Shpendi Sollaku Noè

Shpendi Sollaku Noè ka filluar të shkruajë dhe publikojë që në moshën 14 vjeçare. Gjatë veprimtarisë së tij si shkrimtar ai ka bashkëpunuar me revista dhe gazeta të njohura ndërkombëtare. Gjithashtu ka perkthyer krijime nga rusishtja dhe italishtja të : Tolstoj, Esenin, Ungaretti, Quasimodo, Pavese, Pascoli, Croce.

Shpendi i lindur në Lushnjë në vitin 1957, jeton në Itali që në Prill te 1992-ishit, ku gjeti mbrojtje si refugjat politik pas rënies së diktaturës. Sot ai, vazhdon të mbajë dy-shtetësinë (atë shqiptare dhe italiane), sepse për të Shqipëria do të mbetet vendlindja e tij, ku për vite 'luftoi' kundër diktaturës e më pas jetoi pasojat e saj shumë vjeçare.

Midis librave kryesore të tij përmenden :
"Mëzat e kalter",Tiranë 1987;
"Mbretëria e gjërave të ndaluara",Itali 1995;
"Të duartrokasësh Kaligolën",Itali 1997;
"Një vend në këmbë për në Galilea",Itali 1999-2000;
"Kolumbia e Ballkanit",Itali 1994;
"Shekulli i shkurtër ballkanik",Itali 1994...

Krijimet e tij janë përkthyer në gjuhë të ndryshme. Veprimtaria e tij krijuese bazohet kryesisht në mbrojtjen e të drejtave të njeriut, sidomos emigrantëve e në veçanti të të burgosurve dhe azilantëve politikë.

...parathënien e shkruar poeti i madh italian Attilio Bertoluçi për librin e sh.s.noé-së "Të duartrokasësh Kaligolën"-(Applaudire Caligola).Jeta dhe veprimtaria e shkrimtarit tonë del mjaft mirë në këtë parathënie....



Shënime rreth jetës dhe aktivitetit të Shpendi Sollaku Noé

Sh.S.Noé është i njohur si poet, shkrimtar, politikan, profesor, kritik letrar ,gazetar investigator në fushën e korrupsionit të nomenklaturave shtetërore e të simbiozës së shteteve me kriminalitetin e organizuar. Noé është një organizatorët e udhëheqësit e parë të opozitës që,duke rrezikuar jetën ,bënë të mundur krollimin e komunizmit në Lindje;është nga botuesit pionierë të shtypit neodemokratik europiano-lindor; është i pari që denoncoi penetrimin e Mafia-s në Lindje dhe infiltrimin e kriminalitetit të organizuar në nomenklaturat shtetërore;është i pari që denoncoi luftën në Ballkan (sidomos në Bosnje e Kosovë) dhe parashikoi gjatësinë e zhvillimit të saj; është i pari që, kur Perëndimi duartrokiste fitoren e demokracisë në Lindje,ka paralajmëruar kthimin e shpejtë në fuqi të kriptokomunistëve. Noé u lind në Shqipëri më 3 prill 1957 në një familje nëpunësish. Kalon një fëmijëri të vështirë ngaqë, kur! !
ishte tre vjeç, babanë e tij , një monarkist , e dënojnë me burgim si "sabotator" të regjimit të Hoxhës. Familja e tij ,nëna dhe gjashtë fëmijë,në të cilën Noé është vëllai më i vogël , përjeton , përveç vështirësive ekonomike, dhunën psikologjike dhe terrorrin e luftës së klasave. Noé-ja i vogël jeton me dhimbje sekuestrimin e shtëpisë,përjashtimin nga shkolla të të vëllait,imitimin nëpër cepa rrugësh të prangave me duar të kryqëzuara nga bijtë e çensorëve. E ëma, mësuese, transferohet larg shtëpisë dhe është vëllai i madh që,edhe pse adoloshent, luan rolin e babait të shtëpisë ,që "i detyron" vëllezërit të lexojnë libra e të dëgjojnë muzikë klasike gjatë gjithë ditës, duke i shpëtuar mrekullisht më të vegjëlit prej konseguencave më të shëmtuara të emargjinacionit. Akoma fëmijë, Noé lexon libra "për të mëdhenj" dhe që herët fillon të shkruajë intensivisht madje të botojë. Provon tregi! min , novelën , dramën dhe poezinë. Në moshën katërmbëdhjetë v
jeçare fiton konkursin e muzikës në Tiranë,por s'mund të vazhdojë liceun artistik të Tiranës .Kthehet në qytetin e tij e frekuenton Gjimnazin klasik duke vazhduar të jetë i shkëlqyer në mësime;vijon të lexojë, shkruajë e, herë pas here, të botojë. Në të njëjtën kohë aktivizohet si aktor, këngëtar, libretist e "show-friend" e fillon të frekuentojë ambientet antiregjim. Gjatë periudhës së Gjimnazit organizohen dy seminarë kombëtarë për talentet e rinj me Noé-në dominues si autor e prezentator. Mbaron shkollën e mesme me nota të shkëlqyera ,por rrezikon të pëjashtohet nga provimet e pjekurisë për një palë pantallona "antikomuniste" dhe sepse këndonte në lulishte me një grup miqsh këngë të famshme kantautorësh të huaj .Rezultattet shumë të mira nuk i mjaftuan për të fituar të drejtën e vazhdimit të Universitetit. Për tre vjet rrjesht vijon dëshpërimisht të kërkojë të drejtën për të studiuar.Në moshën 18 vj! !
eçare përgatit librin e tij të parë pas botimeve në gazeta e revista.Shkrimtari i madh Ismail Kadare (prej vitit 1989 azilant politik në Francë), i shkruan shefit të Shtëpisë botuese "Naim Frashëri": "I dashur I... autori i këtyre vargjeve është një djalë me talent origjinal,ju kërkoj nëse është e mundur ,të bëj reçensionin e këtij libri". Kërkesa e Kadaresë u hodh poshtë. Gjithçka ishte e bukur për Kadarenë, për botuesin e regjimit ishte e shëmtuar . Librit të Noé-së iu mohua botimi dhe autorit iu bë presion të kthehej në klishenë tradicionale të realizmit socialist. Në vitin 1978,në sajë të ndërhyrjes energjike të Lidhjes së Shkrimtarëve e personalisht të presidentit të saj, poetit të madh Dritëro Agolli,pranë Hoxhës,Noé-së i njihet e drejta "jashtë kritereve" për të studiuar në gjuhë e letërsi. Por,i sapo i regjistruar në Universitet e postojnë në ishullin e Sazanit për të kryer shërbimin ushtarak si mar!!
inar për tre vjet,ku u detyrua të bëjë 12 orë shërbim në 24 or�
� e më pas punë të sforcuar për të hapur tunele! Në këtë periudhë, fshehurazi, ngaqë ushtarëve u ishte ndaluar me ligj të frekuentonin shkollën,duke rrezikuar arrestimin, Noé frekuenton në mënyrë klandestine leksionet duke mbaruar në pak muaj të gjitha provimet(vitin e parë - në pesë ditë:për të ishte normale të jepte dy provime në ditë,i ndodhte madje shpesh te shlyente edhe tre provime në ditë duke marrë notën maksimale). Në 1980 i vdes i ati, por oficerët nuk ia komunikuan .I lajmëruar nën zë nga një marinar postier, shkëputet në mesnatë nga Sazani me një anije transporti e arrin në shtëpi pak orë para varrimit .Kthimi në ishull ishte infernal:survejim special,punë tunelesh dhe prerje të lejes për të parë familjen. Është e ëma e moshuar, që, edhe pse e sëmurë,udhëton e i dërgon të birit literaturën e mohuar . I kthyer në liri në vitin 1982,Noé fillon punë si mësues në qytetin e Lushnjes,por meqenëse ësht! !
ë element i padëshiruar,e transferojnë në një nga fshatrat më të varfëra të Shqipërisë, në një shkollë të mesme ku studiojnë edhe bij të të burgosurve politikë. Nuk mund të ëndërrojë të bëhet këngëtar (zëri i regjistrohet nga sekretarët e partisë dhe i "ndalohet" si tepër perendimor) ;s'mund të bëhet as aktor.Në fshatin ku jep mësim ,Noé arrin të krijojë një grup talentësh të rinj (nxënës të tij) që arrijnë të botojnë deri në organet qëndrore duke e transformuar atë komunë në qendër provizore të lëvizjes letrare shkollore . Fillon ,dhe pse duke rrezikuar, të bëjë aktivë edhe bijtë e të të internuarve (akt rreptësisht i ndaluar prej regjimit).Fusha e luftës kundër regjimit në atë kohë ishte propaganda gojore.Në të njëjtën kohë përpiqet të botojë kritika, përkthime nga rusishtja e italishtja, poezi etj.;përgatit një përmbledhje me tregime, por më kot.Nuk i kthejnë asnjë përgjigje. Në vitin 1!!
985 vdes Hoxha.Trashëgimtari i tij, Alia, duke menduar që "e keqja"
do t'i vinte prej intelektualëve , krijon një klimë në dukje më të butë në trajtimin e shkrimtarëve dhe artistëve.Noé-në e transferojnë në Lushnje në gjimnazet kryesore të qytetit. Në vitin 1987 arrin më në fund të botojë librin "Mëzat e Kaltër" ,i çensuruar prej regjimit menjëherë pas botimit dhe i ribotuar pjesërisht në vitin 1988,me shumë faqe të grisura të poezive që nuk duhet të qarkullonin. Vitet 1989-1990 përfaqësojnë kthesën politike të Lindjes e shënojnë fillimin e epokës më pjellore të Noé-së. Në 1990 themelon Partinë e Vullnetit të Lirë (PVL) me intelektualë të tjerë të pakënaqur.Duke shikuar afërsinë me programin e PD-së, (në fillimet e saj Parti e Studentëve dhe Intelektualëve të Rinj), Noé kërkon të ndërhyje e të përfshihet në këtë parti bashkë me përkrahësit e tij.(Arsyeja kryesore ishte pamundësia ekonomike e PVL-së. )Duke konstatuar që në fillimet tradhëtinë e idealeve mbi të cil! !
at ishte themeluar Partia Demokratike, Noé dhe një pjesë e anëtarëve të kësaj organizate braktisin PD-në e shkojnë të forcojnë radhët e të të porsalindurës Parti Republikane. Noé zgjidhet anëtar i Komitetit drejtues të PR-së në të cilin bëhet shpejt personazh i spikatur duke influencuar në zgjidhjen e problemeve kryesore deri në zgjedhjen për dy herë të kryetarit të Partisë,e mënjanimin e rrymës së brendshme pro-Berisha. Njëkohësisht Noé drejton Partinë në rrethin e Lushnjes(serbator kryesor i Partisë Republikane)dhe merret me organizimin e republikanëve në rrethe të tjera të vendit. Në ato vite, veç politikës , Noé merret me gazetari. Themelon gazetën "Ora e Fjalës" dhe influencon imazhin e gazetës tjetër të opozitës "Republika". Shkruan shumë e shumë artikuj duke përdorur emra të ndryshëm. Njëkohësisht fusha e betejës për të nuk është vetëm lufta kundër komunizmit diktatorial,por sidomos monizmi i ri politi!!
k i përfaqësuar prej Partisë "Kriptokomuniste" Demokratike. Veç k�
�saj - infiltrimi i kriminalitetit të organizuar në nomenklaturat e Lindjes . Në mitingjet e artikujt Noé do t'i thoshte gjërat lakuriq duke rrezikuar jetën në atentate e duke u bërë pre e gjyqit të Tiranës, në prill 1992. I tradhëtuar në ideale dhe i ndodhur i pambrojtur, për të shpëtuar veten dhe familjen (të shoqen prokurore dhe djalin), si mbetet gjë tjetër veç kërkimit të azilit politik në Itali. (Familja e Noé-së është e vetmja të cilës i është njohur azili politik në Itali në vitin 1992,pas të ashtuquajturës "fitore të demokracisë në Lindje"). Me intervistat,artikujt dhe librat e botuar ,me fjalimet në piaca e teatro italiane, Noé është i pari që dha alarmin për gjithçka që po ndodhte dhe veçanërisht për të ardhmen e Shqipërisë,të Ballkanit e të Lindjes evropiane. Në Itali,ka botuar "Mbretëria e gjërave të ndaluara" (Dismisuratesti, 1995) , "Të duartrokasësh Kaligolën" (Firenze Libri,1997), "Me kryq mbi shp! !
inë për në Galilea" (Libroitaliano,1999),"Kulumbia e Ballkanit"(B.N. ,1994),"Shekulli i shkurtër ballkanik" (B.N. 1994),"Murus Noster"(B.N. 2007).Ka botuar gjithashtu përkthimet rikrijime në italisht të Lahollit ,Gjermani-Shqiperi("Suicidio delle foglie" -Dismisuratesti,1995) dhe të Abazit,Suedi -Kosovë("Folle destino", Dismisuratesti , 1996). Një pjesë e mirë e krijimtarisë së tij është shkruar në italisht e shqip dhe librat janë ilustruar nga vetë autori(kopertina,murales e fotopoezi). Krijimtaria e tij ka gjetur përkthime në gjermanisht, suedisht , anglisht etj. dhe është botuar në Gjermani,Zvicër, Austri,SHBA,Indi, Japoni etj.Vargjet e tij janë përfshirë edhe në antologji botërore në gjermanisht e anglisht. Rreth krijimtarisë së Noé -së kanë shkruar gazeta të rëndësishme italiane si "Il Messaggero", "Il tempo", "Ciociaria oggi", "Gazzeta di Parma", "CIR-s Notizie", "Alto Adige" ,"La Nazione","Il Tirreno" etj, ; ajo është prezantu!!
ar nga personazhe të rëndësishëm të letërsisë e të politikës
italiane , nga drejtuesit kombëtarë të Amnesty International në Romë,tek Gianfranco Fini etj. Pë t'u përmendur intervistat e rëndësishme dhënë herë pas here në kanalet televizive të RAI-t, Mediaset -it, TVN , RTTR, GBR etj.si dhe jehona e bërë nga këto kanale dhe radioja kombëtare italiane për krijimtarinë dhe personalitetin e Noé-së.

Attilio Bertolucci


Përktheu nga italishtja 'sidni8'

CIKËL POEZISH NGA SHPENDI SOLLAKU NOÉ

***

Shpëtomë o Zot nga obsesioni i vështrimit të mbërthyer mbi kutizën postale banesë e ngashërimit të
mesazheve të mbështjella me qefin.
Shpëtomë o Zot nga dihatja e hapit të telegramit të postuar nga varreza e largët.

***

Jam duke ju çuar në litar , por ju mbeteni inertë, jam duke ju vetëtuar ,por ju jeni të verbër, unë ulërij ,ulërij ,ulërij ,por juve ju mungojnë veshët ;jam duke ju përvëluar dhe zjarri po ju arrin tek sytë ,por ju ,copa mermeri, vazhdoni të survejoni meteorët e të kërkoni armikun në planetë të tjerë.E deri sa flaka s'u ka plasur retinën ,si të luajtur vazhdoni t'i këndoni kiametit tuaj.

***

Kam kërkuar Edenin dhe gjeta Skëterrën ,bo! bo!Kam duartrokitur J.F.K. dhe më është ngërdheshur Neroni; një strehë për të tjerët kërkova dhe humba shtëpinë time; një botë për të gjithë ëndërrova dhe humba atdheun tim; thuamëni ju lutem që nuk jam i çmendur, që s'duhet të vazhdoj kërkimin e kotë; Se jo, ofromëni një copë litar, se jo ofromëni një qivur.


***

Është koha e rrafshimit të monumenteve tuaja dhe i ngritjes së tonëve;të bëjmë të rindrisin prapë gratë tona e të ribëjmë të qajnë tuajat; të prezuncionit të bijve tanë-ushtarë dhe të uljes në gjunjë të tuajve; të smokingëve tanë të markës e të qivureve tuaja të kalbura.Dhe nuk dihet se për kë Zotat po përgatisin mermerin e nesërm, bronxin e ardhshëm ,të këshilluar prej Mark Aurelit.

***

Përtej qerpikëve të palarë ekzistojnë (thotë TV) pishinat blu; përtej metropolitanës thonë se ekziston Permaflex-i; përtej shatrivanit të fëlliqur të lulishtes publike ekziston shampanja; përtej AIDS thonë se ekziston prezervativi; përtej të të shkërdhyerit në makinë për tridhjetë mijë lira ekziston Ylona Staller; përtej dërmimit për të mbushur betonieren ekziston të lypurit dhe kokaina; përtej lotëve prej gjaku të mpiksur ekziston Papa;përtej këtij muri gërmadhë thonë se eksiston Harku i Triumfit; përtej fushatave elektorale të pafund ekziston të paktën lumi i errët i pllakateve për t'i vënë poshtë bythës.

***

Në gjysëmshtizë flamuri i planetit të brejtur prej minjsh e mizash dheu.Në letargji do të kalonte edhe Nënë Mahatma Tereza.Dhe s'ka më kush t'i mbyllë sytë e skleposur botës në grahmat; San Pietro s'duhet të qahet më për kalime të tepërta në Parajsë, por për të tjerët që s'mund t'u lejohet.Në gjysëmshtizë vetullat e varreve të paemër: mërgoi administratorja e vdekjes për llogari të Zotit.

***

Nëna ime ndihej frikshmërisht keq dhe e mësova prej një udhëtari 6 muaj më pas; daja ishte transferuar në qiell dhe munda ta di një vit më vonë prej një shoferi; porta e shtëpisë time ishte thyer, kush më spiunonte tani është president; dhe munda ta marr vesh dy vjet më pas prej një gazete të ricikluar.Atdheu im po shpërbëhej dhe m'u njoftua prej TV-së të të tjerëve, haluçinacionet e mia ishin ç'helmuar, të mbeturat të konxheluara, por pasqyra ishte e thyer dhe shpirtkënaqur nuk mund të numëroja rrudhat.

***

Shpatulla të kërrusura nga pesha e përçarjes së të vdekurve.

***

Kush shkon të rrëmojë frutat e kësaj varreze gjenealogjike,
gjen një të mërzitshme,të pështjellët,të pamasë armatë gurësh o pllakash,
ku është një aventurë të qëmtosh emrat e të vdekurve,
por nuk stresohesh të deshifrosh dedikimet:
lindur i varfër,
vdekur leckaman.
Më fatlumët pirgje vënë në pah foton ngjyrë sepie,
të tjerët-gurë anonimë,pak ferrë,shumë baltë,
si pronë private vetëm mbiemri,
për t'u përsëritur kotësisht nga pjellat e ardhshme
si dedikim:
lindur pa trashëgimì,
vdekur injorant.
Mërmërin varreza:
E pamundur që gjithë kjo rracë
s'ka mundur të zotërojë çelësin e diturisë,
e çuditshme që , prej të gjithë meteorëve të të fatit,
as edhe pak thërrime mbi kokat e tyre,
por vetëm:
vdiq me vlerë zero
e nuk e dinte që kish lindur.
Kafkë mbi kafkë,eshtër mbi eshtër,-
fertilizues për gjembaçë o barëra bastardë ,
hiç xixëllonja,hiç mëllenja,zhdukur bretkët,
pak rrufè,shi fallso,bosh kujtesa e aromave,
por s'mongon e pamëshirshmja:
Nuk kishte lindur idiot,
vdiq i çmendur.


perktheu nga italishtja
sidni8

--------------------------------------------------------------------------------

poezi ne anglisht nga Shpendi Sollaku Noè

--------------------------------------------------------------------------------

-1-

I don't go to sleep
to wake up
the dog
that mumbles,
the dog
that dreams,
the dog that whines.



-2-

The light,
if it exists,
is up in heaven,
and I couldn't touch.
The spirit,
if it exists,
is soaring up, too,
and I couldn't see.
The flesh,
when I embrace it,
is down here,
but I don't feel.



-3-

All my body is a pain
of an improbable eruption.
I'm incapable to expel the obscured viscid medusa
out of my peel.
I'm unable to burst the petrified mass
that crams the skull.
The brain in vain tries to crack the cranium,
it is the gangrene that blocks the escape.
The mind hopelessly tries to make the crab step,
it is the cancer that blocks the toilet door.
Darling, we've never met before,
there were only our hybrid larvae
of fog and clouds.


-4-

Cliff
already
eroded
but
the wave
is
dead, too.


I perktheu nga shqipja dhe italishtja
Shkelzen Mecaj,
Ohio,Usa

--------------------------------------

AFORIZMA NGA SHPENDI SOLLAKU NOÉ



Asnjë mace nuk ka bërë vetëvrasje
sepse nuk e pëmendin në Ungjillet.

Luftrat qenkësin jetësore si të jashtëqiturit.
Barkboshi nuk ka asgjë për të jashtëqitur.

Varfëria nuk është pretekst për një veprim kriminal,
por është shpesh shkaku.

Per të qenë vjedhës
më parë duhet të dish të fshehësh.

Demokracia është më e vogla e të këqijave,
nuk njohim akoma një të keqe më të vogël.

Pornografia është nga drogërat më të këqia,
vret dashurinë e normalëve.

Puna pothuaj gjithmonë të bën skllav,
ndonjëherë të bën të lirë.

Lufta është ajo që kërkojmë,duke e shprehur si kërkim të paqes.

Libri vërtetë mund të ndryshoje botën,por të atij që lexon.

Politikani më i mirë është ai që gënjen më pak.

Përtej shikimit të miopit është errësira,
përtej horizontit të injorantit është boshi.

Historia e shkruar vetëm nga fitimtarët nuk ka se si të mos jetë e cungët,
mungon rënkimi i të mundurve.

Askush nuk e ka dashur njeriun,ashtu siç e do një qen.

Ekzistojnë vetem dy raca njerëzore : të pasurit e të varfërit,kusuri është demagogji.

Intelektualët frymëzojnë revolucionet,hyjnë të parët si idealistë e dalin te parët si humbës,të shqelmuar nga oportunizmi e injoranza.

Mitet e ndërtuara mbi rrënojat e miteve të tjerë e kanë historinë të shkurtër, edhe ata do të rrëzohen nga të tjere mite të frymëzuar prej pasardhësve.


--------------------------------------------------------------------------------

Dal poema: "Mare Nostrum"

quattro estratti x quattro stagioni

poema degli abissi

[...]

Intermezzo 1°


Cosa sente il mare
ventriloquo in bonaccia,
delle onde infami
sussurranti, dei tumuli
anonimi,
piantati sulle rive ,
segnati dal timbro secco di
uno solo dato,
quello del naufragio, del
linciaggio della speranza,
lapidi pedestri di legno
inzeppate per caso qua o
là,
secondo l'abulia di chi,
mentre divora un sandwich,
insabbia i rifiutati dalle
acque opache.
Cosa sente più in basso
l'uomo frantumato dal
gelido,
lugubre abbraccio della fossa:

Nessuno è mai ritornato a
raccontarci

se i guai dell'aver vissuto
il vuoto dell'illusione,
dell'essere deformato tra i
rulli trasportatori
dell'evento,
del lasciare dietro l'unica
certezza, la lacrima,
é più lancinante del vuoto
che riempie il corpo,
dei sentimenti che emigrano,
degli ultime, flebili
riflessi
di fanali che restituiscono
il nulla;


Nessuno è mai riaffiorato a
svelarci

cosa sente uno che slitta
lentamente nella cecità
del subacqueo, mentre si
raffredda per sempre
la voce bizzarra delle onde
rimaste lassù;
cosa prova uno che avverte il
morso dello squalo
mentre le carni ancora
sensibili al dolore
si trasformano in bocconi
dell'obbrobrio;

Nessuno si è mai riproposto
per tratteggiarci

se quel coma è meglio dell'
azzanno brusco di una mina
che fa volare brandelli
umani, che dissemina l'anima,
cacciata a sua volta da
proiettili pipistrelli,
braccata da bombe avvoltoi in
perlustrazione legittimata
da chi pretende di cavalcare,
raddrizzare, migliorare
il mondo altrui;

Nessuno è mai riemerso a
mormorare

se il soffocamento della
bocca dall'acqua che scorre a
riempire i polmoni
se lo scoppio del sangue
dalle narici, l'alto
voltaggio
che carbonizza il denso,
ultimo pensiero,
è più devastante dell'ardente
proiettile che buca
la nuca per il pagano colpo
di grazia;
se la decolorazione dello
sguardo nel misero orizzonte
delle voragini grigioverdi è
più rilassante
del liquido pallido , che
diluisce il sangue,
della autorizzata , legittima
iniezione letale;
se la fodera delle sabbie
addormentate degli strapiombi
è più accogliente delle
lenzuola sporche
di nebbie fatali della camera
a gas;

Nessuno è mai risbucato a
predicare

se il patema del corpo sotto
lapidazione
è più sprezzante e
schiacciante delle migliaia
di tonnellate d'acqua
salmastra sulle ossa
frantumate in milioni di
briciolie di cristallo
che lacerano il silenzio
brutale delle foibe ;
se la moria di stelle che
scoppiano dagli occhi sbalzati
da primi piatti per bestie
acquatiche
è più incandescente dello
schiocco vertebrale
della corda d'impiccagione,

nessuno è più risorto a
confessarci. [...]



Dal poema: "Murus Noster"

poema
dei
pipistrelli


"Irgendwann fällt jede Mauer"


[...] Lasst sie nach Berlin kommen
colui che dice che Tifone
era meglio degli dei dell'Olimpo,
fatelo tragittare la rotta delle
croci bianche
nel grembo delle metropolitane
invalide,
addosso ad autostrade sanguinanti,
nei fiumi monchi, troncati dalle
baionette,
nelle budella dei laghi sviscerati.

Caricatelo con trofei dell'arte
rimasto
dalla galleria immane
dei Mauerspechte.
amalgamata da livori in cemento
armato
adornata
da maree di grettezze.

Colui che dice che gli dei
dell'Olimpo
erano meglio di Tifone,
fatelo nuotare nelle acque
tenebrosi di Spree;
sentirà gli scheletri che lo
attirano in profondità
degli spiriti defunti delle idee.


Fategli sentire le convulsioni
di Peter Fehter,
capire il suo corpo tuttora
bollente,
abbattuto due volte,
da chi aprì il fuoco
e da chi lo lasciò stecchire
nella striscia della morte.

Coloro che dicono che gli dei
erano tutti legittimi
anche se non concordi,
fateli abbracciare
con lo spettro di Chris Gueffroy,
condannateli ad una eterna corsa,
appendeteli come medaglione
il monumento di Criss
che guizza malconcio
dalle acque di Britz [...]




Dal poema: "CODICI A BARRE"

[...] Non ci sono i soldi per le
carrozzelle,
ma non possiamo essere avari
per piazzare lo scudo spaziale,
il Mefistofele di turno oggi
forse tace,
ma non possiamo renderci conto
come si sveglierà domani,
(non si comprende da Nostradamus
se Bush in Albania ha guadagnato
dalla Medaglia della Bandiera in
Omaggio,
o se ha perso in un curioso bluff
dell'orologio stranamente
scomparso.)

Ma siamo irremovibili a proporre
la sovvenzione
alla prodigiosa
bomba ormonale,
senza l'impaccio delle
intercettazioni
quanti sono clementi,
e quanti dei senatori contrari.
Questo, più che gli analisti
politici
lo possono calcolare meglio i
bancari.

Bomba Ormonale -
spettacolo geniale
d'avanguardia,
davanti a Lei
Baudelaire -
fu un ordigno fallito
nel Montparanasse ,
Marinetti ,non fu
la nitroglicerina futurista,
era il nullo Matisse,
il vuoto fu Picasso,
e sembra un ritardato Ezra Pound.
Maiakovskij di fronte alla B.O.
è soltanto un dilettante di
campagna.
Kandiskij un insignificante boy
scout alpino,
ed Apollinaire un meschino
analfabeta,
che conobbe les mamelles di
Tiresias,
e non fu capace d'altro.

Bomba Ormonale,
attrazione surrealista
più abile di Mirò,
più metafisico da un capolavoro
di De Chirico,
più eleganti del Èluard
Complètte Chanson.
Ideata dai miglior scaltri
creatori di visioni
dietro gli studi ovali;
chiamati padreterni presidenti,
chiamati squallidi primo ministri,
chiamati satrapi colonnelli
o dell' ONU flemmatici segretari.

Immaginate un po' lo scenario
dopo il botto:
atto primo:
l'aria rosea profumata d'Acqua
di Giò,
il divorzio dalle armi eversive
del nemico
che corre ad abbracciare
chi li sparava al petto,
che corre a baciare
le labbra che lo spregiavano,
che cerca aiuti
in forma di tacchi a spillo;
niente cibarie,
ma soltanto perizoma ,
gonfialabbra,
niente più agdà

ma depilanti a oltranza
e un po' di viagra
per addolcire gli ex blasfemi.

Atto secondo:
il nemico che cambia alla Cassa
di Risparmio
cento metri di trincea
con un metro quadrato
di marciapiede,
sono pronte le banche Bush,
le banche Prodi,
le banche Blair,
a sussidiare il benedetto
ribaltone .
E non saremo più costretti
di esportare democrazie,
ma strettamente tanti sexy-shop
nei sofisticati oasi desertici.
Si eclisserà la fame di
costruire moschee,
restaurare chiese,
allargare sinagoghe,
come luoghi di raccoglimento e
preghiere,
basteranno le Banche Jesù,
le finanziarie Moametto,
gli Istituti di Credito Buddha,
le Raiffeisen Brahma
le borse Tao,
le assicurazioni Confucio

e domanda di due righe in carta
semplice .

Atto terzo:
il nemico finocchio che manifesta
per parità di trattamento civile,
niente più tirannie dello stato
oltranzista religioso,
ma il beneficio di connubio
e l'edonismo di aggrappare figli.
Nuove religioni sbocceranno:
si chiameranno arci trasformismo
si chiameranno il cameratismo gay,
spiritismo lesbiche,
o massoneria di ermafroditismo.
E non sarà più l'evo del Web,
ma della chirurgia plastica
di cambiar sesso.
William Gates
sarà obbligato ad abdicare
dal trono dei re Mida
per far pavoneggiare
il chirurgo plastico Bianchi o
Rossi
i maragià della rettifica
di equipollenza carnale.
E dovranno incolonnarsi
star di Hollywood e Cinecittà,
dietro la coda di aspiranti pazienti
stuzzicati dal exploit dei
travestiti,
finanziati dall'integralismo dei
marciapiedi,
erogati dal fondamentalismo del
narcoeuro
offerti dal fanatismo del
hashishdollaro.

Atto quarto:
finale ieratico -
la schiatta nemica
che più non può procreare,
per colpa degli invertiti,
che ,volendo soltanto di essere
chiavati,
non possono più farsi papà;
la prole nemica che svanisce
negli annali,
la stirpe nemica che sparisce
dalle cronache,
l'odiata memoria dileguata nel
pantano.
Scampati soltanto noi sulla toboga:
la democrazia delle borse ,
le azioni del mondo probo,
sia con svastica,
che con littorio,
sia con cinquanta stelle
che con falce e martello:
l'ordine perfetto delle
obbligazioni,
il ritmo cardiaco dei titoli di
stato,
il battito dei Bond globali,
rimborso euroatlantico
di lungimiranza.


***

Ed eco il brevetto felino
depositato con gioia ingenua
nel santuario del sandwich
universale:

che essere superstite
non é casuale,
ma l'abbraccio logico di vita
della non optional religione
globale:

non soltanto della gazzella e del
leone,
non soltanto dell'erba e del fuoco,
non soltanto del cane e del ladro,
non soltanto della telecamera e
della privacy,
non soltanto delle banche ostriche
aperte soltanto ad un Dio
sofisticato;


che tutto nell'intrico ha
un'anima mistica :

il sedere a la poltrona,
la Ferrari e il Nasdaq.
il Mib30 e i pizzini,
il disco di platino e il Mibtel ,
il Bombay Stock Exchange e il
fittizio mendicante,
il conto corrente e l'aula magna,
l'Aids e la savana,
l'albero genealogico e lo studio
legale,
la lebbra e lo scantinato;

che l'unicum ha un psiche ,
anche la trascendenza degli sghei.


***

Ed ecco l'auspicato santuario:

l'umile panca per pregare -
uno sportello bancario;
il tempio talare -
la banca bramosia;
L'Altissimo?
E lo stesso perpetuo,
chiamatelo a voglia
padreterno euro
o pure angelicamente
signor dollaro.

Pregiamo fratelli,
innanzi al nostro matematico dio
facciamo l'inchino al buldozer
titano,
l'unico che livella le razze,
le ideologie,
e fa arrossire integralismi o al
Qaede,

non c'è bisogno di macellarsi a
vicenda
per finte cause partorite da
templari
siamo tutti figli dello stesso
culto:
del clero Bancheismo mondiale.


Non siate allochi ,come me, di
battersi
e credere ancora
in un'altra dottrina globale,
in una che non sia il soldeìsmo -
l'ostrica che sboccia perle dalle
carte.
Non siate ottusi, come me,
di credere senza fine in un cosmo
parallelo
al fetente che ci deprime,
dove il tempio non ha le fondamenta
sulle meteorite del incubo monetino,
dove la musica non si intitola
Tan e Taeg,
dove il vento non sia soltanto
il movimento dell'aria degli
aerei di guerra,
dove i tramonti non nascono
dall'uranio impoverito,
dove nonché l'Ente Suprema,
l'Unica Eterna ,
la Morte
é Democrazia.

Ma dall'altura dell'obelisco pigmeo
mi deflagra il timpano
lo strillone
dal web :
Andate ,o gente, a strisciare
da grette canaglie,
a baciare le mani ai pietosi
padrini,
a leccare i piedi
ai amministratori bancari,
a lacerare le ginocchia in delirio
verso l'apparizione sacra,
a flagellare il maligno nel teschio,
a incidere sulla schiena serpenti
sanguinanti,

che sia eterna la preghiera :

Banca nostra che sei in terra...
[...]



Dal poema: "CHECK UP AD OMERO"

poema da
caffè

[...] Il marmo che parla di te ,Omero,
sconvolge
a vederti, come Tiresia ,
con lo sguardo plumbeo.
C'è ancora il vuoto
al posto del bagliore
ma certo non c'è l'assenza del
genio.
Comunque possiamo riprendere a
sfogliare l'Iliade,
a riesaminare la Storia da te
divinizzata?
Possiamo permetterci di essere
più schietti
e non troppo enfatici ,
come nei versi
del tuo überpoema ?

Cerchiamo di accorgerci che nel
decimo anno
del malaugurato rogo di Troia,
Priamo , il benigno , era già
freddato dalla spada ,
Troia era già espugnata dai
greci , Omero,
e le sue opere d'arte già
trafugate.


Cassandra si era avvalsa alla
Convenzione di Ginevra,
come esiliata in un paese alleato,
Ettore gravemente ferito da un
attacco aereo,
i greci gremivano la casa di
Andromaca
da esercito di pace internazionale.

E Achille ? Se ne infischiava di
Briseide
e non si era mai estraniato
dalla guerra,
se non per piccole schermaglie
di rimborso spese,
negate dalla sovrintendenza.


Il Pelide si è reso conto che
gli achei
non potevano rimanere fuori dal
banchetto,
se no addio floridi bottini di
guerra
per chi si rinnegava prima del
saccheggio.
Niente duelli,
Patroclo era stato squarciato
in un agguato kamikaze di routine ,
mentre gli altri erogavano nelle
case
filmati orrendi o reperti antichi.

Come da tradizione, Agamennone
non si è mai esibito
in prima persona a combattere,
capeggiava il match
dal tavolo ovale in Grecia

e si vedeva tra lo sciame
soltanto per festa del sacrificio
del tacchino offerto agli dei.
[...]