Aleksandër Çipa

Marrë nga 'Zhurma e Qetësisë'
Shtëpia botuese: UEGEN 2005

Dedikuar: Klarës, qënies së frymtë të fshehur në shumicën e fjalëve.

Paqe e Sherrtë

Kam mbetur vetëm gjithë zhurmë e sherr
Perandori e ngushtuar shpirti im sot,
Një fjalë vetjake tim eti ia besoj:
Se një përrua ujërash
nuk rrit pemë, por shton zall.
Ti ke bërë ikjen ...Unë paqen humbas.
Imazhe të vogla më trazojnë edhe më tej,
Në cdo frymë dhe kolitje,
jap forma dhimbjesh.

Ide varfanjake vërtiten thellë mëndjes,
Më njohim e llangosin, mërzitshëm e pa qejf,
Në zgjedhjen e ikjes lehtesisht e more
Mungesën brenda meje si gurr.
Për formën e mungesës, pa vrasje mërie,
Vërtitshëm, ndjek rrugë përroi,
Në shpatull dobësirash ther dhimbja e re,
për ikjen tënde me palcë të vjetër.
Nesër do t'i ndez yjet më shpejt,
ditës do t'i jap dritë më shumë,
Nuk ndodhi se ngjau solstici, e dashur,
mungesës tënde imazhin t'i përndez.

Mes meje dhe teje...
paqja e sherrtë në mes.


Kollitem

Kollë më kollë më shkund kollitja
Po thyej shpirtin, e qelqtë-krejt
S'kam marëzi,
as brengë jo,
vec një re më ngjall zili.

Dhe pema në qoshkun e hershëm,
nuk po e ter vesën për sot,
Kurorë e saj - imazh i heshtjes
rëndon si hije mbi asfalt.

Sipër reja që pi qielli,
e tjerr vetë era në kupë...
Kollitem nëpër kollë gjoksi
sikur ushqej Hadin me luge.


Bibla

Për betminë - pyesni murgun,
Për heshtjen, -
gurin në pikë të diellit
Për mungesën, - hallin në rrugë
Për urinë, - atë që vec një herë e njohu ngopjen,
e iu rikthye imazhit të bukës.
Për hijen, mat me sy diellin,
Diellin që kur e sheh,
lot të jep verbimi.
Për natyrshmërinë - filozofinë e ujit rrjedhës,
Për të qeshurën, - beso gjithmonë
Qetimin pas shtrëngate.

Në Bibël duhet shtuar kalimi i cdo njeriu.

Si glob në lot

Pëlhurë argjend kjo mjegull sot
Po të mbaj si glob në lot.

Nisa të njoh mbarimin...
Shtati im, i nginjur me fillimin.


Nuk jemi të mishtë

Një cast dhe mbushem
ca dite dhe zbrazem
Zbrasem një cast
Sa ditë dhe s'mbushem.
Kohë e paardhur më bën të dyfishtë.

Jemi të kohshëm,
Nuk jemi të mishtë.


Variacion

"Hedh me pushkë miell jo plumb..."
Kjo ditë moshe, vrasjen ma humb.
Në ikje ujërash e kaltra s'gjen fund
Bryllësi...që shkund.
Për sqepin dhe puplat zogut i thamë
Atë që fluturimit, mangut ia lamë
Vijaske cicërime dhe glasë pickimi
Na jep pëllëmba dhe e heq syri.
Mos tund kërshërinë, thoin mos prek
Ma merr një krismë, s'di ku më vret
Kjo ditë moshe, vrasjen ma humb
Zbraz miell me pushkë, jo plumb...


Udhëtimi, jo mbërritja

U shumuan ditët e premtimit të përsëritur
Se në pak orë unë e ti,
do të qemë më të pasur.
Betueshëm të gënjeva
Pa ditur se do të ndodhte
Që fjalën për monedha asnjëherë s'e pata fikse.
Më ndje vetja ime, më ndje!
Për kuletën e të hollave do të vazhdoj të mbetem,
Odise ikanaku
Që velën s'e hedh.

Më ndje Penelopë anonime, më ndje!

Pasuri pavdekësie
Odiseu pati,
Jo mbërritjen në Itakë, vuajtjen e udhëtimit.