Timo Flloko

Timo Flloko eshte bere i njohur tek publiku shqiptar si aktor me disa role te spikatura si dhe autor tekstesh i disa kengeve. Kete rradhe ai prezantohet me nje liber me poezi te titulluar Rob i Manive nga dhe jane shkeputur poezite me poshte

URA

Golden Gate
ura e Brooklyn-it
urat mbi lumin Siene
urat e Nilit,
ura e Bunes
urat e Drinit
Ura me e sigurt?
Ura e dashurise,
varur ne perin e dyshimit...!


SYTE

Syte shohin, shihen; fshehin, fshihen;
Syte hetojne, hetohen, …syte verbohen.

Syte qeshen, qeshin; ndizen, ndezin,
Syte dashurojne, dashurohen, …syte harrohen.

Syte lotojne, lotohen; digjen, shkrumbohen,
Syte heshtin, s’flasin, …syte vrasin.

Shtati kallkan ngrin,
syte mbesin,
hapur, kur vdesim.


PEJA

Vendlindjes

Peje,
ne ije te Bjeshkeve te Namuna
qe si pleq te moçem
me plisa resh mbi krye,
qiejsh kuvendojne…
Gerryer thelle,
zhuritur,
Gryka e Rugoves.
Lart malet shpinat shtrijne,
murana flijimi,
ku heshtjen e vet ha durimi,
me lote ujevarash,
syte e kalimtareve nginj…

Ka rrjedhur koha lume,
por shtrati i malit s’eshte thare.
Nga padurimi klith:
Me ke pritur heret,
po vij!
Gryka zerin e perpin…
Me peshtjell nje ere, me mpin.
Nderem ne ajri,
dhe me merr harrimi…

Peje,
vendlindja ime,
ne zgrip te pikellimit!...

Peje 1990


PRES

U fik muzgu, u err nata,
Dhe une rri…te pres,
Bej te iki, s’me le zemra,
Se me mban nje shprese.

Gdhiu dita, behu dielli,
Prape me lind nje shprese,
Hena lart ma ben me sy
Me josh qe ta pres…!

Ajo s’vjen …ditet terhiqen,
Mezi, …me pertese,
Sa me shume shpresen humb,
Aq me gjate e pres…!

Ne s’ardhte me, ne s’ardhte kurre,
Prape une do ta pres…
Shtati epet, zemra jo,
Ngujuar ne shprese!

Mbaron jeta prit e prit,
Une vdes…dhe ti vdes.
Ne ate bote si shpagim
Pritje s’ka… as shprese…

ROB I MANIVE

I perzura komplekset nga vetja:
Inferioritetin
e nisa te parin…
Ik prej meje, dil
kjo bote eshte e ashper per ty
maniak depresiv
ne kopshtet çehoviane shko
shkarko fobite
s’ke strehim ne trurin tim
S’te lodhi perulja
ndjesite diabolike?
Sa here i marr ere nje luleje
druaj se pas shpine
thika me ngulet…!

Supersticionet
gra te pabesa
i degdisa
ne manastirin e harreses!
Ritualet i vara ne kremastare
dal nga preferenca prej kohesh
I hoqa qafe lajkat, pa kortezi
Madame Pandehma – modus
jashte modes!
Grimcat e te perditshmes therrasin:
Nje dite do te te vrasim

Lojera parandjenjash sajojne numrat fatal
mezi c’presin te varem…?
Zbraza raftet e trurit nga kotesite
perzura dhe endrrat!
Kur u shfaq ai, deliri i madheshtise
kaloresi i gamiles, me krye ne hava!
“Jeto madheshtine, me derdellit
kthehu ne vetedije
bota eshte e ngushte
s’ka vend as per hijet…!
Gezo marrine, gjigand!”
me shkund deliranti
E ndoqa pas
askund s’gjeta
per te nje kafaz!

Por, ne mund e stermund
tinezisht nje dite
e shpura delirin ne kopshtin zoologjik
kureshtareve t’ua fal
si gjest filantropik!


FJALET E FUNDIT TE LORKES

Me plumba t’i vrane gazelat!
Te mbuluan petalet e rena
Mbi buze e mbi shtat kryefund
Ate nate kur qante hena…!

Ti u kendove qiejve te Spanjes
Vrasesit e shurdhet kush s’i nem
Te pashpirtet s’ta perfillen lutjen:
“Mos me vrisni kete nate me hene!”


***

Ndron qielli, rete, hena, yjet ne gjithesi
stinet ndrojne, e dashur, me nxitim…
Ti je me e befta
ne kete ndryshim!

kushtuar John Belushit “Ylli pa Strehë”.

Nga Timo Flloko



Ylli pa Strehë
John Belushit

U enda natën në Hollywood Boulevard,
Shtrojën e famës shkela anefund,
Në koloninë e yjeve, pambarim atje,
Yllin tënd s’e pashë, John, askund…!

Ku të jetë fshehur, si ta gjej,
Atë shkëlqim që kurrë s’u fik?!
Në kujtesën njerëzore ai feks,
Si një yll i pashuar që ndrit.

Po ti ke shkuar, s’je askund, John,
Shpirti yt rebel rend në zbrazëti.
Vdekja vjen, mik, e na rrëmben,
Tjetrës botë na çon, kush s’e di!

Mijëra milje larg, Ishullit të Martës,
Në Kodrën e Abelit prehet shtati yt,
Mbetur atje, si në skaj të botës,
Që s’e deshe dhe as të deshi ty…!

Ç’fat i keq, vetë Zoti të ndëshkoi,
Që në zenit t’i këputi ëndrrat,
Kush të shpuri atij gjumi pa kthim,
Në Los Angeles - qytetin e engjëjve?!

Ulërij, nga dhimbja sa s’shkalloj,
Pré e vdekjes, s’tu dhimb jeta, mik,
Ti, shqiptar i madh fat-tragjik,
Mit i Amerikës… mit!

Në Shtëpinë e Bluzit shkoj, pastaj,
Në të famshmen Kështjellë Marmount *),
Kjo ndalesë e fundit si hon nxin,
Hijerëndë, e ftohtë si një morg.

Pse ndëshkon aq vrazhdë fati ngaherë,
Më të pazakontët, thuaj pa dallim,
A mos zilia rreket të groposë,
Madhështinë që nuk njeh harrim?!

Kot t’i hamendësh të fshehtat e botës,
Se ç’sjell jeta, veç një Zot e di!
Trishton bulevardi si varrezë yjesh,
Ku mungon vezullimi yt…!

Sa emra u gdhendën, e nuk janë më,
Me kohë janë shuar, mbuluar harresës,
Sa pak shkëlqejnë prej rënies atje,
Në qiellin shkretan të kujtesës…

Kureshtarë, këmbë turistësh papushim,
Shkelin yjet që s’iu soset fundi…
Ka një vend për ty, John, në çdo shpirt,
Tej shkëlqimit flu të Hollywood-it.

*) Hotel i famshëm në Los Angeles, në një nga dhomat e të cilit vdiq tragjikisht John Belushi


------------------------------------------------

Timo Flloko ka shkruar disa lirika kengesh dhe ka bashkpunime me Pirro Çakon dhe Ardit Gjebrean. Une keshtu e mesova si fillim qe ai shkruante dhe vargje dhe me pas me ra ne dore libri i tij. Me ka pelqyer si recitonte, por tani qe kam patur rastin te lexoj disa nga krijimet e tij, me pelqen dhe se si shkruan.

Funerali i nje artisti

Sander Prosit

Ti s’je me,
kete mengjes te trazuar marsi…
Nje shi i mprehte, theres, bie mbi arkivol.
I zymte ky mengjes,
si i yti zymt,
që me re diten err.
Ngurosur korteu mortor nen shi,
e rende peshe e heshtjes
pa ty…
Çadrat, pezull, mburoja ndaj qiellit,
ndalin rrebeshin e loteve te tij?!

Te pagojet njerez te percjellin,
kjo s’eshte finale filmi,
jeta luhet vec njehere,
s’i njeh perseritjet,
te ikurit kesaj rruge me s’i kthen!

Mal lulesh, nje fjalim permort,
rolin vdekja luan kete here,
stepje ngjethese e publikut
si kurre pas premiere…
Ikin njerezit, ndahen nga ti,
te lene fillikat.

Iu prifte fati!
Kaperdijne helmin ne fyt,
Shpirterohen heshtjes, ne katarsis…
Pendesa u rendon,
ne muzg te vetedijes,
ofshajne,
lusin falje,
per ziline mjerane,
qe i grin e i mpak.
Gojet ua ka ndryre vdekja,
padrone qe s’fal…

Funerali i gjate si Udhe shkronjash
me ne fund i ndal:
Varrosin Atin,
sjellesin, te munduarin Dhaskal.
(Me vete i mori shkronjat,
ne varr,
te fjeturve t’ua shpjere valle?!)
Ike, Sandër,
emrin le pas,
ne shpirtra te lire
qe vdekja s’i qas!

mars, 1986
__________________

HENA DHE NJE YLL

(Poemth)

E panë hënën me një yll, në qiell pa rënë mbrëmja…

Kur u bë terr
dolën yjtë të tërë
dhe i panë të dy…

Zunë të vezullojnë
e të ndizen zjarr
thellë të ndjejnë zili!

Hëna u trazua
tek i pa në ethe
t’egër e tërbuar

U zbeh në fytyrë
ra përtej, u fsheh
pas yllit harruar!

Muzgu me përtesë
vonoi të zbresë
ajo ndjeu frikë

Keq do ta pesojë
ky i dashuruar
dritën do t’ia fikin!

Kur pa hënën lart,
ylli u ndez zjarr
asaj iu afrua…

“Mos më eja pas
u ndjell maraz…
se unë ty të dua…!”

Ylli i dashuruar
në shpirt i lënduar
mbet’ me kryet pas

E ndoqën ata
tutje në thellësi
nata mend u zbraz

“Atë” kush lakmon
qiellit mëkaton
është një i pabesë…

Turren aq të marrë
si një kyqezatë
natës pis të zezë!

Përtej kësaj bote
u ndje një lëngatë
dhe mbeti mister

Vringëllima thikash
vrasës të pashpirt
nginjen si në ferr!

Zbehur në fytyrë
nga ajo mënxyrë
hëna q’e plotë ish

Nga tmerri që pa
atë natë prilli…
U ça, u bë dysh!

Si e panë ata
të dashuruar
klithën si të marrë:

“Rrëmbyes, kusar
ti, yll, imoral…
Kokën në hanxhar!

Shpejt kapën yllin
e linçuan qiellit
Ndriçimin ia shuan

Ai zu të bjerë
gjaku i tij ndezi
verbërine me dritë…

Por, u shua shpejt
gremisjes, në rënie
si meteorit…

Hëna e vrerosur
errur e brengosur
klithi në lëngatë:

“Të desha, o yll
i ndritshëm agimi
katila, pse ma vratë?!”

*

Pareshtur në netë
bien meteorë…
zgrofit t’qiellit fiken

Ndrisin veç një çast
kësaj botës sonë
në ikje tragjike!

Qielli sovran
shpërfillshëm atje
mbretëron mbi re…

Ndizen yje, shuhen
bien e më s’kthehen
porsi efemerë…

Hën’ e re rishtaz
e ndjekur prej yjsh
endet skaj më skaj

Tjetrin yll gremis
gjithësisë pa fund
për trillet e saj
__________________

Te verberit me sy

Motiv nga Ray Charls-i

Unchain my heart!*
Kendon Ray Charls-i
(Vret dhe dashuria...
S'vrasin vetem vrasesit!)

Per sa tirane mizore
Turmat lavd(!) therrasin
Verberia i qorrolleps
Veten vrasin ...?!

Ma ç'prangosni zemren!
shpirti yt ofshan...
(Keta qe kane sy
Zemren ku e kane?!)

E di, cfare te mundon
Qe dhembjen dot s'e mban
Vrasesit s'kane zemer
Njerezit sy nuk kane!

*Unchain my heart - (ang.) ma shprangosni zemren


Mrekullia e tete

Mbremja, nje ritual...Telefoni, turbullim, dehje...
Ti hyn ne ditar me nje shenim te ri
pesha e mungese e padurueshme
pa ty...!

Larg, si sfinks i reres
hapesira mes nesh s'ka fund
sa te pamate e ben vetmia
kur hene s'ka kund!

Kesaj nate,
te vuaj vetmine...sa absurde duket, e kote
dashurine me te cmuar e ka
se Shtate mrekullite kjo bote!
__________________

Poezine me poshte kam patur rastin ta shikoj te recituar nga vete autori ne programin "Duam me shume Shqiperine". Ishte vertet nje interpretim mjaft i bukur, qe me ka mbetur ne mendje....

Zogjte

Atje tani eshte ne prag pranvera,
po kthehen zogjte shtegtare...

Te munduar nga fati,
qe kurre s'na ndriti
me pengun e ikjes lemsh ne fyt
te lame Shqiperi
morem arratine
mes eres qe kujiste, detit me stuhi.
(Sa here na i perpine endrrat,
poshte, vorbullat ne thellesi...!)

Si erdhi' kjo ndarje kaq e larget, Shqiperi?!
Ketu perendon dielli, kur lind atje te Ti...

Me vret syte shkelqimi larg vendit tim,
Paris, Londer, New York, Rome, Zyrih, Berlin...
Zgjohem, endem, kurrkund s'gjej qetesi,
qyetit pa nate, udheve pa mbarim,
te rrejne me iluzione, te vrasin me vetmi
keto qytete te ftohta, me qiej te zymte!
Atje te ti, mbi Adriatik e Jon
te magjishme netet, praruar me yj!

Ne largesi pertej shquaj
karvane zogjsh shtegtare, mbi re,
lus Zotin te vije pranvera
porsa te mberijne atje!

Pse parndjej zhgenjim ne shpirt
mos te eshte ftohur dashuria ne gji
rrenuar ura mes nesh
perjete jemi ndre, Shqiperi?!
Zoti mos e dhente, se ky mall
ma shkallmon kraharorin pa pushim
dashuria me e pamate u beka
kur kapercen largesi pa kufij!

Druhem, qiejve mos mbes,
para se aty te mberrij...!

Si nizam i kthyer, rrok syri horizontet
nena kerrusur, ati ne varr prehet
me kryet perkundruall qiejve atje
ku zogjte ngahere kthehen!

Nje grusht dhe...heshtje...
Rane ne paqe shpirtrat e te pareve
u krye amaneti, mbetur pezull
si peng ne jeten e te gjalleve!
Shtati u tret,
ne dhe te vet!

*

Ka zogj fatlume qe shkojne e vijne
ka zogj qe nisen, por kurre, s'mberrijne
nga udhe e gjate, padurimi
ne fluturim ngrijne.
Dhe tek i sheh atje lart
ne kthimin prej se largu
s'di jane te gjalle, a malli i ka ngrire
ne vdekje krahehapur!

Los Angeles, Shkurt 2001
__________________

POETI

I shtinë qiellit,
ai ra…
Ra për të mos u kthyer më,
u përgjak,
u përmbys,
ra…
(Askush s’ka dy jetë!)

Bizhuterët rendën të mbledhin thërrime yjesh;
të çmendur, të marrë,
pas hënës u sulën pa frymë;
Diellit shumëkush mori arratinë…
Ti,
poet,
shpirtdhembsur përherë,
me shtatine e tij të vrarë,
të kaltër,
mbi shpinë!

Horizonti

Qielli mbi det
deti nen qiell…
Horizonti mes tyre:
Puthje e perjetshme e te dyve!


Pusí mallit

Malli s’priti, udhe mori
Nje nate per tek ty…
Se ku je ne kete bote
I ngrati s’e di?!

Netet gdhiu, dite ngrysi
Udheve ne arrati…
Ç’u be ai, u fik, u sos
A i zune pusi?!

Neper ere e suferine
Mos mbet rruges, valle
Ngriu fare, u be kallkan
S’mberriti i gjalle?!

A mos zemra nuk e qasi
E hodhi jashte porte…
Që i vetem endacaku
Te sillet kesaj bote?!

Requiem per nje mik - Teodor Kekos

Jo, nuk do ta pijme me dot
Nje gote ne bar Evropa, Teodor
Kjo fundvere ngrice ma beri zemren
Dhe nje bosh me la ne kraharor…!

Si do te gdhije kjo nate pa ty
Hene e plote ndrin dhe yjet bien
Nga lartesite e pertejme ku te pret
Me porta te hapura qielli?!

Ti u nise, ike…pas na le…
Ke mberritur sakaq, do te desha ta di
Shpirti yt endet neper parajsa
A ne ferrin e asgjese pambarim?!

“Jo, mik, thua ti, koha s’ka kuptim
S’do m’i numeroje vitet me kursim
Jeta si Gobsek nje per nje…
Nje mije vjet, nje çast jane tani”

Paqe paç ngahere, atje ne qiell
Lus Zotin kete nate gushti
Ai vete qysh sonte per ty
Si nje mik goten do ta mbushe…

Vetmi ti s’ke me…une ndjej vetmi
Ne s’te harrojme, nje dite do te vijme
Ne baret qiellore, si dikur mbi dhe
Netet e pafundesise t’i gdhijme…!

Bohem, hokatar i trishtuar
Mendjemprehte, poet shpirtfisnik
Dashnor i detit, thellesise…
Faustian e prape donkishotik!

Jo çdo kush si ti i deshi zogjte, femijet
Ndaj shkelqimi kurre ne sy s’tu fik
Te gjithe mik te kishim ne kete jete
Vetem vdekjen kishe ti armik…!

Neteve te vona, ne vetmine time
Tok me heshtjen do te te kujtoj ty
Ne çdo skaj te kesaj jete, ku le veten
Teodor, i shtrenjti, miku im…!

gusht 2002

Do te thoja i gjithe krijimi eshte nje perkushtim i ndjere per nje mik qe nuk eshte me

*****

Pija që deh

I thashë zemrës, je në risk
Kur kaq fort ti rreh!
Pse të trembem, thotë zemra
Ndjenjat pse t'i fsheh...?!

Sa pandehma, iluzione
Gracka fati ngreh?!
Zemra ime, dashuria
Është "pije" që deh...!

Me shigjeta helmatuese
Të godet e ti s'sheh
Le të gjuajnë, gufon zemra
S'më vdes ai helm...!

Dhimbjen kur unë thellë ndjej
Botës pse t'ia fsheh
Çfarë më shumë se dashuria
Na merr mendtë, na deh!

Shen Valentini i fundshekullit

Ta kushtoj Ty
kete Nate te Shen Valentinit
Te gjallet,
prej ankthit te vetmise
ngerthehen fort,
tek njeri-tjetri shpresat varin...
Kete nate te fundit te dashurise,
ne fundin e mijevjeçarit!


***

Ne gjoks,
shkelin vrazhde hije pa emer
dhe s'nginjen dot
tek shohin dhimbjen,
si çan zemren...!


Gjumi eshte vdekje

Oret e gjata vone percjell
Gjumin mposht ne rrekje,
Mbahu, them, do flesh pafund,
Gjumi eshte vdekje...!

Sa here ndodh te me mashtroje
Tinezisht si t'ish dehje,
I tromaksur ngrihem çart,
gjumi eshte vdekje...!

Kur me merr, me ve poshte,
Me perhumb ne prehje
Neper endrra druaj, mos
Zgjimi eshte vdekje...!

Braktisja e Diellit

Dita iu dha diellit,
e dashuruar,
gjer në perëndim...
Por u ftoh
muzgu ra,
u err...
Më braktise, diell,
tha dita
terr...!


Mallit të një poeti

Azem Shkrelit

Atdhe,
jam këtu, pas një shpati,
ta shoh shpinën,
kurrize të tharë malesh,
flokë ortekesh,
lëshuar nga kreshtat,
që i kërleshin erërat lart...

Ngjitem shpinës tënde,
por, maja është larg...!

S'jam zog qielli, s'kam krahë,
i lartë mali,
lus zotin të më merren mendtë
në humnera të bie
nga malli!