Anton Ndoc Papleka

NJE NENE

Askush s'mund ta dijë sa vjet ka:
Ajo është e mocme sa dhimbja,
Ajo është e re sa krenaria!

Në shtepizen e qetë s'ka njeri,
Pervec fotografisë së dy djemve të saj:
Në nje mal me borë ranë për liri.

Njerën kembe e ka te paralizuar,
Gishtat e duarve i ka të holluar nga soda:
Ajo që në vegjëli ka larë rroba.

Megjithatë as tani nuk rri shtrire,
("s'mund te rri kurrsesi" , thote ajo.)
Në oborrin e vogël del qe pa gdhirë.

Në kopshtin e saj ka shumë trëndafila,
Të kuq e të bardhë gjer në vjeshtë.
(Midis tyre ajo ngjet si fiongo e zeze!)

Ajo con tufa ne varret e të rënëve,
U fal të rinjve të fejuar në lagjie,
U fal të gjithëve për ditë feste e dasme...

Asaj jeta nuk i dhuron lule:
Ajo tërë jetën rriti trëndafila
Për lirinë dhe njerëzit e mirë.



Ndoc Papleka u lind më 1945 në Lekbibaj (Tropojë). Ka kryer studimet e larta për gjuhë e letersi dhe ka punuar si mesues,redaktor, skenarist etj. Ka nisur të shkruaje poezi shume heret. Libri i tij i pare me poezi eshte: "Zeri Im". Me pas vijne vellimet me poezi "Ecim", "Ngjatjeta, Diell", "Rrathet e Lisit" etj.

-----------------------------------------------------------

Poeti Anton (Ndoc) Papleka lindi në vitin 1945 në fshatin Lekbibaj të Nikaj-Merturit. Ka kryer studimet e larta për gjuhë e letërsi dhe ka punuar si mësues, redaktor, skenarist etj.

Ai ka filluar të shkruaje poezi që në moshë të re. Libri i tij i parë me poezi është: "Zëri Im". Më pas vijnë vëllimet me poezi "Ecim", "Ngjatjeta Diell", Arkitektura e dritës; Rrathët e lisit; Gjaku i tokës; Lumi e di ku buron; Gjethnaja në trup; Qypi me florinj; Poetë shqiptarë nga shekulli XII deri në shekullin XIX: antologji; Mynxyra: roman; Balada shqiptare; Kodi i metaforave: studime për poezinë tonë moderne etj.




Toka e Gjakut Tim
(Pjesa e VII)

"Shkon haberi në shtatë krajli:
- S'mund e shkela ket' Shqipni,
Gjuej me top, gjylen ma kap,
Mitrolozit i thotë rrokaç...."

Edhe po të mos na jepni të drejtë për të jetuar të lirë,
S'mund të na hiqni të drejtën për të dashur lirinë,
Për t'i dhënë gjithçka lirisë, për të vdekur të lirë.
Edhe po të mos kemi topa për të luftuar kundër jush
E të hidhni nga njëqind gjyle për çdo kokë njeriu,
Gjylet e topave tuaj do ti kapim me duar.
Edhe po të lëshojmë plumba si kokrrat e breshërit,
Mitrolozave tuaj ne do tu themi rrokaçe,
Me këngë majëkrahu do ta mbytim ulërimën e tyre.
Edhe po ta bëni shoshë trupin tonë me plumba,
Nga njëra anë e plagëvë do të dalë përjashtë vdekja,
Nga ana tjetër e tyre do të futet pavdeksia.
Edhe po të vrisni jehonën e malit, cicërimat e zogjve,
Gurgullimën e ujrava, shushurimën e drithrave
S'do të arrini ta shuani gjuhën tonë të bukur.
Edhe po të biem si duaj të korrur në logjet e gjakut,
Mbi rënjën tonë do të ngrihet kryelartë Shqipëria
Si bima që mugullon nga fara e rënë në tokë:
Ne jemi fara ku do të mugullojë kalliri i Lirisë.

Shkëputur nga vëllimi me poezi Arkitektura e Dritës (1980)