Jorgo Bllaci

JORGO BLLACI

---------------------------

***
kaq deshira ne po mbajme fshehur,
sa dhe vetes trembemi t'ia themi,
rrugeve te jetes,si te dehur
endemi dhe s'dime se ku vemi...
1957(19vjec)

***
...........................
po nga mjegull' e kohes se ikur,
ndodh qe shpesh ndonje ze na jehon
mallengjenjes,i larget,i mbytur,
dhe padashur ne shpirt na trishton...
1960

***
.......................................
ja keshtu,moj mike,qenka jeta:
ndodh qe nganjehere,per cudi,
lodhet prej mesimeve te veta
edhe behet foshnje ,porsi ti .
.....................................
1961

***
...............................
ne vitet tona,s'duhet te genjejme
me lote shpirtin,se s'ia vlen,vella,
qe dashurine e vogel ta shperblejme,
keshtu si ti ,me dhembje te medha!
1963

***
dy hapa larg,e vite per t'arritur
atje,ku per cdo cast na vete malli,
atje,ku bujarisht fal jeten diell' i ndritur,
atje,ku po na qajne per se gjalli.

dy hapa larg,vella,dy hapa larg,matane
pas mureve te lagesht e te erret
po na vajton liria,qe prej saj na ndane,
sepse me fort e deshem nga te tjeret.
1964(ne burg)

***
gezimn' e dashurise syzezes a sykaltres
ia falim krejt,asgje per vete s'mbajme;
zhgenjimn' e dashurise me mikun me te afert
mundohemi vellazerisht ta ndajme;
kurse kujtimn' e saj e fshehim diku thelle,
porsi kopraci i prrallave thesarin,
dhe kycim dyert mire kur vemi e perkedhelim,
se trembemi mos vijne e na e marrin.
1984

***

L.Poradecit
"Naimi preu shkurret,shkuli ferrat,
pastaj qilizme truallin punoi;
fidanet mbollen me durim te tjeret
dhe vreshti i bukur shpatin gjelberoi.
kur vajta une atje--me tha Lasgushi,
nje mbremje buze gjolit tek shetisnim,--
hardhite kishin lidhur vile rrushi,
por,kemi etje,dukej sikur flisnin.
ahere c'bera? neper shkemb te malit,
nje brazde hapa deri te burimet
dhe me se fundi,ujerat si kristali
u derdhen neper te me mermerime."

si tha keto mbeshteti te dy duart
permbi bastun,dhe shtoi si neper lote:
" e keni rradhen ju per ta punuar
kete te bukur vresht,pa shok ne bote.
ta rritni te shendetshem,ta selitni,
ta doni si thesarin me me vlere;
dhe neve,qe aty e lame shpirtin,
na sillni neper mend ngandonjhere!.."
1989

***

kendej armik, andej edhe me zi,
edhe ne gjoks, edhe ne shpine plumba.
kurse,me klithma, neper qiellin gri
perplasin flatrat tufa me pellumba,
pa ditur nga t'ia mbajne...Eh ,o njerez!
c'e paskeni kaq me mllef per njeri tjetrin?
nje cast duroni,vec nje grimez here
pushojeni kete orgji te eger,
te pakten, gjersa ne te tjera vise
te cajne e t'ikin,mbase pergjithmone,
keta te mjere zogj te dashurise,
qe i tromaksi cmenduria jone!
1992

* * * (1970)
Ne nje rreth miqsh me pyeten nje dite:
“Pse, kur ne vjersha titulli mungon,
shenohen shpesh tre yje? Kjo tradite
ka mbetur kot, apo dicka tregon?”

“Ka yj te ndezur, ka dhe yj te shuar
qe drita, - u thash, - vazhdon u vjen mbi dhe,
po ka me larg dhe yj te pazbuluar,
se rrezja s’u ka mbrritur gjer tek ne.

Dhe poezia, porsi galaktikat,
Keshtu tre llojesh yjte e vet I ka;
Prandaj, kur s’vihen tituj mbi lirika,
Shenohen shpesh tre yje… dhe nder ta,

I pari shpreh te bukuren q’e shohim,
I dyti, ate qe ne kujtime rron,
Kurse I treti, ate qe ne s’e njohim
Po vete poezia e zbulon.”


BALADE (1958)
S’di nga me vjen kjo kenge e mbytur shpendi,
Qe pa pushim ne zemer me bucet,
“ne nje kafaz te bukur prej argjendi,
dikur me mbylli mizorisht nje mbret”

Me roberine time zbukuroja,
Stolite e tij te ngurta ne saraje
Me kengen time brenges I tregoja
Sa me zhuriste shpirtin zeri I saj

Po nje mengjes dericken e kafazit
Se kush e hapi…une u bera plumb!
Ne xhamat e dritares u perplasa
I theva e cava qiellit pa fund

Dhe si pushtova duke fluturuar
Me krahet gjake te thella kaltersi
E prita vdekjen pa u deshperuar
Sepse e ngopa shpirtin me liri


NETES (1958)
Kushtuar P.J.
Kaq e shtrenjte kurre s’me je dukur,
Ti vertet nuk paske shembellim!
Ah, moj Neta, syte e tu te bukur
Cmendurisht I deshte miku im!

Nese kete cast I ngrysur meta
Duke te veshtruar ty keshtu
Ti mos m’u cudit aspak, moj Neta
Me kujtuan mikun syte e tu

Sa deshire do te kisha sonte
T’ju veshtroja bashke qe te dy:
Vetem ta degjoje te kendonte
Vargjet qe me zjarr t’I thuri ty!

Ndoshta sot, qe vite pas la jeta,
Miku prap ne shpirt te mban diku…
Ish e bukur dhembja e tij, moj Neta,
Aq sa c’jane edhe dy syte e tu


DIELLI DHE VLAGA (1988)
Nje djalosh si drita na takuan,
Duke shkuar rruges tri syzeza,
Dhe te trija befas fergelluan
Fshehtas njera-tjetres flake u ndezen.

Thote e para: “Nga na vjen or djale?”
“C’ere te ka sjelle?”- ia kthen e dyta,
Me se vogles lemsh iu mblodhen fjalet,
Pati turp e nuk I ngriti syte.

“Une jam – tha djali – vete dielli,
c’ere me ka sjelle? Dashuria.
Zbrita fluturim nga kup e qiellit,
te marr nuse nje nga ju te trija!”

Flet e para: “Po me zgjodhe mua
Behem hije, te flladis me ere.”
Hidhet tjetra: “Une behem krua
Te te shuaj zjarrin perngahere!”

Me e vogla prap nuk flet e gjora,
Flake s’eshte e digjet porsi flake,
Bore s’eshte e befas porsi bora,
Shkrihet e I behet tokes vlage.

Mbetet I habitur djali-diell,
Qysh u zhduk kjo vajze kaq papritur?
E kerkon gjithkund e neper qiell,
Me se fundi ngjitet I merzitur.

Thuhet se dhe sot pas kaq kohe,
Syte I hedh ai nga lartesite,
Gjithe mall mbi toke se mos shohe,
Vashezen e dashur ndonje dite.

Papo thuhet edhe se syzeza,
Shkrire e bere vlage e thellesive,
Sapo ndjen mbi dhe te parat rreze,
Zjarrin e te gjitha dashurive

Del e behet ves e ndrin e gjora,
Mbi kurora lulesh e mbi flete…
Vasheza qe shkriu porsi bora,
Vlaga e thelle e tokes, jeta vete.

------------------------------------

VALLJA E OSMAN TAKES (1989)

Eh, mor Osman Taka,
Bir, Osman, me halle!
Vetetin me kordhe,
Shkrepetin me valle!

Ngrihesh si shqiponje,
Bie si fajkua,
Papo shkel mbi truall,
Si sorkadh mbi thua,

Sikur do te thuash:
"Ka barut kjo toke;
Rende po ta shkelesh,
Ben shaka me koke!"

"C'ben ky rrenjedale, -
Turfullon valiu,-
C'e pandeh litarin?
Loder cilimiu?"

Rreptas ti perdridhesh,
Porsi shakull ere!
C'i kujton halldupit
Pritat e limeret,

Pritat e asqeret,
Prere e grire strrallit...
Hijen e mehitit
C'i vervite ballit!

Eh, mor Osman Taka,
Bir, Osman me halle,
Nje pasha dovleti
Vrave me nje valle!
__________________

Dëshirë

Me vjen turp te qaj i heshtur,
si nje shelg perbri mocalit!
Dua te gjemoj pareshtur
Porsi lisi maje malit.

Rreth kurores , shpeseria
Le te mos me cicerojne
Qe prej zgavrave te mia
shkabat te te vigjelojne.

Deget e fuqishme dua
te me tunden neper ere
Papushuar permbi mua
bore e virgjer le te bjere.

Siper akujve te ftohte
do te ngjitem der te rete
S'do me vije keq ne ndodhte
te zhuritem nga rrufete!

Se n'u dashte te zhuritem
do zhuritem maje malit
Po s'do qaj e s'do nemitem
i perulur , bri mocalit.
__________________

Dy hapa larg

Dy hapa larg e vite per t'arritur
Atje ku bujarisht fal jeten djell i ndritur
Atje ku po na qajne per se gjalli

Dy hapa larg , dy hapa larg metane
Pas mureve te lagesht e te erret,
po na vajton liria , qe prej saj na ndane
sepse me fort e deshem nga te tjeret!
__________________

* * *

Shtegtar, qe kalon monopatit
Mos e nem kukuvajken e shkrete!
Lere zogn' e perbuzur prej fatit
Te kendoje pas qejfit te vet!

Kushedi c'i ka hypur ne koke
Kushedi se c'kujtim e gezon
Kete nate qe era mbi toke
Porsi kuje violinash ushton

1957

* * *

Kaq deshira ne po mbajme fshehur
Sa dhe vetes trembemi t'ia themi
Rrugeve te jetes, si te dehur
Endemi dhe s'dime se ku vemi...

1957

* * *

Brengen e madhe mbyta ne nje gote;
Si qenkam dehur sonte s'e kuptoj!
Per gjerat me te bukura ne bote
Sa me pelqen te rri e t'enderroj

Sa me pelqen gazmor t'i bie lires
Po ku te le mendimi te defresh?
Demon, demon i madh i hapesires
Akoma ti kerkon te me genjesh?

Ti po ma nxin me brenga djalerine
Ti po m'i shqyen brinjet, po me c'mend,-
Ose me kthe serishmi qetesine
Ose me sill ketu terbimin tend!

Se do t'i qepem qiellit kesaj nate
Per flokesh ta kap henen e me te
Te sillem hapesires se pamate
E te mos zbres mbi toke kurre me!

1957

--------------------------------------

***

Gjithe fusha humbi neper mjegull
E brengosur hena e plote ndrin
C’po me thua, moj fatlumja pjergull
Qe mbi gjoks te plepit shushurin?

Ti, perbri cdo druri te te mbillnin
Do ta dridhje shtatin plot harbim
S’do te ndieje brenga te te ndrydhnin
Se ti s’njeh as mall, as pikellim

Por, e shtrenjta ime larg, moj pjergull
Bri nje tjetri, brengen s’permban dot
Tret veshtrimn’ e dhembshur neper mjegull
Edhe, mbase, fshehtas qan me lot

1960


***

Ne fshehtazi shkembejme shpesh veshtrime
Po sot nje hon i thelle po na ndan;
Ne fund te tij, si foshnjeze jetime
Me dhembje dashuria jone qan

Pa ditur se perse, pa lot, pa fjale
Pa puthje, ne u ndame neper terr
Pasionet u roniten me ngadale
Dhe humben ne nje mjegull plot mister

Dhe sot, qe me pendim, me mall a vojtje
Te shkuaren sikush ne shpirt permban
Ne heshtim kryeulur e me drojtje
Si vjollca, anes honit qe na ndan

1961

Mban mend? Kesaj rruge dolem
Naten e lamtumires.
Fjalet qe nuk i folem
Shiu ja tha erresires.

S'di sonte kendej kalova
Kohet si lashe menjane,
Befas m'u duk se degjova
Dy zera,si zerat tane..

Njeri dic foli per mallin,
Tjetri sikur psheretiu...
E dashur ,ne ishim valle
Apo erresira dhe shiu?

Plaku i urës

Qëmoti, thonë, te një urë e gurtë
Tre vetë deshën t’iknin nga kjo botë
Por ua kuptoka mendjen një i urtë:
“Ç’e keqe ju ka gjetur?” – vjen u thotë

Ia kthen m’i riu: “Miken që më deshi,
Një tjetri sot ia shpien me dasmorë…”
“Ja ti shpëtove, - foli plaku e qeshi, -
por kur të marrë vesh ajo e gjorë
Ç’ia gjeti mikun, pika mund t’i bjerë
Nuk t’ardhka pakëz keq?” Ky mbeti shtangur
Dhe në mendime ra një copëz herë,
Pastaj u ngrit e shkoi nga kish ardhur

I vjen të dytit radha: “Mos më pyet!
Lirinë humba e kot që rroj në botë!” –
Rënkon së thelli, ky pa ngritur kryet.
“Po nuk ke humbur jetën! – plaku i thotë –
Dhe kur ke jetën, ke një lumë gjaku,
Paguaje me çmim të tij lirinë!”
U bind dhe ky nga fjalët që tha plaku
La urën pas e humbi në luginë

I treti fillikat mbi urë mbeti
Nga pamja e vrarë, dukej më i mjeri
“Po ty, - i flet i urti, - ç’hall të gjeti?”
Ai mezi përgjigjet: “Humba nderin…”
Dhe seç kërkon të shtojë nëpër dhëmbë
Po nuk e lënë drithmat edhe lotët
Ahere plaku merr një gur të rëndë
Ia var në qafë e “Mos e zgjat!” – i thotë
“Mos është i ftohtë uji…” – mërmëriti
tek dridhej tjetri, por nga buza shkau!
Dhe s’tha njeri për të: “I ndrittë shpirti!”
As lumi që e mori nuk e qau

1989

* * *

Porsi kuje violinash pareshtur
Ere e marre mbi dhe po ushton.
Ne korijen e thelle e te zhveshur
Kukuvajka me gaz po kendon.

Shtegtar, qe kalon monopatit
Mos e nem kukuvajken e shkrete!
Lere zogn' e perbuzur prej fatit
Te kendoje pas qejfit te vet!

Kushedi c'i ka hypur ne koke
Kushedi se c'kujtim e gezon
Kete nate qe era mbi toke
Porsi kuje violinash, ushton!

* * *

Ti kedo mbi dhe do ta cuditje,
Mike moj, qe s'vure mend nje here;
Kur me sheh me vajza ne shetitje,
Pse serishmi behesh pike e vrer?

Foshnje ishe, foshnje, mike, mbete,
Ndonse per dike tani je grua;
C'dreqin ke, c't'u shkrep pas kaqe vjetesh,
Qe xheloze behesh prap per mua?

Une kurre ty s'ta kam rrefyer
Brengen, qe ne shpirt mezi permbaj,
Dashuria, dashuri' e fyer,
Gur me ben e nuk me le te qaj.

Ja, keshtu, moj mike, qenka jeta:
Ndodh qe nga nje here, per cudi,
Lodhet prej mesimeve te veta,
Edhe behet foshnje, porsi ti.

Ne s'e qeshim tekanjozen jete,
Po kur ne gabojme, ajo harron:
Ndonse marrezira ben dhe vete,
Rende ne na tall e na ndeshkon.

Mike, qe me bere te trishtuar,
Te te qesh, as qe me shkon nder mend, -
Eshte i gjere shpirt i perveluar,
Ka nje vend dhe per gabimin tend!

1961

* * *

Sa pisk e kam, sa dhembje ndiej, sa dua
Te me perpije brenda dheu i zi!
Oh, zgjate doren sonte edhe mbi mua,
Te ngrohten dore, o mema Shqiperi!

Jam i semure, buza po me dridhet,
Ketu ne gjoks dicka me shpon, si gjemb,
Nje lemsh, nj'i forte xhung ne fyt me mblidhet,
S'marr fryme dot, cdo pejz ne trup me dhemb.

Nje cast me merr ne gjirin tend te shenjte
Te mbeshtes kryet e te qaj, te qaj,
Ashtu sic mund te qajne, o meme e shtrenjte,
Vec foshnjat dhe fajtoret e pafaj!

1964

* * *

S'i mbaj meri per vitet e rinise,
Qe nje nga nje po m'ikin pa gezim
As jetes plot andrralla, as dashurise,
Qe u tall ashtu sic desh me fatin tim.

Askend nuk e kujtoj per keq ne bote, -
Ne zemren time shteg te mbyllur s'ka
Mjafton nje fjale e cilter, fjale e ngrohte,
Qe te me besh prape mik e prape vella.

1967

* * *

Une ngjaj me bredhat neper male,
Qe te blerte mbeten ne cdo stine,
Qe nuk ka c'u ben acari i eger
Me debore e shi e suferine.

Ajr' i paster, trualli i forte
Valle u jep atyre kaq rini?
Ku ta dish? Natyra ka dhe ligje,
Qe prej nesh i fsheh me xhelozi.

Une ngjaj me bredhat, por, ne dimer,
Tek mbi supe boren pres i heshtur,
Mendja me rri larg te nje qershize,
Qe acari i ngrire e gjen te zhveshur...

1967

***

Petalet bien ; era mengadale
I hedh mbi gjurmat,qe le mikja pas.
E shoh tek shkon e heshtur dhe nje fjale,
Per lamtumire, s`kam fuqi t`ia flas.

E c`mund t`i them?Degjon te kthehet valle
Serishmi zogu , qe mergimin nis,
Kur tjeter vis kerkon e s`e ze malli
Per cerdhen a per strehen qe braktis?

Papritur, te rrembyera rrekera
Ne shpirt me mbysin dhembjen pa kufi!
Petalet bien…heshtas shket pranvera,

Roniten te perkoheshmet stoli…
Nje grusht kujtimesh qe shperndau era,
Ja c`qe , se fundi , gjithe kjo dashuri !


1962

***

Te le shendene, o shok , o mik, qe thelle
Per mua pate ndjere dhembshuri!
Nuk dua helm kjo vjershe te te sjelle,
Kur vete po e shkruaj ne qetsi.


Perse po ngre sot dore kunder vetes?
Nuk di ne c`hon i shpreses yll me ra.
Kam mbetur n`udhekryq e shtegu i jetes
S`kuptoj nga cila ane nis, or vlla!


Mistere te panumerta ne koke
M`u mblodhen e s`po di se nga t`ia mbaj;
S`me mbetet vecse me te ftohten toke
Morine e te fshehtave ta ndaj.


Ti mos kerko t`i dish keto mistere
Te lutem vec, me duf, me shpirt, me zjarr,
Te me kujtosh per te mire edhe ahere,
Kur te me kalbet kryqi…mbi varr.


1965

***

Kur buzeqesh plot gaz e shend,
Ti ndrin gjithe enderrat e mia;
Nga thellesire e syrit tend
Veshtron e cilter dashuria.

Hutohem, mendjen krejt humbas,
Magjepsem pas atij veshtrimi;
Me grish padashur n`at cast
Nje vis i larget enderrimi,

Ku vetetin ne qiellin blu
Gezimi, jeta , lumturia,
Ashtu siq ndrin ne syte e tu,
Ne syte e qeshur, dashuria!


1961

----------------------------------

***

Ra nata mbi fushen pa ane,
Zefiri shelgjishtat perkund.
Po shkasin karrocat me sane
Ne pluhur te rruges pa fund.


Kojrillat merguan ne juge
Dhe pylli se thelli rrenkon.
Dikush, ne te heshturen rruge,
Nje kenge te dhembshur kendon.


Dhe ikin karrocat me sane,
E zera nuk ndihen gjekund.
Mendimet pas tyre c`me vane,
Ne mjegull te fushes pa fund…


1960

---------------------------------

***

Kenge, jete, drite, hapsire,
Brohori jehonash plot kumbim!
Enderrat e shpirtrave te dlire
Kaltrojne qiellin pa mbarim!


Eja mike, flakja zemres velin
Qe te ka mbuluar me merzi :
Gonxhet po shperthejne, shih, po celin
Mijra lule, mijra dashuri!


Mjaft me drojtjen tende dhe ngurrimin!
Sot pranvera zgjon kudo gezimin-
Jepju e tera vrulleve te tua,

Eja te te puth, te te pushtoj!
Njerez, qe te gjitheve ju dua,-
Lermeni, si mik t`ju perqafoj!


1958

----------------------------

Sa mekat, qe ky poet i cmuar nuk ka qene i njohur,sidomos nder viset shqiptare te jasht Shqiperise zyrtare, deri para pak vitesh!
Vargu i tij i lehte,qe reflekton shpirtin e dlire te poetit shqiptar,kundermon ere trendafili qe te qeton shpirtin kur ti ndjen merzi!Jorgo Bllaci do te ze definitivisht nje vend shume te rendesishem ne letersine tone.Ai eshte njeri nder liriket me te forte qe kemi patur ndonjehere.



TUFANI

Nentogeri gjithnje me pat thene:
“Shok ushtar, duhet bindje n`ushtri!“
Porse une atehere kam qene
Kokekrisur, siq jam dhe tani.

………………………………

Cmendurisht une e dua tufanin,-
Sidomos atehere n`ushtri,
Ku kish dreqer ne vend te me mbanin,
Kur degjoja gjemimet e tij!


Nje te diel pushimi dhjetori,
Tek shetisja me shoket plot shend,
Permbi krahe tufani me mori
Dhe me beri te bridhja pa mend.


Me perplasej ne gjoks ere e forte
Dhe me mbushte me gaz e me dehte…
Po me zuri nje shi,more shoke,
Nje rrebesh qe me solli ne vete!


Erdha mardha e ngriva aq shume,
Sa u bera si dreqi pishman.
I thash vetes: perse bre, pa pune,
Te baresesh keshtu ne tufan ?


Po rrebeshi gjithe fushen e nxiu.
Ku te gjeja nje strehe?Per fat,
Pashe diku nje kasolle bariu,
Qe m`u duk n`at cast si pallat!


Neper shqoten e rrepte e rrebele,
Nisa vrapin drejt saj menjehere.
Do me bente baloshi fertele,
Po mos dilte nje vashez ne dere.


„C`lumturi!“-peshperis i cuditur
Edhe shtangem prej gazit ne vend!
Kjo kasolle,kjo vajze , pa pritur
Robert Bernsin me sollen ndermend.


Ne nje vjershez ai kishte shkruar,
Se nje vajze e shpetoi ne tufan.
„Dic do jem,- thash dhe une i gezuar,-
Qe papritur keshtu po me ngjan!”


Vetetimthi leshverdha fshatare,
Si sorkadhez e trembur me pa.
Dhe pastaj, me nje ndrojtje mitare,
„Urdhero ne kasolle…“- me tha.


Ula kryet e pragun kalova,
Me nje drithme te thelle ne gji…
Por m`u shemb gjithcka qe mendova,
Se te zjarri qe plaku bari!


Kur ai, me veshtrimin drejt meje,
Mermeriti:“Ku shkon neper shqote?“,
Une ndjeva pa pritur nder deje
Nje rreqethje te ftoht` e te forte.


Mblodha veten e vajta te zjarri,
Zura vend dhe i thash menjehere:
“Epo , xhaxho, detyr` e ushtarit
As qe pyet per shqote e per ere…”

…………………………………

Ne kujtese dhe sot me ka mbetur
Cdo veshtrim i leshverdhes, cdo gjest.
Ate nate, kur rash per te fjetur
(vetkuptuhet se ku : ne arrest!),


Papushuar ne shpirt me kumbonte
Embelsisht zeri i saj vasheror.
Gjithe ankth, prisja diten t`agonte
Dhe takimin gazmor dashuror.


Por agoi, u ngrys,prap agoi…
Une s`pashe as fushe, as rruge.
Komandanti pastaj me dergoi
Me sherbim, diku tutje ne Jug.


Kur u ktheva, kish ardhur pranvera,
Kishte nisur te zgjohej prap jeta,
Po ne fushe, mes lulesh te tjera,
Me te bukuren lule s`e gjeta.


Ne repart, disa shoke me thane,
Se nje vajze me kishte kerkuar,
Po pastaj, s`di ne c`mal, me babane,
Tok me grigjen ajo kishte shkuar…


Ato vite, s`di c`shpresa me mbanin
Qe ta shihja ndokur…
Dhe prandaj
Cmendurisht une e dua tufanin,
Se me shfaqet fytyrez e saj…


1963

----------------------------

Shkeputur nga "Zerat e nates"

***
Kur padashur humbas nder kujtime
Mos me shih me trishtim e merzi;
Mos m’u ngrys, moj e bukura ime,-
Koha shkon e me s’kthen perseri

Por nga mjegull’ e kohes se ikur
Ndodh qe shpesh ndonje ze na jehon
Mallengjenjes, i larget, i mbytur,-
Dhe padashur ne shpirt na trishton…

1960


***
Ah, nen keto akasje te thara krejt pothua,
Ka vite e s’me kujtohet si ndodhi qe papritur
Ajo pa vetem qiell e dege permbi mua
Dhe une, bar, nen floket e saj te shpurpuritur.
Mbaj mend qe u ngrit nje thirrje e s’di ku humbi
Pastaj dy zogj qe rane diku nga nje fole
Edhe nje ere mali, qe erdh e befas shkundi
Deboren e petaleve mbi ne…

1984

***

Medet se c`hall i madh me gjeti:
Nuk e kuptoj se c`eshte kjo,
Qe s`po arrij ta njoh veten,
Kur jam ne enderr e kur jo!


M`u be sikur, tani dhe dridhem,
Kaq e tmerruar enderr qe,
M`u be sikur nje short i hidhur
Na ra per pjese e sikur ne,


Qe mezi c`presim per t`u pare,
Sesi u grindem krejt pa shkak
Dhe mbetem, per habi,te ndare
Nje cerek shekulli , jo pak!


Duro e tkurru e shkreta zemer
Thash se do me ngurosej shpejt,
Po befas ti me thirre n`emer
Dhe brofa i shastisur krejt,


Sa s`munda ta kuptoja fare
Dhe s`e kuptoj dot as tani,
Kush ishte enderr, ajo ndarje
Apo ky zgjim plot lumturi?

--------------------------------

***

Une e di qe ti tani per mua,
Prane stufes rri edhe mendon:
“Jorgo,Jorgo! - ti me vete thua -
Kete nate ku po e kalon?


Valle,mos ndonje vejushe e mbetur
Te ka marre sonte ne shtepi
Dhe te puth e te pushton e etur,
Gjithe epsh e gjithe egersi?...“


S`ke se c`ben, e dashur, rruge e shkrete
Ne te huaj shtreter te perplas!
S`kane faj vejushat mendjelehta
Qe ne brengen time gjejne gaz!


Ti serishmi mendjen vret per mua,
Prane stufes,brengen duke fshehur:
„Jorgo,Jorgo! - prap me vete thua, -
Mos po endesh rrugeve i dehur?”


Jo, e dashur, sonte fli e qete :
Ne nje park te heshtur,fill i vetem
Po qendroj,porsi nje zog pa flete;
Permbi stol i krrusur,qaj e mekem
Dhe pse qaj nuk e kuptoj as vete…


1959

--------------------------------------------------------------------------------
Ndryshuar për herë të fundit nga Kandili 1 : 16-12-2007 më 16:10.

--------------------------------

***

Kushtuar P.J.

O mik i shtrenjte!Shkuan kaq vjete,
Po ty nga shpirti dhembja nuk t`u nda;
S`te qeshi buza, qysh nga dite e shkrete
Kur nje syzeze iku dhe te la.


Po pse, i dashur, vitet qe na shkuan
Me brenge t`i kujtojme e me merzi,
Kur ne me gjithe zemer ia kushtuam
Cdo hov rinor se dlires bukuri?


Ne vitet tona, s`duhet ta genjejme
Me lote shpirtin, se s`ia vlen, vella,
Qe dashurine e vogel ta shperblejme,
Keshtu si ti , me dhembje te medha!


1963

***

Oh, c`nate!Prej tokes se thelli,
Nje hymn i mahnitshem ushton
E can madheshtor neper qiellin,
Ku hena me rete vallzon.


Dhe pishat me mall perqafojne
Feneret e rruges kudo;
Te dehura hijet lodrojne
Dhe dridhen e puthen nen to.


Pas tyre dikur, si femije,
Me miken ne rendnim me vrap
E ndalnim t`i kapnim, po hijet
Na shkisnin e putheshin prap.


Nuk di per sa kohe vazhduam
Te rendnim ashtu plot hare,
As di si pastaj u bashkuam
Me lodren e tyre dhe ne.


Mbaj mend vetem fjalet qe shkane
Aq embel nga buzet e saj:
“I dashur, vec ty te kem prane,
Pa jeta rrjedh vete pastaj…“


Dhe nata, e bukura nate,
Ushtimen pushoi rreth nesh;
Keshtu si tani, hene e arte
U fsheh dhe humbi pas resh.


Po ne ku u zhdukem,ku humbem
Aq keq, sa mos shiheshim dot?
Sa me njeri tjetrin s`po mundim
Ta gjejme gjekund dhe sot?


1968

-----------------------------

***

Eja,kenga ime, s`kemi c`rrime
Mes kesaj rremuje pa kuptim,
Vrasesi ku hiqet per viktime
Dhe viktimes i kerkon shpagim,
Ku te perdhunuarat gjykohen,
Me te rruges ligj, nga prostitutat,
Ku te marre e t`urte pergojohen
Dhe servilet, porsi minj nga skutat,
Dalin rrahin gjokset edhe mburren
Se luftuan vrimash, si heronjte,
Kuajve te ngordhur tek u sulen
Per t`u hequr me terbim patkonjte…
Ku gjithkushi klith e shfryn paprere,
Me nje duf qe , meshirona o zot!
Eja, kenge e dashur, kaq potere
Une e ti nuk e durojme dot,
Se jo pakez jeta na ka vrare…
Ndaj le t`ikim, ku s`na sheh njeri!
Mbase larg ne pyjet magjistare
Do te gjejme prehje dhe qetsi.


1991

--------------------------------------------------------------------------------

***

Krahët e xhamtë ka shtrirë
cikna mbi grykat e pyjet.
Hëna rri pezull e ngrirë,
grimca prej akulli, yjet.

Duket përreth sikur jeta
befas ka humbur çdo gjurmë;
Vetëm, nën akuj, rrëketë
prap gurgullojnë me zhurmë...

1989

Nje mbremje...

Një mbrëmje, për t'u shlodhur, kisha dalë
E po shëtisja bregut mengadalë.

Nga njëri krah, sodisja perëndimin,
Nga tjetri, nëpër rërë, hijen time.

Ajo u zjgat, u zgjat, e më së fundi,
Me muzgun befas njësh u bë dhe humbi.

Nuk di ç'm'u shkrep një çast e ndala hapat,
Të shija ç'gjurme kisha lënë prapa.

Po kot i hodha sytë nëpër rërë:
Në muzgun gri qe kredhur bregu i tërë.