Alban Bala - Poezi

Në vend të parathnies për brezin tim

Po na djegin të gjallë. Përtej kujtesës së drurëve
gjithsesi, përtej kujtesës së çdo gjëje
po na djegin, duke na thënë qetësisht
se zjarri është më fisnik se kalbja
dhe se tymi është fjala e fundit e përjetësisë
sidomos kur ngjitet në qiell...

Po na djegin; Të gjallë e të thyer
si nyjen e mbushur me rrathë të drurit
me rrathë që prej frikës së këtij zjarri
kahmot
kapërthyer janë si flokët e të vdekurit urie.
Po na djegin të gjallë e ky pyll, - thonë
vetëm për dru zjarri qenka mbjellë...


Miqve

Ne po ikim miq, ashtu si kujtimet
drejt heshtjes së vjetër, asaj heshtjes së butë
që jetojmë qysh prej lindjes... Koha po shprishet
si një flok i shkulur prej dhimbjes.
Tash në vend të ajrit thithim mall
dhe mes fjalëve të fundit, në çantat e rënda
fshehëm lotët.
-Jetofshi miq, se toka e huaj është gjithmonë e njëjta;
-Jetofshi miq, fatin tuaj
që në një puthje të vogël nganjëherë lindi dhe vdiq i paparë;
-Jetofshi miq, aq mirë sa ua paça zili;
Se s' paska asgjë më të madhe në botë
se zemra, asgjë më të rëndë se malli
vetë prej lëkurës sonë.
Në trena të kundërt do të hipim, mbi dy sirena
duart do t' i ngulim e më vonë të uritur
lotët do gëlltisim me lodhje si bukën e ngelur.
E tash, jetofshi miq
aq mirë
sa ua paça zili!
14. 4. 1992 München

Shqiptari

Mbi gjakun e njeriut qe u vra mbi shkembinj
heshtur u ul shqiponja
...................................Te tjeret thane:
- Ky eshte flamuri yne, ky eshte simboli
i shtepive tona.
Pastaj ngriten kenge.
Dhe kur u ngriten prej kenges si prej nje
..........................................sofre te madhe

iken arave te tyre heshtur
duke folur me vete se kush do ta merrte
token e atij qe sot ish vrare mbi shkemb.
Me vone thirren feste, kenduan gjer vone
rreth zjarresh te medha qe tmerronin
................................................ar miqte.
Shqiponja ndukte lehtaz ballin e te vrarit
pa u bindur dot ne mund ta hante njeriun...


Nga gjaku i njeriut qe u vra mbi shkembinj
heshtur, u ngrit
shqiponja...

Zbuloj veten

Si nje rrobe pa vlere eshte lekura
gjersa nen te rrjedh dhe buron gjaku...
- Kujdes; kujdes me mua;
Po provoj moshen e veshtire te te qenit
per here te pare

(...Nje dore e ngritur eshte direk anijeje
nje dore e frikur thyhet si pikepyetje.
Dhe dy duar te zgjatura, qofte dhe me dhimbje
a nuk i ngjajne ato nje barazimi?...)

Sot po perpiqem ta zhvesh lekuren time
dhe ta hedh ne pirgun e gjerave te vjetra
ne qofte se s'do t'ia fal me te varfrit te botes...
Po, po. Ta zvesh lekuren time
qe me largon nga njerezit,
qe me mban ngrohte dhe s'ma le gjakun
te derdhet
........................... vecse syve.
Zbuloj veten dhe nuk e di as vete
ne do te vdes pa u pare
sypaster me njerezit.

Duke parë qiellin

Shtëpia flen
duke parë qiellin
me çatinë e kuqe
si lëkura e syrit
të sfilitur

verbohet
dritarja
poshtë reve
terratisur

të tylta janë ditët
të qelqta netët

qielli është i vetmi sy
që mund ta shohë vetveten

krahë pa jetë tund era
njerëzish të mbetur
mes mureve të lëkurës
ngjyrë dheu

shiu rrëzon heshtjet
që varen dollapeve

KOMETA


E pashë për herë të fundit kur qe veç herë e parë.
Pastaj duhej të vdisja.
Aq vjet janë shumë për njerëzit.
Duhej të ikja përpara se të vinte
E të më bënte të qaja…

Kometa Halley! Kometa Halleee-yyyy!
Koka ime risillet në qiellin Halleee-eeeeejjjjj!

Çdo ditë më pak kokë
Më shumë bisht.


21.02.1994

VDEKJA E PULEBARDHES


Tregim



Qyteti flinte i tëri nën atë gri-kaltër mëngjesi dhe ajo u ndje më keq se më parë. Ishte një ngjyrë trishtimi,e zbrazët, që duke buluar nga rrugët boshe dhe të ajërta, vishej për qiell. Kishte dhimbje. Jo vetëm ajo. Gjithçka përreth, rrënjët e puplave, krahëve, vendi ku duhej të ishte tani sqepi (sa kohë kishte pa ngrënë?!), rrugët në gjumë, horizonti i lagur mbi det…
- Ka ardhur koha!- pranoi me vete duke filluar të pastrohej ngadalë. Duhej të dukej sa më bukur, sidomos tani. Ajo ishte pulëbardhë. Ndoshta më e vjetra e atyre që silleshin mbi qytet. Sado e shkurtër, jeta është e dhimbsur deri në vetëpërbuzje,- sqepoi dridhshëm,- si çdo qëllim i arrirë. Tani duhej të vdiste.
Kur lumbardhat kanë dhimbje e dinë edhe vetë. Le që ajo mjaft i ishte shmangur dhimbjes së saj, duke ndenjur pa gjuajtur, duke u veçuar, shkurt duke mos qenë një lumbardhë.
- Duhet të nisem,- këlthiti duke sqepitur mbi heshtjen. Instikti e dinte aktin e thjeshtë ceremonial të vdekjes dhe prej kësaj ajo s’kish nevojë të mendohej. U ngrit me dy përplasje të shkurtra dhe e la veten të binte në një elipsoidë të gjerë, kaloi para ballkoneve të njohur duke shtyrë ajrin mënueshëm dhe klithi prapë. Pastaj u ngrit. Lumi ish veshur me gojëza prej erës dhe ajo ndjeu ftohtë. Humbi lartësi. Kapërceu matanë urës së harruar hirtaz mbi ag si një mëdyshje dhe iku. Po ecte shumë shpejt dhe ndjeu paksa frikë. Vdekja po e tërhiqte shumë…
- Prit! Desh ta shihte edhe njëherë botën e saj. Pallatet ishin zvogëluar dhe ballkonet ngjanin si xhepat në rrobat e verës. Poshtë saj- këneta. E njihte prej ajrit se deri aty ku deti është i kaltër, aq i kaltër sa për të pritur trupin e një pulëbardhe, kishte ende një copë rrugë të mirë.
- Lumbardhat vdesin në det të thellë!
- Lumbardhat vdesin në det të thellë!
- Prit! Donte ta shihte dhe një çast qytetin. Desh të kthehej. U rrotullua në pikiadë të ngushtë, u ngrit…
- PAAAAUUUUU!
- Pulëbardha nuk hahet!- tha më plaku. Bëre gabim.
- Doja t’i shihja sqepin,- u shfajësua rioshi. S’kam parë sqep kaq të kuq ndonjëherë.
- Kushedi ka dashur të flasë,- nënqeshi plaku duke marrë nishan me çifte një re në qiell. Ishte një re e kuqe në atë ag të pangjyrë…


Alban BALA

Maj 1994

Dita

E shpejte qe sot dita si nje skice me laps
Te gjithe vume nje vije, dikush beri hijet
dikush s'beri asgje dhe kjo sipas kritikes
quhet drita

E nenshkruam te gjithe, pastaj rame te fleme
Dike se zuri gjumi, se ç'vije te vere neser
Ata qe bene hijet, neser kane pushim
kurse ata te drites, fjeten

E shpejte qe sot dita, si nje skice me laps.


E bukura e dheut

Vajzen me te bukur te botes
Pas konkursesh dhe zgjedhjesh te medha
...........si çdo njeri te rendesishem
e vune ne mes dhe e pyeten:
- Bukuria juaj, mund te na thoni ç'deshire ka?

Qeshi nga pak e Bukura e Dheut
- Kam frike te kerkoj me teper - tha
M'u dhimbs vajza
Zbrita ne rruge dhe thirra te dashuren...


Largesi

Larg prej teje
dhe Toka rrotullohet ne krahun tjeter
Te teperta jane duart per t'u veshur
syte per te fjetur
fjalet qe brenda meje bien si gjethe...
Ishim prane; Oh, atehere
qiellin mbeshtillja per trup me kopsat e yjeve
rrugen tone e kisha rreth qafes si nje shall te hirte
dhe ty si gjithmone diku prane fytyres
brenda frymes sime, si brenda nje stine
Po tani larg
.....larg jemi
Dhe toka rrotullohet ne krahun tjeter

Këngë e dhimbshme

Qemë;
.......Atëherë kur dashuroheshim
jetonim të dy
Pastaj nuk e di ç’hënë ty të thirri drejt detit…
Ike
.......Unë të varrosa
në një djep të vogël dhimbjesh mes brinjëve.
Fshehur teje qava dhe njeriu s’i thashë
Më peshonte zbrazët brenda gjoksit
gjysma ime e majte.
Dikur ëndërroja ta mbushja me dallgë pastaj,
pastaj ti ike.
Në rërë m’u kthyen shkëmbinjt e brinjëve
Koha ngadalë
ngjyra të reja vari horizonteve…

Tani po përpiqem t’i kuptoj gjërat dhe njëherë