" Dashuri është fjal e artë" - poezi nga Danel Cana

Titulli: " Dashuri është fjal e artë" - poezi nga Danel Cana 1/5/2012, 16:11

Poezi nga Danel Cana
* * *
66 – BUKURIA NËNË

Bukuri që shkel mbi lule,
Lule nëna të ka bërë!
Ai djep që të përkundi,
Mbajti një botë të tërë!

Bukuris i jan përkulur,
Mbretër edhe diktator!
Që të gjith i ka verbuar,
I ka kthyer në shërbëtor!

E ç’të them i mjeri unë,
Që s’kam fare pasuri!
Veç një penëz kam në dorë,
Me të gërvisht poezi!

Penëz moj ti e bekuar,
Në një diell do të kthej!
Çdo zemër që ke takuar,
Rrezet e mia të ndiej!

Njeri, krijes e verbuar,
Që dorë ngre mbi bukurinë!
Emrin Nënë, më i bekuar,
Atë që krijon njerinë!

Atë që i mposht të tëra,
Shiun, borën, ftohtësinë...
Atë që na mbajti ngrohtë,
Atë që mëkojë gjinë...!

Atë...që fjala nuk matet,
T’a krahasosh me gjith botën!
E nderoj edhe i falem,
Në të do ta mbështes kokën!

67 - ME FRESKIN E KËNGËS

Kush do ndihmën e poetit,
T'i zgjasë jetën dashurisë?
T'a kërkoi, e do ta gjejë,
Në brazdat e poezisë!

Kush do ndihmën e poetit,
T'a ndez flakë dashurinë?
Në honet e poezive....
Do ta gjejë, pa kursim!

Kush nuk do që dashuria,
Në zemër të lulëzoi?
Merr nga flladi i poemës,
Të poetit që këndoi!

* * *
PO KE ZEMËR

Kujtoj atë dit që u takuam,
Nuk shpreh dot gëzimin që ndieja!
Kujtoj momentet që bashkë kaluam,
Po ke zemër prapë eja...!

Eja të jemi përsëri bashkë,
Në krahët e njëri-tjetrit shtërnguar!
Nuk më intereson opinioni jashtë,
Me ty do jem gjith natën zgjuar!

ETHET KUSH I HEQ

Si të jem i qetë i mjeri?
Si të më zërë gjumi?
Ethet më ke shtënë,
Meraku më mundi!

Mbi jastëk tek flija,
Lotët bien vetë!
Me pëllëmb i fshija
E s’isha i qetë..!

Ana jote bosh...
Ana ime nxehtë..
Ethet dot si mbaja,
Hidhesha përpjetë!

E ç’doktor do mundej
Mua t’më shëronte?
Doktor ishe ti...
Ishte buza jote..!

Ti ishe ilaçi..
Ilaçi për mua!
Ishte trupi ytë
Dhe cicat e tua...

Mos më gjyko keq,
Se them të vërtetën!
Ti m’i shëron ethet,
Ti m’a shton dhe jetën!

60 - VERA ME DASHURI

Vera më bëhet ujë, e gotat një pas një...
I kthej e s’ndiej të ngopur! As dehem as më zë!

Mendoj, e mëndjen vrasë, si qënka thurur bota!
Shumë luftë, e urrejtje për gjëra krejt të kota!

Të iki të largohem, të shkojë...s’di se ku!
E të mos ngatërrohem me marrëzinë këtu!

Të iki dua shpejtë, të iki...s’di se si?
Ah zemra nuk më bindet, kur mëndja shkon tek Ti!

Ç’faj të paskam bërë, që mëndja më ka lënë?
Të kemi dashuri n’a paska qën e thënë!

E kthej dhe një gotë tjetër, verë të kuqe, gjak!
E duke rimbushur , tek tyja kthehem prapë!

Nuk është mëkat aspakë të falësh dashurinë!
Bota është gatuar që vetëm të mos rrimë!

Për dreq seç më mbërtheu sot, i madh maras!
E kohën që shkoj boshë dua t’a lë pas!

E poçes me verë, avash po i vjen fundi!
Në krahët e mi një herë dua të zërë gjumi!

* * *

61 - PRANË ZOTËRIS SATE

Të luaj me gushën si para ca mote,
Vashë, më sëmuri bukuria jote!

Të luaj me faqet, si magj’a me brumin,
Pranë zotris sate të më marrë gjumi.

Do të loz me cicat, si bregu me valën!
Në syt e jeshiltë të përqafoj dallgën.

Me t’o të merrem, të gjitha i dua!
Nuk i lë të vyshken bukurit e tua.

Për mesin e bukur të bëhem kollanë!
Bukurit e vajzës rriten për një djalë!

* * *
62 - ZËMËRA COPË E THËRRIME

Ah moj dashuri e shkretë,
M’a bën zemrën fletë-fletë!
Kur të iki nga kjo jetë,
Do pushoj e rri i qetë.

Fletë-flet kjo zemra ime,
M’u bë copë e thërrime,
Për një shenjë e ca shikime,
Për një puthje, ca shtërngime!

Ti m’atanë unë më k’të anë,
Tek shihja, djersët më ranë,
M’u bë... se isha pranë,
Lotët faqeve t’u thanë!

Belëhollë flokë prerë,
Cili djalë s’do bëhej erë?
Të të marr e të të shpjerë...
Shpirtin përmi ty ta lerë!

* * *

63 - VRAJE TI MËRZINË

Zemër vrarë, fytyrë vrënjtur, sikur qielli të ka rënë...
Sikur retë, erës tretur, qiellit natës nëpër hënë!

Një furtunë e vogël mbledhur thellë në tëndin gji!
Struket thellë në zemrën tënde një merak e një mërzi!

E një lot i mbledhur syrit, pret të dali me vërtik...
Mërzitjen që ka pllakosur sa më parë thuaj: Ikë!

Mos e lërë ti zemrën tënde si në xhungël të jetoj!
Për të tjerët të bëj hije, kulpër e huaj t’a pushtoj!

Merri që t’i kesh për vete ajër drit e lagështi,
Trëndafili plot aromë, e marrin e vën në gji!

* * *
64 - KUSH DI GJUHËN E BILBILIT

Bilbilit kush ja di gjuhën,
Të më thotë mua dy fjalë!
T’i këndoj mikes së zemrës,
T’ja them, t’a kërrejë mallë!

Mike moj t’u bëfsha këngë!
Të më kesh gjithmon në mëndje!
Kur ta vësh dorën mbi zemër,
T’më përkëdhelësh me ëndje!

Melodi si erë të bëhem,
Të fluturoj ku të dua!
Bashkë me vesën e mëngjesit,
Të rri mbi buzët e tua!

Ngrohtësi që del nga shpirti,
Trëndafilat do ti çel,
Lehtë si një blet të vij,
Me petale të mbështjell,
* * *
65 - DASHURIA...FAL

Pse të dashurova, nukë bëra faj!
Pse më le të lutem, tani që të vuaj?
A mos për të gjitha ke bërë pendesë?
Po braktise ndienjat, dashuria vdesë!

A mos ndonjë tjetër erdh të pëshpëriti!
A mos diçka tjetër zemrën peshë ta ngriti?
A diçka e vjetër erdh e u ringjall !
Sido që të jetë, kush dashuron...fal !

Të desha si sytë, si dritën të desha!
Edhe kudo shkoja në zemër të kesha!
Kisha çfar mendoja, të kisha me vete!
Për ty përgjëroja kisha halle, derte!

Halle që s’tregohen, derte që s’rrëfehen!
Si një lum me valë ike e më s’kthehe!
Ike dhe më le si një shkretëtirë,
Një pik shiu pres, një fjalë të mirë!

54 - MARAZI I MOSHËS

Si fllad nga malet e larta ,
Që zbret me aromë nektari ,
Para ecen, s'kthehet mbrapa,
Dashuria e marazi...!

S’dëgjon zemër e pa bindur,
Në të sajin, kapriçoze…!
Në k'të moshë më nxori emër,
Më dha flakë dashurore..!

Erë e çajit të pa mbledhur,
Erë e trëndelinës bërë ,
Zbresin nga grykat e thella ,
Më mbështjell, dehem i tërë !

Mbushur plot me cicërima ,
Dallohet një melodi...
Këngë thëllëze e bilbili,
Shoqëruar me çifteli !

Na gryk e lumit freskia,
Mbi liqen rëshket kaluar,
E ndezur na dashuria,
Zemra kurrë s'ka të pushuar !

* * *

55 - KOT PISPILLOSESH PLAKË

Thonë se...pleqërinë..
Krahasojnë me Hirrën!
Thashethem do jetë...
Nuk na duan të mirën!

Thonë! E kush na thënka?
Të rinjtë e të rejat...
Por dhe pleqëria,
I fiton betejat!

Plakut..vetëm moshën,
Mos ja merr për bazë!
Ta dish mirë se zemra,
Dashuron si djalë!

Eeh moj plaka ime...!
Më je bërë si dritë!
Vishesh, pispillosesh...
Njësoj si të rinjtë!

Def u bëfshin thinjat,
Kur më del përpara...!
Me fustan të shkurtër,
Del nëpër mëhallë!

Përmbi borën tënde,
Hedh një okë me bojë!
...Por jo ftohtësinë...
Bardhësinë mbulojë!

Rudhat si fsheh dotë,
Të bësh çfar të duash!
Kot që pispillosesh...
Siç të kam, më ruash!

* * *

56 - JEPI DRITË DASHURISË

Të kisha zën e Bilbilit,
Që këndon në Prill e Maj,
Tek dritarja do të vija,
Të këndoja, pasandaj...!

Kur të shihja sytë e tua,
Bota do t’më ish pa fundë!
Dashuria si një varkë,
Nëpër dallgë më përkundë!

Na rrëmbenë mua dhe Ty,
Dallgë e jetës, dashuria!
Shfaqet si nepërkë e fshehur,
Plotë me vrerë, xhelozia!

I largohem e i shmangem,
Se e njoh dhe e di mirë!
Dashuria kërkon dritë,
Nuk jeton në errësirë!

* * *
57 - LULEN QË DUA

Dola na malet e lartë,
Ku rriten Sorkadhet!
Një lule të bukur pashë,
Mes shoqeve mbahej!

Dorën zgjata e këputa,
E mora në gji!
Ajo filloj derdhi lotë,
Foli si njeri :

-“ Më këput sa të mar’ç erë,
Pastaj tej më hedh!
Ku ta gjej kjo zemra ime,
Dashurin që ndien?

Dua, n’gjoksin tënd të ngrohtë,
Kokën t’a mbështes!
Buzët që më digjen flakë,
Të puth, të mos vdesë ”!

Ato fjalë të nxehta shpuzë,
Sytë e saj, ai shikim!
Kur putha të kuqet buzë,
E tronditën shpirtin tim!

Gëzohu, se s’është vonë,
Të kam dhënë zemër e besë!
Do të dua përgjithmonë,
Sa të rroj e sa të jem!

* * *

58 - TI NË PORTRET

Ashtu siç është vajzëria,
Lule plot aromë...!
Ashtu është dhe djalëria,
Pranverë që s'mbaronë!

Kush t’a pikturoi moj vajzë,
Këtë fytyrë të njomë?
Buzët që fshehin buzëqeshjen,
Sytë që kaltërojnë?

Gusha e bardhë si mermeri,
Faqet porsi pjeshka!
Vajzë më të mirë se ti,
S'kishte rritur bjeshka!

* * *

59 - MBI ËNDËRR KALUAR

Çoban do të bëhem,
Me ëndërrat veroj!
Në malet e larta,
Kopen do ta çoj!

Do t’a shpie zemrën,
Mbi ëndërra kaluar!
Freski do më jesh,
Si erë më të shkuar!

Do bëhem mbulesë,
Shiu kur të bjerë!
Do të bëhem vesë,
Etje kur të keshë!

Shtratin ta mbuloj,
Shtruar me petale!
Me puthje të zgjoj,
Pa lënduar fare!

O shokë na gjumi,
Zëmrën kush ma zgjoi?
Nuk e pashë, më humbi,
Largë fluturoi!

* * *

Danel Cana

- PO TË DUASH

Po të duash më lajmëro...
Se gjumë nuk vë në sy gjith natën.
Më thuaj në mbrëmje, a kur ti do,
Veç lëre pak dritaren hapët!

Veç pakëz lëre, sa të fryj era,
Era e Gushtit plot trëndelinë,
Dhe unë do vij, jo si përhera,
Të puth në buzë, në gushë e gji.

Do lë mbi to si flladi i lehtë,
Gjithë nektarin, nga lulet erdha.
E kur të ngrihesh na gjumi rëndë,
Dil më përcill gjer tek dera.

N’u bëfsh pishman për atë puthje!
Kurrizin kthe, e më s’më sheh...
Dhe dashurinë si shkumës fshije,
Në zemrën tënde me një sfungjer!

Fshije kujtesën në qoftë se mundesh,
Se çfar më ke thënë i kam shënuar..
Me bojë të kuqe në zemrën time..
Askush nuk mundet ato t’i shuaj!

Danel Cana

- BUKURI E SYRIT

O ti syri si ulli...,
Më kanë thën se bën magji!
Kur vështroj i varfëri,
Më ndez brënda ca shkëndi!

Ca shkëndi që unë s’i di,
Më ndez brënda zjarr të ri!
Si t’ja bëj i varfëri...
T’a flë mëndjen e të vi ?

Të piqemi, s’di se si!
Unë në jug, ti në veri...
S’dua të na shoh njeri....
Për të ëmblën dashuri!

Kur të shoh e të dëgjojë,
Them me vete, si durojë?
Do të shoh se kam nevojë,
Vetëm zemrës i besojë!

Danel Cana

– RRUSH I ZBUKURURAR

Ç’nur që të ka rënë,
Faqja jote shkruar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Syri jot i zi,
Vret në të shikuar...
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Buzët paparune,
Vetullën harkuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Floku palë-palë...
Mbi jastëk lëshuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Gusha jote e bardhë,
Me flori mbuluar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Gjerdan e diamantë,
Mbi gjoksin lëshuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Gonxhe seç më ike,
Nuse e pikturuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Danel Cana

KREVATI YNË

Për herë të parë në jetën tonë,
Në atë dhomë fjetëm të dy!
Ti mezi prisje përqafimin,
Unë i pa ngopur të puthja ty!

Tek ky krevat humbëm të dy,
E shpirtrat tanë keq u trazuan...
Gjith orët e natës nuk mbyllëm sy,
Mëngjesin pritëm, të përqafuar !

Ti, ngazëllyer nëpër çarçafë...
Me: -Ah të dua! – te veshi pranë...
Unë zjarr i ndezur atë natë,
Nuk kisha frikë se bëja mëkatë !

Ç’mëkat i ëmbël kur jam me ty...
Njëqind mij herë nuk jam pishman !
Shijen që ndieva në buzë e sy...
Dhe njëmij vjetë t’i bëjë hallall !

Tek ky krevat që rri i heshtur,
E zë nuk nxierrin çarçafët e bardhë..
Dy zemra u shkrinë, dy trupa u tretën,
Me dashurinë që s’është mëkat !

Tani s’më mbetet veç kujtimi...
Nga gjumi zgjohem, në ëndërr bie prapë!
Të jem me fat edhe një herë...
Të jemi bashkë...tek ky krevat !

poezi nga Danel Cana;

...................
74 – ZEMRA..SI KËMISHA

Nuk di nëse flëjta, apo isha zgjuar,
Atë ditë te mike e zemrës kisha për të shkuar.

Vëndi nuk më mbante, u nisa me natë...
Turfullon makin e shkretë, rrugës me asfalt.

Trokëllin një shi në xhama, binte me rrëmujë,
Nuk shikoja rrugë të prishur, as gropat me ujë.

Mëndja ime fluturonte, vetëm tek ajo,
Gjithnjë thoshte n’telefonë: - Eja më tako!

Do të vi moj zemër, thosha, do të vi një ditë,
Kur të kesh pushim dhe ti, dil edhe më pritë!

Ikë e ikë, e s’ka të sosur, oh sa gjat m’u dukë!
E në mbrëmje, shum i lodhur, arrita në fund!

Ajo kishte dalë e priste në hije të pishës,
I valvitej lehtë fustani, fundi i këmishës...

Kur shikimet u takuan, harrova të gjitha,
Pa filloi kjo zemra ime, dridhej si këmisha.

Shteroj lodhja si pik djerse, e gjithçka harruam,
Çeli bota trëndafil, buzët kur takuam...

...PRAPË... DHE PRAPË

Duke lozur me një mike,
Ngadalë e putha në qafë!
Ajo ëmbël pëshpëriti:
- Si e bëre? ..Bëje prapë!

Dora...vetiu te gjoksi...
Sumbullat i ndezi flakë!
Erdh mu ngjit një buzë e ëmbël,
Trupi i saj m’u bë jatak!

U treta, e djersë më binin,
Që në thuat mora flakë!
Syri i ndritur si rubini,
Më tërhiqte jakë...jakë!

Miken e mora ndër duar,
E lehtë ish, dyzet e pakë!
Por një shpirt i përvëluar,
Botën e sillte përqarkë!

» poezi nga Danel Cana
» Poezi nga Danel Cana
» POEZI PATRIOTIKE NGA DANEL CANA
» Danel Cana