Poezi nga Agim Pepa

Mos m`u tremb dashuri

Me shtrojne ne shtreter cmendurie,
Se merrem me vjersha dhe ngre gota .
Pas ijesh te hijshme bukurie,
Me duket se fshihet gjithe bota.

Imazhet me joshin ne deshira,
Sa humbas ne jerm si femi.
Shungulloj i teri neper marrezira,
Dhe dukem se s`njoh as perendi.

Djallushkat me bejne ziliqar,
Ne c`hone me hedhin se di ?!....
Nese bota me quan mekatar ,
Ti mos m`u tremb dashuri !


Macja e poetit
Ne kujtim te mikut tim poet ,Piro Kuqit

Gjemimet shkojne me tej,
Shqetesimi dhe nata nje trup.
Piros qe mbeti i vetem,
Dhe macja kish nisur t`i humb.

Yjet peshperisnin ne fikje,
Dimri poetit ju qas.
Macja i ndiqte sikur,
T`u lypte pak drite ,pak gas.

Dukej se rrekej ne udhe,
Pas ndjenje ta grishte ndokush.
S`kerkonte as uje ,as buke,
Vec doret t`ia shkonin mbi push.

Qekur s`pat pare me grua,
Oborrit dhe rrotull shtepise.
Syte kater ,sovrane larushja,
Pergjonte nga maja e catise.

Dhe heshturazi dersa dyndej,
Me muzgun vetmonte pasketaj.
Saken sa guxonte te futej,
perbrenda pa zotin e saj.

Sapo pikaste mes heshtjes,
Gerhimen e celesit ne porte.
Nga maja e catise i feksnin,
Rrezellites dy sy beseplote!

Me bishtin gjithhere lekundur,
Sqimtare afrohej per pak.
Pastaj harbohej e perhumbur,
Ne preher me ledhe si vajze!

Fjale zemre.

Shpirti i shkrete, i paster,
Mundohet, te hapet,
Si fjalet e qarta ne leter.

Te shpreh me forcen e tije,
Ate qe c`dokush e di,
qe te dale nga kjo thellesi.

Si yjet e kalter, ne qiellin e kthjellet,
Te vezulloje , me nje ndricim.
Qe gjthkujt i duket i magjishem.

Lehte mbi qerpiket e tu te gjate,
Qe duken si te lagur te vezulloje,
Sigurisht, nga lotet te ndrije si rubin.

Fjalet qe shkruhen nga zemra ,
Jane si drita e zbehte,
E leshuar nga hena.

Dhe te gjith i fut ne mendime,
Pamvarsish si do qe te jesh i mire ai keq,
Padyshim i fut ne te thella enderrime.
Keto fjale te thjeshta , te thena ,
Nga zemra ime.