Albert Zholi

Dashuria njerëzore

-Dashuria njerëzore është një zjarr, një parajsë, një skëterrë, ku banojnë gëzimi, dhimbja dhe pendimi i hidhur.

Kjo thënie e Baurnefeldit m’ish ngulitur thellë në mendje atë mbrëmje ku muaji i qershive kish paraprirë zhegun e stinës së thatë. Ngula këmbët në qendër të Athinës aty ku tetë udhët e qytetit më të vjetër të botës rrjedhin në sheshin Omonia si në një amfiteatër real duke më ngjallur përshtypjen se i paraprija një ndeshjeje ndërkombëshe. Ishte mesviti i 1995-s dhe betejës së perëndimit të diellit po i afrohej disfata. Drita kish nisur të largohej si mikeshë e paftuar ndërkohë që gjallëria njerëzore ishte si në orët e punës. Njerëzit ngarkuar me hallet e tyre hallakateshin mes njëri tjetrit. Në hapat e nxitura kumbonte dëshira për t’ju larguar turmës drejt qejfeve, halleve, mëkateve, dëshirave, ëndrrave apo ankthpritjeve vajzërore në bankonet e bareve. Gjithfarë ngjyrash dhe rracash humane parakalonin aty pari sikur ishte përgatitur enkas një paradë e tillë për të shuar etjen e dallimeve njerëzore. Ai dalloi tezgaxhinjtë bullgarë vetëm nga koka e tyre e qethur shkurt tek fjaloseshin për ca dylbinj rusë që po tregtoheshin suksesshëm në kthinat e lagjeve. Pikasi maqedonasit me kominoshe pune të spërkatura me gëlqere dhe një turmë afrikanësh me ato rrelat e tyre të zhgyera me yndyrë. Grekët binin menjëherë në sy. Indiferentë, të tërhequr rendnin mes këtij mishmashi rracash njerëzore ku gëlonte frika, misteri, ankthi. Gjithë ajo kupë e gurtë, e stërmadhe që derdhej më pas nëpër udhë dukej se dihaste zorshëm.

Në këtë mjegullnajë njerëzore vetja më dukej i vogël i imët, i stepur. Ishte hera e parë që në qënien time po rrëzëllonte një mendim kaq i papërshtatshëm për tipin dhe dëshirat e mia. Kisha një telepati të çuditshme, sikur kohët përziheshin me njëri tjetrin dhe kujtimet shtriqeshin me realitetin nëpër këto udhë. Nisa të endesha mes njerzve. Për një moment u shkëputa nga rrethana e ambientit. Hodha sytë rreth e rrotull për tu orientuar dhe për të qartësuar shikimin. Në ndalesën e autobuzit një burrë i moshuar mbështetej tek ndërtesa afër staconit. Dukej sikur nga momenti në moment ngrehina e tij e plakur do të shembej përdhe. Burri kish mbathur një këmishë gri të lehtë me një kravatë me ca riga të vogla që kontrastonin me fytyrën e tij të dalldisur nga zalisja. Plaku u kërkoi disa herë ndihmë kalimtarëve, por asnjeri nuk denjoi të kthente as kokën. Të gjithë vraponin nëpër halldëshirat e tyre. Flaka nga vetja mëdyshjen dhe stepjen e jashtvullnetëshme që po mundohej të më kaplonte. U afrova tek zotëria i vjetër. Ai psherëtinte dhe pëshpëriste : -Taksi, taksi ! - pa e shkëputur trupin nga muri i godinës. Kur pashë indiferencën e njerëzve u afrova fare pranë.

-Mund t’ju ndihmoj?- i thashë me përzemërsi.

-Më ndihmo të gjej një taksi,-pëshpëriti ai duke zgjatur drejt meje dorën që i dridhej. Pastaj…

-Nga gjuha dukeni i huaj, shpresoj të paktën të mos jeni shqiptar, - foli me një zë akoma më të zvarrur sikur dilta nga fundi i dheut për të dhënë një amanet. -Tashmë filluan të më priteshin dhe mua gjunjtë, por nuk e dhashë veten. Re të errëta vërshuan nëpër sytë e mi. Mizëria e njerëzve mu duk si një deng i madh bari ngjyrë gri. Ishin ato fjalë që më preknin, më provokonin, më errësonin mendimin. Shtrëngova dhëmbët. Ato kërcitën si një shtrëngim zaresh metalikë brenda një kutie hermetike për të mbërthyer brenda vetvetes dhe për të mos dalë jashtë zhurmën tërsëlluese të inatit tipik shqiptar kur i përçmojnë atdheun. Por i mblodha forcat. Ishte rasti i parë që thura një kompromis kaq të pakëndshëm me vetveten për të realizuar një gjest fisnik Bëra sikur nuk e ndjeva shprehjen e fundit.

Edhe kur kërkon ndihmë ky njeri paragjykon dashurinë njerëzore?!!

I futa krahun dhe të dy u afruam tek rruga. Shtrëngimi i krahut sikur e zbuti inatin shqiptar për ti lënë vendin e duhur dashurisë njerëzore. Turma e njerëzve tek stacioni na hapi rrugën për të parakaluar lirshëm deri tek bordura. Vetëm tashmë turma e njerëzve shprehte habi dhe na kundronte me vëmendje për të pyetur gjoja se ç’ka ndodhur që ne nuk e kemi vënë re !! Ngrita dorën. Sakaq tek këmbët tona ndaloi një taksi. I moshuari i dha adresën. Në lagjen Pagrati… Rruga….- fjalët e fundit nuk i kuptova mirë.

-Pagrati?!! -mërmërita unë me vete. Nën peshën e kësaj mërmëritjeje që më zvarrej nëpër qënien time si një qenush i përkëdhelur shtëpiak, mendimet më fluturuan larg aty në atdheun tim, në shtëpinë time, në një bisedë që më kish bërë kohë më parë se të merrja rrugën e kurbetit xhaxhai im, partizan në luftën e dytë botërore:

Ishte viti 1940. Vit në të cilën lufta italo-greke la gjurmë të thella në historinë e të dy popujve shqiptar dhe atij grek.. Kur trupat greke i vunë para trupat italiane dhe ato pak trupa mercenare shqiptare të mobilizuara me forcë u hodhën përkrah trupave greke këmishëzinjtë e panë punën pisk. Në këtë kohë unë sapo isha larguar nga fronti i luftës dhe po kthehesha në shtëpi. Dy ditë më parë në grykën e Mezhgoranit trupat italiane kishin marrë një goditje të fortë nga forcat greke. Nga të dyja palët kishte shumë të vrarë dhe të plagosur. Unë me një belxhik gjerman në krah po i bija anës së shpatit të malit për tu kthyer në Tepelenë. Në rrëpirën e faqes së malit disa qindra metra larg rrugës automobilistike Uji i Ftohtë –Tepelenë, disa metra larg të ecurit tim në rrugë dhish, pas një ferre dëgjoj një rënkim të thellë. Ndaloj hapat. Rënkimi erdhi dhe më i thellë në dëgjesën time të vëmendëshme. Ndërroj drejtim dhe i bie ferrës nga prapa duke marrë belxhikun në dorë gati për të qëlluar. . Kur afrohem fare pranë shikoj një ushtar grek mbuluar me gjak. Kur më pa me belxhik në dorë gati për të qëlluar ai më thotë në gjuhën e tij:

Mi mu skotos! (Mos më vra). Unë nuk e kuptova gjuhën e tij por nga mënyra se si fliste, nga shprehja që i mori fytyra sigurisht kërkonte ndihmë. Kapota i kishte ndërruar ngjyrë. Ishte lulëkuqe. Ula belxhikun në shesh dhe i zbërtheva kapotën. Plumbi i kish shpuar kofshën e djathtë dhe gjaku vazhdonte ende të rridhte. I zbërtheva pantallonat, grisa këmishën time dhe fillova ti pastroj me ujë dhe ti lidh plagën. Tek vendi ku kish hyrë plumbi hodha duhan të grirë. Ky ishte ilaçi më i mirë për momentin. I plagosuri mblodhi paksa veten dhe çehrja e fytyrës i mori një nur buzëqeshjeje.

-Efkarsito, efkaristo (faleminderit)!-më tha disa herë. Patjetër që më falwnderonte. Sytë filluan ti shkëlqenin nga gëzimi. Në fytyrë filloi ti lodrontë një gëzim ëndërrimtar. Ndoshta kujtonte familjen, të dashurën, miqtë, të afërmit. Në moshë nuk mund ti kalonte të 22 -23 vjetët. Vinte i gjatë, me trup të rregullt, zeshkan, syzi, flokzi dhe një hundë të përkulur në majë. Deri sa ra mbrëmja ia ndërrova dy tre herë plagën, i laga buzët me ujë dhe i dhashë nga ajo pakë bukë misri me qepë dhe gjizë që kisha me vete. Ai mezi e përtypte bukën dhe unë detyrohesha t’ja lagja me ujë. Kur dielli perëndoi prapa malit dhe nëpër rrugët e dhive nuk shihja asnjë këmbë njeriu, e hodha në krah dhe mora rrugën për në Tepelenë. Mezi ecja . Herë pas here e ulja në tokë dhe ecnim të dy. Krahu i tij rrethonte shpatullat e mia dhe ai ecte me një këmbë. Dukeshim tepër të vetmuar në atë natë ku errësira e malit dhe zhurma e ujit të Vjosës të përcillnin oshëtimën e krismave dhe frikën e ndihnin prita të paparashikuara. Qielli ishte mbuluar me re dhe Hëna nuk ishte e zonja as të nxirrte kokën në dritare për të parë simpatizantët e saj apo për të dhënë një përshëndetje dritëdhënëse të sadopakët në atë natë përpjekjeje, lufte mes jetës dhe vdekjes. Ne ishim shkrirë në një trup. Bile gjaku i tij në të njëjtat përmasa kishte ngjyrosur dhe rrobat e mia. Ai mundohej me çdo kusht që të mbante rënkimet e justifikuara të dhimbjes. Bënte të pamundurën për të mos më shqetësuar më tej apo për të mos shkaktuar zhurmë e cila kushedi çfarë pasojash do të na sillte. Nuk e di sa orë ecëm ashtu. Orë që na u dukën muaj. Në të gdhirë mbërritëm tek shtëpia e një mikut im në Tepelenë. Lehja përjashta e qenit duke tendosur vrullshëm deri në shqyerje zinxhirët e lidhjes e bënë të zotin të dalë pa arritur tek gardhi.

-Kush është aty ?- foli që nga dera e brendshme e shtëpisë miku im.

-Hape Novruz hape, Zenuni jam.

Ç’e mirë të solli në këtë orë, mor njeri i mirë? – foli i shqetësuar më shumë me vete Novruzi se sa me ne, dhe duke rregulluar edhe njëherë xhaketën në krah u afrua të hapë derën e oborrit. Sa hapi derën shtangu.

- Futu ç’pret!- Iu drejtua bashkëfshatarit dhe i kapi krahun tjetër ushtarit grek. Në këtë kohë gjithë familja ishte në këmbë. Novruzi iu drejtua gruas:

- Shpejt, ujë të ngrohtë për plagën dhe bukë për të ngrënë, -pastaj filloi të llafosë me mua. Greku nuk na e ndante shikimin. Si duket tashmë ju rizgjua dyshimi i fillimit. Unë pasi hëngra pak bukë dola jashtë për të shkuar tek një mik i yni, mjek popullor, i cili duhej të hiqte plumbin nga kofsha. Nevruzi me të shoqen filluan të merren me ushtarin grek Unë u ktheva pas dy orësh. Kur u futa brenda në dhomë, greku thuajse u ngrit në të ndenjura nga gëzimi. Nuk e besonte se erdha. Mendonte se po e tradhëtoja apo kishim dëshirë ta vrisnim.

-Irthe (erdhe) Zenuni !!? –më tha duke lotuar. Sa ngushtë e ndjeva veten. Kishte të drejtë. Në këtë dreq luftë çfarë nuk ndodh. Unë isha tre katër vjet më i madh se ai. U mallëngjeva. Padashur dy pika loti më ranë faqeve të rreshkura nga era e malit. Ato lotë humbën në rrënjët e qimeve të faqeve disa ditëshe parruajtur. Ndërkohë Serveti, mjeku popullor, filloi nga puna. Nuk mund ti përshkuaj ato 3 orë punë apo luftë që bëri Serveti për të hequr plumbin nga kofsha e ushtarit grek. Shpesh herë ai na thoshte emrin. Janaqis Kazanopulos. Mezi ja mësova emrin dhe më vonë në një letër cigareje ja shkrova emrin dhe mbiemrin dhe lagjen ku banonte në Athinë. Banonte në një nga lagjet më të vjetra të Athinës, në lagjen Pagrati. Si duket kishte frikë mos vdiste dhe nuk e merrnin vesh të shtëpisë. Gjithmonë nxirte nga gjoksi fotografinë e një vajze dhe e kundronte si fëmijë. Si duket ishte e dashura. Edhe kur Serveti filloi të heqë plumbin nga kofsha ai nxorri fotografinë nga gjoksi dhe e mbështeti tek faqja e djathtë. Në ato orë përpjekjeje ai forcën e gjente tek ajo fotografi që për ato tre orë kushedi sa lotë dhe kripë loti mori përsipër. Tek ajo fotografi ai ndoshta gjente qetësinë, forcën, kënaqësinë, shpresën. Kur Serveti më pincën në dorë i tregoi plumbin e nxjerrë nga kofsha ai bërtit nga gëzimi:

Mana mu. Efkaristo megalo alvanos!-dhe puthi fotografinë e të dashurës. (Nëna ime. Faleminderit shqiptar i madh). Në shtëpinë e Novruzit, Jani qëndroi 10 ditë. Pasi e mori veten dhe gjendja ishte qetësuar ai u nis për në atdhe. Nuk mund ti harroj lotët e tij. Me mijëra herë më tha të shkruaja adresën dhe ti mbaja mend emrin.

Ine orea onoma. Janaqis, Janaqis Kazanopulos. Efkaristo, ekato fores efkaristo. Iseste me megali kardhja. (njëqind herë faleminderit. Jeni me zemër të madhe)!-na thoshte me qindra herë. Edhe gjatë rrugës ai e ktheu dhjetëra herë kokën prapa, duke na përshëndetur me tundjen e dorës në ajër dhe më pas duke e afruar tek buzët. Tani që do të shkosh në Athinë po pate mundësi shif njëherë se ndoshta e gjen nëse rron ,- më pat thënë xhaxhai 84 vjecar”.

Isha zhytur i gjithi në meditime kur taksixhiu u nis. Minutat e para isha në botën time ndërsa instiktivisht zotërisë fillova ti fërkoj ballin, shpatullat… Ai psherëtinte duke më thënë:

-Rrofsh mor bir rrofsh. Kur mbërritëm tek adresa dhe taksixhiu ngadalësoi shpejtësinë, i zgjata atij lekët dhe i futa sërishmi krahun të moshuarit, dhe e nxora me mundim nga taksia. Ai duke parë gjestin tim, nxori portofolin për të më dhënë paratë, ndërsa unë ia futa ato në xhep. Kur iu afruam derës së apartamentit, nxori çelësat nga xhepi dhe unë e ndihmova të hapte derën. Tek mbishkrimi i ziles elektrike, aty ku shënohen emart e banorëve lexova. P. Kazanopulos. Shtanga! Ai mbiemër përkonte me mbiemrin e grekut që xhaxhai kishte shpëtuar në luftë. Edhe lagjja po ajo ishte. Për një moment mendova ta pyesja, por gjendja e tij shëndetësore si dhe mënyra e parë e reagimit të tij, ma ndryshuan mëndjen. Ai futi sërishmi dorën në xhep për të më dhënë lekët e taksisë, dhe më kërkoi adresën. Unë i zgjata kartvizitën dhe i kërkova kartvizitën e tij. Ai me vështirësi e nxori nga xhepi i brendshëm i xhaketës, duke më parë me vëmëndje dhe dashamirësi. Pastaj duke i zgjatur dorën i them:

-Zotëri, nuk më duhen ato para. E bëra në emër të dashurisë njerëzore. Unë jam shqiptar. Nga ata shqiptarët që ti shprehe dyshim dhe mosbesim. Dashuria njerëzore nuk ka kombësi!-dhe u largova duke i shtrënguar dorën me përzemërsi Atij filluan ti rrjedhin lotë nga sytë. U mbështet tek parvazi i derës dhe psherëtiu.

-Signomi pedhi mu (më fal biri im)!-dëgjova zërin e tijë të mekur si në një hon. U zverdh edhe më shumë në fytyrë. Unë u largova me shpejtësi dhe kur ktheva kokën ai ende ishte i mbështetur tek dera duke më tundur dorën që i dridhej…Pendimi ndihej në gjithë qënien e tij. Ndoshta donte të kërkonte falje, ndoshta donte të dinte diçka më tepër për mua. Ndërsa unë e lashë vrapin për në shtëpinë time me qera, disa qindra metra larg grekut të moshuar. Mbiemri Kazanopulos u ngulit fort në mendjen time. Sa hyra në korridor menjëherë ngre receptorin e telefonit dhe formoj numrin e telefonit të xhaxhait në Tiranë.

-Urdhëro,-dëgjoj zënë ë tij të mpakur nga mosha.

-Si je xhaxha? Asimi jam!

-Asim o bir, si je ? Ke kohë pa më marrë në telefon. Si i lodhur më dukesh o bir. Apo kurbeti kështu e ka, të lodh!-Nuk dija ç’ti thoja. Në fakt e kisha tejkaluar ca, dhe të moshuarit e ndjejnë mungesën, sidomos kur bëhet fjalë për nipërit, ndaj të cilëve e shfaqin hapur dashurinë.

-Mirë jam xhaxha. E kam shkelur pak. Por sot më ka ndodhur një ngjarje interesante..

-Ç’farë?!-pyeti ai rrufeshëm.

-Kam takuar një me mbiemrin e atij grekut Kazanopulos që keni shpëtuar ju në luftë. Banonte në të njëtën lagje, që më keni dhënë ju adresën, por emrin e kishte ndryshe.

-Pyete, pyete, sepse Jani kishte një vëlla,-foli i gëzuar xhaxhai nga ana tjetër e telefonit. Oh sa mirë sikur të jetë gjallë dhe ta takosh. Më ka mbetur peng në zemër, që nuk kam marrë vesh se si ka ikur ai njeri në Greqi, pasi u nda nga ne. Pyete, dhe më kthe përgjigje. Mbylle telefonin tani. Hajt se flasim pasi të marrësh përgjigje. Thuaja të gjitha sa të kam thënë, hë?! Fisi i tij duhet të jetë patjetër- dhe e mbylli telefonin. Unë mbeta me receptor në dorë. Rrija si i hutuar. Nuk dija çtë bëja. Nxora nga xhepi kartvizitën e grekut dhe lexova Panajotis Kazanopulos. Ula receptorin dhe hapa frigoriferin. Mora një birrë “Amstel” dhe fillova ta pija gjithë etje. Skena me plakun grek nuk më nxiti ta telefonoja, diçka më frenonte. Por nga ana tjetër nuk mund ti rezistoja tundimit nga nxitja dhe dëshira për të plotësuar një kërkesë të xhaxhait. Piva birrën e parë dhe mora dhe një të dytë. Me të në dorë u afrova për tek telefoni. Sa bëra të ngre receptorin, dëgjoj zilen e tij. E lashë sa tringëllima e tij shurdhuese mbushi mbi katër herë më zhurmë hapësirën e dhomës dhe u përgjigja:

-Parakalo ! (Ju lutem, urdhëro!)

-Qirje Asimin thelo sas parakalo ( zotin Asim dua ju lutem) !- u dëgjua një zë i vrarë nga ana tjetër e telefonit

-Asimi jam,-u përgjigja unë me zë të prerë.

-Jam ai zotëria që më ndihmuat sot. Mund të më thoni ç’farë e keni z. Zenun në Shqipëri, se keni mbiemër të njëjtë?!.

-Xhaxha e kam,- i them me zë të shtruar. Për disa momente heshtje nga ana tjetër e telefonit. Në aparat dëgjohej rënkimi dhe frymëmarrja e vështirë e grekut.

-Eh, eh, sot më vrave dy herë mor bir. Sot në ditën më të rëndë shëndetësore më ndihmove. Xhaxhai yt ka shpëtuar vëllanë tim në kohën e luftës. Ai ka vdekur para 3 vjetësh, por ma ka lënë amanet të njihja me ç’të ish e mundur xhaxhanë tënd,-dhe nga ana tjetër e telefonit dëgjova receptorin të lëshohej në dysheme.

----------------------------------------

Gjakmarrja

Ajo ditë fundmaji s’më hiqet nga mendja. Ecja me nxitim në bulevardin kryesor, për të mbërritur sa më parë në një lokal pranë Piramidës. Bënte freskët dhe pse muaji i nxehtë i verës ishte vetëm disa metra larg. Megjithatë të rinjtë ishin veshur me mëngë të shkurtra, ndërsa pjesa më e madhe e njerëzve ishin me xhaketa apo me pulovra. Në lokal më priste një shok që e kisha njohur dikur në Athinë. Ishte njeri i qetë që shihte punën e e vet. miqësor, por dhe korrekt... Kisha vite të tëra pa e parë, thuajse mbi 10 vjet.
Kur më mori në telefon zëri i tij m’u duk shumë i largët dhe i lodhur, një zë sikur se kisha dëgjuar kurrë. Sapo u afrova, ai më njohu që larg dhe u ngrit në këmbë. Kishte ndryshuar shumë. Ishte plakur para kohe. Si duket dallgët e jetës e kishin goditur keq. Sa e përqafova dhe afrova karrigen për t’u ulur, ai psherëtin thelle dhe tundi kokën. Kishte hall të madh, këtë e kuptova menjëherë. Unë e shikova fort në sy. Ai se përballoi dot vështrimin tim dhe me kokë ulur filloi të flasë:
-Më dëgjo me vëmnedje dhe në fund po deshe më jep një mendim- më tha dhe ktheu një gotë ujë me fund. Buzët i kishte të plasaritura.
Po të dëgjoj i thashë:
-Pra 11 vjetësh, disa kohë pasi u takuam bashkë, vëllai im i vogël, ra në dashuri me një kushërirën tonë. Ishte fundi i vitit 1998. Nëna jonë, babain e gocës e kishte kushëri të parë ( e kishte djalë daje). Të dy ishin të mirë, të paraqitshëm. Kur u muar vesh lidhja, askush s’donte ta besonte. Kishim shumë lidhje gjaku. Fjala mori dhenë dhe në qytetin tonë të vogël, ky problem diskutohej në çdo tavolinë. Të afërmit u bënë thirrje që të largoheshin nga lidhja dhe vëllait i thanë të vinte në Greqi. Ai s’pranoi. Athere vëllai i gocës, një mbrëmje, i del në pritë dhe e qëllon me armë vëllanë tim. Vëllai ngelet i vrarë në vend, ndërsa vëllai i gocës largohet në drejtim të paditur. Edhe sot se gjejmë ku është. U futëm në gjak. Babai kërkonte marrjen e gjakut. Më takon mua të marr hak. Por dua të marr hak vetëm mbi të, pikërisht mbi atë që vrau vëllanë! Po ku ta gjej?! Ai ka ndryshuar gjeneralitet dhe kushedi ku është! Eh, gjakmarrja!!!. Një fenomen i tillë i ka ndoh dhe një mikut tim në veri. Motra e tij dashuroi, një të afërm. Ai deshi të vrasë motrën…dhe motra është larguar për vite të tëra në një shtet perëndimor… Si thua ta kërkoj, apo ta fal? Jam lodh 11 vjet Më jep një mëndje.-dhe nga sytë i dolën lotë. Eh, nga njëra anë vëllai që më duket sikur thërret merr hak, nga ana tjetër unë njeriu, që s’mund të vras as një zog….Por më shumë prindërit që me shikim e tyre më thonë: Akoma ti?! Zakoni….!!! E dëgjoja dhe s’pipëtiva. Heshtje. Tani shikonim njëri tjetrin në sy..Ai me lotë, unë në dëshpërim.
Gjakmarrja…Ky fenomen i shëmtuar vazhdon edhe tashmë në vitin 2010, vazhdon ende dhe pse me përmasa më të kufizuara. Sa familje janë ende të ngujuara në gjithë Shqipërinë? Me qindra. Gjakmarrja…Gjak në emër të asgjëje….Marrje jete për një fjalë, për një dashuri…Sa zakon…! S’di se sa më rëndon ky emërtim kur mendoj se jam shqiptar…
-Dëgjo miku im-i thashë. E di që edhe në vitin 2010, tek ne egziston gjakmarrja. Por ti duhet të gjesh forca ta flakësh nga vetja. Mos vra me dorën tënde. Mos merr jetë njeriu..Gjej forca dhe fal. Nuk mund të shkojmë në Evropë me psikologji të tillë. Gjakmarrja duhet të marrë fund….Ai u drodh nga këto fjalë dhe u ngrit vrikthi në këmbë…

©Albert Zholi



p.s. krijimi u dërgua në adresë të forumit nga autori.