Theofan Stilian Noli

JEPNI PER NENEN

Ç'thot' ajo e ve e gjorë,
-Mbretëreshë pa kurorë-
Faqe-çjerrur, lesh-lëshuar,
Shpirt e zëmër përvëluar;
Gjysm' e vdekur: "O Shqiptarë,
Nënës mos ia bëni varrë!"
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n'Amerikë.

Qan e lutet Nën' e mjerë,
Kërkon vatrën edhe nderë,
Do lirinë dhe atdhenë,
Si ç'e pat me Skënderbenë,
Bijt' e besës thërret pranë.
Kur i thirri dhe s'i vanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Cilët jan' ata tiranë
Që të pren' e që të vranë
Që të therrë bij e bija,
Dhe t'u-nxi, t'u-mbyll shtëpija?
Derthni plumba, o Shqiptarë,
Gjakn' e Nënës për të marrë,
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Cilët bij të trathëtuan
Dhe të doqnë dhe të shuan
Dhe të lan', o Shkab' e ngratë
Pa fole, pa zog, pa shpatë?
Këta qena, o shok' i mbytni,
Mbushni gjyle që t'i shtypni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Sa kërkon e sa të duhen?
Burrat nga detyra s'ndruhen!
Trim i mirë do të japë,
S'kursen jetën as paratë;
Hithni, hithni tok dollarë,
Të mos mbetemi të sharë.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë.
Se ke djemtë n'Amerikë.

Do të ndihim pa kursyer
Për ty, Nëna jon' e vyer,
Që me drit' e nder të thuresh
Dhe me bijt' e tu të mburesh.
Cila Nënë lyp paranë?
Cilët bij me shpirt s'i dhanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Armë dhe fishekë mblithni,
Qesen edhe shpirtin hithni:
Për lirin' e vëndit t'onë,
Sot -se nesër është vonë-
Jepni, Nënën të shpëtoni,
Komb e vatra të nderoni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n'Amerikë.

1917

Rrent, or Marathonomak

Rent, or rent, rent e u thuaj
Se u çthur ordi e huaj,
Se betejën e fituam
Dhe qytetin e shpëtuam!
Rent, or rent,
Rent, or Marathonomak!


Kap një degë prej dafine
Dhe vërtitesh ndaj Athine,
Nëpër fush' e brek mi brek
Këmba tokën as t'a prek,
Hip' e zbrit,
Petrit, Marathonomak!


Ke një plagë, po s'e the,
Djers' e gjak pikon për-dhe;
Do që ti të jesh i pari,
Për triumfin lajmëtari
Flamur-gjak,
Kuqo, Marathonomak!


T'u tha gryka, po s'të pihet,
T'u mpi këmba, po s'të rrihet,
Se mileti po të pret,
Ankthi zëmrat ua vret,
Vrer e tmerr,
Shpejt, or Marathonomak!


Kurrë kaqë s'dogji djelli
Dhe si plumb s'rëndovi qjelli,
Kurr' aq ëmbël' e bukur s'ftoj
Hij' e lisit edhe kroj;
Turru tej,
Tutje, or Marathonomak!


Vapa mbyt e pluhri nxin
Ferra çjerr e guri grin
Afsha gjoksin përvëlon
Syrin avulli verbon;
Ur' e prush,
Furr', or Marathonomak!


Gryka si gjyryk të çfryn
Prej Vullkani flag' e tym
Se ç'vëngon e se ç'gulçon,
Zëmra brinjët t'i çkallmon
Me tokmak,
Mbahu, or Marathonomak!


Nëna, motra, nusja dalin,
Ngrehin krahët të të ndalin,
Mos, se s'janë veç Najada
Magjistrica dhe Driada;
Lark, or lark,
Lark, or Marathonomak!


Hajde, ja Akropolia,
Ja qyteti e njerëzia
Që të pan' e që të çquan
Dhe fuqinë t'a rishtuan
Ha dhe pak,
Hajde, or Marathonomak!


Ja, arrive, ua the:
Ç'gas e ç'helm qe kjo myzhde!
"E fituam!", brohorite
Dhe për tok' u-përpëlite;
Vdiq, or vdiq!
Vdiqe, or Marathonomak!


Rent kudo, dyke bërtitur,
Nëpër shekuj faqe-ndritur,
Se i vogli shtrin viganin
Dhe i shtypuri tiranin,
Veç e tok,
Tok, or Marathonomak!

Prill, 1930

Noli

ANËS LUMENJVE


Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.

Ku e lam' e ku na mbeti,
Vaj-vatani e mjer mileti,
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur.

Se ç'e shëmpnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç'e pren' e se ç'e vranë,
Ç'e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.

Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall', as i varrosur,
Pres një shenj' e pres një dritë,
Pres me vjet' e pres me ditë,
Se ç'u tera, se ç'u mpaka,
Se ç'u çora, se ç'u mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
Endëronj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.

Dhe një zë vëngon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta:
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar' e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!

Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal' e më bën trim,
më jep forc' e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.

Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes' e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.

FRYN MOJ ERË...


-Ngaj po na vjen moj erë e rreptë?
Pse vërshëllen me aq mallëngjim?
-Vij drejt nga malet e Shqipërisë,
për të përhapur zi e vajtim.

Fryn, moj erë, moj erë e shkretë fryn,
drejt më zëmër, më zëmër time hyn.

-Nga ata male, moj erë trime,
ç'lajme të rea po na ke siell?
Pse je e mvrerët dhe e helmuar?
qiellë me zi përse na e mbiell?

Fryn, moj erë, etj.

Pse e ke synë të trubulluar
e rent kaluar mbi t'zeza re?
Pse të pikojnë lottë të zeza,
lottë të zeza posi rrëke?

Fryn, moj erë, etj.

Syri m'u err nga ato që pashë
Ah! nukë mbahem, nuk duroj dot.
Pashë një gjëmë, gjëm' të tmeruar,
rent ta haroj, po rentkam më kot.

Fryn, moj erë, etj.

Atje tek losnja në fush' të Korçës,
dyke u hedhur lis më lis,
një qivur pashë me nj'çup' të virgjër,
ma vrau shpirtin ay filis.

Fryn, moj erë, etj.

Tokat pushonin, prift nukë dukej,
e pakënduar na u varros;
mihnë dëborën, i bënë varrë,
shpirt nuk më mbeti, forca m'u sos.

Fryn, moj erë, etj.

Atje mi varr qante një grua,
një grua qyqe me mallëngjim;
burrën të qante më par' a çupën,
për kë të bënte më parë vajtim?

Fryn, moj erë, etj.

Renda e ika e flytyrova,
po dhëmbjen time ku do ta fsheh?
Çava oqeane, dete dhe male,
po vajtoj edhe sikundër sheh.

Fryn, moj erë, etj.

-Moj er' e rreptë, erë malsore,
shpirti m'u ndes, zëmra më shkriu;
sytë m'u errë si ty dhe mua,
mëndja në kokë më bubulliu.

Fryn, moj erë, etj.

Qëndro të lutem, të kam për t'dhënë
dhe un'i varfri një porosi:
një re të madhe dërgo të zbresë
e ta ngarkojmë me lott' e mi.

Fryn, moj erë, etj.

E kur të kthehesh nga Shqipëria,
atje në kopshtin, atje t'qëndrosh,
dhe lott' e mia si vesë qjelli
dalë nga dalë do t'i pikosh.

Qaj, moj erë, moj er' e shkretë qaj,
derthmi lottë atje mi varr' e saj.

Syrgjyn-Vdekur
(Elegji për Luigj Gurakuqin)

Nëno moj, mbaj zi për vllanë,
Me tre plumba na i ranë,
Na e vran' e na e shanë,
Na i thanë trathëtor.

Se të deshte dhe s'të deshnin,
Se të qante kur të qeshnin,
Se të veshte kur të çveshnin,
Nëno moj, të ra dëshmor.

Nëno moj, vajto, merr malin,
Larot t'a përmbysnë djalin
Që me Ismail Qemalin
Ngriti flamur trimëror.

Nëno moj, m'a qaj në Vlorë
Ku të dha liri, kurorë,
Shpirt i bardhë si dëborë;
Ti s'i dhe as varr për hor.

Nëno moj, ç'është përpjekur
Gojë-mjalt' e zëmër-hekur,
Syrgjyn-gjall' e syrgjyn-vdekur,
Ky Vigan Liberator.

MARSHI I KRYQËSIMIT

Do të vrasim, Jesu, se të kemi Baba,
Do të varim, Mesi, se të kemi Usta,
Se s'ke dashur as jet' as martes' as para:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Dy kusarë të vegjël i zumë në lak.
Kryqësoji këta, se na vothnë fort pak,
Kryqësoje këtë, se s'na vodhi aspak:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Vrajeni, se përunj dhe përmbys pasurinë,
Pasuron, dhe çliron, dhe forcon varfërinë,
Se lëngatën shëron, se ndriçon verbërinë:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Varreni, se me botën, me ne s'shëmbëllen,
Se na ndreq shtrëmbëritë, dhe kurrë s'na rren,
Se e do vegjëlin' e tiran' e urren:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Vrajeni, se për vete s'kujdeset, s'lëfton,
Dhe të mjerët, të humburit nuk i sfruton,
Dhe për sherr, për vlla-vrasje, për luftë s'punon:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Varreni, posa s'do as të vras' as të varrë,
As të bënjë të keqen as gjakun t'a marrë,
Dhe katilët me nam na i qan si të marrë:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Vrajeni kryengritësin e Shënjtëruar
Si katil të mallkuar, atë ka kërkuar,
Se kujtoi që pa armë na ka për të zgjuar:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Te rrosh a te mos rrosh

Te rrosh a te mos rrosh--kjo eshte ceshtja:
M'e larte eshte valle te durosh
Hobe, shegjeta fati te terbuar
A te perballesh nje det te turbull helmesh
Me arm' e funt t'u japsh? Te vdeç- te flesh-
Jo me!- dhe me nje gjume te mbarosh
Cdo zemer - dhembje, mijera tronditje,
Qe trupi prej natyres trashegon ,
Ja nje qellim qe duhet desheruar
Me gjithe shpirt. Te vdeç - te flesh , te flesh?
E ndofta t'enderrosh! Ah , ketu ngec;
Se c'endrra shohim n'ate gjume vdekje,
Pasi na shkundet kjo peshtjellj' e mortme,
Kjo frike na qendron ; ja arsyeja
Qe aq e zgjat nje jete me mjerime;
Se kush duron perbuzjen dhe kamcikn' e botes,
Zullumn' e shtypesit, perdhunen e krenarit,
LEngimn' e dashuris' se paperfillur,
Vonimn' e ligj's, goj' cthurrjen e zyrtarit
Dhe shkelmet qe cdo vlere zemergjere
Nga te pavlershmit merr, kur munt ta laje
Hesapin fare me nje cope thike?
Kush valle barra mban e kush dersin,
Renkon nene nje dite jete te merzitur,
Po vetem tmer' i saj dicka pas vdekjes-
Vendit te pazbuluar nga s'na kthehet
Kurr' udhetari - na trullos vullnetin
Dhe vuajme te ligat qe po kemi
Se sa te hidhemi n'ato qe s'dime,
Keshtu na ben ndergjegja gjith' frikacake,
Keshtu me ngjyr' e gjall' e rezollutes
Semuret, verdhet nga hij' e mejtimit
Dhe plane te medha e rendesore
Ndalen e percajne rrjedhjen dhe humbasin
Emrin e veperimit. Hesht tani!
E bukura Ofeli! Engjell, ne lutjet
Mekatet m'i kujto te gjitha.

Zgjidh e merr vete!
F.S. Noli

A te duhen luftetare
Dhe arratine armiku te marre
A do botes ti vesh zjarre
Merr nja dhjete Kosovare

A do urte njeresit te rrine
Ne komande ta kesh ushtrine
Ne bidat ta vesh njerezine
Merr te gjithe Laberine

A do trima dhe sejmene
Kapardisur kudo vene
Gjumi pa i zene nuk flene
Per tre Mirditor bej bene.

Do per pune nje korcar
I ke bujqer ustallare
me gra bashke te hapin varre
Krahe e kembe su kane te share

A te duhen genjeshtare
Matrapaze e kokethare
Reren ta shesin per farë
Merr Krutan e je i lare

Po qeflinj a te duhen?
Qe me zonjat dine te kruhen
Zonjat qe pjellin cdo vit
Vec Elbasani i rrit

Me dy kembe do hajvane?
Budallenj me din pa ane
Ku ti fusisht te vene
Dil shetit gjithe Myzeqene

A do te ruash florine
Katandine e shtepine
Me dy qofte mbushin sininë
Ec e merr Gjirokastrinë

Do te kesh e te besh qef
Sofren shtruar si per mbret
Pastertore e per yzmet
Te tilla gjen ne Permet

A do ministra Kolonjare
Se mbahen burra me mend
Duan kudo te jene te pare
Ne meshilis e ne kuvend...

Nje nga perkthimet e Nolit - Poezi nga Henri Uodsuoth Longfellow kushtuar heroit tone kombetar Skenderbeut.

Skenderbeu

Lefton luften dhe fiton
Mbreti Ladisllav gjemon,
Djek si Ferr, si vdekje pret
Diten e Rushajevet.
Dhe nga fush' e kuqe gjak
Iken, rent perpara tij
E Muratit ushteri
Qe shpetoi e s'ra ne lak

Kur u ngrys e kur u err,
Skenderbeu, nder, lavdi
I asqerit Osmanlli,
Me turq bashke krismen merr,
Si lefton e si humbet
Mbet e vdekur prapa tij
E Muratit ushteri,
Kryerojtja udhen hap,
Praparojtja rent me vrap
Dhe armikne gjakesor
Si me draper grin e korr.
Po kujdes ay s'te ka
As per Bej as per Pasha.
Edhe naten tek po shkon
Yjt e fatit po shikon
Qe i ndritnin n'udhetim;
Edhe kalit tij i ra,
Neneqeshi edhe tha:
<Eshte koha per gezim.>

Mez' i nates kur afroi,
Ikja e rrepte kur pushoi,
Nje Qatip na vjen i mbretit
Me myhyrin e Dovletit
Edhe tha me zemerim:
<Njoll' e pare t'u vu sot
N'emer, o Gjergj Kastriot!
Pse keshtu? Oh, mjere ne!
Ushterine pse e le
Therur fushes per vajtim?>

U pergjeq Skenderi e tha:
<Dergjen mbytur neper gjak,
Thembr' e kalit i ka prak,
Po keshtu e shkruar qe
Nga i madhi Zot atje
Q'urdheron cdo ushteri.
Dhe ku kemi ne fuqi
Kur ngre doren kunder nesh
Dhe na grryen si rrebesh?>

<Lidheni, tha me litar
Shkronjesin me kallamar!>
Dhe Qatipi tha: <Po c'faj
Paskam bere qe Pashaj
Ma ben mua kete gje?>
U pergjeq Skenderi e tha:
<Faj s'ke bere asnonje,
PO qe te mos shpetosh
E te fshihesh e te shkosh,
Perandaj ta benj kete.

Tani shkuame nje shkrim
_Dhe per fis e pac bekim!_
Me myhyrin e Dovletit
Per mytesarifn' e mbretit
Qe mban Krujen, nje qytet
Rreth me mur e me hendek,
Te ma kthenje gjen' e atit
N'emrin e Sulltan Muratit;
Se cdo urdher qe te jape
Kurre nuk merret prape.

Dhe Qatipi u krrus prej tmerit
Dhe keshtu i tha Skenderit:
<O Allah i madh, i nalte,
Qe te jemi hi e balte!
Qysh te shkruanj keto shkrime
Kur e di qe koken time
Po ma pret ay Dovlet?>
Shpejt ahere si nje yll
We keputet lark nga qielli
Cpallet nga i arti myll
Nje hanxhar me rreze dielli.
Dhe gjemon Skenderi: Shkruaj!
Dhe Qatipi i tmeruar
Shkroi ne driten e drithmuar
Afer zjarrit, i dermuar,
Flokebardhe, kokengrire,
Nga e ftohta i merdhire,
Zemerprere, vdekjegrire.

Dhe Skenderi prape tha:
<Tani eja pas me mua
Se te mbetesh ketu s'dua.
Do t' te kem si mik e vlla,
Gjithenje do t' te nderonj
Me kujdes do t' te rrethonj
Sa te rrosh ne kete bote>.
U pergjeq Qatipi e thote:
Udha jone ketu ndahet,
Shoqeria jone s'mbahet.

Pa mbaruar kete fjale
Nje hanxhar i rende ra,
Kur s'ish afer asnje tjater,
Dhe qatipi po permbyset
Si nje gur qe rrokulliset
Ne liqen te zi dhe shket
Tatepjete dhe humbet;
Edhe rreth ne qetesi
Asnje pipetim s'u ndi
Pervec kalit Skenderbeout
Qe perpjet' u hoth prej dheut.
Pastaj sulet si shigjeta
Me treqint pothua veta
Neper lum' e pyll e garth
Permi malet argjendar;
Dhe me zemren plot gezim
Kaperxeu lumin Drin
Dhe u gdhi e n'agullim
Pa keshtjellen Ak-Hissar,
Krujen, ah ate qytet
Rreth me mur e me hndek;
Tek u lint e tek u rrit,-
Yll mengjezi mbi te ndrit.

Dhe ahere trumbetaret
Brireve t'argjente u bien
Edhe togje rreth i mblidhen
Turqit bashke me shqiptaret,
Qe degjuan ate thirrje.
Dhe kremtoi me miqt' e tij
Dhe u ngrohne me dolli
Dhe u thote: Miqt' e mi
Shihni fati c'na dergon,
Perendia c'na bekon!
Mbret Murati urdheron
Mall' i gjere i tim eti,
Vent' i tere dhe qyteti
Teme jipen nga Dovleti.

Dhe pastaj me salltanet,
Veshur armet si nje mbret,
Shkon kaluar ne keshtjelle
Edhe hyn nga port' e gjere
Dhe pashajt qe urdheron
Permi Kruj' i dorezon
Urdherin e Murat Mbretit
Me myhyrin e Dovletit.
Dhe Pashaj si heshti, tha:
Lavdi paste Perendia,
Ja ku hiqem nga fuqia.
Merre vendin dhe qytetin;
Kush lefton dot me kesmetin?

Nga Keshtjella shpejt ka rene
Flamuri me gjysme-hene
Edhe populli shikon
Qe ne vent te tij valon
Flamur'i Skenderit n'ere
Shkab' e Zeze me dy krere.

Dhe nje thirrje lart u ngrit,
Se cdo zemer e cdo shpirt
U merzit nga Turku i lik,
Qe e beri ate Kruje
Zi, murtaje dhe rremuje.
Ay ze me gas me buje
Q'oshetin nga breg ne breg
Eshte: Rrofsh o Skenderbeg!

Ja keshtu Skenderi trim
Mori Krujen me rrembim;
Edhe lajma u perhap
Si nje flage si nje zjarr
Q'i fry era ne behar
Dhe qytetet afer garg,
Thote Ben Isa Ben Miri
Ne Qitap te tij fakiri
Binin m'ate lehtesi
Qe ze burri veshn' e tij.

Moisiu ne Mal

Ngjitet përpjetë Malit të shkretë
Krye-Profeti trimi me fletë,
Të bisedonjë me Perëndinë
Për Palestinë.

Arrin në majë lart i kapitur,
Qëndron me frikë, pret i tronditur,
Dhe Jehovaj i flet prej një reje
Me zë rrufeje:

"Ti dhe të tjerët pleq do të ngelni,
Tokën e Shenjtë kurrë s'e shkelni
Skllevër, bij-skllevësh, s'e meritoni
Se liri s'doni!"

Krye-Profetit dita i ngryset
Dhe shpirt-këputur përdhe përmbyset
Me lot në sy, me zemër të ngrirë
I lyp mëshirë.

Pse kaqë gjatë, Zot, m'arratise,
Pse më përplase, më përpëlise,
Pse shpresën dyzet vjet ma ushqeve,
Dhe sot ma preve?

"Nëm Dhen' e Lirë! Zot ku ma ke?"
"Shiko, i tha, dhe ja ku e pe."
Së largu Zoti ia pasqyron,
Dhe e shikon.

Ja Nazareti, ja Bethlehemi,
Lum' i Jordanit, Jerusalemi,
Mal' i Sionës, Bethsaidaja,
Dhe Golgothaja,

Sheh gasn' e pritmë për djalërinë
Dhe shkretëtirën për pleqërinë,
Atje sa bukur, këtu sa zi,
O Moisi.

Këtej ka dimrin, andej prënverën,
Kërkon parajsën, vdes në Skëterrën;
Ajme, sa vrer, sa keq e sa zor,
Liberator!

Shpell'e Dragobise

(Elegji për Bajram Currin)

Kur tufani e çthuri fenë,
Kur tirani e krrusi atdhenë,
Mi një brek të Dragobisë
Priret Flamur' i lirisë.


Atje nisi, atje mbaroj,
Atje krisi, atje pushoj,
Rrufe-shkab' e Malësisë,
Në një shkëmb të Dragobisë.


Vendi dridhej, ay mbeti
Se s'tronditej nga tërrmeti.
Dif drangoj i Dragobisë,
Trim tribun i Vegjëlisë.


0 Bajram, bajrak i gjallë,
More nam me gjak në ballë,
Te një shpell' e Dragobisë,
Yll i rrall' i burrërisë.


Thon' u-shtri e thon' u-vra,
Po ti s'vdiqe, or Baba,
As te shkëmb' i Dragobisë,
As te zëmr' e Djalërisë.

As je vrar' e as po vritesh
Legjendar Ante po rritesh.
Dithiramb i Dragobisë,
Tmerr, panik i mizorisë.


Me Zjarr Shenjt u-ndrit kjo shpellë.
Gjer në qjell u-ngrit Kështjellë
Për çlirimn' e Shqipërisë
Katakomb' e Dragobisë.

Lidhje e packeputur

Ti moj Engjell moj Shejtane
Moj Zambak e moj shafrane
Ti me dehe te papire
Me tufan e me farmire
Moj kurbatke katarroshe
Moj sahroshe kokeboshe
Me perpjek qoshe me qoshe
Me zinxhir po me zvarrnis
Me shastis e me besdis
Me kerdis, me cakerdis
Ti ma syrgjynose gjumin
Ti me mbylle ne budrumin
Ti me nxive ne zullumin
Bashke s’rrojme dot
Ndahemi pra sot

Nuk ujdis dot ti me mua
Si per cift, per burr’ e grua
Une hesht, ti po bertet
Une fle, ti po gerret
Une ha, ti ramazan
Une s’pi, ti zbras kazan
Une rend, ti po calon
Une ngel, ti fluturon

Une prush e ti debore
Une drras’ e ti kembore
Une hi e ti vullkane
Une mi e ti kapllane
Une i ri, ti shkon me pleqte
Une plak, ti lot me djemte
Cporru, prapa diellit
Ku s’hyn drit’e qiellit
S’piqemi gjekund
Dasma mori fund!

Ne me do, me ngushullo
Po s’me do, mos me mundo
Prema koken dhe clirome
Dhe ne varr te zi mbulome
Se kur ngjitem, kam nje hall
Nuk shqitem, jam tutkall
Ndihme, pra, per Zot
Puthm’ e vrame sot

Tani qan, u mallengjeve
More vesh qe u genjeve
Tani zemren ma gezove
Se e shoh qe u pendove
Tani dukesh si qemoti
Kur me kape sic tha Zoti
Koken time brigje-brigje
Ti moj flag’e embel, digje!
Tok pra mbetemi
Sa te tretemi

Marshi i Barabbajt

Allalla, o rezil e katil, allalla,
Stroni udhën me hithr' e me shtok turfanda,
Gumëzhit, o zinxhir e kamçik, baterma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba!

Tradhëtor, ti na nxive, na le pa atdhe,
Ti na çthure, na çkule, na çduke çdo fe,
Varfëri, poshtërsi, robëri ti na dhe,
Derbeder, ujk e derr: Hosanna, Barabba!

0 stërnip i Kainit, tepdil si bari,
Ti na shtyp e na shtryth e ti gjakun na pi,
Ti na ther e na grin e për qejf na bën fli;
0 kokuth e lubi: Hosanna, Barabba!

Në budrum, nëpër llom' e kufom' u-mallkofsh,
Në skëterrën, katran e tiran, u-harbofsh,
Me tam-tam e allarm' e me nëm' u-shurdhofsh,
Në zëndan mbretërofsh: Hosanna, Barabba!

0 i çgryer, i zhyer, i vyer për hu,
Turp-e-ndot-kundërmonjës të krusen mbi gju
Dallkaukët, kopukët e turmat pa tru,
Zëmër-krund-e-gërdhu: Hosanna, Barabba!

Allalla, o rezil e katil, allalla,
Shtroni udhën me hithr' e me shtok turfanda,
Gumëzhit, o zinxhir e kamçik, batërma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba!

Plak Topall dhe Ashik

Dale, moj, se kam një fjalë,
Se më rjedhin djersët valë;
Dale, moj, se s'jam më djalë
Dhe më s'ecënj dot.


Dale, moj, se më kapite,
Më këpute, më sfilite,
Prite, moj, ashikun, prite
Që të vjen me not.


E arriva dhe ia thashë,
Asnjë gur pa tundur s'lashë,
Dhe mëgjunjazi i rashë,
Ç'u mundova kot.


Hapi gojën, dhe vajtova,
Qenkam plakur, e kuptova,
M'ardhi keq, po s'e mohova,
Syri m'u-përlot.


Dhe nga jeta u mërzita,
Dhe nga lumi u vërvita
Që të vdes, se u korita
Dy-tri herë sot.


Po ti, Zot, më ngushëllove
Pas një tjatre më lëshove,
Dhe nga mbytja më shpëtove,
Lavdi paç, o Zot.


Dale, moj, se kam një fjalë,
Se më rrjedhin djersët valë;
Dale, moj, se jam i çalë
Dhe më s'ecënj dot.

HYMNI I FLAMURIT

O Flamur gjak, o flamur shkabë,
O vënd e vatr' o nën' e babë,
Lagur me lot, djegur me flagë,
Flamur i kuq, flamur i zi.

Fortesë shkëmbi tmerr tirani,
S'të trëmp Romani, as Venecjani,
As Sërp Dushani, as Turk Sulltani,
Flamur i math për Vegjëli

Flamur që lint Shën Kostandinin,
Pajton Islamn' e Krishtërimin,
Çpall midis feve vllazërimin,
Flamur bujar për Njerëzi.

Me Skënderben' u-lavdërove
Dhe në furtun' i funtmi u-shove,
Me Malon prapë lart vrapove,
Yll i pavdekur për Liri.

Sa shpesh pastaj për-dhe u-shtrive
Me zjarr e zi u-ndeze u-nxive,
Po çdo mizor me shpat' e grive,
O fushë-kuq, o shkabë-zi.

Përpjetë pri-e Shqipërinë,
Përlintj'a shpirtin dhe fuqinë,
Diell për vllanë, yrnek për fqinë
Për botën ëndr' e qjell i ri.

ESKILI

Nga “Prometheu i mberthyer”

Hefesti me Perdhunen dhe Pahirin e sjellin Pometheun te lidhur mbi nje shkemb te Kafkasit.

PERDHUNA

Arrime tek m’i larkmi cip i dheut,
Ne mallet e pashkelur te skithise
Ti, pra, Hefest, pas urdherit ateror
Kete keqberes e mberthe mbi shkembin
Dhe lidhe me vargonj te packeputur
Se lulen tende zjarrin kryemjeshter
Ta vodhi ua fail njerezve
Keshtu mekatin e tmeruar lan
Meson t’i ulet mbreterise Jovit
Dhe dore heq nga helm’ i njeridashjes

HEFESTI

Perdhune dhe Pahir, per ju te dy
Ndalim per porosin’ e Jovit s’ka
Po mua s’me ben zemra ta mberthenj
Gjirine perendi mbi kete shkemb
Mjerisht jam i shtreguar ta zbatonj
Se nuk e shkel dot urdhrin ateror

(Prometheut)

O bir i mencur i Themides drejte
Pa dashur un’aspak dhe ty pa dashur
Do te mberthenj mbi kete shkemb te shkrete
Ku s’ke per te degjuar ze njeriu
Ku do te piqesh nene diellin
Ku diten do te prec notin’ e nates
Dhe naten vapen brymeshkrirese
Se do te pevelonje gjithene
Mundimi i se keqes se tanishme
Se clirimtari yt s’ka lindur edhe
Keto t’i solli vepr’ e njeridashjes
Si perendi, s’iu trembe perendise
Dhe njerezit pa mas’ i pasurove
Ketu, pra, u denove te qendrosh
Tendrosur, gju pa epur dhe pafjetur
Ketu do te vajtosh me lot me kot
Se Jovi s’ka meshir’ e nuke zbutet”
Cdo mbret i ri ne krye esht’ i ashper

perktheu F. Noli

Sofokliu

Sofokliu ishte budalla,
Kur u mplak, edhe Kupidi e la,
Tha: "Shpëtova nga një maskara!"
Goja, pra, iu tha.


Sofokliu nuk e kishte mirë:
Plaku s'ka takat, po ka dëshirë,
Gjalpë s'ka po ka një pus me hirrë,
Furrë dhe trazirë.


Kam Ferid Asllanin si shahit,
Tetëdhjet' e pesë vjeç ashik:
Amerika, Evropa u-çudit,
Nuse desh kur vdiq!


Flamurin që la e trashëgova,
Nat' e ditë çupa, gra kërkova,
Se ç'u batërdisa, se ç'u shova,
Se ç'u përvëlova.


Kur të vdes, dhe kur të më mbuloni,
Çupa, gra, në varr mos më vajtoni.
Do t'ju dua prapë, siç më doni.
Dolla! Mos më zgjoni.

KRISHTI ME KAMXHIKUN

Në kështjellë t'atdheut, në tempull të fesë
Janë shtruar sarafët') pa shpirt e pa besë,
Tregëtojn' e gënjejnë, rrëmbejn' e sfrutojnë,
Thon' ashtu Israelin e mbrojn' e shpëtojnë.

Shtrembërojnë kanunet, i marrin në dorë,
Dhe shkëlqejnë në kish' e në fron me kurorë,
Vegjëlia për ta batërdisen dhe vriten
Dhe kështu parasitët gjakpirës po rriten.

Tradhëtori dinak, hipokrit e kusar
Na u ngrit gjer në kulm, dhe u-bë kryetar;
Nënë zgjedhën besnikët për vdekje lëngojnë,
Se mëkat dhe mallkim kryengritjen kujtojnë.

Çdo i shenjt' ideal, çdo shtëpi Perëndie
Ishte bërë dyqan dhe pazar tregëtie:
Kush fitonte më tepër, ay ishte usta,
Dhe kush nukë plaçkitte ish krejt budalla.

Kur e pa këtë zi dhe këtë erësirë,
Krisht' i ëmbël u-ndes dhe u-bë i vështirë:
Me kamçik e me fshikull sarafët i dboj,
Dhe nga larot gjakpirës atdhen' e shpëtoj.

Dhe Shën Pjetr' i gëzuar ahere i tha:
"Ja tani e ke nisur tamam, or usta!
Me kërbaç e me shpatë mi ne mbretëro,
Dhe me forc' e pahir na çliro, na shpëto."

"Je gabuar, o Krisht, që u ke predikuar,
Se të marrët, të shurdhërit s'kanë dëgjuar;
Ndreq kurrizin më parë, pastaj ndriço trurin.
Se shpirt-robi s'çlirohet askurrë pa drurin."

Jesu Krishti s' dëgjoj, dhe s'e mori vesh mikun.
Dhe me lot i penduar e hodhi kamçikun,
Dhe i tha: "S'e ka fajin kurrizi, po truri,
Se lirin' e sjell drita e mëndjes, jo druri."

"Merr-e prapë kamçikun, Shën Pjetri u- përgjeq,
Se përndryshe kjo punë na del mos më keq.
Përkëdhel' u kurrizin dhe do t'të besojnë,
Vraj-i, shtypi, dhe shtrydhi, dhe do t'adhurojnë".

Jesu Krishti s'dëgjoj, dhe s'e mori vesh mikun.
Dhe s'u-unj përsëri që ta merrte kamçikun:
Dhe e kapnë kamçikun sarafët për fenë,
Dhe e shëmpnë çlironjësin, fen' e atdhenë.

MARSHI I KRISHTIT

Hosanna o çliro'njës, Mesi, hosanna!
Shtroni udhën me lule, dafin' e hurma,
Brohoritni trumbeta, timpane, zurna,
Thirr e zbras, o gurmas: Hosanna, hosanna!

Kryetrim, që lëfton, triumfon për atdhe,
Shpëtimtar, kryemjek, kryeshenjt, kryefe,
Pasuri, dhe liri, dhe fuqi ti na dhe,
Lum e lum, Galile: Hosarma, hosanna!

0 i bir i Davidit, i Miri Bari
Ti na prin dhe na rrit në luath e vërri
Ti na ruan, na mpron, dhe për ne bëhesh fli,
0 Njeri-Perëndi: Hosanna, hosanna!

Përmbi Dhe, përmi Fron, përmi Qjell u-bekofsh,
Përmi djall dhe tiran, përmi Ferr mbretërofsh,
Me pean dhe temjan, dhe këmban' u-këndofsh,
Drit' e gas, rrofsh e qofsh: Hosanna, hosanna!

0 i fort' o i urt' o i ëmbël Jesu,
Plot me bes' e me shpresë të biem mi gju,
T'adhurojmë me zëmër këtu e tehu,
Gjithëkunt e pa funt: Hosanna, hosanna!

Hosanna, o çlironjës, Mesi, hosanna!
Shtroni udhën me lule, dafin' e hurma,
Brohoritni trumbeta, timpane, zurna,
Thirr e zbras, o gurmas: Hosanna, hosanna!

MARSHI I KRISHTIT

Hosanna o çliro'njës, Mesi, hosanna!
Shtroni udhën me lule, dafin' e hurma,
Brohoritni trumbeta, timpane, zurna,
Thirr e zbras, o gurmas: Hosanna, hosanna!

Kryetrim, që lëfton, triumfon për atdhe,
Shpëtimtar, kryemjek, kryeshenjt, kryefe,
Pasuri, dhe liri, dhe fuqi ti na dhe,
Lum e lum, Galile: Hosarma, hosanna!

0 i bir i Davidit, i Miri Bari
Ti na prin dhe na rrit në luath e vërri
Ti na ruan, na mpron, dhe për ne bëhesh fli,
0 Njeri-Perëndi: Hosanna, hosanna!

Përmbi Dhe, përmi Fron, përmi Qjell u-bekofsh,
Përmi djall dhe tiran, përmi Ferr mbretërofsh,
Me pean dhe temjan, dhe këmban' u-këndofsh,
Drit' e gas, rrofsh e qofsh: Hosanna, hosanna!

0 i fort' o i urt' o i ëmbël Jesu,
Plot me bes' e me shpresë të biem mi gju,
T'adhurojmë me zëmër këtu e tehu,
Gjithëkunt e pa funt: Hosanna, hosanna!

Hosanna, o çlironjës, Mesi, hosanna!
Shtroni udhën me lule, dafin' e hurma,
Brohoritni trumbeta, timpane, zurna,
Thirr e zbras, o gurmas: Hosanna, hosanna!

SHEN PJETRI NE MANGALL

Fryn' e çfryn veriu,
Ngrin, mërdhin i ziu
Dhe mangallit i afrohet
Që të ngrohet.

Krishtin brënda e gjykojnë
Dhe pas ligjës e dënojnë,
E goditin dhe e shtyjnë,
E pështyjnë.

S'del askush që t'a shpëtonjë,
Roma do t'a kryqësonjë,
Triumfon Legaliteti
Dhe Laneti.

Kur e rrahin dhe e tallin
Pjetri ngulet mbi mangallin;
Kur e pa, u-koll këndezi
Nga qymezi.

Dhe një shërbëtore i tha:
"Je dhe ti një nga ata!"
Po Shën Pjetri proteston,
E mohon.

Kruspull mbi mangallin mblidhet,
Po djek dorën dhe përdridhet;
Se ç'këndon bandill këndezi
Nga qymezi:

"S'ka e s'ka si heroizma,
Edhe si idealizma,
Po kur dimër del behari
S'ka si zjarri."

-"Nga ata je!"- thot' ajo,
E mohon Shën Pjetri: -"Jo!
As e njoh, as e kam parë,
Moj e marrë!"

Kruspull mbi mangallin mblidhet,
Po djek mjekrën dhe përdridhet;
Se ç'këndon bandill këndezi
Nga qymezi:

"Shkab' e shkëmb me poz' e fjalë,
Se ç'na dolle shkrumb e galë,
Në je trim këtu tregoje,
Shko shpëtoje."

Thot'ajo: -"Je, mos gënje!"
Pjetri e mohon me be:
-"Jo, për Zotin, moj aman,
S'jam e s'jam."

Kruspull mbi mangallin mblidhet,
Po djek gjuhën dhe përdridhet;
Se ç'këndon bandill këndezi
Nga qymezi:

-"Simon Pjetër, Bar Jona,
Kështu ndahet kjo dynja:
Kryqi andej, këtej buxhaku
Dhe allçaku.

Se ç' e dogje, se ç' e fike,
Gjel me gjëmb' e këng' armike.
Dhe ndërgjegjen se ç' ia çpove,
Se ç'ia zgjove.

Se ç'vajton Shën Pjetri hidhur,
Lesh-lëshuar, duar-lidhur,
Tri her' e mohoj pa gdhirë,
Faqe-nxirë.

Kryqezimi

Po troket çekani
Po kërcet mejdani,
Dor' e këmb' i çpon,
Krishtin kryqëson.


Me tërbim goditin
Me gjëmim e ngjitin
Turma ulërin
Nëna blegërin.


Çdo peronë plagë
Përvëlon si flagë
Çurka gjak buron
Fryhet dhe pikon.


Kryqet ngulen, shtisen,
Tallen, qesëndisen;
Sipër Kryqe tre,
Tri Mari për-dhe.

Kënga e Salep Sulltanit

Një mexhlis të math na çeli
Pandeli Jano Vangjeli
Me Sulltan-llokum na veli
Si kofini pas të vjeli.


Fyt' i Floqit po pëllet
Top' i Krosit po kërcet:
Ç'është ky sheqer-kësmet?
Hallvaxhin' e pamë mbret!


Dhe rakia vete-vjen
Xhafer Ypi na mbërthen
Dhe për lot na mallëngjen
Rreth konopit me legjen.


Koço Kotta, mjek hanxhari,
Nis një valle palikari,
Se me një ferman kusari
Sadrazem u-bë firari.


Dhe Feridi faqe ndron,
Die shante, sot lëvdon
Fryn bulçit' e trumbeton,
Që Katrani zbardhëllon.

Dhe sarhosh Iljas Vrioni
Dehet, siç e do zakoni,
Bërtet: "Rroftë Napoloni!
Kështu tha dhe Ksenofoni!"


Se ç' u-çporr xhumhurieti,
Se ç'u-rahatos mileti,
Se Sulltanin prap' e gjeti,
Se, që kur e humbi, s'fjeti!


Ç'ka sepse i vjetri qe
Madhështor sa një deve
Dhe ky s'bën as për meze!
Rroftë sa jep ylefe.


Se ç' na u-gëzua xhani,
Se ç'na preu Ramazani,
Se ç' na piu Italjani,
Rroftë pra Salep-Sulltani!


Vjenë, 15 Tetor, 1928.

Vajtim per bijen ( A Villequier)
Victor Hugo
perkthyer nga Fan Noli

TANI qe shkova nga Parisi i veshtire
Mermer, tavane, truall, megull nuk shoh,
Tani jam nene lisa, nene deg’ i shtrire,
Dhe bukuri’ e qjellit mendjen po m’a ngroh.

Tani nga zia qe me cthuri si germadhe
I zbet’i gjalle dal,
Me hyn ne zemer paqja e natyres madhe
Dhe qetesi me fal.

Tani me valat det’i gjere me gostit,
Me prek I qeti, madheshtori horizon;
Tani te thellat te verteta po nxonit,
Dhe lulet e lendines syri m’i gezon.

Tani, o Perendi, po gjenj fuqine sterre
Te shoh me syt’e zes
Te shkretin gur nene te cilin vajz’e mjere
Fle gjumin pa mengjes.

Nga pamjet perendore mendja m’u-ndricua,
Nga fushat, pyet, brigjet, lumi i kulluar,
Shoh vogeline time dhe cudit’e tua,
Mbleth mendjen, di qe je i math, i pambaruar.

Ja ku te vinj, o Ate qe besonj, o Zot,
Te sjell perunjesisht
Zemren qe m’a ke mbushur me lavdi, dhe sot
M’a theve ploterisht.

Ja ku te vinj, o Zot, dhe proklamonj qe je
I mir’i embl’i dhempshur, Perendi i Jetes,
I vetemi qe di se c’ben edhe perse.
Njeriu eshte kallm i shembur i kenetes.

Te thom qe varri, kur te vdekurit mbulon,
Porten e qjellit hap,
Qe jeta jone tatepjete kur mbaron
Perpjete nis me vrap.

Je i pasosur, absollut, dhe i vertete
Ti vetem, At’i larte, e pranonj mi gju;
Pranonj qe esht e mire, esht e drejte
Qe zemra m’u-pergjak, se Zoti e deshi ashtu.

Me s’kundreshtonj per asnje gje qe po me ther,
Se ashtu deshe ti;
Shpirti nga zi ne zi, edhe nga vrer ne vrer
Shkon ne perjetesi.

S’po shohim kurr’ asgje pervecse nga nje ane,
Tjatr’ane mbytet ne mister e ne furtune;
Njeriu vuan nen zgjedh’ e s’e di shkakne,
Cdo gje i fluturon, asgje s’i hyn ne pune.

O Zot, perhere na rethon me shkretetine,
Me pranga dhe me fre;
S’ke dashur kurre te na japesh shigurine
Dhe gazin permi dhe.

Sa shohim nje te mire, fati na e tret,
S’na dhe asgje ne jeten rot’edhe rodhan
Qe te qendronje dhe te thomi, mor aman:
Kam nje shtepi, nje are, dhe nje dashuri.

Cdo gje e shoim per nje cast te kufizuar
Dhe mplakemi pa shtek;
Keshtu na qenka, ashtu ka per te vazhduar.
Pranonj edhe s’e prek.

Kjo bote, o Zot, kjo harmoni e pandryshuar
Perbehet me vajtime edhe me kremtime;
Berthama jemi ne tufan te pambaruar,
Te miret hipin, dhe te liqte zhyten ne mundime.

E di, o Zot, ke pune shume, dhe s’ke nge
Per ne te behesh vrer;
Per nenen vdekj’e fshnjes djek si nje rufe,
Po ty s’te ben qeder.

E di qe pema bie kur i fryn nje ere,
Zogut i bie penda, lulja shkunt aromen;
Kriesa eshte rot’e madhe si potere,
Dhe sillet rotull dyke shtypur udhes llomen.

Se ditet, muajt, valat, syte qe vajtojne
Kalojne pa pushim,
Se bari do te mbinje fosnjat do te shkojne,
E di, o Zot im.

Ne qjellin tent persiper reve te veshtira,
Ne kaltesiren e patundur madheshtore
Po mbrun e po gatit kush e di c’miresira
Ku hyn si pjes’e duhur dhembja njerezore.

Per pllanet e panumerta qe po permban
Te duhet pa dyshim
Te mbytesh bukurit’e dheut ne tufan,
Ne zi, dhe ne mjerim.

Kanunet qe hartojne fatin njerzor
Nuke tronditen, nuke zbuten asnje here,
Se s’munt, o Zot, t’a cthuresh rendin boteror
I shtyre nga meshira per njerin’e mjere.

O Zot I math, te lutem hith nje sy mi mua
Sheroj-e shpirtin tim;
I embel, i perunjur posi foshnj'e e grua
Te vinj me adhurim.

Kujto, o Zot, qe kam punuar qe ne krye,
Qe jam perpjekur, jam mejtuar, kam leftuar,
Natyren kam shpjeguar plot me aresye
Cdo gje me kthjellesine tende e kam ndricuar.

Detyren time e mbarova beserisht
Perballa zemerim,
Pra nuke prisnja me te drejt'e natyrisht
Nga ty kete cperblim.

Nuk e pareshikonja kurre qe dhe ti
Me krahun tent te me goditnje munt mi koke
Dhe mua qe kam patur rralle prokopi
Te m'a varrosnje bijen kaqe shpejt ne toke.

Me zemren te plagosur kaqe rend' u-drodha
Te nema me furi
Si fosnje, edhe kunder teje nofta hodha
Nje gur ne det te zi.

Kujto, o Zot, njeriu po dyshon kur vuan,
Se syri qe po qan verbohet n'erresire,
Se ne budrum ku eshte hedhur nuke cquan,
S'te sheh, e s'te perfill, e s'te kerkon meshire.

Njeriu qe fundoset thelle ne gremine
Ne pis' e ne katran,
Nuk esht' e mundur te gezonje qetesine
Te yjve ne mejdan.

Sot une, qe si nene isha dobesuar,
Ne kembe te perunjem nene qjell te lire,
Nga hidherimi i eger ndjenj qe jam ndricuar
Dyke shikuar gjithesine ca me mire.

O Zot, e di qe jam i cmendur pa kufi
Kur murmurit e shanj;
Pra hesht, s'mallkonj, e s'akuzonj, po nem liri
Te cirem e te qanj.

Me ler me kuj' e lot, me vaj e vrer te ngrysem
Posa njerin' e bere per litar dhe hu;
Mi kete gur te ftohte ler-me te permbysem
Dhe te pyes: Moj bije, a e di qe jam ketu?

Me ler t'i unjem mbremane mi varr t'i flas
Kur bota reth pushon,
Se nofta engjelli ne qjell, kur te bertas,
Cel syt' e me degjon.

Ajme, per khen e kaluar kam zili;
Tani asgje ne bote ngushullim s'me sjell;
Perhere ate cast me sy e shoh tani
Kur hapi krahet edhe fluturoj ne qjell.

Nuk e harronj gjer sa te vdes castin e zi;
C'te qava, o cast, me kot!
Bertita: O Zot, qeparthi e kisha, dhe tani
S'e kam! dhe qanj me lot.

Zot, mos u-zemero qe sillem si i eger;
Kjo plage pikon gjak, dhe s'ka asnje sherim;
Sa vete helmi ashperohet ca me teper;
Jam i perunjur, po s'kam me aspak durim.

Zot, mos u-zemero, faqen m'a dhe per hall,
Syrin m'a dhe per lot,
Po force dhe takat s'me dhe qe t'i perball
Zullmet bot e bot.

Shiko, femijet po na duhen pa dyshim,
O Zot; se fati na permbyti n'erresire,
Na thuri me andralla, helm e hidherim,
Po nje mengjes na zbarth me hir edhe meshire.

Nje foshnje lint, nje kok'e dashur dhe e shtrenjte,
E vogel, gas perhap,
E bukur sa beson qe dor'e saj e shenjte
Porten e qjellit hap.

E pashe lulen qe lmzot ne kopsht me mbolli,
U-rrit me hir, me embelsi, dhe kthjellesi,
E dashura nga nata ne mengjes na solli,
Na ndriti si nje diell zemer dhe shtepi.

Vazhdoj me vjete si i vetemi gezim
Qe munda t'enderronj;
Tani, o Zot i math, kuptom se c'hidherim
Po ndjenj qe s'e shikonj.

Fan Noli

Emri i Fan Nolit, Theofan Stilian Noli, është lidhur me gjithë kulturën e re shqiptare të shekullit tonë. Për fat të keq si shume artistë të mëdhenj shqiptare, ai lindi dhe vdiq larg atdheu. Por midis këtyre dy datave zemra e tij e madhe rrahu vetëm për Shqipërinë, shpirti i tij krijoi gjëra madhështore që e lartësuan dinjitetin e shqiptarit, kurse në veprimtarinë energjike të përditshme iu përkushtua pavarësisë e tërësisë tokësore të atdheut dhe sidomos demokratizimit të jetës shqiptare.

Vendlindja, Ibrik-tepeja ose Qyteza, një fshat shqiptar në Traki, afër Adrianopojës, si dhe disa fshatra të tjera afër tij ishin për Nolin nga mënyra e jetesës, zakonet e temperamenti, si një copëz e shkëputur nga Shqipëria. Aty shpirti i tij thithi të pastër botën shqiptare, kulturën e gjerë popullore, mori informacionin e parë për historinë e Shqipërisë e jetën e kryetrimit Skënderbe. Pasi kreu në greqisht shkollën fillore dhe gjimnazin, në vitin 1900, në moshën 18 vjeçare, ai u largua nga vendlindja për të mos u kthyer dot më dhe shkoi në Athinë.
Në gjimnazin grek ai ishte njohur me letërsinë antike greke, me letësinë evropiane e sidomos me veprën e Shekspiri.
Kjo gjë i kishte ngjallur atij dëshirën për ta zgjeruar kulturen e vet, dëshirë që mbeti e zjarrtë në shpirtin e tij deri sa vdiq. Kështu ky djalosh i ri , me interesa të gjera, shëndetlig, por i guximshëm e me një intuitë të zhvilluar, i hyri rrugës së studimeve, që për të ishte mjaft e vështirë, sepse i mungonin mjetet financiare. Pikërisht prej kësaj mungese ai shpejt i ndërpreu ato, të cilat do të mund t'i vazhdonte shumë më vonë, në një moshë të madhe. (Vetëm me 1912 ai kreu studimet e larta dhe u diplomua per arte , kurse më pas në moshën 55-vjeçare, mbaroi konservatorin, dhe në moshën 63-vjeçare mori doktoratën e filozofisë për histori). Për të siguruar jetesën hyri në një shoqëri tramvajesh e me pas si sufler në një teater. Herë-herë luante edhe ndonjë rol të vogël , por puna në teater nuk i vleu më tepër, sepse e nxiti të shkruante dramën "Zgjimi", në greqisht, (e cila u ndalua të shfaqej sepse aludonte për lëvizjen shqiptare për liri), dhe me vonë dramën në shqip "Izraelitë e filistinë". Më 1903 shkoi në Egjipt ku punoi për dy vjet si mësues. Gjatë kësaj kohe ai u njoh me patriotë të shquar të kolonisë shqiptare të Egjiptit: Thanas Tashkon e Jani Vruhon, të cilët luajtën një rol të rëndësishëm për drejtimin që do të merrte jeta e Fan Nolit. Ata e lidhën atë me lëvizjen patriotike shqiptare edhe ai po në këtë kohë përktheu në greqisht veprën e Sami Frashërit "Shqipëria ç'ka qenë, ç'është e ç'do të bëhet". Më 1906 Noli u dërgua në Amerikë nga patriotët e kolonisë së Egjiptit për organizimin e lëvizjes kombëtare të shqiptarëve të atjeshëm. Brenda një kohe të shkurtër Noli krijoi shoqërinë "Besa-besë", që më pas u shkri në federatën "Vatra"si dhe gazetën "Dielli". Në Amerikë ai u detyrua të bëjë një punë të rëndë që të siguronte jetesën.
Nga gjithë veprimtaritë e kësaj periudhe të jetës politike të Nolit, më e rëndësishmja është shkëputja e kishës ortodokse shqiptare dhe lufta kundër propagandës shoviniste greke. Për këtë qëllimin më 1908 ai u dorëzua prift dhe duke vazhduar traditën e nisur nga Kristoforidhi përktheu shumë libra të ndryshëm të kishës në gjuhën shqipe.

Kur u shpall Pavarësia, Noli përshëndeti qeverinë e Ismail Qemalit, ndërkohë që kishte bërë edhe një udhëtim nëpër Evropë për të mbrojtur çështjen shqiptare. Periudha më e rëndësishme e aktivitetit të tij në të gjitha fushat është dekada 1920-1930. Më 1920 ai, së bashku me patriotë të tjerë, u përpoq dhe arriti të sigurojë pranimin e Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve. Më 1921 ai botoi edhe veprën e rëndësishme "Historia e Skënderbeut".
Gjatë viteve `20-24, në krye të opozitës demokratike, Noli zhvilloi një luftë të ashpër në Parlament dhe jashtë tij kundër gjithë forcave reaksionare dhe feudale, duke ngritur zerin për vendosjen e lirive demokratike dhe zbatimin e reformës agrare. Fjalimi i tij mbi varrin e Avni Rustemit në Vlorë shënoi fillimin e Revolucionit Demokratik në Shqipëri.
Me fitoren e revolucionit Noli u caktua kryetari i qeverisë së re, që doli prej tij, që ishte qeveria me përparimtare në Ballkan. Ajo shpalli një program revolucionar e demokratik, por nuk arriti ta realizojë. Revolucioni Demokratik në Shqipëri u gjend menjëherë i rrethuar nga qëndrimi armiqsor i Fuqive të Mëdha, monarkive dhe qeverive evropiane të shteve ballkanike. Nolit iu desh të bënte një përpjekje të jashtëzakonshme që qeveria shqiptare të njihej. Por ndërkohe gjithë forcat reaksionare të vendit, të kryesuara nga A.Zogu dhe të ndihmuara nga qeveria jugosllave si nga ana financiare, ashtu edhe me mercenarë biellogardistë arritën ta rrëzojnë qeverinë demokratike, e cila duke mos patur kohë të realizojë reformat e shpallura, sidomos reformen agrare, mbeti e shkëputur nga populli. Noli u detyrua të mërgojë jashtë vendit në Austri dhe u dënua me vdekje në mungesë. Gjithë demokratët revolucionarë në mërgim themeluan në Vjenë Komitetin Nacional Revolucionar (Konare) me Nolin si kryetar. Në organin "Liria Kombëtare"
Të këtij Komiteti që dilte në Gjenevë, Noli botoi shumë artikuj që demaskonin Zogun dhe armiqtë e Shqipërisë, fashizmin dhe reaksionin si edhe disa nga poezitë e tij më të mira. Noli u end nëpër Evropë plot tetë vjet, duke mos pushuar së punuari për Shqipërinë, me shpresë se do të vinte një ditë që ai të kthehej përsëri. Por më 1932, kur Zogu arriti të forconte mjaft pushtetin e tij despotik, ai e humbi shpresën dhe u largua për në Amerikë për të mos e parë më kurrë atdheun. Më mirë se gjithçka, gjendjen e rëndë shpirtërore të tij në këtë kohë e shpreh poezia "Moisiu në mal".
Noli
Kryeprofetit dita i ngryset
Dhe shpirtkëputur përdhe përmbyset
Me lot në sy, me zemër të ngrirë
I lyp mëshirë.

Pse kaqë gjatë, Zot, m'arratise,
Pse më përplase, më përpëlise,
Pse shpresën dyzetvjet ma ushqeve,
Dhe sot ma preve?

Përveç veprimtarisë shumë të rëndësishme politike, poetike e publiçistike, gjatë këtij dhjetëvjeçari Noli përktheu tragjeditë e Shekspirit, Rubairat e Omar Khajamit, Don Kishotin e Servantesit etj. Në gjithë këtë veprimtari politike, patriotike, artistike e shkencore Noli mbeti demokrat konsekuent. Vegjëlia ishte shtresa e vetme që ai vlerësonte, shtresa, tek e cila ai besonte, kurse feudalizmi ishte klasa që ai urreu për vdekje, klasa për të cilën ai s'pati kurrë ndonjë iluzion. Megjithatë si politikan e udhëheqës shteti ai humbi në ndeshjen me feudalizmin, pasi nuk deshi kurrë të përdorej dhuna.
Pasi u vendos në ShBA, u mor me krijimtari letrare, me studime të ndryshme, siç ishte "Bethoveni dhe Revolucioni Francez" etj dhe me organizimin e veprimtarive të kishës shqiptare në Amerikë, e cila shërbente si qendër e lidhjes së kolonisë shqiptare. Fan Noli mbeti deri në fund të jetës së tij një demokrat i shquar.
Ky vigan i demokracisë e i kulturës shqiptare, te i cili vepron me të njëjtën forcë intuita e artistit shkencëtarit dhe e politikanit, ky patriot i madh që shkriu gjithçka për Shqipërinë, për fat të keq vdiq larg saj më 13 mars 1965 në ShBA, ku ndodhen edhe sot eshtrat e tij.

SHËNIME BIOGRAFIKE



6 janar 1882
Lindi në fshatin shqiptar të Ibrik-Tepesë (Qytezë) në Turqinë evropiane.

Viti i hyrjes në gjimnazin grek të Edernesë. Në vjeshtën e vitit 1900 mbaron gjimnazin.

1900
Largohet për fare nga vëndlindja. Në Athinë nuk arrin të vazhdojë studimet e larta dhe për të jetuar detyrohet të punojë si karrocier trolejbuzi, kopist, sufler dhe aktor.

Mars 1903
Fillon si mësues në shkollën fillore greke të Shibin-el-Komit (Egjipt) ku njihet me Spiro Dinen, i cili e ve në kontakt me Lëvizjen Kombëtare Shqiptare për çlirim nga zgjedha osmane.

Korrik-gusht 1904
Boton skicat e para letrare në revistën demokratike greke "Numas" me emrin Theofan Mavromati.

Shtator 1905
Bashkëpunon me gazetën "Drita" të Shahin Kolonjës, ku boton artikuj me të cilët u përgjigjet sulmeve të shtypit shovenist grek.

Prill 1906
Me propozimin e Thanas Tashkos e Jani Vruhos shkon të organizojë ngritjen e shoqërive atdhetare në SHBA.

31 maj
Shkon në Bufalo, qendër e shoqërisë "Mall´ i mëmëdheut". Për ca kohë punon në një sharrë.

Korrik
Fillon punë si redaktor i gazetës "Kombi" ku punon deri në maj të vitit 1907. Në "Kombi", gazetë e parë shqiptare në SHBA, boton artikuj ku ngre probleme të rëndësishme të lëvizjes kombëtare dhe para së gjithash çështjen e bashkimit të të gjitha forcave atdhetare përballë rreziqeve që i kanoseshin kombit.

1907
Boton dramën në tri akte "Israilitë dhe filistinë"


6 janar
Themelon në Boston shoqerinë atdhetare "Besa-Besën".


9 shkurt 1908
Merr përsipër misionin për themelimin e Kishës Shqiptare ortodokse në SHBA.

22 mars
Themelon Kishën ortodokse Shqiptare.

Dhjetor
Nis botimin e librave me karakter fetar, si "Shërbesat e javës së madhe" (Boston, 1908), "Libra e shërbesave të shenjta" (Bruksel,1909) , "Libra e të kremteve të mëdha" (Bruksel, 1911)

15 shkurt 1909
Boton numrin e parë të gazetës "Dielli" që e nxirrte shoqëria "Besa-Besën"

10 gusht
Viziton në disa vende të Evropës kolonitë shqiptare të Kishinievit e të Odesës, të Bukureshtit e të Brailës, si dhe të Sofjes dhe mban meshë në gjuhën shqipe.

31 mars 1912
Me punën e pandërprerë të Nolit themelohet në Boston Federata Panshqiptare "Vatra" që luajti një rol të shquar për mbrojtjen e interesave e të pavarësisë së Shqipërisë.

Qershor
Mbaron Universitetin e Harvardit.

Nëntor
Duke parë rrezikun që i kërcënohej Shqipërisë nga vazhdimi i Luftës Ballkanike, "Vatra" e nis me mision Nolin në Evropë.

Pranvëre 1913
Zhvillon një veprimtari të dëndur politike në Londër për një Shqipëri të pavarur brenda kufijve të saj etnike. I dërgon memorandume Ministrisë së Punëve të Jashtme të Anglisë për këtë çështje e boton disa artikuj në shtypin londinez.

2 mars
Noli shfrytëzon tribunën e Kongresit të Triestes * kundër copëtimit të Shqipërisë nga ana e Fuqive të Mëdha të mbledhura në aeropagun e Londrës.

Korrik
Viziton për herë të parë Shqipërinë, ku pritet nxehtësisht në Vlorë dhe Durrës. Në atdhe has në kundërshtime për themelimin e Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare.

Maj 1915
Pasi qëndron më se dy vjet në Evropë, kthehet në SHBA. Gjatë kësaj kohe Fan Noli zhvilloi një veprimtari të dendur politike e propagandistike, si dhe për themelimin e Kishës Autoqefale Shqiptare në Shqipëri.

Korrik
Zgjidhet kryetar u Federatës Pan-shqiptare "Vatra".



8 shkurt 1916
Boton në "Dielli" artikullin "Shqiptari i shkelmuar" ku akuzon Fuqitë e Mëdha për copëtimin e Shqipërisë në Konferencën e Londrës.

Korrik
Në emër të Kuvendit të "Vatrës" proteston pranë Fuqive të Mëdha kundër synimit për të vendosur protektoratin italian mbi Shqipërinë.

15 mars 1918
Fan Noli në emër të "Vatrës" u drejton një deklaratë disa personaliteteve politike dhe shtetërore amerikane duke përfshirë edhe presidentin Vilson, kundër ndërhyrjes së Fuqive të Mëdha në problemin shqiptar.

Shtator
Me iniciativën e Nolit e nën drejtimin e tij, botohet numri i parë i "Revistës Adriatiku" (The Adriatic Review) në mbrojtje të interesave të Shqipërisë në arenën ndërkombëtare.

26 korrik 1919
Zhvillohet ceremonia për zgjedhjen e Fan S. Nolit peshkop.

10 Shtator
Botohet në "Dielli" intervista e Fan Nolit dhënë gazetës amerikane "Dejli Telegraf", në të cilën denonconte Traktatin e fshehtë të Londrës për copëtimin e Shqipërisë.
Nëntor 1920
Rrethet demokratike përshëndesin lajmet mbi ardhjen e Nolit në Shqipëri. Qeveria shqiptare e emëron kryetar të delegacionit të saj në punimet e Lidhjes së Kombeve në Gjenevë.

Dhjetor
Më 17 dhjetor Shqipëria pranohet anëtare e Lidhjes së Kombeve. Noli e ka cilësuar këtë akt si suksesin më të madh të arritur perj tij në karrierën diplomatike.


1921
Nën kujdesin e shoqërisë "Arsimi" botohet në Boston "Historia e Skënderbeut (Gjergj Kastrioti) mbretit të Shqipërisë, 1412-1468" prej peshkopit Theofan (Fan S. Noli).

Prill
Noli zgjidhet kryetar i Partisë Popullore, e para "parti" politike parlamentare në Shqipëri.

Gusht 1922
Me përpjekjet e vazhdueshme të Fan Nolit themelohet në Berat Kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare që mënjanonte Patriarkanën të ndërhynte në çështjet kishtare.

Nëntor 1923
Në kishën e Shën Gjergjit në Korcë bëhet dorëzimi dhe fronësimi i Fan Nolit si peshkop I durrësit, Gorës dhe Shpatit.

Dhjetor
Në zgjedhjet për Asamblenë Kushtetuese, Noli zgjidhet deputet i Korcës, e cila e kishte bërë edhe qytetar të saj. Opozita demokratike mundi të siguronte vetëm 1/3 e vendeve në Asamble.

1 Maj 1924
Noli merr pjesë në varrimin e Avni Rustemit në Vlorë, që u kthye në një manifestim të madh politik e mban një fjalim të zjarrtë përpara trupit të tij. Fjalimi e përshkojnë notat e revolucionit të afërm.

Maj
Në gjendjen revolucionare të krijuar, në Vlorë formohet Komisioni Politik Administrativ, i kryesuar nga Fan Noli, për drejtimin e lëvizjes kryengritëse që kishin shpërthyer forcat e Bajram Currit, të shoqërisë "Bashkimi" e të garnizoneve ushtarake të Shkodrës, Përmetit, etj.

10 qershor
Triumfon Revolucioni Demokratiko-borgjez. Noli ngarkohet të formojë qeverinë e re.

17 qershor
Fan Noli, në emër të qeverisë së re, shpall programin prej 20 pikash, që përbën një shprehje të aspiratave të shtresave të gjera të popullsisë.

10 shtator
Flet në seancën e 14-të plenare të Asmablesë së Lidhjes së Kombeve. Fjalimi u cilësua nga shtypi i huaj si "bomba e peshkopit shqiptar" dhe "një nga fjalimet që bënë më tepër bujë". Ai demaskoi veprimtarinë e Lidhjes së Kombeve se gjoja mbronte paqen apo synonte të zgjidhte çështjen e çarmatimit.



Dhjetor
Me anën e një proklamate, kryeministri Fan Noli, i drejtohet me një thirrje popullit shqiptar që të rrëmbejë armët për të mbrojtur fitoret e revolucionit nga ndërhyrja e bandave të armatosura të Ahmet Zogut, të ndihmuar materialisht e me trupa vrangeliste nga qeveria jugosllave.



24 dhejtor
Me gjithë rezistencën spontane të ushtrisë kombëtare e të forcave vullnetare, forcat e Ahmet Zogut hyjnë në Tiranë. Fan Noli e udhëheqës të tjerë u detyruan të largohen nga atdheu.



25 mars 1925
Forcat demokratike * revolucionare në emigracion themelojnë Komitetin Nacional Revolucionar (KONARE) e zgjedhin në krye të tij Fan Nolin.



1926
Boton në Bruksel në përkthim shqip veprat madhore të Shekspirit "Hamlet", "Makbethi", "Jul Qezari" dhe të H. Ibsenit "Armiku i popoullit" dhe "Zonja Ingra e Ostrotit", të pajisura secila me një analizë kritike.



28 nëntor
Në "Lirija Kombëtare" boton tri nga poezitë politike më të njohura të tij:


"Hymni i Flamurit"
"Syrgjynvdekur" (Elegji për L.Gurakuqin)
"Shpell´ e Dragobisë"(Elegji për B.Currin)


8 dhjetor
Denoncon paktin italo-shqiptare, të ashtuquajturin Pakti i parë i Tiranës dhe e quan atë si preludin e pushtimit të Shqipërisë nga Italia fashiste.



1927
Boton në Vjenë (1926) versionin e parë të "Rubairave" të Omar Khajamit dhe në Bruksel versionin e plotë të pajisur me një analizë kritike dhe me shënime.



15 janar
Në gazetën e Nju-Jorkut "Herald Tribjun" u bën thirrje njerëzve paqedashës të mbarë botës për të ndaluar katastrofën që i kërcënohej Shqipërisë nga intrigat e fshehta të diplomacisë angleze e italiane për të ndezur zjarrin në Evropën Juglindore.



Prill
Zgjidhet kryetar i Komitetit të Çlirimit Nacional. Noli është ndër të parët që propagandon idenë për ta lidhur luftën e popullit shqiptar me atë të popujve të tjerë të shtypur të Ballkanit e të Evropës.



24 prill
Merr pjesë në hartimin e Deklaratës së përbashkët të Komitetit të Çlirimit Nacional e të Komitetit të Çlirimit të Kosovës.



1927-1928
Boton poezitë "Marshi i Barabajt" e "Kënga e Monarkisë".



1929
Merr pjesë në Kongresin Ndërkombëtar Antifashist që zhvillohet në Berlin.



Janar-shkurt 1930
Boton poezitë e mirënjohura "Moisiu në mal" dhe "Shën Pjetri në mangall". Afërsisht të kësaj kohe mund të jene¨edhe poezitë "Marshi i Krishtit", "Krishti me kamçikun", "Marshi i kryeqësimit", "Kirenari" dhe "Kryqësimi".



Prill-maj
Shkruan dy poezitë më të fuqishme të tij:


"Rent, or marathonomak"
"Anës së lumenjve"


Maj
Kthehet përsëri në SHBA, Ministri i Zogut në Uashington , Faik Konica, përpiqet ta bindë Nolin të heqë dorë nga rruga revolucionare.



1 nëntor
Fillon të botojë në Boston gazetën "Republika", me program që i përmbahej në vija të përgjithshme atij të KNÇ: Republikë, demokraci, pavarësi dhe kufi etnikë. Vazhdoi të dalë deri më 1933.



Mars-shtator 1932
Noli qëndron në Gjermani në pritje të vizës për t´u kthyer përfundimisht në SHBA.



Tetor-dhjetor
Kthehet në SHBA. Sëmuret rëndë nga pleumonia. Detyrohet të shtrohet në spital për t´u mjekuar.



1932-1933
Boton pjesën e parë të romanit "Don Kishoti" të Servantesit në pesë vëllime të shoqëruar me një analizë kritike.



1934
Sëmundja e rëndë, vetmia, braktisja e disa miqve e shokëve, si dhe perspektiva e paqartë dhe e zymtë e çuan Fan Nolin në një dëshpërim të thellë. Në këto çaste kaq të rënda psikologjike ai shkroi:


"S´kam më as nge, as qejf, as takat, për politikën… këllëçi im politik është varur në muze dhe nuk del s´andejmi kurrë".



1935
Kalon një jetë të vetmuar. Merret me studime nga më të ndryshmet dhe fillon mësimet në moshën 53-vjeçare në konservatorin e muzikës të Nju-Inglendit në Boston.



1936
Boton pjesë muzikore liturgjike nën titullin "Hymnore".



1937
Mbaron konservatorin e Muzikës.



28 qershor
Noli i jep një intervistë gazetës "Boston Post", ku ndërmjet të tjerash theksonte se ai nuk do të kthehej kurrë në Shqipëri, përderisa do të ishte në fuqi Zogu.


14 korrik
Gazeta "Dielli" boton një artikull që kritikon ashpër këtë intervistë të Nolit. Ne, theksonte gazeta, kishim mendimin se ai "kishte hequr dorë nga ngatërresat politike" dhe se kishte kuptuar më në fund "rëndësinë e tij si predikonjës i fjalës së perëndisë dhe, paskëtaj, nuk do të merrte më pjesë kundër mbretit as me fjalë tërthori, as me goditje drejtpërdrejt, as me rromuze në shtyp të huaj".



15 korrik
Përpara këtyre sulmeve, Noli u mjaftua të jepte një deklaratë të thatë dhe evazive se intervista e tij nuk ndiqte qëllime politike.



Prill 1939
Ndjek me shqetësim të madh lajmet tronditëse mbi përgatitjen për pushtimin e Shqipërisë nga Italia fashiste. Me fillimin e Luftës II Botërore humbi çdo lidhje me Atdheun.



Maj 1943
Noli hodhi poshtë propozimin e Zogut për ta vënë atë në krye të një qeverie mbretërore në mergim, por u shfaq i gatshëm të ishte eventualisht këshilltar i saj.



Dhejtor 1944
Me anën e një telegrami që i drejton kryeministrit të Britanisë së Madhe, Uinston Çërçill, kërkon njohjen e qeverisë demokratike provizore shqiptare.



1945
Në moshën 63 vjeçare, Noli merr titullin doktor në filozofi nga universiteti i Bostonit për disertacionin "Gjergj Kastrioti * Skënderbeu, 1405-1468" (George Castrioti Scanderbeg) që botohet më 1947.



Tetor
Konferenca e Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë e zgjedh Nolin kryetar nderi të saj për "kontributin e madh që ai kishte dhënë në fushën e kulturës dhe të letrave shqipe".



Janar 1947
Bashkatdhetarët festojnë 40- vjetorin e ardhjes së Fan Nolit në SHBA, koincidon me vënien në qarkullim të veprës "Bethoveni dhe revolucioni francez" ("Beethowen and the French Revolution").



1950
Noli boton veprën "Historia e Skënderbeut, kryezotit të Arbërisë (1405-1468)", variant i ri i botimit të vitit 1921.



Shkurt 1959
Noli shkruan "Dhjatën" apo testamentin. Një nga kërkesat e tij themelore ishte që të thjesht e pa shpenzime.



1960
Botohet "Pesëdhjetëvjetori i Kishës Ortodokse Shqiptare (1908-1958) nga Metropoliti Fan S. Noli".


Tetor-nëntor 1964
Shtrohet në një spital të Bostonit dhe më 2 nëntor operohet pa asnjë shpresë shpëtimi.



13 mars 1965
Pas një sëmundjeje të rëndë vdes në Florida në moshën 83-vjeçare.