Diana Seitaj

E Juaja

Lexova diku disa
fjalë…,
ku parajsën predikonte një dorë djallëzore,
një shpirt që me
intrigën ushqehej dhe jetonte…!
Mbi dashuri të vrara,puthte një tjetër
viktimë
dhe ngjitej në altar me po ato duar,
ku parajsën predikonte ajo
krijesë e pistë,
ajo krijesë e shëmtuar,nën një dritë engjëllore…!
Edhe sa
të mjerë….,
edhe sa të verbër do ta ndjekin dhe
besojnë,sa të tjerë
do
të thinjen atje, pa mundur të dëshmojnë…!
Me dhimbje grisa atë letër,
prej
vetes e hoqa e tmerruar dhe nuk dija…,
kujt t’i flisja dhe nuk dija…,ku të
shkoja !

***

Gurët e një kështjelle

Ka kohë …,shumë
kohë që prehet mbi shkëmbinjtë e bregut
dhe oqeani përkund përmallshëm atë
shkëlqim të fjetur,
pas humbjes së të zotit !
Ai çdo ditë e përshëndeste
prej shkëmbit më të lartë,
nëpër krahë dallgësh fluturonte mirënjohja
dhe
uji.., nuk harroi !
E njeh atë shkëlqim edhe qielli,mbi kulmet e errët të
saj,
kur zjarrin e pishtarëve dhe harrenë e festës,sa shumë adhuronte
dhe
yjet.., nuk harruan !
Dhe nuk harruan jetën,gurët e kështjellës së
vjetër
me hirin e moshës mbuluar dhe fshihet atje një ndjenjë,
një dëshirë
pafund..,
një tingull i hershëm balade,për shpirtin që s’mund të
varroset,
dashurinë që s’mund të plaket,një këngë ende e pashkruar
për
dritën e përjetshme !

***

Atje jam unë

Nuk di
përse..,kërkoj nga ti
atë që kurrë nuk e mësove !
Nuk di përse..,kërkoj
nga ti
atë që as në ëndërr nuk e preke !
Dhe s’di përse..,kërkoj tek
ti,
kur ajo dritë merr frymë
vetëm brenda
meje….

***

Vdekja…

Është porta e fundit që mbyllet
pas nesh,por ndoshta…,
e para që hapet përtej !
Kështu më pëlqen të
mendoj,sa herë përballem me të….,
për ta patur më të lehtë
!

***

Dimër në Korçë

Kryqëzime të bardha,mbysin
brenda vetes
hapa të çrregullt këmbësorësh…
Strehët si motra,me pikëzime
monotone kallamash,
të kristaltë netëve zgjaten përsëri….
Konture të
lagura avullojnë përgjumshën
mbi ngrohtësinë e diellit dimërak…
Cicërima
urie trumcakësh të vetmuar,
para se ngrirjen të mbështjellin në
fole…
Refreni i njohur i një lopate në duart e një plaku,
dekoron ngadalë
dëborën e pragut….
Zëra të bukur fëmijësh sa fort tek unë trokasin,
kur
mbi stinën e ftohtë rrëshqasin…
Dhe ndjeva mes tyre,sa e doja atë qytet pranë
malesh
dhe pjalmin qiellor mbi krye…

***

Jam
Njeri

Në fund mbetëm të ndarë, por s’mund të bëhej ndryshe…,
përse
duhet jetën të mohoj dhe mbi natyrën të ngrihem!
Kur bukurinë më dhuroi,përse
të shkel mbi dashurinë,
fytyrën të çjerr si ti edhe të endem veshur me
tatu…?!
Ah prit..,mos shko,më duket bishti të mungon…,
pa të në xhungël
s’hyn dot,në hell do të të pjekin
të lidhur me zinxhirë,mbi ty të egër do të
hidhen
dhe do të hanë me thirrjen makabër:”Vjen era njeri”!
Ndërsa ti
guxon e pyet nëse mund të vij me ty….,
o marrëzi,të zbres në xhungël,kur jam
kaq lart..,jam njeri

Edhe disa poezi te tjera nga Diana
Seitaj

PAFAJËSIA E LARGIMIT

Ku je bir, më prit, unë do
të vij.
Ku je vëlla, kam mall për sytë e tu
Edhe sa do endem, pa parë
profilin që dua, nuk di!
Edhe sa do pres larg ledhatimit të nënës,
Deri
kur do të flas trishtuar me ëndrën... Nuk di!
Dhimbje dhe dashuri mbi një
kukull pa emër
Mbi ballin e rudhur nga mendimi
Mbi borën e paprishur, mbi
ditarin pa shprehje!
Dhe zëri i dashur përcillet rreth botës
Dhe bota...,
mbeti veshur me pafajësinë e largimit.


SA KEQ...

Sa keq
sot për shumë shqiptarë
Që bukën e përditshme me miellin e politikës
hanë.
Edhe pse mbi kokë çatia ende pikon
Edhe pse hiri i ftohtë zjarrin
ëndëron
Edhe pse stomaku mëson të durojë.
O Zot! Ç'është kjo
skllavëri,
Deri kur këtu në Shqipëri?!
Shpëtona nga kjo
fatkeqësi...!

EMRI I NJË VAJZE

Emër i çuditshëm për një
vajzë artistësh
E mirë vërtet është molla dhe shumë e dëshiruar,
Mbret i
frutave mbetet, -prindërit e saj thanë
Dhe ikën buzëqeshur, pas një puthje
lanë!
Të jetë kaq e thjeshtë..., nuk duhet t'a besojmë
Nuk është vetëm kjo
pse emrin Molla zgjodhën.
Nuk di pse kërkova Adamin edhe Evën
Me mollën e
ndaluar, ndoshta midis tyre ose,
Është vërtet një zgjedhje e
"rastësishme."


KAM MALL PËR TY

Prej vitesh larguar
kërkoj të di për ty
Dhe pyeta një zë që erdhi prej andej.
I ftohtë ai më
tha, "atje ishte tmerr"!
Nuk dua ta besoj, e fyer s'di përse,
Por çfarë po
ndodh me mua, përse kjo ndjesi?!
Mos dua të mbjell lotë atje ku janë
tharë?!
Mos dua të shfajësojë një botë të marrë?!
Po ç'është kështu me
mua, përse kjo ndjesi?!
Sa larg dhe po aq pranë tek ti
Është malli për
ty..., Shqipëri!


A DUHET TË FAL?

A duhet të fal, kur
fajtori një tjetër do ndëshkojë
E keqja do ushqehet, e vërteta do vritet, pas
kësaj!
A duhet të fal, kur asgjë nuk ndryshoi
Dhe unë, kurrë nuk mund të
dua pas kësaj prej vetes përbuzur!
A duhet të fal? Pyeta, kur vetë falja e
di
Nuk është as jashtë, as brenda meje..., pas kësaj!

E DUA
SHIUN

U kthye sërish shpëtimtari pas një stine të thatë
Dhe toka e
etur buzëqeshi
Dhe unë qesha,
Atë ditë me shi kur më the "Të dua" nën
qiellin e errët.
E para herë që vetëtimën epashë drejt, me
ty.


PËR KOSOVËN

Maratonë lufte dhe qendrese,
Shpirt
dhe energji e masakruar.
Jemi këtu moshatarë me legjendat
Rrënjët tona me
gjakun përzierë,
Shtegëtimet mbarojnë tek fillojnë.
Sa absurde! Të thuash
nuk jemi,
Kur emrat këtu lindin, këtu
vdesin.

PABESIA

Fshihet e ftohtë në labirintet e
intrigës,
Shëmtimin mbulon me "mejkapin pafajësi"
Dhe dorën zgjat përulur
jashtë shpirtit helm
Jeta nuk kupton.
Sa shpesh jeta qan
Dhe e vërteta
mbytet "padashur" nën këmbët e ....


HAKMARRJA...

Nuk
dihet kur filloi, nuk dihet ku dhe pse,
Por ndoshta kush vritet fajin merr
nën dhe.
Hija e rrëndë e tij tjetrin do të ndjekë...
"Dua të marr gjak...,
dua të marr hak..."
Dhe çmenduaria lëviz e verbër
Çmenduria nuk sheh ku
shkel dhe pse,
Kokët e prera fajin marrin nën dhe'
Hija e rëndë e humbjes
si korbat lëviz mbi ne!
Jeta e gjymtuar kërkon një tjetër strehë,
Klithma
të reja nëpër erë, nuk dihet ku dhe kur
Hakmarrja do të bjerë e egër, pa sy,
pa fre,
Vdekjen sërish do të ushqejë
Dhe shpirtrat enden nëpër
terr...


TË DUA

Hapësirat rëndojnë mbi mua, kam mall për
ty.
O magji e ditëve të mija, sepse të dua!
Kur ndjehesh vetëm më
thirr
Dhe unë do të vij edhe pse pa krahë,
O muzikë e ditëve të mija,
sepse të dua!
Mes ngjyrash mbeti portreti yt
Nuk munda, nuk mundem të
harroj
Dhe kjo më bën të vuaj..., sepse të dua.

KAM
FTOHTË

Eci dhe nuk shoh, nuk di ku shkel, ku shkoj,
"Më ndihmoni
të njoh, të dua, të besoj"
Dhe realja e egër si përbindësh, një
Robinson
Dhe frymorë të pandreqshëm,
Sa turp, më ndiqni si të jem
aktor!
Yjet na shohin, yjet na qeshin, yjet na qajnë
Sa lart dhe..., sa
larg prej nesh. Kam ftohtë!

Diana Seitaj në sprovën e saj letrare.


Nga Pierre-Pandeli Simsia

Siç dihet, një ndër krimet e
shumta të regjimit komunist 50-të vjeçar në Shqipëri ishte edhe krimi ndaj
letërsisë shqiptare. Duke u izoluar totalisht nga letërsia botërore dhe
kryeveprat e saj, në Shqipëri u "instalua" Letërsia e Realizmit Socialist, një
turp i madh dhe gënjeshtër e paskrupullt, ku u këndohej njeriut të ri,
"heronjve" të klasës punëtore heroike, njerëzve që, edhe pse me shikimin
tërësisht të humbur "punonin", duke tejkaluar normën në punë, invalidëve, atyre
"heronjve socialistë" që "punonin" krah për krah shokëve të tjerë edhe pse të
gjymtuar tërësisht... Përralla qesharake dhe të neveritshme.
E ashtuquajtura
"Letërsia e Realizmit Socialist" dëmtoi shumë jo vetëm Letërsinë Shqiptare gjatë
atyre 50-të viteve, vetë shkrimtarët dhe artistët në përgjithësi, duke i quajtur
"Ndihmës të Partisë në edukimin komunist të masave", por edhe lexuesin e shumtë
shqiptar, duke u edukuar me një letërsi të imponuar nga partia
pushtet.
Shkrimtarët dhe artistët, ata ndihmës të partisë, veçanërisht më të
zellshmit dhe të preferuarit e asaj klase politike shqiptare, për t'i shërbyer
me devotshmëri, hynë në një maratonë të gjatë dhe të shpejtë kush mund të
shkruante sa më shumë dhe sa më shpejtë çmendurisë komuniste shqiptare,
gënjeshtrat nga më të neveritshmet, duke shtrembëruar kështu realitetin e
Shqipërisë dhe popullit të saj. Ai dëmtim që iu bë Letërsisë Shqiptare në
përgjithësi dhe nga ai vrap maratonomaku krijuesish u "skalitën" edhe emrat e
shkrimtarëve dhe poetëve të kohës si më të lexuarit dhe më të
vlerësuarit.
Ishte ai dëmtim i madh që skaliti edhe në ndërgjegjen e lexuesit
të ri, i imponuar për të lexuar artin e realizmit socialist të krijonte bindjen
për X shkrimtar, duke u vënë edhe epitete si "Shkrimtarë, poetë të mëdhenj, i-e
paarritshëm,..." Në realitet, u bënë ata krijuesa të" paarritshëm", se të
aritshmërit u dergjën burgjeve dhe internimeve koministe shqiptare, u torturuan,
u pushkatuan...
Është kjo mbeturinë e së kaluarës që për fat të keq vazhdon
edhe sot në ndërgjegjen e disa njerëzve për t'i qendruar strikt atij mendimi të
vjetëruar në vlerësimin e shkrimtarëve dhe poetëve të vjetër të djeshëm që janë
po të njëjtët ata shkrimtarë dhe poetë të "rinj" sot. (Për dinakërinë,
paturpësinë... e tyre dhe neverinë e të tjerëve, vazhdojnë të shkruajnë edhe sot
të kundërtën e atyre çfarë kanë shkruar në kohën e vdekur...)
Është kjo
mbeturinë e së kaluarës për emra të tillë krijuesish edhe sot që i bën disa
lexues të vrapojmë drejt librashitjeve për tërheqjen e librave kur shohin emrat
e atyre krijuesve në vitrinat e dyqaneve edhe pse të tjerë krijues të rinj dalin
sot po aq të suksesshëm, ndoshta edhe më shumë se ata...
Sot ka me shumicë
nga ata poetë me përvojë disavjeçare të priren nga mahnia e numrit të librave të
tyre të botuar, pavarësisht se një libër i tyre me poezi, vjersha apo bejte ka
40-50 faqe dhe çdo faqe libri ka katër vargje poezi.
Sot, pothuajse në të
gjitha pikat ambulante librashitës në qytetet shqiptare sheh përtokë edhe
kryeveprat botërore; nuk blihen dhe, një ndër arësyet e mosblerjes është edhe
ana ekonomike e qytetarit lexues. Por ajo që është edhe më kryesorja, sepse
numri i krijuesëve dhe i shtëpive botuese është rritur në masë.
Jo çdo krijim
që botohet është letërsi. Jo çdo krijues që boton është shkrimtar apo poet.
Megjithatë rruga për të botuar dhe dëshira për të shkruar kushdo është e hapur.
Dëshira e cilitdo është të krijojë dhe të botojë, i pavetëdijshëm nëse do të
quhet shkrimtar apo poet. Thjesht, që krijimtaria, dëshira, talenti i tij-saj të
përmblidhet në një libër, si një pasuri trashëgimore ndaj pasardhësve të
tij-saj. Megjithatë ka edhe nga ata krijues të rinj në profesionin e bukur dhe
të vështirë të të krijuarit, por jo të rinj në moshë që krijimet e tyre i kanë
ruajtur në sirtare dhe për arësye të ndryshme të tyret nuk e kanë parë dritën e
botimeve kohë më parë dhe, pavarësisht se dalin para lexuesit me veprën e tyre
të parë, të dytë, mund të zenë vendin e tyre në letërsi. Pavarësisht numrit të
vëllimeve të tyre të botuara nëse do të quhen shkrimtarë a poetë, kjo varret nga
esenca krijuese që kanë përdorur në krijimtarinë e pëlqyer të tyre dhe vlerësimi
që i bën lexuesi...
Një emër i ri i vjen letërsisë shqiptare këto kohët e
fundit nga një krijuese: Diana Seitaj.
Nga mosnjohja e emrit të kësaj
krijuese, jam i bindur se ç'dokush, po ta lexojë emrin e saj në vitrinat e
librashitjes nuk do merrte mundimin të shkojë, të blejë librin e saj,
sepse...
Krijuesja e "re" Diana Seitaj në krijimtarinë e saj, por jo aq e re
në moshë sa vetë krijimtaria e saj, edhe pse e vonuar ka ditur me çfarë të dalë
para lexuesit. Ajo i vjen lexuesit si poete dhe prozatore njëkohësisht.

Diana Seitaj na sjell dy botimet e saja; vëllimin me poezi "Pafajësia e
largimit" dhe vëllimin në prozë "Në krahët e një ëndre"

Sapo
shfleton faqet e para të të dy librave të saja, ajo që të bie në sy menjëherë
është mungesa e emrit të redaktorit të librit.
Çdokush mund të mbledhë pak
buzët në shenjë habie dhe është kjo enigmë e sapoprezantuar në faqen e parë të
librave, mungesa e redaktorit, për të na shoqëruar në çdo varg të shkruar prej
saj. Emri i redaktorit në libër mungon, ndërsa kujdesja redaktoriale na shoqëron
deri në fund të leximit.
Mrekulli. Sapo përfundon së lexuari njërin libër i
drejtohesh autores Seitaj: "Të lumtë Diana, urime!"
Poetja prozatore Diana
Seitaj është edhe krijuese e kujdesshme, po aq edhe redaktore letrare. Ajo me
përgjegjësi dhe një përkujdesje për ta pasur zili ka punuar mjeshtërisht në
redaktimin e librave të saj, pavarësisht disa gjërave të vogla që mud t'i kenë
shpëtuar në ndonjë vend, fenomene këto që ndodhin dhe njihen në krijimtari.
Poetja-prozatore Diana Seitaj shumë mirë mund të jetë një redaktore letrare,
madje e suksesshme.
Në dy vëllimet e poetes-prozatore Diana Seitaj lexon
mallin që Ajo ka për vendin e saj dhe tonin bashkë, Shqipërinë, dhimbjen, lexon
dhimbsurinë e nënës, karakterin e qendrueshëm të femrës shqiptare sot, sukseset
e asaj femre edhe pse e larguar mijëra kilometra larg vendit...
Diana Seitaj
vëllimin e saj poetik e hap me një titull poezie shumë kuptimplote, titull që
mban edhe vetë libri: "Pafajësia e largimit". Të gjithë ne të larguarit nga
atdheu ynë jemi të vetëdijshëm, të pafajshëm për atë largesë.
E lindur dhe e
rritur në qytetin e bukur, Korçë, në djepin e kulturës së lashtë, në qytetin
zbardhëllues të përvitshëm me dëborë, Diana Seitaj nuk mund të heshtë, pa i
thurrur vargje edhe atij qyteti të magjshëm dhe të pastër.
Ajo në një poezi
të sajën na sjell pranë "Dimrin në Korçë". Edhe pse vetë poete-prozatorja sot
jeton në një tjetër qytet të ftohtë, mijëra kilometra larg vendlindjes së saj,
në Çikago, dimri i Korçës së saj dhe i tonës bashkë ka të veçantën e tij. Duart
e një plaku korçar në refrenin e njohur të një lopate në mes atij zbardhëllimi,
dekorojnë ngadalë dëborën e pragut.
Si të gjithë shqiptarët edhe krijuesja
Seitaj ka merakun e saj për Kosovën, gjysmëtrupin e ndarë të tokës sonë mëmë.
Ajo, në ato pak vargje të krijuara për 'të, por që mbartin brenda gjithë
lashtësinë dhe historinë, tegon shpirtin e luftës dhe të qendresës të popullit
shqiptar të Kosovës, ku shpirti dhe energjia janë masakruar...
Ja si shkruan
poetja "Për Kosovën": / Jemi këtu moshatare me legjendat/ rrënjët tona me gjakun
përzierë/ shtegëtimet mbarojnë tek fillojnë.../"
Mes lotit dhe pendesës, mes
urrejtjes dhe dashurisë, mes gënjeshtrës dhe të vërtetës, mes të bardhës dhe të
zezës... në vëllimin e saj me poezi poetja Seitaj na jep një mesazh madhështor,
tepër hyjnor, mesazhin e përjetshëm, Mesazhin e Paqes: " Mbi dhimbje plagësh
nata s'mund të prehet / e bardha dhe e zeza përplasen dhe e shtyjnë / godasin,
tërhiqen, diku kapen dhe mbahen / urrejtja dhe dashuria zhyten në baltë / krimi
dhe virtyti nuk kanë ngjyrë/ besimi dhe zhgënjimi hanë në një pjatë / disfata
dhe fitorja janë mbytur në gjak.../
Poetja shkruan edhe për një plagë të
thellë dhe të vjetër, për atë plagë që dhimbjen e saj e ndjejmë të gjithë, ajo
plagë, që ende nuk po i gjendet melhemi shërues, hakmarrja. "Nuk dihet kur
filloi, nuk dihet ku dhe pse.../ shkruan poetja plot dhimbje, pa marrë asnjë
përgjgje. Është ajo çmenduri që lëviz e verbër, që nuk sheh ku shkel dhe pse.../
Dhimbjen e saj për hakmarrjen Poetja Seitaj e mbyll me vargjet:"Hakmarrja do të
bjerë, e egër, pa sy, pa fre/ vdekjen sërish do të ushqejë dhe shpirtrat enden
nëpër terr.../

Poete-prozatorja Diana Seitaj ashtu si në vargun e saj
poetik edhe në prozë është mjeshtre, magjistare në të shkruar. Në prozën e saj
Ajo me një intuitë të veçantë me mendime dhe vargje të rrjedhshme të gjykuara
thellë, që vetë ajo di t'i ndërtojë aq bukur shkruan për ndjenjën më të bukur
njerëzore pa të cilën jeta s'ka kuptim, dashurinë. Dashuritë shqiptare të dy
kohëve, e vjetra që perëndoi dhe e sotmja që jetojmë zënë vend kryesor në librin
me prozë të Seitajt. Edhe prozatorët me përvojë shumëvjeçare do t'i kenë zili
mendimet e saja që Ajo i ndërton aq bukur, dhe i hedh aq mjeshtërisht në prozën
e saj.
Në mendimet e saja Ajo mban një prirje të spikatur dhe depërton në
shpirtin njerëzor me ndjenjën e mendimit. Në çdo varg, në çdo fjalë të saj në
libra, Diana Seitaj të befason. Mendimet e saja të rruajtura me kujdes në
sirtaret e kohës dhe mendjes së saj, duken sikur ato nuk mund të durojnë të
rrinë të fshehura dhe Diana... "shpërrthen"..., sepse Ajo nuk ka dashur të
nxitohet, ose më saktë, nuk guxonte për t'i dhënë për botim..
Jetën e
qyteteve, veçanërisht qytetet e vegjël shqiptarë, ku jeta e njerëzve ishte
ndërthurrur pjesërisht mbi një botëkuptim paradoksal dhe një moral të kufizuar
me një rritje të fortë paragjykimesh, është një tjetër temë interesante në
prozën e saj ,ku prozatorja Seitaj shprehet mjeshtërisht.
Sot, kur shkolla e
lartë për një pjesë të njerëzve është bërë mjeti dhe "arma" më e rëndësishme për
të treguar kulturën e njërit apo tjetrit dhe shumë "intelektualë" e mbajnë atë
diplomë shkolle të lartë për t'u vetëkënaqur, ndërsa aftësitë për t'i
shfrytëzuar ato njohuri shkolle janë nën nivelin, ndoshta në minimumin e
njohurive të tyre, shqetësimi dhe mendimi i Diana Seitajt, është edhe i imi,
është edhe i shumë të tjerëve si unë.
Të gjithë jemi dëshmitarë sot sa njerëz
"inteligjentë" i gëzohen asaj diplome me tituj të ndryshëm që mbajnë ,
pavarësisht se nuk e ushtrojnë aspak dhe nuk janë të aftë për ta ushtruar atë
profesion që i mban ajo diplomë.
Të gjithë e dimë dhe jemi dëshmitarë sa
njerëz u "arësimuan" në universitetet e Shqipërisë, sa "grada shkencore" mbajnë
sot një numër i madh shqiptarësh, sidomos pas rrënies së komunizmit; mjaftoje të
ishe militantë dhe përkrahës i partive në pushtet, t'i ndiqje nga pas, të
çirreshe duke bërtitur në mitingjet e tyre. Dhe të gjithë e dimë dhe jemi
dëshmitarë se ku janë dhe si kanë përfunduar ata "intelektualë të arësimuar",
sidomos në ato vite... Këtë mendim shqetësim të saj, prozatorja Diana Seitaj në
librin e saj me prozë e shpreh: "... Shkolla e lartë nuk është ajo që përcakton
vlerat e njeriut në tërësi, megjithëse më vonë... në rrethana të tjera, ti mund
ta bësh edhe atë..."
Në të dy librat e botuara nga Diana Seitaj gjejmë
gëzimin, trishtimin, mallin, dashuritë ... e cilitdo ne, për jetën e shkuar të
djeshmen dhe jetën e sotme që jetojmë, në Shqipëri dhe në mërgim.
Krijimtaria
e Diana Seitaj-t është një vepër e mirëfilltë dhe bashkëkohore për çdo gjë
shkruar dhe trajtuar mjeshtërisht nga Ajo dhe vlen të lexohet nga të gjithë. Me
këto dy vëllimet e botuara kohët e fundit Diasporës Shqiptare në Amerikë i
shtohet edhe një poete-prozatore tjetër e suksesshme.
Libri "Pafajësia e
largimit" ka 124 faqe ku përmblidhen poezi dhe tregime të shkurtëra, ndërsa
libri tjetër "Në krahët e një ëndre" ka 150 faqe ku janë të shkruara dy novela:
"Në krahët e një ëndre" dhe "Ishulli i Palmave"
Tek novela "Ishulli i
Palmave" edhe pse prozatorja Seitaj i ka pasqyruar mjeshtërisht ngjarjet,
bukurinë dhe një pjesë jete nga ai ishull, mendimi im personal si lexues është
që edhe një titull tjetër do t'i shkonte më për shtat. Nuk shquhem për gjetje
titujsh, por meqenëse shkruhet edhe për dashuri të tjera vajzash shqiptare, një
titull i ngjashëm me këto do ishte një zgjedhje e mirë...
Vizitën time të
parë në qytetin e Korçës e kam bërë në Shkurtin e largët të vitit 1986. Për mua
ka qenë një dimër shumë i ftohtë, i pamësuar me dimrin e Korçës, ndërsa
korçarëve vetë të mësuar me dimra të tillë u pëlqente, madje e cilësojnë si
dimër të ëmbël...
Ajo që më ka befasuar, më ka mbetur në mendje dhe që shpesh
herë e diskujtojë me shokë e miq si të vijë biseda është pastërtia shembullore e
atij qyteti të bukur dhe për këtë kanë meritë qytetarët korçarë, veçanërisht
femrat korçare.
E kam thënë dhe e them gjithmonë, në rrugicat e kalldrëmta të
Korçës, sikur kishe përdorur fshesën me korrent, shndrisnin nga pastërtia...

Megjithëse Diana Seitaj na ka sjellë pozi për Korçën e bukur dhe të ftohtë
në librat e saj, do ishin të shumëmirëpritura edhe poezi të tjera për atë
qytet... me rrugicat e kalldrëmta, me kangjellat e bukura që janë punuar
mjeshtërisht nga duarartët korçarë...
Të dy librat e poetes-prozatore Diana
Seitaj janë botuar nga Shtëpia Botuese "ALBIN" Tiranë, 2006,
2007.

Kush është Diana Seitaj.

Diana Seitaj është lindur në
qytetin e bukur, djep i kulturës së lashtë, në Korçë.
E lindur dhe rritur në
një familje me njerëz të kulturuar dhe intelektualë, (Familja Borova) kaloi
fëmijërinë dhe rininë e saj pranë Familjes dhe Qytetit të saj.
Pas viteve
90-të emigroi familiarisht, me bashkëshortin dhe dhe fëmijët e saj në SH.B.A.,
Illinois, ku jeton edhe sot.
I uroj suksese poetes-prozatore Diana Seitaj për
punën dhe përkushtimin e saj që ka bërë në shkrimet e këtyre dy librave.
E
falenderoj për çfarë na ka dhënë me krijimtarinë e saj, duke e uruar edhe me
krijime të tjera të bukura si këto dy libra në të ardhmen.


Pjesë
të shkëputura nga libri.

"... Jo çdo gjë është ashtu si dëshirojmë.
Ndodh shpesh të harrojmë veten dhe të vlerësojmë atë që s'është e jona dhe
padrejtësisht kërkojmë më pas të gjejmë shkakun e regresit shpirtëror, pa e
dyshuar aspak te prirja e gabuar..."

"... Edhe një pasiguri, sado e vogël
sot, nesër do të jehojë gjatë. Mos u ngri asnjëherë mbi veten kur ajo nuk është
e domosdoshme, sepse flijimi i ndjenjës do të vrasë dashurinë..."

"...
Kush duhet t'i gjykojë fajtorët dhe, a duhen trajtuar si të tillë, ata që
synojnë të krijojnë një vizion të gabuar? A duhet të reagojmë ndaj këtij
fenomeni kur e prekim? Realiteti mbetet i vajtueshëm. Njeriu nuk mund të shohë
më larg se mendimi dhe pikërisht këtu fillon sundimi i subjektivizmit, ngjyrat
specifike dhe zgjedhja e pavarur e të cilit, ndodh t'i paraprijnë një
shmbëlltimi të rremë, sipërfaqësor dhe mediokër..."

"... Shkolla e lartë
nuk është ajo që përcakton vlerat e njeriut në tërësi, megjithëse më vonë... në
rrethana të tjera, ti mund ta bësh edhe atë..."

"... Ndodh që jeta të
bëhet e pakapshme dhe njeriu të lëkundet në një gjendje të turbullt, pa mundur
të njohë realitetin dhe pa ditur si të kërkojë ndihmë. Ndodh që njeriu, si qenie
tepër komplekse të zbulojë në një çast të vetëm vlerën e vërtetë të jetës së tij
dhe të njohë pozicionin e vetë brenda marëdhënieve të ndërsjellta dhe, kur kjo
bie ndesh me atë që ka besuar deri në momentin e fundit vepra disavjeçare
shkatërrohet në disa sekonda dhe zhgënjimi përcjell tek njeriu një psikozë
regresioni, e cila fillon e të shfytyron të konture të pazakonshme..."