------------

Kush tha
që,
sytë
ti mori errësira?
Dhe,
që
buzëqeshja,
fluturoi në re?
Ti,
je
këtu,
Miki,
miku im i vogël.
Je,
këtu,
me ne!
Ende
është
mes nesh,
frymëmarrja jote…
Të bukurën
buzëqeshje,
këtu e ke!!!
Endesh
si një ëngjëll,
nëpër ditët tona.
Sytë e tu
të brishtë,
i shoh
dhe në gjumë.
Jeta,
është
e shkurtër,
do shihemi, Miki.
Miku im
i vogël,
që,
më mungon,
kaq shumë...
__________________

Eja i bukur, Promete…

--------------------------------------------------------------------------------

Ti,
je.
Ti,
s’je.
Te ndjej,
dhe
s’te ndjej…!
Shfaqesh i persosur,
diku,
zhdukesh pak me tej….!
Te kerkoj
por,
trembem!!!
Kam frike te te gjej…
Ti,
je.
Ti,
s’je.
Imazhe qe fluturojne andej…!
Ti,
s’je
ne rruget me pluhur,
ne rudhat e kohes
te flakura tej…!
Ti,
je
ne puthjet,
dritherimat,
ne gjakun
qe cmend legjendat,
te ndjej…
Ti,
s’je
ne syte qe u lodhen,
nga erresira
me emrin: Dite.
Ti,
je
ne endrrat e bardha,
qe,
embel,
dritherojne
drite.
Ti,
s’je imazh interneti,
qe,
ndjek valet
e,
shfaqet ne Yahoo.
Ti ndiej hapat,
eja!
Jam duke te pritur,
ketu.
Eja,
sillma zjarrin.
Dua,
edhe pakez drite…
Eja i bukur,Promete!
Harroji
Perendite!!!
__________________

Citim:
Postuar më parë nga FLORIRI
O Indrit nga eshte kjo Zisi?Kam pasur nje idhicik me kete mbiemer...lol

O Flori me sa di une eshte nga Vlora, por nese do te kem kohe ne ditet e ardheshme do te shkruaj dicka mbi te. :)


Nga sytë e tu



Nga sytë e tu,
buron
një dritë e mirë.
Kjo dritë,
ka kohë
që më mungon…
Më duket
vetja
shkretëtirë,
dhe
ti,
oaz,
që më tundon.
Jemi
kaq larg…!
(ndonëse dy hapa)
Mos e zgjat
dorën
me ngurim.
Se digjem,
digjem
porsi flaka,
dhe,
mbetet
veçse,
hiri im!

---------------------------------------------

I + I = 2

I + I,
bëjnë 2.
Por,
ti,
këtë,
s’e di.
Për ty,
I + I,
bëjnë 5
ose 6.
Dhe,
une,
ne matematikën
tënde
“moderne”,
ndihem
jashtë,
jashtë...!
__________________

Në shtëpinë e kafshëve


Kafenë,
ma serviri
ujku.
Duke ëndërruar,
shijen
e mishit
tim…!
Drekën,
ma serviri
dhelpra.
Duke skicuar ,
arkivolin
tim…!
Darkën,
ma serviri
urithi.
Duke gërmuar,
varrin
tim…!
Zogjtë e përgjakur
më lëpijnë…
Milingonat,
tatuazh
më ngjiten
në shpinë…
Ku është dera?
Hapeniiiii…
Të hyjë
këtu,
njeriu.
Njeriu?
Oh!
Vdiq i ziu!
Bishat
e egra,
zaptuan
shtëpinë…
Planetet,
në kraharorin tim,
ulërijnë!
Ulerijne…!!!
__________________

Enigma

--------------------------------------------------------------------------------

ثshtë enigmë
për mua
dhe,
s’ka për t’u zgjidhur
kurrë,
pafundësia
e mendimeve
të tua,
tragjike…
Ti,
mos u luhat
mes ëndrrash
ndjellakeqe.
Ti,
ke
në shtëpi,
një mace
besnike.
Të shoh.
Në mendime
të thella
ke rënë.
Shkundu, pra!
Mos e vrit
rininë!
Nuk të pengoj.
Heq dorë
nga lufta.
Unë,
pigmenti,
që të shtoj
mërzinë.
Ti,
prapë i heshtur…
ا’mendon?
ا’mendon,
me atë mendjen
tënde,
bardhë e zi?
Heq dorë nga lufta!
Më dëgjon?
Një mace
besnike,
të pret
në shtëpi…!
__________________

Stinët e Jetës

Pranverës
që shkoi,
ia mora
drithmat.
Verën
e thatë,
me pjalm,
po e lag.
Dhe,
po s’më çmendi
vjeshta
fytyrërrudhur,
dimrin,
do ta kem
të gjatë…
Të gjatë...!






Fantastiko – Shkencore

Duart e tua,
copa dielli.
Sytë,
meteorë
të fshehtë.
Këmbët që dridhen,
shkëmbinj
hënorë.
Buzët,
llavë
e nxehtë.
Njerëzit,
satelitë spiunë.
Fjalët,
orbita imorale.
Shpirti im,
gjithësia pa fund…
Puthja
jote,
e vetmja gjë reale…
__________________

Një gjethe

--------------------------------------------------------------------------------

E zgjidha,
magjinë
e egzistencës.
Jam gjethe,
e flakur
mes rrugës…
Kalojnë
mbi mua,
pushtete,
këpucësh…!



Ç’është një zog?

Një zog,
nuk është
thjesht,
shpend.
Nuk është
thjesht,
qenie
që cicëron.
Përpëlitet,
ai,
brenda
çdo njeriu.
Qesh
dhe
vajton.
Një zog,
përmbys,
anijen
e shpresave.
Pastaj,
ngarkuar
me ëndrra,
fluturon…
Një zog,
çukit shpirtin,
çdo çast.
Pastaj...
Me hipokrizi,
shëron...!
Dhe...
Cicërima – këmbanë,
tmerron,
varrin tënd.
Një zog,
nuk është
thjesht,
shpend.
Është,
vdekja
dhëmbërënë...!

Shtëpia me themele eshtrash…


Shtëpia ime,
në kufi
me legjendat.
Ngritur
mbi themele
eshtrash.
Rrobat,
endur
me flokë
njomëzakesh.
Kurora,
me petale
gënjeshtrash…!
Me heshtën
e lashtë
e të ndryshkur,
çarçafin
e harresës,
gris.
Duke i thurur
pelena
jetës,
përtyp
vdekjen time,
por,
dot,
s’e gëlltis…!
__________________

Natën, kur ti flije…

--------------------------------------------------------------------------------

Natën,
kur ti flije,
t’u futa
në shpirt.
Nga rruga,
që,
vetëm unë
e di.
U përballa,
me dhjetra portrete
femrash.
U përgjaka,
në qindra skelete
emrash,
dhe,
qava
me oiii...!
U ngatërrova,
në labirintet
e psherëtimave.
Mes premtimesh boshe,
vuaj…
Puthjet pijanece,
belbëzojnë:
-E dashur,
je,
në dhe të huaj!
Dhe rend,
por,
shpirti
s’paska fund.
Ti
po zgjohesh.
Dhe një sekondë,
ka ngelur…
Po shkoj
me shpresën,
se,
imazhi im,
do jetë
diku…
Në tokën
e pashkelur...!
__________________

Baladë plehrash…!


Endem
rrugëve të tua,
duke lënë
gjymtyrët,
qelizat,
indet,
peng.
Endem,
skutave të tua,
duke i falur
frymën
plehrave.
Endem,
hijesh,
fantazmash,
duke vrarë
ëndërrat,
këtu.
Ç’fatkeqësi
për mua
me ju,
fëmijët e së keqes…!
Endem
legjendash,
duke vjedhur
virtyte,
për t’ia arnuar,
jetës...!!!
__________________

Hija e kumbullës


Sa çel sytë,
hija
e kumbullës,
më pushton.
Dridhet
ajo,
si vajza
miturake,
në dashurinë e parë.
Pas perdes,
kumbulla
gjelbëron,
por,
perdja,
na ka ndarë.
Dhe,
përfytyroj…
Gjethet,
si qerpikë.
Degëzat,
që bëjnë hije.
Kokërrzat
e athta,
si gjinj
njomëzakeje.
Mbi to,
brumbujt
si buzë fëmije.
Dhe koha,
kalon…
Hija
mbi perde,
dridhet,
si më parë.
Pas perdes,
kumbulla,
gjelbëron.
Por,
perdja,
na ka ndarë…!
__________________

The same shit in different days


Jeta,
përsërit
veten,
çdo ditë.
Unë,
kapur
pas një fije kashte,
dua,
lumin
ta kaloj.
Shkoj
tek mesi,
por,
rryma,
shpejt
më kthen.
Dhe,
notoj.
Por…
Çdo mëngjes,
veten,
e shoh
në breg.
Rrethuar,
nga të njëjtat
fytyra,
dhe,
nga i njëjti
vështrim,
që
djeg.
Ndaj,
me emocion
notoj.
Shpresoj,
akoma
shpresoj.
Dhe,
qenien,
ma pushtojnë
pasione të fuqishme.
Që,
thyhen
lehtë,
në barrierën
e palëvizshme:
“I njëjti m...,
në ditë
të ndryshme…”

Si Kësulkuqja do trokas

Do t’vija tek ti,
si Kësulkuqja.
Me shportën
e luleshtrydheve,
dhe…
një pako
kafe.
Por,
s’më prite dot.
Të rrëmbeu
vdekja,
në dasmën
time.
Dhe,
në vend të shportës,
solla lot…
Do t’vij
tek ti ,
si Kësulkuqja.
Por,
Mos vallë?
Mos vallë
ujku
na gëlltit,
si në përrallë?
Megjithatë,
unë,
do të trokas.
Vdekjen,
do e verboj,
me një grusht
piper.
Dhe,
pakon
me kafe,
nga shporta
do e nxjerr.
Dhe,
Ty,
e dashur,
në dorë
do të ta jap.
Do puth
cepin e varrit,
pastaj ,
do të kthehem
prapë...!
Por,
jo
si Kësulkuqja…
Se,
ajo
në kthim,
mori
edhe gjyshen
me vete…
E dashur.
E ëmbël.
Si vegim,
në zemrën
time,
Mbete...!

Meditim mbi glob

Hija
e flokëve
të mi,
mbuloi
Europën.
Nën diell,
mbete,
Ti.
Shqipëria ime,
e vogël…!
Dhe,
si një princeshëzë
e artë,
dritë
lëshon
mbi glob…!
Faleminderit,
përfytyrimi
im,
snob...!!!
__________________

M’i mori era...


Rrënqethjet,
e mëngjesit
të brishtë.
Klithjet,
e pasioneve
të ndaluara.
Lotët,
e fëmijërisë
së largët.
Pendesën,
për “fajet”
e shkuara.
Ecejaket,
në kërkim
të shpirtit.
Alegorinë,
e telefonatave
të ndërprera.
Letrat ,
që dot s’i shkrova…
M’i mori era...!
__________________

Dëbora e pashmangshme

Ti,
me urrejtje,
ndihmon
dëborën.
Ti,
me përbuzje,
me grric
fytyrën.
Ti,
me dëshirë,
ledhaton,
jetën
e zbrazët.
Ti,
shprish
natyrën.
Në ç’perëndi,
je betuar
të më mplakësh?
Në ç’det,
e peshkove
alibinë?
Në ç’humnerë,
e gërmove
legjendën?
Në ç’epokë,
dyfytyrësinë?
E pafytyrë.
E pashmangshme
kjo dëborë!
Që,
flokët
po m’i zbardh.
E,
shpirtin,
po ma vret.
Dhe,
flaka
që
u ndez,
mes nesh,
dikur…
Në akullsinë
e saj
u tret.
U tret…!
__________________

E çmendur?


Fantazia ime
e çmendur,
ku s’shkove?
Në ferr,
milionere.
Në parajsë,
shkrimtare.
Fantazi
marroke,
ti,
do t’ndalesh,
kur shpirti,
pulëbardhë e përgjakur,
të prehet
mbi varre…
Fantazia ime,
pjellë
e pengesave.
Sa molekula,
e vogël.
Sa perëndia,
e madhe.
Antitezë
ekuacionesh,
në këto kohëra
makabre…
Fantazia ime
e çmendur,
bredhare...!
__________________

Më fal

Më fal!
Më fal!
Në lakuriq nate,
të kam shndërruar.
Ditën,
tulatesh,
në kafazin
e kraharorit tim.
Natën,
lëshohesh
e harbuar.
Më fal!
Për ditët
që kaluan.
Më fal!
Për shekujt
që do të vijnë.
Më fal!
Më fal!
Më fal!
Më fal!
Të vrava lirinë...!




Eja tani!

Gjithshka e imja,
të kërkon
ty.
Eja
i tëri...
Të dua tani!
Mos harro ironitë,
konjakun,
streset,
i dua tani!
Dhimbjen,
gazin,
jetën,
vdekjen,
sillmi këtu
se,
do t’i pi.
Pastaj,
në gjoksin
tënd
do futem,
e,
s’do të dal më…
Kurrsesi!!!
__________________

Poezia dhe Unë

Veshur
me pelerina
çeliku.
Tërë nur.
Në “ paradën
madhështore
të modës”,
pozojmë
të dyja.
Ajo,
Mis e vërteta.
Unë,
Mis marrëzia…!





Filozofia e këmbëve të trishtuara


Mes udhës
së pasosur,
për të njohur
botën…
Njëra,
godet kokën,
Tjetra,
lëpin tokën…!
__________________

Monotone

Do të dal
në kodër
e,
do të vështroj
botën.
Do marr
një gur
dhe,
do i thyej
kështjellat e rërës,
me egërsi…
E pastaj?
Do marr
një qen
dhe,
do i përdredh
kokën,
me butësi…
E pastaj,
me dhimbje,
do qaj,
do qaj…!
Do mbledh
mbeturinat
e kështjellave
dhe lehjet
e qenve,
e,
do ia fal
perëndisë,
që,
ti kthejë
në djaj.
Do ia fal
këta djaj,
monotonisë.
Do e grric,
do e çjerr,
dhe do qaj…!
__________________

Po vdesim duke të pritur ty…

Unë,
Ti,
Ne,
Ata...
Të duam ty.
Të lindur,
nga pasionet e mëdha.
Bij të dashurisë.
Të presim...
Ty.
Ku je Diell?!
Eja,
teri lotët
e syve
tanë!
Këtë tokë
të hidhur,
mbarse
me mirësi.
Eja!
Përvëloji
gjuhët
e helmëta!
Zbrit këtu!
Të shkrihemi,
Në
të madhen,
dashuri…!
Dhe,
nga hiri,
të ringjallet
si Feniksi,
një qelizë
e re
mirësie.
Zanafilla
e planetit
të ri…!
Unë,
Ti,
Ne,
Ata,
të duam
Ty!
Eja,
Diell,
të digjemi...!!!

E bardha eshte pak…


Një mur,
i lyer
me të zezë
dhe,
me të bardhë...
E zeza,
është shumë.
E bardha,
pak.
Ngjyrat,
luftojnë ashpër.
Ngjyrat,
lëshojnë gjak.
Përpëlitet
e bardha.
E zeza,
shumohet.
Syri,
më tmerrohet…!
Mur.
Mur i zi,
larë në gjak.
S’dalloj dot
të bardhën.
E bardha,
është,
pak…!
__________________

E MBAJ ZJARRIN NDEZUR…!!!



E mbaj zjarrin ndezur…
Ndezur….
Rrëmbej pemë të prera,
degë te thara.
Mbeturina të mbledhura andejpari…
Dhe,
nëse nuk gjej,
djeg brinjët e mia,
të mos shuhet zjarri…

Eh,
zanat e pyllit
digjen dhe rilindin…
Po hedh njëren dorë…
Të shkruara fatet…!!!
Ja,
kjo erë e marrë,
ulërin prej “miqsh”…
Ndaj,
zjarri tulatet…

Kridhem e tëra…
Më treten eshtrat...
Shembem,
ulëras,
përpëlitem…andejpari.
Që të ngrohen “miqtë”,
që të zbuten djajtë…
Është ndezur
zjarri…!!!
__________________

Ftesë në varrimin tuaj


Të gjithë
morën
ftesa.
Por,
asnjë
nuk erdhi.
Të gjithë
derdhën
lotë.
Por,
asnjë
nuk qau.
Të gjithë
folën.
Por,
asnjë
nuk tha
të vërtetën…!
Dhe,
të pakallur,
të lemerisur,
në mes të rrugës,
Atë,
e gjetën.
O njerëz!
O hije!
Me këmbë
mos e shkelni!
Do vijë
ai shekull.
Do vijë
ai muaj.
Do vijë
ajo ditë
e bardhë
perëndie.
Dhe,
ai,
do qeshë,
në varrimin
tuaj…!!!
__________________

Testamenti i Evës

Sikur Eva,
të mos e linte,
në testamentin
e saj,
Ajo,
s’do egzistonte.
Dhe,
llumi i ndyrë
i hipokrizisë,
do pushtonte,
botën...!
Por...
pakëz
të njollosur,
na e fali.
Përzier
me hipokrizi.
E vërteta,
endet
rrugëve,
si fantazmë.
Dhe…
Veç
të marrët,
e ftojnë
në gosti…!!!
__________________

Vdekja e shpirtit...!!!



Ai,
po vdes...
Per tu ringjallur perseri.
Si Krishti!!!
Me dhimbje,
pikat alegorike te shiut,
Vajtojne sot.
Per te kenduar neser,
ne nje bote te ndritur...
Legjendat,
u thinjen, duke pritur...
__________________

Dashuria...


Pasi mbaroi funerali
i mbretit Hamlet
dhe i bukuroshes Ofeli,
Dashuria,
u kthye tek ne
perseri.
E cmendur,
se doli nga kafka e saj...
E mencur,
se doli nga kafka e tij...
__________________

Një hap larg vdekjes

Sa melankolike
mbi
atë
breg…
Ta prek,
a mos ta prek?
Syri i saj,
të shkrin.
Puthja,
të djeg.
Fatkeqe,
e zbehtë,
e brishtë,
e lehtë.
O Zot!
Po ndërron jetë...!
Një hap
larg bregut,
vdekja
e pret.
Ajo...
Melankolike,
mbi
atë
breg.
Ta prek?
Jo!
S’mund ta prek!
Është
hija ime.
Unë,
jam
ajo.
Qëndron,
një hap
larg vdekjes.
Unë,
kam vdekur,
me kohë...!
__________________

Sa shumë qenkërkam plakur...

Mendimi
zvarritet…
Puthja,
ngrin akull.
Dëshira,
endet
si somnambul.
Buzëqeshja,
rend ,
në labirintin
e përgjakur
të buzëve…
Që,
më,
s’kanë për tu hapur…!

Statujat e qëndresës

Doja,
kokën,
ta mbështesja
diku...
Në krahët
e tu?
Po!
Në krahët
e tu.
Ti,
si statujë
e qëndresës,
më vështroje…
Unë,
si somnambule,
mes ëndërrash,
rendja:
Në buzët,
e puthjeve
të ngrohta.
Në malet,
e shpatullave
të hijshme.
Në kraharorin,
e gjerë
si deti.
Në labirintet,
e ngatërruara,
të mendimeve…!
Po ti?
Statujë e qëndresës?
Jo!
Më vështron
vjedhurazi…
Ç’keni me mua
o njerëz?
Lermëni,
kokën,
ta mbështes,
tek ai…!

Një sy

Dikur,
diku,
vizatova
një sy...
Dhe,
e harrova.
Por,
një mëngjes,
“Deti”,
më kish mbuluar...
Kuptova...!
E kërkoj më kot,
kryeveprën
e dorës
së patalentuar:
Në hapësira
të bardha,
lotësh.
Në hone
e korije.
Në legjenda
të zymta.
Në pjata
të helmëta.
Në gota rakie.
Në çarçafë
të ndotur,
pa pikë fantazie…!
E kërkoj në yje
por,
e gjej në shpirt.
Pluskon,
në lotë gjaku!
Skeleti,
ende,
lëshon dritë…
Dikur,
diku,
vizatova,
një sy.
Një?
Apo dy?

Ata…


Ata,
për njëri- tjetrin,
janë kalimtarë.
Duhen,
grricen,
çirren,
puthen
si të marrë…
Riprodhojnë
veten.
Janë
bashkautorë.
Imja
është
kjo këmbë,
Jotja
është
kjo dorë.
E,
grricen
përsëri.
Puthen
si të marrë…
Ata,
për njëri-tjetrin,
kalimtarë…!

Te flas kur nuk je…


Po endem
në fytyrën tënde,
si kurrë më parë…!
Mes flokësh
rrëshqas…
e,
ku të strukem
s’di…!
Ndoshta…aty,
ku,
mendimi yt
s’me le të rri…
E,
zbres,
mbi hundën
e brishtë,
që,
frymëmarrje
gjëmon.
Si prek dot buzët…
se,
djegin,
djegin dashuri…!
Vetëm aty,
nuk munda të hyj…
Aty
ku,
heshturazi,
përvëlojnë
dy sy…
Hape zemrën
shpirt,
e,
me ler të rri…!
__________________

Për ty

I tera
lotët.
S’i kreh më
flokët,
Pa ty,
bota,
duket e mjerë...
Për të të parë
edhe një herë,
zogun
e fundit,
të shpresës,
e ther...!

Duke u përpëlitur nën gërmadha…


Ai ishte përbindësh. Po, përbindësh. Ishte… Nuk është.
O Zot ! Më në fund e lirë. Liria ime, i përshkon muret e këtij autobuzi mbushur me fjalamë të pandreqshëm që komunikojnë më klithma e të qeshura histerike. Liria ime… E burgsour brenda mureve te edukatës strikte. E ndrydhur nga normat morale. E shtypur nga skizofrenia e kohës. Po këta njerëz, të cilët më shikojnë sikur të isha një qenie e rrallë, a janë të lire, apo kanë edhe ata muret e tyre ? Ndoshta…!
Unë jam e lirë formalisht. Shkoj ku të dua, blej ç’të dua, fle ku të dua. Kam dhe një llogari bankare …
Por, të gjitha këto s’vlejnë, përderisa ndihem e burgosur brenda mureve të trupit tim, si një qenie e vogël që do të dalë nga guaska por s’mundet. E vogla sfilitet për të shkatërruar kapilarët, organet, nervat, tendinat, brinjët. Por është fare e vogël. Kjo “e vogël” jam unë, brenda “unit” tim “të madh”.
“Uni” im “i madh”. Ç ’ironi …!
Unë i provova të gjitha, të gjitha ato që për shumicën janë tabu. Dhe arrita këtu: “Ç’kuptim ka jeta?”
“Isha vajza e përkëdhelur e një familjeje të madhe, me emër. Për tim atë(piktor) dhe time ëmë ( drejtoreshë), unë isha gjeniu i familjes, krenaria e fisit. Aq sa e njihni ju këtu, në province Tiranën, po aq e njihja dhe unë që jetoja në zemër të saj.
Muret e dhomës sime moderne, muret e studios fantastike të babait, ishin bota ime. S’kisha shoqe. Ishin “të rrezikshme” për zonjushën e përkëdhelur e naive. Ishin ordinerë gjithashtu edhe mësuesit, fqinjët e sidomos djemtë. U rrita me libra…
Mëngjesin e haja në Manastirin e Parmës, drekën në Kullën e Eifel, darkën në pallatin e mbretit Timur. Çdo gjë që do te hynte në trupin tim e sidomos në trurin tim, kontrollohej, duke filluar që nga ushqimet e deri tek literatura. Isha e egër. Shoqëria e djemve më acaronte. Përfytyroja mbretër, kalorës, zotërinj të kollarisur që silleshin me delikatesë dhe kupohet se sa të rëndomtë më dukeshin njerëzit që më rrethonin.
Pikturat, perfekte nga teknika, vuanin për dicka të vogël, të vogël fare. Megjithë elozhet dhe vlerësimet, unë s’isha aspak e kënaqur. Në pikturat e mia mungonte diçka e qenësishme. Ajo “diçka” që mund të quhet
“ gjithshka”. Mungoja unë…!
Duhej të ulesha me këmbë në tokë. Ndoshta ishte mosha, ndoshta shkëputja nga adoleshenca, nevoja për vetvendosje e personalitet, apo të gjitha së bashku që më shkëputën nga ëndrrat.
Nisi, ditën, kur refuzova të konkuroj për pikturë. Realitetin fillova ta perceptoj ndryshe. Ngjyrat, natyra, njerëzit, morën nuancat e tyre tokësore. Më dukeshin të bukura edhe ato që ishin “ të shëmtuara”. Edhe çunat, sigurisht, ishin tërheqës. “Bota ime”, me “botën e tyre” takoheshin vetëm në një pikë : “ Dëshirë e dyanshme bashkëpunimi” dhe nuk puqeshin në mijëra pikat e tjera: “ Pamundësi totale per t’u përshtatur”. Termat, ndoshta do ju duken të fryra, por jo, s’janë të tilla. Isha një nga studentet më të mira të arkitekturës. Në vitin e dytë, u shfaq një dashuri. S’ishte i bukur por në shikimin e tij ngulmues, zbulova një botë të thellë dhe në komunikimin me të, pikasa një zgjuarsi natyrale dhe kulturë perfekte. Fillova ta dashuroja…
Por, që nga ai cast, bota i humbi përsëri ngjyrat. Ishte vetëm ai në univers. Prindërit e mi e donin.
“Bëre edhe ti një gjë të mençur.”- më thanë. ( Ata se kishin harruar divorcin tim me pikturën).
Jetë e lumtur…
Punë e shkëlqyer…
Burrë me reputacion…
Ç’doja më tepër nga jeta?
Me kalimin e kohës, kisha ndjesinë, sikur një bishë e tërbuar hante e babëzitur brenda meje. Çdo ditë përsëriste të shkuarën. Laja dhëmbët, shkoja në punë, drekoja, dilja shëtitje, bëja seks, flija. Dhe prapë jeta përsëriste veten çdo ditë. Më dukej vetja, sikur e kapur pas një fije kashte, doja të kaloja lumin e rrëmbyeshëm e të tërbuar nga furtunat e jetës. Im shoq, si gjithmonë, më mbulonte me dashuri e përkujdesje. Çdo sekondë të lire, e kalonte me mua.
Si gjithmonë, përsëri, unë mbeta vetëm. E vetmja lidhje për mua, ishte familja. Dikur - prindërit, tani – burri. Ndihesha si një kozmonaute në hapësirën pa forcë rëndese.
Fillova të shoqërohesha me kolegët. Im shoq u shpërfytyrua. U ftoh. Pas disa paralajmërimeve të heshtura, një ditë deklaroi: “Nuk duhet të shoqërohesh me askënd. A nuk të mjaftoj unë ?” I thashë se isha qenie shoqërore. Qeshi. “Kur u bëre e tillë? Ti s’ke pasur kurrë shokë e shoqe.”
O zot! Nga një tutelë, në tjetrën. Unë, duhej të udhëhiqesha në jetë nga liderë psikopatë!!! Unë s’isha pronë e askujt dhe me vetëdije, i thashë “po” dëshirës për një lidhje të re. Dhe i pari që guxoi e më kërkoi të darkonim bashkë u bë i dashuri im. Fillova të marrosesha pas tij. Le ta quajmë X. Ishte pak më i ri se unë, i qeshur, plot jetë, pasion e energji.
Më falte shumë prej vetes. Nuk më përkëdhelte. Kisha nevojë për të, aq sa për ajrin. Motelet, ishin për ne shtëpi e dytë. Prindërit më kërcënuan, më këshilluan, por ata, tashmë nuk ekzistonin, ashtu siç nuk ekzistonte edhe burri im. Natyra kish ngjyra, nuk vija më syza. Dielli më pëlqente. Shtëpia më dukej varr. Burri – varrmihës. X-i ishte jeta ime, e vetmja urë që më lidhte me ekzistencën. Kuptohet, im shoq, e mësoi këtë shumë shpejt. U ndamë. Shtëpia ime u bë edhe shtëpia e X-it. Jetonim si në filma: Shumë argëtime, dashuri. Derisa, një ditë, kur u ktheva para kohe nga shërbimi, në shtratin tim, gjeta vajzën e ministrit të dikasterit ku X-i punonte. O perëndi! Ç’faj kam bërë që më ndëshkon? Prindërit s’më flasin. X-i s’më do. Shoqe s’kam. Motër jo. Pse kështu kjo jeta ime? Vallë prej ç’materiali jam ndërtuar unë? Pse nuk ingranohem dot në jetë? Pse nuk harroj? Pse nuk fal?
Kalova dy muaj në spital pas një depresioni të rëndë. Kur dola, mësova se prindërit, pasi mësuan për sëmundjen time, u nisën me një avion i cili mbeti bashkë me 100 pasagjerë, në malet e Zvicrës. Trashëgova një llogari të majme bankare, një fabrikë të vogël dhe dy shtëpi. Ju do të pyesni :
“Ç’ndodhi me X-in ?” Pasi dola nga spitali dhe mbarova formalitetet e pasurisë, fillova ta kërkoja por ai shmangej. Brenda meje, dashuria, ishte transformuar. S’di se ç’ndieja. Kraharori më vlonte, koka sa s’më çahej nga dhimbja, bota përsëri pa ngjyra. Ekzistonte vetëm ai. Por… ai s’më donte…! Pas një takimi të shkurtër në kinema dhe pas deklaratave: “Ti s’je askushi për mua”, e gjithë urrjetja qe kisha mbledhur brenda vetes, e shpërndrë në miliona thërrmija nëpër botë , u mblodh brenda një çasti të vetëm dhe shpërtheu.
… Një natë, pasi u nda nga mikesha e re në katin e parë të pallatit, në errësirën e plotë të Janarit, një thikëz simpatike shpoi zemrën e tij. Nuk e vrava unë! Jo! E vrau dhimbja ime, e vrau ai “uni i vogël” që përpiqet të dalë nga mbeturinat e “ unit të madh” që shkallmon brinjët, që këput tendinat, që gric fytyrën e shkul flokët. Ai nuk e meritonte të jetonte. Shkova në shtëpi dhe dogja pikturën kushtuar natës së parë të dashurisë. Doni të dini si ishte?
…Një femër ( unë),qielli i përflakur, fytyra e tij e zbehtë në kupë të qiellit duke u thërrmuar. Unë, ( në pikturë) me një thikëz në dorë, po therja shpresën për të jetuar, ( kuptohet, që në pikturë unë qëlloja ajrin se shresa ishte e padukshme). Bile më kujtohet poezia qe shkroi një poete pasi e pa:
I tera lotët,
Si kreh më
flokët,
Pa ty,
bota,
duket e mjerë…
Për të të parë
edhe një herë,
Zogun e fundit
të shpresës,
E ther…!
Sikur ta dinte se, unë, bashkë me shpresën, do të therja…
O zot! Nuk isha unë, ishte “uni” im i cmendur…!
E dëshpëruar,rend cdo ditë ne linja të ndryshme, jo me makinën time por me autobuz sepse dua të shoh njerëz që qeshin, vuajnë, jetojnë…
Fle në qytete të ndryshme,ose më saktë përpiqem të fle sepse nuk kam as gjumë, as ëndërra, as fantazma makbethiane.Rend në hotele të ndryshëm, me meshkuj të ndryshëm, por, as kështu nuk gjej qetësi. Nuk gjej as arsye apo shkak për të jetuar. Ju do të thoni:”Ti je e lirë”. Merreni lirinë time, ajo nuk vlen. Ajo është liri me kusht. Sepse unë jam dy. Luftoj, përplasem, thërrmohem, nuk di se kujt i përkas, “unit të madh” apo “unit të vogël” që përpëlitet nën gërmadha e s’di ç’kërkon…!

Suzana Zisi

Nderi në atdheun tim

Në atdheun tim,
nderin,
si mburojë,
e veshin
ata
që s’e kanë.
Me turp
e përlyejnë,
orgjitë
e “të mëdhenjve”.
Dhe,
për çudi,
si dekoratë,
ua varin
çakenjve.
Atdheu im
i varfër,
Ti,
s’je
i maskarenjve!!!
__________________

[b]Askush s’mund të vdesë në gjirin e saj
Suzana Zisi


Kish ëndërruar gjiithë jetën për një copë tokë. Por, duhej të vinte dita. Dhe dita erdhi. U bë pronar. Dilte që me natë dhe me sy të përlotur e vështronte. I shëmbëllente me një foshnjë të njomë, të ëmbël.
E punoi, e plehëroi. Vlaga e saj, e joshi aq sa e përfytyroi veten si një copëz të saj. Dhe ja, një ditë, bimët çelën. Ai u lumturua aq shumë, sa humbi ndjenjat. Kur u ngrit, ndjeu në trup ngrohtësinë e saj, ndjeu në ballë vesën e saj. Një drithërimë e përshkoi të tërin dhe mendoi se … dhe kuptoi se midis tij dhe tokës, ishte krijuar një lidhje e fuqishme. Prodhimi erdhi i mbarë. Vit pas viti, toka zbukurohej. Vit pas viti, ajo e shtonte prodhimin e saj. Ai u pasurua. اdo ditë, shkonte atje, dhe i falej. Në jetë, ai, i ishte falur vetëm asaj. Por edhe ajo, ndrinte kur i zoti i afrohej. Bimët harliseshin. Aroma e këndshme e dheut, drithëronte shpirtin e tij. Por, një ditë, ai u lodh. Vendosi të mos e mbillte më. Shkonte tek ajo çdo ditë, e përshëndeste, e ledhatonte, dhe pastaj, argëtohej duke prishur nëpër kazino paratë e fituara prej saj. Në mesantë, i dehur, i falej, i falej…! Duke iu marrë këmbët, shkonte në shtëpi. Nuk e mbolli, por, si për çudi, ajo, çeli ca bimëza shumë të shëndetshme e dha një prodhim të mbarë. Ai u befasua dhe mendoi, se toka s’kish më nevojë për zot. Ajo, ish vetë zonjë. Ajo, toka e tij e pabindur. Kur u afrua sezoni i mbjelljeve, ai e spërkati me një helm të veçantë, sepse ajo e ruante farën brenda vetes nga prodhimi i një viti më parë. Por përsëri fara mbiu e shëndetshme. Ai u tërbua, megjithatë toka shkëlqente kur shihte të zotin e saj. Sa e paturpshme, mendoi ai. Mori një sopatë dhe i preu bimët. Ndezi me to një zjarr të madh. Një zjarr që nxirrte një tym të zi e ulërinte nga dhimbja e mijëra jetëve që s’mundën të lulëzonin. Por, për çudi, të nesërmen, nuk gjeti asnjë gjurmë të zjarrit. Toka, krenare, lëshoi një duhmë të ftohtë sapo pa të zotin. “eshtë apo s’është imja kjo?- mendoi. Filloi të studionte literaturë dhe të rendte nga një magjistar tek tjetri. Por, mënyrat e sofistikuara dhe magjitë nuk mundën ta shprishnin natyrën. Toka, përsëri lëshoi ca bimëza të vogla të cilat hodhën shtat dhe u mbushën me lule të zeza. Pra, ajo mbajti zi për mohimin e pjellorisë, mohimin e jetës. Kur i pa, ai ulëriu si ujk i tërbuar e u mbyll në shtëpi. Tashmë, nuk e ngrohte më asgjë. Ftohtësia e saj, po e çonte drejt vdekjes. U mendua, u mendua gjatë. Dhe u bind se ishte fajtor. Ishte dhe s’ishte, sepse dhe ajo kish faj. Megjithatë, vendosi t’i falej. U nis ashtu zbathur, nëpër natë. Iu përgjunj asaj, ashtu siç mund ti përgjunjej vetëm Krishtit po të zbriste në tokë. Por ajo se fali. Lulet e zeza, fëshfërinin nga era e ftohtë që buronte nga thellësitë e saj. Ai qau, iu lut, por toka e vetëndjerë për drejtësinë e saj, nuk e fali. Edhe sot e kësaj dite, ai vazhdon të qajë. Kur ndjen se po e lënë forcat, gëlltit disa lule të zeza sa për të mbajtur frymën gjallë dhe vazhdon të lutet. Megjithëse ajo është e ftohtë akull, ai ndjen, se brenda saj, diçka lëviz. Si statujë e qëndresës, ai i lutet tokës së tij të shtrenjtë, ledhaton të dashurën, puth shpirtin, urdhëron skllaven, godet armiken…! Sido që të jetë, ajo është prona e tij, e dashura, dhe, askush veç tij, s’ka të drejtë të vdesë në gjirin e saj…!
__________________

Hakmarrja e dhelprës

--------------------------------------------------------------------------------

Në çastin kur ai i preu bishtin me kosë, ajo u betua se do të hakmerrej. Duke vënë në punë artin dhe dhelpëritë e saj, pak nga pak, ia arriti qëllimit. Kjo, u duk në mëngjes. Gruaja e tij, filloi "të dridhte bishtin", madje ia kalonte dhelprës. Ai i foli, e këshilloi, e rrahu, por ajo vazhdonte "ta dridhte bishtin".

E ngushëllonte fakti që numri i atyre që...po rritej. Mendje të ndritura, punuan vite me radhë por pa rezultat, ato, vazhdonin "ta dridhnin bishitn". Në një konferencë, një magjistar, vërtetoi se fatkeqësia që po iu merrte nëpër këmbë nderin, vinte si pasojë e hakmarrjes së një dhelpre. U nisën burrat të kërkonin dhelprën, por... më kot. Ajo kishte vdekur vite më parë.

Më në fund, vendosën të digjnin të gjallë gruan që "e kish dredhur" e para. Dhe e dogjën. Por, ky barbarizëm e acaroi edhe më tepër gjendjen. Gratë protestuan duke e perfeksionuar edhe më tepër mjeshtërinë e tyre. Pra, burrat, duhej ta duronin këtë mallkim pa anë e fund.

Fantazma e dhelprës pa bisht, do të endej nëpër botë pa reshtur, duke u mësuar grave nëpër shekuj, artin e "dredhjes së bishtit".

Suzana Zisi

--------------------------------------------------------------------------------

Sui flm per ndjekjen ne teme, nderkohe po vazhdojme....:)

Po hirin ku ta çoj?

Dua…
ta pastroj
këtë farë,
nga mbeturinat.
Të mbjell
dhe,
të korr,
një bar të ri.
Një bar,
që,
të ftillojë
lëndinat,
E,
të harlisë,
në liri.
Dhe,
mbeturinat,
t’i helmoj…!
Pastaj,
me zjarr ferri
t’i djeg.
I djeg...
po,
hirin,
ku ta çoj?
__________________

E bukura kënga plakë

Atë,
kurrë
s’e këndova...!
Në lindje,
u mundova.
Dhe...
solla
në jetë,
një foshnje - plakë.
Rrudhat,
të thella.
Buzët,
me jargë.
Sytë,
tërë gjak.
Dhe,
rend
ajo,
ngado
me mua.
E bukura,
kënga plakë.
E ëmbla,
që,
kurrë
s’u këndua…!
__________________

Hija e zezë

--------------------------------------------------------------------------------

Pasi mbaroi pjatën e parë, ndjeu një si hapësirë në bark, kraharor, fundbark. Kur mbaroi të dytën, ajo u zgjerua. Trupi iu fry nga boshllëku. Pasi mbaroi të tretën, e kuptoi se ushqimet ishin pa peshë.
....Iu kujtua fëmijëria. Babai i punonte në minierë. Edhe nëna. Duart e tyre të zeza i dilnin shpesh në ëndërr. Duart e tyre të zeza gatuanin, atje, ato pak pare sa për të jetuar. Duart e zeza të nënës nuk i zbardhi as mielli, kur mbrunte bukën, as sapuni Lux që i fali një mikeshe…!
Mendimet e tij të zeza... Si mund të ishin ndryshe? Si mund të ishin ndryshe, përderisa edhe duart e tij po nxiheshin? Shihte me zili në televizorin e fqinjit, duart e bardha të kryeqytetasve dhe një urrejtje e pafund e pushtonte. Urrente duarbardhët e Tiranës dhe duarzinjtë e qytezës.
Dashuria e parë... Ishte e bardhë, vajza e drejtorit të gjimnazit. E hijshme, me duar të pambukta. Vec sytë i kishte të zinj. Martesa, me vajzën “e bardhë” në qytezën “e zezë”, nuk ndryshoi asgjë. Megjithëse mbante doreza kur punonte, duart i kishte të zeza. Dhe jo vetëm duart. Qymyri depërtonte kudo, përshkonte çdo rregull, ligj e pakt.
Qymyri të nxinte edhe jetën! Ç’ngjyrë kishte gjaku i tyre vallë? Po gjaku i saj?
Filloi të shkonte me femrat e minierës. “Këto duarzezat janë të mira në seks” mendonte. Tashmë, kur goca tre vjeçe dhe bebja në barkun e duarbardhës i kishin hedhur prangat, atij i lindi dëshira e zjarrtë dhe dashuria e tij e fundit. Të ishte i lirë.
Vitet e universitetit kaluan shpejt. Studionte deri vonë. Duhej të qëndronte mbi gjithçka. Duhej të injoronte duarbardhët dhe duarbardhat. Ai i urrente ata dhe hakmerrej duke i poshtëruar me mospërfillje. Ishte simpatik dhe tërhiqte vëmendjen e femrave, por, i vendosur, nuk u dorëzohej pasioneve të momentit. Sa herë shkonte në qytezë, pranë familjes, shfrynte dufin në gjinjtë e duarzezave. Çlironte streset e krijuara nga trillet e përfytyruara në vetminë e dhomës së konviktit. Kjo qytezë, ishte kufiri midis asaj që urrente dhe donte. Po ç’donte vallë? Lëkura filloi t’i nxihej (nga natyra ishte pak ezmer). Diellin e urrente. Këmishat edhe në piskun e vapës i mbante me mëngë të gjata. Ditën që i vdiq babai qau shumë. Por, brenda qenies së tij tragjike, një dozë gëzimi gëlonte: “Iku një duarzi”.Ndërsa vazhdonte të lexonte e të kulturohej, i lindi edhe një djalë. Tre fëmijë. O Zot! Tre qenie që do i ndiqte nga pas hija e zezë e gjyshërve...!
U emërua në kryeqytet. Një shtëpi komode, një punë e mirë, larg qytezës. Megjithatë, sa herë që duarbardha shtronte tryezën, duhma e qymyrit ishte më e fortë se erërat e gjellëve. Punonte shumë. Megjithatë gjithçka i koklavitej e ngatërrohej. Për të argumentuar diçka, i binte rreth e qark, pastaj dilte në një rrugë pa krye duke e humbur fillin e mendimit. Belbëzonte pa kuptim dhe e ndiente shpërqëndrimin deri në palcë. Vetvetiu u largua nga shokët, miqtë. Tashmë, larg qytezës, filloi ta mbushte boshllëkun duke gjuajtur bjondet, lëkurëbardhat, sybardhat. Një sybardhë, pakëz më e madhe se vajza e tij, e bëri të harrojë hijen e zezë, por jo ambicien për t’iu kundërvënë duarbardhëve. Por, një ditë, duke ngrënë feta sallami të zier në shtëpinë e sybardhës, diçka i ngeci në fyt. Për pak u nda nga jeta. E shpëtuan grushtat e vegjël të saj që e godisnin pa pushim në shpinë. Pas një stërmundimi të gjatë, arriti të nxirrte nga fyti një kokërr piperi të zi. O perëndi! Hija e zezë! – thirri dhe humbi ndjenjat. Të nesërmen, u largua prej sybardhës, duke urryer diellin, ngjyrat, dhe gjithë ç’ishin të bardha...

...Tashmë, në një shtet të fuqishëm të Europës, në një restorant luksoz, ndihej i pafuqishëm. Hante pambarim dhe hapësira nuk i mbushej. Ajo zmadhohej e zmadhohej duke i kapërcyer të tëra përmasat e imagjinueshme. Universi brenda barkut të tij ishte sa një kokërr piperi të zi. Iu prenë forcat. Piruni i ra nga dora. Përmasat e hapësirës po zmadhoheshin. Ndërsa ndiente dobësimin e shqisave, një drithmë kënaqësie e përshkoi. Po vdiste. Po shpëtonte nga hija e zezë. Iu duk sikur nga larg, nga Shqipëria, i vinin zëra e pëshpërima të frikshme. Nuk donte t’i kuptonte. Por, ata flisnin gjuhën e tij. Zërat këlthisnin se fajin nuk e kishin duart e zeza të nënës, të fqinjëve. E zeza, ishte në mendjen e tij. O Zot! – klithi. Po e marr me vete edhe në varr. Mbështeti kokën mbi tavolinën e restorantit luksoz, duke perceptuar shpërbërjen e ngjyrave, zbardhjen…! Të zezën, nuk e përceptoi dot, sepse...vdiq

Suzana Zisi


---------------------------------------------------------------

Mali i errësirës së përjetshme

--------------------------------------------------------------------------------

Unë jam njeri. Se besoni ? Besomëni pra. Jam njeriu elektron. Kam shekuj pa folur. Dhe askush s'më flet. Dhe askush s'më sheh. Veç ju, që më fiksuat në lenten e mikroskopit tuaj të fuqishëm.
.... Qysh i vogël, i kam adhuruar majat. Qyteti im ndodhej larg tyre, por, këshëria ime, e kapërcente këtë largësi. Isha fare vogëlush, kur dëgjova se një garë e madhe po niste. Një garë e paparashikuar, e padëgjuar ndonjëherë. Një garë për të arritur majën e paarritshme. Çdo ditë në televizion ndiqja rezulatatet e garës. Dikush dorëzohej që në hapat e parë, dikush vazhdonte e më pas tërhiqej, dikush tjetër nuk tutej. Vit pas viti i lutesha nënës, por, ajo, s’donte qe s’donte të më lejonte.
“Je i vogël bir, je i vogël...!
Kaluan vite. Orë të tëra i kaloja duke u stërvitur. Dëshira rritej me përmasa drastike. Dhe ja, një ditë, në jetën time hyri ajo. Ishte qenie e brishtë, e thyeshme, e bindur. Më donte, por, kishte dhe shumë frikë prej meje.
“Je pakëz i egër. Ti, ndonjë ditë të bukur, do të bëhesh ndoshta kriminel, ndoshta... nuk e di çfarë.” Një ditë, më tha se së shpejti priste një fëmijë. Brenda meje diçka lëvizi. Baba. Unë do të bëhesha, së shpejti, baba. Baba i zakonshëm, baba i rëndomtë.
Mos vallë, duke pritur bekimin e nënës, kisha harruar që isha burrëruar me kohë? Dhe, duhej të vinte në jetë ky fëmijë, që të më kujtonte se mustaqet kishin kohë që më kishin dirsur? U lashë një shënim nënës dhe gruas dhe u nisa pa marrë bekimin e tyre. Arrita në rrëzën e malit në mbrëmje. Ishte shumë i frikshëm. Hijet e natës, dukeshin si fantazma që zgjasnin duart pambarim. Rrugës, ndesha shumë njerëz. Rendnin drejt majës, por, atje, duhej të arrija unë i pari. Rregullat e lojes i dija mirë. Ata, më rezistentët, fitonin të drejtën e litarit. Do të kapeshin pas një litari që do ti ndihmonte në shpatet e thepisura. As sot e kësaj dite nuk e kuptoj, se kush i hidhte nga qielli këta litarë. U mundova, u sfilita, dhe ja, një ditë, një send i fortë më preku kokën. O zot, e fitova litarin!
...Vitet kalonin, unë rendja. Si jetonim ne? Si rezistonim mes akullit, shiut, vapës, urisë? Rregulli numër një i garës ishte ky: Asnjë armë të ftohtë me vete. Por, unë, e kisha fshehur një në gojë, në çastin e kontrollit. Po, po, në gojë! Një thikëz e vogël fare. Dhe besoj se e kuptoni përse më duhej. Kështu, pak nga pak, i preva të tërë litarët e rivalëve. Si harroj dot sytë e tyre, në çastin kur shihnin, se me malin, si lidhte asgjë. Sytë e tyre të padjallëzuar... Tashmë, i sigurt për fitoren, nuk pushoja asnjë çast. Por, majën, s’po e shihja gjëkundi. Dhe, një ditë, kur i kisha humbur të gjitha shpresat, vura re se s’kisha ç’të ngjisja më. Isha në majë. Nuk di si ta përshkruaj gëzimin që ndjeva atë çast. Dhe ndoshta, nga gëzimi, humba ndjenjat. Kur erdha në vete, ishte natë. Yje s’kish. Hënë jo. Gjumi s’më zinte. Plasa. Ç’të bëja? Mu kujtua nëna, gruaja, im bir. Nuk dija asgjë. Nuk më interesonte, tashmë, asgjë. Veç dita të agonte. Kaluan kohë, vite, por ajo nuk erdhi. Ftohtë. Perëndia e erërave sikur ishte ulur këmkëkryq në kraharorin tim. Vetëm. I vetëm. Me veten time. Kjo pra ishte maja...
Hijet e të vdekurve dhe kujtimi i të gjallëve, më gërryenin shpirtin. Im bir apo ime bijë, tani...O zot ! Kisha një fëmijë të rritur. Nënës, ndoshta tani, mbi varr, i kishte mbirë bari. Gruaja, ndoshta, ishte plakur nga pritja. Po çmendesha. Doja një orë e më parë të zbrisja përsëri por s’mundesha. Litarët ishin tretur dhe energjitë i mia ishin shuar. Vendosa të hidhem. Më mirë i vdekur mes dritës, sesa këtu. Do vdes! Le të vdes ! Im bir, më në fund, do të bindet që ka një baba. Im bir, ka një baba të vdekur. Dhe... u hodha. Për çudi, nisa të bie ngadalë, me vështirësi. Mirazhe të panumërta gënjenim sytë e mi. Vende - vende qëndroja pezull. Së të vogla këmbët e mia…! Sa të vogla duart…! Sa modern qenkam! Sa i veçantë…! Sa i mjerë...! Pra, u zvogëlova kaq shumë, sa, sot, jam katandisur nje elektron. Shkova dhe në qytetin tim. Shtëpia nuk ekzistonte. Pashë varrin e nënës, gruas, fëmijëve ( gruaja siç e lexova në dokumentat e gjendjes civile, kish lindur binjakë) , varret e shokëve dhe qava.
Që nga ajo ditë, ka shekuj që endem nëpër botë, i dënuar të jetoj përjetësisht, pa shijuar, pa folur, pa u parë nga askush. Dhe, sapo era më shtyu në laboratorin tuaj, renda si marrë drejt lentes. Pra, jam i lumtur sot, që më patë e më dëgjuat. Sot, jam elektron, por, dikur, në krye të herës, isha unë i pari që u ngjita në Majën e Malit të Errësirës së Përjetshme…!

Suzana Zisi

----------------------------------------------------------

Unë


Unë,
shkretëtira
larg blerimit,
jetës,
prehjes.
Unë,
antiteza
e gëzimit,
lirisë,
dehjes.
Unë,
miniatura
e vdekjes…
Zotëroj,
stilin
më moderrn,
të buzëqeshjes…!
__________________

Rusia s’qenka aq larg…!


Ti,
je
këtu.
Kërcasin
hapat e tu
në prag…
Ta ndiej erën…
Më lag
deti i syve…
Kolltuku,
lakohet
nga pesha
e trupit tënd…
Rusia,
s’qenka aq larg!
Ti
je
këtu.
Dëgjoj
zhurmat e stepës.
Dhe,
zgjas duart,
të të kap…!
__________________

Jam brinja jote


Në krahët e tu,
tentakula legjendash
më mbajnë
lidhur…
Ne krahët e tu,
tentakula ëndrrash,
me bëjnë
të harroj
kush jam…
Në krahët e tu,
tentakula
dashurish prehistorike,
më kujtojnë,
që,
kjo është histori e vjetër…
Jam,
brinja jote
e humbur,
Në krahët e tu,Adam…
__________________

Nuk jam Penelopa…


Unë,
thur natën,
si merimanga,
Pëlhurën e dashurisë…
E,
ditën,
shthur,
atë,
që është endur
në një epokë
tjetër…
Nuk jam Penelopa.
Mtonjësit,
nuk erdhën.
U trembën,
fantazmat
e Itakës së vjetër…!
__________________

Ti më mungon…



Ti,
më mungon…
Edhe kur je
fare pranë meje.
Mos u end
legjendash.
Unë jam këtu.
Ti,
më mungon.
Edhe pse,
i strukur
brenda meje,
je përdite.
Ti,
më mungon.
edhe kur më puth,
edhe kur
më thua se më do.
Ti,
je shumë për mua.
I tëri për mua…
Leri të flenë Perënditë…!
__________________

Lumenjtë e mi rrjedhin…

Lumenjtë e mi,
rrjedhin,
në detin
tënd
të vdekur…
Dhe,
më hapen plagë,
në shpirt,
në tru.
Ëndrrat
mbesin
jetime.
Legjendat,
vdesin
këtu.
Lumenjtë e mi
rrjedhin,
në detin
tënd
të vdekur…
Dielli,
dashuri
e harruar.
Shpresat,
treten
pa lindur.
Unë
Rozafë e flijuar…!
Lumenjtë e mi,
vdesin,
rilindin,
rrjedhin…
Nën
qiellin
gri.
Nën
malet
e trishtuar.
Në
detin
tënd
të vdekur…
Tek ti,
që,
koha
të ka harruar…!

Sikur…


Sikur,
Une, te isha ti,
e,
ti, te ishe une...
Vec per nje cast…
Bota do trandej
e,
qielli do nxihej…
Ti,
do ndjeje zbrazeti…
Une,
do ngrohesha ne vullkanin tim
qe do niste te shuhej brenda teje…
Ti,
Do me ofroje zjarr
dhe
dashuri…
Por,
Kjo do ndodhte vec nje cast
Nqs,
Ti,
do ishe
Une…
E,
Une,
do isha,
Ti…!

Leter derguar nje personazhi te humbur…!



Ku je?
Ku je???
As brenda meje…
As neper rruge…
As lart nder yje…
As enderr ne re…
Ku je?
Kapilaret shqyej
dhe,
vampire e vetes jam…
Te vdes?
Eshte pak…
Te rroj pa ty?
Ndeshkim mijra kilometra i gjate.
Cdo centimeter,
dhimbje
dhe
lot.
Notoj ne detin e urrejtjes tende,
Me shpresen qe te me falesh nje dite…
Por,
me kot…!
Nuk di ne kam gabuar…
Ku je?
Kam ftohte pa ty…
Mbaj kafken time ne dore…
Dhe…
endem rreth vetes
si murg
i zi…
duke mbartur
sirtaret e shprishur te dhimbjes...
ne kraharor...!
__________________

Jeta ime…!


Jam e dashuruar me ty…
Jetoj nen nje kulm
ne nje shtepi…
Quhet univers…
Ndaj shtratin…
Perkedhel majat e maleve
dhe,
skutat…
Edhe pse nuk di ne c’vise bien
Ndiej shikimin qe kurre nuk e kam pare
Lotet me lagin
edhe pse
Nuk ekzistojne
Rrenqethjet….
Termete imagjinare…
Pyjet e buzeqeshjeve
Gjelberojne.
Dhe vitet nisin te ecin mbrapsht…
Copeza brinjesh
fluturojne
duar
sy…
Pergjakem ne perqafimin tend
dhe shumfishohem…
ne mijra hije…
Mes puthjesh
dhe
orgazmash te pafundme
Jam e dashuruar me ty…
__________________

Mulliri i kafesë

Ti bluan,
bluan
skelete.
Përtyp
kafka,
mbeturina brinjësh,
cdo ditë.
Ti,
bluan.
Bluan
hije,
linjash,
konturesh,
gjinjsh.
Ti,
bluan,
zhurmat,
klithjet,
përkëdheljet.
Bluan
dashuritë…!
Bashkë
me të ligun,
bluan
dhe të mirin.
Ti.
Mulliri i kafesë,
që,
s’ta mbush
syrin...!!!
__________________

Nje dite…

Një ditë,
ti,
do bësh paqe
me veten,
dhe
me botën.
Unë,
do jem
e padukshme...
Skorje,
e flakur
pa pikë fantazie,
ne këndin
e fabrikës
së madhe,
të jetës…!
Ti,
do të më shohësh
mua.
Të pavlerën.
Të kotën.
Dhe…
Do të më lesh,
sigurisht,
aty…!
Ti,
njeri
që,
ke bërë paqe
me veten,
dhe,
me botën…!
__________________

Anija dhe pirati

Ti,
kujton
se e pushtove?
Por,
e di vallë?
Ajo,
nuk hesht – si stuhia.
Humbet
në një vend,
por,
lind
në një tjetër.
Si në përrallë...
Ndalet,
një çast.
Krenohesh
ti,
krenohesh…!
Por,
në duart e tua,
nuk bie sërish…
Si stuhia,
përplaset pas shkëmbit.
Dhe çahet!
Dhe vdes!
Por…
S’jepet
anija…!!!
__________________

Suzana Zisi - "Imazhet kane ftohte"

--------------------------------------------------------------------------------

Poezi nga libri i dyte i autores Suzana Zisi: "Imazhet kane ftohte"



JAM PO AJO BEBE…



U linda të martën.
Ora 02.

Përballë teje
dhe një planeti të panjohur.
Unë-satelit-dhimbjesh,
ndiej gërricje dhe therje
të ngarkuara me shekuj,
...........................minuta,
....................................sekonda,
gdhendur prej teje në testamentin gri,
në trupin e lebrosur nga vitet,
bardhë-kuq-verdhë e zi.
Ende s’më ke njohur?
Kam ndërruar pelenat, jo fytyrën.
Prekmë përsëri
si dikur,
kur Muzat m’i lëshove të kafshonin të uritura.
Skicoje përsëri buzëqeshjen,
..................................tashmë mes rrudhave të lehta,
që përpijnë sa mundin
milimetrat - kilometra të lëkurës sime.
Planetin që fle brenda trupit të irnosur, me kafshime.
Ti,
mos luaj në skenën e asgjësë, rolin e të habiturës.
Jam po ajo bebe…
Tashmë, më e mençur me çmendurira,
më e varfër me rini.
Luaj më mirë tragjedinë e radhës
dhe lërmë të vdes në rolin tim të martires,
zgjedhur në akropolin e perëndive te mëshirës,
me të vetëshpallurën verbëri të mosqenies,
mes ëndrrave dhe pamundësisë
që m’i servire ti në pjatën e mungesës.
Po gdhin e mërkurë.
Qeshu!!!
Jam unë ajo e pafajshmja e orës 02.
Ishte e martë si sot, të kujtohet?
Dhe ylberi-shtrati im, ndrinte nën kurorën tënde,
si tani - kjo foshnjë e fantazisë sime
që do vdesë pas disa sekondash.
5…Mos m’i ndaj sytë
4…………....Më puth përsëri
3……………………Bekoje Muzën
2…………………..……………Ma fal ylberin
1………………………………………….Oiiiiiiiiiiiiiiii…

Dje ish e martë
Ora 02


--------------------------------------

TË JESH…



Të jesh,
Duhet të të prekin,
Që të vërtetojnë hipotezën e rënies dhe ringritjes…

Të qeshësh nëse do mundësh,
Mes rrudhave të thella të pritjes,
Duke rrëzuar jargë të lashta dhimbjesh,
..................................................Stuhi, përpëlitjesh.

Të jesh,
Do të thotë të vjellësh rininë nga goja e pleqërisë,
Kujtimeve të trishta të rrëmosh.

T’i këndosh kufomës tënde psalme biblike.

Të jesh,
Do të thotë: Të harrosh.


----------------------------------

CRAZY…



Si nepërkë e etur për ujë dhe zjarr,
Të jam lidhur e tëra pas trupit, në një përqafim vdekjeprurës…!
Duke lëpirë ethshëm të djeshmen,
Rrëshqas çmendurisht kilometrave epshndjellëse të lëkurës…
Shaloji kuajt e psherëtimave,
Lëshoji të rendin mbi mua…!
Më lër të të djeg me vullkane vibrimesh…!

Ringrihu prej hirit, për të rishkruar legjendën tonë të re,
Në pergamenë përqafimesh …

-------------------------------

KATARSIS



U ktheva në foshnjërinë e botës sonë.
Femrat e pyllit, ua blatuan foshnjat perëndive.
U shenjtëruam ne.
Gjyshet, u qëndisën rrobat nipërve me kuaj ere,
mbetën pa atdhe…
Meshkujt, u vunë zgjedhën grave dhe i dërguan në arë.
Zoti,
shkroi në librin e shenjtë se duhej vënë pak drejtësi…
Djalli,
i shtrirë mbi re, dërgoi shi.
Ne,
si gaforret,
të larë nga mëkatet,

Rendim në Ardhmëri…!

-----------------------------------

RITUAL…



Ku ta parkoj të kaluarën?
Zvarritet pas meje e epshëruar,
dhe tund këmborë të rënda.
Varros legjendash, lotin.

Vizatoj errësirash mëngjesin…

Ndërkohë që mesdita po mbërrin,
Mbrëmja,
e mbarsur me Djallin,
Pret të pjellë Zotin…

-------------------------------------------

NDJEMË…FALMË…PËRQAFOMË…



Unë
nuk të nderova me timin emër.
Është mbytur në lotin e fjalës,
“poetja jote brilante”, e fëmijërisë sime të vogël.
Unë, thinjat t’i shtova baba,
gabime bëra sa desha.
Me rrudhat e tua shtrirë dashurisë,
..............................................qava e qesha…

Ndjemë baba!
Nuk dita të jem “pasqyra jote e madhe”,
..........................shkëputur prej qiellit “sa një gogël”.
Falje, nuk kërkova kur “gënjeshtrat”,
si qilim,
mbi besimin tënd i shtrova.
Kur vuajtjen dhe lodhjen tënde,
gotave të konjakut i harrova.

Sot,
kur netët e mia,
gdhihen mbi fytyrën e bijës sime të njomë,
kujtoj dridhjet e tëndes zemër.
Unë e di mirë baba,
ti, kurrë nuk më ke mohuar,
e asnjëherë turpëruar prej timit emër…

Edhe pse rinisë tënde, pleqëri “çmenduria” ime i dha,
Ndjemë!
.........Falmë!
.................Përqafomë…!

Unë të dua baba…

TOKA IME - FEMËR…



Në dashurinë tënde,
........................përpëlitem endem,
si vite më parë, në mitrën e ngjizjes.
Netëve të errëta, me imazhe dehem,
për të rendur ditën me puthje çapitjesh.


Unë i heq këpucët
.....................dhe ashtu e zbathur,
puthje të ngrohta me ty marr dhe jap,
që, kur trupin tim në gji ti ta tresësh,
pluhur dashurie të rikthehem prapë.


Sot gjurmët e mia
.....................tek ti vizatoj.
Afshi i pjellorisë më gëlon në zemër.
Të rilindem bimë me rrënjët te ti,
të çel lule - femër.

VJESHTË…MËNGJES…



Vjeshtë…
Mëngjes…
Pi të trishtën mjegull, në vend të kafesë…

Matem me pëllëmbët e tua.
Vetja,
më duket e vogël.
Rrudhave të kohës vdes.
Dhe zgjohem sërish të pi një kupë shpresë.
Jo!!!
Ti mos u hidh shkëmbinjve të qumësht.
Foshnja është rritur,
Ti - Legjendash tretur.
Nuk ka Perëndi që të të besojë.
Flake pikëllimin shekujve të mbetur.
Ja, një kupë vjeshte do pimë “Argjiro”,
dehur kalldrëmesh si dy pijanece.
Ti – “Zonja e rëndë me tualet myshqesh”- ndrin,
unë – hija jote e vockël memece.

Mos duhet të pi edhe një kupë “Zgjim”?
Apo të dehem me ca kupa “Shpresë”?

Vjeshtë…
Mëngjes…
Pi të trishtën mjegull, në vend të kafesë…

JAM I YTI…



Jam i yti...
Pëshpëritje që kaloi prej gojës,
mushkërisë,
kërthizës,
deri në fundbarkun tim.
Ish zgjim i vdekur shekuj më parë.
I dashurisë - rikthim.
“Jam i yti”,
ulërin dëshira për ta shuar flakën me zjarr.
Etjendezur, përpëlitesha në tëndin përqafim...
“Jam i yti?”
Jo!
Ti, nuk je veç Dielli im...
Rrezelëshuar, harlisur mbi ankthin - mallkim.
“Unë jam i yti...”
Ish ëndërr, makth, lojë e syve blu.
Zbret fundbarkut tim ëmbël.
Dhe, si klithmë lëshohet qiejve të tu.


----------------------------------------------

MBI RENË E BARDHË…



Në ëndrrat e njëri - tjetrit,
Koha ngrin dhe hapësira ndihet e zënë në faj…
Çarçafësh të butë lëkure,
Pleksur përqafimesh…
Shkrirë dëshirash ekstreme,
Zemrat i morën në duar
.....................për t’u qetësuar regëtimat…
Në ëndrrat e njëri-tjetrit,
Në shtretër degësh të blerta, kapluar,
Ajo ia vodhi paqen,
Kraharorit të tij rrënjëzoi.
Ai, rrëmbeu çmendurinë e saj
Dhe…e mbolli në tokën e premtuar – zemër
Qiellit,
Mbi renë e bardhë në ëndërr,
Ku dashuritë krihen në pasqyra yjesh,
E dhimbjet s’kanë emër…

“I panjohuri im…”

--------------------------------------------------------------------------------

Duke u ndriçuar prej hënës kemishëverdhë,
Ti, pikturon me sharrat dhëmbëmprehta të vjeshtës,
Të mundshmin takim
Me mua.
Lastarët e blertë të pranverës,
që ende nuk është konfiguruar në kohë,
marrin shkëlqimin e metaltë të pritjes tënde,
Që,
natën,
verdhacukja anemike e shndërron në ankth,
derdhur hapësirave,
……………krrelat e flokëve të pafaj të
…………………………….vogëlushes fantazisë sime,
Të cilën,
dëshira jote, e kaplon me dhunë,
dhe e tret në gjirin e ngrohtë të saj.
Ti, “i panjohuri” im i paduruar,
Të kaftën e syve,
prej filxhanit me lëngun e së njëjtes ngjyrë,
…………………………………ma përplas në fytyrë.
Dhe, jo më kot…
Ndërsa honeve të thella të mallit,
……………………..zgjat duart e më kërkon.
Lagesh i tëri në dy pika lot.
Krejt natyrshëm kupton se
Hëna,
në garderobën time e vodhi këmishën e verdhë.
Ti
Duke pikturuar dhunshëm
………………….të mundshmin takim me mua,
Kohën dhe hapësirën mallkon,
Fsheh penelat dhe ngjyrat e çmendura të fantazisë,
Nën lëkurën e zbehtë të mospërfilljes…
Padurimisht,
Ankthin e ditënetëve të pritjes, derdh,
Në oqeanin e pafund të dashurisë…

APOKALIPS...



Rrathëve të ngatërruar të heshtjes,
të xheloztat dridhma dashurie, enden.
Duke u vetëvrarë çdo natë,
.......................nderur telave të një burgu.
Vetmia,
heshturazi gërmon të sajin varr.
Të roztat ndjesi pëshpërijnë këtu.
E postojnë dridhmën e ylbertë, te sytë
në të zbehtat agime mollësh,
ku Adamët,
përditë,
puthin të njëjtën Evë, me zjarr.
Ti,
duke përtypur të lagështën ëndërr,
Doruntinash e përplas “Konstantinin”
..............................vetëvrarë skutave pa dritë
Dhe rend drejt meje,
metaforë e hiperbolizuar puthjesh të rrumbullakosura buzësh,
lagur burimesh të kristalta periferish.
Muzat mbyten në oqeane të çmendura vibrimesh.
Fundbarkut,
ku Zeusi përzgjedh ujshëm, Perënditë…


---------------------------------------------------------------

TI, DREKON ME POEZI…

.........................................Kushtuar E.D.



Me një gotë vere të kuqe të vjetër,
duke përtypur ëmbël poezi,
syçkat të ndrijnë si yje nate.
Ty.

Të kanë rënë dy rima nëpër buzë,
Eja të t’i fshij.


------------------------------------------------

MEMORIAL…



U shpirtëruat këtu,
ju të për - humburat e mia,
të diku - treturit e mi.

Honeve të ditës së parë të krijimit,
humbellave të së fundit frymë,
frymëroni…herezi…

Frëngjive të mia në oazet e syve,
pragjeve të shpirtit u fashitët lotëve,
bërë det në shtratin e orgjive.

Mbytem,
vdes,
gjalloj, aty
Lavde u thur Perëndive…

Rropullive u qepem, kacavjerrë si gjarpër,
për të thithur helmin, gjuhës së munguar.

Kafshimet e ujkonjës së urisë,
kthinave të pangopësisë, harruar.

Gdhendur shpateve të thepisur të besës,
rastis të përballem me të përbalturin, Konstantinin tim.

Statujë majë kalit,
ngrirë udhëve të “rregullave të panjohura të lojës”,

Duke iu përvjedhur kalendarëve,
thur gërsheta fijet e gjelbra të shpresës,
duke shthurur penjtë e pangjyrë te harrimit.

Rrënjëzuar në shtatin e memorialit të padukshëm,
endur dhimbshëm tezgjahut të kohës.


------------------------------------------------------------------

JAM SHEKUJ LARG…MË PRIT



Po fluturoj drejt teje,
më prit.
Rrugën, nuk e di por ji i duruar.
Hijen tënde, e shoh gjithandej.
Sytë, dritë, miliona kilometrash kanë lëshuar.
Nuk e dije?
Unë, për ty jam në jetë.
Që pa lindur,
nisa rrugëtimin në mijëra forma shndërruar.
U bëra Evë për të lindur më parë njerëzimin,
e më pas,
për të të kërkuar.
Nuk e dije?
Plagët e këmbëve m’i lëpijnë gjarpërinjtë.
Krahët,
thyer dritareve të mbyllura, pikojnë…
Derë s’ka.
Unë rend përtej kohës.
Hapësirat kam sfiduar,
motër-zanat më përçmojnë…
Zeusi, volli vullkane.
Pandora e hapi të mallkuarën kuti.
E fshehta ime pikon, pikon…
Gjithkush e di.
Imazhe të gënjeshtërta më verbojnë.
Mijëra diej, më shfaqen si sy.
Unë dua të tutë…
Po vij.
Sa pak,
fare pak,
një copëz jete kërkoj.
Nëse derën nuk do të ma hapësh,
Një vend te pragu, s’meritoj?
E sheh?
Mbërrita.
Edhe pse e verbër, shoh dritë.
Hape derën!
Jam shekuj larg.
Do vij patjetër,
më prit.
Më prit…!


--------------------------------------------------------------

MËNGJES I ÇMENDUR…



Mirëmëngjes hapësirë!
Je më e vogël se liria.
Flakur shkujdesur në syrin tim.

Mirëmëngjes,
i gërmuquri plak që rrëmon plehrat në cepin e rrugës,
tretur në përjetësinë e hapave.

Mirëmëngjes mendje!
Tinëz u largove hijesh,
duke i shuar kohës afatin e skadencës.

Mirëmëngjes hiri im,
endur krizantemave në fushën e përflakur të shpirtit.

Mirëmëngjes,
ti, rrezja e munguar e dritës,
që lëmon puthjesh qiellin blu.

Mirëmëngjes i tulaturi zog,
që luan mes acarit dhe jetës
tangon e përbaltur të ekzistencës.

Mirëmëngjes Olimp!
Ti, Zotat i lëshove dimrit,
për të ngritur haremin, këtu.


-----------------------------------------------

PA TITULL



Mu shterën të tëra…
Ajri u tha dhe zagushia më përvëloi brinjët.
Sorrat e Olimpit, kafshojnë çdo çast mëlçinë.
U copëtuan si tokë e tharë,
................................edhe thonjtë.
Gjaku u mpiks duke sajuar mijra infarkte
................................................venave të mia.
Rrëkezat e kripës përcëllojnë, nën diellin e fortë, sytë.

Në trojet e shpirtit tënd,
Ajo e pika e ujit, që s’u bë kurrë oqean,
Saharanë time do e lagë një ditë…


---------------------------------------------------

MONOLOGU I ÇARTUR I NJË TABUJE…

(Mos e lexoni…zonë e ndaluar…!)



M’u mohua jeta qysh kur kokën nxora prej mitrës së ngrohtë.
“U bëftë 100 vjeçe’ - uroi një Fatë…
“Edhe 80 s’janë pak…” - belbëzoi e rrëgjuara gjyshja ime plakë… (që aq nuk rrojti dot as vetë…).
Ulërita dhimbjesh.
E ndërtova burgun tim që ditën e parë.
Mos qesh!
Unë i dëgjova të tëra.
Është e martë, ora 2 – pëshpëriti nata, këtë foshnje, do e ndjekë një i madh mallkim.
Eh, sytë ç’më panë… kur infermierja m’i përleu buzët me një të kuq të ndritshëm dhe nënës sime të gjakosur nga lindja, ia përplasi fytyrës surratin tim.
M’u mohua buka, qysh kur biberonin, 70 gram ma mbushën edhe pse etje kisha shumë.
M’u mohua drita, kur nëna më thirri ëmbël: “Shkoi vonë bijë, fli gjumë…”
M’u mohua liria…kur…eh shumë herë… më… janë aq shumë, sa kujtesa ime e revoltuar i nxori jashtë për të mos ua çelur portën e hyrjes kurrë…
M’u mohua loja e shumë të tjera…
Edhe dituria m’u mohua nga… nuk e di, më janë bërë lëmsh: moral, tabu, pantallona të ngushta, kraharor i zbuluar, mos fol shumë, ata janë burra, ai ka pushtet, flet si do vetë, ti dëgjo, hesht…
Ç’ke?
Rri e qetë.
Nuk do?
Mirë, atëherë voto.
Ngrije dollinë.
Për kë?
Për partinë.
Për cilën?
Për atë që të jep bukë?
Po unë pa bukë jam përherë.
Prit të çelë pranverë dhe lëndinave lëshoju e ha ç’të gjesh, edhe m… është me vlerë…
Puthja këmbën djallit, ai është i fortë, ti je e vogël.
Nuk dua.
Ti?
Kush je ti?
Ah, e kotë.
Ti, derdh nja dy pika lot dhe… ky është misioni yt në jetë.
Fatin, e përcakton “peshku i madh”, lëpija gjurmët dhe lumturohu e qetë… se…kështu e ka jeta, shijoje, është e shkurtër, 100 vjet, 80, ose… që tani mund të vdesësh nëse do.
Si the?
Jo?
Sa patetike…
Lexon libra?
Përse?
Kush ka nevojë për ty?
Oh, paske rënë në dashuri?
Mjerim, mjerim…
Të paska ardhur fundi, unë kisha për ty një fije shpresë…
Ktheje me fund filxhanin e kafesë, të të lexoj fatin që iku e shkoi…
E thure mbrapsht jetën kokëshkretë, e thure vetë… nuk të kujtohet, epo vdis më mirë.
Të thashë më parë që e thurin të fortët jetën tënde?
Unë them ç’dua, ti, dëgjo dhe hesht!
Kush jam unë?
Dashke shumë… shkretëtirë…
Qepe gojën.
Dëgjomë mua.
Është më mirë…
Ftohtë, ftohtë…
Më ndjek pas dikush që do të më përqafojë…
I duket veç hija… është (ma thanë ulërimash fatat këtë), një mik…
Ik…
Ik…
Se ai… ka veshur sot, petkat e të dashurit armik.
Ndërsa kjo, shikoni?
Ç’është kjo?
Dashuria?
Vrapo zemër, vrapo, e zezë si mortja ime, me kamë në dorë… e ndjekin pas sy të hakërruar, buzë të shprishura, mijëra dasmorë.

Ftohtë…
Ftohtë…
Nënë, pse s’më përplase një grusht turinjve, teksa kokën nxirrja prej mitrës tënde të ngrohtë???


--------------------------------

ENDMË...



Ti,
mos u end lëndinave të mefshta të heshtjes!
Eja këtu, fluturim...!
Shtëpizën tonë të çmendur të puthjeve,
s’e shembin dot idhujt, shpirti im.
Ti mos u end por endmë,
jam peri i tëndit përqafim...




TRILL…



Jam unë ajo fija e barit…
Ti me vjeshtën tënde
.........................më përgjak,
....................................tek shkel në lëndinë.
Ndërsa limfa e “ecjes”, ty, të mitizon,
Mua, më kthen në frymë.


Jam unë, fryma që të ngroh,
.............................ndërkohë që buzësh,
me mandilen e puthjes,
.........................(tek endesh pranverës sime),
atë pikë gjaku, e shndërron në brymë.


Ndërsa brenda nesh, e bën ligjin “zjarri”,
Unë,
vjeshtës tënde,
të brishtat gjethe,
.................ia qëndis puthjesh me lule behari.

S’qenka kaq e lehtë, të jesh fije bari…

JAM KLITHMA E QIEJVE TË TU…



E shkruaj dashurinë mbi lëkurën time.
E nis udhës së gjatë.
Shtriqet kilometrash të ndezura amshimesh,
e lagësht,
........e pluhurosur,
...................e ngratë…
Zogjtë e malit çukisin simbole,
metaforat, ftillohen deteve me shkumë,
tkurren vargjet, shkretëtirave të heshtjes,
jam unë...
Të mbështjell me rima dhe asociacione.
Tretem
.....e detit shkumë,
..................e qiellit, re.
Ashtu e përgjakur, nderem mbi lëkurën tënde,
dhe duke pëshpëritur: “Je imi Diell”,
Fle…


--------------------------------------------------

MBI RENË E BARDHË…



Në ëndrrat e njëri - tjetrit,
Koha ngrin dhe hapësira ndihet e zënë në faj…
Çarçafësh të butë lëkure,
Pleksur përqafimesh…
Shkrirë dëshirash ekstreme,
Zemrat i morën në duar
.......................për t’u qetësuar regëtimat…
Në ëndrrat e njëri-tjetrit,
Në shtretër degësh të blerta, kapluar,
Ajo ia vodhi paqen,
Kraharorit të tij rrënjëzoi.
Ai, rrëmbeu çmendurinë e saj
Dhe…e mbolli në tokën e premtuar – zemër
Qiellit,
Mbi renë e bardhë në ëndërr,
Ku dashuritë krihen në pasqyra yjesh,
E dhimbjet s’kanë emër…


------------------------------------------

NË ËNDRRËN TIME…



Në ëndrrën time,
që s’është më ëndërr.
Je Princ i kaltër, Unë – Hirushe.
Ti - dhëndrri im drithëruar,
Unë - nusja jote, buzëprushe…

Në ëndrrën time,
që s’është më ëndërr.
Me krahë zogjsh ti i thur letër,
zemrës sime që shekujsh endet,
Të të kërkojë në kohë tjetër…

Në ëndrrën time,
që s’është më ëndërr,
Ti vjen e ikën, ikën, vjen.
Një puthje lë tek cepi buzës,
E kraharorin ma rrëmben…


--------------------------------------

MË THËRRMOHEN FLETËT…



Drithërojnë dhimbshëm ditët, netët.
Jam e hapur si libër.
Kopertina, mbahet ende.
Brenda, më thërrmohen fletët.


HOME SWEET HOME...



E ëmbla shtëpia ime...
Mbështjellë me çarçafët e ngrohtë të fjalëve.
Mbuluar me çatinë e ritmeve...



DUEL...



Unë,
vizatoj “burgun” tim,
me hallka të metalta errësire.
Kyçem dhimbjesh.
Çelësin flak, në oqeanin e heshtjes.
Ti,
kalëron “Muzën” time të ngrirë,
për të çarë shtegun e buzëqeshjes.


Suzana Zisi


---------------------------------------

E bardha eshte pak


Një mur,
i lyer
me të zezë
dhe me të bardhë...
E zeza, është shumë.
E bardha - pak.
Ngjyrat,
luftojnë ashpër.
Ngjyrat,
lëshojnë gjak.
Përpëlitet e bardha.
E zeza, shumohet.
Syri,
më tmerrohet…!
Mur.
Mur i zi,
larë në gjak.
S’dalloj dot të bardhën.
E bardha,
.............është,
......................pak…!




---------------------------------------------

Me vjen te te mbys...


Që ti, nuk je rastësisht në rrugën time,
Këtë ma pëshpëritën Zotat,
Duke pirë në haremin tim të përfytyrimit,
kafen e marrëzisë ...
Shpesh më vjen të të mbys,
E, më pas, të të ha,
(sigurisht pa dhimbje)
atë fytyrëzën tejet të bukur.
Pa tendina të shqyera e gjak,
në shtratin e madh të urisë.
Si thua, së pari (se fund me sa duket nuk ka),
E nisim me një të puthur?




------------------------------------------

●●●



Ia preva gjelbërimit, kokën,
...........................me një të rënë të kosës.
Përulur gjer në amëshim…
E, nëse nesër,
mbarsur me klorofil,
nuk gdhihem degë
..................në qiellin tënd.
Do pjell errësirash
Yllin e mëngjesit…
Pikuar,
mbi gurët
e varrit
tim…


-----------------------------------------------

Kthehu…


Zvarrite hapin e plogësht,
Mbi gjurmën që le kur erdhe,
(E parmja dhe e mbrapshta
S’përputhen aspak)

Këpucët e ikjeve pa kthim,
Lermi në prag.

Ktheje me fund kupën e verës – gjak.
Edhe trishtimin…

Për dashurinë që nuk t’i ngrohu
……………………….ankthet e ftohta,
Për zjarrin që mbi hirin e saj u mpak.

Mëshoji me forcë gjurmës së ikjes,
Për të gdhendur kthimin…

ÇAST…


Në oxhakun e ftohtë,
prushi përvëlon misteret.
Malli,
kokën mbështet në prehrin e natës.
Re të zeza, trazon vetmia.
Pas shiut,
qielli i tharë nga lotët,
serenata i këndon tokës së lagur.
Emri yt, djeg buzët e mia.

Ndjemë... Falmë... Përqafomë...

Unë,
nuk të nderova me timin emër.
Është mbytur në lotin e fjalës,
“poetja jote brilante”, e fëmijërisë sime të vogël.
Unë thinjat t’i shtova baba,
gabime bëra sa desha.
Me rrudhat e tua shtrirë dashurisë,
qava e qesha...

Ndjemë baba!
Nuk dita të jem “pasqyra jote e madhe”,
shkëputur prej qiellit “sa një gogël”.
Falje, nuk kërkova kur “gënjeshtrat,
si qilim,
mbi besimin tënd i shtrova.
Kur vuajtjen dhe lodhjen tënde,
gotave të konjakut i harrova.

Sot,
kur netët e mia,
gdhihen mbi fytyrën e bijës sime të njomë,
kujtoj dridhjet e tëndes zemër.
Unë e di mirë baba,
ti kurrë nuk më ke mohuar,
e asnjëherë turpëruar prej timit emër...

Edhe pse rinisë tënde, pleqëri “çmenduria”
me i dha,
Ndjemë!
Falmë!
Përqafomë...!

Unë të dua baba...


--------------------------------------------------

Ndjemë... Falmë... Përqafomë...

Unë,
nuk të nderova me timin emër.
Është mbytur në lotin e fjalës,
“poetja jote brilante”, e fëmijërisë sime të vogël.
Unë thinjat t’i shtova baba,
gabime bëra sa desha.
Me rrudhat e tua shtrirë dashurisë,
qava e qesha...

Ndjemë baba!
Nuk dita të jem “pasqyra jote e madhe”,
shkëputur prej qiellit “sa një gogël”.
Falje, nuk kërkova kur “gënjeshtrat,
si qilim,
mbi besimin tënd i shtrova.
Kur vuajtjen dhe lodhjen tënde,
gotave të konjakut i harrova.

Sot,
kur netët e mia,
gdhihen mbi fytyrën e bijës sime të njomë,
kujtoj dridhjet e tëndes zemër.
Unë e di mirë baba,
ti kurrë nuk më ke mohuar,
e asnjëherë turpëruar prej timit emër...

Edhe pse rinisë tënde, pleqëri “çmenduria”
ime i dha,
Ndjemë!
Falmë!
Përqafomë...!

Unë të dua baba...


---------------------------------

Në dukje e thjeshtë

U përplasën një ditë në vjeshtë,
Ai dhe Ajo – puhizë, në dukje e thjeshtë,
Por, thellë-thellë, uragan...

Ai fluturoi.
Ajo u çmend.

Ai frymëron.
Ajo shpesh qan.

Por gjembat, ah gjembat...
Në zemër i mban.
Ashtu, në dukje, e thjeshtë.

Ishte,
Është,
Dhe ka për të mbetur, vjeshtë...