Rrustem Geci

Rrustem Geci




PRITJA E GJENIUT

Ku është fshehur gjeniu
Ai që di të flas me popullin
Ai që di të qaj me popullin
Ai që di të këndoj si ai

Ku është fshehur gjeniu
Pyesin n ë n a t , baballarët
Gratë e veja, fëmijët jetim
Ata që vdiqën në këmbë

Ku është fshehur gjeniu
Ai më i bukuri i lirisë
Ai më i bukuri i vuajtjes
Ai më i bukuri qëndresës

Ku është fshehur gjeniu
Heroi i të gjitha luftërave
Pse nuk duket, pse s´flet
Koha është që të bëhemi

Ku është fshehur gjeniu
Ai i gjakshmi ë n d r r ë s
Ai i b u k u r i i betejave
Ai që duhet të flasi sot

Ku është fshehur gjeniu
Pyet vullneti i popullit
Se populli gjeniun e pret
Që g j e n i u vetë të flet


THIRRJET E EPOSIT

Me gojën e mbyllur nga frika
Guximi shndrrohet në frikë
Fjala fshihet mes dhëmbëve
Dhe qeshja kthehet në vuajtje

Me gojën e mbyllur nga frika
N d a l o n edhe pëshpëritja
Gjelbërimi i fjalës në letër
pasioni i ndjenjave në vargje

Me gojën e mbyllur nga frika
Nga shtypja e terri i trashë
D h i m b j a nuk frikësohet
Që të kthehet në zemërim

Në këtë t h i r r j e të eposit
një thirrje kam nga baladat
Që l i r i n ë ta bëjmë të lirë
Dhe frikë të mos ketë askush





I BUGOSURI I IDESË

Kur i shtrohem ndryshimit
Dhimbjes dhe të panjohurës
Goditem nga valë të ashpra
Nga e sotmja e rebeluar

Kur i shtrohem ndryshimit
Dhe mendimit të z g j u a r
Çdo gjë e kam më të gjerë
Më të afërt dhe të ndjeshme

Kur i shtrohem ndryshimit
Mendimi më ikën përpara
Që unë atë ta arrijë , më
Më duhet të kërcejë përtej

Sa herë lypset ndryshimi
Dhe të dhënat e krijimit
Mua më shfaqet vetvetja
Me të burgosurit e idesë




KËNGA E DRINIT

Në antologjinë e jetës
Plot janë udhët e gjata
Pastaj udhët e pastajme
Pastaj udhët e tjera

Udhën e gjaktë të Drinit
Vetëvetët e mohuan
Vjena s´ishte për të marr
Por ishtë për të dhënë

Në udhët e mia me Drin
Çfarë të bëj i shkreti
A ta vras vetveten
A ta ndaj në gjysma

Në të gjitha luftërat
Kosova ishte në luftë
Gjithmon çlirimtare
Gjithmon në beteja

MËMA E ALBANIT


Sa herë kthehem në atë kohë
goja më merret nga ato krime
me forcë unë jam përgjakur
kur foshnjën ma masakruan
Zemra të v o c k ë l a të lirisë
ju s´ishit një, as dy, po dy mijë
dora e barbarëve serb ju vrau
sikur ju të i s h i t të mëdhenj
Me mizorinë e më mizorëve
me mizorinë e më vrasësve
ata s´ju lanë të rriteni, ju vranë
në fillimet tuaja më të bukura
Ilir, Shqiponja , Gresa , Astrit...
ju shtyheni të më pyesni mua
ku ishim ne kur juve ju vranë
ç´ bëmë ne që të mos vriteni
Zemra të v o c k ë l a të lirisë
mos i mëshoni dheut me duar
mos qani, qetësohuni,..ndaluni
se mëmën mund ta çmendni!...

Poezi nga libri, “Kanuni poetik” libër me 1 mijë e 600 faqe dhe 2005 poezi

Rrustem GECI

------------------------------

Gjenocidi

--------------------------------------------------------------------------------

GJENOCIDI


Në antologjinë e v r a s ë s v e
nuk ka ndonjë popull tjetër
më vrasës dhe më barbar , se
populli serb, se urrejtja e tyre
kundër p o p u j v e f q i n j ë
Në atë harlisje të u r r e j t j e s
të shkatërrimit dhe të djegieve
ne e dinim se do të vriteshim
se ata shtinin me armë të rënda
mbi shtëpitë tona të bukura
mbi fëmijët tanë të pashëm
Gjenocidi s e r b në Kosovë
s´ ishte fjalë boshe as i sajuar
ai vriste , qëllonte , gjymtonte
popullin më të lashtë të tokës
dhe dehej me mizorinë e tij
çfarë janë serbët, kush janë ata
lexoni emrat e të pushkatuarve
emrat e gropave me v a r r e
emrat e një milion të ndjekurve

Rustem Geci

--------------------------------

çka Tha Liria?

--------------------------------------------------------------------------------

ÇKA THA LIRIA?


Zemrën e kam shëndoshë
po trupin në pesë pjesë
evropat shih, ç´ më bënë
më ndan me të pabesë!

Kosovës po flitet shumë
se bisedat s ´ janë mirë
lirinë ne e duam tamam
pa pranga e pa mynxyrë!

Zemrën e kam shëndoshë
po trupin në pesë pjesë
më shumë se një shekull
jam nën degë të rrufesë

Rustem Geci

---------------------------------------------

çamët

--------------------------------------------------------------------------------

ÇAMËT


Çame , Çame , Çamëri
ke kraharorin me flori
I ke krojet mëmë e mbesë
unë te gjaku do të vdesë

Çame , Çame , Çamëri
Plot të vrara ke në gji
tri të korra në një pemë
tri të korra në një lëmë!

Çame , Çame , Çamëri
tremijë vjet moj i l i r i
populli ynë është burrë
është si gjaku në flamur

Çame , Çame , Çamëri
ti moj je njëmijë flori
ti ke çamin që punon
ti ke çamen që të donë!

Rustem Geci

-------------------------------------

Lotët E çamit

--------------------------------------------------------------------------------

LOTËT E ÇAMIT


Shqiptarët e mërguar në botë
me vuajtje e bëmë këtë jetë
i këputur, i degëdisur, i huaj
mërgimi çdo ditë më vret!

Këtu jam që kur isha tre vjeç
Tiranën thuaja se nuk e njoh
kam lexuar për bukuritë tuaja
për fushat dhe për malet atje

Plot ishin murtajat që na ranë
me grusht e me tramundanë
Shqipërinë e kam zemër,xhan
mendja më vete, në Tiranë!

Tokë floriri është Çamëria
e fortë është ëndrra e çamit
kur t r a p i në det dremitet
dhe çami me çamen puthen!...

Mosha s´më lë të kapi largësi
Neve po na i përtërinë emrat
për ata që e kuptojnë mallin
degën e thyer , era e thanë!...

Rustem Geci

-------------------------------

Shpresa

--------------------------------------------------------------------------------

SHPRESA


Shpresa , a të kujtohet ty
ajo mbrëmje e Prishtinës
kur unë e ti putheshim
lulet të çelin të bukura

Në ato vite të rinisë sonë
ne nuk rrinim duarkryq
e shquanim njëri-tjetrin
dhe praninë e pushtuesit

Shpresa, a e mban mend
atë takimin në Prishtinë
se në ato vite të rënda
ne këndonim së bashku

RUSTEM GECI

--------------------------------------------

Trëndëlina

--------------------------------------------------------------------------------

TRËNDËLINA


Nata sonte më veç ka rënë
unë mbështillem si gjësend
dhe ëndërroj... mes vetmisë
një diell tjetër të l i r i s ë

Dhembja ime s’ ka një fund
kupën e saj me se ta tund
dhimbja ime rron tek flaka
ajo rrënjët i ka tek plaga

Zemra diellin e dëshiron
dielli zemrën e frymëzon
nata sonte v e ç ka r ë n ë
unë mbështillem si gjësend

Ristem Geci

-----------------------------

E Bukura More

--------------------------------------------------------------------------------

E BUKURA MORE


Eja zemër përse s’ më pyet
Malli mua m´i mbyti sytë
Në ëndërr shoh unë Morenë
Dheun e t´atës dhe atdhenë

Shoh De Radën, edhe Ujkon
Dushko Vetmo çon mesazh
Qan e bukura, qan i bukuri
Për Morenë kam një mall

Flakë e shpirtit nuk shteron
Prush i zemrës nuk harron
Kujtoj h ë n ë e kujtoj det
Sa herë gjaku im më thërret

Unë të desha po s´u pamë
Unë të prita po s´u ndamë
Gjuha jonë dritë shumëzon

Rustem Geci

-----------------------------------------

KËNGA e REXHËS

--------------------------------------------------------------------------------

KËNGA e REXHËS


( sipas motivit popullor )

Nëna Rexhën e kishte djalë
Rexha n u s e n e kishte parë
Nusja e b u k u r , Rexha i ri
Të njohur ishin me dashuri

Dasma e Rexhës, dasmë në zë
Katër s h t ë p i plot me miq
I gjithë gëzimi ishte në dasmë
Kënga e vallja nuk pushonin!

Rexhën në dasmë do e vrasin
gjaku i Rexhës të mos shtohet
Ëndërr e nënës për djep të ri
ishte shpresa e saj për të birin

Vrasës i territ Rexhën e vranë
vrasja Rexhës nusen e ndanë
nusja e b u k u r , Rexha i ri
vrasës quhej një k a l ë i zi

Gjaku i Rexhës nuk do thajë
gjaku i këngës do ta mbajë
plagë e nënës s´mbyllet kurrë
vdekja e të birit i preu udhë!

Rustem Geci

---------------------------------------------

Emblemë

--------------------------------------------------------------------------------

EMBLEMË

Unë jam ai i dënuari
ai burgosuri, ai trimi
ai i plagosuri për liri
që një jetë të t ë r ë
isha në luftë e beteja
Unë jam ai bandilli
ai shkruesi i trakteve
ai ilegalisti i shkathët
ai që i mbaja parullat
“ Kosova Republikë ”
Unë jam ai profesori
ai i bukuri i rrugëve
ai poeti i trazimeve
që me studentët trima
i ramë grusht armikut;
Unë jam ai i dënuari
ai i bukuri i UÇK-së
ai piktori i emblemës
ai, i dashuruari i lirisë!

Rustem Geci

-----------------------------------------

Këngë Të Burgut

--------------------------------------------------------------------------------

KËNGË TË BURGUT


Dritë e hënës hyn e s´ flet
Dritë e hënës ikë e s´ tretë
Mendja e trimit terrin shpon
Korba trimin keq shenjëzon!

Oj Kosovë , flutur me fletë
Brenda burgut,... burgu vret
Kjo Evropa ,..dielli pa ty . Ai
togfjalësh më mban n´ kuvli !

Fjala e trimit s´ shuhet kurrë
se l i r i a shpinën s ´ rrudhë
fjala e trimit i b i e zjarrit
plot janë vuajtjet e shqiptarit

Muaji–muajin vetë e shtyn
Muaji - muajin e pështyn
Nëpër burgje lufta vazhdon
Udha lirisë kurrë s’ ndalon.

Fol Kosovë, Kosovë e l i r ë
Krushqit presin të marrin ty
Moj hapsane të raftë pika
Djemtë e tanë janë:Republika!

Rustem Geci

-----------------------------------------

Trepça

--------------------------------------------------------------------------------

TREPÇA

Në Trepçë është palca jonë
qenia që të ardhmen ma cakton
le të çmenden gjithë perenditë
Trepça Iliriane nuk më mohon!

Në të dielat e arit dhe t´argjendit
në të hënat e shiut dhe metaleve
u vetëlind p l u m b i dhe zinku
dhe kristalet me flori të Trepçës

Hapini ballinat e faqeve të tokës
të shihni feldspathet,...manganin
në të reshurat...mes vullkaneve
zoti na e fali , Trepçën për ari

Qahet thëngjilli, floriret e tokës
qahet h u m u s i...a r g j i l i blu
me gjunj të natës m´i bien tokës
qahen pemët për degët kërcu!..

Fol gjuhë e lashtë e kësaj toke
Trepça e Kosovës prindin e di
Në Trepçë Kosova ka një emër
Mëmë e baba ia quajnë, Shqipëri!

Rustem Geci

-----------------------------------

Këngë Të Iliridës

--------------------------------------------------------------------------------

KËNGË TË ILIRIDËS


Motër e gjakut, motër e luftës
mos u ligështo, bëhu e fortë
ji në udhën tënde mos u ndal
mbështetu në krahët t u a j
në prushin tënd të qenies
Iliridë, shpirti im , zemra ime
mbahu në p o e z i n ë tënde
në ilrishten shqip të Ohrit
në ilirishten shqip të Lëkovës
në ilirishten e Kumanovës
në ilirishten e T e t o v ë s
në Prespën dhe Dibrat tuaja
në ilirishtën tonë të Iliridës
shkruan në librin e tij, Arbri
shkrimtari juaj i Dardanisë

Rustem Geci

-------------------------------

Albani

--------------------------------------------------------------------------------

ALBANI


Që nga shndrrimi i ajrit në frymë
tremijëvjet kam gjuhën dhe artin
tremijëvjet kam librin e betejave
tremijëvjet kam shumen e këngëve

Kosovë, flamurmadhja e shpirtit
Me ty o e dashur unë jam i tëri
Shqipëri kam emrin dhe gjakun
Shqipëri kam fjalën dhe himnin

O gjak i shqipes, o gjak i diellit
mos u jep, mbahu, mos u dëshpro
ji në udhën tënde mos u ndal
këtu jemi! Gjallë jemi!Tuajt jemi!

Kosovë, z e m ë r e m u n d u a r
Gjëma të mëdha o shpirt të ranë
Loti yt,..Kosovë,..lag edhe shiun
Nuk të lëmë jo të mbetesh dridhje

Kosovë, popull i dyzet luftërave
Mbushe g o j ë n thirrje , marsho
Me ty është liria, e dashura jonë
Më e fuqishmja vepër e gjakut!

* * * * *
Digjet e piqet kjo botë n´zjarrmi
Në Prishtinës ngulmon gjak i ri
Arti i çlirimit nuk njeh kufij
Në të gjitha kohët ka emrin liri

RUSTEM GECI

KRUJË E LIRISË


Ç´është ky ajër me aq verë
Nis prej fushave e maleve merr
Ç´është kjo pemë argjendt e ar
gjitha këngëve m´ i bie mbarë!

Mijëra v j e t janë stinët tona
Mijëra v j e t Shqipëri mbi dhé
Krujë e gjakut të Skënderbeut
Flamur-madhja e gjithë atdheut!

Qysh kur t o k a ishte fëmijë
Gjuha s h q i p e ishte e parë
Ndal o bir,..që të jap ca mana
Dhe një lot kujtim nga mëma!

Plot, f l o r i r e ka Shqipëria
Ullinjtë e Krujës janë me ar
Rrofsh o Krujë e Skënderbeut
Flamur-madhja e gjithë atdheut!

Rustem Geci

----------------------------------

Beteja Kosovës

--------------------------------------------------------------------------------

BETEJA KOSOVËS

( 1 3 8 9 )

Në prag të atij m o t i të ligë
Në prag të atij moti të zymtë
Në fushën e pasur të mëllenjave
Ballkantë e bënë luftën e tymtë

Ustallarë të asaj kohe aq ditën
dhe thikat i mbytën në g j a k
evropat u vranë me marrëveshje
e plagët i m b e t ë n Kosovës
Osmanllinjtë erdhën me sulltanë
të mos ëndrrojnë sulltan të tjerë
një qiell e zunë, një na e tretën
sa shumë u v r a m ë o Kosovë

Neve na takoi...e vramë Muratin
atë s u l l t a n me nam në derë
në kancelari neve na copëtuan
për t´i pajtuar fqinjët e mjerë

Rrustem Geci

------------------------------

Këngë Për Liri

--------------------------------------------------------------------------------

KËNGË PËR LIRI

Të gjitha kohëve gjak u dhamë
në fushë të betejës e punë të rëndë
gjak dhamë për tokë e për qiell
gjak dhamë që të rrojmë më mirë
Të gjitha kohëve gjak u dhamë
që l i r i n ë ta kemi më tamam
me të drejta të njohura dhe ligje
Të gjitha kohëve gjak u dhamë
në Trojën e parë Trojën e vranë
në Trojën e dytë Trojën e ndanë
në Trojën e tretë turqit na ranë
të gjitha kohëve gjak u dhamë,në
fushë të betejës e punë të rëndë

*****

Nëse Serbisë i mbetet

vetëm një shkronjë në

Kosovë, ajo do kulloj

g j a k edhe nën hije

Rrustem Geci

---------------------

Shqiptarët

--------------------------------------------------------------------------------

SHQIPTARËT

Nëse luftën nuk na e pranojnë
Kosovë, bërtit me sa fuqi ke
në dhomë, në banjo, në balkon
nëpër shtëpitë tuaja të bukura
nëpër trotuare , nëpër shkolla
bërtit tek të mbjellat tuaja
bërtit në rrugë, para pallateve
nëpër qytete dhe fshatra, bërtit,
bërtit , me sa f u q i ke, që të
dëgjojë toka e qielli, bërtit çdo
kund ka shtypje, çdo kund ku
ka pushtim, Kosovë,bëhu e lirë
dhe ngritu të dëgjojnë të rënët
se këtu jemi! Dhe gjallë jemi!

Rrustem Geci

--------------------

Këngë Kosove

--------------------------------------------------------------------------------

KËNGË KOSOVE


Gjethet gjakut nuk i bien
Derisa të ketë diell e zot
Gjethet gjakut nuk i bien
derisa shqip flet kjo tokë

Diell , o Diell të keqen nëna
Natë është, s´ndritë as hëna
Në këtë vend sa terri vret
Vret pusia e hyqmi vret!

Kjo pushkë e bukur si vajzë
Ka sytë më kaltërt nën qiell
Kjo pushkë e bukur si vajzë
ka emrin : Kosovë e l i r ë!

Rrustem GECI

ATLANTI


Populli, populli , është kala
Ai ndërton e shemb mynxyrë
Tokën e bukën po ia shkele
Ai me d u a r e ngre lirinë

Populli, populli është u r t i a
Mendja e tij gjithë ndërton
Populli , populli kur flauton
Kush më bukur nuk këndon

G j e n i e popullit është liria
Gjenia e tij çdo herë krijon
Me të bukurën pemë të jetës
Ai ecën e kurrë s´ ndalon

Populli , populli , është kala
Ai ndërton e shemb mynxyrë
Tokën e bukën po ia shkele
Ai merr pushkën e lufton

Rrustem GECI

FJALA QË KULLON DIELLIN


Ese letrar për veprën e poetit , Xhevahir Spahiut

Në pesëmijëvjeçarin e Shqipërisë, u lind poeti Xhevahir Spahiu. Ai u lind më 1 mars 1945 në Malind të Skraparit. Xhevahiri është njëri nga poetët më të fuqishëm të letërsisë sonë. Ai në të gjitha krijimet e tij fjalën e merr nga zemra. Poezia e Xhevahirit, është e thellë dhe e prushtë. Arti i tij spikat në të gjitha trajtat.Të gjitha poezitë e tij janë florire arti. Në krijimet e tij kudo reflekton gjaku i kohës sonë. / Dheu im, mos më zezo / mos u kthe n´shushamë / të kam mbajtur / mbamë ?/ …këto dhe mija vargje të tjera janë fuqia e poetit, iliriotet e tija të bukura./Athosi lan këmbët në det/ Tomorri lan sytë/ I dyti është i pari / I pari është i dyti/…janë këto vargjet më kuptimplote të një poeti gjigand, me përmasë planetare.

Letërsia artistike shqipe me Xhevahirin është më e thellë, më e gjerë, më e bukur. Xhefahiri u takon poetëve të fuqishëm të kohës sonë./Më ka marrë malli për fytyra të njohura / Ku i zë dita ? / Ku i zë nata ? / pyet poeti . Vullkani i quajtur Xhevahir Spahiu, nuk e ka hallin s´i do të vdes, as si e si…por,..kë do ta pres nën pemë…çfarë të bëj me një mollë të pashkundur !..Gjenia poetin e lejon çfarë të dojë. Unë e njoh mikun tim poet, ai është pushuar nga të gjithë të padehurit e kësaj bote, sepse, muza, Xhevahirin e shpie tek vetja, në më të ashpren e Pegasit. Betejat e poetit në sheshin e l e t r ë s së bardhë nuk rreshtin kurrë S´kam ku të iki thotë poeti, tek fjala jam lind, dhe tek fjala më gjeni. Ç´të bëj me këtë natë jetëshkurtër. Lufta e të kundërtave është beteja jonë. Si t´i përgjigjem trishtimit,një dite të jetuar.Pyetjet janë të panumërta./ Në puthjen e së djelës/ ka edhe të djele të tjera / të moçme sa vetë jeta e njeriut. Xhevahir Spahiu i takon katërshit të poetëve të mëdhenj, Arapit, Zhitit,Konushevcit, Aliajt. Të gjithë reflektojnë me artin e tyre të fuqishëm. Fuqia e poezisë së tij është tek e natyrshmja, tek e ashpëra e së bukurës. Nuk ka dashuri për të gjithë njësoj, lexoj në mes të vargjeve të poetit. ajo që është, është këtu, në shpirtin e këtyre njerëzve./ Më thuaj xhaxha/ a janë gjallë lisat/ apo kanë shkuar edhe ata refugjatë?/…/ Xhaxha, shko edhe njëherë nga varret e më thuaj / ç´bë gjyshja nën dhe / … xhaxha, flas me ty si me një këngë të vjetër /…E çuditshme…/ tri kafshë / mbi katër rrota / m´gëlltitën sytë /…poezia e Xhevahirit është poezi atomike, e fuqishmja e tij shtëpi e ka në materjen, e krejt brenda saj, fuqinë goditëse të fjalës. Identiteti poetik i Xhevahirit është i njëjtë me jetën e shqiptarit. / pyet bari / çdo të thotë jetë / pyet i vrari / hyj a dal n´mesjetë /, vargjet e Xhevahirit janë shpërthyese, me plot figura e metafora. Krijimtaria e tij është tokësore dhe kozmike. Poet me përmasa të mëdha. Bota shqiptare thotë poeti është e vockël në dukje po 50 shekuj jetë ka brenda. Eseja nuk më lë të shkëputem; në jetën e një dite, memzi e ruaj mëngjesin dhe mbrëmjen , se mesdita më ikën me yryshe të tjera. Xhevahiri është poet i mendimit të lartë të fjalës, i cili vazhdimisht shikon, dëgjon, ëndërron, dyshon, preket nga mendimet e tij dhe frymëzimet e pashpërthyera. Xhevahiri është i afërm i gjithë poetëve. Në orën më të heshtur të natës, ai i flet muzës, dhe gjelbëron pemën e jetës. Në sheshin e letrës së bardhë, Xhevahiri përherë është në betejat e tij prej poeti, filosofi e mendimtari. / pemë e çuditshme trupi im / /Shushurijnë shelgjet në fushë / mërmërijnë mizat në mriz…Unë i shoh të gjitha në vargjet e mia, edhe pagjumësinë e të vrarit, edhe pagjumësinë e diamantit./ Deti më pranon…siç më pranon gruaja / Gruaja më pranon si çmë pranon deti / faleminderit grua…/ këto dhe mija vargje të tjera lapidare të poetit, janë shpërthime të pak shpërthimeve. Jo vetëm ditët me shi, po edhe ditët e bukura kanë qenë të hidhura për ne, i tillë ishte fati ynë. Poezinë e Xhevahirit e lexoj me pasion. Në çdo lexim unë gjejë thëllimat poetike, vargjet më me ngjyra të tij. Shqipëria e Xhevahir Spahiut është e bukur, dhe e papushtuar. Poezia e tij e tëra është shpërthim, dhimbje, përqafim. Fjala e tij e pastërt e kullon edhe diellin. Në Krijimtarinë poetike të Xhevahir Spahiut, plot poezi janë maja të letërsisë. Interpretemi poetik, Ullinjtë, Fjalë të gjelbra, Raport lufte, Tek rrënja e fjalës, Poetët e gjakut tim,Vdekja perendive e të tjera ,janë lidhjet e poetit me muzën, me kohën, me kozmosin. / M´i muarën shokët, zyrat, aeroportet, / të tjera fytyra e kanë zënë vendin tim … / në këtë marramendje harrimi / rrallë e më rrallë piqemi…Këtë ese të shkurtër për Xhevahirin po e mbylli me urimin, ji i përjetshëm në poezinë shqipe. Shëndet, o i miri poet.

Rrustem Geci

---------------------------------------------

Rrustem Geci

POEZIA, FJALA E PARË ME NGJYRA

Libri i Rrustem Gecit , “Kanuni poetik “ është
një libër me vlera të larta artistike. Gjerësia , thellësia,
dimenzioni, semantika, temperamenti, vargu i fortë e
i guximshëm janë karakteristika të poezisë së poetit.
Bota artisike e Rrustem Gecit është e gjerë.
Metafizika e artit të tij kudo puthë , shtrëngon dhe
përqafon Rruga nëpër më të mirët, nëpër më të
dalluarit, ishte rrugë e gjatë. Asnjë gjerësi s´më zë thotë Geci. Shija poezisë shkruan ai, çdo ditë po rritet , dhe kjo është gjë e bukur. Në arenën
e së përditshmes , shkruan Geci, është fusha ime e betejës, identiteti im, tregimet e mia.Trualli i poezisë sime thotë Rrustja, është Kosova, e përmbledhura e të përbashkëtes , sublimja.
Motivet e pasura, leksikiku i dendur, emocioni i guximshëm, bën që poeti të ngjitet tek e pagjendshmja, tek e paanshmja.E sotmja tek unë thotë poeti është e ardh, e ardhme, e përditësuar. Vepra „ Kanuni poetik “ është një libër i prushit të madh.
Me këtë vepër Geci arrin majen; / kujt t´ia tregojë plagën / kur të gjithë jemi plagosur/ me të ndaluara çfarë të bëjmë / me të jetuar po vritemi!
Rrustem Geci u lind në Roganë të Dardanës më 1950 .
Mësimet e para i kreu në vendlindje e tij, ndërsa shkollën e mesme e kreu në Gjilan dhe Dardanë
Rrustem Geci u kulturua në Universitetin e Prishtinës. Rrustem Geci plotë 17 vjet punoi gazetar në Televizionin e Prishtinës.Pas mbylljes Televizionit ,shtëpisë ku ai punonte, më 1995 mërgohet në Dortmund të Gjermanisë, ku edhe tashti jeton. Rrustem Geci kryesisht merret me poezi dhe ese. Shumë poezi të Gecit janë përkthyer në gjuhë të huaja në gjermanisht e anglisht Me këtë libër Rrustem Geci na e afron krijimtarinë e tij 30vjeçare .
Rrustem G e c i deri më tash ka shkruar e botuar 10 libra ; “Demonstrat e luleve“, “Antologia personale “, “ Këngë Qipshte“, “ Milenium “, „Një rrënjë ulliri jemi “ „ Këngë Ilirishte “ , “ Motive me shqipëri“, “Rogana“, “Tregime të kohës“ „Malli ndjek udhën e vet“ „Kanuni poetik“ dhe „Njerëzit e rërës“. Poezia ishte dhe është fjala e parë me ngjyra ,pa poezi, pa këtë mbretëreshë të arteve,unë do isha një hiq i kësaj bote. Geci bashkëpunon me të gjitha gazetat e revistat në Europë dhe Amerikë. Libri „ Kanuni poetik“ që po i jepet në duar lexuesit tonë ka 1100 faqe dhe është
prush i një jetë të madhe.

E uroj poetin Geci , për këtë vepër të madhe poetike.

Rrustem Geci, katër poemë nga libri “ Një pikë gjak për tokën

--------------------------------------------------------------------------------

E V R O P Ë

( p o e m ë )

Më sheh si jam bërë
I tëri jam i gjakosur
I tëri jam i plagosur
Në këtë çast të rëndë
dua ta gjej një fije bari
të shoh nga po fryn era
se vrasësit do të kthehen
që t´ i fshehin kufomat
Më sheh si jam bërë
i t ë r i jam i gjakosur
I t ë r i jam i plagosur
po e gjeta një fije bari,do
ta dijë nga po fryn era
Në këtë vend të betejave
kujtoj 1913, kujtoj 1945
kujtoj 1981, kujtoj 1990
kujtoj,.. e çka s´ kujtoj...


2

Evropë, jam q i e l l i im
pellazgjike dhe iliriote
me l a v d i të pranuar
e me këngë të dëgjuara
Më sheh s´i jam bërë
gjaku më vie deri në gju
shtypjes nuk i përballoj
Evropë, ne jemi të njëjtë
njihma të drejtën time
të drejtën për vetëvendosje
se edhe unë jam evropë
Evropë , e j a këtej pari
t´i tregoj gropat me varre
kullat e mia të plagosura
të vërtetën e përmbysur
Serbia s´është e madhe
po është gjenocidiste
dhe e njohur për barbari


3

Evropë, e bukura Evropë
diellbardha apo diellzeza
më s h e h s´ i jam bërë
këmbët memzi më mbajnë
e uria rëndë më kërcënon
një fije bari më duhet
që ta dijë nga fryn era
vrasësit sërish do këthehen
në të gjitha l u f t ë r a t
komshinjtë më zvogëluan
m´ i morën librat, dëfteret
librat e shenjtë të tokës
m' i plaçkitën, i asgjësuan
për t´i bërë pronë të tyre
Evropë, e bukura evropë
unë kam një pyetje për ty
pse s´më njeh, pse s´më do
apo bëhesh se s´ kupton

4

Evropë, ndalja dorën serbit
ose po ia n d a l i vetë
se tokat e mia më mjaftojnë
për të mbjella e për të korra
l u f t ë s nuk i trembem
por , unë d r u a j prej teje
nga paktet tuaja të fshehta
dhe nga konferencat tuaja
Unë qytetari yt modern
bashkëkohanik me helenët
i moçëm sa ka dashtë zoti
i krishterë sa të krishterët
popull qytetërues n´Evropë
dy p e r a n d o r i më ranë
me shkopin e të madhit
dy perandori më gjakosën
me zjarr e me h e k u r
e unë ,ja ku jam, gjallë jam!..

P r i s h t i n ë, 1999

----------------------------------------------

SKËNDERBEU

( p o e m ë )

Në bashkësinë e kombeve
në bashkësinë e shteteve
nuk ka një njeri të njëjtë
që mund ta thotë zëshëm
emrin e dhéut dhe atdhéut,
emrin e kombit të tij
sa trimi ynë Skënderbeu
Në epokën e Kastriotit
Shqipëria ishte një tërësi;
e zgjuar me çastet e kohës
dhe e aftë të bëjë histori
Nën qeverisjen e Gjergjit
u skuqën të gjithë gurët
që atdheun e shqiponjave
askush të mos e lakmojë
Në atë epokë të ndritur
Skënderbeu, shqipja lirisë
i bashkoi gjithë shqiptarët
në luftë kundër armikut.

2
----------------------------------

Në takimet e tija në Durrës
në Gjirokastër , e Shkodër
në Shkup e në Kosovë
Gjergji e thërriste popullin
që t´ i përgjigjeshin luftës
Në Vlorë, ai u foli vlonjatve
“S´di çfarë ju bën të dashur
s´di çfarë ju bën të lumtur
por, nën tehun e shpatave
me shpatë duhet t´luftojmë!”
pra, para se t´ia beh lufta
përpara se të vie armiku
këtu ishte S k ë n d e r b e u
ai që i priu A r b r i t vetë
në ç a s t i n më të duhur
në çastin më të vështirë
Gjergji i dha shkëlqim tokës
( t h e u gjitha rrethimet )
dhe i dha shkëlqim vendit
me gjakun e më trimave
na bëri që të mbetemi gjallë!



3
----------------------------------

Në njëzet e katër luftëra
në njëzet e katër beteja
në njëzet e katër fitore
Gjergji ishte trimi ynë
ai që i dha përgjigje kohës
Princa të mirë të Arbrit
mos u ligështoni, mbahuni
Jini në b e t e j a t tuaja
kjo p a s u r i e vetëdijes
më detyron të ju këshilloj;
Shqipërinë ta duani shumë
dhe gjakun mos e kurseni
që liria të jetë, Shqipëri
Princa të zgjuar të Arbrit
lufta është ekuacion , me
të papritura e të panjohura
nëse ju dilni të mundur
nga ju lypset të luftoni
kjo luftë kundër Turqisë
është luftë për Shqipërinë
luftë për të ardhmen tonë


4
-------------------------------------

Princa të dashur të arbrit
gjaku i luftës nuk humbet
edhe sikur të na vrasin, edhe
sikur të na mundin rëndë
farë e huaj këtej s´do të mbijë
Shqipëria është gjak i moçëm
g j a k i s h k r u a r me gjak
gjak i s h k r u a r me l i r i
Në këtë vend me plot begati
me klimë të butë e me det
Të gjitha parajsat janë këtu
për të lindur e të palindur
një pasuri e pamohueshme
për të gjithë qytetarët tanë
Që shtetin ta bëjmë të fortë
të qëndrueshëm e m o d e r n
Shqipërisë i duhen fitoret
dhe asnjë humbje në beteja

5
-----------------------------------

Këtë vend me tokë e me det
që ne e quajmë , Shqipëri
ka aromën e fortë të luleve
aromën e fortë të pemëve
aromën e dimrit dhe verës
aromën e fëmijës së qeshur
Shqiptar , bashkohuni dhe
mbajeni njëri tjetrin, duajeni
se i humburi çdoherë paguan
gjobën e rëndë të pushtimit
Në këtë çast k o m b ë t a r
Në këtë çast h i s t o r i k
Shqipëria është atdheu ynë
Adresa e jonë në këtë botë !..

DORTMUND, 2008

-------------------------------------------

PUTHJA E DHEUT

( p o e m ë )

Re të luftës,.. dallgë dhe stuhi
S´na u hoqën kurrë mbi qepallë
Më të fortë ishim se vetë Sparta
Natën mbi Trojën nuk di ta falë

Dielli mbi Shqipëri nuk shuhet
Kjo është një e vërtetë e qartë
Roma Çezarit, Nata e osmanliut
Na bëri të vuajmë, të heqim gjatë

Në një gjyq që as korbat se shkruan
Të d ë n u a r ishim,...me kalvar!
Në atë (kontratë ) tmerri e gjaku
Shpërngulja bënte atentatin e parë

Tridhjetë shekuj janë rrënjët tona
30 shekuj kemi gurin në kufij
dhuna ishte shumë e rëndë
dhe ushtri tonën ne nuk kishim

2
----------------------------------

Në këtë b o t ë trishtimesh
sa herë e kujtoj atë kohë
një e tronditur më pushton
krajla dhe mbretër të huaj
që s´ i patëm kurrë asgjë
na shkulën e na përshkulën
në shkretëtirat e Anadollit
Nga ajo këputjeje e rëndë
unë vetvritem çdo d i t ë
nga m a l l i i përmalluar
nga të qënit i shpërngulur
Në atë puthje të dheut
lashë përroin e fshatit, lisin
kopshtin me plot perime e
pemë.Vreshtën e Dardhave
se armiku na ra natën , dhe
na i dogji të gjitha shtëpitë
e ne që m b e t ë m gjallë;
i lamë ca g u r ë tek pragu!


3
------------------------------------

Shpërnguljen nga mëmëdheu
e kam përjetuar shumë rëndë
më thotë një ish i shpërngulur
ushtria dhe xhandarët serbë
na nxorën në mes të rrugës
udha për Selanik me qerre
ishte një dramë më shumë
që vriste gjithandej Kosovën
Në ato vite të shpërnguljes
një i quajtur Astrit Karadaku
pjesëmarrës i (tre) luftërave
na thotë për këtë p o e m ë
betejat i takojnë historisë
nëse betejat nuk sjellin fitore
Në çastin kur po shkuleshim
unë putha dheun tim të ëmbël
dhe nga kopshti mora baltë
që ta kem s´i kujtim të tokës
dhe kujtim të dhéut e atdheut
që të mos më bjerë hiadha
apo ndonjë gjëmë e rëndë




4
---------------------------------

Në të gjitha ato vuajtje
Stambolli ishte një vrasje
kujtimet i kam të freskëta
në Z y r a t për të huajtë
tek po prisja në korridor
të merrja kombësinë turke
në radhët me ne, ishte një
vajzë bjonde , vjeç 13- të
nga Keçekolla e Prishtinës
serbët asaj ia kishin vrarë
16 a n ë t a r ë të familjes,
ndërsa ajo kishte shpëtuar
duke u fshehur në plevicë.
Ajo vajzë me atë dramë
kishte 50 të rarë të familjes
me gjak thuaja deri në gju
doli nga zyra duke bërtitur
këtë emër unë s´e kuptojë!


5
---------------------------------

më ktheni në vendin tim
në fshatin me fytyrë bari
tek shtëpia e prindërve
tek v a r r i i nënës sime
ish zëri i 13- të vjeçares
një gjëmë e gjithëve neve

O më të mirët e shpirtit
Gjergj , Aleks , Trëndëlinë
dhe juve që s´ po u njoh
gjuamëni me gurë, shajmëni
se unë biri juaj dhe vëllai
do duhej të isha atje, atje
dhe s ë bashku në luftë
t´i mbroja dhe unë trojet

Sa herë p ë r m a l l o h e m
i bie telefonit e bisedoj;
Kosovë, tungjatjeta, si je
katundi s´i është; si dolët
në mëngjes, a pati bastisje
sa dasma u bënë, tregomë
sa n u s e lindën fëmijë
o vëlla i gjakut tim, trego
se malli për ju më nbyti!

6
----------------------------------

Në varrezat e Stambollit
prehen me mijëra shqiptarë
thonë se vdiqën në këmbë
me sy kah a t d h e u
në kujtim të vendlindjes!.

Kossovë , Shqipëri , Atdhe
tragjedinë e shpërnguljes
e kam përjetuar në Selanik
në një anije të vjetër greke
që transportonte shqiptarët
për n´humbje dhe n'harrim

Prandaj, si sot më kujtohet
thotë Isai, një i shpërngulur
dhe shpalon një akt drame
për një Hanife Ibrahimin
nënë nga Gjilani,pasi hodhi
djalin, edhe vet ra në det!...

( Grykën e Bosforit
P y e t e n i se flet
Gjysma është l o t
Gjysma është det!... )


7
-------------------------------------

Në jetën e të shpërngulurit
nuk mjaftuaka një vuajtje, një
dhimbje,një humbje,një vdekje
i shpërnguluri vdes çdo ditë
për t´ siguruar një gropë varri

B i j t e shpërngulur të Arbrit
me mund e bëmë këtë jetë
i këputur , i degdisur, i huaj
mërgimi çdo ditë më vret!

Një jetë se kam parë Kosovën
në Tiranë s´kam qenë asnjëherë
kam lexuar mjaft për atdheun
për fushat , malet dhe d e t i n

Kjo j e t ë na iku me mall
moshë më nuk më ka mbetur
veshët më ushtojnë shumë
e shoh se jam shumë i mërzitur!



8
---------------------------------------

E ç´murtaja të rënda na ranë
po vuajmë ne, po vuajnë edhe fëmija
Në Shqipëri unë e kam mendjen
zemra më ikën vetëm në Tiranë

Tokë e florinjtë është Çamëria
tronditëse është ëndrra e çamit
Në det kur trapi d r e m i t e t
Dhe çami me çamen puthën

Mosha s´ më lë të kapi largësi
fëmijët po na i përtëritin emrat
për ju që e k u p t o n i vajin
degën e thyer edhe era e than!...

Atdhé, o i shtrenjti a t d h é
nxirre këngën që vlon në ty
Na lësho një za o i mirë
që të mos vdesim në mynxyrë!




9
--------------------------------------

Kosovë , e mba mend o trime
kur korbat nga rragamët t´u lëshuan
gjuhën e këngën të t´i shleyjnë
nëpër kohë të dogjën, të fyen,
të pranguan; por ti o Kosovë
prapë diellin nxore nga zemra
një t r u p të j e t ë Shqipëria!

O vëlla i atdheut tim, o zemër
jam lindur ku rritet p r u s h i
jam lindur ku p i q e t flaka
në katundin me fytyrë të barit
unë kam tri këngë të gjakëta
aty ku më njihnin dhe i njihja

Në çastet tek shpërnguljeshim
Ne lamë pjesë të jetës sonë
Fragmente nga më intimet
Copa të fshehura dashurie
Dhe kujtime të tjera të jetës
në palcë të tokës i fshehëm
Të mos i gjej dorë e huaj



10
----------------------------------

Kosovë mos u vono, ngritu
ti prishim kufijtë e ndarjes
ndarjen që po na ndan
se koha që po e jetojmë
do që të j e m i të l i r ë!

Tiranë, më lejo të përqafoj
të marr një grusht dhé nga
ti , nga toka ime e ashpër
një grusht dhé për kujtim
se gjuhën e ëmbël shqipe
ndarja e gjatë ma v o d h i...

Kjo këngë e ky mundim, do
sjellin një mëngjes të bardhë
një m ë n g j e s plot diell
edhe sikur koha të zbres në
zero,Shqipëria do të jetë një!..

S t a m b o l l , 1994





-----------------------------------------

A I T H A

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
arresti i asaj mbrëmjeje
më ka plagosur rëndë!...

Asgjë s ´ më kall tmerr
Më shumë se ai arrest
ku për “mësimin e lirisë”
më rrahën e më dhunuan!

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtojë
por atë arrest të fshehtë
as t a s h t i s'e kuptoj!

Qyteteve të m ë d h a
ka plot grupe mafiozësh
po arresti i asaj të hëne
ishte dora e shtetit vet!

Në atë terr të atij shteti
unë pashë vetëm vrasës
polic nga të çmendurit
që gajaseshin , tiiiiiiiiiiii!...



2
-----------------------------

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ai arrest i armikut
më lëndoi sa s´ bëhet!

N´atë burg të Gjilanit
mes mureve të errësirës
vetëm ato mure e dinë
çka u bënin mësueseve!

N´ atë kalvar të burgut
që ishte poshtë atij ferri
vuajta të pavuajtshmen
dhe atë plagë të ndyrë!

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ajo llavë e policëve
më ka lënduar rëndë

Pas gjithë atij dhunimi
pas gjithë asaj torture;
unë vdekjen dëshiroja
si gjënë më të bukur!


2
-----------------------------

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ai arrest i armikut
më lëndoi sa s´ bëhet!

N´atë burg të Gjilanit
mes mureve të errësirës
vetëm ato mure e dinë
çka u bënin mësueseve!

N´ atë kalvar të burgut
që ishte poshtë atij ferri
vuajta të pavuajtshmen
dhe atë plagë të ndyrë!

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ajo llavë e policëve
më ka lënduar rëndë

Pas gjithë atij dhunimi
pas gjithë asaj torture;
unë vdekjen dëshiroja
si gjënë më të bukur!




4
------------------------------

Etleva , shpirt i mamit
luaj, këndo, kërce, qeshu
se ti e meriton këtë jetë
ti e meriton këtë gëzim
plaga ime është imja
imja dhe e askujt tjetër
i thosha unë vetvetes

Me të gjitha ato plagë
Ajo kohë s' ishte e imja
bisedoja unë meveten
si ta shkuli, si ta harroj
atë dhunim të asaj nate
Etleva; me ty e kam lehtë
por , me Astritin…s´ di...
me atë e kam vështirë,
dhe s´ di si t' ia spjegoj
në këtë pikë - dhembjeje
emri i p l a g ë s godet
emri i plagës turpëron
se po t' ia them troç
ajo plagë do ta vriste!



5
------------------------------

Në dhomë jam vetëm
jam në betejë me veten
në betejë me plagën time
në këtë teatër personal
plaga s´ më lë të hesht
e gërvishtura më gërryen
nga zemra deri te mendja
se ajo plagë e d j a l l i t
po e shëmtueka shpirtin
me kujtimin e së keqes.
Etleva , shpirti i mamit
f l e j me ëndrrat tuaja
se ti je e pastërt si qielli
dhe e meriton këtë jetë
se ajo që më ka ndodhur
mua , është drama ime
dhe e a s k u j t tjetër
Me foton e saj në dorë
Aitha bënte betejen e saj
përse unë të vetvritem
përse ta lë vajzen jetime
për plagën që s' e desha!



6
----------------------------

Nga jeta e një gruaje
këputa këto fragmete
që ai arrest i serbit
të mos mbetët i heshtur
E dënuar me b u r g
mbi atë grua të fisme
u shemb një çmenduri
për ta vrarë atë qenie
ai shtet atë fytyrë kishte
Ju që e njihni gruan,
shpirtin e saj të butë
ju që i puthni, që i doni
mos ua prekni trazimet
mos kërkoni fundin e
barkut, fundin e gjërave
gruaja është mëma, që
ka lindur H o m e r i n!...

Prishtinë, 1993-2000

Rrustem Geci,katër poemë nga libri “ Një pikë gjak për tokën”

--------------------------------------------------------------------------------

” Rrustem Geci, katër poemë nga libri “ Një pikë gjak për tokën






E V R O P Ë

( p o e m ë )

Më sheh si jam bërë
I tëri jam i gjakosur
I tëri jam i plagosur
Në këtë çast të rëndë
dua ta gjej një fije bari
të shoh nga po fryn era
se vrasësit do të kthehen
që t´ i fshehin kufomat
Më sheh si jam bërë
i t ë r i jam i gjakosur
I t ë r i jam i plagosur
po e gjeta një fije bari,do
ta dijë nga po fryn era
Në këtë vend të betejave
kujtoj 1913, kujtoj 1945
kujtoj 1981, kujtoj 1990
kujtoj,.. e çka s´ kujtoj...


2

Evropë, jam q i e l l i im
pellazgjike dhe iliriote
me l a v d i të pranuar
e me këngë të dëgjuara
Më sheh s´i jam bërë
gjaku më vie deri në gju
shtypjes nuk i përballoj
Evropë, ne jemi të njëjtë
njihma të drejtën time
të drejtën për vetëvendosje
se edhe unë jam evropë
Evropë , e j a këtej pari
t´i tregoj gropat me varre
kullat e mia të plagosura
të vërtetën e përmbysur
Serbia s´është e madhe
po është gjenocidiste
dhe e njohur për barbari


3

Evropë, e bukura Evropë
diellbardha apo diellzeza
më s h e h s´ i jam bërë
këmbët memzi më mbajnë
e uria rëndë më kërcënon
një fije bari më duhet
që ta dijë nga fryn era
vrasësit sërish do këthehen
në të gjitha l u f t ë r a t
komshinjtë më zvogëluan
m´ i morën librat, dëfteret
librat e shenjtë të tokës
m' i plaçkitën, i asgjësuan
për t´i bërë pronë të tyre
Evropë, e bukura evropë
unë kam një pyetje për ty
pse s´më njeh, pse s´më do
apo bëhesh se s´ kupton

4

Evropë, ndalja dorën serbit
ose po ia n d a l i vetë
se tokat e mia më mjaftojnë
për të mbjella e për të korra
l u f t ë s nuk i trembem
por , unë d r u a j prej teje
nga paktet tuaja të fshehta
dhe nga konferencat tuaja
Unë qytetari yt modern
bashkëkohanik me helenët
i moçëm sa ka dashtë zoti
i krishterë sa të krishterët
popull qytetërues n´Evropë
dy p e r a n d o r i më ranë
me shkopin e të madhit
dy perandori më gjakosën
me zjarr e me h e k u r
e unë ,ja ku jam, gjallë jam!..

P r i s h t i n ë, 1999



SKËNDERBEU

( p o e m ë )

Në bashkësinë e kombeve
në bashkësinë e shteteve
nuk ka një njeri të njëjtë
që mund ta thotë zëshëm
emrin e dhéut dhe atdhéut,
emrin e kombit të tij
sa trimi ynë Skënderbeu
Në epokën e Kastriotit
Shqipëria ishte një tërësi;
e zgjuar me çastet e kohës
dhe e aftë të bëjë histori
Nën qeverisjen e Gjergjit
u skuqën të gjithë gurët
që atdheun e shqiponjave
askush të mos e lakmojë
Në atë epokë të ndritur
Skënderbeu, shqipja lirisë
i bashkoi gjithë shqiptarët
në luftë kundër armikut.

2
----------------------------------

Në takimet e tija në Durrës
në Gjirokastër , e Shkodër
në Shkup e në Kosovë
Gjergji e thërriste popullin
që t´ i përgjigjeshin luftës
Në Vlorë, ai u foli vlonjatve
“S´di çfarë ju bën të dashur
s´di çfarë ju bën të lumtur
por, nën tehun e shpatave
me shpatë duhet t´luftojmë!”
pra, para se t´ia beh lufta
përpara se të vie armiku
këtu ishte S k ë n d e r b e u
ai që i priu A r b r i t vetë
në ç a s t i n më të duhur
në çastin më të vështirë
Gjergji i dha shkëlqim tokës
( t h e u gjitha rrethimet )
dhe i dha shkëlqim vendit
me gjakun e më trimave
na bëri që të mbetemi gjallë!



3
----------------------------------

Në njëzet e katër luftëra
në njëzet e katër beteja
në njëzet e katër fitore
Gjergji ishte trimi ynë
ai që i dha përgjigje kohës
Princa të mirë të Arbrit
mos u ligështoni, mbahuni
Jini në b e t e j a t tuaja
kjo p a s u r i e vetëdijes
më detyron të ju këshilloj;
Shqipërinë ta duani shumë
dhe gjakun mos e kurseni
që liria të jetë, Shqipëri
Princa të zgjuar të Arbrit
lufta është ekuacion , me
të papritura e të panjohura
nëse ju dilni të mundur
nga ju lypset të luftoni
kjo luftë kundër Turqisë
është luftë për Shqipërinë
luftë për të ardhmen tonë


4
-------------------------------------

Princa të dashur të arbrit
gjaku i luftës nuk humbet
edhe sikur të na vrasin, edhe
sikur të na mundin rëndë
farë e huaj këtej s´do të mbijë
Shqipëria është gjak i moçëm
g j a k i s h k r u a r me gjak
gjak i s h k r u a r me l i r i
Në këtë vend me plot begati
me klimë të butë e me det
Të gjitha parajsat janë këtu
për të lindur e të palindur
një pasuri e pamohueshme
për të gjithë qytetarët tanë
Që shtetin ta bëjmë të fortë
të qëndrueshëm e m o d e r n
Shqipërisë i duhen fitoret
dhe asnjë humbje në beteja

5
-----------------------------------

Këtë vend me tokë e me det
që ne e quajmë , Shqipëri
ka aromën e fortë të luleve
aromën e fortë të pemëve
aromën e dimrit dhe verës
aromën e fëmijës së qeshur
Shqiptar , bashkohuni dhe
mbajeni njëri tjetrin, duajeni
se i humburi çdoherë paguan
gjobën e rëndë të pushtimit
Në këtë çast k o m b ë t a r
Në këtë çast h i s t o r i k
Shqipëria është atdheu ynë
Adresa e jonë në këtë botë !..

DORTMUND, 2008




PUTHJA E DHEUT

( p o e m ë )

Re të luftës,.. dallgë dhe stuhi
S´na u hoqën kurrë mbi qepallë
Më të fortë ishim se vetë Sparta
Natën mbi Trojën nuk di ta falë

Dielli mbi Shqipëri nuk shuhet
Kjo është një e vërtetë e qartë
Roma Çezarit, Nata e osmanliut
Na bëri të vuajmë, të heqim gjatë

Në një gjyq që as korbat se shkruan
Të d ë n u a r ishim,...me kalvar!
Në atë (kontratë ) tmerri e gjaku
Shpërngulja bënte atentatin e parë

Tridhjetë shekuj janë rrënjët tona
30 shekuj kemi gurin në kufij
dhuna ishte shumë e rëndë
dhe ushtri tonën ne nuk kishim

2
----------------------------------

Në këtë b o t ë trishtimesh
sa herë e kujtoj atë kohë
një e tronditur më pushton
krajla dhe mbretër të huaj
që s´ i patëm kurrë asgjë
na shkulën e na përshkulën
në shkretëtirat e Anadollit
Nga ajo këputjeje e rëndë
unë vetvritem çdo d i t ë
nga m a l l i i përmalluar
nga të qënit i shpërngulur
Në atë puthje të dheut
lashë përroin e fshatit, lisin
kopshtin me plot perime e
pemë.Vreshtën e Dardhave
se armiku na ra natën , dhe
na i dogji të gjitha shtëpitë
e ne që m b e t ë m gjallë;
i lamë ca g u r ë tek pragu!


3
------------------------------------

Shpërnguljen nga mëmëdheu
e kam përjetuar shumë rëndë
më thotë një ish i shpërngulur
ushtria dhe xhandarët serbë
na nxorën në mes të rrugës
udha për Selanik me qerre
ishte një dramë më shumë
që vriste gjithandej Kosovën
Në ato vite të shpërnguljes
një i quajtur Astrit Karadaku
pjesëmarrës i (tre) luftërave
na thotë për këtë p o e m ë
betejat i takojnë historisë
nëse betejat nuk sjellin fitore
Në çastin kur po shkuleshim
unë putha dheun tim të ëmbël
dhe nga kopshti mora baltë
që ta kem s´i kujtim të tokës
dhe kujtim të dhéut e atdheut
që të mos më bjerë hiadha
apo ndonjë gjëmë e rëndë




4
---------------------------------

Në të gjitha ato vuajtje
Stambolli ishte një vrasje
kujtimet i kam të freskëta
në Z y r a t për të huajtë
tek po prisja në korridor
të merrja kombësinë turke
në radhët me ne, ishte një
vajzë bjonde , vjeç 13- të
nga Keçekolla e Prishtinës
serbët asaj ia kishin vrarë
16 a n ë t a r ë të familjes,
ndërsa ajo kishte shpëtuar
duke u fshehur në plevicë.
Ajo vajzë me atë dramë
kishte 50 të rarë të familjes
me gjak thuaja deri në gju
doli nga zyra duke bërtitur
këtë emër unë s´e kuptojë!


5
---------------------------------

më ktheni në vendin tim
në fshatin me fytyrë bari
tek shtëpia e prindërve
tek v a r r i i nënës sime
ish zëri i 13- të vjeçares
një gjëmë e gjithëve neve

O më të mirët e shpirtit
Gjergj , Aleks , Trëndëlinë
dhe juve që s´ po u njoh
gjuamëni me gurë, shajmëni
se unë biri juaj dhe vëllai
do duhej të isha atje, atje
dhe s ë bashku në luftë
t´i mbroja dhe unë trojet

Sa herë p ë r m a l l o h e m
i bie telefonit e bisedoj;
Kosovë, tungjatjeta, si je
katundi s´i është; si dolët
në mëngjes, a pati bastisje
sa dasma u bënë, tregomë
sa n u s e lindën fëmijë
o vëlla i gjakut tim, trego
se malli për ju më nbyti!

6
----------------------------------

Në varrezat e Stambollit
prehen me mijëra shqiptarë
thonë se vdiqën në këmbë
me sy kah a t d h e u
në kujtim të vendlindjes!.

Kossovë , Shqipëri , Atdhe
tragjedinë e shpërnguljes
e kam përjetuar në Selanik
në një anije të vjetër greke
që transportonte shqiptarët
për n´humbje dhe n'harrim

Prandaj, si sot më kujtohet
thotë Isai, një i shpërngulur
dhe shpalon një akt drame
për një Hanife Ibrahimin
nënë nga Gjilani,pasi hodhi
djalin, edhe vet ra në det!...

( Grykën e Bosforit
P y e t e n i se flet
Gjysma është l o t
Gjysma është det!... )


7
-------------------------------------

Në jetën e të shpërngulurit
nuk mjaftuaka një vuajtje, një
dhimbje,një humbje,një vdekje
i shpërnguluri vdes çdo ditë
për t´ siguruar një gropë varri

B i j t e shpërngulur të Arbrit
me mund e bëmë këtë jetë
i këputur , i degdisur, i huaj
mërgimi çdo ditë më vret!

Një jetë se kam parë Kosovën
në Tiranë s´kam qenë asnjëherë
kam lexuar mjaft për atdheun
për fushat , malet dhe d e t i n

Kjo j e t ë na iku me mall
moshë më nuk më ka mbetur
veshët më ushtojnë shumë
e shoh se jam shumë i mërzitur!



8
---------------------------------------

E ç´murtaja të rënda na ranë
po vuajmë ne, po vuajnë edhe fëmija
Në Shqipëri unë e kam mendjen
zemra më ikën vetëm në Tiranë

Tokë e florinjtë është Çamëria
tronditëse është ëndrra e çamit
Në det kur trapi d r e m i t e t
Dhe çami me çamen puthën

Mosha s´ më lë të kapi largësi
fëmijët po na i përtëritin emrat
për ju që e k u p t o n i vajin
degën e thyer edhe era e than!...

Atdhé, o i shtrenjti a t d h é
nxirre këngën që vlon në ty
Na lësho një za o i mirë
që të mos vdesim në mynxyrë!




9
--------------------------------------

Kosovë , e mba mend o trime
kur korbat nga rragamët t´u lëshuan
gjuhën e këngën të t´i shleyjnë
nëpër kohë të dogjën, të fyen,
të pranguan; por ti o Kosovë
prapë diellin nxore nga zemra
një t r u p të j e t ë Shqipëria!

O vëlla i atdheut tim, o zemër
jam lindur ku rritet p r u s h i
jam lindur ku p i q e t flaka
në katundin me fytyrë të barit
unë kam tri këngë të gjakëta
aty ku më njihnin dhe i njihja

Në çastet tek shpërnguljeshim
Ne lamë pjesë të jetës sonë
Fragmente nga më intimet
Copa të fshehura dashurie
Dhe kujtime të tjera të jetës
në palcë të tokës i fshehëm
Të mos i gjej dorë e huaj



10
----------------------------------

Kosovë mos u vono, ngritu
ti prishim kufijtë e ndarjes
ndarjen që po na ndan
se koha që po e jetojmë
do që të j e m i të l i r ë!

Tiranë, më lejo të përqafoj
të marr një grusht dhé nga
ti , nga toka ime e ashpër
një grusht dhé për kujtim
se gjuhën e ëmbël shqipe
ndarja e gjatë ma v o d h i...

Kjo këngë e ky mundim, do
sjellin një mëngjes të bardhë
një m ë n g j e s plot diell
edhe sikur koha të zbres në
zero,Shqipëria do të jetë një!..

S t a m b o l l , 1994












A I T H A

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
arresti i asaj mbrëmjeje
më ka plagosur rëndë!...

Asgjë s ´ më kall tmerr
Më shumë se ai arrest
ku për “mësimin e lirisë”
më rrahën e më dhunuan!

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtojë
por atë arrest të fshehtë
as t a s h t i s'e kuptoj!

Qyteteve të m ë d h a
ka plot grupe mafiozësh
po arresti i asaj të hëne
ishte dora e shtetit vet!

Në atë terr të atij shteti
unë pashë vetëm vrasës
polic nga të çmendurit
që gajaseshin , tiiiiiiiiiiii!...



2
-----------------------------

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ai arrest i armikut
më lëndoi sa s´ bëhet!

N´atë burg të Gjilanit
mes mureve të errësirës
vetëm ato mure e dinë
çka u bënin mësueseve!

N´ atë kalvar të burgut
që ishte poshtë atij ferri
vuajta të pavuajtshmen
dhe atë plagë të ndyrë!

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ajo llavë e policëve
më ka lënduar rëndë

Pas gjithë atij dhunimi
pas gjithë asaj torture;
unë vdekjen dëshiroja
si gjënë më të bukur!


2
-----------------------------

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ai arrest i armikut
më lëndoi sa s´ bëhet!

N´atë burg të Gjilanit
mes mureve të errësirës
vetëm ato mure e dinë
çka u bënin mësueseve!

N´ atë kalvar të burgut
që ishte poshtë atij ferri
vuajta të pavuajtshmen
dhe atë plagë të ndyrë!

Më vjen turp ta them
më vjen ndot ta kujtoj
por ajo llavë e policëve
më ka lënduar rëndë

Pas gjithë atij dhunimi
pas gjithë asaj torture;
unë vdekjen dëshiroja
si gjënë më të bukur!




4
------------------------------

Etleva , shpirt i mamit
luaj, këndo, kërce, qeshu
se ti e meriton këtë jetë
ti e meriton këtë gëzim
plaga ime është imja
imja dhe e askujt tjetër
i thosha unë vetvetes

Me të gjitha ato plagë
Ajo kohë s' ishte e imja
bisedoja unë meveten
si ta shkuli, si ta harroj
atë dhunim të asaj nate
Etleva; me ty e kam lehtë
por , me Astritin…s´ di...
me atë e kam vështirë,
dhe s´ di si t' ia spjegoj
në këtë pikë - dhembjeje
emri i p l a g ë s godet
emri i plagës turpëron
se po t' ia them troç
ajo plagë do ta vriste!



5
------------------------------

Në dhomë jam vetëm
jam në betejë me veten
në betejë me plagën time
në këtë teatër personal
plaga s´ më lë të hesht
e gërvishtura më gërryen
nga zemra deri te mendja
se ajo plagë e d j a l l i t
po e shëmtueka shpirtin
me kujtimin e së keqes.
Etleva , shpirti i mamit
f l e j me ëndrrat tuaja
se ti je e pastërt si qielli
dhe e meriton këtë jetë
se ajo që më ka ndodhur
mua , është drama ime
dhe e a s k u j t tjetër
Me foton e saj në dorë
Aitha bënte betejen e saj
përse unë të vetvritem
përse ta lë vajzen jetime
për plagën që s' e desha!



6
----------------------------

Nga jeta e një gruaje
këputa këto fragmete
që ai arrest i serbit
të mos mbetët i heshtur
E dënuar me b u r g
mbi atë grua të fisme
u shemb një çmenduri
për ta vrarë atë qenie
ai shtet atë fytyrë kishte
Ju që e njihni gruan,
shpirtin e saj të butë
ju që i puthni, që i doni
mos ua prekni trazimet
mos kërkoni fundin e
barkut, fundin e gjërave
gruaja është mëma, që
ka lindur H o m e r i n!...

Prishtinë, 1993-2000

Rrustem Geci,katër poemë nga libri “ Një pikë gjak për tokën”

Libri i Rrustem Gecit, “Kanuni poetik“ është një libër i prushit të madh, një libër plot hapësirë dhe thëllimë.Poezia e Rrustem Gecit pulson ndryshe nga poezia e poetëve të tjerë.Ky poet i shkëlqimeve të mëdha sjell një poezi me plot shpirt e shëndet. Jemi valë të një lumi / të një deti, të një oqeani / jemi njeriu i njerëzimit / koha që po jetojmë / Rruga e krijimit thotë Rrusta është proces i mundimshëm..Shkëlqimet e poezisë së Gecit janë të madhërishme dhe domethënëse. Ai përherë është në shtëpinë e materjes, në dhomat e saj të padukshme. Rrethi tematik i Kanunit Gecian, është i gjerë dhe universal. Fuqia e poezisë së tij reflekton në të gjitha vargjet; qoftë në motivet me Shqipëri, qoftë në motivet me Arbëresh e Çamëri, Geci kudo është një Marthanomak i poezisë. Poeti Llemadeo në leximin e tij të parë shkruan; Libri “Kanuni poetik” i Rrustem Gecit, me 1 mijë e 600 faqe, dhe me 2006 poezi, është një libër kolos në letërsinë tonë. Për këtë libër do të flasi koha dhe njerëzit, ata që do të dinë ta çmojnë e vlersojnë. Për mjeshtrin e madh të fjalës , sheshi i poezisë së tij, është letra e bardhë, fusha ku ai bën betejat. / kujt t´ ia tregojë plagën time , kujt!.. / kur të gjithë jemi të plagosur / me të ndaluarat çfarë të bëj / pse duhet të ankohem, pse../ Rrustem Geci u lind në Roganë të Dardanës më 1950. Mësimet e para i kreu në vendlindjen e tij, ndërsa , shkollën e mesme e kreu në Gjilan dhe Dardanë. Rrustja u kulturua në Universitetin e Prishtinës. Ai plot 17 vjet punoi në Radio Televizionin e Prishtinës .Pas mbylljes së RTP-së, Geci mërgon në Dortmund të Gjermanisë, ku edhe tashti jeton. Geci kryesisht merret me poezi , ese , dhe skenare. Veprimtaria e tij është shumë e gjerë. Libri “Kanuni poetik”i Rrustem Gecit është një libër me poezi dhe ide të përmbledhura, ku pësosmëria e vargjeve është në unison me kohën që po jetojmë. U kujtojmë se poezia e Rrustem Geci është poezi me angazhim të fortë artistik. E kuqja në poezinë e Gecit, bashkë me të blertën, krijojnë emocionin. Nga dhimbja e gjakshme, shkruan Geci më nxorri poezia, arti që unë e desha dhe e dua. Poezia për poetin, jo rrallë kërcënon kënaqësitë personale. Dy baballarët e poezisë, Homeri dhe Borhesi, jo rastësisht, poezisë ia falën sytë. Rrustem G e c i deri më tash ka s h k r u a r dhe botuar 12 l i b r a ; “Demonstratat e luleve“ ,“Antologjia personale “ , „Dridhjet e barit“, “K ë n g ë Q i p s h t e“, „Një rrënjë ulliri jemi“ „Këngë Ilirishte“,“Poezi me Shqipëri“,“Fletët e qepës”,“Rogana“,“Antologjia e poemave“ „ Malli ndjek udhën e vet “ dhe „Kanuni p o e t i k“. Këtë shkrim për poetin ,Rrustem Geci po e mbyllim me një poezi të tij : Gjak u bënë vargjet / derisa erdhën tek ju / për ta dhënë mesazhin / e një mesdite të bukur / Këto dhe mijëra vargje të tjera janë bota e tij , arti me të cilin bashkëjeton autori. Poezia është e magjishmja , e bukura; Sa herë t´i je unë / dhe sa herë unë jam ti / ne bëjmë betejën / trup me trup të dy!...sepse../ për më të bukurën / për më të dashurën / nata sonte do të jetë më e gjatë / e dhimbja më e ëmbël...

Dashnim Hebibi - Zyrih
L l e m a d e o - Shqipëri

Rrustem Geci






U L L I R I

Jetoj në udhë të gjerë
ku bie shi , ku frynë era
ku deti shend dallgëzon
Jetoj në udhë të gjerë
ku malli mallin prekë
ku malli mallin ndjek
jetoj në udhë të gjerë
ku stuhitë vijnë e ikin
ku dielli kurrë s´ shteron


Një rrënjë ulliri jemi
Nuk shterret u j i në det
as dallga , as gjëmimi saj
një r r ë n j ë ulliri jemi
kudo që janë shqiptarët





MALL DHE LOT


Me m u a j e me vite
ëndrrat i kam përsëritur
që të mos harrohemi
ta ruajmë lotin mes vedi




S H Ë T I T J E

Shpirti, mos fluturo aq lart
se të merr era , rrëzohesh
mos u l a r g o aq shumë
ndalu, mund të humbasim
nëse s´i vëmë shenjë hapit
pylli andej është i dendur
udha e foleve s´ka fund
vemi kah buzëqeshin krojet
atje ku dielli ka studion e tij









LUNDËRTARI

Është një çast në det
kur d e t i do qetësi
...e Z a r a kollitet,...
e belbëzon n´ jermi!

Lundra lundrën qan
Lundra lundrën hesht
Pyeteni arbëreshin
Pse shpirti i q e s h

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Pranë gjakut të tij!

I dehur mes lundrave
Arbëreshi k ë n d o n
D e t, i paepuri, d e t
S´di pse s´më kupton!

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Në “kalvarin” e tij!...



D O N A T I

Me k i t a rë mbi lundër
Ish Donati dhembje-ëmbël
Ndanë ishujve të Zarës
... g j a k i jepte këngës!

Dana , ndër ullinj të njoha
me ujë t´kripur ishim larë
të kujtohet kur poqëm peshq
për ca puthje e për ca fjalë.

Lotin tënd unë det ta njoh
I përjetshëm jam mbi valë
me të dashurën do ndalojë
pemë e bukur të mos qaj!

Bjeri kitarës Donat, bjeri
shiu i zemrës të mos ndalë
në këtë varkë e në këtë det
ty të putha për herë të parë.

Me k i t a rë mbi lundër
Ish Donati dhembje-ëmbël
Ndanë ishujve të Zarës
... g j a k i jepte këngës!...



QIEJ DHE LOT

Zarë o d i e l l , Donat
o det i gjerë e i gjatë
kam një mall në zemër
që më bën të qajë

Nën këtë qiell të huaj
gjaku i shprishur qanë
i k ë m nga Arbëneshi
i gjithë f s h a t i jonë

Nën hije e portokalle
fjalë zemre shpalojmë
nën hije e portokalle
të palindurin mëtojmë

Në këngët e arbëreshit
plot janë këngë me det
dhe këngët me prush
Ku malli s´ka të metë






- E BUKURA MORE


Dhimbja zemrën po e pyet
Malli mua m´i mbyti sytë
Në ëndërr shoh unë Morenë
Dheun e t´atës dhe atdhenë

Flet De Rada, flet dhe Ujko
Dushko Vetmo çon mesazh
Qan e bukura, qan i bukuri
Për Morenë kemi një mall

Flakë e shpirtit nuk shterron
Prush i zemrës nuk harron
Kujtoj h ë n ë e kujtoj det
Sa herë gjaku im më thërret

Unë ju desha po s´u pamë
Si u shprishëm edhe qamë
Gjuha jonë dritë shumëzon
Rrënja fort gjakun pastron!






HORA ARBËRESHE

Gjaku i shprishur i arbëreshit
Është thërimë e gjakut të parë
Në çdo fjalëz n i s një zemër
Fjala shqipe , fjalë me emër

Gjuha shqip që ne shkruajmë
Në plot trajta është tamam
Gjuha jonë ka shumë puse
Është e pasur, për çdo këngë

Buzë e vashës është e ëmbël
Gjinjtë e saj janë prush e verë
Dehja e madhe nis tek gruaja
B u r r a t tanë janë me qejf

Këngët tona, këngë të bukura
Ar e argjend ne vetë i bëmë
Këngët që dalin vet nga zemra
Janë të bukura t´ i këndosh

Në poetikën e arbëreshëve
D j a l i vashës i jep e i merr
Në sofër të pasur të arbëreshit
Shtrohet vera e kënga shtrohet






KREMTA E Q E V E

Kur bjen dielli në katund
vjen me dritë e rreze shumë
ajri e era s´ janë mynxyrë
fushëz e frymës është e lirë!

Kremta e q e v e në katund
Është intime t´ lë pa gjumë
vetë na shpien në brendësi
tek rrënja e gjakut në Iliri!

Dielli s´humbet mbi katund
prill e verë këtu ka shumë
djersa jonë, djersë e bardhë
në çdo zjarr, një zjarr i parë!

Në zjarr t´ katundit dita nis
nga gjaku i lisit jem një fis
dritë e diellit mbi katund
ëndrrat tona i rrit pa fund

Sa herë dielli çelë n´ qershi
mendja më vete në Shqipëri
këngët arbëreshe janë me det
janë dallgë zemre, flasin vetë!...




ARBËRESHËT

Arbëreshët e Arbëneshit
e ruajtën frymën , gjakun
gjuhën e zakonet,folklorin
trajtat më të përdorshme
kujtimet dhe frymëzimet
zërin kuq e zi të këngës

Asaj bisede në mbrëmje
Deshpali i dha përmbajtje
Në ullinjtë e gjakut tonë
U shpreh poeti Deshpali
Arbëreshët e Arbëneshit
I dhanë gjak k ë n g ë s
kënga të mos këputet!

Emri arbëresh,...tronditë
e m r i arbëresh zjarrmon
në rrënjë të këtij emri të
këputur; dega e thyer çan
kraharorin e arbëreshit
dhimbjen që nuk pushon!


2
-------------------------------------

Në truallin e fortë të jetës
guri i moçëm s´ mplaket
guri i moçëm s ´ thyhet
edhe pse në vend të huaj
ne e ruajtëm frymë tonë
gjuhën artin dhe zakonet

Po të ishim të kujdesshëm
barku i butë i arbëresheve
do prodhonte plotë fëmijë
dhe arbëreshët do të kishim
më s h u m ë f s h a t r a
më shumë shkolla e nxënës
më shumë tokë e qiell, dhe
askush nga ne , k o h ë s
nuk do t´ i shërbente falas!...

Arbëreshët e Arbëneshit
e ruajtëm frymën e gjakun
zërin kuq e zi të f j a l ë s
falë Zarës zemërim - mirë
falë Zarës zemërim - gjerë!




S E R E M B E

Muaji i majit m u a j flori
Jeronimi shkon tek kopshti
rruga i bie nëpër l a g j e
përshëndet babain e Donës

Dielli rrezet i vë në kopsht
dielli rrezet i v ë në lule
tokë e ashpër e arbëreshit
do shumë punë e djersën do

Dona e Ndout vashë e bukur
Jeronimin e do për zemër
Jeronimi i fisit të Ulajve
Është d j a lë e goxha djalë

Jeronimi i biri i M a t e o s
e fton Donën ta përqafojë
jepma fjalën, jepma zemrën
vëmi në kishë për kurorë






D E S H P A L I

Det i hallakaturi det
hedhe këtej pak rërë
unë pakëz po shëtis
më sheh si jam bërë

i mplakur , i kërrusur
lundrën dot s´e ngas
m o s h a më s´më lë
dallga më përplas!

Mosha më ka vrarë
dallgën më s´ e ngas
peshkun e kam mik
po unë s´ i vejë pas

Shumë jam i moshuar
Jetë s´më ka mbetë
Më kot pikëllohem
as rëra më s´më flet





KULLONVARRE

Këngët tona, këngë me mall
këngët tona, këngë me zjarr
nga mëmëdheu lindet dielli
nga mëmëdheu prilli vjen!

Gratë arbëreshe janë të zonja
janë të dashura, janë të afërta
sikur (b u r r a t) ato punojnë
dasma e festa bashkë i bëjmë

Gjuha jonë , gjuhë e bardhë
ajo vjen, nga vjen dhe mëma
çdo shqiptar që vjen këtej
Ne të gjithë i mirëpresim!

Kënga jonë , këngë me mall
kënga jonë , këngë me zjarr
Në “kullonvarre”kemi sheshin
ku arbëreshët derdhim lot!...






E DIELA NË PLAZH

( p o e m ë )

Arbëresh, puthe arbëreshen
në do ta lindësh arbëreshin!...

Atë takim në plazh
Nuk e quaj të çastit
asgjë s´ kisha caktuar
prisja një surprizë

Në plazhin e bukur
gjithë vera ishte aty
aty ishte tërë dielli
aty ishte gjithë deti...

Ajo e diel e plazhit
më njohu me Dananë
një v a s h ë e bukur
nga fshati, Arbëresh!

Det, i bukuri det
pse je kaq i harlisur
vashës ia lexoj sytë
shpirtin prush të saj

2
------------------------------

Nëpër dallgët e detit
ajo humbej në shkumë
emrin s´ ma thoshte
veç putheshim shumë!

E ngjashme me diellin
e ngjashme me valët
Ajo ishte vetë e diela
e të gjitha të dielave!...

Ajo e diel e Zarës
ajo e d i e l e detit
më njohu me vashën
që zemrës i pëlqeu

E pëlqej fjalën udhë
Shëtitje nëpër det
plazheve të virgjëra
ku e puthura f l e t

Rrugës kah Deshpali
vonojmë tek ullinjtë
sofra poetit na priste
me libra e me poezi


3
----------------------------

Në një oazë me bar
Ajo u zhveshë nudo
më do kështu si jam
se rrembin e këputur
edhe dielli e qan!...

N´atë ishull me pemë
U përqafuam shumë
pas shumë puthjesh
Dana, tha më quajnë!

Në këtë pyll ullinjësh
Unë e çmoj puthjen
Përkëdheljet tuaja
d r i d h j e t e ullirit!...

Dana, mos u ligështo
ky ç a s t është yni
ky çast më frymëzon
posi kjo e d I e l e




4
--------------------------------

F l a k e heshtjen d e t
s h i h ë m s´ jam v e t ë
i t ë r ë ky përqafim
me zë i bie kitares

Dana, lermë të dehem
ta ndiej aromën tënde
shijen tënde të njomë
zjarrin tënd të mishtë

Me këtë shije të puthjes
me këtë shije të j e t ë s
ti i dha kuptim të dielës
kjo ditë të mos humbas

Dana, shpirt i shprishur
thuaje një fjalë zemre
pse u njohëm kaq vonë
pse kaq vonë kjo e diele!






5
----------------------------------

Duajëm , mos më pyet
Por, marsho mbi mua
Se jeta ka të fshehtat
që dukja nuk i f l e t…

Mëma ime mbrëmjeve
kur përgatiste krevatin
lehtë ia merrte këngës
që babi ta dëgjonte

( Arbëresh,puthe arbëreshën,
në do ta lindësh arbëreshin! )

E shtrirë në gjoksin tim
I flisnja fjalë z e m r e
Dana, mos u dëshpëro
Ky d e t nuk të v r e t
As Zara zemërim-mirë

Z a r ë , 1 9 7 9 RUSTEM GECI

billigoje..

si mendon.. cka po don me than poeti rrust.. me kte poezi te shkurter..
a kuptove dicka..

--

K O R A B I

Ata që shtijnë në tanët
Janë krisma të armikut
Fantazma të mbetura
Të vrasëve të eposeve

...


---


Sic del nga disa poezi .. te Gecit..ai do te jete njohur mire me arbereshet e Zares.. e mes tyre me shime deshpalin etj..

Ishte nje kohe e arte ne vitet 1970-80 kur kultura shqiptare ne Jugosllavi morri zhvillime te shkelqyera e sigurisht fale Prishtines .. me institucionet e saja Letrare e politike e shkencore.. qe u be qendra e ketyre zhvillimeve jo vetem ne hapsiren e ish jugosllavise por dhe per mbare diasporen e mbare boten..
E nje nga keto arritje eshte padyshim.. njohja e kultivimi i te arriturave ne mesin e artistave e shkencetareve shqiptare ne Prishtine me arbereshet qofte ne Dalmaci (Zare) qofte ne Itali (kalabri e Sicili) e gjetke..

Mirnjohje atyre qe e krijuan ate kohe.. e tani ka ardhur koha te rilidhen ajo plejade dijetaresh e ta lene ate miqesi e korelacion brezave te rinj..

Rrustem G e c i - poezi nga libri " Fletët e Qepës "

ZËRI ILIRIDËS

- Gjashtë të rënëve të Brodecit

Sërish djemtë na vritën
Sërish lufta na kërcënon
Se fis i zi i K o r b a v e
S ë r i s h gjak m ë t o n


Ti i n d e z e 6 shkronja
Dhe në secilën shkronjë
Nga në i rënë i b u k u r
Nga një pikë gjaku e fortë

O zë i mëtë bukurit
I l I r i d avetën s´vret
Ata erdhën që të vrasin
Ata erdhën që të vritën

Fol o Shkup o Shkup i zi
Kam një emrin njëjtë si ti
Në Brodec s´qahet guri
I l i r i d ë quhet flamuri

N ë n t o r, 2007



I L I R I O T I


Hyj në luftë që të vritem
Hyj në zjarr që të digjem
Lufta merr e s´kthen
Kënga jep e s´merr

Një copë bukë për pushkën
Një copë bukë për gojën
Ky është himni ushtarit
Që mua më bën të lirë

Hyj në luftë që të vritëm
Hyj në zjarr që të digjem
Lufta merr e s´kthen
Gjaku jep e s´merr

Rea borën vetëtinë
Era borën vetë e shkrinë
Hyj në luftë të jem i lirë
Pse të rroj në mynxyrë




A M O E L A

Djalin ma vrau serbi
pse djali atë s'e deshi
djalin ma vrau serbi
se djali ishte i bukur
djalin ma vrau serbi
kur ai i këputi prangat
djalin ma vrau serbi
se lirinë e deshi të lirë


B U J K U

Në gjakun e bujkut tonë
ka grurë, misër, fasule, shi
beteja të ashpra për tokën
beteja të ashpra për jetën
brazda të lëruara e t´palëruara
farëra lulesh, pemë, trëndafila
kopshte nga më të blertat
që i japin mendim punës
tek ky mbjellës i farërave
tek ky mbjellës i pemëve
ka shumë tregime
dhe beteja për jetën


Metush Krasniqi

Ju që lirinë e keni për zemër
mos ia jepni votën armikut
dhe asnjë t a t i m qeverisë
mos i dorëzoni armët tuaja
as luftën tuaj me g j a k
mos ia b e s o n i askujtë
ndihmojini trimat, të diturit
shkollimin mos e ndalni
ndiqeni mësimin e lirisë
shumë janë burgjet me ne
plot janë betejat që presin


ADRESA TOKES

Krejt në fillim ishte ajri
ishte uji, fryma dhe shiu
ishin mëngjeset, mesdita
pemët e egra të fushave

Krejt në f i l l i m ishte
bari, shkretëtira gjelbërt
shija e bukës dhe kripës
zanafilla e plot fillimeve

Krejt në fillim ishte dora
tërmetet dhe fatkeqësitë
e krejt mëpastaj ia behën
kaosii lashtë a n t i k

Krejt në fillim ishte era
kufijtë tanë të arbërit
shqipja shqip e shqipeve
adresa jonë e g j a k u t


HIMNI I ARBËRIT

Që nga pellazgët dhe ilirët
në të përpjetat e historisë
tremijë vjet e ca më parë
tokën tonë e bëmë me farë

Nëpër l u f t a dhe beteja
me gjak tonin ty të lindëm
g ë z o h u liri , qeshu liri
me gjak zemre ty të rritëm

Mëndje,duar i shtrënguam
duar e mendje i bashkuam
që nga pellazgët dhe ilirët
ty l i r i të falemi shumë


TË DASHURUARIT

Qysh kur arrës fletët i ranë
Nën arrë u deshëm e u ndamë
Koha neve pak na ndihmoi
Derisa fletët arra i mbaroi

Plot vite shkuan e do shkojnë
dhe ne njëri-tjetrin kërkojmë
jeta s´i uji përroit merrë e ikë
po dashuria shumë ka meritë

Nëpër çfardo largësie qoftë
zemra punon të mos pushojë
përjashta koha dhe ndërron
po shpirti zemrën se harron

L I R I K Ë

Na ishte njëherë një zog
me z e m ë r sa Evropa
Kosovë e kishte emrin
të pemës e kish mbiemrin

Në mbretërinë etokës
zogut tonë të shkurrave
të ngjashëm me kaçubat
emrin né vetë ia dhamë

Në botën e gjelbrimeve
ky zog i të motshmëve
ka një k o d të natyrës
për luftëra dhe spektakle



B U B U L I N A

Jam vetëm në stacion
ku askush s´ më pret
trenat shkojnë e vijnë
jashtë mendimet ikin

Në tërë këtë gjithnajë
"jetime" kam mbetë
pse të jem unë vetëm
ku askush s´ më pret

Me këtë shi të zemrës
kush nuk flet o zot
me këtë shi të zemrës
zemra qan me l o t

KREHË RI

Një jetë ka që jam në luftë
një jetë nëpër fushë-beteja
që ky pushtues të humbet
që ky pushtues të ikën
I d ë n u a r me pushkatim
përpara se të më vrasin
më takon një k r ë h ë r
që t´i përgjigjem pak vetes
jetës sime të përvuajtur
atyre që më deshën shumë
s´ di çfarë nuk kam bërë
vrasësit janë të trishtuar
se liri është fitorja ime!


B U B U L L I M A

O kosovëmadhe e zemrës
o kosovëmadhe e shpirtit
si e kam prishtinëmadhen
atë loçkën e zemrës , atë
loçken e shpirtit , tregomë
tregomëo kosovëmadhe
në antologjinë me prishtinë
unë lexova një cikël tëndin
me këngë që nuk vdesin
me këngë që nuk shuhen


P RIA M I

Toka ende nxjerr tym

Unë do të rendi fushave

Me hapat e mi të rritur

Dhe këmbë do të ngjitem

Nëpër majat e maleve

Nëpër kohët e vendit tim


L E X I M I LIRISË

Në f j a l ë t më me ngjyra
të demonstratave të l u l e v e
ku populli zgjedh të korrat
nuk ka të mëdhenj e të vegjël

Në këtë vend kaq të vogël
e me dhimbje aq të mëdha
unë sot mora një pasaportë
me emblemëkrejt të huaj

Identiteti popullit s´ndërrohet
as për hir të këtij apo atij
ai është i pandryshueshëm
vetëthënës dhe i paluajtshëm



PASION

Juve që u ka mbetur
historia nëpërd u a r
ju ende po e përdorni
gjakun si lëndë larëse

2 )
Zemër, mos më b r a k t i s
jam lulja e kopshtit tënd
lulja që mund të ndahet
me ata që më dashurojnë

3 )
Popull pse hesht, pse s´ flet
kjo t o k ë është toka jote
ditët tuaja me të sotme
ditët tuaja me të nesërme



MUZAT

Në heshtjet e turpshme
Njeriu vetën e shndrron
Në s h p i r t pa beteja
Në qenie pa l a r g ë s i

Në heshtjet e turpshme
Jo r r a l l ë nëpër kohë
Njeriu nënshtron vetën
Tek v e t ja dhe të tjerët

Në heshtjet e turpshme
N j e r i u më kot beson
Në një zot a b s t r a k t
Dhe në një zot mashtrues

I dashuruari në vetëtima
Më kot mashtron veten
Se këta lot të dhimbjes
janë lotët e të gjithë neve



LUNDËRTARI

Është një çast në det
kur d e t i do qetësi
...e Z a r a kollitet,...
e belbëzon n´jermi!

Lundra lundrën qan
Lundra lundrën heshtë
Pyeteni sot arbëreshin
Pse shpirti i q e s h ë

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Pranë gjakut të tij!

I dehur mes lundrave
Arbëreshi k ë n d o n
Det, i pamposhturi, det
S´di pse s´më kupton!

Letër kam nga djali
Letrën e kam në gji
Im bir do të kthehet
Në "kalvarin" e tij!...


poezi nga libri, " Fletët e Qepës " ,Dortmund, 2007/Botuar më: 13 Nov 2007/F.F

-----------------------------------

Rrustem G e c i – poezi promemoriale



Kulla e Martirit

Kryengritësit, Tahir Meha

Ka ndal dielli mbi Prekaz
E ka vu buzën në gaz
Kot provoni n´Drenicë me hy
Tahir Meha vëzhgon n´dylbi

Vjen ushtria varg e vijë
Vjen me tanke e milici
Duan Tahirin gjallë me lidh
Krejta hyrjet i kanë mbyll

Tahir Meha një dardaniot
Pushka ime s´flet veç sot
Plumbi i parë vret një Dodek
S´jepet kulla unë pa vdekë

Plumbi dytë vret një Millan
Vetë më hyri ai qen nishan
Pikë e gjakut ku ka ra
Pemë e tokës kurrë s´është tha

Nebih Meha thërret, Tahir
Të lumtë dora o im bir
Vret Tahiri dyzet armiq
Na në luftë nuk jemitë liq

Ka dalë dielli mbi Prekaz
Tahir Meha po qesh me gaz
Babë e bir ngrehin një këngë
Babë e bir vrasin një gjëmë

Të lumtë zemra o azgan
Kështu luftohet për vatan
Ndal o serb o serbomadh
Kthehu prapa nga ke ardhë

Qysh kur ishte pellazgjia
Une jam(këtu) n´tokat e mia
Tahir Meha pushkën mbush
Zjarri e do të ketë pak prush!..

Rrustem Geci - Dortmund

PRESHEVA - NJË PRUSH AMË

( Sa shpesh na shkuan ardhjet e u kthyen shkuarjet s’ ka të numëruar.Përsëritjet
përherë po na bëjnë të vendnumërojmë. Unë nuk e dua as vrasësin as të vrarin.
Alfabetin e lirisë dhe të gjuhës nuk e kam ndërruar, jam ai moçmi. Arti im në
plot vargje kullon gjak. Më kot dihati të shkurtoj udhën, por udhë të tjera të
pafund ma mbyllin udhën , shprehet poeti nga Presheva, Mexhid Mehmeti )

Jo rrallë të mëdhenjtë kanë etje për gjak, për luftë, për interesa të tyre. Ky fat tragjik po e ndjek vazhdimisht popullin tonë. Ende pa u tharë gjaku i ‘ 99- tës , Kosova sërish rrezikon të përgjaket për luftat e pakryera, për pjesët e betejave të pafituara. Ata që aktualisht bëjnë urdhërin e kësaj kohe, gjakun e kanë lëndë larëse nëpër fushat e betejave, shkruan poeti Mexhid Mehmeti në librin e tij, “ Trungu i pikëllimit”. Poezia tek unë shprehet Mexhidi, nuk di të flë, nuk di të hesht, se gjak më kullon shpirti, thotë autori i17 veprave, Në dramën e Kosovës , në dramën e popullit tim, ne vazhdimisht jetojmë me dhimbjet e Aborteve banale të historisë. Kosova po e jeton dramën më të rëndë shpirtërore, dramën e dështimit dhe të abortit historik. Njerëzit duhet të flasin, të flasim duhet të gjithë.Nuk di pse më shfaqet (njeri- ngrënësi i baladave, ajo fytyrë e pafytyrë në mes të epizodave të kinemasë sime.Sepse, shumë kemi jetuar me “lirinë” e të tjerëve, me lirinë e pa liri.Nën qiellin tonë jo rrallë, padrejtësia vret me egërsi. Nën prangat e huaja “drejtësia”është më e padrejta.I huaji nuk të lë kurrë të zhvillohesh e të ecjesh përpara.Shpirt, zemër, tokë, nuk bëra gabim që të desha, ai përqafim ishte i domosdoshëm, një urdhër i zemrës.Unë pyes, po i pyeturi s’ përgjigjet.Muret kudo në këtë nën qiell më kërcënojnë, andaj, sado që e dua lirinë, unë druaj nga ata që kanë në duar Urdhërin e tyre për historinë. Plani i Athisarit nuk më pëlqen, se fsheh asimilimin dhe zhbërjen e emrit të popullit tim, asimilimin e gjuhës, dhe simboleve, këto nuk janë shqetësime të vogla, shprehet poeti, por, unë kujtoj se Kosova është e mençur, se në Kosovë ka shqiptar e shqiptar.
Ndërsa në vendin tim shprehet poeti, Mexhit Mehmeti, dhimbjes i ka humbur kuptimi. Poezia e Mexhid Mehmetit, është poezi e fortë, poezi e gjakut tonë të fisëm. Shkrimtarët e Kosovës Lindore ( Bujanovc, Preshevë, Medvegje ) bëjnë punën e tyre prej poeti. Presheva është qytet i zemrës sime. Hireve të Preshevës shumë i shkon poezia. Poetët e talentuar të Luginës, si Jonuz Fetahu, Qerim Arifi, Feime Selimi, Dashnim Hebibi, Xhemë Karadaku, Nerimane Kamberi e të tjerë, janë të pagjumtët e kësaj peme të gjakut.Ata dhe vetëm ata shkruajnë dhe lexojnë plagët e tokës, zjarrin amë të dhimbjes. Unë s’di të nënshtrohem më thotë poeti, se i nënshtruar nuk bëj dot asgjë. Arti i Mexhit Mehmetit dashuron me forcë dheun dhe atdheun e tij : Mësimi i jetës, shtatë dhimbjet, fija e lëmshit, trungu i pikëllimit, duart e bukura, fjala e vullkanit, dhe qindëra poezi të tjera tregojnë fuqinë dhe angazhimin e tij prej poeti. Për lirinë kurrë nuk mund të bëjmë sa duhet, për vlerat e saj duhet të punojmë gjithë jetën, është mesazhi i poetit, Mexhid Mehmetit,të cilin e uroj për angazhimin e tij letrar e patriotik, me një Kosovë dëshirash!..


Rrustem G e c i - Dortmund

Rrustem Geci

GJEGJ ELEZ ALIA

( Sipas motivit popullor )

Ndali shpurat b a j l o z i zi
ndali shpurat ku ke mësy
unë nuk kam prona për ty
tokat e mia s´merren me sy!

Këthehu p r a p a bajloz i zi
shumë ke pre e shumë ke gri
kot prekë prushin ti te Gjini
unë të gjithë i kam tek himni

Gjergj Elezi flet me popullin
qehajasë do t´ i t r e g o j ë
se zullumi mbi shqiptarët
në m e j d a n do të mbaroj

Arma e Gjergjit flakë me ar
Arma e Gjergjit prush e zjarr
Kot rreh flatrat bajloz i zi
unë nuk kam motër për ty!

Motra Gjergjit, vëllain veshë
Ia veshë armët me u ndesh
Mbi ( 9 ) plagët ngritet trimi
Gjerg Elezi nis tek himni!

Gjergj Elezi trim mi trima
I ngul shpatën mu tek sqima
kurrë mos mësy në Shqipëri
Shih ku të ra koka me sy!

Rrustem Geci - Dortmund

Rrustem Geci- poezi promemoriale


GJUHA SHQIPE

Në pemën indoevropiane
Të gjuhve të e v r o p ë s
Shqipja është gjak në rrënjë
Që kur është lindur zoti

Se Kosova është Shqipëri
Një gjak gjuhsor i njëjtë
Flasin shkronjat , e folmja
Të zënat dhe të mbjellat

Në gjakun e kuq të mëmës
Në gjakun gjuhsor të saj
Shqipja ka plot r r ë n j ë
Aq sa e ka edhe moshën

K o s o v a me Shqipërinë
Me Iliridën dhe Çamërinë
Janë një tërësi gjuhsore
Janë një g j a k në rrënjë

Rrustem Geci - Dortmund

Rrustem Geci- poezi promemoriale



ADEM JASHARI

- Betohem se nuk kam vdekur !

Në çdo r r e z e të diellit
unë kam pikat e gjakut
flamurin tim të betejave
të guximshmit e luftës

Në çdo pëllëmbë Kosove
Kosova kremton Kosovën
Shtet në radhë të shteteve
Popull në mes të popujve

Në këtë tokë denbabaden
Kosova ka një a d r e s ë
që nga pellazgët e moçëm
deri te shqiptarët e sotëm

Kosovë, shqiptar, Shqipëri
betohem se s´kam vdekur
flamuri do pyet për mua
po thuani… jam në valle!..

Rrustem Geci - Dortmund

--------------------------------------

Rrustem Geci

Të gjitha shqipëritë


( Asnjë liri në b o t ë , nuk
është e p ë r f u n d u a r
përsosmëria saj vazhdon
nëpër muaj dhe shekuj ! )

Ky muaj, ky vit, kjo kohë
Ka një e p o k ë brenda
Për të gjitha K o s o v a t
Për të gjitha Shqipëritë

Ky muaj,ky vit, kjo kohë
Janë të gjitha Kosovat
Janë të gjitha dëshirat
Janë të gjitha l i r i t ë

Ky muaj, ky vit,kjo kohë
Janë duart më të bukura
Grushtat e plot betejave
Pikat e gjakut të ashpër

G ë z u a r K o s o v ë
Shpalljen e Pavarsisë
G ë z u a r K o s o v ë
Këtë urim prej zemre!

Rrustem Geci - Dortmund

Ese letrar mbi librin “Vetullat pa akull” të Gani Xhafollit
SHPIRTIT S´KAM ÇKA T´I BËJ !
( Kryefjala dhe kallxuesi, jo rrallë kanë probleme. Zanoret që kërkojnë vetëvendosje, mëngjes fjalësh, dhe dhimbje mbrëmjesh, janë pasuri ndjenjash
nga më më të bukurat. Shpirtit s´kam çka t´i bëj, I mençuri përherë qanë!..)
Në letërsisë tonë artistike, Gani Xhafolli, ka kohë që është ngjitur në pemën e poezisë. Ngjitjen e tij në këtë pemë të vështirë e ka bërë talenti tij prej poeti. Prushi i vargjeve të Xhafollit është i ngrohtë dhe prekës.Libri i tij i fundit,”Vetullat pa akull” është një prurje e re dhe me figura shumë të pasura. Nuk jam Homer, as Hamlet, po një fëmijë i pagjumë me më të pagjumët e vendit tim. Studio ime e krijimit shprehet Ganiu , ka tre dhoma; lirikën, metaforën, semantikën,dhe ca paradhoma.Sa herë gjendem mes luleve zogjët I bien pjanos , dhe orkestrojnë vargjet e mia. Në hapësirën e paanë të të kundërtave, shprehet Xhafolli, spikatë fryma e të jetuarit, sahati artistik , muza e tij e shtrenjtë , e magjishmja për më të bukurën. Në shkretëtirën e letrës së bardhë, përpara se të vë mendimin mbi letër, më bie loti, dhimbja e çarë, të qenit njeri.Në të argjiltën e fjalës kam mbjellë farën e së ëmblës, kohën e te qënit tim.Realitetin e të jetuarit shprehet Gani Xhafolli, unë e lexoj ashtu si është, duke ia shtuar këtë kohë të ardhmes. Nuk ka robëri që ma mbyll derën, sepse , jam poeti, ai që vet u jap frymë vargjeve. Në këtë botë plot trazira unë kam muzën time, vashën më të virgjër të ëndrrave,që kurrë s’ më lë vetëm,por,më merr me vete tek e pagjumta e saj. Drejtësia është më e padrejta në këtë botë, padrejtësia saj sa e sa herë na ka poshtëruar, na ka fyer e përçarë, na ka bërë kryengritës,lexojmë në librin e tij më të ri „ Vetullat pa akull“ , që këto ditë doli nga botimi.Lufta e motiveve na thotë pooeti Xhafolli, është lufta më gjigande e një krijuesi. Rënia nuk më pëlqen.Më këtë dua të themë thotë poeti, se edhe kryefjala, edhe Kallxuesi kanë probleme.Zanoret jo rrallë kërkojnë vetëvendosje, mëngjes të fjalës, mesditë të durimit, mbrëmje të dhimbjes. I mençuri thotë poeti përherë qanë më shumë.Unë shpirtit s’ kam çka t’ i bëj.Sa herë flë ëndrra më shpie tek ëndrrat e saj, që ta gjej lulen time.Të gjitha shkronjat i kam shumëzuar që kënga të jet më e plotë, më e qartë, më intime. Në valixhen time poetike përveç vesës,shiut, lules dhe ëndrrave, një dritë më ndjek përherë. Hëna në poezinë e Gani Xhafollit është mikja e tij më
e dashur që i bën pyetje poetit.Zanoret e poetit Xhafolli, janë të veçanta për nga vlera,dhe
të mbushura me emocion.Që i vogël thotë Gani Xhafolli, më ka humbur çelësi i heshtjes, çelësi i të urtit. Plot lule të jetë sime sime , thotë autori, m´i ka vrarë kjo jetë. Vetëm unë e di sa kam patur dhimbje për atë lule, se unë i kam martuar plot shkonja me vuajtjet e mia.Në pavetëdijen e pavetores edhe fryma herë- herë më del e kuqe, lexojë në librin “Vetullat pa akull“ . Nuk di sa do të mërzitem në fund të këngës...por më mjafton një pikë, një presje, që unë të mbetem tek lulja, tek pema, tek ëndrra, tek mbretëresha ime, poezia.
Rrustem Geci – Dortmund

Rrustem Geci- poezi me Çamëri





ARVANITËT

Unë flas gjuhën e madhe
shqipe, i tha mikut të tij
Aristidh Kola - Arvaniti
para se grekët ta vrisnin

Asgjë ende s´ka mbaruar
më duhen 4 shekuj jetë
për ta kthyer m b a r ë
të kaluarën e shprishur

Në këtë bukuri mesdheu
Të të vërtetave përmbys
Unë mezi arrita të preki
Gjuhën e parë të Homerit

Homeri shkruante shqip
Në shqipen e pellazgëve
Unë vet tash e lexova
Në pellazgjisht,Odisenë

Dortmund , 2008



SHKRIMSHKRONJAT

Në jetën e ashpër të popullit
në pagjumësinë e përditshme
era shpërndan aromën e saj
s h i j e n e stinëve të kohës

Me pikat e gjakut të jetës
proteston populli i vogël
skënderbegasit e K o s o v ë s
frashëllinjtë dhe gjergjelezat

Në k u r o r ë të historisë
ku formatohej kjo b o t ë
K o s o v a dha gjakun e saj
Shqipëri të jetë K o s o v a

Fol gjuhë e zjarrt e shqipes
në Prishtinë vlon gjak i ri
arti i çlirimit nuk njeh kufij
në gjitha kohët ka emrin , liri

D o r t m u n d , 2008



poezi promemoriale
Shaban Polluzha

Pa liri, bashkim kombëtar
edhe dielli qan i ndarë!..

Prej se lisi n´ pyll gjethon
Shqipja vetë këtej sundon
Pemë e jetës sa herë çelë
Në Kosovë është pranverë

Nga pellazgët deri më sot
Ne u rritëm me një zot
Djem të pashëm s´i Eneu
Ishin trimat të këtij dheu

Troja kish të zotin e saj
Kish ushtri veten ta mbaj
prej se dielli çelë në grurë
pema jetës hap plot udhë

Nëpër luftëra dhe beteja
bubullin e shkrep rrufeja
lufta jonë shpinën s´rrudh
plot janë trimat për flamur!..

p.s. Krijimet u dërguan nga autori.

A L F A B E T I

Në 1 qind vjetorin e Kongresit të Manastirit

Larg tregut të imazheve
lexoj të kaluarën time
13 mijë vjet pellazgji
dhe 3 mijë vjet i l i r i

Në atë orë të historisë
të Kongresit të Abesë
gjuhën shqipe e bëmë
me shkronja moderne

Shkronjat e Alfabetit
ishin kthesë e madhe
për të gjithë shqiptarët
që bukës i thonë bukë

Ajo ditë e Manastirit
ishte një fillim i bukur
13 mijë vjet pellazgji
1 miliard vjet Shqipëri

Rrustem Geci - Dortmund

Rrustem Geci / poezi nga libri më i ri “ Këngët e ujit”


ART POETIK

Kjo fjalë gjaku o mik
që vjen nga thëllima
është një plagë e jona
nga drita e të sotmes

Njeri,merri rreze diellit
merri edhe pak frymë
që fjala poshtë zemrës
të d a l i më me forcë

O zë i ëmbël i poetit
ti që fjalën shpërndan
si dhuratë të shpirtit
lavdi të qoftë poezia

Kosovë e artit të lartë
Kosovë e artit të artë
Me thërrimet t u a j a
T h u r i këngë për ty





REGJISORI

Vëllai im i këngës
Ti që poezinë e lexon
Me ngjyra, me zë
Kjo është jeta jonë

Vëllai im i këngës
Vëllai im i shpirtit
I magjishëm është ai
që e ndien poezinë

Në jetën e përditshme
Janë tëra të sotmet
Janë tëra të nesërmet
Janë tëra të ardhmet

Vëllai im i këngës
Vëllai im i gjakut
Goditi ato qerre
Që fshehin trazira



B UJ T Ë S I T

Plot pushtues të huaj
Që i ranë këtej pari
Ata ishin edhe”bujtës”
Dhe s´iknin pa luftë

Që nga Troja e lashtë
Kur u shuan pellazgët
U ngrit Iliro-shqipëria
Nga ishte pellazgjia

Plot bujtës të huaj
Nëpër t r o j e t tona
Frigonin v e t ë s i n ë
Për grurin dhe vajzat

Plot pushtues të huaj
Me emrat më vrasës
Prapa lanë varre, dhe
pemë gjaku të prera


YJET PREJ UJI

Në këngët me çamëri
Fjalës i bien drithma
Djersë të ftofta kohe
Të rëna të përgjakëta

Në këngët me çamëri
Populli i vogël çam
Çdo ditë i bie daulles
Se toka e tij nuk flë

Në këngët me çamëri
Të trojeve të ilirisë
Çami tregon Greqinë
Lirinë e tij të shkelur

Në këngët me çamëri
Prej ku nis çamëria
Plot lule gjaknxehta
Me këngë çame qelin




O H R I

Një stuhi e madhe
Në shpirt më buçet
Fryn e r ë e fortë
Një erë me xhaketë

Bari z ë e dridhet
Qielli shungullon
Një erë me xhaketë
Pluhurin lart e qon

Laureshë e malit
Më thuaj a më donë
Laureshë e malit
Pse nuk e pohon

Mos u skuq o shpirt
Mos u skuq o xhan
Se të dashuruarit
Një dhimbje i mban



R U B I N I

Me një ëndërr në park
ëndrra më mori me vete
të më takoj me A r t ë n
me një zonjë hyjnore

Në at´takim maje-zemre
unë flisnja me v e t e n
me dhimbjen e vuajtjen
dhe me trazira të tjera

Ajo ëndërr e së bukurës
me mish të butë femre
ish e gjelbëra e ëndrrës
një dhimbje e pa a r d h

O ë n d ë r r njerëzore
shih çfarë më ke bërë
z o n j a që më takove
nuk do të vijë me mua



E N D R I

Vetën sot ia dorëzova
një mikut tim të dashur
ai tani do të jet i imi
dhe unë do të jem e tij

Kjo përkohësi dashurie
mes meje dhe mikut
është një pajtim zemre
të mos rroj më vetëm

Në kronikën e zemrave
dhe të temave të tjera
l e x o j plot pavetësi
në udhët e kësaj kohe

Si pikat e ujit të kroit
që bashkohen në gotë
ashtu edhe etje e jetës
na përpinë n´ këtë botë




S I B A L I

Në këtë jetë të bujshme
sa herë kam mashtruar veten
me një të huaj, me një të bukur
me një të pasur,me një me emër
unë i bëja gabimet e radhës
pa u menduar se ç´po ndodh
ajo kohë nuk di s´i ishte
veten e jepja pa menduar shumë
puthesha për pak dashuri
dhe jepesha ta flakja mërzinë
dhe vetminë që më mundonte
nga ai qiell me Prishtinë
deri tek ky qiell me Shkup
janë bërë shumë vite jete
që me atë ish kohë nuk flas
vashat e asaj kohe kështu ishim
“mashtrimin” e pëlqenim
se kanuni ishte i ashpër
vriste thashethema




Rrustem Geci – Dortmund / botoje dhe shpërndaje

--------------------------------------------------------------------------------

Rrustem G e c i
-----------------------------------------



MOLLA K U Q E


( Trimit popullor, Heto Kokës )

( p o e m ë )

Mollë e kuqe - mollë me fletë
Krejt Toplica - vrarë ka mbetë
Në atë vend - sa përroi rrjedh
Rrjedhin krojet - e uji rrjedh

Zogu i shqipes - kah fluturon
Shqipja në shqip - vet këndon
Pikë e g j a k u t - ku ka ra
Pemë e tokës kund s´është tha

Heto Koka - e Gjelo Guri
Dy simbole - që i ka flamuri
Mollë e kuqe - mollë me flet
Plaga jote - plagë m´ka mbetë

Heto Koka - trim me namë
Serboçetnikët si le n´këtë anë
Kjo Kosova me shumë trima
Troshat e bukës- i bën vetima


2 )

Burgu i Nishit - një Çelo kullë
Heto Koka - shpinën s´rrudhë
Besa e t r o j e v e - në Ujvarë
Nuk lë hak as gjak pa marrë

Në Kosovë plotë janë kullat
Brez pas brezi luftojnë burrat
Në një mesnate - në terr të zi
Molla e kuqe - i shfaqet në sy

Memzi erdha - o trim i madh
Unë jam molla e tharë e ndarë
Heto Koka mollën e pëvetë
Pse kjo hënë veç hyn e s´flet

( Është hënë burgu o im vëlla
Shih serbia s´i na ka ndarë )

Burgu i Nishit - një burg i zi
Vret me pranga - trimat s´i ti
Burgu i Nishit- liri ndëshkon
Vret me pranga-Kosovën tonë





3 )

Heto Koka - pyet ç´po thu´
Mollë e kuqe - me m´ tregu
Motër e gjakut - pse po qan
Plagët tuaja i - i kam n´çdo anë

Në Kosovë kur lindet djalë
Kah molla e kuqe e puthin në ballë
Mollë e kuqe - mollë me gjak
Tri serbia mua m´ kanë hak

Ah Toplicë - Jeni Pazar
Plagët tuaja - i kam këtu varr
Burgu i Nishit - thërret “pomoq”
Heto Koka burgun e dogj

Heto koka thyen qelinë
Një nga një - vret gjandarmërinë
Heto Koka e Gjelo Guri
Ranë në luftë - të rroj flamuri!..

Gjilan,1979/ Dortmund, 2008

--------------------------------------

Ese letrar për librin poetik të Hasije Selishta – Kryeziut“ Përtej çmendisë”



SHKRONJAT E PAFJETURA

( O dorë që më shkruan, mos më lë vetëm, mos më lë mbyllur, më fut në

zarf, ose në kutinë postare, që ky shkrim i zemrës të shpërndahet ! )


Letërsia jonë çdo ditë po bëhet më e bukur, më e dashur, më e pasur.Poetë të rinj çdo ditë po sjellin vepra me vlera të kohës.Njëra nga poetet tona bashkëkohore padyshim është edhe Hasije Selishta – Kryeziu. Libri i saj „ Përtej çmendisë“ është një libër me frymë të kohës. Në këtë libër Hasija shprehë dhimbjen e ashpër të jetës, që asesi të zgjidhet. Kohën që po jetojmë shkruan Hasija, secili e përjeton ashtu s´i e ndienë.Mirëpo, poeti është ndryshe nga të tjerët, ai e ndien me pasion të nxehtin e gjakut që ngrihet. Pakëz po e jetojmë këtë kohë shkruan
Hasija.Mbase, rrethimet shumë kohë na kanë zvogëluar. Mbrëmë kam përkthyer Çiklopin/ Apollonin/ dhe perendive u jam lutur/ kthema medalonin..atë pjesë të ujvares sime. Këto dhe qindëra vargje të tjera shprehin opusin poetik të Hasijes. Libri“Përtej çmendisë” që po i jepet
komunitetit tone letrar në duar , është edhe një e arrirë letrare.Njeri, unë s´jam vetëm një gur/ në gurin e dhimbjes sime/ edhe gur të tjerë ngrihen mbi mua/ zemra ime/ shpirti im/ una
të ndezura etjen ma shtojnë!..Poezia e Hasije Selishta-Kryeziu është poezi e kohës që po jetojmë. Betejat tona veç sa kanë filluar. Shumë janë fillimet. Në disa poezi shprehet poetja,
edhe shkronjat i kam të pagjumë. Puset e poezisë thotë Hasija, janë të pafund. Këtë largësi pafundësish asesi ta arrijmë.E bukura në poezi shkruan Hasija nuk preket, po ndjehet,ndjehet
nga Brenda, nga të kundërtat e përditshmërisë. Nuk është vetëm ky vend i bukur ,
ka edhe vende të tjera, ku e bukura herë fshihet, herë arratiset. Hëna sonte nuk është ndonjë
risi në qiellin tim.Me atë ka kohë që unë njihem, qahem, dehem. Të gjithë këta prindër e prindëresha sot janë të afërmit e mi, gjaku im i epërm. Libri „Përtej çmendisë“ përveç dhimbjes, krejt brenda vetes ,ka edhe zemërimin,dorën e bërë grusht. Njeri, e gjithë ajo natë ishte prej territ, prej lotësh të zi, prej vrasjeve. Në atë kohë pa kohë , edhe koha e rëndomtë ishte e rrezikuar dhe në rrezik. Sespse në disa poezi edhe shkronjat janë të pafjetura.Uroj poeten për këtë libër të bukur. Sukses.


Rrustem G e c i - Dortmund

----------------------------------------

Poezi për Luftën e Hogoshtit

Kënga e qelesheve

Deshën malet vetë të rritën
deshën fushat të lulëzojnë
që nga sheshi i Hogoshtit
kënga pyeti, a do të luftojmë

Nuk lëmë serbin këtej me hy
mbrojmë K i k ë edhe Ush
se Hogoshti rrëmbeu armët
ushtrisë krajlit t´i bëj” dush”

Të gjitha malet u bën bashkë
trimat deshën vet t´luftojnë
në atë luftë të përgjakshme
guri e l i s i u bën mburojë

Krajli vetë ishte në luftë
të mbikëqyrë ushtrinë e tij
duart e bukura të Hogoshtit
ia vranë Krajlit një ushtri

Rrustem Geci - Dortmund

-----------------------------------

Rrustem Geci, poemë nga libri “ Kanuni poetik”


G R A F I T E T

( p o e m ë )

...nga të gjitha veset e mia
dashnorët mbeten “dobësia”
ndoshta mrekullia ime !...
G r e s a

Ku jeni ju ish dashnorët e mi
ju që më puthët, që më deshët
ju më të mirët e shpirtit tim, më
të ëmblit, të dashurit e asaj kohe
ju , që u futët aq thellë në mua

Në këtë qytet me shumë ngjyra
për herë të parë jam përqafuar
puthur jam me djemtë më të mirë
kam përjetuar të “magjishmen”
ende pa i mbushur të 16- tat

Në akuarelin e ëndrrave të mia
Astriti ishte “pellazgu” i vërtetë
më “bandilli” në moshën time
me vasha ishte i dashur e skofiar
e djemtë ankoheshin s´i tekanjoz!





2
-----------------------------------------

Në shpirtin e prushtë të vashave
“pellazgu” ishte gjysmë perandor
me atë unë e ndieja puthjen bukur
se ai ishte “kalorës” i shkëlqyer
dashuria me atë nuk kishte kufij!...

Në moshën time isha më e bukura
mashkujt më quanin të “virgjër”
në punë dashurie s´ma kalonte kush
isha me ves, i doja shumë djemtë
Kuptohet ata që i pëlqente zemra;

Në këtë qytet të bukur K´hajamësh
aroma e ftoit më ka dehur përherë
dashnorët e Tiranës e të Prishtinës
janë dashnorë vërtet të çmendur
por, as të tjerët s´ janë pa sheqer

Në këtë natë ku unë ndodhem
dua njërin nga ish dashnorët, atë më
të dehurin, të trishtin, më të uriturin
atë që ma shtjerr kupën sonte
atë që më bën të harrohem e tëra!




3
------------------------------------------

Gra të mira të dashnorëve të mi
gra të bukura, të dashura,familjare
më falni për këtë ”sulm” të vonë
unë sonte kërkoj njërin nga ata
që etjen e mbushin me e t j e !...

Gra të mira të dashnorëve të mi
mos u zemroni, mos merrni inat
se edhe ju dikur ishit dashnore të
njëri-tjetrit, por, për arsye të mira
gruaja përherë është e virgjër...

Në këtë natë ku unë ndodhem
e gjeta njërin nga ish dashnorët
qenka i dehur, gjysmë i stresuar
asokohe atë e quanim, Akuarel
sepse ai aso kohe merrej me art!

Dëgjojeni si ( f l e t ) Akuareli;
“zonjë e ëndrrës dhe e puthjes
ujëz e praruar, ma jep buzën pak
ta prek , ta puth , ta kafshoj,
se kjo natëjetë ka një kuptim!..



4
------------------------------------

E di që ora ka vajtur vonë
dhe aroma e ftoit më nxit
se kjo ( n a t ë j e t ë ) e imja
më bën të dashuroj me fund
Akuarel, i thosha unë mikut
nëse e do “biblën” më puth!

E dashur, l e x o m a shpirtin
lexoma puthjen , përqafimin
ishin fjalët e Akuarelit
përpara se të ndodhë kjo natë
unë do jem ai K´hajami yt

...s´ka më e shenjtë se puthja
s´ka më i shenjtë se përqafimi
kjo zhveshje n´ këtë mesnatë
m´u në mes të kryeqytetit
i jep gjak të puthurave
dhe kuptim takimit tonë

Akuarel, Ardi ishte i fejuari im
me atë unë isha shumë intime
e doja, më donte; ishte i ëmbël
por gojët e këqia na ndanë




5
-------------------------------------

Fjala e ligë është s´i rrufeja
ajo lind nga barku i së keqes
dhe për rrethanat e asaj kohe
ato fjalë ishin të mjaftueshme
për ta prishur fejesën tonë;

Akuarel, këtë çast mjaftohemi
e puthura gojën s´ ma lëndon
shpirt shtrëngoje Gresën, duaje
puthe Gresën , puthe, kafshoje
në dashuri fillimet më pëlqejnë;

Në çastet e mia të erotikës
E bukura është te e ndjeshmja
tek metafizika e shtrëngimit
tek morali, në çastin e dhënë
tek të fshehtat shpërthyese

Hyr në mishin tim, hyr thellë
dhe mos kërko asgjë përtej
këtë moral ka Gresa, përqafom
duaje “biblën” time , puthe
ti je kalorsi im , marsho!...






6
----------------------------------------

Asgjë e bukur s´ më ka humbur
puthja e përqafimi më bëjnë mirë
burrat me push unë i pëlqej
kur janë të etur, kur kanë uri
thjesht më bëjnë të dashurohem

Në librin e dashnorëve të qytetit
qyteti ynë është plot me grafite
por aty mungojnë shumë emra
apo Bashkia e qytetit i ka fshirë
për ndonjë ( plotësim ) shtesë!

Për këtë “ punishte ” të lashtë
pak është shkruar, pak është folur
këto grafite mbi faqet e mureve
janë një “libër” me plotë të meta
që Gresën shumë e zemërojnë!

Unë s´ di a ka fjetur ky qytet
apo mendja m´ ka ngecur diku
ky qytet di të flasë argo, të qeshë
a k t i n e puthjeve dhe flirtin
me muzikë të oheve i kam bërë!...





7
------------------------------------

E di që ora ka shkuar vonë
dhe s´ di tashti çfarë të bëj
unë këtë natë e parandieja,
si një rishfaqje të së bukurës
se kjo kohë ka tjetër emër
d a s h u r i a në shtëpi ose
nëpër vaska me ujë, jo rrallë
më bën të mërzitem shumë!..

Prishtinë, Tiranë, 1993-1994

--------------------------------------

Rrustem GECI,

Une jam Bahtir Hamza,

Rrustem Geci,
Te kam kerkua shum,shume hera. Por nuk po mundem me e gjete adresen e E-maill.
tende .

Ljamerohu te une, ne E-mail,adrese time
bahtirhamza@yahoo.com

Kam nje bisede te shkurt me ty.

Pershendetje shqiptare
Bahtir Hamza

--------------------------------------

Rrustem Geci, “Këngë për Çamërinë” poezi nga libri i shekullit , “Kanuni poetik”


LIBRI I TOKËS

Ne historinë e mësojmë
të mbushemi me frymë
të njohim të kaluarën
vlerat e saj në të sotmen

Ne historinë e mësojmë
nga njeriu i njerëzimit
nga shpirti betejave , nga
nevoja për të kundërtën

Ne historinë e mësojmë
që të jemi vetja , vetvetja
trashigimtarë të krijimit
trashigimtarë të përvojës

Ne historinë e mësojmë
nga mëndjet e luftërave
nga bashkësia e gjërave
nga pika e gjakut të rënë



P R E V E Z A

Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
Kam një lutje Çamëri
Zot të fatit të jemi vetë

Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
Kam një lutje kombi im
Shqipëri jam tokë e det

Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
Babë dielli dhe flamuri
Çamërisë i jepin shëndet

Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
S´ ka Greqi në Çamëri
Tokë e Çamit, Shqipëri!..


Trokitje Çame

Në këngët me Çamëri
Fjalës i bien drithma
Djersë të ftofta kohe
Të rëna të përgjakëta

Në këngët me Çamëri
Populli i vogël çam
Çdo ditë i bie daulles
Se toka e tij nuk flë

Në këngët me Çamëri
Të trojeve të ilirisë
Çami tregon Greqinë
Lirinë e tij të shkelur

Në këngët me Çamëri
Prej ku nis Çamëria
Plot lule gjaknxehta
Me këngë çame çelin



A R V A N I T Ë T

Unë flas gjuhën shqipe
i pat thënë mikut të tij
Aristidh Kola - Arvaniti
para se grekët ta vrisnin

Asgjë nuk ka mbaruar
më duhen 4 shekuj jetë
për ta kthyer mbarë, të
kaluarën tonë të shkelur

Nën atë qiell G r e q i e
të të vërtetave përmbys
gjuha bën luftën e saj
Çamëria të mos bjerë

Homeri shkruante në shqip
në shqipen e pellazgëve
në pellazgjisht Odisenë
lexuar e kam këtë verë



Ç A M Ë T

Çame , Çame, Çamëri
ke kraharorin me flori
I ke krojet bar me vesë
tek bie dielli po të pres

Çame , Çame , Çamëri
plot të vrara ke në gji
tri të korra në një pemë
tri të korra në një lëmë!

Çame , Çame , Çamëri
tremijë vjet moj i l i r i
populli ynë është burrë
është gjaku në flamur

Çame , Çame , Çamëri
ti moj je njëmijë hijeshi
këngën mos e lë të qaj
jepi gjakun të mos thaj



Kënga e K´lumshtit

Mëmë e gjakut
Mëmë Shqipëri
Shpirti më digjet
Të jem me ty

Loti i diellit
Në pemë pikon
Çami e çamja
Gjëmë lëshojnë

Qiellit të gjerë
Ndodhë ka re
Jo rrallë erërat
Fshehin rrufe

Në tokën çame
Homerit plak
Emri e sytë
I kullojnë gjak



2 )

Shkruan Janina
jam Prishtinë
jem Tiranë
e jem një himn

Trapi i çamit
traget me nam
mijëra vjet
lundron n´këto anë

Qan Janina
gjakun e saj
nën Greqi
pema do thaj

Dheu i çamëve
një ( dhe ) flori
sa jam Çam
aq jam Shqipëri



J A N I N A

Në pemët e çamit
koha nuk ka rënë
ajo nuk ka tharë
po aty këtu e vrarë

Në pemët e çamit
pjesë të kohës sonë
vetëm janë holluar
ato do shëndoshen

Nën pemët e çamit
edhe ( hija ) qan
luftohet me veten
edhe me të tjerët

Në pemët e çamit
koha s´ vjetërohet
ajo do rinohet, me
gjallesa të gjuhës



LUTJA E ÇAMIT

A më lë o tokë të qaj
unë dua tek t´i një varr
unë dua këtu të vritem
gjaku im të mos thaj

Gurë gjyshi kam këtu
në beteja i ka mbjellur
brenda ka disa këngë
gjyshi im i ka shkruar

A më do o tokë për vete
a më pranon të vdes këtu
të betohem jam ardhë
tek shtëpia ku kam jetu

A më lë o tokë të dua
gjaku i varreve më troket
guri gjyshit atje brenda
ngritu o bir, më thërret!..



P O E T I

Kam edhe pak gjak
kam edhe pak jetë
që letrën ta mbushi
me muzikë të fjalëve

Kam edhe pak gjak
kam edhe pak jetë
të pi edhe pak ujë, të
marr edhe pak frymë

Kam edhe pak gjak
kam edhe pak jetë
që shenjtin e pa zot
ta flaki tej n´errësirë

Kam edhe pak gjak
kam edhe pak jetë
që dritën e ëndrrave
ta shkrijë në fjalë



Këngët e shtëpisë

Prej këtu fillon populli
Intonimin e h i m n i t
betimin e tij për veten
betimin para flamurit

Prej këtu fillon populli
rendjen e tij nëpër kohë
ngjitjen e tij tek vetja
vrapin për të ardhmen

Prej këtu fillon populli
me duar dhe me thonj
të mos humbas kohën
ëndrrën e tij të ardh

Prej këtu fillon populli
të jetë zot i fatit të tij
luftëtari i tëra betejave
heroi i të gjitha fitoreve



2 )

Prej këtu fillon populli
ti flakë targat e huaja
ti prish muret që ndajnë
ti hap portat që ndalojnë

Prej këtu fillon populli
të jetë vetja , vetvetja
të hap malet me diell
të hap fushat me rreze

Prej këtu fillon populli
të shprehë fuqinë e tij
lëvizjen e tij përpara, të
drejtën e vetëvendosjes

Prej këtu fillon populli
të jetë trim i betejave
lideri i të gjitha fateve
bashkimi i shqiptarëve



3 )
Prej këtu fillon populli
ti bie me grusht të keqes
drejtësisë së padrejtë
dhe mizorisë së fqinjëve

Prej këtu fillon populli
këngën e tij të shtëpisë
t´i marrë ditës d r i t ë
dhe t´i japë kohës kohë

Prej këtu fillon populli
gjeninë e tij krijuese
që lirinë ta armatosë
me kohën e tij historike

Prej këtu fillon populli
marshimin e tij të madh
ndërtimin e tij të lirë
ëndrrën e gjithë brezave



4 )

Prej këtu fillon populli
të mbushë gojën thirrje
që këngët e shtëpisë, të
shumëzohen gjithandej

Në këtë ditë të diellit
toka, ajri, uji, z j a r r i
katër rrënjët e arbërit
prej këtu nisin të rritën

Prej këtu fillon populli
fëmijët e tij të luftës, ti
kthej në shtëpinë e tyre
në një betejë krejt ë re

Prej këtu fillon populli
heroikën e këngëve
mesditën e tij të ardh
bashkimin e dy Drinëve


GJEGJ ELEZ ALIA

( Sipas motivit popullor )

Ndali shpurat bajloz i zi
ndali shpurat ku ke mësy
unë nuk kam prona për ty
tokat e mia s´merren me sy!

Gjergj Elezi flet me popullin
qehajasë unë do t´ i tregojë
se zullumi mbi shqiptarët
në mejdan do të mbaroj

Arma e Gjergjit flakë me ar
Arma e Gjergjit prush e zjarr
Kot rreh flatrat bajloz i zi
unë nuk kam motër për ty!

Motra Gjergjit, vëllain veshë
Ia veshë armët me u ndesh
Mbi ( 9 ) plagët ngritet trimi
Gjerg Elezi nis tek himni!

Gjergj Elezi trim mi trima
I ngul shpatën mu tek sqima
kurrë mos mësy në Shqipëri
se s´të lënë shqiptarët e mi


K R I J U E S I

Jam mësuar të jetoj
edhe ku fryn era, edhe
ku bie shi, edhe ku bie
borë. Kjo është jeta ime
shtëpia ku unë vuaj
udha nëpër të cilën eci
Jam mësuar të jetoj
me idetë e kësaj kohe
që i thërrasin mëndjes
të jetë më krijuese, më
e lirë dhe më i lumtur
Jam mësuar të jetoj
me kohën e panginjur
me vetminë kumbuese
dhe kundërthëniet e saj
Jam mësuar të jetoj
edhe aty ku fryn era
edhe aty ku bie rrufeja
edhe aty ku bëhet luftë



PRITJA GJENIUT

Ku është fshehur gjeniu
Ai që f l e t si populli
Ai që qan si p o p u l l i
Ai që di të këndoj si ai

Ku është fshehur gjeniu
Pyesin n ë n a t,baballarët
Gratë e veja, fëmijët jetim
Pyetë e gjithë K o s o v a

Ku është fshehur gjeniu
Ai më i bukuri i këngëve
Ai më i bukuri i betejave
Ai më i bukuri i fitoreve

Ku është fshehur gjeniu
Më i gjakshmi dhimbjeve
Pyetë vullneti i popullit
Pret vullneti i popullit


I burgosuri i idesë

Jam gur i pandarë i kohës
I burgosur i diellit dhe ajrit
Jam fjala e gjerë e poetit
Jam zëri juaj i më të vrarit

Në flakët që vetëm rritën
goditem nga valë të ashpra
nga përsëritjet monotone
të zhurmave thuaja koti

Jam një i burgosur i idesë
një i burgosur...i pafjetur
jam dhimbja e së bukurës
jam loti juaj i përbashkët

Në këtë botë të përplasjeve
kam plot të pashpërthyera
jam arti që nuk mburrem
jam arsyeja që nuk jepem


Rrustem Geci, “Këngë për Çamërinë” poezi nga libri i shekullit , “Kanuni poetik” / p.s. lexoje dhe shpërndaje!

Rrustem Geci, poezi nga libri „Lulet e bungut“

A R G J I R I
Krejt në fillim ishte ajri
ishte uji, fryma dhe shiu
dielli, mëngjeset, mesdita
pemët e egra të fushave

Krejt në f i l l i m ishte
bari, shkretëtira gjelbërt
shija e bukës dhe kripës
zanafilla e plot fillimeve

Krejt në fillim ishte dora
tërmetet dhe fatkeqësitë
e krejt mëpastaj ia behën
kaosi i lashtë a n t i k

Krejt në fillim ishte era
kufijtë tanë të arbërit
shqipja shqip e shqipeve
adresa jonë e g j a k u t



GJUHA SHQIPE

Jam gjuhë e stërmoçme
nënën e kam pellazge
ajo mua më trashëgoi
të jem e përjetshme

Ky mesazh i shekujve
10 mijë vjet pellazgji
dhe 3 mijë vjet Iliri
me tokën tonë shkruhet

Kosovë, Iliridë, Çamëri
trualli im g j u h ë s o r
me ju unë jam Shqpëri
me ju unë jam shqiptar

Gjuhë Indoevropiane
bija ime e gjakut, plot
gjuhë nga gjuha e jonë
u bën gjuhë më vete


A R B I

Askush s´ i dashuria
dhimbjes s´i rri pranë
askush si e nderuara
nuk na deh n´këtë botë

Midis të bukurës, dhe
dhe midis përqafimit
jeta pluskon e varfër
të jetë e pavdekshme

Për një z o t të madh
siç është d a s h ur i a
s´ ka qiell më të bërë
se një e puthur e vogël

Jam i tëri i dashuruar
jam përtej çdo ndarje
jeta pluskon e shkurtër
të dashuroj më gjatë


E N I A N I

Asnjë çelës historie
Nuk më bie tamam
As t r u r i Platonit
As zemër e Jezusit

Asnjë çelës historie
Nuk më bie tamam
As çelësi i gjeniut
As çëlësi i harrimit

Asnjë çelës historie
Nuk më bie tamam
I thosha sot mikut
Tek i shkruaja letër

Prej shpirtit më vjen
të bëhem kryengritës
se shenjtorë të paqes
në 5 pjesë më ndanë


Jeta e brendshme

Jam në detyrë hyjnore
në gjinjtë e së bukurës
në gjinjtë e së dashurës
në lulen më femërore

Jam në detyrë hyjnore
jam mbi buzë të Afeidës
ku jeta është e shkurtër
për t´u dehur me fund

Jemi në detyrë hyjnore
mbamë për vete shpirt
mblidhëm , shtrëngomë
jam e “çmendura” jote

O engjëlli im i shpirtit
o i bukuri i Prishtinës
jam shtrirë se u dogja
mbytëmi sisat o shpirt


L I R I S Ë

Me hir apo me pahir
ti je ( uji ) më i pishëm
fryma më e nevojshme
drita e të gjithë yjeve

Liri, pa ty , asnjë aromë
gruaje, nuk e ka shijen
tënde, as ermimin tënd
të hoveve dhe rendjeve

Në gjithë qiejt e tokës
në gjithë qiejt e diellit
ti je qielli më kumbues
gjelbërimi më i gjelbërt

Liri, me hir a me pahir
je shkëlqimi i betejave
fitorja e tëra mbarësive
më e gjakëta ëndërrave


A F E I D A

Shoqe shoqe kallamoqe
misërin tim pse ma hoqe
misërin tënd pse se poqe
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
posi bleta pas më ndoqe
posi rrodhe ti s´mu hoqe
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
misërin tim pse se poqe
misërin tënd pse e hoqe
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
djemtë duan të na puthin
mosha jonë është e pjekur
shoqe shoqe kallamoqe


A R V A N I T Ë T

Unë flas gjuhën shqipe
i pat thënë mikut të tij
Aristidh Kola - Arvaniti
para se grekët ta vrisnin

Asgjë nuk ka mbaruar
më duhen 4 shekuj jetë
për ta kthyer mbarë, të
kaluarën tonë të shkelur

Nën atë qiell G r e q i e
të të vërtetave përmbys
gjuha bën luftën e saj
Çamëria të mos bjerë

Homeri shkruante shqip
në shqipen e pellazgëve
në pellazgjisht Odisenë
lexuar e kam këtë verë



Lidhja e shkronjave

Jetojmë në të njëtën kohë
nën të njëjtin qiell me yje
ku e bukura dhe i bukuri
dihatin me të njëjtën frymë

Jetojmë në të njëjtën kohë
ku valë të ashpra të jetës
thyhen nëpër kundërthënie
dhe shpërndahen qyteteve

Jetojmë në të njëjtën kohë
me të njëjtën etje të shpirtit
ku koha është krejt pakëz
për të krijuar më shumë

Jetojmë në të njëjtën kohë
Me të njëjtin gjak të kohës
Ku bashkimi i shkronjave
Ngre zërin e përbashkimit



A L M I R I

Një natë me dashuri
mund të jetë një natë
mund të jetë një vit
mund të jetë një jetë

Zemra ime , lutja ime
një natë me dashuri
do ishte një përqafim
ndoshta një shpërthim

Një çast me dashuri
me atë që e dashuron
do ishte gjithë ëndërra
që do i dhuroja shpirtit

Mendja ime, qielli im
një natë me dashuri
s´ është vetëm një çast
po edhe një ndryshim




Ç E L Ë S I

Në një çelës që hapë derën
përpiqesha të gjej veten
të g j e j të kaluarën time
disa nga kujtimet e shkuara

Në një çelës që hapë derën
lexoj numra të pafudëm
ëndrra të një kohe inerte
hije copash të shpërbëra

Në një çelës që hapë derën
doja ta gjeja të kaluarën
pjesë të j e t ë s së jetuar
që unë i kisha për zemër

Në një çelës që hapë derën
plot gjëra s´kanë kuptim
plot gjëra s´thonë a s g j ë
plot gjëra s´dua as t´i kujtoj



H A R E A

Pak kohë më ka mbetur
dhe n a t a do të ikë
që gojët tona të puthen
deri në p a m b a r i m

Jeta me shumë dashnorë
dhe me qytete përreth
është loja ime e shpirtit
dhe loja ime e trupit

Jeta me shumë dashnorë
më ka bërë të shtrihem
nën gjoksin e burrave
nën të ëmblen e tyre

Jeta me shumë dashnorë
është jeta ime e sotme
çastet e mia të ëmbla
koha që më ka mbetur



LULET E BUNGUT

Të gjitha eposet janë ngritur
fushës së gjelbërt të Kosovës
brenda është muza pellazgëve
brenda është Shqipëria etnike

Të gjitha eposet janë ngritur
me vete sjellin pluhur dhe tym
në sulm janë tre Troja të lashta
dhe kullat me gur të Olimpit

Të gjitha eposet janë ngritur
me vete sjellin këngë vendase
në shesh janë bijtë e Shqipërisë
më të zotët e luftës dhe paqes

Të gjitha eposet janë ngritur
fushës së gjelbërt të Kosovës
të ruajnë qenien dhe shpirtin
pemën e gjuhës dhe shkronjat


2 )
Të gjitha eposet janë ngritur
me prillin e këngëve në gji
rrënjë e Kosovës nuk shkulet
gjak i Kosovës nuk mbytet

Kjo lule e bungut në pyll
ka lëngun e tokës me diell
qielli i Kosovës s´ngushtohet
as shqipja Kosvës s´vjetrohet

Të gjitha eposet janë ngritur
fushës së gjelbërt të Kosovës
brenda është muza pellazgëve
trashigimtarët e saj shqiptarët

Të gjitha eposet janë ngritur
fushës së gjerë të Kosovës
arti i çlirimit nuk njeh kufij
në gjitha kohrat ka emrin, liri !..