Fadil Shyti

BESËPRERËVE

Revoltë ndaj atyre që veprojnë

kundër Ribashkimit të Shqipërisë!



Me një fytyrë dukeni,

Njëmijë fytyra i keni!

Si minjë labirintheve breni,

Të dështuar jeni!



Jeni të prapë o bukëshkalë!

Me qindra shekuj prapa,

Ecni mbi tokë, si të pa kokë,

Kurrë s´ecni me hapa!



Mashtrues të çoroditur,

Ah! Populli s´po ju njeh,

Juve, o të babëzitur!

Veçse sherrin ua sheh!



Mbaheni me krekosje,

Ngriteni me llafe të kota!

Prej veprave tuaja të poshtra,

Neveritet dhe çuditet bota!



Ju, e shkelni besën, nderin,

E përdhosni dhe flamurin,

Ju lirisë ia pini gjakun,

Atdheut ia prishni nurin!



Gjeni juaj monstër e keqe!

Atdheut po i sjellë veç kobe,

Nga prapakthimet kryeneqe,

Mbytë ideja juaj robe!



Deri kur o ju kokëderra,

Do t´ju shkojë kungulli mbi ujë?!

Të pakurriz, xhelatë përhera,

Jeni vënë n´shërbim të huaj!



Pa menduar e peshuar:

Vala popullin ku e qet,

Ju që shpikni dhe komb tjetër,

Një komb jemi or të shkretë!



Shqipëria e RIBASHKUAR,

Ore horra ju pengon,

Se pastaj nuk mund ta zhvatni,

Pasurinë e atdheut tonë!



Ju, mjeranë besëprerë!

Nuk mendoni për Shqipërinë,

U ka marrë koka erë,

Të mbuluar me marrëzinë!



Shumë të etur për nderimet,

Nga të huajt e zi dinakë,

Si s´po shihni o të uruar,

Që po futeni në batak!



Të verbuar nga premtimet,

Për integrimet në Evropë!

Fatkeqësi me ndarje t´ kombit,

Po përhapni, nëpër botë!



Po harroni o të krisur!

Evropa për ne nuk bashkohet!

Prap këndon këngën e vjetër:

Shqipëria të ricopëtohet!



Pansllavizmi nga Karpatet,

Si kulçedra me gjarprij,

Të uritur me shumë orekse,

Po e kafshojnë, nënën Shqipëri!



Mos harroni o kopukë,

Anemikë, kozmopolitë,

Koha do t´ju dënojë idhshëm,

Po pajtoheni me armik!



Mos provoni të mbani copa!

Kot e ka ai që provon,

Një ditë Kombi do ribashkohet,

Gjithësesi, heret a vonë!



Sot Shqiponja e trazuar,

Kur ju sheh, sa po tronditet!

Kur zgërdhiheni me armiq,

Me flatra rrufeshëm valvitet!



Trupi saj mjaft u copëtua!

Gjatë qëndroi! E ndarë një shekull,

Gjaku ynë kurrë nuk shterret,

Për ta bërë Shqipërinë t´ paprekur!



Ju, Shqipërisë krajata i sillni,

Veç ato në koka i keni,

Me turpe-krimet që po bëni,

Asgjë tjetër veç Hiqër jeni!



Kështu Shqiponja alarmoi,

Ajo kurrë s'e humbë QËNDRESËN!

Kundër saj kush ngriti kokën,

Si tradhtar e vrau veten!



Suedi, 26 prill 2006



RIBASHKIMI KOMBËTAR



Na duhet si uji,

Na duhet si buka!

Na duhet si ajri,

Na duhet si dielli!

Na duhet si toka,

Na duhet si qielli!



Me Shqipëri të ndarë:

Jeta s´ ka kuptim!

Nuk gëzohet paqja,

Pa RIBASHKIM!

Prap na kërcnon lufta,

Atdheu, s'po gjenë shpëtim!



Suedi, 21 Mars 2006



JETA



Jeta mrekulli,

Jeta stuhi!

Ledhaton or mik,

Kafshon moj mike!

Jeta, në rrugëtimet e veta...

Herë na merr për dore,

Herë na shkelë me këmbë,

Herë na përqafon ngrohtë,

Herë na kafshon me dhëmbë!

Herë si engjëlleshë,

Herë si xhelate,

Herë si dreqe!

Çdoherë pranë nesh:

Vjen enigmë,

Vjen kryeneqe!

Eh, e tillë është jeta:

Me ledhatime e kafshime

I mbushë kupat e veta...



Suedi, 12 Dhjetor 2005



LARG SHQIPËRISË



Ftohtësia nordike,

M´i mpiu muskujt dhe kockat!

Largësia nga Shqipëria,

Si darë xhelati,

Po ma shtërngon zemrën!

Sa malet tona ma rëndon shpirtin!...

Por, Vigan Mërgimtari, përballon stuhitë;

Natën vonë këndon:

Kujtimet për Shqipërinë më rinojnë!

Do vijnë ditëveret e vizitave:

Për qetësinë e shpirtit!

Për lehtësinë e zemrës!

Zogjtë e shqiponjave!

Hapësirat e Atdheut kërkojnë!...

trazim i natës së thellë...



Suedi, 13.01.2006, 03.05



QËNDROJ!



Në kraharorët e mi,

Pesha e robërisë rëndon!

Po kafshojnë dhembjet, plagët!

Janë sforcuar muskujt,

Po ndizen flakë!

Janë tendosur nervat!

Dhe, unë hapëroj,

Netë - ditë,

Ditë - netë!

Qëndroj!

Heu, mirë se vini plagët e mia,

Nuk jam i vetmuar,

Se, plagë po ka sot,

Edhe SHQIPËRIA!

Vetëm kur NËNËLOKJA shërohet,

Shpirti im qetësohet!

Përndryshe, JO kurrë!

Se, atëherë s´ jam shqiptar,

Jo, nuk jam burrë!



E di se atëherë,

Nuk kam vlerë!

Jo, nuk jam vëlla i Migjenit

O, i Gjergj Elez Alisë,

Kur s´i pranoj në trupin tim,

Dhe plagët e Shqipërisë,

Krenarisht, sfidoj, qëndroj!

si mëngjes revolucioni.



Suedi, 11 Mars 2006, ora 04.38,



PLAGËT TONA



(Invalidëve të luftërave tona çlirimtare)

Ne, jemi kryengritës breza-breza!

Në trupat tona me plagë-drite,

Kemi vënë proteza;

Disa prej tyre thellë në kocka na futen,

Eh!...

Kemi të tjera më të thella,

Që fare nuk duken!



Suedi,12.08.2005

SHQIPËRIA KËRKON RIBASHKIM

( Kushtuar, Jasharëve legjendarë)


Breshëritë e plumbave barbarë,
Mbi kullat tuaja flakadane lirie,
Janë gjurmë të pashlyera

Të një kohe të zezë barbarie!

Janë gjurmë të thella Qëndrese,
Si luftuan luanët e lirisë
Me besa-besë, shpresë,
Për Ribashkimin e Shqipërisë!

Axha Shaban, me Ademin e Hamzën,
Me nipa e mbesa, me besa-besë:
Dijtën, guxuan, paralajmëruan
Mauzerrëve,t´ua ngrehin këmbëzën,

Luftën Çlirimtare Shqiptare,
Nga nata e zezë shekullore-mizore
E filluan, Kosovën me Vise e zgjuan
Drejt fitoreve të reja!...

Ashtu, kurdoherë na thërrasin,
Me kushtrimin :
Përjetë Qëndroni!
Shqipëria kërkon Ribashkim!

Prekaz, vjeti 2000



NUK GJEJË PREHJE...

Nuk gjejë prehje në jetë,

pa e parë një dritë,

që aq shumë e kemi pritë,

Nuk gjejë prehje në jetë,

pa e parë një Fitore,

për të cilën derdhëm

djersë e gjak, i ri e plak

në burgje dhe llogore!

Nuk gjejë prehje në jetë,

pa e parë një bukuri,

RIBASHKIMIN e trojeve etnike,

Me Nënën Shqipëri!

Nuk gjejë prehje në jetë,

pa qeshë fytyra e malësorit,

pa u flakur shfrytëzimi i punëtorit,

Nuk gjejë prehje në jetë,

pa fituar drejtësia...

pa u thyer e vrarë tradhëtia!

Pa lulëzuar Shqipëria Etnike,

pa u dëshmuar me vepra heroike!

Nuk gjejë prehje në jetë,

pa njohje trimash të vërtetë,

që Atmëmëdheut ia falën,

të shtrenjtën jetë!...

Poezi nga përbledhja poetike, "Në kërkim drite" Tiranë, 1





BILBIL I ÇMENDUR

Fat i hidhur nëpër botë,

Si bilbil po më ngarend,

Larg teje o Atdhe,

Herë-herë, po më çmendë!...

Malmö, 15 dhjetor 2003.



VËSHTROJ TË BUKURËN

Përballë krajatave tehshpatave

Nga mizoritë e jetës:

Të rrugëlirisë drejt së vërtetës,

Mbi armiqësi e tradhëti:

Triumfoi!

Kur të bukurën o madhështoren,

Bile, për një çast e vështroj!

Oh!...

I ndiej për një çast:

Qetësi, hare, lumturi!

Tejet të thellë shpirtërore.

Ah, sikur ta mbizotëronin botën

E bukura, madhështorja, fitorja!

Këtë botë mjerane,

Ku përkohësisht jeton,

Ku përkohësisht vuan,

Ku pakufishëm qëndron,

Qënja njerëzore.



LAMTUMIRË!

Të përshëndes me grusht e besë,

O Atdhe, këtej lart nga aeroplani,

Në këto çaste mizore shpirtërore

Kur më tundon tufani!...

Afër teje,

Larg tokës!

Lart teje,

Larg, Shqipërikosovës.

Në veri bënë kohë e ftohtë,

E, në veçanti për ne,

Jo, nuk gjejmë qetësi,

Larg tonit Atdhe!

Lamtumirë, toka jonë,

Lamtumirë yni diell!

Kemi mbetur në mërgime,

As në tokë as në në qiell!

Po ikim larg teje o Atdhe,

Me shpresat e këthimit,

Po rëndojnë keq mbi ne,

Ditë-netët e mërgimit!

Lamtumirë toka jonë,

Lamtumirë yni diell,

Kemi mbetur në mërgime

As në tokë as në qiell!...

Prishtinë, 29 gusht 2003.



REBELIM

Rebelim, me kushtrim,

Rebelim, për shpëtim,

Rebelim, për punë,

Jetën ta bëjmë qëndrim,

Nëse duam që kjo të ketë kuptim!

Rebelim, edhe në dashuri!...

Nëse duam të ketë ardhmëri,

Për filizat e reja, për brezni!...

Rebelim për Ribashkim!...

Malmö, 20 prill 2004









Fadil SHYTI

NË KËRKIM

DRITE

Poezi

Tiranë, 1996


KUSHTRIM RIBASHKIMI


Gjyshit tim, Hajzer Tafa Shytit, i cili me armë në dorë,
luftoi për Liri e Ribashkim Kombëtar!

DËSHMORËVE

Përvjetorëve,
Përkulemi tek Ju, me respekt,
Nën tingujt e himnit të Flamurit.

Dje Besë e Qëndresë
Mm zemrat prej guri!

Sot-Kushtrim
Për Ribashkim.

FAT I KOMBIT

Fat i Kombit në teh shpate
Mbijeton histori nate!

NË TOKËN SHQIPTARE

Të errëta burgjet,
të rënda sfidat,
të egra tradhtitë,
të vjetra intrigat,
të shumta pritat.

E madhe, shumë e madhe
Besa,
Qëndresa,
Dashuria.

NUK MBYTEN IDEALET
Martirëve të kombit

Qëndruat të përgjakur,
qëndruat të uritur,
qëndruat të etshuar.

Plagët ende të hapura.

Erërat ulurijnë hata,
mund t´ju përballojnë
veç zemrat e mëdha,
Rrugë e gjatë
deri te Fitorja.

Mund t´ju përballojnë
veç mendimet-dritë.

DETI DHE KOSOVA

Deti përballon shekujve stuhitë,
Kosova-robëritë!

Në qetësinë e Detit
e shoh durimin e Kosovës.

Në trazimin e Detit
e ndiej kushtrimin e Kosovës.

Mbi Det gjithçka noton.
Deti vetëm heshton.

Në Kosovë e liga kaliron-kafshon.
Kosova çuditërisht duron!

Detin e mbajnë malet.
Kosovën - idealet.

NË KËRKIM DRITE

Flokët më thinjen
për njëzet e katër orë,
sikur t´i kisha dymijë vjet.

jetë
në kërkim Drite!

Jetë-stuhi!

MILITANTËVE
Afrim Zhitisë e Fahri Fazliut,
të rënë heroikisht në altarin e lirisë!

Kur po e gjakosnin kanibalët
atdheun tonë të copëtuar

Ju o militantë,
me krisma trimërie
e gjak të zemrës
dëshmuat
si duhet
Liria!

Prandaj,
Afrim e Fahri
do me thënë:

Kushtrim

e Ribashkim

i trojeve shqiptare!


TY

( Jakov Xoxës, shkrimtarit tonë të madh,
që penën e vet ia përkushtoi njerëzve të thjeshtë,
të punës, të dritës ).

"Lulja e kripës" prore lulëzon,
"Lumi i vdekur" nuk morton!

Adili e Vita pa ndarë vështrohen,
dita-ditës po (Ri) bashkohen!
Apolloni, (1979)

DHUNA

Tanksa vrastare,
aeroplanët luftarakë,
kombin liridashës
seç e lajnë në gjak!

STUHI, LOT E GJAK
Motrës, Azize, larg së cilës lumturia
jetësore sikur më është fikur!...

KUR MËRGOVA

Pasaportën false
e kisha.

Me vete kisha dokumentat e burgut.

Ftesën që të lajmërohesha
në strofullën e ujqërve,
me firmën
milici!

Me pasaportën false
po mërgoja!

MËRGIMTARI

Mallin që më djegë,
mallin që më kallë,
s´e shuan kurrën e kurrës,
as deti me valë!

Këtë zjarr,
e shuan veç jeta,
kur Shqipëria Nënëloke,
më pret në supet e veta!...




AUTOBIOGRAFIKE

Albulenën - lulëkuqe, simbol.
Emblemën që më bënë nderë,
shekujt më dhuruan krenari,
nga xhaxhi Skënder.

Nga kryetrimi Kastriot,
I njohur për trimëri,
Emri i tij, thotë: Liri,
Anekënd nëpër botë.

Yllin - idol Lirie,
Gjithmonë simbol barazie,
Fshehur zemrës , fllad stuhie
ballit - vulë krenarie!

Artën - paralajmërim për Ribashkim
Kujtesë për gjëmim e brezni,
Ndaj coptimit të dhunshëm
Të së shtrenjtës Shqipëri.

Dhe unë, Qëndroj, Qëndroj!
Përballë valëve epike,
Valëve të vandalëve të egër,
Në këto çaste historike.

Edhe gruaja ime kryengritëse,
Ndjenë dhemmbje nga lindjet prore,
Për të firmosur edhe me gjak,
Idealet tona jetësore...



Fadil Shyti



DRITE LIRIE!



Kur trojet shqiptare, po rënkonin

nga thundra e robërisë,

Më 8 Nëntor 1941, flakëroi –sulmoi një dritë-rrufe,

Mbi armiqtë, në qiellin e Shqipërisë!



Rinia heroike shqiptare,

Po betohej me grushta lart!

Komandant, Enveri i tha jo reaksionit,

Kur përpëlitej e zvarritej përçartë!



Qemail Stafë shkodrani,

Po e jepte kushtrimin:

Ta luftojmë fashizmin!

Ta bëjmë ribashkimin!



Lokemadhja Bije Vokshi,

Me revolver e bomba në duar,

Si Shote Galica e Norë e Kelmendit,

Ju bënte roje flakadanëve, për lirinë e vendit!



Emin Duraku, ylli i Kosovës Kreshnike,

Do lidhej si gjaku me zemrën,

Në qëndresë kundër nazi-fashizmit,

Përkrah rinisë heroike!



Nexhmije Xhuglini, dibrania guximtare,

Erdhi si Shqiponjë në Konferencën e Partisë,

Do të luftonte tërë jetën krenare,

Përkrah "Shpatit", viganit të Shqipërisë!



Buzëqeshi si dielli, andej nga Peza,

Babë Myslimi me shokë;

Kur e freskoi lajmi si era:

Rinia në Tiranë, po betohej për këtë tokë!



Haxhi Lleshi, si shkëmb mali,

Po i bashkonte malësorët:

Do luftojmë për liri, o vdekje,

Deri t´i shporrim gjakësorët!



Si vetëtimë mbi male e qytete,

Përhapej betimi; armikut do ia bëjmë fora!

Vojo Kushi partizani, shtrëngonte armët,

Vringëllonte, Hysniu andej nga Vlora!



Lufta e forcoi besën,

Lufta e kërkoi qëndresën,

Lufta kishte dhembje-gjaku!

Lufta, e rriste shpresën!



Lufta e vrau robërinë!

Lufta e vrau tradhtinë!

Lufta çlirimtare, aspiroi fitoren!

Ta gëzojmë lirinë!...



U therrën keq, gjakatarët kryeneçë:



Bishat e Hitlerit, bishat e Musolinit,

Ikën andej nga erdhën:

U strukën në Romë si qyqet,

U mbytën turpshëm nën gërmadhat e Berlinit!



Ata që popujve liridashës,

Tmerrshëm, vrershëm ua nxinë jetën:

I mbuloi tmerri dhe vreri:

Prandaj, e vranë veten!



Gjysmë shekulli drita e 8 Nëntorit,

I ngrohu shqiptarët, nëpër botë:

Fikja e kësaj drite të madhe:

Shekujve, nuk arrihet dot!



RIBASHKIMI I SHQIPËRISË

Kur një popull e fiton diturinë
ndërgjegjen shoqërore dhe maturinë
zëri i tij do të dëgjohet
mendimi i tij po vlerësohet

Në epokën e terrorizmit një gjë dihet
Pushka si argument ka dështuar
Jeta e fëmijës po prishet
nga burra me armë në duar

Me ligj të ndërtohet bota
Kjo është e vetmja mundësi!
Të gjitha përpjekjet janë të kota
Pa drejtësi dhe demokraci

Evropa dhe gjithë bota do të kuptojnë
se shqiptarët kërkojnë vetëm barazi
Kur të mëdhenjtë të drejtën mbrojnë
s'ka luftë, vetëm vëllazëri!


TY TA KUSHTOJ
( VËLLAUT TË IDEALEVE, KUSHTRIMIT )

Vite plot stuhi,
Ngarendin si kuaj,
dhe si ujq të tërbuar
më bëjnë mua të vuaj.
Më kujtohet:
Jeta mbi këto peripeci,
Mjerisht na kishte takuar.
Na kishte takuar mjerisht,
Me flakë të përcëlluar.
E, mua më bëhej sikur lexoja
Klithmat e burokracisë,
Thirrmat ogurzeza të tradhëtisë.
Kushtrimin - zjarr të vegjëlisë.
Të shikoja vëlla, vetullrënë,
Të qetë, por veç pa qetësi,
Të shikoja vëlla të pangrënë
Tek çapiteshe si në pafundësi.
Ishe kush ishe, një shqiptar
Një atdhetar i vëretë,
Ty, ishe në revolucionar,
Kapedan i furtunave në Det-Jetë!
Qëndruam së bashku
Dhe kurrë nuk u lodhëm,
Aty, ku e desh Liria
Si meteorë malësorë,
Aty u ndodhëm.
I kuq je, Flamur!
Se me gjak je ngjyer.
Do të doja që sot,
Sot e nga mot,
Dhe me gjakun tim
Të ishe Ty, i lyer.
Sa kapriçjoze, qenka jeta:
Na ndau vëlla më vëlla,
Me dallgët e veta,
Të hidhurën me vete e ka!
Por, unë vëlla s´të harroj,
Njëherë e kemi bërë betimin,
Për atdheun, truallin tonë,
E kemi hedhur fuqishëm kushtrimin.
Oh, këndej në kurbet!
Ndjenjat më vërshojnë lum,
Mendimet më godasin si çekan,
Shqetësimet më lënë pa gjumë.
Vëlla, kemi nënë e baba,
Kemi fis e çfarë nuk kemi,
Por, para Kosovës hallemadhe,
Bij´të së njëjtës Nënë jemi!
Tek meditoj, këtu në burgun e mërgimit,
S´e harroj çastin e largimit,
Dhe bashkë me kafashatat, gëlltis,
Lotët e dhuruara prej mërgimit.
Heu, sa mallë ndiej për Ju,
Mallë që shpirtin ma përvlon,
Por, dije vëlla, se zemra
Çdo çast tek Ty më dërgon!
Më dërgon me një mesazh,
me gjakun e zemrës, shkruar,
Mijëvjeqarin që po afron,
Trimërisht, së bashku,
Dhe me shokët e një ideali,
kemi për ta kaluar.

MENDIM

Kur mendoj,
Çfarë rrugë - gjaku,
Kryengritjesh vërshuese,
Qe dymijë vite,
Natë pa mbarim,
Veç nga një sy Drite,
Dukej në shekujt
Si në agim!...
Fqinjtë ardhacakë, endacakë,
Kurrë, s´u ngopën
Me gjymtyrët tona,
na rrethuan,
Me unaza pirateske,
Flokët më thinjen
Për njëzetë e katër orë
Sa t´i kisha
Dymijë vite,
Në kërkim Drite.
Në ballë rrudhat më shtohen
Si thellësi në hulli!
Në tokën tonë,
na vranë e na dogjën,
Plagë të lashta e të reja
Ma përshkojnë trupin,
Veç zjarret e mëdha
Nga dielloret tona,
Më rinojnë, më forcojnë,
për të ardhmen tonë.

KOHË FURTUNË

Kërkohet!
Kërkohet Qëndresë
Se i përkasim
Revolucionit!
Kërkohet,
Besëlidhje,
Në përpjekëjet
Kundër reaksionit!
Kërkohet,
Sa mës humë ,
Luftë e punë,
Në këtë kohë,
Kohë- furtunë!

KUR TË TELEFONOJ TY
( Vëllaut të idealeve të larta, Kujtimit )

E rëndë qenka , o vëlla, jeta,
Kur përmes stuhive të telefonit,
Të flasësh me bijtë e bijat e
Revolucionit!
Të flasësh pak...
E të kuptosh shumë!...
Kësaj i thuhet bllokadë;
Sikur telat këthehen
Në shpatë!
Zëri ynë tingëllon:
Sfidon , Europë e Ballkan,
Jetë e shqiptarëve:
Jetë, vërtetë katran...
Kohë e ligë e nënshtrimit,
Vite skëterrë të durimit,
O, deri kur, deri kur?!
Shqiptarët, t´ia këthejnë,
Truallin, nderin të parëve?!
Të qëndrojmë maleve me Flamur,
Ashtu siç u ka hije,
Atdhetarëve, çlirimtarëve...

ÇAST

Kam çaste pikëllim,
Kur më vërshon mërzia,
Si shoqe e ëmbël
Më qetëson Poezia.
O, i dashur, i shtrenjtë
Atdhe!
Që kur ne, mërgimtarët
U endëm nëpër botë,
Zjarrin e zemrës po të nisim
E s´po muindemi
Të të ndihmojmë dot...
...Por ka një Çast,
Një çast i madh,
Ardhur nga vet historia,
Që do bëhet si duam ne;
Zonjë, Shqipëria!...

KA KOHË

Ka kohë,
Që nuk po e njohim vetveten!
Ka kohë,
Që dikush e përbuzë të vërtetën.
Ca shqiptarë,
Janë bërë pre
Mbi dhe!
Servilizmi që i poshtron,
Pa vetëdijshëm, i sfidon!
E urojnë!
dhe si burekë,
Përpara botës e shtrojnë!
Lipsur kjoftë,
Kjo dhuratë!
Dhuaratë që gozhdon
Në shtrat!
Ka kohë
Që shesin diplomaci,
Por që nuk po mundemi të blejmë
...Shqipëri!
...Sepse, duhet të bëhemi shokë,
Shokë në trimëri.

PIKLLIMI

Më vërshon,
lodhshëm, stuhishëm
pikëllimi.
Heu, ç´ma gërryen shpirtin
trazimi,
trishtimi.
E si hije e keqe
më rëndon
një peshë mendimi!
Nga plagët shekullore
dhe të reja
më godet dëshprimi.
Por, unë duroj,
duroj dhe shpresoj,
shpresoj, veproj dhe uroj:
Shqipëria ime,
doemos një ditë
do të shpëtoj,
e mes shoqesh
si
Shqiponjë,
Qiellit të lirë
do fluturoj.

...DHE MENDOJNË

Në këto vite errësire
ka shpërthyer kori
i zhurmave të "turmave
pa tru" do të thoshte Noli.
Dhe mendojnë disa kokëshkretë,
Se arat s´duhet mbjellë,
Se drithërat mbijnë vetë!
Kanë mbjellë gjyshërit,
Që të hamë ne!...
Veç me durim dhe diplomaci
Do të nderojmë Atdhe,
Do të kemi shpëtim,
Do të kemi demokraci.
Me shpresë dhe vetëm me shpresë,
Do të kemi buk´ e paqe,
Doemos edhe liri!...
Dhe me sytë ngritur nga qielli,
Me fytyrën drejtuar nga dielli,
Dhe vetëm shpresë!
Shpresë?! Deri kur për besë?!
Mos ndofta deri kur të vdes?!

URREJTJE!

Urrejtje kurdoherë
kam për ty dhuratë.
Për ty pushtues
që më nise Europës
refugjat.
Si dhe unë
edhe ti je njeri.
Njeri, po me gjak të zi.
Unë dua të rroj,
Në truallin tim të punoj,
Të këndoj lirikën e Atdheut.
Por ti, pushtues
S´më lë të jem Njeri
që t´ia zbuloj
përmbajtjen e vërtetë
fjalës magjike
Liri.



NUK GJEJË PREHJE...

Nuk gjejë prehje në jetë
Pa e parë një dritë,
Që aq shumë e kemi pritë.
Nuk gjejë prehje në jetë,
Pa e parë një fitore,
Për të cilën derdhëm djersë e gjak,
I ri e plak! Nuk gjejë prehje në jetë,
Pa e parë një bukuri:
Ribashkimin e trojeve etnike Me Nënën Shqipëri!
Nuk gjejë prehje në jetë,
Pa qeshë fytyra e Malësorit,
Pa u flakur shfrytëzimi i punëtorit.
Nuk gjejë prehje në jetë,
Pa fituar drejtësia, Pa u thyer e vrarë, tradhëtia!
Pa lulëzuar Shqipëria Etnike,
Pa u dëshmuar me vepra heroike.
Nuk gjejë prehje në jetë.
Pa njohje trimash të vërtetë,
Që atdheut ia falën, Të shtrenjtën jetë!



VËLLAI I MORDJES

Bija ime Yllka,
Ende pa i mbushë dy vjet,
nisë cicërimat e para,
nisë të flet.
Porse, në shqip belbëzon PO
, Në suedisht - NEJ!
Ah, Trishtimi seç më pushton!
Vëllai i mordjes, mërgimi, fëmijën po ma kafshon!

VIKTIMAVE TË TIVARIT

Gjendet një det i kuq, i kuq, i kuq,
Në Ballkanin e Zi.
Brigjeve të Tivarit
Një det-gjak!

NË KËRKIM DRITE
Flokët më thinjen për njëzet e katër orë,
Sikur t´i kisha dymijë vjet
. Jetë,
në kërkim drite!
Jetë stuhi!

MBIJETESA SHQIPTARE
Hijenat hapin kthetrat për tragjedi të reja!
Por, Flatrat e Shqiponjës
, I ndehë rezistenca!

VEL DEMAGOGJIK
Plagët nga thyerjet e ndërgjegjës,
po lëngojnë gjak e lot.
Premtimet boshe po lulëzojnë,
Si hije,
gjarpërueshëm horizontin e kristaltë, mjegullojnë!..

. ROBËRIA NË KOSTM PAQEJE
Liri e llomotitjes!
Liri e gërmimit!


KËNGA MËRGIMTARE

Seç ma vërshojnë shpirtin
tingujt melankolik
të një kënge epike.

Mbrëmjeve në mërgim,
tingujt rrjedhin
vaj!

LETRA E NJË MIKU
NGA VENDI IM

Malësorët druvarë
ikën nga malet,
Nga vetmia lisat
nuk rriten, nuk rriten!

Peshkatarët shqiptarë
ikën nga liqenët,
ato nga vetmia
ujin seç e shterrin!

Kopshtarët herakë
ikën nga kopshtijet,
pemët nga mërzia
nxjerrin fryta lotësh!

Bletarët e zellshëm
i braktisën hojet,
bletët u tmerruan
mjaltën e idhëtuan!

Bujqit plisbardhë
ikën nga arat,
toka po mbetet djerrinë,
trishtueshëm shkretohet.

O, këthehuni vëllezër,
këthehuni në truallin e copëtuar:
këtu keni emër e fytyrë,
dhe jeni të nderuar!

BIOGRAFI GJEOGRAFIKE

Kujtimet vijnë vërshueshëm
herë më freskojnë,
herë më trazojnë

për fushat e gjera bleroshe
për malet e larta krenare!

NDJENJË FAJI

Sa vatra t´i shuam o Atdhe,
kur larg teje ikëm?

Në shtëpitë e braktisura,
zjarrin e lirisë e fikëm!

TRADHTARËT

Dje vazalë.

Sot urith të lëvizjes
për çlirim kombëtar.

Nesër-ngordhësira
kundërmuese
në histori!

VARGJE TË SHKRUARA
ME GJAK

MILLOSHEVIQIT
DHE PUTHADORËVE TË TIJ

Tribunat i keni njëmend
të mëndafshta,
në të cila shkëlqen
paqja

e përgjakur!

DERI KUR?...

Heu, se na mori lumi!...
E dot nuk na doli gjumi,
Na kaploi dehja "demokratike",
Me thirrma histerike,
Heroizma shqiptare,
Sosë rrugën te liria.
Me diplomaci thinjake
Jo, s´bëhet Shqipëria.

Deri kur, deri kur...
Qënka thënë të presim?!
Që qiellit ndezur flakë
Lirinë n´tokë ta zbresim?

Jemi shtet me emrin Dardan,
Republikë e Kosovës tash,
A nuk do të jemi shtet sovran
Në truallin tonë, pash më pash?

Europa dhe bota "demokratike"
Shikon që derdhet gjak.
Këputet diku një trëndafil,
Diku këputet një zambak.

Deri kur, deri kur...
Kosovë - Nëna ime,
Do t´ ma bësh zemrën copë
Dhe shpirtin thërrime?!

Fadil SHYTI

Kushtuar, heroit tonë të madh Adem Jasharit

Ay,
Është krenaria,
Ay, është dhembja,
Ay është dashuria jonë,
Më e madhe në shekuj,
Që e lindi Shqipëria!
Ay, qe uragani shekullor,
Që na të bënte të zgjohemi,
E kurrë të mos dorëzohemi!
Në furtuna të qëndrojmë,
Derisa, Shqipërinë ta RIBASHKOJMË!
A ju ka ngjarë:
Kur flitet o këndohet vepra e tij...
T´u shkojnë lotët rrëke?!
Ay, nuk bëri vetëm për veten,
Ay, bëri e dha gjithçka,
Për ne!

Suedi, 29 07.2006



Fadil SHYTI

DËNOJE TRADHTINË

(O njerëz , kështu duhet dënuar tradhtia!)

Tradhtarit ia kisha futë çizmen e pistë,
Thellë në gojë, deri në gju,
Jo, jo, se kisha vrarë!...
Jo pse më dhimbset, por sepse
Do t´i thosha më parë:
Çohu, të ma lëpish çizmen,
Me gjuhën tënde të ndyrë!
Sepse, çka ka vjellë, ndyrësira
Gjuha jote e keqe:
Nuk ka shkelë me qëllim,
Çizmja ime e mirë!

Suedi, 02 .08.2006



Fadil SHYTI

PSE PO VONOHET LIRIA?!

Po na vonohet liria sepse:
Ende po kalëron, sundon:
Padituria, pabesia...
Po na vonohet liria sepse:
Po sulmon interesi, verbëria...
Po sundon liderizmi, servilizmi!
Po na vonohet me vite e vite,
Sepse, horra dhe qorra politikë:
Pa turp e frikë:
Po dialogjojnë, zezojnë,
Me të huajt dhe me armik!
Po na vonohet liria,
Sepse, deri sot nuk po i dihet vlera:
Janë bërë bashkë rosa e derra...
Nuk po rriten lulet nën ferra!
Po na vonohet kështu liria,
Prandaj, po heq si mos më keq.
E jona Shqipëria!

Suedi, 14.08.2006



Fadil SHYTI

NDARJE TRAGJIKE

(Tragjedia hapi kthetrat, nga vitet 1878-2007)
Lokemadhja Shqipëri,
I mati me sy bijat veta:
Çamërinë dhe Kosovën,
I vështroi cila më shumë qenka rritur,
E pa se Çamëria më shumë kish hedhur shtat,
Kosova po e zbukuronte tokën,
Çamëria dhe Ulqini detin!
Ulqini po e vështronte Lokemadhen
Nga prehri i përgjakur...
Zoti, apo djalli u hidhëruan?!
Kësaj, nuk i dihet!
Stuhitë morën valë...
Rrufetë s´kishin të ndalë!
U bë si tërmet, u tundën fusha e male,
Papritur, ulërimat ,ujqërve u dëgjuan:
Të ardhur nga Karpatet me bekimin e Evropës,
Ata, pamëshirë ia ndanë Lokemadhes Shqipëri,
Fëmijët prej dore,...
Sokëllimat e shqiponjave shkrepave,
Bënin kërdinë!...
Përgjakeshin, përflakeshin me tragjeditë shekullore!
Dhe, shekujt kanë kaluar...
Lufta për ribashkim, kurrë s´ka pushuar!
Dhe shekuj të tjerë do vinë:
Luftën kurrë s´do ta ndalë Lokemadhja,
Ta bëjë të RIBASHKUAR, Shqipërinë!

Suedi, 10.04.2007



Fadil SHYTI

PAKETË RAKETË!

(Kushtuar, Paketës ogurzezë të Ahtisarit)

Qëndron si kusi e zezë mbi zjarre,
Qëndron si lubi sarkofagu për varre,
Mbi trojet shqiptare po sillet zvarrë,
As në tokë as në qiell,
E mbetur pa hënë, e mbetur pa diell!
Toka shqiptare se donë,
As qielli ynë se pranon!
Botën me cinizëm po e tmerron,
Pret të ndizet herët a vonë!
Ka mbetur e tretur pis,
Në xhepat e diplomatëve -pushtetarëve!
Kjo Paketë Raketë!
Fatkeqësi e shqiptarëve!
E quajnë Paketë,
Por, është sherre Raketë!
I thonë paqësore,
Por është gjakësore!
Thonë, brenda ka lule,
Por, është me barot,
Do të digjen nesër,
Edhe ata,
Me ide hata!
Që s´po e shohin sot!
Shënstefani, Versaja , Berlini e Londra,
Që na prenë trojet dikur:
Aty zgërdhihen, dhe po ngrenë flamuj!
Mbi këtë Paketë Shkretë,
Po firmosen tradhti he medet!
Po ricopëtohet Shqipëria Kosovë!
Popujve ballkanik, po u sillet tufani,
Evropa plakë po krihet, mallkon!
Se shqiptarët dot s´i qetëson!
Dhe, nën hundët e pista të saj,
Po, përqurret Rambuja,
Kalëron nëpër botë e thotë:
Politikanëve, kosovarë ua hodha karremin.
Tash ua dërgoj peshqeshet:
T´i paqësojnë,
Ushtritë dhe diplomacitë tona…
Dhelprat premtojnë!
Ujqërit po i mprehin dhëmbët!
Qentë kockat po i lëpijnë!
Delet po blegërijnë,
Po vrapojnë pas tyre…
Bishtat e lagur përpjetë…
Jetën e shqiptarëve,
E kanë futur në Paktë…
Ardhmërinë e shqiptarëve,
Po e nxijnë!...
Kjo është vallja e djajve:
As, zoti nuk po donë me na parë!
Jo, zoti nuk punon, vetëm për shqiptarë!
Ay, ishte është dhe do të jetë:
Për ata që luftojnë dhe veprojnë:
Për ata që kurrë të pabesëve,
Nuk ju besojnë!
…Kurrë, ardhmërinë e vet se shkelin,
…Dhe, nuk lejojnë:
Frytet e tyre të jetës:
Pasuritë e shpirtit,
Pasuritë e truallit,
Të huajt t´ jua vjelin!

Suedi, më 21 maj 2007



MONËS ATDHETARE

Pyet Shqipëria, me mallëngjim,
Po ku është Elena Gjika,
A thua po tretet gjaku im!...
Të stuhishme këto kohë të liga!

Mbahu moj nënë me krenari
Ajo, ka ndërruar jetë!
Por, geni i saj, u rilindë përsëri!
Gjaku i saj është Mona vetë.

Mendjendritur -kjo margaritare!
Flakadanja e lirisë,
Kjo, bijë e vërtetë çlirimtare!
Rreze i jep gjithë shqiptarisë.

Si fenikse e përtërirë,
Nga gjaku i lashtë shqiptar!
Sfidon, andej, nga Rumania!
Lufton me penë, armiq e tradhtarë!

Ajo, është përherë e zgjuar...
Dhe betohet tek drejtësia:
Djersën dhe gjakun – thotë e derdhi lum,
Që të bëhet një Shqipëria!

Sa herë atdheut i nxihet qielli,
Dhe mbi të bie rrufeja,
Për Shqipërinë gjithmonë do rilindin
Elena Gjika të reja!

Fadil SHYTI