Mihal Hanxhari

Falemnders Milosaos:

Mihal Hanxhari

(1930-1999)

Mihal Hanxhari lindi në Kentaki (SHBA) dhe vdiq në Tiranë. Studimet e mesme i kreu në gjimnazin e Tiranës ndërsa të lartat në Universitetin e Budapestit. Në vitet 60-75 kreu një punë të shquar për ngritjen në nivele europiane të bibliotekës së Universitetit të Tiranës. Në vitet 94-95 mbajti leksione në Institutin e Gjuhëve dhe Qytetërimeve Orientale në Paris . Vepra që ai ka lënë-poezi, prozë, përkthime, piktura, fotografi artistike- është e një cilësie të veçantë artistike.

Flutura

Tashti që bie shi, tashti që pikat e shiut lënë njolla mbi pluhurin e verës që ka mbetur në qelqet e dritareve, tashti që lumi ka të tjera kujdesje dhe qiparisa atje tek ajo rruga e kaltër përkulet lehtë nëmajë dhe nuk duket më si letër e prerë dhe e ngjitur në qiell, tashti që deti është i hirtë dhe i gjelbër si qelqe të shisheve të thyera, tashti që deti hedh në breg kujtimet e delfinëve, tashti rrotat e makinave shkasin në asfaltin e lagur dhe dëgjohet sikur ecin mbi zamkë dhe jo mbi ujin e shiut, tashti që muzgu zbret aq herët dhe mi letër bie një ngjyrë pa emër që filtrohet nga perdet e vjetra, ajo flutur s'di asgjë, flutura që më ndali sipër supit tim një vit më parë, dhe që eci me mua që nga kodra e gjer në shtëpi, aty mbi supin tim të djathtë, mbase si sot, se qe vjeshtë, dhe duket qe mpirë nga stina e re që po vinte, dhe nuk shkëputej nga supi im, tek ecnim të dy nëpër rrugë, dhe njerëzit më thonin se kisha një flutur mbi sup dhe unë përgjigjesha se e dija, atëhere ata ndalonin me të vërtetë, jo më për fluturën por për mua, disa sekonda, dhe polici aty para dyqanit të pijeve më tha edhe ai se kisha një flutur mbi sup, dhe unë i buzëqesha pa i thënë asgjë, gjersa erdha tek shkallët e shtëpisë, aty gjithë fëmijët që luanin me copa tjegullash, aty përmbys mbi çimento, gjithë fëmijët u ngritën dhe m'u grumbulluan përreth me gëzim, dhe unë ngjis shkallët i qetë pa i parë, dhe ata, ke një flutur, ej, ke një flutur, pastaj dera që mbyllet pas meje, dhe flutura me mua në mes të korridorit, shihem në pasqyrën e gjatë, shihem ashtu sikundër duhet të më kishin parë njerëzia rrugës, qesh, ajo s'lëviz, dhe s'është flutur e vogël, është e madhe, besoj se është flutura më e madhe që kemi në vendin tonë, e bardhë, me krahët të shkruara lehtë me vija të zeza si të zebrës, me dy rrathë poshtë në dy anët e fletëve, dy njolla të ukura me pak të zi, me ngjyrë portokalli dhe një pikë blu të shkëlqyer, të gjitha bashkë në një rreth të vogël, por poshtë në dy krahët zgjaten dy bishta, dhe për këtë arsye kur i zinim, në fëmijëri, i quanim flutura me bisht, dhe zireshin më kollaj se çdo flutur tjetër, tashti e marr ngadalë me dy gishta, e heq nga supi, hedh sytë nëpër dhomën time, dhe shkoj dhe e vendos lehtë mbi trëndafilat që një ditë më parë i kam marrë në Kopshtin Botanik, dhe ato lëshonin një aromë velëse, aty e vura, dhe aty rrinte, si e mpirë, kaq shumë ta kish molisur vjeshta, megjithatë, jashtë qe diell i vakët, qiell i qetë, një verë e vogël, apo ndoshta edhe fluturat sëmuren, apo plaken, apo vdesin të reja, mbarojnë atëherë kur s'ka pse të rrojnë më, se e ndjejnë që aq qe ajo jetë efemere, sa një verë, dhe kur vera kushedi përse zgjatet pak, ato e ndjejnë që s'është e tyrja ajo copë vere, tuliten në vetvehte, shkëputen nga jeta, dhe presin, dhe e shihja nëpër hijen e dhomës tek e ngrinte gjyra violet e ekranit të televizorit, aty mbi trëndafilat që merrnin tjetër ngjyrë, dhe të nesërmen kish rënë sipër një libri nën vazon e luleve, dhe unë e vura ashtu të ngrirë mbi njërin nga ato abazhure plastmasi që varen në qoshe të dhomës, mbrapa televizorit, dhe aty mbeti gjithë vjeshtën, aty gjithë dimrin, gjithë pranverës e verës, dhe ja përsëri vjeshtë, dhe mbase si sot jemi takuar, tashti e shoh aty çdo ditë, mbase ka pluhur tek krahët, po përse erdhi të vdiste tek unë.

Dritare të hapura

Kushedi kur, kushedi kur, një ditë apo një natë, një mbasdite vonë kur gjemitë pështjellin pëlhurat dhe digjen, a në çastin kur muzgu ka një tatuazh në shpatull prej vetëtime të ngrirë, në ngjyrë të kaltërt ozon omege, shkëndijë e gjatë elektrike, gjarpër zjarri blu, aty, aty në shpatullën e muzgut, kur çdo shkronjë mbi letër don t'i lerë vendin një tjetre dhe vetë të shuhet, dhe çdo fjalë pyet, përse, përse, dhe pastaj hesht dhe lidh vehten me shoqen pranë, dhe ashtu heshtin në zinxhirë, dhe hija e pendës mbi dorën e zgjatur të çdo shkronje, që pastaj e lë, dhe ikën tej, hija e dorës mbi letën, zhgun mbi këmbë të zbadhura që ecin pa zë, që shkojnë aden nga s'shkon më askush, pyll i dhomës sime, mermerë të thyer të agimit, det i limonit të vdekur, ranishte ku kanë mbetur varka buzë uji të qetë, pa asnjë valë, pa asnjë zë, gurë ylberësh të copëtuar, myshqe mi shpatulla ciklopësh ngrirë bashkë me shkëmbinj, bedena muri me tufa fijesh bari të thatë, gropëza në mur ku kanë mbetur ujëra shirash, suva e bërë gur, ujra shekujsh në brumin e gurëzuar, dhe lumi atje poshtë me gjethe të verdha e gjethe të kuqe, lajme, kupyra hedhur andej-këndej mbi syrin e lumit, zogj që mblidhen një nga një në fije të ndera të telegrafit në rrugët jashtë qytetit, tufa zogjsh që presin në mjegull të nisin shtegtimin, me busullën e padukur në mendimet ajrore, rrugë e gjatë e rrahur mot pas moti, poezi e bluar, e hedhur në erë, dhe do shkojnë sipër një pylli, dhe në anë të tij do të dallojnë atë shtëpi të vogël të drunjtë, dhe atje dritaren do jenë të hapura, vera i ka lënë ashtu pa i mbyllur kur ka ikur, në qelqet do jenë gishtra ëndrrash dhe fijet e merimangave do mbajnë vesh erën, dhe natën yjet do ndërrojnë emrat,yjet do ndërrojnë vendet, nga një anë e qiellit në një tjetër anë, dhe ndonjë do të mungojë, por asnjë s'do ta verë re, asnjë s'do ta kuptojë gjë dhe poshtë në pyje, në errësirë, mes gjethesh gjigande që shkëlqejnë nga vesa, do përgjojnë sy fosforeshentë, kthetra do duken të mbuluara me pushin e butë, dhe ato vija si prej kamzhiku në lëkurën e tigrit që pret, dhe në ujrat e ndenjur mbuluar me algë të përgjumur, buzë lumenjsh të heshtur, sytë sytë e krokodilëve, vetëm ato mi ujë si llamba me dritë jeshile, dhe gjithçka duket e heshtur, në gjumë, hëna atje sipër heq pas një re të coëptuar, kortezh mortor, dhe në rrugë të një qyteti asgjë s'pipëtin, dritaret janë shuar, vetëm nëpër dredhëzat plot gjethe se s'i prek askush, nëpër dredhëzat e një fasade me dritaret me kryqe hekurash, vetëm nëpër ato dredhëza duket në dritaren e bodrumit pranë dheut të një kopshti, ku ka vite që s'ecën askush, nga ato dy dritare duket dritë e fortë, që vjen si nga fundi i dheut dalin klithma të llahtarta, zëra burrash që i torturojnë, zëra që shuhen për ca çaste, pastaj papritur një thikë zëri që ther heshtjen si vetëtimë e fortë dhe e shkurtër, zë që duket se kullon gjak të ngrohtë, dhe kumrijat në çerdhet e tyre në degët e larta të pishave të atij kopshti ku s'shkel më njeri, zgjohen papritur, dhe flenë përsëri se janë mësuar me ato klithma natore, kur rrugët janë të shkreta, po as ditën njerëzia që kalon pranë kangjellave, s'hedh vështrimin brenda atij kopshti dhe në faqet e mureve me tulla të kuqe ku gjarpërojnë dredhëzat e gjelbëra që skuqin gjethet në vjeshtë, ajo shtëpi ka hyrë në qelizat e trurit dhe ka lëshuar metastaza, dhe klithmat pushojnë në të gdhirë, dhe njerëzia do të kalojë andej, dhe kumrijat do të lozin në degët e pishave atje lart, dielli do të ndriçojë, tullat e kuqe do të duken më të kuqe, dritat në dritaret e bodrumit do jenë shuar, do ecin njerëzit, dhe askush s'do dijë çka qenë në dritën elektrike të atij bodrumi, nesër do mungojë dikush, asnjë s'do dijë gjë, asnjë s'do të kujtohet, diku nëpër natë buzë lumi, do hedhin një trup në një gropë, do ta mbulojnë, do vijnë një tjetër natë, dhe një tjetër, shumë net, shumë net, varreza nën dhe do jetë zmadhuar pa një shenjë, në anë të një pylli do jetë një shtëpi e vogël druri, dhe atje dritaret do jenë të hapura, vera i ka lënë ashtu pa i mbyllur kur ka ikur.

Tek enciklopedia është një temë "Kur dyzet dimra..." me sonetin 2 të Shekspirit të përkthyer në disa variante. Njëri është prej M. Hanxharit, dhe ka marrë 3 nga 7 votat e dhëna nga antarët.
Duke mos gabuar nga gjurmët e shkrimeve të mësipërme unë i ka lexuar dhe diçka tjetër po kaq të bukur për një rrugëtim në Poradecin e Lagushit, tek 55 apo Tema.
Dëshirë do kisha të sillja, por ato që i gjejnë materialet janë gazetat e revistat, të cilat siç e dimë ose botojnë vetëm politikë, ose kërkojnë të paguash për shërbimin on-line, ose s'kanë fare faqe në internet.
Në pamundësi për tjetër gjë po risjell Sonetin II, të Shekspirit:

Mihal Hanxhari

Kur dyzet dimra ballin do të kenë rrethuar
Dhe fush’ e bukurisë nga brazdat do jetë çarë
Veshja e rinis’ s’ate pa shoqe e mrekulluar,
Do të jetë zhele e grisur, pa vlerë për t’u qarë.
Në pyetshin atëherë, ç’t’u bë ty bukuria,
Ku shkoi thesari yt i ditve plot shkëlqim;
Në thënç tek sytë si zgavra, mes rrudhave të mia,
Do thoshe me gojën tënde një faj e një mjerim.
Ç’lëvdatë e merituar do qe për bukurinë,
Po t’thoshe: Kam sot një fëmijë që është vetja ime,
Thesar’ i kësaj fëmije, e mund dhe pleqërinë,
Plot hire trashëguar, dritë dhe shkëlqime.
Dhe në pleqëri, të ndihesh i rinuar,
E gjaku të të ndizet, kur zjarri do jetë shuar.

-------------------------

nga Albania Server

--------------------------------------------------------------------------------

Krijimet e tij përbëhen nga dy vëllime me poezi origjinale, tri vëllime me proza poetike gjithashtu origjinale dhe gjashtë vëllime me përkthime të poetëve të mëdhenj botëror, si Mikelangelo, Shakespeare, Tagore, Wild, Baudelaire, Gide etj.

Mihal Hanxhari për shumë vjet me radhë pati shkruar një numër të madh poezizh, prozë dhe përkthime, të cilat u gjetën pas vdekjes së tij në qershor të 1999. Pas vdekjes së tij, familjarët dhe shokët i botuan këto shkrime. Ato përbëhen nga dy vëllime me poezi origjinale, tri vëllime me proza poetike gjithashtu origjinale dhe gjashtë vëllime me përkthime të poetëve të mëdhenj botëror, si Mikelangelo, Shakespeare, Tagore, Wild, Baudelaire, Gide etj. Kritikët e shquar shqiptarë e kanë vlerësuar shumë lartë këtë krijimtari. Janë shkruar me dhjetra artikuj në gazetat shqiptare e në Kosovë e Maqedoni. Janë bërë edhe disa emisione në kanalet televizive të Shqipërisë. Këto vlerësime janë botuar në një volum të veçantë të titulluar: “Mihal Hanxhari. Njeriu dhe vepra”. Kritikët tanë letrarë e kanë quajtur Mihalin “Poet i përmasave të mëdha të nivelit evropian, Yll i zbuluar me vonesë”. Akademiku kosovar Ali Aliu, poetin Mihal Hanxhari e ka përfshirë në librin “Antologjia e Poezisë Shqipe, gjysmë shekulli i artë”. Fakulteti i Gjuhë Letërsisë në Universitetin e Tiranës ka dhënë dy tema diplome për poezinë e Mihal Hanxharit.

Më poshtë po jepen disa nga poemat e Mihal Hanxharit dhe po fillohet me poezinë e fundit që shkroi Mihali, të titulluar “Elegji për Kosovën”. Kjo poezi që u botua një muaj pas vdekjes së Mihalit u vlerësua lart nga poeti kosovar Ali Podrimja si më e mira për tragjedinë Kosovare.


Elegji për Kosovën

Zot nëse njerëzit s’dinë të shohin sot
Dhe nesër askush s’do ketë më sy
Shpëto o Zot vetëm sytë e fëmijve të Kosovës
O Zot shpëto ata sy të kaltërt të peshqëve blu
Që flenë në shi dhe ëndërrojnë engjëjt e tu

Zot nëse zërat e çmendur s’do pushojnë
Dhe tamtamet do përplasen në k upën e qiellit
Dhe klithmat e marra do qeshin e do thërrasin
Zot shpëto ato heshtje të pleqve të Kosovës
Që flasin me brazdat e baltës plot ujë të vjetër
Ujë nga shiu i parë i botës që njomi këtë dhe

Zot nëse s’do ketë më vend në botë ku të lindin nënat
Oh lere o zot atë rrugë të gjatë ku nuset e Kosovës
Po lindin yjet e Yllnajës së Mjellmës
O Zot ato janë foshnjat e tua

Dhe në s’do ketë shenjë delyzhi ku pirgu do bëhet
Gropë dhe gropa kodër mbill nëpër rrugët e Kosovës
Dyqind qiparisa dy mijë qiparisa dyqind mijë qiparisa
Dhe dy millionë rrape o Zot
Dhe ai do jetë pylli i parë i Lirisë në botë

Tiranë, Prill 1999.


Kaq jetë

Kaq dritë e stërlashtë
E kthyer sëreish
E mbledhur në bukurinë e pranverës
Zgjim
O zemër s’e ndjen vallë
Që asgjë s’ka vdekur


Stuhia

Stuhia pushoi retë ikën nata u qetua
Yjet shpërndarë andej këndej u kthyen sërish
Vetëm tek rrapi i vjetër
Në degët pa gjethe
Harusha e Madhe e hedhur nga era
Ka ngecur aty si balonë fëmije


Dajtit

Dajt djalosh që s’plakesh kurrë
Zmerald lëndinat flori në drurë

Një re rreth qafës posi një shall
Një re e vogël si yll në ballë

Si yll i bardhë si lule borë
Era ta sjell ta merr me dorë

Princ i bukur veshur në blu
Kadife blu si sytë e tu

Princ i bukur në të bardha veshur
Qeleshen borë në kokë ngjeshur

Pranvera vjen të puth në faqe
Të hedh narcise e manushaqe

Tirana shtrirë në këmb’t e tua
Tirana e bukur shtrir’si një grua

Grua e lumtur grua e mjerë
Sa herë qeshi qau sa herë

Tirana nuse Tirana nënë
Tirana e ve me djem të rënë

Tirana e vojtur Tirana e vrarë
Varre pa emër se sa ka qarë

Tirana baltë kalldrëm e gurë
Kalldrëm shekujsh përmbi një urë

Urë me harqe gjysmë varrosur
O kohë motesh që s’kanë të sosur

Kalldrëm shekujsh gjurma mbi urë
O këmbë burrash që s’shuhen kurrë

Qeleshebardhë e xhokezi
Te manazgjaja plot selvi

Brekushe borë jelek bojgjake
Tiranë Tiranë se ç’hije pate

Se ç’hije pate ç’far’fati pate
Dajt dëshmitar i burrëris’ sate


Tirana
(fragment)
…………………
Mure muzgjesh
Mure netësh ku krahëhapur
U pështetën e qëndruan aty
Ëndje ëndrra të magjepsur gjer n’agim
Gjersa krahët e yjeve të Mjelmës
Zbrisnin e i merrnin me vete

Mure të bardha
Ndërtuar vetëm për dritën e hënës
Rrugëza të Tiranës
……………………
Ec ec vetëm
Trëndafilat sipër portave
Janë copa qielli të djegura në muzg
Dëgjo zëra çesmash që derdhen në kopshte
Zëra çesmash që derdhen në rrugica
Zëra që vijnë pas teje
Që nisin një kuvend ma ty
Dhe shpirti dhe zëri i çesmave
Bëhet një
Dhe atëhere kuptojmë atë që s’dinim
Zot po a s’është ky sekreti i shpirtit
A s’është ky o ujë
Rrjedha e pandalur brenda nesh
Që ikim shkojmë rrjedhim
Drejt një pafundësie që shkëlqen që shkëlqen
Dhe që na ndjell nëpër natë
Me një mërmërimë misteri

Zot shpëtoje Tiranën
Lërja këto ura nate bërë me hënë
Lerja këto mure muzgjesh që kanë mbetur
Lere të vizatojnë degët mbi to
Shpirtërat e pemëve
Lërja kopshteve gjumin e vjetër
Zërin e çesmave lëre lëre
Ah dhe zërin e nallaneve nëpër oborre
Leri o Zot
Se dheu është mësuar me ato hapa
Dhe flen i qetë se i njeh
Leri aromat e lashta
Që derdhin pjergullat
Leri mos i tremb shpirtërat e bardhë
Të stërgjyshrave tanë
Që janë aty aty

Shko natë
Vër kurora me zëra ujrash
Te ura me harqe që s’don të varroset
Vër kurora aromash
Për qiparisat e tharë
Për rrapet e prerë


Fjalët
(Fragment)

Ku i vranë fjalët
Ku i lamë fjalët
Muzikën këngët që më s’këndojmë
Vallë u mësuam vërtetë memecë
Dhe me alarme u shurdhuam
Vërtetë biem në greminë
Dhe nuk dëgjojmë asnjë rënkim
Dhe nuk dëgjojmë asnjë gjëmim
…………………………………
Dhe ne të gjithë jemi memecë
Ngjajmë me thënegla që ven’ e vinë
Me nga një mal sipër në shpinë
Vetëm me sy do flasim vallë
Vetëm me dhembjen me ngadalë
Statuja jonë vetëm mendon
Qëndron e pret veç n’ëndrra flet
Me fjalë që buza dot s’i thotë
Ajri në grykë ka ngrirë si gur
Një mur me dhëmbje është bërë qeli
Dhe kënga brenda vajtim i zi
……………………….
O kohë më shumë do presim ne
Sa duhet të rrijë nën rër’ thërmia
Fara nën dhe sa duhet të presë

Por një mëngjes me qiell të fortë
Do mbijë çudia gjeth i vogël
Kërcell i vogël opak i gjelbër
Me rreze dielli tejpërtej
Me gjak të gjelbër lëng pranvere
Të gjitha fjalët e bëra gurë
Të gjitha fjalët e bëra rërë
Ah si do vijnë të gjitha tok
Do ngjallen fjalët përsëri

Në këmbë do ngrihen do marrin krahë
Do hedhin tej plloçën e gurtë
Me drit’ qiellor me kor qiellor
Edhe lumejtë do të këndojnë
Vala në breg do mbajë ritmin
Muzika do dalë nga ujrat vetë
Dheu do ulet më gjunjë i qetë
Dhe Aleluja Aleluja


Dhe ti...
(Fragmente)

Ajo përdhe e shtrirë
Heqën dhe rënkon
Rënkon dhe qielli i nxirë
Dhe ti këndon këndon

Të gjithë te koka e saj
Dhe qielli e përgjon
Dhe heshtja vjen të qajë
Dhe ti këndon këndon

Zot kjo vojtje e gjatë
Shpëtoje Nënën tonë
Ne lutemi ditë e natë
Dhe ti këndon këndon

Poet pushoje këngën
S’është koha për gëzim
Dëgjo dëgjo zinxhirat
Si hekuri tingëllin
Poet pushoje këngën
S’është koha për gëzim
…………………………
Poet pushoje këngën
S’është koha për gëzim
Sa varre happen natën
Dhe plumbi korr e grin
Poet pushoje këngën
S’ësht’ koha për gëzim

Poet pushoje këngën
S’është koha për gëzim
Vëllanë ta kryqëzuan
E vran’ dhe poezin’
Poet pushoje këngën
S’është koha për gëzim
……………………….


Aldebaran
(copëza nga poema)

O natë erdh muzika zbathur nëpër erë
Deti nisi zërat me gjemit’e tia
Këngë o këngë ku mbytet dashuria
Shpirti rri zgjuar dhembjen ve të flerë
O natë erdh muzika zbathur nëpër erë

O zambak ‘të natës me gjirin zbërthyer
Pini me ato buzë veç muzik’e vesë
Kur të vijë mëngjesi ah çdo gjë do vdesë
Hëna e kapitur mbi urë do jetë thyer
O zambak’ të natës me gjirin zbërthyer

Ikën dhe ti shpirt në qiejt e paan’
Ikën dhe le plumbin këtu përmbi dhe
Ëndrra s’njeh kohën ja u tret çdo re
Lart të pret ylli Aldebaran
Ikën dhe ti shpirt në qiejt e paan’

O na prisni ishuj na prisni ju o dete
O pëlhurë e purpurt o gjemi antike
Do dehemi duke pirë peizazhe fantastike
Drita djeje ngjyra që s’janë të kësaj jete
O na prisni ishuj na prisni ju o dete

Shkojm’ në nebuloza në dete siderale
Me jë anije flakë që digjet si një diell
Me lumenj zjarresh të kridhemi në qiell
Në kaskada yjesh që çmenden nëpër valle
Shkojm’ në nebuloza në dete siderale

Të shkojm’ portë më portë trokasim nëpër qiell
Nëpër pragje yjesh të lypim për të pirë
Pije t’përjetshme drite në putir të nxirë
Mendje e topitur qielli lart të ndjell
Të shkojm’ port më portë trokasim nëpër qiell

Pa kujtesë shpirt t’humbasim n’hapsirë
Me një mijë pëllumba nisur në eter
Veç një nat’së paku shpirt atje na ler
Nesër krahët tana do jenë në zinxhirë
Pa kujtesë shpirt t’humbasim n’hapsirë
……………………………………….

Dashuri është lumi që shkon për në det
Dashuri është deti që digjet në flakë
Bregu i detit plot përplot me zambakë
Guaskat syhapur plot ëndrra përjet’
Dashuri është lumi që shkon për në det

Dashuri është nata që s’di ç’çshtë gjumi
Bilbil i plagosur në hënë një thikë
Dashuri është legjenda që ngjan në çdo ditë
Janë yjet që duhen me gurët te lumi
Dashuri është nata që s’di ç’është gjumi

Dashuri është nata që pret në një urë
Dashuri është hëna e thyer në gjethe
Aldebarani vetëm që digjet në ethe
Buza e përbuzur që s’ankohet kurrë
Dashuri është nata që pret në një urë
………………………………….
O ti buza ime shi i ngadaltë i prillit
Mërmërimë e shpirtit mbi dheun e përjetshëm
Ka diçka o shpirt që është i pavdekshëm
Në këto pika shiu në gji të trendafilit
O ti buza ime shi i ngadaltë i prillit

Po thuaje një herë o buzë atë që di
Mblidhi dhe një herë yjet nëpër natë
Kujtoje buzë kujtoje atë ekstazë të gjatë
Si epitaf o buzë pranë emrit Dashuri
Po thuaje dhe një herë o buzë atë që di

O puthje puthje yje që shpërtheni
Yje që nuk ishit ah rini e qiellit
Kurorë e njomë lulesh rreth thinjave të diellit
Ju rilindni Botën Fillimin prap ia ktheni
O puthje puthje yje që shpërtheni


Dhe tashti o qiell me ty i mbusha sytë
O det o det me ty e mbusha gjirin
O tokë kujtomë zjarrin o erë shpërndama hirin
O Aldebaran jam binjaku yt
Dhe tashti o qiell me ty i mbusha sytë
………………………………………



Ka një kohë për gjithshka

Dhe ti pate një kohë për të ëndërruar
Pate një kohë për të shpresuar
Pate një kohë për të besuar
Pate një kohë për të kërkuar
Pate një kohë për të shkruar
Pate një kohë për të botuar,
Pate një kohë për t’u lavdëruar
Pate një kohë për t’u dekoruar
Pate një kohë për…gjithshka
Po ka një kohë për mëshirë
Ka një kohë për kah të mirë
Ka një kohë për pendim
Ka një kohë për përdëllim

Ka një kohë për të parë dritë
Dritë…dritë
Ka një kohë për shpëtim
Ka një kohë për pendim
Futu në dritë, ik nëpër qiell
Shih dorën time që po të ndjell.


# # #

Përgatiti Dhimitër Adami

-------------------------------

kohet e fundit arrita te lexoj shkrimet e ti biles sapo kam filluar
eshte me te vertet nji poet dhe perkthyes i zoti, sonetet e Shakespeare tingullokan me bukur ne shqip... do te vecoja njeren e cila eshte shum e vecant edhe ne anglisht

Soneti 74

Vur gur mbi zemer dhe mbyte hidherimin,
Kur zapitja vdekje, do me kete marre,
Po une do rroj akoma, ne vargjet me kujtimin,
Aty do jemi bashk, si ne kohe n e pare.

Kur do i kendosh serisht, e di, ke per te pare,
Qe gjith shqiprti im ty te qe baltuar,
Por si eshte shkruar, dheu do me marre,
Dhe balten time, balta ka per ta mbuluar.

Dhe kur te me kesh humbur, mua perngahere,
S ke humbur vec levozhgen, qe krimbat kane pre;
Dhe si qe njehere, pat qene trupi i mjere
Do jete gje pa vlere, kalbur nene dhe.

Se vlera e trupit tim, eshte cfare fshihte vete,
Eshte poezia ime, ku ti rron perjete.