Brunilda Boçova

Fëshfërimave të plepave...., ....,


* * * * * * * * *

Feshferimave te plepave, zogjëve s’ua ndjeva zërin,

Aty gozhdoja veten të mblidhja melodi, në qetësi,

Gjethe plepi u bëra dhe unë, zogjëve u’a harrova cicërimat!



* * * * * * * * *

U ndanë jetët, rrugë pa rrugë në hapësirë,

Harresës, kujtimi fshiu hapat e ditëve,

U ndanë jetët rrugëve, pengu i parë njollë jete!



* * * * * * * * *

Harrohemi ditës, të mbysim natën helaqe,

Ngulim këmbë, me inatin vihemi në garë.

Harrohemi ditë-natës, kur me vajtime shkon ora!



* * * * * * * * *

U zgjua loti i nënës, mes qarjeve të fëmijës,

U tremb loti i nënës, kur në zemër i mbeti kujtimi,

U tremb loti i nënës, kur shtratit humbi jeta





Shkeputur nga libri i 12-te, "Metafore mbi vale" _ (300-tercina)

MENDIM rreth vëllimin poetik “Psherëtima të gjunjëzuar” të Brunilda Bocovës

AMAZONA E MYZEQESE GJUNJEZON LOTIN

Pas botimit të dymbëdhjetë librave poetja e njohur Brunilda S.Bocova meriton vëmendjen e kritikës letrare.Amazona e Myzeqesë gjunjëzon lotin me lirikën e saj të dhembjes e shqetësimit dhe shfaq në vjershërim një harmoni të thellësisë dhe muzikalitetit, me një ngarkesë sa shoqërore, aq filozofike e psikologjike.Me një epitet të goditur metaforik “Psherëtima të gjunjëzuara”, autorja pagëzon vëllimin e ri poetik si një brengë e një deti me stuhi dhe nëpërmjet fjalës së re, me figura gramatikore e sintaksore, me figura stilistike dhe artistike, vendos dhe ajo gurin e saj në murin e qëndrueshëm të Ndërtesës Letrare Shqipe. Me një shprehje të shkurtër e të qartë, duke i përdorur me kursim mjetet artistike, pena e mendjes së shpirti të Bocovës buron krijim.Vërej se ajo e zotëron lakonizmin e po sjell ndërmend thënien e Heraklitit :
“Cdo gjë rrjedh”.Duke shfaqur botën e saj : “Nga sytë e shpirtit u cua një qiell i ri”, poetja vijon: “U fërkua dielli në kurriz të malit/me shigjeta rrezesh ia cau trupin vesës./U shtrua horizontit, hapësirës së blertë,/hidhte mesazhet e para të ditës fytyrë-cjerrë” dielli.Me figuracion të ngjeshur, shfaq dëshirën dhe ciltersinë emozionale që Zoti i hapësirës jep mesazhet e jetës, por dhemb marrësi i mesazhit, dita akoma dhe sot e plagosur.Tjetër poezi e shkurtër, e bukur: “U var mjegulla mbrëmjes, në fytyrë të qiellit,/Yjet u strukën në furrikun e natës,/endur si varfanjake, nisi të bridhte mjegulla,/Zbardhi hapësirën, deri në agim…,…, U shkri prej rrezeve”. Mendimi artistik lëviz, vepron figurazioni i shëndetëshëm.Libri ka dhe disa lirika të serta, por të këndëshme në befasinë e gjetjeve të guximshme dhe arritjen e një vargu, si të thuash autoritar në këtë pllajë letrare me gurë e borë. Mund të vecoj poezitë ; “Manastiri i vesës”, “Heshtja”, “Loti i mallit”, “Mahive të catisë”, “Nata kërkon”, “Shtyp gjethe të pafajëshme me lotin e gurtë”, “Rrjedhës së marsit”, “Luante deti”, “Të mbetesh njeri”, “Gjelbërimet e ndukura” e “Forcë në dritë të lotit”. Shqetësimin e ndërgjegjshëm krijues, si mundësi të materies ekzistencialiste, poetja e ashpër e lirikës moderne ka ditur ta japë në vargje me gjuhën e vendlindjes, të trevës së begatë të Myzeqesë: “Jam dhe s’jam në fletë libri të zhubrosura,/si një “rrotë qerreje” e shkulur në gropa gurësh…” Vargje të një poezie filozofike si “Largësia është e fshehta e dashurisë” apo “Afërsia nxit më tepër xhelozitë” rrit formatimin autoritar të poetes në punën e saj ngulmuese të vjershërimit lirik serioz. Poezia ekzistencialiste : “Verbuar përtej vetmisë” në katër vargje : “Shkoj…, marr drejtim…, të nisem…, pa njeri,/shkas trotuarve…, verbuar…, viteve,/shtypur…, durimi…, gërryer…, eshtra kohë,/Ngrihem…, shoh larg…, përtej resë plakë”, autorja shpreh rrugëtimin e vendosur, për ti dhënë kuptimin jetës, për të vijuar një qenie e arsyeshme, duke u ngritur me traumat, tragjiken jetësore dhe ekzistenciale.Shqetësimet e thella shpirtërore, shthurja shoqërore, deformimet e rënda morale dhe etike mbizotërojnë lëndën e materies letrare Bocova, substancën poetike të saj. Bruna shkruan dhe shumë poezi pesimiste, që mua s’më pëlqejnë, se të tkurrin idealin, vizionin dhe jetën, sepse Bocova mund të ujit me penën e saj gjelbërimin rinor dhe lulëzimin e energjisë njerëzore, por ky është fatkeqësisht realiteti zymtësisht tronditës. Edhe në këto poezi, që unë përsëri nuk i dëshiroj, Bruna përsëri ka art. Po vecoj një : “Jam pa ju në frerët e vdekjes…,/Jam një lis i shtrembër…, dimri…,/Këpus genet në gjerdan të gjethes/Larg, pa ju jam dhe përtej jetës… .
Ja kaq është poezia ! : “Unë dëshmimtare e errësirës tretur si meteori jetim”!Lirika e saj është e ngarkuar me dhembje dhe nuk mund të jetë tjetër Bruna, nuk mund të jetë poete po nuk shkroi për të vetmen motër që i bëri Sifi me Vanthon, për atë gonxhe të freskët që ia mori deti i zi i ’97-ës, për atë Albanë me “buzëqeshjen e syve-strehëz të dytë në thellësitë e blujta, për atë Mars të mbytur në lotë nënash. Thelbësore është se: Poetja del mbi dhembjen, me varg gjelbërimi : -edhe pse “duarve dridhej loti …, i dashurisë e përpëlitej në hi, linte shënjë-kohe në hartën e viteve” -edhe pse bëhet “shkëmb në rrënjë të lotëve" , -edhe pse “flakëve të regjura kapërcen hirin gri e qëllonte rrethit të shuar një re nostalgie”, -edhe pse e dogji malli puthjeve të nxira e pezmatohet keq, -edhe pse korniza e vajtimit kërkon t’i mërgojë nurin e gjetheve nëpër ferra, saqë poetja bie në gjendje fataliteti, si tek vjersha “Nisem për të mos u kthyer”, me të cilën nuk
pajtohem,sepse KA MESAZHET E AGIMIT PËR T’U NISUR KOZMOSIT POETIK, sepse vargjet e saj kërkojnë dritë : -edhe pse atje “hënës e yjeve mpreh vetminë të zerë vend” -edhe pse bien krisma lotësh ngatërruar në tingujt e shiut, -edhe pse për intrigantët e pabesë e të shpërfytyruar “forca e urrejtjes më ndizet si eshka gurit”, -edhe pse “e vetme u nisa pellgjeve të kohës të mbaja fjalën e burrit” thotë në emër të zërit të protestës ndaj hipokrizisë, kjo vajzë e pastër për poezinë e guximshme qytetare, “Dua, dua të jetoj jetën” pa ëndrrat fallco të botës së neveritshme të njerëzve të pamëshirëshëm; që të tjerët të rrojnë të qetë në këtë botë -sepse “Në varkën e reve lundrojnë fjongot e arta të poezisë” -sepse muza e poetit është Qielli në Tokë, -sepse , në fund të fundit, sic shkruan autorja: “Jam një plis dheu i dhembshurisë së tokës sime” dhe me këto vjersha : “Mbolla një fidan malli nga loti i vajzës/të celet porta e gjelbër” . Në vjershërimin e Brunilda Bocovës lexuesi shijon poezi të prekshme, të ndjeshme, sic e shpreha dhe në fillim të këtyre shënimeve, të mbushura me figura stilistike si ajo pema e qershisë me kokrra të pjekura, të ëmbla.
Vjershërimi i saj arrin pa sforco, vetvetishëm në nivelin e poezisë artistike.Është ndërkohë poezi estetike gurgullima krijuese e Bocovës: “Urrej gënjeshtrën që zvarritet si gjarprinjtë…,”, “Në shpatull të erës bota kafshuar e nxirë nga pafundësi gojësh të shqyera”, “Fjala e zënë robinë prej turpit…,” Një shpërthim i cuditshëm figurash që lindin natyrshëm e zbulojnë të vërtetat komplekse të ndjenjave e mendimeve njerëzore, duke ruajtur një harmoni forme.Ajo në shpirtin e saj, si duket, ka si një shportë me yje, një tjetër shportë me metafora, epitete, krahasime, kontraste, hiperbola, alegori, personifikime, antiteza, litota, konversione e plotë të tjera, e i nxjerr nga shpirti kur i duhet e ua hedh në rrënjë poezive të rriten të shëndetshme.
Në disa krijime të saj mendimet e gjalla dhe ndjenjat e fuqishme njësohen me konceptin univeral figurativ të lëndës që zotëron dhe në romancë me këtë, buisin e lulëzojnë nëpër vjersha figura stilistike, që e bëjnë gjuhën e përdorur një gjuhëtë figurshme e me ngjyrë. Poezi të tëra si :”Fryn një mall prindi në mal të heshtur,/merr krahë të kapet galaktikës,/sfilit yjet në fllad të zemrës,/fryn ai mall e përplaset asfaltit të lotit” apo “Fërkohej drita në qiellin shterp…,/rënduar nga mjegulla, mbuluar nga retë,/hutuar ecte mes diellit rreze e humbur,/në alfabetin e yjeve firmoste perëndimin”, apo tjetra
“Detit ia preva dallgën, tek vinte bregut,/me penë ia shemba ngjyrën nën gurë,/Letrën e shtriva për së gjati në hapsirë,/të merrtë në bardhësi “mëkatet e shenjtorit” e krijojnë fizionominë e vjershërimit të Bocovës, formën dhe br endinë. S’ka nevojë, jo më dëshirë që të stolisë vargjet, sepse shporta e yjeve dhe luleve letrare që ka në shpirt i shërben kur dhe ku duhet : “Tretem si qiriri në gojë të erës”, “Tastjera hesht si kryqi në altar”, “Dallgëve qerpikun ktheu vala e mallit”, “Carë si metaforë e vjetër”, “Mbyll re të gjymtuara në gojë të detit”, “Këpus fjongo vajtimi”.
Poetja moderne, sipas stilit të saj, është mbështetur fuqishëm në krijimtarinë popullore.Nga folklori i pasur myzeqar ajo di të pijë ujë të pastër që t’i bëhet shëndet krijimit letrar origjinal që prodhon.Po ta ndjekësh me vëmendje poezinë e saj të re, e dallon këtë element pozitiv dhe tek vargjet :”Në shiltenë e vjetër gjunjët mbështeti frymëzimi”, “Cante dhembja e poetit…, si fjollë endej oxhakut, të zinte vend shtruar”.
Pa deklarata, pa tullumbacka fjalësh e koketa me rimë, në vjershat e Brunës buis e lulëzon vrullëshëm figurazioni në përgjithësi në masën e duhur, e pa tepruar, pa u bërë e bezdisshme për lexuesin : “Shkon si re e krihet mali, gurëve të bërë qyqe…,” “Shkruan ajo në hark të pikëllimit…” apo më tej : “Dal të humbas mërinë, tezgjahut punoj mallin…,” dhe ne ndjejmë temperamentin dhe shpirtin myzeqar, forcën që ka burimi i pashtershëm i gurës popullore.
Po ta shtrydhësh poezinë e Bocovës nxjerr vërtet mushtin e lirikës së dhembjes, por vegimet romantike, si tis i bardhë, si një napë mirësie e mbështjell me ngrohtësi krijimtarinë e saj, sa të bukur aq edhe tronditëse. “Qan syri i mallit në vetull të gjethes…,/paloste kapakët e rrudhur në copa shkëmbinjsh,/Binte heshtur, vështrimi i mbërthyer…,/shkëputej lartësia, t’i fshinte lotin e moshuar malit…,”. Duke qenë sa myzeqare e shqiptare aq universale, poezia e Brunilda S.Bocovës i qëndron denjësisht kohës, dhe jo rrall herë, i kalon kufijtë e gjetur e cel horizonte të reja.
Duke përfunduar këto shënime dëshirore për librin “Psherëtima të gjunjëzuara” i uroj autores shëndet të plotë, suksese në punë dhe në krijimtarinë e saj të mos ketë më dhembje, lotë e re, por Brunilda Bocova të bëhet një Kurorë në Supe të Diellit !
Poeti / Albert R. HABAZAJ (ABAZI)

Duke shijuar vëllimin poetik: “Psherëtima të gjunjëzuara”



Bruna është një Safo shqiptare


Jo shpesh hasim poezi dhe krijimtari që të fut “pa mëshirë’ në rjedhën e mendimeve dhe të tundimeve.
Më ra në dorë miqësisht, vëllimi i 13-të poetik i Brunilda S. Boçovës. Kjo poezi e brishtë dhe “mish këputur” ishte ndryshe, krejt ndryshe. Në vargjet dhe emocionet që të kaplonin mbas çdo flete, nuk ishte e lehtë të orientoheshe.
Poezia ishte dëng, plot e përplot me filozofi poetike, madje disave u jam kthyer dhe dy e tre herë për të marrë më mirë dhe më shumë pjalmin poetik.
Forca e shprehjes, klithma dhe pse jo ulërima poetike ishin ngritur në majat e perfeksionit. Pse jo në majat e frikshme të metaforës dhe krahasimit. Njeriu ishte herë-herë në vargje gjethe vjeshte, herë-herë një lot dhe jo rallë një mal. Mal me vuajtje, mal me dhëmbje, mal me mallë për ata që mungojnë.
Autorja e poezive, shpalos një kulturë të mirfilltë dhe tejet të pasur me anë të forcës së krahasimit. Ndjehet thellë që zhgënjimet dhe pse jo pabesitë e kanë hedhur në një zgrip që përfundon deri në vetmi…

Bruna nga brenga e një deti në stuhi,sfidon madje dhe kohën duke ju dukur vitet si minuta, merr mesazhe nga një ditë fytyrë çjerrë duke shkërmoqur me dallgët e detit dhe nga brigjet e tij shkëmbenjtë e lotit. Bruna jeton ankthin poetik, duke u shprehur se poetët janë të brishtë, janë të qelqtë, dhe përgjatë netëve të tyre pa gjumë, ata nuk numërojnë dot as yjet e qiellit.
Bruna e merr detin dhe e shtrin në letër, duke ja hequr edhe “mëkatet e shenjtorit”. Ajo e do detin, e di që deti është shumë i madh, por vargu i saj, frymëzimi i saj e kthejnë detin brenda bardhësisë së letrës në një lodër poetike.
Në poezinë e Brunës, çastet meskine rreshtohen dhe nën urdhërin e poetes, nga krijimtaria e saj e fuqishme, ato kthehen nën trysninë e krijimtarisë në çaste lumturie.
Befasohesh nga forca krahasuese e vargut të saj, kur në rrënjët e lotëve ajo bëhet shkëmb. Nuk druhet pra aspak, nga dhembjet e shumta që e kanë kapluar dhe lotët që janë murosur.
Poetesha kërkon ndihmë nga alfabeti yjeve duke besuar që perëndimi dhe vetëm perëndimi është froni qiellor i saj. Të mahnit figura letrare që mjeshtërisht shkruan poetesha: kur mali plak, dhe syri i tij qan mbi vetullën e gjethes. Gjen një moment magjik kur hëna ikën tej dhe dielli vallëzon mbi dallgët e detit, e vetminë poetja e bën gërshet.
Të vinë ndër mend këngët e famëshme të Milosaos dhe të poeteshës së madhe Safo.
Bruna është një Safo shqiptare me vargun e saj. Ajo bëhet hije, ama hije që ha dallgët e detit, ajo qan për ditët e ikura dhe vikama e saj mbetet në vargje thekshëm. Vargjet e saj edhe pse të krijojnë ndjesinë që burojnë nga një minierë e errët, përkundrazi japin dhe njiherazi, kërkojnë dritë. Duke marrë nga librat e shenjtë dhe kultura e saj poliedrike, mesazhin e sakrilegjit sublimë të kryqëzimit, poetja e merr vehten dhe tastierën si kryqi në altar, duke e “akuzuar” për heshtje, ama heshtje që thotë më shumë se gjithshka. E pra këto janë jo vetëm kulme poetike, por dhe filozofike. Çastet, minutat, orët, ditët, muajt janë tejet të ngjeshura për poeten, ndonëse me muajin mars, Bruna kërkon një borxh, një borxh që ajo e di, ndërsa lexuesi e ndjen !
Krismat e lotëve të saj, që bien nën tingujt e shiut, janë të ftohtë deri në dhëmbje, deri në vajtim.
Veset njerzore e kanë tronditur poeten tonë, madje revolta e saj edhe pse shumë fisnike, ndjehet në varg si një mesazh për t’u ktheyr drejt virtytit. Ka një varg që do ia kishte zili çdo poet “të vranë në virgjëri…,” , ka një dimension shekspirian ky varg që flet më shumë se dhjetra e qindra balada.
Dyfytërsinë poetja e merr dhe mbasi e vë para pasqyrës e thyen në mijëra e mijëra copëza kristalesh. Madje edhe “dy miqtë” poetja i vë përballë njeri-tjetrit me logjikën e thjeshtë e njerzore që të shpërthejnë dhëmbjen e njeri-tjetrit.
Nuk mund të shprehesh më saktë atë që shprehin këto vargje fantastike: Fushave bridhte dita që zbardhte barin e përlotur,/Përkulte maja gjelbërimi fuqia e vesës mjerane./Shpërndante freski të burgosur, vjedhurazi...,/Rrënjëve ngrihej manastiri në kullat e dheut,/Pa ndjerazi, hutueshëm vesa kthehej murgesha e vetme!
Duke kthyer fletët poetike, atje ku muza e poetit ka rënë mbi tokë si një qiell i madh ndjen magjinë e krahasimit të saj.
Vërtetë galaktika poetike e Brunildës, klithma e saj çan tej e tej hapsirat me një dimesion të paparë metaforik. Shpesh e mbetur si një meteor “jetim”, poetja përpiqet të sfidojë dhe j’a arrin qëllimit nëse lexohet midis rreshtave.
Përkushtimi që i bën motrës së saj “Albanës”, e ikur dhe ajo çuditërisht në mars..., Bruna e shpalos dhëmbjen e saj me një këndvështrim origjinal. Sepse plazmon në fund të fundit që ka mbetur prej “Albanës”...freskia. Sfida e poetes sonë, shkon deri në një farë absurdi, ajo end në tezgjah mallin(!)...malli për të është si pëlhura e Penelopës duke pritur të zoitn e shtëpisë.
Janë të papara vargjet në kësisoj krijimtarie që të lë pa frymë e të befason.
Jashtë portës së dhembjes, qan syri i mallit,
Duke ikur, zbres përposht akrepave të minutave,
Nëpër rrënjët e shpirtit, labirintheve çan rrugët...,
Dal të humbas mërinë, tezgjahut punoj mallin !


Poetja “luan” me figurën deri në abstraksion. Merr një rreth unaze, e sheh të plasaritur si plasat e moshës së një trungu dhe gjithshka merr fund këtu.
Kur zbret nata, poetja kërkon shumëçka prej saj. Kërkon në fund të fundit atë natën ideale që vetëm poetët e vërtet dijnë ta kërkojnë dhe poetja bën thirrje:
Të mbetesh Njeri në këtë Botë
MREKULLIA që nuk sjell lotë !
Viktimave të 28 marsit të vitit 1997, poetja u kushton vargun e saj njerëzor, duke hedhur në detin që kafshoi dashurinë, lule dhe vetëm lule…, do të thoja që Bruna me “futën e mallit” ka mbledhur gjithë nektarin poetik.
Udhë të mbarë poete !


Poeti : Agim Doçi

VARGJE SHUPLAKE_______Nga Ziko Ll. Kapurani

Shënime për librin "Psherëtima të gjunjëzuara" të poetes Brunilda Boçova.


Vargun modern poetesha fierake Brunilda Boçova, e ka pagëzuar vetë me lëngun jetësor të ullirit, i cili prej kohësh i qarkullon nëpër trup. Për këtë poezi kanë dalë shumë kumbarë të fjalës së bukur: dikush e ka quajtur "Safo", një tjetër "Amazona myzeqare", një tjetër "Metafora brune." Shumë bukur. Unë shtoj se poezia e Brunildës vesh muzgjet me bardhësinë e fustanit nusëror të muzës së saj dhe aget me rrezet e dhimbjes të një ylli që i digjet vazhdimisht në brendësi.
Vargu i Brunildës përpëlitet në hi për të rindezur atje zjarrin e ri të jetës, endet nëpër damarët e një dege të tharë për t'i lëngëzuar sythet me dashurinë e saj. Sikush, duke ecur nëpër shtigjet e librit "Psherëtima të gjunjëzuara," do të shohë si varet mjegulla në sytë e poetes. Si nga sytë e një qielli vjeshtor. Dhe është aq e re, më e re se një Maj, aq e re sa yjet nxitojnë të ulen mbi petalet e saj. Yjet ajo i mbledh në vargje si zogjtë në prehrin e natës. Në ata sy ngrihen dallgë të trazuara, lëvizin të rrëmbyera rrëke dimërore, fërfëritje prilli. Mandej, gjithçka qetësohet në një pellg mendimesh, në lëmin e një ore ku lëvizin dy sytë e kaltër të një maceje. Po psherëtimat ku gjunjëzohen? Vargjet ku? Ata gjunjëzohen nëpër transparencat e metaforave të çiltra të lotit. Se heshtja nëpër lëvizjet e vargjeve është shuplakë, se heshtja kurrë nuk është paqe, se heshtja është pusi e misterëshme. Se në shpatullat e heshtjes fërkohet drita dhe thërmohet si një yll shterp, humbet.
Mendimet e poetes Brunilda Boçova janë të prera shkurt. Të qepura bukur. Pa rruaza të besdisëshme. Pa fruda midis. Në ecjen e tyre çfaqet ylberi. Nuk mungon asnjë ngjyrë. Janë moderne. Si një minifund në trupin e një modeleje. Janë vetë vajza që i hedh buzëqeshje të çveshur kalimtarit të humbur. Dhe kjo për të dalë në pah bukuria femërore e mendimeve të saj, ajo forcë tërhese e gravitetit femëror, rreth së cilës vërtiten planetet mashkullore. Duke iu referuar poezive të saj, një citim do ishte më bindës:
Jam dhe s'jam në fletë libri të zhubrosura,
Si një rrotë qerreje e shukur në gropa gurësh,
Jam dhe s'jam një hije dimri, orëve të mbasdites,
Shkëmb që coptohet, syve që endin vargje....
Jam dhe s'jam..., të jem dhe të mos jem,
një stuhi bore mali.
Nuk është aq e thjeshtë të kuptosh këtë fantazi poetike. Poetja nuk është atje ku ndodhet. Diku gjetkë ajo rend me kalin e muzës. Shtoj se arti nuk është një fotokopje e jetës. Ai është një jetë e çuditëshme, sa e afërt, aq dhe e largët nga e përditëshmja, e ndërtuar sipas dëshirës kokëkrrisur të krijuesit. Për këtë, nga mediokrët e bejteve, akuzohen poetët modernë. Po asgjë nuk kthehet pas. Si lumi. Si jeta. Duke ngarë rrugët e këtyre vargjeve, paçka se janë me shënja të ndërlikuara të qarkullimit shpirtëror, ato bëhen të afërta për lexuesin e kujdesëshëm, janë të kapëshme, të ndjeshme si rrezet mbrëmjësore të një çapkëneje.
Si të kësaj natyre, vargjet nuk janë blindime të frikëshme. Nuk kemi abstraksione boshe. Dhe kjo se vargjet, edhe pse shpesh lindin nga puthje të nxira ku tymi hapet faqeve e nxin me blozë, ata janë të bindshëm, të dashur, të thonë shqetësimin e tyre. Ndodh kjo se ata janë shkëputur nga portreti i shkelur i një vajze, nga nuri i gjetheve të rrëzuara nga ngrica.
Nëpër vargje endet një trishtim, i cili ndërthurret me një shtrim ekuacional të fenomeve dhe leximi vjen disi i lodhshëm për lexuesin. Mandej, ajo vetëquhet një hije që qan dallgët. Këtu dua të bëj një sqarim të vogël. Asnjëherë e thjeshta nuk është më bukur se e vështira. Krahëso ndjenjën e burrit, që mund t'i sjellë një grua e vështirë dhe një grua e lehtë. Krahëso kënaqësinë që të sjell një punë e vështirë me atë të lehtën. Kur zgjidh të vështirën, njeriu ndjen forcën e tij. E pra, vargu i Brunildës është i vështirë dhe kënaqësia e kuptimit të tij e lartë. Ajo është poete e një kalibri të respektueshëm, një përfaqësuese poetësh që kanë forcën e tërheqies të një shekulli. Eshtë tepër mbresëlënëse, për më tej, tepër e veçantë mënyra si kjo krjuese kap natyrën për ta marrë në vithe të Pegasit të saj. Nuk gjen poezi ku nuk merr frymë natyra. Ajo përkund Diellin nëpër vargje si ta ketë foshnjën e saj, ia merr rrezet për klithmë të vogëlushit. A nuk kanë të njëjtën dritë Dielli dhe foshnja? Mbrëmjen e ngjyen në blunë e detit, ndërsa hënën që endet nga qielli- mbi çatinë e qepallave, e rrëmben një çast dhe e fut në varg si në një det, e fundos në forcën e blu-së. Pastaj e var stoli në qafën e vetmisë së poetes. Pa u munduar shumë të zgjedh, shkruaj një çast të mjegullt, që jeta ia dikton pa menduar lëndimin:
Jam vetëm..., eci mes shiut të vrarë,
Në gjurmë hapash lëngon pellgut vetmia.
Jam diku, rënë në çark të mjegullës plakë,
Vërtitur hije kaltërsie, rreth penës së shiut.
Muza e saj e mbjell mallin si fidan. Pasi e ka rritur në fidanishten e shpirtit, e mbjell në bardhësinë e letrës. Kujdeset për 'ta me merakun e një vajze për fytyrën e saj në takim me të dashurin. Më shumë se për flokët, më shumë se për buzët, më shumë se për qerpikët, kujdeset për fidanët e mallit. Dhe ata rriten e hapen pyje. Duket se dhe trupi,ekzistenca e Brunildës, është pak nga natyra, të cilën e njeh aq mirë, e dashuron, dashurohet. Mendime të fuqishme zbardhin zymtësinë e jetës, të cilën kërkon t'i japë fytyrë njerëzore.
Freskia luan gjetheve të brishta,
vesën shkund përtokë,
si "mëkataren" e këtij mëngjezi.
Nga shpupurisja e rrezeve,
humbasin bisqe mendimi.
....dhe dita nis ndryshe,
nis e kthyer në këllëf vajtimi!
Poezitë pasojnë njëra tjetrën si fëshfërimat e gjetheve. Qëndisin e qëndisin hoje fjalësh me majën e penës. Më shumë me të blertën e shpirtit. Ato nuk janë copra resh të këputura që fshihen pas gjelbërimeve të ndukura. Ndoshta dhe të tilla.
Por më shumë janë era që fut gishtat nëpër flokët e dashurisë, janë pupulitje puthjesh të çiltra në qoshen e fshehtë të një muzgu. Mandej lirika e Brunildës merr pamjen e një marsi të ftohtë, të ngulur thikë në eshtër, në lotët e nënave, motrave. Eh, ky marsi '97! Plagë që nuk mund të zerë kore. Përmbi dallgë përjetësisht do të bredhin buqetat e vargjeve, në kërkim të shpirtrave të mbytur. Dhe duke tymosur cigaren e dytë, poetesha harron vuajtjet e së parës. Thua të jetë kështu? Eshtë një truk poetik. Ajo vuan për të gjitha ditët e saj të shkuara. Veç dua t'i lutem Brunildës: le ta shikojë jetën jo vetëm në të errtat me të cilat veshin dorën sipër, por edhe ato çapkënlleqet e çastit që qeshin, gudulisin, lozin pa e çarë kokën, ikin, kthehen. Ajo është një princeshë e poezisë. I lutem të dalë nga një dimër i impunuar. T'i japë një shkelmë të mirë dhe të hapë perdet. Jeta i ka të gjitha ngjyrat. Shumë do më pëlqente një Brunilda më e çelur në vargje. Se dashur pa dashur, ajo të rrëmben në botën e saj poetike dhe të trishton me të trishtat e saj, të shprehura me një forcë të njohur rrallë.




Pergatiti per botim : Poeti Ziko Ll. Kapurani

Poezia “mish-këputur” !


E ndjeva poezinë të qante në këmbëz të vargut,

Me gjurmë-gjurmë, lapsi ia maste shtatin,

Numëronte gërmat e diku lidhte bojën,

Niste nga e para dhe e priste gogël fjalën,

Aty pashë, poezisë t’i dhembte shpirti !



Poezi e marre nga libri i 13-te "Psherëtima të gjunjëzuara"

Pas kohësh ..., ...,


Dhe heshtjen do t’a blej me lotin e vajzës,

Dhe ëndrrën do t’a shkatërroj me buzëqeshjen e saj,

Në futën e mallit do mbledh fjalët e arta,

T’ia bëj kurorë supeve, si diellin breg-detit gri...,...,




Poezi e marre nga libri i 13-te "Psherëtima të gjunjëzuara"


-------------------------------------------------

Cast nostalgjie

--------------------------------------------------------------------------------

Cast nostalgjie


Kur malli nis e tretet,

Ne lotet e mi ,

Une mbetem per ju ,

E shtrenjta gjithnje.

Ne hotizont kijtimesh ,

Brengat dhe gezimet ,

Jane ditari i pashkruar i rrjedhes sime !



Poezi marre nga libri i 2-te "Ujevara e Endrres"


--------------------------------------------------------

Leqet e Yjeve

--------------------------------------------------------------------------------

Leqet e Yjeve


Ne vije te dallges u shtremb perendimi ,

Shkembit te zhveshur ia mbyste grijesine .

Mbas shinave te vales drejtonte feshferima plepash ,

Ngaterronte cicerima zogjesh ne leqet e yjeve !


Poezi e marre nga libri i 7-te "Perendim i Ciflosur"

Ka dhe kështu...


Kalojmë të heshtur,

Çlodhemi pa zhurmë,

Përtypemi e bark bosh,

Flemë pa gërrhitur,

Ngrihemi me shpresë,

..., ..., ..., ..., ..., ..., ...,

Kaq ! Mjaft ! ..., dhe Shumë,

E flamosura jetë!




Poezi e marre nga libri i 13-te "Psherëtima të gjunjëzuara"


--------------------------------------------------------------------

Mes poetesh..., ...,

--------------------------------------------------------------------------------

Mes poetesh..., ...,


Nje poeti te mire, dhe kur se njeh...,

Me kenaqesi i dhuron librin tend ... ,

Padashur, ke cuar ne duart e tij :

"Flete_arrestin , per drejtesi "...,



Poezi e marre nga libri i 9-te "Ne gjunje te mallit"


---------------------------------------------------------------

Pas kohësh ..., ...,

--------------------------------------------------------------------------------

Pas kohësh ..., ...,


Dhe heshtjen do t’a blej me lotin e vajzës,

Dhe ëndrrën do t’a shkatërroj me buzëqeshjen e saj,

Në futën e mallit do mbledh fjalët e arta,

T’ia bëj kurorë supeve, si diellin breg-detit gri...,...,




Poezi e marre nga libri i 13-te "Psherëtima të gjunjëzuara"


-------------------------------------------------

Grrisja avujt kufomë !

--------------------------------------------------------------------------------

Grrisja avujt kufomë !



Vrarë dole, në mes shiut “mashtrues”,

U këputën, si gjethe vjeshte tufa resh të plakura,

Shkove...,ike....,hutuar, si mjergull e bardhë.

Vrarë dole, në mes shiut “kokë-zbathur”,

Në shtëllungë të ajrit, u shtrua pas emrit !

Unë grrisja avujt në xhamin kufomë,

Të shihja fytyrën tjetër me mallim,

si një gjysëm rrethi në hark-dashurinë e shkuar .




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"


----------------------------------------------------------

Legjendë në shpirtrat e gjallë...,....,

--------------------------------------------------------------------------------

Legjendë në shpirtrat e gjallë...,....,

(lumit-Gjanica)


Përtypur shkon mëngjeseve, prej shtratit nxirë grryen,

Lan brishtësinë e vesës një aromë që djeg dhe gjelbërimin,

Gufosur shkon dimrit, në llumra kolltukësh rënkon një hije,

Shkon e s’ndal, shkon e merr, shkon e djeg në frymë të mbytur!

Merr dhe qielli frymë borxh, e retë lëshon përtokë...,

Ecën zvarrë qytetit, mat trupin në mendje të rrezeve,

Diku, anëve të burgosura telave humbasin jetë filizat e gjelbër,

Kapërcen vehtveten thellësive të ndryshkura.....,....,

Mendjes njerëzore mbetet lagunë brejtëse në kalendarin kufome,

Shtrembër vit pas viti, rrëmon jetë brenda jetësh !





Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"


-----------------------------------------------------------

…., …., ….,

--------------------------------------------------------------------------------

…., …., ….,

Makina shkruan e shtyp errësirën,

që fsheh fytyrën natë,

Mbi fletë njollë e errët, shkrin bardhësinë,

Yjet zbresin pas, t’i japin frymë të jetojë si ditët!



Poezi e marre nga libri i 11-te "Marsi i zbutur nga vetetimat"


-----------------------------------------------------------

Jetë në gërma

--------------------------------------------------------------------------------

Jetë në gërma


Kam frikë prej teje, jetë e mbishkruar në gërma,

Kafshoj ëndrrat që mbjell, e s’i korr njëherë…,

Nga larg më rëndojnë hapat e saj të mbledhur

Nisem…, pendueshëm

të kapin frymën jetë .






Poezi e marre nga libri i 11-te "Marsi i zbutur nga vetetimat"



--------------------------------------------------------

E pa njeri mes njerëzve !

--------------------------------------------------------------------------------

E pa njeri mes njerëzve !
(në lumin Vjos-2005)


Shkuar rrjedhës së turbullt me rënkime mbuluar,

Një hije me natë hëne, e zverdhur shkon larg…,e pa njeri mes njerëzve.

Nxirësisë shkunden yje të pikur në shtratin e reve gri,

dhe lumi tërheq pas zëra fëmijësh, lutje prindi !




Poezi e marre nga libri i 11-te "Marsi i zbutur nga vetetimat"


---------------------------------------

Në gojë të detit...,

--------------------------------------------------------------------------------

Në gojë të detit...,


Mbyll re të gjymtuara në gojë të detit,

Me kripësi dallgësh ua shëroj vulat e kohës,

Pas shkëmbi i përplas të marrin forcë prap,

Në vijë të horizontit të ngrejnë fluturim, krahët !





Poezi e marre nga libri i 13-te "Psherëtima të gjunjëzuara"

V E T M I A

Vetmia zjen vatres ...,

Rreh buzeve te saj gjuhen e thate ,

Sqetulles mbeshtjell lote ndarjeje ,

Palos shikime ne xhepat e mendjes !



Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !


---------------------------------------------

Dhe nje dite nga viti...,

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe nje dite nga viti...,


U harrua dhe kjo dite...,

Nga jeta, hapa zymtesie terheq zvarre ,

U thye me fjalet, te prekte pak vajtim ,

Si gjethe e thare ra ne rrebeshin e fund-dites .

...dhe yjeve ua trembi heshtjen e lodhur !




Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !

U tremb vetulla e shikimit !


U tremb vetulla e shikimit, nga era e prillit ,

Rrezonte mendime fletes mbi nje pus rreze catise ,

Mori si "kal i terbuar" , nga pas ngriti re pluhuri ,

U tremb vetulla e shikimit , ne breg i ngelen vitet...,



Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !


------------------------------------------------------------

Tharë nga harresa !!

--------------------------------------------------------------------------------

Tharë nga harresa !!



Hapësirave të kaltra endet mendje-vetmuara....., vetëm,

Kënd-dritares së errët klith përbrenda shpirti, si lakuriq nate,

Përtej qiellit që më shumë se unë hesht, një hije flet me yjet,

Dëshmi e gdhendur në trungun e drujtë, ditë-ora e një tjetër jete...,

Ishin ende mbi të, shenjat e gishtrinjëve, por tharë nga harresa !!





Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Dhembja që s’ka kufijë !!?

(kujtim At Ilia Bites, per humbjen e vajzes se tij)


Heshtja e prindit fle nën qerpikët e qirinjëve, si monument ,

…, dhe duar që dridhen, shfletojnë shpirtit kujtime e brengë!

As të flas nuk di kjo heshtje, e bërë shtëng në anë të zemrës,

Brishtësisht e more me vete bijë , në ikjen e gjatë, në ikjen pa kthim.

Një lot i fshehur rrëshket vjedhurazi nga sytë e lodhur,

Loti që ti s’e pe as dhe në të ikurën e dhembjes prind,

Ai lot që deri në përjetësi do të më gërryejë dhe eshtrën,

Aty, aty troket të flas me lotët e tua e shtrenjta ime, bija ime!

Të zgjas duart bijë, mbi bukuritë e tua të prek veshtrimin…,

At’vështrim të lodhur që këputej, si vesa degëve të kumbullës.

Dridhëshëm ndiej dhembjen, që s’po e gjej :-Vall a ka kufijë?!

Ti dhe Unë aq pranë, si ëngjëlli reve të bujisura merr krahët !




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Qau malli..., !


Qau syri e perkedheli dora ,

Qau foshnja, e pushoi nena ,

Qau dashuria, e ngushelloi ndjenja ,

Qau prindi, i erdhi prane femija ,

Qau malli..., s'kish' kush ia priste vajet !



Poezi e marre nga libri i 7-te "Perendim i ciflosur "

--------------------------------------------------------------------------------

Qeshja jetime !

--------------------------------------------------------------------------------

Qeshja jetime !


Diku me ngeci qeshja, qe kalonte pakuptuar syve te mi,

Diku iu thye mosha e viteve..., ...,

Mbeti qeshja pragut, jetime ,

Priste ne radhe te njomte deget e thyera !



Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !

--------------------------------------------------------------------------------

Nata e uritur !

--------------------------------------------------------------------------------

Nata e uritur !


U ngrit nata me sy te uritur ...,

Shkrepetiu qielli, ia trembi gjumin,

Tek i lagte radhe qerpiket e nxirosur ,

U cua mengjesi..., ra tere pakenaqesi nata !




Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !

Qau malli..., !


Qau syri e perkedheli dora ,

Qau foshnja, e pushoi nena ,

Qau dashuria, e ngushelloi ndjenja ,

Qau prindi, i erdhi prane femija ,

Qau malli..., s'kish' kush ia priste vajet !

Qesha me veten ...,


Qesha me veten , kur hilete i mesova botes ,

Qesha me veten , kur m'u zhduk besimi ,

Qesha me veten , te qaja fatin e gjakosur ,

Qesha , te qaja, per ata qe s'dinin

c'ishte loti i respektit !





Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !

--------------------------------------------------------------------------------

Njeri tjetër, përtej fjalës së punuar !

--------------------------------------------------------------------------------

Njeri tjetër, përtej fjalës së punuar !


Përballë teje e pashë njeriun tjetër, atë që s’e njihja më parë,

Zhveshur nga nuri i poetit, rënë e ngritur nga të tjerë prapë.

Kishte etje të tharë në rrënjët e thinjta të vështrimit tënd,

Kishte kohë që pena e letra gryenin mendjen për një varg.

Kishte marrë udhë të re, ai njeri që njihja dikur…,

Përballë teje e pashë, m’u kujtua, që të njihja atëherë, dikur !




Poezi e marre nga libri i 11-te "Marsi i zbutur nga vetetimat"

--------------------------------------------------------------------------------

U burgos qeshja

--------------------------------------------------------------------------------

U burgos qeshja


Ne sy te fajit u burgos qeshja ,

Harronte drite te genjeshter sirtareve ,

Thyente perendime ne dete stuhie ,

Thellesive te virgjera meshonte krisma rrufeje !




Poezi e marre nga libri i 7-te "Perendim i ciflosur "

Promovim libri dhe ekspoze e krijimtarisë së poetes Brunilda Boçova, në 23 prill 2010 në Selanik.

Ishte kënaqësi, nder, shtim gjallërie në jetën letrare të Lidhjes së Krijuesve "Dega e Blertë" në Selanik, që nga çasti njoftues e ndodhës i aktivitetit promovues të librit të 13-të "Psherëtima të gjunjëzuara" dhe ekspozeja e krijimtarisë së begatë, të poetes tashmë të afirmuar fierake, Brunilda Boçova. Për të mos rënë në përsëritje të asaj çka do pasqyrohet pak më vonë këtu nga aktiviteti nëpërmjet shkrimeve të gazetave në gjuhen shqipe në Greqi, po paraqes Çertifikatën e dhënë poetes nga "Dega e Blertë"(anëtare e së cilës ajo është), që përbën evenimentin e parë të këtij vlerësimi për Lidhjen tonë e që do vazhdojë më tej për krijuesit e tjerë të saj në fushat e ndryshme të krijimtarisë. Gjithashtu, po vendos diskutimin tim të plotë, i cili më shumë se analizë konkrete të krijimtarisë(gjë që u bë nga diskutantët e tjerë), pati një udhëtim simbolik, nëpërmjet titujve të 13 librave, të arshivuar në botimet e Brunildas.


Meqenëse nuk realizohet teknikisht hedhja e fotos së çertifikatës, po e pasqyroj atë këtu...

ÇERTIFKIATË

DEGA E BLERTË

LIDHJA E KRIJUESVE SHQIPTARË

SELANIK

I jep poetes: Brunilda Sifi BOÇOVA

Çmimin: JUL VARIBOBA-2009

Për zërin e saj origjinal e të patjetërsueshëm në Poezinë Shqipe, impresionet, imazhet e fuqishme që përcjell, figuracionin spontan, meditimin filozofik e mbi të gjitha për shpërthimet e spikatura pranverore poetike, që përbëjnë një univers më vete dhe ku dashamirësit e poezisë do të zbulojnë gjithnjë kontinente të reja të fjalës së bukur.

Selanik më : 23.04.2010

SEKRETARI
Ziko KAPURANI


KRYETARI
BUJAR MUÇAJ
------------------------------------------------------------------------------------------------------


Rilindjet dhe lindjet poetike të poetes Brunilda Boçova

Krijimtaria e poetit, e sanksionuar në librin e botuar, i shton ligjshmërisë natyrore të lindjes së jetës njerëzore, rilindje dhe lindje të tjera shpirtërore, që kanë të datuar vetëm fillesën, kurse fundin nuk mund ta profetizojë askush. Jetëgjatësia e tyre nuk njeh dhe s'ka të bëjë aspak me procesin moshues të plakjes, përkundrazi, ky proces mund ta rinojë e freskojë në paafatshmërinë kohore, në vartësi të vlerave dhe shijeve të lexuesve të ardhshëm.
Poetes Brunilda Boçova, i lexoj biografinë rilindëse dhe lindëse, me fillesën e parë në vitin 1998.
Pse them rilindëse dhe lindëse?
Për mendimin tim, poeti rilind nëpërmjet krijimtarisë dhe njëkohësisht lind vazhdimësinë e shpirtit të tij me krijesat e veta më të veçanta, më të dashura, më të prekshme e të ndjeshme, librat. Ndërsa rilindja ndodh dhe ndjehet brenda vetqenies së poetit në çastet magjike të krijimit, lindja del jashtë vetqenies e materializuar me librin e botuar.
Më lejoni, që pa hyrë në hollësira analizash letrare të krijimtarisë së begatë të Brunildas, të bëj një udhëtim simbolizmash, pikërisht kohës rilindëse dhe lindëse të krijimtarisë së saj.
Lindja e parë është dhe vetë dilema e parë, mendimi, shqetësimi dhe meraku i parë, sikurse gëzimi, emocioni dhe lumturia e parë.
Tek Brunilda, kjo shumësi ndjenjash e mendimesh, koncentrohet në vetë titullin pagëzues, titull që përbën sanksionimin e krijimtarisë në librin e parë të saj.
Fillon kështu udhëtimi i parë lindës i poetes, që na pyet e vetpyetet, e bindur, që më shumë se ne, është vetë ajo çkoduesja e kodit zgjidhës të pyetjes, "Si ta shkruaj psherëtimën".
Brunilda paralajmëron lexuesin për pozicionimin e saj në këndvështrimin e botës, pozicionim i qëndrueshëm, i pandryshueshëm, por i pasuruar nëpërmjet këndvështrimeve të ndryshme e të larmishme.
Mua, ky pozicionim, më ngjan me boshtin, me qendrën valore, që sipas intensitetit goditës shumohet në rrethvalëzimet.
Pasi kërkon e kërkon se si ta shkruajë psherëtimën, poetja kapërcen gjendjen në vitin 1998, duke preferuar tjetër rrugëtim lindës në, "Ujvara e ëndërrës", gjë që e arrin pas pesë vitesh ta prekë e jetësojë(2003).
E plotësuar në prekje realitetesh brenda e përtej reales, poetja shton pretendimet e saj në hapësirën e pakufishme të universit, aq sa po atë vit(2003), edhe "Disqet nisin të flasin" përmes penës kozmike.
Tashmë, rezonanca valore e Brunildas përmasohet sa horizontalisht, aq dhe vertikalisht në udhëtimin lindës kohor një vjeçar, ku veç fajeve tokësore, zbulon dhe "Fajet e reve" (2004). Mos e bën këtë ngjitje lartësish për të parë mbase më qartë dallgët e shpupurisura? Besoj se po, se ja tek zbret pastaj, për të bashkuar penën me "Penët që i krehin dallgët" (2005).
Vënia në zap e tyre, e bën të rikthejë po atë vit sytë drejt qiellit dhe me shpejtësinë e mendjes arrin të realizojë, "Simbiozën e yjeve" (2005).
Kjo është Brunilda, një eksploratore hapësirash të dukshme e të padukshme, duke na bërë dhe ne bashkudhëtarë të varur e relativisht të pavarur prej saj.
Kështu dhe ne, veç perëndimit magjepës që shijojmë pragmuzgjeve, dallojmë, falë këtij bashkëudhëtimi, edhe një "Perëndim të cfilitur", në vitin 2006. Atë, nuk mund ta dallojë kurrë shikimi i lirë njerëzor, as sy meteorologu, apo astronomi. Eshtë jashtë aftësisë e fuqisë shqisore e perceptuese të tyre, por jo të poetes, që po në vitin 2006, duke mos dashur të na lerë vetëm me cfilosjen e perëndimit, na zgjon magjishëm me një "Fjalëz të vesuar".
Cili laborator shkencor, veç atij letrar, mund të arrijë magjinë krijuese e konvertuese të idesë me materien, të frymës me trupin?
E ky laborator letrar, ku eksperimenton e krijon suksesshëm Brunilda Boçova, nuk ndalet vetëm në tjetërsime realitetesh në funksion të mesazheve të forta ndaj shoqërisë, por edhe në depërtime shpirtrash njerëzorë të trazuar.
2007-a e Brunildas na le "Në gjunjë të mallit" e jo vetëm ai vit. Malli kthehet në mundimin e madh e gërryes të shpirtrave njerëzorë, të ndarë e degdisur gjithandej kësaj bote.
Tipik me të këqijat e tij përsëritëse në kohë, marsi nuk i shpëton dhimbjes e revoltës së poetes. Simbioza e tij me 7-tën, sjell "Shtatëdhjet e shtatë tufane marsi".Një kataklizmo e tërë, një apokalips pa fund, edhe pse pas një viti, laboratori letrar i poetes do krijojë një "Mars të zbutur nga vetëtimat".
Brenda fuqishmërisë tërbuese marsiane, një tjetër fuqishmëri kundërvënëse, jo asgjësuese, por zbutëse, gjë që vetëm forca e fjalës, kodi i saj, mund të arrijë ta realizojë.
Pas një marsi të zbutur, s'ka si mos dëshirosh përsëri detin dhe të udhëtosh me anijen "Metaforë mbi valë" në vitin 2009.
Brunilda është Poseidoni i ujrave në poezi.
Pas një udhëtimi gati 12 vjeçar, me koencidencë 12 herë rilindjesh të vetvetes dhe lindjesh librash, Brunilda Boçova duket sikur bën epilogun e brendshëm logjik të tyre me lindjen e re të librit të 13-të në fundvitin 2009.
Po miq!
Po, Brunilda!
Prologu pyetës, "Si ta shkruaj psherëtimën", tashmë ka epilogun e vet zgjidhës. Laboratori tënd letrar, ja arriti vërtet jo vetëm të shkruajë psherëtimat, por t'i kthejë ato magjishëm në "Psherëtima të gjunjëzuara".
Urime, poete!

Nga Edmond Shallvari

E shkoqa mallin...,...,



Më mori malli....,....,

Që në katër të natës më dhembte ora,

Kumbonte zëri i largët...,....,

Si drithërima lulesh në brinjë të malit.

Ti ishe aty....,....,

S’kishe folur kaq e kaq kohë.

Koha kurriz-dalë të ishte kthyer pas, fletë-fletë,

Atë mall e shkoqa thërrime,

Të mbaja gjallë ëndrrën e vjetër !



Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Bregu i vetmuar !



Jam ulur bregut, në rërën e lagur,

Dallga vjen si e uritur të më mbështjellë.

Trupi gufoset me aromën e kripësisë,

Unë ngrihem të iki, po tek ty rrihet mendja,

Dhe rëra që laget sekond pas sekondi,

Ngel dëshmimtare e bregut të mbetur pa njeri !




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Grrisja avujt kufomë !



Vrarë dole, në mes shiut “mashtrues”,

U këputën, si gjethe vjeshte tufa resh të plakura,

Shkove...,ike....,hutuar, si mjergull e bardhë.

Vrarë dole, në mes shiut “kokë-zbathur”,

Në shtëllungë të ajrit, u shtrua pas emrit !

Unë grrisja avujt në xhamin kufomë,

Të shihja fytyrën tjetër me mallim,

si një gjysëm rrethi në hark-dashurinë e shkuar .



Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

--------------------------------------------------------------------------------

Hija e mekur !

--------------------------------------------------------------------------------

Hija e mekur !


Në dujëzim të mendimit, klithi hija e mekur,

Hynte e dilte një drithërimë ere nga larg,

Ngjitur blutësisë së mangët, grijësisë klithnin yje...,

Derdhur vijës së lotit, malli lahej e shtonte mall,

...,kishte nisur koha të griste pëlhurën e zezë të mendimit !!





Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

--------------------------------------------------------------------------------

Në vatrën e heshtur...., !?

--------------------------------------------------------------------------------

Në vatrën e heshtur...., !?



Në ikje të ditëve e ndjeva hirin që ftohej në vatrën e heshtur,

Aroma e prushit të tharë kishte marrë ngjyrën e grijtë...,...,

Vatra ishte veshur me një perçe të zezë, këmbë e krye,

Dhe një fije e hollë tymi shkonte fill në oxhakun e lartë,

Dalëngadalë po tretej në trup të vatrës, si trupi në shtrat....,....,





Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

--------------------------------------------------------------------------------

Hija e faqes së re...,...,

--------------------------------------------------------------------------------

Hija e faqes së re...,...,


U hap faqja e re, lëmuar si dritëz-vese e mëngjesit,

Faqja e re e pa shkruar nga askush deri buzë mbrëmjes,

E pa prekur mbeti, deri dhe në klithmëra yjesh të mesnatës,

....,dhe një hije u mbështoll majë-penës....,zmadhohej hija !

Hija që ngatërroi ditët, kthetrave të pa prera të egos-“frikë” !!




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Zëri i mallit !


Ti je i imi,..., si përherë

përplasesh pran meje e ikën prap,

Aroma e dallgëve mbi rërë,

me shpirt, shpirtin m’a rrëmben të tërë.

Të shoh tek kap vala-valën,

e ti loz me shkumë-bardhat.

Një zë jehueshëm më rrëmben pa kthim...,....,

Është zëri i mallit që vjen nga thellësitë !




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Hija e mekur !


Në dujëzim të mendimit, klithi hija e mekur,

Hynte e dilte një drithërimë ere nga larg,

Ngjitur blutësisë së mangët, grijësisë klithnin yje...,

Derdhur vijës së lotit, malli lahej e shtonte mall,

...,kishte nisur koha të griste pëlhurën e zezë të mendimit !!




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

CIKEL PREJ FESTIVALIT TE VJESHTES__POGRADEC (vazhdon)

--------------------------------------------------------------------------------

* * * * * * * * *


Dhe diellit do t’ia fsheh dertet e vjeshtës,

Në sup të thyer të reve do të kthej dritë,

Me të ikur perëndimit, çarë e zverdhur hijes,

Pas mjergullës gungaçe do të mbështes ditët e stinës,

Heshtur flenë në valë-qetat me pulëbardhat....,

Gurëve zverdhin moshë rreth liqenit të Ohrit !

Shkëmbehen ditët në syth-degët, pas gjethe rënave,

Një trung i thyer buzë valëve tjerr aromën....,

Si djep yjesh në natën e vjeshtët, lëkund leht.

Prek vezullimet e hënës përtej orëvë, poezia,

Vjeshta që kërrusur ra mbi fletën e bardhë !



Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

CIKEL PREJ FESTIVALIT TE VJESHTES__POGRADEC (vazhdon)

--------------------------------------------------------------------------------

* * * * * * * * *

U shtrydh fund-vjeshta në litarë vetëtimash,

Çurqe-çurqe në mes reve, shiu i trembej rrufeve,

Uturin që nga malet e mbi fushë një tufan,

Çahej qielli në mes krismash..., e diku gjëmime radhë,

Gjethe-zverdhurat rrëkeve, ënjtur, fryrë nëpër damarë.

Udhë nisur që me vjeshtën, udhë pa udhë s’gjetën vend,

Eh, dhe vesa humbi kryet mbrëmjeve dhe në agim,

Pemë zhveshurat rjepur mbetur.., dhe nga rrebeshi bërë mavi !

Shkoi deteve e liqeneve trup etur si lastar,

Prag dimrit mblodhi eshtrat të mos matej me atë “xanxarë” !




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

CIKEL PREJ FESTIVALIT TE VJESHTES__POGRADEC (vazhdon)

--------------------------------------------------------------------------------

* * * * * * * * *

Në të shkuar rrugicave do të kem mall për gurët,

Endur pas gjetheve, më shkon mendja si jetimi i gjorë,

Harruar si sythët e tharë, rrëmbimthi mbytet një shtegëtar i vonët,

Mërgon në flladitje degësh një folezë balte e kashtë.

Do të kem mall për gurët, e di, kur të nis vjeshta e dytë.

Herë e lagësht e herë tufani do m’i vesh me trishtim,

Zbërthyer si gjoks vashe, përtej dy kodra m’a prishin vargun vjeshtak!

Diku....,stolave të vetmuar do trokas mes të rinjëve,

Në të shkuar rrugicave do të kem mall për gurët,

Ngjyrat vetes do ja tres, dhe në penën e poetëve !




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

--------------------------------------------------------------------------------

CIKEL PREJ FESTIVALIT TE VJESHTES__POGRADEC (vazhdon)

--------------------------------------------------------------------------------

* * * * * * * * *

U shtrydh fund-vjeshta në litarë vetëtimash,

Çurqe-çurqe në mes reve, shiu i trembej rrufeve,

Uturin që nga malet e mbi fushë një tufan,

Çahej qielli në mes krismash..., e diku gjëmime radhë,

Gjethe-zverdhurat rrëkeve, ënjtur, fryrë nëpër damarë.

Udhë nisur që me vjeshtën, udhë pa udhë s’gjetën vend,

Eh, dhe vesa humbi kryet mbrëmjeve dhe në agim,

Pemë zhveshurat rjepur mbetur.., dhe nga rrebeshi bërë mavi !

Shkoi deteve e liqeneve trup etur si lastar,

Prag dimrit mblodhi eshtrat të mos matej me atë “xanxarë” !




Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"


--------------------------------------------------------------------------------

CIKEL PREJ FESTIVALIT TE VJESHTES__POGRADEC (fund)

--------------------------------------------------------------------------------

* * * * * * * * *

Dhe diellit do t’ia fsheh dertet e vjeshtës,

Në sup të thyer të reve do të kthej dritë,

Me të ikur perëndimit, çarë e zverdhur hijes,

Pas mjergullës gungaçe do të mbështes ditët e stinës,

Heshtur flenë në valë-qetat me pulëbardhat....,

Gurëve zverdhin moshë rreth liqenit të Ohrit !

Shkëmbehen ditët në syth-degët, pas gjethe rënave,

Një trung i thyer buzë valëve tjerr aromën....,

Si djep yjesh në natën e vjeshtët, lëkund leht.

Prek vezullimet e hënës përtej orëvë, poezia,

Vjeshta që kërrusur ra mbi fletën e bardhë !



Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

Plotësia e verbër


Hija futej nëpër ujëra e shtrihej dheut ,

T'i mbulonte ''gjurmët'' vetes së mangët .

Turbull dilte e turbull zhytej përsëri ,të mos e njihte kush !

Diku murit të plasaritur futej vjedhurazi pas zërit të erës ,

Hija.., gjysma tjetër e gjithëkujt..., ajo plotësia e verbër !?




Poezi e marre nga libri i 9-te "Ne gjunje te mallit"


----------------------------------

Nuk ke më shumë ...,

--------------------------------------------------------------------------------


Nuk ke më shumë ...,


Ti s'ke më shumë mall, se një hije dimri ,

Koha po shkon dhe hëna sylodhur përkundet heshtur.

Ti s'ke më shumë dhembje, se një degë e thyer ,

Gurët rënkojnë si një zemër e kredhur në faj.

Ti s'ke më shumë lot, se një vajzë e c'virgjëruar ,

Jashtë portës së lotit lëkundet një les e thyer ...,

Ti s'ke më shumë dashuri se shpirti im ,

Dashuria dhe unë mbajmë fshehur jetë-jete shpirtit !




Poezi e marrë nga libri i 9-të "Në gjunjë të mallit"

M'i thave degët..., në fresk !


Një fresk i përlotur luante me mbrëmjen ,

Ulej e ngrihej , midis yjeve ikte vjedhurazi e lakuar .

Në gjunjë të heshtjes ma ule zërin e mallit ,

Dhe koha shkonte..., dhe koha ndante ..., dhe koha sillte kohë ,

Merrte frymë me errësirën që treste dritë vështrimi ,

Zgjatur pas natës blu , m'i thave degët..., në fresk .



Poezi e marrë nga libri i 9-të "Në gjunjë të mallit"


--------------------------------------

"Njeriu i diteve"


E kunderta e njerezise ,

Pertyp ngerdheshje te shtirura ,

Shteg pa shteg nxjerr syte ,

E fytyre deformon aventurave .

Del ne skene i tjetersuar

"njeriu i diteve"....,



Poezi e marrë nga libri i 9-të "Në gjunjë të mallit"

--------------------------------------------------------------------------------

Skepticizmi

--------------------------------------------------------------------------------

Skepticizmi


Lagemi nga lotët ,

Thahemi …, diellit .

Freskohemi nga nata ,

Përpëlitemi …, së vërtetës .

Kur dielli zë vend ,

Në një pjesë enigmatike ,

Të qënies , ndoshta njeri !



Poezi e marrë nga libri i 9-të "Në gjunjë të mallit"

Mjegull malli !


Gatuar në dhe' të lagur , frymë fjalësh nëpër vesë ,

Dridhet ajri në parmak të diellit ...,

Shkon e vjen një stinë e thyer në trungje lisash ,

Tokës kalëron një mjegull e hollë malli !




Poezi e marrë nga libri i 9-të "Në gjunjë të mallit"