Nerinda Hysa

Ujera...

Ne tufat heshtake te dimrit
kane mbetur vetem guaskat e harruara
ne skajin e reres baritore,

Deti i perbaltur
me ngjyren e zijosur jeshile
dhe koralet pa shkelqimin e harlisur...



Arome...

Ja me kujtohet...
ajo me avitej me syte me pluhur,
me harronte ne oborr, kujtohej
dhe perseri me harronte...
Ajo me beri ikona me duart e vogla,
ajo me thirri,
me solli lulen time,
me thirri,
me lemoi duart dhe me solli lulen time.




Ujdhesa te dhimshme...
(Sabrina)

Ishte nje ane
qe me kundershtohej,
nje aureole gjigande
me anashkalime te virgjera...
Dhe aty linda une...
Besoje!
Une kam lindur ne krahet e endrres,
aty ku pyeten
per lumin dhe buzet e diellit
Ai me thirri per dite,
derisa me besoi te teren dhe plotesisht...
Me ujiti me ujdhesat e veta
dhe me solli
vargjet e lules se vetme
Ai mbeti gjalle dhe u largua tek une
ai u ul diku ne krahet e nje ure te
perulur
dhe me pyeti per ty...
Besoje!...



Shijet e njeriut te vetmuar

Rruget e njeriut te vetmuar
jane te mbyllura e te fshehta...
Tunele te zhurmshem
me eren e njerezve...
Shetitjet e tij jane te ndaluara
dhe te mbuluara
me shije pluhuri
dhe nikotine...
Pluhur
ne kalldremin e tjetersuar...



Fryme

Ujdhesa te kendshme
lumenj te ajrosur embel
dhe dhera mortore
rruge me qipariza
dhe kembana fluturake
Zera te vegjel
Dhe qeshje foshnje
Permbi lumin tim...


Perpara virtytit...

Ngadale muzgjet bien mbi flete
Mbi shpirtin tim tundohet ky muzg
i heshtur, i permallshem...,
muzgu im...
Ky muzg eshte teresisht shpirt
dhe thellesi...


E dije qe flisja çdo nate me
yllin tend...?
qe hidhesha nga shkembinjte çdo agim?...
Vdisja çdo nate, ngjallesha dy
here... ne muzg...
dhe varrosesha ne pluhurin e hijeve te tua?...
E dije?
Por ti tashme ke vdekur
dhe je ngjallur ne muzgun tim...