Zëri i fëmisë

Zëri që të bënë të mendosh,
Zëri që të bënë të dëshprohesh,
Por mbi të gjita të mendosh,
Është zëri i fëmis ende i palindur.

Në mes gruas dhe burrit,
Fillon një bisedë mizore,
Që të marrin një vendosje,
Që me nji abort të lirohen.

Prej barkut të nënës fëmiju thrret,
Thrret me një zë të dëshpruar,
Kërkon ndihmë për tu shpëtuar,
Nga vendosja e dy të mallkuarit.

Nënë të lutem mos më vraj,
Je nëna ime dhe më shpëto,
Dëshiroj që edhe unë të jetoj,
E me gjithë të tjerët të galdoj.

Dëshiroj që edhe unë,
Ta shijoj këtë dritë,
Dëshiroj ta shijoj këtë botë,
E ta shof edhe une si arrin pranvera.

Por një zë i tillë nuk ndëgjohet,
E me një krenari shumë të madhe,
Vendoset të mbytet një i pafajshëm,
Dhe e anullojn prej kësaj bote.

Fëmiju i gjorë sapo i krijuar,
Shpirti i tij sapo i formuar,
Zhduket pa pa një fije drit,
Nga prindrit e ti të pa mëshirë.

A thu një ditë prindrit e tij,
Do të ndalen e të mendojn,
Sëpaku një gjë për të të bëjnë,
Ti kërkojn falje për këtë gabim.

Do të kalon koha me shpejti,
E një ditë do të gjinden më mirë,
Do të kujtohen për atë fëmijë,
Por zmra e tyre shëndrrohet në trishtim.

Është von oj nënë, është von o bab,
Që ju të kërkoni pendim nga unë,
Mua dielli nuk më ngrohi,
Për mua hëna nuk ndriqoi.
Ma keni ndlaur dritën në sy,
E keni shkputur lulen duke mbi,
Ma keni ndalur rrugën e jetës,
Të pa fajshëm më keni mbytur.

Kërcëllim dhëmbësh do të jet,
Atë ditë kur ju dy do të mbeti vet,
Do t’më kërkoni në çdo vend,
Por unë nuk qëndroj më me kriminl.