Selim Çerkezi, poezi

Selim Çerkezi u lind më 28 shkurt 1986 në Gostivar (Maqedoni). Ka botuar këto vepra: "Pëllumbat në sofrën diellore" 2001 (poezi), "Kur zemra buzëqesh" 2003 (poezi) dhe "Aurorat e dashurisë" 2005 (poezi, tregime dhe një novelë).
Selim Çerkezi është student i Fakultetit të Mjekësisë në Universitetin e Prishtinës.



NUSJA DHE DJALI

U puthëm tërë natën
si lumë plot me valë,
unë të thirrja nuse,
ti më thirrje djalë.

Pse s’më thua dhëndër,
të pyeta çuditërisht,
ti nuk u përgjigje,
cazë më preke n’gisht.

Pse ma preke gishtin
moj, lulja me vazë?
Më puthe – më the:
– S’është dhëndër
ai që s’ka unazë!…



POETESHËS SIME

Kur n’pranverën e ngrohtë të jem i vetmuar,
Ty dua të të kem pranë moj poetesha ime,
Vargjet më të bukura ke për me m’i kënduar
Vargjet e zemrës, vargjet e dashurisë sime!

Të gjeta ndër lulet më t’bukura të pranverës,
Shkëlqeje me bukuri më shumë se yjet e natës
Je diell n’mes të dimrit e borë n’mes të verës,
T’kam ujë n’shkretëtirë kur digjem prej vapës.

Vargje dashurie të shkruash vetëm për mua,
Vargu yt - nektar, edhe nga vdekja të shpëton,
Poetesha ime mos harro se vetëm ty të dua
Fjala yte e ëmbël më gjallëron, më shpirtëron!



VONË…

Gjithçka mbeti e vonuar mes nesh
hijet ishin përpara gjithmonë,
kur pendoheshe ti – unë heshtja,
kur pendohesha unë – ishte vonë…

Netët iknin flutura livadhit,
unë nga ti prisja pendimin,
ti prisje unë të përkulem
dhe kështu sollëm harrimin.

Edhe nata vonë binte mbi ne,
ti me naze, unë kryelartë,
ditët na ngjoknin si rrufe –
për ne gjithçka ishte e paqartë.

Gjithçka ishte vonë mes nesh,
hijet e natës na tretën në gjithësi,
paçka se qajmë për njëri–tjetrin,
tani vërtetë vuajmë për dashuri.



BASHKË ME POETIN

unë
bashkë me poetin
vramë muzgjet e qytetit
nga dritaret e pluhurosura
të kafe “Colosseum”

bashkë me poetin
ndamë kujtimet
e dy kohërave të largëta
që këtij qyteti
ia humbën muzgjet e bardha

unë e poeti
mbetëm shkrimtarë rrugësh
(por jo rrugaçë)
shkrimtarë malli
shkrimtarë halli

mbetëm
duke shikuar dashnoret
që i deshëm dikur
(ndoshta që nuk na deshën!)
ditëve me acar
ditëve me behar
në qytetin që çdo stinë
e shpik nga një përrallë…



SI U BËRA POET

Nga qielli u këput një yll
e ra në gjoksin tim,
ai më dha frymëzim…

Nga deti doli një valë
e trembur e tërbuar,
ajo m’dha vargun e pambaruar…

Nga toka doli një vullkan
e llava e tij e zjarrtë,
më dha penën e artë…

Nga zemra buroi gjaku
Gjaku si flori,
që bashkoi të gjitha dhe më fali
POEZI…

SYTË E NUSES SIME

Sonte ajo martohej. Dikur ne ishim dashur, tani as që më kujtohet kur ishte ajo kohë. E di se dikur bënim plane për një dasmë të madhe, me shumë dasmorë, me shumë miq e shokë, ja si është jeta…

Ajo sonte martohej për dikë tjetër! Sonte ajo do të shkonte në shtëpinë e tjetër kujt. Do të buzëqeshte para një njeriu, që nuk e kishte parë e, që nuk e kishte dashuruar kurrë. Mua më donte shumë! Nuk e di si ndodhi që u ndamë, një gjë e di: ajo më dashuron ende…

Posa më njoftuan për dasmën, vendosa të shkoj e ta përcjell të dashurën time për te njeriu që tani më quhej burri i saj. Dëshiroja ta shoh të veshur me fustan të bardhë e të kapur krah për krahu me burrin e saj.

Vërtetë ashtu ndodhi. Malin, e thirra në telefon, ai erdhi pa hezitim. Të dy së toku u nisëm drejt zërit të këngës që vinte nga larg!… Kënga dhe vallja gjëmonin pa ndalë. Nga larg vërejtëm se kishte shumë njerëz. Të gjithë ishin të gëzuar… Në një skaj ishte edhe ajo… E ulur pranë burrit të saj dhe mundohej disi të buzëqeshte, por s’kishte guxim. Ishte veshur me fustan të bardhë dhe dukej shumë e bukur.

Unë dhe Mali qëndronim larg saj. Rreth nesh kishte shumë njerëz, dhe ata as që e vërenin që unë ia kisha gaprruar sytë “nuses” sime dhe nuk ia ndaja dot. Mali këtë e dinte dhe nuk më shqetësonte fare; ai shikonte nusen dhe dhëndrin dhe nganjëherë e tundte kokën dhe mrrolej në fytyrë.

Pas pak çastesh para nesh ndalën dy vajza. Na përshëndetën… Unë nuk i njihja… Zhurma e dasmës vazhdonte, prandaj ne u larguam dhe dolën në rrugë.

– Kjo është e dashura ime Fjolla, – tha Mali, – kurse kjo është Nita, një shoqe.

Nita, shoqja e Malit dhe e Fjollës, kishte sy shumë të bukur. Filluam një bisedë të shkurtër dhe më pas Mali dhe Fjolla u larguan. Ata pas pak çastesh u humbën errësirës, kurse unë dhe Nita filluam të bisedojmë… Ajo ishte shumë e bukur dhe vërtetë më hyri në zemër që në çastet e para. U larguam prej zhurmës së dasmës, në një errësirë.

Nuk munda të duroj gjatë… I dola para Nitës dhe iu afrova shumë, aqsa buzët e mia prekën buzët e saj. Ajo nuk lëvizi. Mbeti e çuditur!

Posa preka buzët e saj, në mendje më erdhi e dashura ime, e cila tani sigurisht ishte nisur për në shtëpinë e burrit. Ndoshta është hakmarrje, mendova! Por, sikur të ishte kjo hakmarrje ndaj saj, mua as që më bëhej vonë. Tani më mes të dashurës sime dhe meje nuk kishte asgjë. Ajo sonte do të gjendet në shtratin e tjetër kujt, i dyti me rradhë. Ashtu, si ajo që do të kalon një natë të bukur me burrin e saj, njësoj edhe unë dua të kaloj një natë të bukur me Nitën, vajzën që pak çaste e kisha njohur.

Nita ishte e bukur. Në heshtje i thamë njëri–tjetrit ca fjalë që nuk i morëm vesh. Muzika e dasmës mezi dëgjohej dhe i shoqëronte puthjet tona.

Pas një heshtjeje, Nita lëvizi kokën, u tërhoq nga unë dhe tha:

– Oh, sa e lumtur jam sonte, u dashurova ditën kur martohet motra ime!…

Zemra m’u ndal për pak çaste! Ngjyra më iku nga fytyra dhe nuk munda të them asnjë fjalë.

Nita qenka motra e të dashurës sime! – thashë me vete dhe bëra sikur s’ka ndodhur gjë. Vazhduam puthjet deri n’orët e vona…




Pas një muaji edhe ne u martuam. Para meje dhe Nitës ndodhej e dashura ime. Ajo qante, kurse unë e shikoja në sy…



(Shkëputur nga 'Aurorat e dashurisë', fq. 42)