Vullnet Mato

Librat të botuar nga ky autor :
Vëllimet poetike:
"Tinguj malesh" (1969),
"Krahët e erës" (1972),
"Ninullat e hekurit" (1984),
"Dritaret e prillit" (1994), i vëllimit me poema "Katër plagë të Shqipërisë" (1999) dhe i poemës "Nënëmadhe Fterra" (2007).

Vëllimet me tregime
"E fshehta tronditëse" (1999)
"Klithmat e mishit të bardhë" (2006).

Romanet:
"Ujësinor" (1976),
"Era e kësaj kohe" (1984),
"Lakmia" (2000),
"Maturantët" (2002),
"Damkosja e engjëjve" (2004)
“Vajza e kuçur" (2007),
"Marrëzia e madhe" (2008),
"Matura e paharruar" (2009).


CILI ËSHTË QËLLIMI YT ?

Qëllimi im,
është një diagramë qiellore
që vargëzon ndjenjat e holla,
është një horizont i bardhë
që gëlojnë fluturat e korrikut,
është një borzilok saksie
që marrin erë vashat e njoma,
është një lot i kristaltë
që pikon gazin e qerpikut;

është një balonë fëmijësh
që ngjitet në erën e lartësive,
është një puthje e përvëluar
që ëmbëlson gjakun e zemrave,
është një urim për ditëlindje
që çojnë valët elektronike,
është një lajm i hareshëm
që u dërgojnë bijtë nënave;

është një vijë melodike
që gjallëron dasmat e vitit,
është një parmendë e artë
që lëvron thellësitë e mendimit,
është një flakë e zjarrtë
që djeg ligësitë e shpirtit,
është një arkivol i ndershëm
që prin homazhin e hidhërimit.

Po qëllimi yt,
që shkallmon qetësinë
me angullitjet e ujkut,
cili është dhe ku e ka mirësinë,
o i urituri për tufat e majme
të kolltukut ?...

SIAMEZJA SHPIRTËRORE

Kur artistët prindër
gdhendën me pasion
skulpturën e gjallë
të këtij trupit tënd,
besoj nuk menduan
se femra që verbon,
mund t’i linte meshkujt
tërësisht pa mend...

Ky vështrim i syve
me rrezatim të shenjt
ditën sjell aroma
nga lulet dhe pyjet,
netëve me eros
më josh e më deh krejt
dhe ndjehem porsi fllad,
filloj flas me yjet.

Buza, gusha, gjoksi,
nektari i hojës,
sa nisin të ndezin
një puthje të shpuzët,
tjetra i fryn prushit
që fle brenda gojës
dhe hovi i zjarrit
flakëron te buzët.

Nuk është ndoshta
mishi trazimtar,
që më jep etjen
e diellit mbi dete,
por lumi i thellë
i shpirtit me valë,
që më fundos brenda
dhe sërish kam etje...

Mos më ndaj nga prehri
me dallgë ekstaze,
se më thahet zemra,
o moj shpirtushe!
Ti kthehu drejt meje,
dhe pulsomë taze,
të më vijë gjaku
prapë në barkushe.

Dy siamezët njihen
si rasti përjashtim
i trupave të ngjitur,
fenomen anomalie.
Ashtu të paça ty,
ngjitur me shpirtin tim,
moj siamezja ime,
fenomen dashurie!...
__________________

Milionat e mia

Nga shumëzimi vetjak
babai dhe nëna,
shtuan gjashtë djem,
pas një vajze.
Ngritën gjashtë
shkallë guri të rënda,
për t’u ngjitur të dy
në qiell parajse.

Pesë, nga ne
zgjodhën rrugë rastësie.
Të shkathët
në biznes dhe zanate,
mblodhën secili
milionat e tyre.
Unë mblodha libra,
mbusha rafte.

Tokat e babait
i ka kush s’i kishte.
Emrin s’e kam
në libreza me para.
Figuroj
në kopertinat e letrave shqipe.
Fle te dhomat e sime bije
pa qira...

Krejt i lirë
nga hipotekat dhe bankat,
pres pa qira të shkoj
dhe në qiell.
Por kësaj bote
nuk i lë pas kamata,
borxhe apo detyrim
të pashlyer..

Thonë se
në qiell i kam të gjitha
milionat e nevojshme
që më munguan në tokë.
Veēse aty
do të më mungojë drita,
rrezatimi që kam këtu
nga miq e shokë...


----------------------------------------------------

MOTRA JONË DURIMMADHE

Durimmadhja shpirtpastër, o motra jonë e vetme,
duarshkathëta për gjithçka ushqeheshim e vishnim,
dhembshuria që lije kokën pas gjashtë vëllezërve,
floriri i ndritshëm i të gjitha varfërive që kishim;

U rrite pa u ndjerë, moj guguçja jonë krahëshkruar,
çdo ditë në trup të vezullonin pendët e purpurta.
Të kish ardhur koha e fluturimit po ne s’e kuptuam,
se folenë në strehë tjetër do thurje me thupra.

Të vinin tufat e pëllumbave përqark duke gugitur
dhe ne i qëllonim me llastiqet tona ku të mundnim,
pa ditur se po të përzinim gëzimin e shumëpritur,
pa menduar se ty në jetë të duhej dhe pëllumbi.

Të gjithë në një gojë, të shamë e të ofenduam,
kur tinëz i buzëqeshe ndonjërit që i mbetej syri.
Vetëm kur ike dhe pamë se mbetëm pa sy e duar,
kuptuam se na mungonte të gjithëve lulja e shpirtit...

Oh, sa shumë qave atë ditë kur na le fare vetëm
dhe dole nga dera për të fluturuar larg nëntë male!
Na erdhi keq, që pa cicërimat e një vajze mbetëm,
por dhe u gëzuam që shpëtuam nga sytë e zuzarëve.

Vonë të kërkuam falje e t’i puthëm të dy duart,
ndonëse na mungoje dhe pa ty nuk jetonim dot.
Të thamë se do ishe prapë në zemrat tona vluar,
dhe t’i lagëm dhjetë gishtat e unazave me lot...

Derguar nga autori per Forumin Shqiptar
__________________

PUTHJA E NJOMË

Nga buzë vajzash
rrëmbeu qindra puthje.
Premtoi shumë,
nuk mbajti asnjë.
Ato ëndërruan
të bëheshin të tijat nuse.
Ai u la kujtim puthjet
dhe tjetër asgjë.

Ato gjetën puthje të njoma
martesave.
Ai kërkoi puthje
deri te mosha e vonë.
Shkoi me puthje
deri te një e ve.
Aty iu tha buza
për një puthje të njomë...

TE MONUMENTI I SKËNDERBEUT

Ai na thërriste të mblidheshim
nën krahët e shpendit krenar,
që s’ishte shqiponjë,
po Arbëria me dy krerë.
Na thërriste të ngriheshim
nga gjumi i rëndë mesjetar,
që s’ishte gjumë,
po vdekja e kombit viseprerë.

Na thërriste të bashkoheshim
nën bajrakun kuqezi,
që s’ishte flamur,
po gjaku shekullor i Arbërisë.
Na thërriste të lidheshim
si shkëmbinjtë tanë me besnikëri,
që s’ishin shkëmbinj
po kështjellat malore të lirisë.

Na thërriste në beteja
kundër “Mëkëmbësit Qiellor”
që s’ishte sulltan,
po djalli me fytyrë gjysmë hëne.
Na thërriste t’i mbanin shpatat në dorë,
që s’ishim shpata
po brinjë të çdo nëne.

Na thërriste
të hynim në legjendat e të parëve,
që s’ishin legjenda
po zulmat e mëdha arbërore, ilirike.
Dhe na thërret sërish
të qëndrojmë mbi kështjellat e shqiptarëve,
që s’janë kështjella,
po monumentet e ribashkimit
të trojeve tona etnike...