Merita Bajraktari McCormack

Disa poezi nga Merita Bajraktari McCormack


Adriatik

Merre puhizën e lehtë që më përkedhel
Bregut shkëmbor këtë mbrëmje vere
Përcille mes erës,stuhish a rrymash
Përcille drejt bregut që më njeh
Bashkë me flladin e lehtë
Coji dhe pikëzat e ujit që bart me vete
lag me to fytyrën e Mëmës...
tregoji i vijnë nga bija e mërguar
plot me mall e dashuri dërguar....

Shkruar Bregdetit Dalmat

Mall

Mallin për ty me kujdes e ruaj
në shpirtin tim një qoshe tënden ke
vec sot, malli si zjarr më dogji
te kërkoj tani mes vargjesh, ku je?



Zgjohu!!

Zgjohu....erdhi agimi
shih rrezen e diellit
nga dritarja të përshëndet
s'e ndjen zërin e zogut
nga dega frut-ngarkuar të thërret
zgohu s'e ndjen flladin?
që perden të përkund
mbi ballë doren e largët
mes endrrës tënde sikur sjell
qe ëmbël , si dorë e nënës
që ke larg, bukur, të përkëdhel..
zgjohu packa se ëndrra
të mban në krahët e saj
zgjohu ka ardhur ditë e re
me shpresë, më e mirë se dje
zgjohu, piklat e vesës
të prekësh tek vrapon barit te gjelbër
fundin e ëndrrës ja lerë harresës..
zgjohu, preke natyrën që qesh
lexo keto vargje, gëzim të ndjesh
zgjohu, ëmbël ,qesh si vetë drita
e ndjen, mes vargjesh zgjimin tënd

TI, DO PUTHJE PAMBARIM

femijes tim…

Të putha njëherë, dy, tre
Në ballë, në faqe, në sy,
Ja dhe një në gushë,
Ashtu si të pëlqen ty!

Syçkat e bukura mban mbyllur prapë.
“Zgjohu,të them!”, bën sikur s’dëgjon...
E di, ke frike, syrin po ta hapësh,
Puthjet e Nënës, mos i ndalon...



Pse?

Në cilin paralel je?
Në c’dreq meridian jam?
Pse, pse, pyes pambarim
Po pse kaq larg të kam?


In absentia….per Ty

Kjo poezi eshte bere kenge nga kompozitori Akil Koci

nëse vij dhe syri yt s'më sheh
trëndafil përmbi qepallë do të të ri
nëse syri yt i mbyllur fle
në ëndrrën tënde do të vi

ngadalë do të të përkund si fëmijën
me perkëdhelje do të zgjoj
në ëndërr ndoshta do më gjesh
dhe unë mes ëndrrash të kërkoj

por qepalla jote tashme është rënduar
s'po hapet me të më kundrojë
malli, po vargëzon në metaforë
zemra kot shpreson ty të të zgjojë.


Mos Lulen kam per Motër?

Sot pashë një lule me kryet poshtë
Shpejt ujë i dhashë dhe mbeta në pritje.
Mos ishte këputur nga era e fortë,
Petaleçelura bukur, në rritje ?!

Oh,ç’më dhëmbi lulja,kjo kryeulura!
Në shtat çudi nuk kish të këputur!
Por, kur i pashë rrënjet e shkulura,
Tek unë u ngrit një dhëmbje e strukur.


Mos, si kjo lule jam edhe vetë,
Me rrënjët shkulur nga erë mërgimi?!
S’më bëhet dot,Atdhe i vërtetë
Ky dhé i huaj me udhë harrimi!...



Ti me flet shqip!

Djalit tim te vogel..


Ditlindjen sot ke i dashur,
vogëlush me sy të shkruar
ke gjithe ditën që qesh e lot
gjithkujt i kërkon të thotë :"Gëzuar"

Lumturohesh zemër e vogël
kur vitet e tua numëron
një dy tre, një dy tre
ja dhe në shqip, ti kurrë s'harron!

Sikur ta ndjejë ëngjëlli i vogël
që shqipja e tij më ngazëllen
m'i përsërit me gojë e duar
se sa u rrit po më rrëfen!

bekuar qofsh o yll e dritë,
gjuhën e nënës mos e harrosh
me shpirt e zemër Nëna të uron
ditlindjen dhe shqipen t'i gezosh!



Sonte

Ah , sonte, sonte
Unë, jam
Pentagram në metaforë
Ti, ti je celsi
Je nota, melodia
Zemra ime: fleta e bardhë
Instrumenti: Mirësia…



Të voglës sime tek e shoh në pjano...

Vajzës sime

Ti nuk e di e vogla ime
si fluturoj unë..
ti nuk e di në cilin qiell më con
kur prej gishtash fëminore
fluturim të lirë cajkovskian improvizon

ti nuk e di e dashur , ëngjëllore
ëndrrën e cartur vjete të shkuar
jetën e thyer të një adoleshenteje
ti mes gishtash në pjano je duke gjalluar

ti e ëmbël drite e nënës
që pjanon ke si unë dikur
kukllat "prej lecke" qepur
ti nuk e di në c'ëndrra
jam zgjuar e sërish kam fjetur
deri sot e vogla ime,kur lotuar
të shoh si kokën ul gjithë naze
e qesh me mua që kam perflakur duart
prej duartrokitjes së madhe
ti qesh me mua, pastaj
nderon e sheh auditorin
e vogël e nënës s'kish dhuratë
më të bukur për përvjetorin!

11 Prill 2004


Prelud poetit…

Shpirti I poetit
Mjekuar nga vargu
Dënuar nga loti
Vargu mjeti
Shpëtimi poezia
Subjekti askush
Mbase vetja
Mbase bota
Rima fjala
Nuk deshifrohet
Kurrë Poeti
Mëkat I botës
Fjala e shkruar
Poeti shpesh
Mbetur rrugësh
Histori harruar
Poeti shkreptima
Dielli që djeg
Fjala që shkruhet
Vargu që rimon
Poeti vetëm
Shtëpi rënuar
Fjala e shkruar
Vargu rimuar
Poeti jeton
Stuhia që shkon
Fjalën që shëron
Zemrën që vajton
Mishëron poeti
Dje dhe sot
Ai ashtu mbeti
I varfër,
Pa u qarë
Paraja nuk ngre poezi
Jetën e jeton
Poeti
Sheh bukuri
Erën që fryn
Fllad është fjala
Poeti kuvendon
Me fjalën e lirë
Fllad a suferinë
Poeti mbeti
I lirë
Fjala e shkruar
Syri I lotuar
Zemra e plagosur
Poeti
Merakosur
Shpesh lot kristal
Por zemra fal
Ja cështë poeti
Fjalë që shkruan
Per zemra që duan
Dhe mbeti…
I lirë,shërues,
I dashur I ëmbël
I mirë poeti…

Korektim i nje fjale tek poezia Zgjohu

--------------------------------------------------------------------------------

Kisha keputur gabimishte fjalen e fundit te poezise.
Me poshte e keni te plote ate .
Poezia eshte e shkruar nga Merita Bajraktari McCormack

Zgjohu!!

Zgjohu....erdhi agimi
shih rrezen e diellit
nga dritarja të përshëndet
s'e ndjen zërin e zogut
nga dega frut-ngarkuar të thërret
zgohu s'e ndjen flladin?
që perden të përkund
mbi ballë doren e largët
mes endrrës tënde sikur sjell
qe ëmbël , si dorë e nënës
që ke larg, bukur, të përkëdhel..
zgjohu packa se ëndrra
të mban në krahët e saj
zgjohu ka ardhur ditë e re
me shpresë, më e mirë se dje
zgjohu, piklat e vesës
të prekësh tek vrapon barit te gjelbër
fundin e ëndrrës ja lerë harresës..
zgjohu, preke natyrën që qesh
lexo keto vargje, gëzim të ndjesh
zgjohu, ëmbël ,qesh si vetë drita
e ndjen, mes vargjesh zgjimin tënd prita

----------------------------

Disa Poezi Te Tjera Nga Merita Bajraktari Mccormack

--------------------------------------------------------------------------------

Dy jetë...

Dy jetë, dy ëndrra
Dy botë të shprishura
Dy zemra dy dashuri
Për hir të kujt u bënë fli!?


KUR VDES E NGJALLET SHPRESA

Kur vritet shpresa
Me të bashkë ikën dhe drita
Që shpirtin udhëheq në errësirë
Me të shuhet çdo ëndërr e bukur
Gjithçka lëvizjen ndalon
Hija e shpresës se vdekur
Dhe errësira kudo të rrethon

Kur ngjallet shpresa
Qoftë dhe prej një fjale
Bukur në vesh pëshpëritur
Përmes telefonit a ekranit të vogël
Prej mijëra kilometrash tek ti mbërritur
Atëherë shkëndija drite ndizen sërish
Njeriu, me të vërtetë arrin të kuptojë
Se jetën e vet, prej Zotit dhuruar
Për Hir të Tij duhet me shpresë ta jetojë

Kur humbet një zemër
Kur humbet një zemër duket
Se pas saj shkon shpresa, ndjesia
Vendin e të bukurës, jetën
Shpesh e mbulon heshtja, kotësia

Ti kapesh pas një fije drite
Shpresë jete kërkon të krijosh
Zemra e humbur të dhemb kaq shumë
Kurrë s’mundesh ta harrosh

Lutesh me shpirt për qetësi
Por në agoni të shqetësimit jeton
Në zemrën tënde humbëtirë tashmë
Kala-kujtimesh të së shkuarës ndërton

Lutesh që lutja të gjejë përgjigje
Të vije tek ti si lumë i rrëmbyer
Zemër e ikur të të gjejë papritur
Mjalti i jetës të të jetë kthyer

Por të rifitosh zemrën e humbur
Bota do të të duket ngjyrë plotë
Të gjejmë zemrat, bashke t’i mbajmë
Se s’jemi gjatë në këtë botë.


Si mund t’i them zemrës?



Si mund t’i them zemrës hesht?
Si mund t’i them shpirtit mos vuaj?
Si mund të ndaloj dorën vargje të thurë,
Kur marrëzisht me ty jam dashuruar?


Pres…


Pres, pres, pres, pres,
Vetëm pres pambarim
Një zë të flasë
E të gëzojë shpirtin tim


Bukuria e Vendlindjes


Kulme çatish të kuqe në sfond
Nga pemët gjelbërimi rrjedh si krua
Degë plepash të lartë, ca më pranë
Mollë, qershi e një rrënje ftua
Peizash i përzier me bagëti në mes
Një tym i bardhë duket përtej
Ca hingëllima kuajsh vijnë nga larg
Bori makinash dëgjoj pak më këtej

Ulur jam mes barit të gjatë e gjëmbash fshehur
Mendja shëtit në fëmijërinë e uruar
U deshën kaq vite kohë e durim
E shkuara me të tashmen këtu për t’u takuar

E virgjër natyra si tridhjetë vjet më parë
Një lumë i qetë, ca kodra në anë
Gurët dhe shkurret të njëjtat kanë mbetur
Lulet si atëherë, atë aromë kanë.

Mes ndjenjash të bukura mbështillem
Ndjej të shkuarën, tek unë gurgullon si krua
Çdo gjë po aq e bukur tek unë ka mbetur
Njëlloj si dikur fëmijë dhe sot që jam grua

Bukuria e vendlindjes është më e mira
S’e gjej dot asgjëkund, s’e blej dot as me flori
Se bukurinë e vendlindjes e shijoj jo veç me sy
Por dhe me dashurinë mbjellë tek unë që në fëmijëri!

Vere 2001, Buzë lumit Devoll.


Ti vjen tek unë

Ti shpesh vjen pa trokitur
Herë herë si stuhi e marrë
Erëra të forta sjell me vete
Tufan e bën, mbart acar
Rrëmben me vete ç’gjen përpara
Mbush lumin tënd prej kohësh vdekur
E ik pastaj me vrap, pa menduar
Për burimin që dha ujë kur ti ishe etur…

Klithma!



Oh si nuk kam edhe unë një grusht të forte “migjenian”
Një grusht fjalësh ndërtuese, të ngrija brenda zemrash kalanë!
Oh si nuk mundem, askush s’më degjon
Klithma ime si klithma tigri kumbon!
Por deti duket i qetë kur zërat së largu ulurijnë
E Bud’ha nga lart qesh me ata që s’ja duan teorinë
Ngrehu, Zorba, na kujto sa mirë e ke thënë
Lëre botën, njeriu veç për vete duhet me qënë!
E unë hedhkam kot një pikë uji në tokën thatëtirë
U dashkan male bore për t’u shkrirë
S’u ngopkërka me pika kurrë toka tharë prej diellit
Veç në filloftë stuhia, e rënte mrekullia prej qiellit!

Kur jep!
Kur i jep ujë dikujt që prej etjes është tharë
Apo i jep kurajo ku prej gjithçkaje është vrarë
Kur i tregon rrugën kur në udhëkryq gjendet
Apo e ndjek me qiri kur mes errësirës endet
Kur i jep dorën dikujt që rrëzohet
Ti i ngjall një shpresë dhe ai ftillohet…
Kur së fundi jep të madhen dashuri
Sheh frut të vërtetë, fiton një njeri!